Και όντως ήρθε, και όντως μας διέλυσε.

 

Άσχετα αν ακόμη χαίρει μεγάλης εκτίμησης από τον «σοφό» λαό, που ανάθεμά με αν γνωρίζει τι ακριβώς πρεσβεύει και οραματίζεται αυτό το συνονθύλευμα διάφορων πειραγμένων ιδεοληπτικών και ακροαριστερών συνιστωσών, που από το 3%, ελέω κρίσης, έφτασε σε σημείο να γίνει κυβέρνηση, έχοντας μαζέψει στους κόλπους του το πιο άχρηστο κομμάτι των επιτήδειων και

Για να μην αναφερθώ και στον υπουργό Ανάπτυξης(!), που μοναδικός του νταλκάς είναι να μας επαναφέρει σε καταστάσεις τύπου ΕΣΣΔ. Ποια ανάπτυξη και σαχλαμάρες;

Μέχρι και από το «αλληλέγγυο» Αζερμπαϊτζάν έφαγε πόρτα.

Ίσως γι αυτό προσκύνησε ως άλλος μουζίκος τον ολιγάρχη Μίλερ της Γκαζπρόμ.

Να μιλήσουμε για την Τασία; Την επί χρόνια ακτιβίστρια υπέρ των λαθρομεταναστών, που από την εξωκοινοβουλετική Αριστερά (Ανάσα) εντάχθηκε και αυτή στον Σύριζα και έγινε υπουργός;

Όπου παρέα με τον σύντροφό της στη ζωή, που ορίστηκε υπεύθυνος του Λιμενικού, έχουν φέρει τα πάνω κάτω με αποτέλεσμα να κινδυνεύουμε σε μερικά μόνο χρόνια από σήμερα οι Έλληνες να είμαστε μειοψηφία στον τόπο μας;

Να μιλήσουμε για τον Πανούση, τον και καλά εγκληματολόγο, που δεν γνωρίζει ότι αμολώντας χιλιάδες ξυπόλητους και πεινασμένους λαθρομετανάστες στις πόλεις, καλλιεργείς την εγκληματικότητα;

Να μιλήσουμε για τον Στρατούλη; Αυτόν τον διανοητή;

Για τον Βούτση τον απερίγραπτο;

Για τον ποιητή Κουράκη;

Για τον «νεωτεριστή» παιδαγωγό Μπαλτά;

Για την Ζωζώ; Χα χα χα…

Για τον (ταμτάκο) Τσακαλώτο;

Για την Κουντουρά;

Για τον «πατριώτη» Καμένο;

Για τον μπαρμπα Φλαμπουράρη;

Για ποιον απ όλους αυτούς τους statesmen να πρωτομιλήσουμε; Και τι να πούμε;

Ότι ο Γιακουμάτος μπροστά τους φαντάζει Ελευθέριος Βενιζέλος;

Και όμως αυτοί (και κάποιοι άλλοι χειρότεροι) ελέγχουν τις τύχες μας εδώ και τρεις μήνες. Και μας έχουν καταντήσει failed state.

Με το κράτος να μην έχει ούτε μισθούς και συντάξεις πλέον να πληρώσει.

Με πυροσβεστικά οχήματα χωρίς καύσιμα, με νοσοκομεία χωρίς γάζες, και με ασθενοφόρα χωρίς λάστιχα (και με τις απολυμένες καθαρίστριες σε αντίσκηνα έξω από το υπουργείο…).

Με το μνημόνιο να μένει ως έχει, και μάλιστα με το ενδεχόμενο να γίνει ακόμη πιο σκληρό.

Με την ανεργία να θεριεύει.

Με την αγορά να έχει στερέψει από χρήμα.

Με τις τράπεζες να έχουν αδειάσει από καταθέσεις.

Με τους φόρους να πέφτουν χιαστί.

Με τον ΕΝΦΙΑ να ισχυροποιείται.

Και με την εικόνα της Ελλάδας να γελοιοποιείται σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

Κι από κει που ο Αλέξης θα έφτιαχνε «μέτωπο» πανευρωπαϊκό παρακαλώ, που θα άλλαζε τον κόσμο, σήμερα τον αποφεύγουν μέχρι και οι Ποντέμος, ακόμη και το γκρουπούσκουλο Ντερ Λίνκε, που ήταν ο μεγάλος του διεθνής σύμμαχος.

Για Βενεζουέλα και Αργεντινή δεν μιλάμε… τα ξεχάσαμε αυτά.

Τώρα οι συριζαίοι (βλ. Δούρου) τρέχουν να βγουν καμιά σέλφι με τον πλανητάρχη, ή διαγκωνίζονται για το ποιος θα πει τη καλύτερη κουβέντα για την (μαντάμ) Μέρκελ (την οποία θα την χόρευε ο Αλέξης στο ταψί, να τα θυμόμαστε αυτά).

Βέβαια, ακόμη κι εκεί τα θαλάσσωσαν, ψηφίζοντας φωτογραφική διάταξη για να απελευθερωθεί ο Ξηρός, τσαντίζοντας έτσι και τους Αμερικάνους!

Ποιος μας έμεινε; Το Σουδάν; Διότι και το Ιράν μας έγραψε κανονικά, άσχετα αν μετέβη επί τόπου ο … ειδικός(!!!) επί των διεθνών σχέσεων ξάδελφος του Αλέξη.

Μιλάμε για σούργελα!

Που δυστυχώς κυβερνάνε.

Και που αν συνεχίσουν την καταστροφική τους πορεία, η Ελλάδα θα χρειαστεί τουλάχιστον πενήντα χρόνια για να επανέλθει σε μια στοιχειωδώς πολιτισμένη και οικονομικά σταθερή κατάσταση.

Εκατό μέρες άρκεσαν για να αντικρίσουμε την άβυσσο.

Στην οποία θα πέσουμε με το κεφάλι, αν παραμείνει στο Μαξίμου αυτή η τρελοπαρέα.

Ας ελπίσουμε όμως πως θα ξεκουμπιστούν όλοι αυτοί οι μαθητευόμενοι μάγοι, που μαθαίνουν την τέχνη της καταστροφής στου κασίδη το κεφάλι, όσο το δυνατό νωρίτερα, διότι ήδη η βλάβη που προκάλεσαν είναι ανεπανόρθωτη.

Άσχετα αν όλοι οι δραχμολάγνοι (που έβγαλαν τα χρήματά τους έξω) και οι διάφοροι σαμποτέρ και πράκτορες του χάους προσεύχονται νυχθημερόν για την μακροημέρευση της γιαλαντζί αυτής Αριστεράς κυβέρνησης του τίποτα.

Strange Attractor
orthografos

 

Ότι στ’ αλήθεια πίστευαν πως η Ευρώπη θα υποχωρήσει μπροστά στη βούληση του ελληνικού λαού για τερματισμό της λιτότητας, ότι ένα αριστερό κόμμα μιας μικρής χώρας θα κατάφερνε να ταρακουνήσει τους συσχετισμούς στην Ευρώπη, ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μη μας δώσουν χρήματα, ότι θα μας διέγραφαν το χρέος, «ούτε μία στο εκατομμύριο» έλεγε ο πρωθυπουργός. 

 

Ότι δεν έλεγαν πράγματα που είχαν ανάγκη να ακούσουν οι πολίτες-ψηφοφόροι, ο «ελληνικός λαός», για προσλήψεις, αυξήσεις, παροχές, επαναφορά του χαμένου βιοτικού επιπέδου και τερματισμό της ανηλεούς υπερφορολόγησης, ότι μια κυβέρνηση που θα διαπραγματευόταν την αξιοπρέπεια θα
έφερνε την ελπίδα.

 

Ας υποθέσουμε ακόμη ότι τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περίμεναν κι ότι με οδυνηρό τρόπο οι εμπλεκόμενοι στη διαπραγμάτευση κατάλαβαν ότι η στρατηγική για εκβιασμό μιας πολιτικής λύσης, παρακάμπτοντας θεσμικές και τεχνοκρατικές διαδικασίες, δεν είχε αποτέλεσμα. 

 

Ότι απέναντι στα «νεοφιλελεύθερα κέντρα» που τους πολέμησαν δεν είχαν άλλα όπλα παρά να συμβιβαστούν. Κι ότι εξ ανάγκης από το «go back, κυρία Μέρκελ», μπροστά στο αδιέξοδο, η Γερμανίδα καγκελάριος έγινε σύμμαχος του πρωθυπουργού και μέρος της λύσης.

 

Ας υποθέσουμε, λοπόν, δείχνοντας καλή πίστη, ότι πίστεψαν τα μεγάλα τους λόγια που τελικά διαψεύστηκαν. 

 

Τώρα που το δίλημμα είναι ένα και ασφυκτικό, περίπου ίδιο με των προηγούμενων, και οδεύει προς τη λύση του –είτε θα υποχωρήσουν ως προς τις «κόκκινες γραμμές» ή θα αντιμετωπίσουμε μια άτακτη χρεοκοπία της χώρας–, δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να ομολογήσουν:

 

Το διαπραγματευτικό μας σχέδιο καταποντίστηκε και μαζί η ελπίδα που θα ερχόταν. 

 

Όπως άλλωστε δήλωσε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στην τηλεοπτική του συνέντευξη στον Νίκο Χατζηνικολάου: 

 

«Δεν θέλω να ωραιοποιήσω την πραγματικότητα, αλλά ούτε και να τη δραματοποιήσω, πρέπει να πούμε την αλήθεια». 

 

Αλλά, όλη την αλήθεια;...

 

Να πουν όλη την αλήθεια σημαίνει να παραδεχτούν πως μερίδιο ευθύνης έχουμε λίγο ή πολύ περίπου όλοι ως ενεργά μέλη ενός συστήματος που στηριζόταν στις πελατειακές σχέσεις και τη διαπλοκή. Που ψηφίζαμε αυτούς που ψηφίζαμε, που ξοδεύαμε χωρίς να έχουμε. Η μεγαλύτερη ευθύνη ανήκει σε αυτούς που μέχρι πρότινος κυβερνούσαν, αλλά και στη σημερινή κυβέρνηση που με τον προεκλογικό αντιπολιτευτικό της αγώνα δημιούργησε εμφυλιοπολεμικό κλίμα επενδύοντας στον αντιμνημονιακό μέτωπο, πείθοντας μια ολόκληρη κοινωνία ότι για όλα φταίνε οι άλλοι: οι ξένοι, οι εκβιαστές και τα φερέφωνά τους.

 

Να πουν όλη την αλήθεια σημαίνει να παραδεχτούν την ευθύνη που έχουν για το τωρινό αδιέξοδο με τη λανθασμένη τακτική της διαπραγμάτευσης που οδήγησε τη χώρα σε ασφυκτικές πιέσεις με αποτέλεσμα την αυτοπαγίδευσή της. «Ήταν λάθος που δεν πήραμε χρήματα με τη συμφωνία του Φεβρουαρίου» ομολόγησε ο Αλέξης Τσίπρας, συμπληρώνοντας όμως ότι αυτό οφειλόταν σε «παραπλάνηση», αφού η κυβέρνηση αρκέστηκε σε προφορικές διαβεβαιώσεις ότι θα αποκατασταθούν οι δυνατότητες χρηματοδότησης από τις τράπεζες. Τις οποίες είχε κατηγορηματικά αρνηθεί η ΕΚΤ.

 

Είπε ακόμα στη συνέντευξή του ο «παραπλανημένος» πρωθυπουργός πως η διαπραγμάτευση συνεχίζεται γιατί ακόμα υπάρχουν στο τραπέζι υφεσιακά μέτρα, οι ομαδικές απολύσεις, οι περικοπές συντάξεων... 

 

Η μισή αλήθεια πάλι, αφού η άλλη μισή συμπληρώνεται από την ομολογία του Δραγασάκη στην «Αυγή».  

«Αν δεν βρεθεί λύση τις επόμενες ημέρες, η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να πάρει από μόνη της μέτρα τα οποία τώρα προσπαθεί να αποφύγει». 

Που σημαίνει, αν δεν υπογράψουμε τη συμφωνία, το μνημόνιο που θα αρνηθούμε, θα αναγκαστούμε να το εφαρμόσουμε μόνοι μας με πολύ πιο οδυνηρό τρόπο. 

 

Γιατί οι «κόκκινες γραμμές» αφορούν πρωτίστως εμάς. 

 

Όσο ωραία κι αν ακούγονται τα λόγια των υπουργών Στρατούλη και Σκουρλέτη στα δελτία ειδήσεων, αν δεν πάρουμε μέτρα για το ασφαλιστικό δεν θα υπάρχουν συντάξεις κι ούτε θα αποφύγουμε τις συλλογικές απολύσεις αν η ύφεση συνεχίσει να βαθαίνει. 

 

Πριν από αυτά, όμως, δεν έχουμε ταμειακά διαθέσιμα για τους μισθούς και τις συντάξες του μήνα.

 

Η αποφυγή ανάληψης ευθυνών και η διχαστική ρητορική ήταν παγίδες που εγκλώβισαν τα κόμματα, τις κυβερνήσεις, την κοινωνία. Από αυτό τον εγκλωβισμό τώρα πρέπει να βρούμε τρόπο να ξεφύγουμε για να επιβιώσουμε, με ευθύνη της κυβέρνησης. 

 

Πράγματι αποτελεί μεγάλο όπλο η (μεγάλη, αλλά ευαίσθητη στις ισορροπίες της) λαϊκή υποστήριξη την ώρα της διαπραγμάτευσης, όπως ισχυρίζονται τα κυβερνητικά στελέχη, όχι όμως για εκβιασμούς, κάλυψη, χρόνο –που δεν υπάρχει–, αλλά για πολιτικές αποφάσεις που θα μας βγάλουν από το αδιέξοδο. 

 

Ούτε δημοψήφισμα ούτε εκλογές (με κλειστές τις τράπεζες), οποιαδήποτε επιδείνωση της ύφεσης θα είναι μη αναστρέψιμη. 

 

Τα δεδομένα τα έχουμε: η πλειοψηφία του «λαού» στηρίζει την κυβέρνηση, δεν επιθυμεί δημοψήφισμα, ζητάει την υπογραφή της συμφωνίας (γνωρίζοντας ότι θα συνοδεύεται με μέτρα) και δεν θέλει να φύγουμε από τη ζώνη του ευρώ. 

 

Δηλαδή, ζητάει από την κυβέρνηση να αποτρέψει τους κινδύνους. Ας βάλουν στη θέση τους τα κομμάτια του παζλ που λείπουν.

 

Στο μεταξύ, οι μισές αλήθειες συνεχίζονται.  

 

Το σκηνικό γύρω από το αν επιτευχθεί ή όχι η συμφωνία παραμένει αβέβαιο (αλλιώς παρουσιάζεται από τους δικούς μας αλλιώς από την άλλη πλευρά, με το πακέτο των μεταρρυθμίσεων να περιέχει μόνο φόρους), οι δηλώσεις των υπουργών (ως προς τις κόκκινες γραμμές) συνεχίζουν αναιρώντας συχνά η μία την άλλη και η Κουμουνδούρου γιορτάζει την εργατική Πρωτομαγιά με το σύνθημα «Δεν εκβιαζόμαστε. Ούτε βήμα πίσω»:  

 

 

 

Τώρα ξέρουν, όπως ξέρουμε όλοι, δεν υπάρχουν ανώδυνες λύσεις. 

 

Ούτε οι προθέσεις αρκούν, ούτε οι ιδέες έχουν τη δύναμη να ανατρέψουν τα πράγματα, αντίθετα συντρίβονται από αυτά. 

 

Δεν είναι καθόλου εύκολο, όμως εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχει άλλη διέξοδος ούτε για τη χώρα ούτε για την κυβέρνηση: η επιβίωσή τους είναι αλληλοεξαρτώμενη. 

 

Τα μάτια, με όσες ελπίδες απομένουν, είναι στραμμένα στον πρωθυπουργό. 

 

Το ερώτημα είναι μπορεί να αλλάξει την κυρίαρχη αφήγηση τόσων χρόνων πάνω στην οποία στήριξε την πολιτική του ύπαρξη; 

 

Μπορεί να συντρίψει τις προεκλογικές φαντασιώσεις και τις συλλογικές ψευδαισθήσεις που ο ίδιος καλλιέργησε και στις οποίες το κόμμα του εμμένει; 

 

Αφού με τους έξω δεν του βγήκε, θα τολμήσει να συγκρουστεί εντός Βουλής με όσους υπονομεύουν την επιβίωση της χώρας; 

 

Θα βρει το πολιτικό θάρρος να πει την αλήθεια για να μη συντριβεί;

 

 

 

Δ.Γκρους

athensvoice.gr

Όλοι σχολίασαν, πολύ θετικά μάλιστα, την "ειλικρίνεια" του μικρού ταμταμτάκου (από το ταμ - ταμ των ταμπούρλων που θα χόρευαν τις αγορές...) στον e-ιδικό (σε αγιογραφίες κατά παραγγελία) που είπε ότι ήταν λάθος η συμφωνία της 20/2. 

Τις παραπλάνησαν τις μωρές παρθένους, είπε. (Χωρίς να σκεφτεί, ο βλαξ, ότι αυτό είναι ακόμα μία μομφή κατά της Ε.Ε. διότι παρουσιάζει τους εταίρους μας, ούτε λίγο ούτε πολύ, ως απατεώνες.)

Και φυσικά ο e-ιδικός (σε αγιογραφίες κατά παραγγελία) δεν ρώτησε την παραπλανημένη παιδούλα
ποια θα ήταν η σωστή στάση.

Αν πήγαιναν τώρα για την περιώνυμη διαπραγμάτευση, τι διαφορετικό θα έκαναν;

Οι "δανειστές" (άλλη διαστροφή της γλώσσας κι αυτή, λες και οι εταίροι απέκτησαν μόνιμα αυτή την ιδιότητα: αυτοί δανειστές κι εμείς δανειολήπτες...)

ό,τι είπαν στον Σαμαρά πέρυσι το φθινόπωρο,

το είπαν και στον Τσίπρα πριν τις εκλογές,

το είπαν και στις 20/2,

το λένε και σήμερα,

θα το λένε και αύριο:

 

αν δεν ολοκληρωθεί η αξιολόγηση, λεφτά γιοκ. 

 

Αυτές όμως είναι δύσκολες έννοιες για να τις καταλάβει ο μικρός ταμτάκος αλλά και ο έμπειρος e-ιδικός (σε αγιογραφίες κατά παραγγελία). 

 

 

Κι έτσι μείναμε με την απορία...

 

 

Θ.Τζήμερος