Please wait...Πολιτική (12485)
Στα 2100 μ.Χ. Για Ευρωπαίους να μιλούμε τώρα! του Αντώνη Αντωνάκου
Γράφτηκε από Super User
Στα 2100 μ.Χ. Για Ευρωπαίους να μιλούμε τώρα!
”…Ο ασκός του Αιόλου άνοιξε. Η ισορροπία του τρόμου ανατράπηκε. […] αν ανατρέξει κανείς στην ιστορία, θα διαπιστώσει ότι κάθε φορά που υπήρξε μονοκρατορία στην παγκόσμια σκακιέρα, πριν καταστραφεί ο ίδιος […] είχε δημιουργήσει τεράστια προβλήματα σε ολόκληρη την Υφήλιο…».” (Κωνσταντίνος Καραμανλής, βλ. Η «Πτώση του Τείχους».)
Ο Κ. Καβάφης, στο ποίημα ”Στα 200 π.Χ.”, παρουσιάζει έναν φανταστικό Έλληνα που ζει στην ”νέα Ελλάδα” -που σχηματίστηκε από τις κατακτήσεις του Μ. Αλεξάνδρου- να διαβάζει την επιγραφή η οποία συνόδευε τα λάφυρα της μάχης του Γρανικού: ”ΑΛΕΞΑΝΔΡOΣ ΦΙΛΙΠΠOΥ ΚΑΙ OΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΛΗΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜOΝΙΩΝ ΑΠO ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΤΩN TΗΝ ΑΣΙΑΝ ΚΑΤOΙΚOΥΝΤΩΝ ”. Ο παρατηρητής, σχολιάζει ειρωνικά την απουσία των Λακεδαιμονίων από την ”εκστρατεία την νικηφόρα, την περίλαμπρη, την περιλάλητη, την δοξασμένη ως άλλη δεν δοξάσθηκε καμιά…” με την οποία δημιουργήθηκε ”ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας” καταλήγοντας: ”Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!”. Ένας άλλος παρατηρητής κατάντημα της Ευρώπης και της Ε.Ε. λέγοντας: ”Για Ευρωπαίους να μιλούμε τώρα!”.στο μέλλον θα μπορούσε να σχολιάσει, ειρωνικά επίσης, το
Η μεγάλη ευκαιρία, όχι μόνο για την Ε.Ε. αλλά και για έναν καινούργιο κόσμο, χάθηκε στα κρίσιμα χρόνια μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Δημιουργήθηκε τότε η δυνατότητα ”για τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού συστήματος ανεξάρτητου από τις ΗΠΑ, μιας «τρίτης δύναμης» στις παγκόσμιες υποθέσεις”. Κάτι το οποίο όμως ήταν ανεπιθύμητο από την υπερδύναμη(βλ. Η «αιχμαλωσία» της Ευρώπης.). Η Ευρώπη με τα 12 μέλη τότε έπρεπε να προχωρήσει στην πολιτική της ενοποίηση παράλληλα ή ακόμα και πριν από την νομισματική ενοποίηση. Το παράδοξο είναι ότι στις διευθετήσεις για την ενοποίηση της Γερμανίας την θέση αυτή υποστήριξε ο Κολ και όχι ο Μιτεράν. Συγκεκριμένα ο Κολ μιλώντας το 1991 στο Γερμανικό κοινοβούλιο έλεγε: ”Δεν θα κουραστώ να το λέω. Η πολιτική ένωση είναι ο απαραίτητος αντίποδας στην οικονομική και νομισματική ένωση. Η πρόσφατη ιστορία –και μάλιστα όχι μόνο της Γερμανίας- μας διδάσκει ότι η ιδέα μιας βιώσιμης οικονομικής και νομισματικής ένωσης χωρίς την πολιτική ένωση είναι εσφαλμένη”(βλ. Τα Ευρωομόλογα και το 4ο Ράιχ.).
Η πολιτική ενοποίηση της Ε.Ε. -των δώδεκα τότε(1991) μελλών- θα είχε καθοριστικές επιπτώσεις στις Ευρωπαϊκές αλλά και στις παγκόσμιες εξελίξεις. Κατ’ αρχήν θα οδηγούσε, μοιραία και αναπόδραστα, στην δημιουργία μιας ισότιμα εταιρικής σχέσης με τις ΗΠΑ αντικαθιστώντας το καθεστώς ”Αυτοκρατορίας - προτεκτοράτων”. Η μετέπειτα διευρύνσεις θα είχαν πάντα κυρίως πολιτικό και όχι οικονομικό πρόταγμα. Δεν θα επικρατούσε δηλαδή η λογική της πανευρωπαϊκής αγοράς αλλά η στρατηγική στόχευση της συνοχής και της πολιτικής ενδυνάμωσης. Η δημιουργία με αυτόν τον τρόπο μιας Ευρωπαϊκής υπερδύναμης θα επηρέαζε θετικά τις παγκόσμιες εξελίξεις. Η εξασφάλιση των προϋποθέσεων για την σταδιακή μετεξέλιξη της Ρωσίας σε ”Δημοκρατία Δυτικού τύπου” θα ήταν μια από τις θετικές συνέπειες. Μια ψύχραιμη και δίχως σκοπιμότητες ανάλυση καθιστά εμφανές ότι ήταν πολύ πιο εύκολο να υπάρξει μια τέτοια εξέλιξη με την Ρωσία απ’ ότι για παράδειγμα με την Τουρκία. Το γεωπολιτικό, το πολιτισμικό και το οικονομικό υπόβαθρο της Ρωσίας συνηγορούσαν.
Εξετάζοντας τις αντικειμενικές συνθήκες -απελευθερωμένοι από τα κατάλοιπα του ψυχρού πολέμου αλλά και τις προκαταλήψεις που καλλιεργούνται συστηματικά, από τους γνωστούς μηχανισμούς, υπηρετώντας τα οικονομικά συμφέροντα της ”παγκοσμιοποίησης” και τα γεωστρατηγικά των ΗΠΑ- είναι αδύνατον να κατανοήσουμε την βάση πάνω στην οποία στηρίζεται η εκτίμηση ότι η Τουρκία είναι ένας εφικτός εταίρος της Δύσης ενώ η Ρωσία όχι. Αντίθετα θα έλεγε κάποιος ότι, μετά το 1989, το ”πρόσωπο” και η ”ψυχή” της Ρωσίας ήταν στραμμένα στη Δύση ενώ αντίθετα της Τουρκίας είναι στραμμένα, -λόγω θρησκευτικών-δογματικών εμμονών, εθνοτικών συγγενειών και στρατηγικών στοχεύσεων στην Ανατολή ή στην καλύτερη περίπτωση επαμφοτερίζουν, διστάζοντας να αποφασίσουν ”με ποιόν θα παν και ποιόν θ’ αφήσουν”, περιμένοντας να δουν προς τα που φυσάει γι’ αυτούς ”ούριος άνεμος”.
Ο κόσμος, όπως διαμορφώνεται σήμερα, λόγω των στοχεύσεων των ΗΠΑ και των συμφερόντων της ”Παγκόσμιας Οικονομικής Διακυβέρνησης” καταλήγει σε δύο συσπειρώσεις. Μία με κέντρο αποφάσεων την Ουάσιγκτον και τους ”συμμάχους” της(”υποτελείς και φόρου υποτελείς”, Brzezinski, ”Η Μεγάλη Σκακιέρα”), και μια δεύτερη με τους ”απόβλητους” να συσπειρώνονται αμυνόμενοι. Η Ρωσία μοιραία και οριστικά έχει εξαναγκαστεί στην σύμπραξη με την Κίνα και τους BRICSσε μια προσπάθεια αντίδρασης απέναντι στην πρόθεση των ΗΠΑ για παγκόσμια επικυριαρχία. Η άβουλη αν όχι ανύπαρκτη –ίσως και λόγω εξαρτήσεων(Brzezinski, ”Η Μεγάλη Σκακιέρα”)- ηγεσία της Ευρώπης σύρεται πειθαναγκασμένη, οι οικονομίες κλυδωνίζονται, οι Ευρωπαϊκές κοινωνίες φθάνουν, σταδιακά και επικίνδυνα, σε ”σημείο βρασμού”. Τα κοινωνικά αδιέξοδα νοθεύουν και ναρκοθετούν τη Δημοκρατία.
Σύμφωνα με μία από τελευταίες συνεντεύξεις που έδωσε ο Τσόμσκι, στις Ηνωμένες Πολιτείες οφείλεται: ”ηπιο σταθερή επιβολή του ατλαντικού μοντέλου που διοικείται από τις ΗΠΑ και βασίζεται στο ΝΑΤΟ και περιορίζει για άλλη μια φορά τις επαναλαμβανόμενες προσπάθειες για τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού συστήματος ανεξάρτητου από τις ΗΠΑ, μιας «τρίτης δύναμης» στις παγκόσμιες υποθέσεις […] Αυτό ήταν ένα θεμελιώδες ζήτημα από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ”! Αν τους, μέχρι το 1990 δύο δεδομένους πόλους, θα συμπλήρωνε η ανεξάρτητη από τις ΗΠΑ ”Ευρώπη”, τις τελευταίες δεκαετίες αυτή που αναδείχθηκε ως αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ είναι η Κίνα ως δυνητική ηγέτιδα άλλων χωρών της Ασίας της Αφρικής και της Νότιας Αμερικής. Η προσπάθεια των ΗΠΑ να εντάξουν στους ”υποτελείς και φόρου υποτελείς” και την Ρωσία απέτυχε ωθώντας την στην απέναντι πλευρά. Σύμφωνα με τον Τσόμσκι η εισβολή στην Ουκρανία εξυπηρέτησε τα σχέδια των ΗΠΑ ”παρέχοντας στην Ουάσιγκτον την πιο θετική της επιθυμία: μια Ευρώπη τόσο υποτελή…”!
Γιατί η ”πιο θετική επιθυμία” ήταν ”μια Ευρώπη τόσο υποτελής”; Γιατί δεν ευνόησαν την ένταξη της Ρωσίας στη Δύση –την ίδια ώρα που το επεδίωκαν με όλα τα μέσα για άλλες χώρες όπως η Ουκρανία ή η Γεωργία αντίστοιχου ή υποδεέστερου δημοκρατικού υπόβαθρου και δημοκρατικών προδιαγραφών- αλλά αντίθετα την εξώθησαν στο δίλημμα ή της πλήρους υποταγής, της ένταξης δηλαδή στην χωρία των εξαρτημένων ”υποτελών και φόρου υποτελών”, ή στην προσχώρηση στο αντίθετο στρατόπεδο; Είναι προφανές ότι οι δύο αυτοί στόχοι συνδέονται απόλυτα. Μια ισχυρή και ανεξάρτητη Ευρώπη και μια Ρωσία ενταγμένη στις Δυτικές Δημοκρατίες σύντομα, εύλογα και αναπόδραστα θα συνεργάζονταν. Το τεράστιο ανθρώπινο δυναμικό και οι πλούσιοι πόροι της Ευρασίας θα οδηγούσαν στην απόλυτη απεξάρτηση από τις ΗΠΑ. Οι τελευταίες δεν θα μπορούσαν πλέον να στέκονται εμπόδιο στην αξιοποίηση από την Ευρώπη του άφθονου ενεργειακού δυναμικού της Ρωσίας. Με λίγα λόγια ”Η Μεγάλη Σκακιέρα”, δηλαδή ο ενιαίος γεωγραφικός όγκος Ευρώπης-Ασίας, θα ξέφευγε οριστικά από τον έλεγχο των ΗΠΑ. Όμως, σύμφωνα με τον Brzezinski: ”Οι τρεις μεγαλύτερες επιταγές της αυτοκρατορικής γεωστρατηγικής είναι να εμποδίσει την συνεργία των υποτελών και να διατηρήσει την κατάσταση εξάρτησής τους σε θέματα ασφάλειας, να παραμείνουν οι φόρου υποτελείς υποχωρητικοί και προστατευμένοι και να εμποδίσει τους βαρβάρους να ενωθούν μεταξύ τους.”!
Είναι φανερό ότι η επίκληση: ”Η Ευρώπη πρέπει να ξυπνήσει από τον λήθαργο της γεωπολιτικής αφέλειας”, όντας αόριστη και κατόπιν εορτής απευθύνεται σε αφελείς.
Αντώνης Αντωνάκος
13-11-2024
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. http://www.antonakos.edu.gr
Ελληνική Αριστερά: Ο καλύτερος φίλος της Τουρκίας
Γράφτηκε από Super User
Η στάση της Ελληνικής Αριστεράς υπονομεύει την πολιτική έναντι του Ερντογάν. Το να παρενοχλούμε τη στρατιωτική διοίκηση τη στιγμή που πασχίζουμε να διατηρήσουμε μια δίκαιη ειρήνη με την Τουρκία μου φαίνεται είτε καθαρή βλακεία, είτε αυτοκαταστροφικότητα, είτε διατεταγμένη υπηρεσία, σημειώνει στο Liberal η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου, με αφορμή τη κριτική γύρω από το πρόσωπο του αρχηγού ΓΕΕΘΑ Κ. Φλώρου.
Μιλάει για το Κατάρ, λέγοντας ότι «έχει χρήματα για να εξαγοράσει όλους τους λιγούρηδες αυτού του κόσμου, και στους κύκλους της ΕΕ υπάρχουν κάμποσοι από δαύτους», για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, στους οποίους «πρέπει να στέλνουμε πολιτικό προσωπικό καλύτερης ποιότητας και να τους πληρώνουμε λιγότερο», καθώς και για το ρόλο των «ανθρωπιστικών» ΜΚΟ.
«Πολλές είναι θυγατρικές ακροαριστερών οργανώσεων που έχουν εντελώς διαφορετική ατζέντα από την επίσημη μεταναστευτική πολιτική», σημειώνει χαρακτηριστικά.
Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη
Στην Ελλάδα, ακόμη και για τα εθνικά θέματα, οι πολιτικές δυνάμεις δεν βρίσκουν κοινή γλώσσα. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή του αρχηγού ΓΕΕΘΑ Κ. Φλώρου και η στάση της αντιπολίτευσης που σε μια κρίσιμη συγκυρία για τα ελληνοτουρκικά, υιοθετεί δημοσιεύματα τα οποία τον φέρουν μεταξύ των «παρακολουθούμενων». Βοηθάει σε αυτή τη συγκυρία να εμπλέκονται οι Ένοπλες Δυνάμεις στην πολιτική αντιπαράθεση;
Η αριστερά έχει καθηλωθεί στον εμφύλιο και στη χούντα 1967-74. Ο,τιδήποτε περιέχει τη λέξη «εθνικός» ερμηνεύεται ως «εθνικόφρων», εθνικιστής, έξαλλος αντικομμουνιστής, φασίστας, δωσίλογος και τα τοιαύτα. Οι «υποκλοπές» είναι χουντικές, ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ κάτι έχει να κρύψει…
Ακούμε τα ίδια και τα ίδια: υποψίες, συνωμοσίες, κουτσομπολιά, λάσπη. Ο χρόνος δεν προχωρεί για την αριστερά· αυτό είναι το θεμέλιο του κακοήθους συντηρητισμού και της στενοκεφαλιάς που οδηγεί σε διεστραμμένες προσλήψεις της πραγματικότητας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο της τουρκικής εχθρότητας, όσο για το ΚΚΕ, απορώ γιατί δεν καταγγέλλει κανείς για τα εγκλήματά του. Γιατί το «σέβονται»… Τι υπάρχει για να σεβαστεί κανείς;
Όλοι αυτοί συγχέουν τον υποτιθέμενο διεθνισμό —για τον οποίον δεν έχω αντίρρηση επί της αρχής— με τα καλά αισθήματα έναντι βάρβαρων συστημάτων και δικτατόρων. Το 1979 στήριξαν την επανάσταση των μουλάδων, στη συνέχεια ευνοούσαν την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Δημιούργησαν ολόκληρη φασαρία με την απόπειρα ρεβιζιονισμού της ιστορίας ακόμα και στο ζήτημα της Μικρασιατικής εκστρατείας και της καταστροφής του 1922 χωρίς να λαμβάνουν υπόψη το πόσο ευνοούσαν την τουρκική πολιτική εναντίον της Ελλάδας.
Τώρα υπονομεύουν την πολιτική έναντι του Ερντογάν. Δεν έχω γνώμη για τον κ. Φλώρο, αλλά το να παρενοχλούμε τη στρατιωτική διοίκηση τη στιγμή που πασχίζουμε να διατηρήσουμε μια δίκαιη ειρήνη με την Τουρκία μού φαίνεται είτε καθαρή βλακεία και αυτοκαταστροφικότητα, είτε διατεταγμένη υπηρεσία.
Τι στάση ακολουθούν οι πολιτικές δυνάμεις στη Γαλλία απέναντι στα εθνικά θέματα; Η στάση της Αριστεράς είναι παρόμοια με αυτήν της αριστεράς στην Ελλάδα;
Είναι πολύ μεγάλη συζήτηση. Η Γαλλία δεν αντιμετωπίζει απειλές εδαφικού τύπου όπως εμείς, άρα δεν υπάρχουν τα ίδια διακυβεύματα. Αντιμετωπίζει όμως απειλές στο εσωτερικό της από τις ισλαμικές κοινότητες τις οποίες η αριστερά απενοχοποιεί και στηρίζει.
Υπό αυτή την έννοια, παίζει τον ίδιο ρόλο που παίζει στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα, παλιότερα τουλάχιστον, ήταν σαφής η απόκλιση της αριστεράς από την επίσημη, θα λέγαμε, πολιτική έναντι της Τουρκίας και γενικότερα γύρω από τη θέση μας στον διεθνή χώρο.
Ίσως θυμάστε τα δημοσιεύματα της Ελευθεροτυπίας, το λαϊκό δικαστήριο που είχαν στήσει στην πλατεία Συντάγματος κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Μπιλ Κλίντον ή τις πατριωτικές συναυλίες του Μίκη Θεοδωράκη υπέρ των Σέρβων αδελφών μας στη διάρκεια του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας. Ό,τι να ’ναι δηλαδή. Επικρατεί αφροσύνη.
Στη Γαλλία, η διαμάχη εκτυλίσσεται ως προς τον δήθεν «ιμπεριαλιστικό» ρόλο της χώρας στη διαχρονία: Θέλω να πω ότι, όπως οι Έλληνες αριστεροί έχουν καθηλωθεί στον εμφύλιο, οι Γάλλοι έχουν καθηλωθεί στον πόλεμο της Αλγερίας. Γενικά, η αριστερά δεν λαμβάνει υπόψη τη διάσταση του χρόνου. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να εξελιχθεί. Το να διατείνεται σήμερα ότι η Γαλλία είναι αποικιοκρατική δύναμη δεν είναι μόνο γελοίο, είναι πηγή κοινωνικού μίσους από το οποίο δεν ωφελείται κανείς.
Το Qatargate αποκάλυψε τη διείσδυση του Κατάρ στις ευρωπαϊκές χώρες και την προσπάθειά του να χειραγωγήσει τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Έχει άμυνες η Ευρώπη;
Είμαστε παραδόπιστοι. Και καθώς οι λαοί ζητούν όλο και περισσότερα, όλο και μεγαλύτερη καταναλωτική δύναμη δηλαδή, οι ηγεσίες στρέφονται σε κεφάλαια που συνεπάγονται πολιτικές και πολιτιστικές δεσμεύσεις. Το Κατάρ επενδύει παντού και μέσω των επενδύσεων επηρεάζει ΜΜΕ και άτομα σε υψηλές θέσεις.
Αν μαθαίναμε να ζούμε με λιγότερα και φορολογώντας το μεγάλο κεφάλαιο, δεν θα είχαν γονατίσει οι μισές γαλλικές και βρετανικές επιχειρήσεις μπροστά στο Κατάρ.
Το Κατάρ βιώνει σήμερα τον πιο ακραίο και οπισθοδρομικό καπιταλισμό· έχει χρήματα για να εξαγοράσει όλους τους λιγούρηδες αυτού του κόσμου. Και στους κύκλους της ΕΕ υπάρχουν κάμποσοι από δαύτους: πήγαν στις Βρυξέλλες από τα χωριά τους, μαζί με τη χοντροκοπιά και το αξάν. Πάντως, το ότι το σκάνδαλο αποκαλύφθηκε ίσως είναι μια ένδειξη ότι οι θεσμοί λειτουργούν.
Πώς εξηγείτε ότι σε κάποιες χώρες, όπως η Γαλλία, το Qatargate απασχολεί ελάχιστα την επικαιρότητα; Πού αποδίδετε αυτούς τους χαμηλούς τόνους;
Αυτό είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο. Ακόμα και τα αντι-ισλαμικά ΜΜΕ τηρούν σιγή. Ας μη μιλήσω καλύτερα, να μη με βρείτε κομμένη σε πολύ μικρά κομματάκια και σκορπισμένη στον ορίζοντα.
Σας ανησυχεί τυχόν άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και ένα νέο κύμα ευρωσκεπτικιστών μετά το πλήγμα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς από το Qatargate;
Η ακροδεξιά είναι μια διαταραχή του μυαλού. Ακόμα και οι ίδιοι οι ακροδεξιοί το ομολογούν: Ο άνθρωπος που σκότωσε τρεις Κούρδους προχθές εδώ στο Παρίσι αυτοχαρακτηρίστηκε «παθολογικά ρατσιστής». I rest my case! Οι μη ακροδεξιοί ευρωσκεπτικιστές έχουν τα δίκια τους, όπως τα έχουν και οι φιλοευρωπαϊστές.
Πρέπει να προχωρήσουμε σε κάποιες μεταρρυθμίσεις των ευρωπαϊκών οργάνων: Κατ’ αρχάς, να στέλνουμε στην ΕΕ πολιτικό προσωπικό καλύτερης ποιότητας· δεύτερον, να τους πληρώνουμε πολύ λιγότερο, να μην είναι δηλαδή το χρήμα και τα προνόμια το κίνητρο της συμμετοχής στις διαδικασίες της Ενωμένης Ευρώπης.
Οι ευρωπαϊκές γραφειοκρατικές δαπάνες πρέπει, και μπορούν, να μειωθούν στο μισό. Είναι απαραίτητο να ακούσουμε τι λένε οι αντιευρωπαϊστές. Δεν μπορεί, σε κάτι θα έχουν δίκιο. Γενικά πρέπει να ακούμε και να βλέπουμε, να μην είμαστε κλεισμένοι σε ένα ιδεολογικό μικρόκοσμο. Οι ελεύθεροι άνθρωποι έχουν το ένα πόδι στην αντίθετη ιδεολογία —επιμένω πάνω σε αυτό.
Καθώς βαδίζουμε στον 11ο μήνα του πολέμου, μια διαδεδομένη θεωρία στη Δύση είναι ότι η Ρωσία τελικά θα ηττηθεί. Επικρατεί και στη Γαλλία αυτή η αντίληψη;
Οι Γάλλοι βλέπουν τον πόλεμο σαν θέαμα. Με συναισθηματικό τρόπο. Εγώ πάλι, από την άκρη του μικρού μου γραφείου, θα συμβούλευα τον Ζελένσκι να τους δώσει κατιτίς και να τελειώνουμε. Αλλά όταν το λέω σε πάνελ και σε πολιτικές συζητήσεις με κοιτάνε λες και έχω ξεστομίσει κάτι απρεπές.
Πιστεύω ότι οι Ρώσοι έχουν σκοπό να ισοπεδώσουν την Ουκρανία κι ότι αν μελετήσουμε λίγο την τέχνη του πολέμου —από τον Σουν Τσου μέχρι τον Κλάουζεβιτς— θα καταλήξουμε στο ίδιο συμπέρασμα: η υπερτίμηση των δυνάμεών μας μπορεί να στοιχίσει την ίδια μας την ύπαρξη.
Μια Ουκρανία που θα έχει παραχωρήσει ένα μικρό έδαφος ταΐζοντας το κτήνος και αποκαθιστώντας τάχα μου τάχα μου την αξιοπρέπεια του Πούτιν και του Λαβρόφ, μπορεί να κερδίσει την ειρήνη με τη στρατιωτική ασπίδα των ΗΠΑ. Θέλω πολύ να διαψευστώ αλλά η Ρωσία δεν θα φύγει ποτέ ηττημένη από την Ουκρανία. Και στην ακραία περίπτωση που φύγει, θα επανέλθει με ορμή όπως έκανε η Γερμανία το 1939.
Πώς βλέπετε τη στάση των δυτικών κοινωνιών απέναντι στον πόλεμο; Συνεχίζουν να στηρίζουν την Ουκρανία ή έχουν «κουραστεί»; Μήπως η κόπωση αρχίζει να αποτυπώνεται και στην στάση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων;
Δεν είναι ακριβώς κόπωση. Απλώς, δεν ξέρουν τι να κάνουν. Αν προσφέρουν περισσότερη βοήθεια στην Ουκρανία κινδυνεύουν να εμπλακούν σε πόλεμο. Κανείς μας δεν το θέλει αυτό. Εξάλλου, σε καμιά χώρα δεν περισσεύουν οι πόροι. Εκτυλίσσεται πόλεμος δια πληρεξουσίου και είναι απολύτως απαραίτητο να αποφευχθεί η άμεση σύγκρουση. Ο Ζελένσκι είναι βεβαίως ένας ήρωας και θέλει το καλό του λαού του, αλλά συχνά διαφαίνεται η επιθυμία του να εμπλακούν η Ευρώπη και οι ΗΠΑ ως συνεμπόλεμοι.
Το μεταναστευτικό, ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της Ευρώπης, συνδέεται πλέον όλο και περισσότερο με το ρόλο των ΜΚΟ, ο οποίος για πολλές εξ αυτών αποδεικνύεται ύποπτος. Ποια η γνώμη σας για την ολοένα και μεγαλύτερη επιρροή και εξουσία πολλών ΜΚΟ;
Η ΕΕ χρηματοδοτεί τον κάθε πικραμένο. Λείπει ο έλεγχος και, όπως έχω γράψει πολλές φορές, λείπει η αναζήτηση της καταγωγής της κάθε «ανθρωπιστικής» ΜΚΟ. Πολλές είναι θυγατρικές ακροαριστερών οργανώσεων που έχουν εντελώς διαφορετική ατζέντα από την επίσημη μεταναστευτική πολιτική. Δεν επιτρέπεται από το ίδιο το Σύνταγμα να ασκείς μεταναστευτική πολιτική που αντιβαίνει στις αποφάσεις του κράτους.
Αυτό που επιτρέπεται είναι να πιέζεις, αν κρίνεις σωστό, ώστε η κρατική πολιτική να αλλάξει. Όμως, ως άτομα, δεν έχουμε δικαίωμα διαχείρισης μεταναστών. Η αριστερά δεν κατανοεί τον νομικό πολιτισμό, ούτε σέβεται τους θεσμούς. Υπόσχεται ότι θα φτιάξει δικούς της θεσμούς στον επερχόμενο παράδεισο των εργαζομένων.
Ωστόσο, σημειώνω ότι εδώ και αρκετές δεκαετίες δεν απευθύνεται πλέον στους εργαζομένους· θεωρεί την εργασία μέρος του δεξιού αξιακού συστήματος: Λίγοι είναι οι σημερινοί αριστεροί που γνωρίζουν τι σημαίνει εργασία. Στις ΜΚΟ, βρίσκουν θεσούλα και μισθουλάκι όσοι δεν ξέρουν τι σημαίνει εργασία.
Αναζητώντας το χαμένο «Κέντρο» του Αντώνη Αντωνάκου
Γράφτηκε από Super User
Αναζητώντας το χαμένο «Κέντρο».
Διαβάζοντας ένα άρθρο (New York Times, αναδημοσίευση Καθημερινή 6/7) με προβλημάτισε ο τίτλος: ”Η νίκη των Εργατικών δεν είναι θρίαμβος του Κέντρου”! Τι είναι επιτέλους αυτό το περιβόητο ”Κέντρο”, ποιους εκφράζει; Με άλλα λόγια τι ”πουλάει το μαγαζί”, σε ποία ”πελατεία” απευθύνεται; Ο αρθρογράφος Ρόρι Στιούαρτ (υπήρξε υφυπουργός σε κυβέρνηση των Τόρις) σημειώνει ότι ”Αν δεν μπορέσουν να βελτιώσουν τις ζωές των Βρετανών, οι εκλογές του 2024 θα είναι η τελευταία ανάπαυλα σε ταξίδι προς τον λαϊκισμό”. Τι εμποδίζει Συντηρητικούς και Εργατικούς να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής των Βρετανών; Τι εμποδίζει κεντροδεξιούς και κεντροαριστερούς να βελτιώσουν τη ζωή των Ευρωπαίων; Ποιοι οδηγούν στο δίλημμα Τραμπ ή Μπάιντεν;
Θεωρητικά, από οικονομική σκοπιά, το ”Κέντρο” θα έπρεπε να εκφράζει την μεσαία τάξη. Οι ”κολασμένοι” αυτού του κόσμου να αναζητούν ελπίδα στην Αριστερά, στις διάφορες εκφάνσεις της ενώ η οικονομική ολιγαρχία να στηρίζει τα προνόμια της στην Δεξιά. Από την πλευρά της λειτουργίας του πολιτεύματος επίσης το ”Κέντρο” λογικά έπρεπε να εκφράζει τους πολίτες με τις μεγαλύτερες δημοκρατικές ευαισθησίες οι οποίοι απεχθάνονται και αντιπαλεύουν τον περιορισμό των ελευθεριών και της ισότητας, είτε στο όνομα του ”προλεταριάτου”, είτε στο όνομα ενός κοινωνικά αποδομητικού νεοφιλελευθερισμού. Με άλλα λόγια εκφράζει εκείνους που αποδοκιμάζουν τον κύριο Τζόουνς (ιδιοκτήτη της ”Φάρμας”) αλλά και τον Ναπολέοντα που διοικεί την ”Φάρμα” υποτίθεται προς όφελος των ζώων αλλά στην πραγματικότητα σε βάρος τους.
Στην μεταπολεμική δημοκρατική Ευρώπη το ”Κέντρο” ευδοκίμησε επειδή η μεσαία τάξη αναπτυσσόταν. Το ”ταγκό” της δημοκρατίας και της ανάπτυξης, όπως το χόρευαν εναλλάξ οι ”συντηρητικοί” και ”προοδευτικοί”, οι δύο εκφάνσεις του ”Κέντρου”, δημιουργούσε ευημερία για όλους περιορίζοντας τους αποκλεισμούς. Όσο το ”αντίπαλο δέος” της Αριστεράς ήταν υπαρκτό, η ανάπτυξη της μεσαίας τάξης ήταν συνεχής περιορίζοντας τις ανισότητες, τον κοινωνικό αποκλεισμό και την φτώχια. Το πρότυπο του κοινωνικού κράτους, της ευημερίας για όλους, της ελευθερίας και της ισονομίας υπήρξε ο καταλύτης που οδήγησε στην ανατροπή του Σοβιετικού μοντέλου κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης. Η Φάρμα των Ζώων (σοσιαλισμός) έπαψε να τροφοδοτεί την φαντασία των ονειροπόλων. Ταυτόχρονα όμως έπαψε να λειτουργεί και αποτρεπτικά για τους παράγοντες που είχαν οδηγήσει στην γένεσή της.
Οι ανισότητες τις τελευταίες δεκαετίες έχουν απογειωθεί οδηγώντας στην Δημοκρατική αποσύνθεση. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του Carl Henric Svanberg, (CEO της Volvo): «Νομίζω ότι αν η ανισότητα εξακολουθήσει να αυξάνεται, σε βάθος χρόνου θα γυρίσει και θα τους δαγκώσει». Καθώς και η αντίστοιχη της Κριστίν Λαγκάρντ ότι: ”αν δεν προσέξουμε, τα φαντάσματα από τα τέλη του 19ου αιώνα θα έρθουν και θα μας στοιχειώσουν στον 21ο αιώνα”. Το ”έδαφος” στο οποίο ευδοκιμεί το ”Κέντρο” έχει αφυδατωθεί. Η μεσαία τάξη συρρικνώνεται ραγδαία. Η δημοκρατία είναι άκρως ελλειμματική αν όχι εικονική. Η ευπρόσδεκτη ”ήττα” Λεπέν στην Γαλλία προκάλεσε το αυτονόητο και αυθόρμητο ”Ουφ” της Μοντ. Ενδεχομένως δεν θα άλλαζε κάτι σημαντικά, όπως δεν άλλαξε και η νίκη του Τσίπρα στην Ελλάδα ή της Μελόνι στην Ιταλία. Η δυναμική του συστήματος βρίσκεται πίσω από τις κουίντες και στα παρασκήνια, όχι στην σκηνή. Γράφει ο Μητσός στα ΝΕΑ(9/7ου) ότι: ”Οι φασίστες έχουν συνεργούς: επιχειρηματίες που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους, δημοσιογράφους που τους ξεπλένουν, πολιτικούς που υιοθετούν και διαδίδουν τις ιδέες τους”. Σωστά, μήπως όμως θα έπρεπε να αλλάξουμε λίγο την φράση σε: ”οι ολιγάρχες έχουν συνεργούς: πολιτικούς που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους, δημοσιογράφους που ξεπλένουν και τους δύο αποπροσανατολίζοντας και χειραγωγώντας τους πολίτες, δημοσιολόγους που υιοθετούν και διαδίδουν τις ιδέες τους”; Ο Μητσός αναφέρεται στους Όρμπαν και Μπαρντελά, δίχως να τους κατονομάζει, κατηγορώντας τον πρώτο ότι απεργάζεται την συνθηκολόγηση της Ουκρανίας και τον δεύτερο ότι ήλπιζε να γίνει πρωθυπουργός για να ”οργανώσει, από μέσα, τη διάβρωση του δημοκρατικού συστήματος και την υπονόμευση της Ευρώπης”!
Όμως η ”διάβρωση” των δημοκρατιών της Ευρώπης έχει ήδη συντελεστεί. Το Requiem για την Ευρώπη που παρακμάζει; έχει ήδη συντεθεί με την συνεργασία της παντοδύναμης Διεθνούς των Αγορών, υπερατλαντικών ”οδηγιών” και ανεπαρκών ή εξαρτημένων Ευρωπαϊκών ”ηγεσιών”. Οι πολίτες, είτε κατανοώντας, είτε διαισθανόμενοι ότι μόνο εικονικά αποτελούν τους ”κυρίαρχους λαούς” αποσύρονται, αποποιούμενοι την ”ευθύνη να κυβερνήσουν” δια των ”αντιπροσώπων” τους. Όταν ήρθε η στιγμή οι ”πολίτες - συνιδιοκτήτες” της ”Φάρμας” να κοιτάξουν μέσα από το κλειστό παράθυρο της εξουσίας το σύνθημα ”τέσσερα πόδια καλό δύο πόδια κακό” έχασε την ισχύ του. Τι άκουσαν, τι είδαν οι ”αμνοί”; ”Δώδεκα φωνές ούρλιαζαν με μανία και ήταν όλες ίδιες. Τώρα ήταν ολοφάνερο τι είχε συμβεί στις φάτσες των γουρουνιών. Τα ζώα απ’ έξω κοιτούσαν πότε τα γουρούνια και πότε τους ανθρώπους, πότε τους ανθρώπους και πότε τα γουρούνια, ύστερα πάλι τα γουρούνια και πάλι τους ανθρώπους, αλλά ήταν αδύνατον να διακρίνουν ποιος ήταν ποιος.” (Τζωρτζ Όργουελ, ”Η Φάρμα των Ζώων”).
Αντώνης Αντωνάκος
09-07-2024
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. http://www.antonakos.edu.gr
Συνδιάσκεψη ειρήνης. Η ”ιστορία” αλλιώς του Αντώνη Αντωνάκου
Γράφτηκε από Super User
Συνδιάσκεψη ειρήνης. Η ”ιστορία” αλλιώς.
Τι απέφερε η ”διάσκεψη ειρήνης” της Ελβετίας για την Ουκρανία; Καθόρισε κάποιον οδικό χάρτη για την επίλυση του προβλήματος; Τελικά ποίοι θέλουν πραγματικά να λυθεί το πρόβλημα; Ποιες είναι οι βαθύτερες αιτίες πίσω από την εισβολή της Ρωσίας; Γιατί η Ρωσία, μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, δεν επελέγει ως εταίρος της Δύσης; Γιατί οι ΗΠΑ επιδιώκουν, εδώ και δεκαετίες την ένταξη ακόμα και της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ; Θα αποδέχονταν οι ΗΠΑ την ένταξη της Κούβας στο σύμφωνο Βαρσοβίας; Ποια προβλήματα δημιούργησε η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας; Ποίες ήταν οι βαθύτερες αιτίες για την εισβολή των ΗΠΑ στο ΙΡΑΚ; Τι προβλήματα έλυσε στην Λιβύη -και στην ευρύτερη περιφέρεια της Μεσογείου- η ”εξουδετέρωση” του Καντάφι; Ποία ήταν η απάντηση των ”σταυροφόρων της ειρήνης και του δικαίου” στην εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο; Γιατί τα δεκάδες εκατομμύρια των Κούρδων δεν δικαιούνται το δικό τους κράτος; Όχι αναπάντητα ερωτήματα. It’sthemoney, fool, όπως θα έλεγε και ο Κλίντον.
Μια εξήγηση για την επέκταση του ΝΑΤΟ στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης δίνει ο Brzezinski (”Η Μεγάλη Σκακιέρα”, 1997). Αναλύοντας τα ”προαπαιτούμενα” για να εξακολουθήσουν οι ΗΠΑ να είναι ”η μόνη και στην πραγματικότητα η πρώτη παγκόσμια δύναμη” θεωρεί ότι είναι ”είναι επιτακτική ανάγκη να μην εμφανιστεί καμιά διεκδικήτρια δύναμη, ικανή να κυριαρχήσει στην Ευρασία…”. Επικαλούμενος ”εξέχοντες αναλυτές της γεωπολιτικής”, αναφέρεται ιδιαίτερα σε έναν από αυτούς, τον Χάρολντ Μακίντερ, σύμφωνα με τον οποίο καθοριστικός είναι ”ο έλεγχος στην «αξονική περιοχή» (που θεωρούσε ότι περιλάμβανε όλη τη Σιβηρία και μεγάλο μέρος της Κεντρικής Ασίας) και αργότερα, στην κεντροανατολική ευρωπαϊκή «στρατηγικής σημασίας περιοχή». ως τα ζωτικά εφαλτήρια για να επιτευχτεί η κυριαρχία στην ήπειρο”. Συμπληρώνει ότι ο Μακίντερ: ”εκλαΐκευσε την αντίληψή του για την περιοχή αυτή με το διάσημο απόφθεγμα:
Εκείνος που κυβερνά την Ανατολική Ευρώπη διοικεί την καρδιά της ηπείρου.
Εκείνος που κυβερνά την καρδιά της ηπείρου διοικεί τον Κόσμο-Νησί.
Εκείνος που κυβερνά τον Κόσμο-Νησί διοικεί τον κόσμο.”
Για να ”διοικείς τον κόσμο” πρέπει να ”κυβερνάς τον Κόσμο-Νησί” και για να κυβερνάς τον Κόσμο-Νησί πρέπει να κυβερνάς την Ανατολική Ευρώπη. Ο έλεγχος της Ουκρανίας είναι στρατηγικής σημασίας για την αποτροπή της εμφάνισης άλλης ”διεκδικήτριας δύναμης”. Δυνητικά αυτή η τελευταία θα μπορούσε να είναι μια πολιτικά ενωμένη και ανεξάρτητη ΕΕ ιδιαίτερα αν ανέπτυσσε σχέση στενής συνεργασία με την Ρωσία. Αυτό ίσως εξηγεί την πίεση για την ακατάσχετη διεύρυνση που απομακρύνει το ενδεχόμενο πολιτικής ενοποίησης αλλά και τους εκβιασμούς και τις απειλές κατά των ηγεσιών που έκαναν πολιτικά και οικονομικά ανοίγματα προς την πλευρά της Ρωσίας. Η ένταξη της Ρωσίας στον Δυτικό κόσμο επίσης θα κλόνιζε την μονοκρατορία των ΗΠΑ. Τα ανεξάντλητα αποθέματα πρώτων υλών που διαθέτει η χώρα θα της επέτρεπαν σε σύντομο χρονικό διάστημα να καταλάβει κεντρική θέση στην ”Διεθνή των Αγορών”. Η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, την οποία φέρεται να είχε προτείνει ο Πούτιν, θα άλλαζε τους συσχετισμούς στην αγορά των όπλων μειώνοντας και τους μηχανισμούς ελέγχου της Ουάσιγκτον στους ”συμμάχους” της.
Επανερχόμενοι στην ”διάσκεψη για την ειρήνη” μας ”ενημερώνουν” ότι από τις 91 χώρες που μετείχαν στη διάσκεψη οι 80 υπέγραψαν το κοινό ανακοινωθέν. Αλλά η μισή αλήθεια ποια αξία έχει; Όταν για παράδειγμα παραλείπεται το γεγονός ότι τα κράτη μέλη του ΟΗΕ είναι 193 από τα οποία μόνο τα 91 μετείχαν, ή όταν παραλείπεται η ”λεπτομέρεια” ότι τα 11 κράτη που μετείχαν αλλά δεν υπέγραψαν έχουν πάνω από 2,2 δισ. κατοίκους δηλαδή ο πληθυσμός τους υπερβαίνει αυτόν των 80 κρατών που υπέγραψαν; Αλλά ας πούμε ότι όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Από τα 80 κράτη που υπέγραψαν ποια είναι εκείνα που κινούν τα νήματα; Είναι προφανές ότι στην πραγματικότητα δύσκολα ο αριθμός τους ξεπερνά τα δάκτυλα του ενός χεριού. Οι ΗΠΑ κυριαρχούν ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των υπολοίπων ανήκει στην κατηγορία των ”προτεκτοράτων” όπως χαρακτηρίζει τους ”συμμάχους” της υπερδύναμης ο πρώην σύμβουλος ασφαλείας των ΗΠΑ Brzezinski (”Η Μεγάλη Σκακιέρα”, 1997) συμπληρώνοντας, χαρακτηριστικά, ότι αυτοί είναι ”υποτελείς και φόρου υποτελείς”.
Σε συνέντευξή του (WashingtonPost, 5/3/2014) ο HenryKissingerτονίζει μεταξύ άλλων ότι: ”Η Ουκρανία δεν πρέπει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ ” συμπληρώνοντας ότι ”οι ΗΠΑ πρέπει να αποφύγουν να αντιμετωπίσουν τη Ρωσία ως μία παρεκκλίνουσα δύναμη ” και καταλήγοντας ότι η ”αντιμετώπιση της Ουκρανίας σαν ζήτημα της αντιπαράθεσης Ανατολής- Δύσης θα εξαφανίσει για δεκαετίες οποιαδήποτε προοπτική να έρθει η Ρωσία και η Δύση- ειδικά η Ρωσία και η Ευρώπη- σε ένα διεθνές σύστημα συνεργασίας”. Όμως ίσως αυτό το τελευταίο ήταν από την αρχή η βασική επιδίωξη του βαθέως κράτους των ΗΠΑ και της ”Διεθνούς των Αγορών” όπως χαρακτηρίζεται από πολλούς αναλυτές η αόρατη παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση. Αυτός ήταν ο λόγος που οι ΗΠΑ αντιτάχθηκαν φανερά και σταθερά στην δημιουργία των αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου που εξασφάλιζαν ενέργεια στην Ευρώπη με οικονομικά συμφέρουσες τιμές προωθώντας την συνεργασία, προφανώς και την αλληλεξάρτηση, αλλά και δημιουργώντας λεωφόρους αλληλοκατανόησης και συνεννόησης.
Σε συνέντευξή του στο ForeignAffairs το 2014 (αναδημοσίευση στην Καθημερινή, 11/3/22) ο Τζον Μερσχάιµερ καθηγητής Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου του Σικάγο τονίζει μεταξύ άλλων ότι: ”την κύρια ευθύνη για την κρίση την έχουν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη, και ότι η ρίζα του προβλήματος είναι η διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς” συμπληρώνοντας, ”Φανταστείτε την αμερικανική οργή αν η Κίνα δημιουργούσε μια εντυπωσιακή στρατιωτική συμμαχία και προσπαθούσε να συμπεριλάβει τον Καναδά και το Μεξικό ”. Η συνέντευξη δόθηκε οκτώ χρόνια πριν από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Ήταν όμως μια προειδοποίηση απέναντι σε μια εμπλοκή που φαινόταν να έρχεται και την οποία προκαλούσε η διαρκής διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς. Χαρακτηριστικά όπως αναφέρει ο Μερσχάιµερ ”Στη σύνοδο κορυφής του Απριλίου το 2008 στο Βουκουρέστι, η συμμαχία εξέτασε την αποδοχή της Γεωργίας και της Ουκρανίας” η ένταξη αποτράπηκε γιατί Ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ τους και η Ελλάδα, αντιτάχθηκαν –να θυμίσουμε ότι ήταν η σύνοδος στην οποία οι ΗΠΑ επεχείρησαν και την ένταξη των Σκοπίων με το όνομα ”Μακεδονία”- αλλά παρ’ όλα αυτά οι ΗΠΑ και ”το ΝΑΤΟ δεν εγκατέλειψε ποτέ δημόσια τον στόχο του να φέρει τη Γεωργία και την Ουκρανία στη συμμαχία”. Αντίθετα συστηματικά προωθούσε τον στόχο.
Οι Ουκρανοί είναι τα μεγάλα θύματα των παιγνίων στην ”Μεγάλη Σκακιέρα” της Ευρασίας. Αναλώσιμοι όπως οι Έλληνες, που προδόθηκαν το 1922 από τους ”συμμάχους”, Γάλλους και Ιταλούς, όταν άλλαξαν τα συμφέροντα. Όμως θύματα αυτής της σύγκρουσης είναι και οι πολίτες της ΕΕ. Η οικονομική κρίση, η ακρίβεια, η ανασφάλεια αλλά κυρίως η απομάκρυνση κάθε ευνοϊκής προοπτικής για το μέλλον είναι τα αποτελέσματα μιας σύγκρουσης που προώθησαν συστηματικά οι ΗΠΑ και η ”Διεθνής των Αγορών”. Ανεξάρτητα από την τελική κατάληξη στα πεδία των μαχών έχουν συντελεστεί ήδη δραματικές αλλαγές στις στρατηγικές συμμαχίες. Η Κίνα, η Ινδία, και οι άλλοι ”κολασμένοι” δεν θα μείνουν απαθείς περιμένοντας την σειρά τους. Ενώ οι ηγεσίες της ΕΕ έχουν καταντήσει αθύρματα στις σκοπιμότητες μιας ”αυτοκρατορίας σε αποδρομή” οι πολίτες της, όταν δεν αναζητούν λύσεις στα άκρα, θα γυρίζουν την πλάτη στη ”δημοκρατία” τους.
Αντώνης Αντωνάκος
21-06-2024
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr
Εξήντα ένα χρόνια μετά.
”Λαός που δεν γνωρίζει τη ιστορία του δεν έχει μέλλον”. Κυριάκος Μητσοτάκης, Δοξάτο, Μάιος 2019
Είναι αλήθεια. Λαός που δεν γνωρίζει και δεν τιμά την ιστορία του δεν έχει μέλλον. Λαός που δεν διδάσκεται από τα λάθη του δεν έχει μέλλον. Λαός που, χειραγωγούμενος, αφήνεται να γίνει άθυρμα συμφερόντων και δεν αναλύει τα γεγονότα και δεν αναζητά τις ”ρίζες του κακού” είναι καταδικασμένος. Η χρεωκοπία της Ελλάδας με όλα τα οδυνηρά επακόλουθα υπογράφηκε επίσημα τον Μάιο του 2010. Σοβαρή και υπεύθυνη συζήτηση για τις αιτίες και τους υπαίτιους που οδήγησαν σε αυτήν δεν έχει γίνει και δεν γίνεται μέχρι σήμερα. Οι πολίτες επιχειρείται συνεχώς να ασχολούνται με ότι ήταν φυσικό επακόλουθο της χρεωκοπίας και όχι αιτία της. Το αποτέλεσμα το είδαμε και την Κυριακή. Η αποχή άγγιξε το 60%. Όχι δεν ”πήγαν οι πολίτες για μπάνιο”. Τους πολίτες τους ”στέλνουν περίπατο” τα διαπλεκόμενα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα και τα εξαγορασμένα ΜΜΕ (μέσα αποπροσανατολισμού, ακρισίας και λήθης).
Αλλά επειδή το τραύμα είναι νωπό και πολλοί, αδικαιολόγητα, ενοχλούνται, θα αναφερθώ, λόγω επετείου, σε ένα καθοριστικό για το μέλλον γεγονός που έλαβε χώρα πριν από 61 χρόνια. Στις 11 Ιουνίου του 1963 ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής παραιτήθηκε. Βασική αιτία η διαφωνία του με τα Ανάκτορα για μια σειρά από θέματα μεταξύ των οποίων το σημαντικότερο ήταν η αναχρονιστική εμμονή του Παλατιού να νέμεται ένα σημαντικό μέρος της εκτελεστικής εξουσίας. Η κατάσταση αυτή είχε οδηγήσει τον Καραμανλή να διατυπώσει το ”ποιος επί τέλους κυβερνά αυτόν τον τόπο” όταν η προσπάθεια του να αλλάξει το Σύνταγμα σκόνταψε στο μέτωπο Ανακτόρων και Ένωσης Κέντρου. Η ΕΚ υπήρξε ένα άθροισμα ”συνιστωσών” με κύριο στόχο την αποτροπή της ανάδειξης της Αριστεράς ως αξιωματικής αντιπολίτευσης όπως έγινε το 1958. Σύμφωνα με τον Κ. Μητσοτάκη: ”Ωρίμασε εις τους ιθύνοντας -αναφέρομαι ευρύτερα όχι μόνο στον πολιτικό κόσμο αλλά και στο Παλάτι, και στους κρατικούς μηχανισμούς που ήταν πολύ ισχυροί εκείνη την εποχή- η άποψη ότι έπρεπε να παρέμβουμε για να μην ξαναέρθει δεύτερο κόμμα η ΕΔΑ[…] Αποφασίσθηκε τότε να γίνει μία επέμβαση προσεκτική στις εκλογές, και προετοιμάστηκε η κρατική επέμβαση χωρίς καμιά αμφιβολία προετοιμάστηκε. Τώρα εδώ θέλει πολλή έρευνα η υπόθεση, ποιος ήταν ο κινήσας τα πράγματα, δεν ξέρω αν ήταν ο Καραμανλής […] Είναι αστείο, το αστείο της ιστορίας, ότι το εγνώριζαν και οι αρχηγοί του Κέντρου, δηλαδή ο Παπανδρέου και ο Σοφοκλής. […] ζούσαν με την ψευδαίσθηση ότι η βία και η νοθεία που θα ασκείτο θα λειτουργούσε υπέρ αυτών”.
Ο Σπύρος Λιναρδάτος αναφέρει ότι ο Παπανδρέου διαβεβαίωνε τους συνεργάτες του: ”Θα κάνωμεν πολιτικήν και εκλογικήν συνεργασίαν με τον Καραμανλήν. Τα στρατόπεδα θα είναι δύο: από το ένα μέρος θα είναι οι εθνικόφρονες και από το άλλο οι κομμουνισταί. Θα κάνωμεν τας εκλογάς με τους χωροφύλακές και με το πιστόλι στο χέρι”. Συνεχίζοντας ο Μητσοτάκης αναφέρει: ”δεν είμαι πεπεισμένος ότι η βία και η νοθεία έγινε σε αυτή την έκταση που τη παρουσιάσαμε. Δηλαδή φουσκώσαμε πάρα πολύ αυτά που έγιναν, πάρα πολύ, όταν σου λέει ο άλλος ότι ψήφισαν τα δέντρα και παρουσιάζει μερικές εκατοντάδες ψήφων. Μα εκατοντάδες ψήφων δεν άλλαζαν το αποτέλεσμα, το οποίο ήταν συντριπτικά υπέρ του Καραμανλή”. Στις συγκεκριμένες εκλογές η ΕΡΕ πήρε 51% και η ΕΚ 36% όταν το 1958 είχε πάρει μόνο 20%. Παρά τα γεγονότα αυτά, παρά το γεγονός ότι όχι μόνο γνώριζαν αλλά είχαν συνεργαστεί με στόχο τον περιορισμό της Αριστεράς και ωφελούμενους του ίδιους, άδραξαν την ευκαιρία για να κατακτήσουν την εξουσία. Όπως αφηγείται ο, εκ των πρωταγωνιστών, Κ. Μητσοτάκης ο στόχος του ”Ανένδοτου” που ήταν ”να τρομάξει ο βασιλιάς, να καταλάβει ότι μπορεί να κινδυνεύσει και ο ίδιος και ο θρόνος του” πέτυχε αφού ”το Παλάτι κατέληξε τελικά να διώξει τον Καραμανλή, διότι ουσιαστικά αυτό έγινε ”. Στην ”επιχείρηση” τρομοκράτησης του Βασιλιά η ΕΚ δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει την Αριστερά ”Είχαμε κινητοποιήσει λαό αλλά δεν θα μπορούσαμε να πετύχουμε αυτό το τεράστιο κύμα_χωρίς την Αριστερά”. Με άλλα λόγια θα έκαναν εκλογές με ”τους χωροφύλακες και το πιστόλι στο χέρι” εναντίον της Αριστεράς αλλά δεν δίστασαν να συνάψουν μέτωπο μαζί της. Ο ιδιοτελής πολιτικός σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Για την κατάκτηση της εξουσίας εκτός από το μέτωπο με την Αριστερά(ΚΚΕ στην ουσία) απαιτήθηκε και η συνεργασία με τα Ανάκτορα. Εκτός από την αποτροπή της αναθεώρησης του Συντάγματος που, επιτέλους, θα απέδιδε την εξουσία στον λαό περιορίζοντας την εξουσία των Ανακτόρων, το ”συμπεθερίο” έγινε με αμοιβαία ανταλλάγματα. Από την πλευρά των Ανακτόρων η ορκωμοσία κυβέρνησης δίχως ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή που της επέτρεψε να επιδοθεί σε ένα όργιο παροχών-σπατάλης και από την πλευρά της ΕΚ η εκχώρηση στα Ανάκτορα του πρώτου λόγου στο στράτευμα. Συγκεκριμένα και σύμφωνα πάντα με τον Κ. Μητσοτάκη ”Το αντάλλαγμα που έδωσε ο Παπανδρέου ήταν να έχει αποφασιστικό ρόλο στα θέματα των ενόπλων δυνάμεων”. Αξίζει μάλιστα να σημειώσουμε ότι την ”τράμπα” την έκανε για λογαριασμό της ΕΚ ένας εκδότης, άνθρωπος του Μητσοτάκη, ο οποίος λέει:” Ο Παπανδρέου όμως τα έδινε όλα για να γίνει πρωθυπουργός. Η συμφωνία έγινε μεταξύ Κόκκα και Χοϊδά, δεν μίλησαν απευθείας ο Παύλος και ο Παπανδρέου. Έτσι όμως μας έδωσε τη διάλυση της Βουλής ο βασιλιάς”! Τόσο απλά, η ΕΚ παραχώρησε στον Βασιλιά τον στρατό και αυτός της έδωσε την δυνατότητα να κυβερνήσει σε μια ”δημοκρατία” βαθειά ελλειμματική.
Το 1965 τα σαθρό οικοδόμημα της ΕΚ διαλύθηκε και σε λιγότερο από δύο χρόνια η ελλειμματική δημοκρατία που είχε βασιστεί στο αντιδημοκρατικό ”αλισβερίσι” των Ανακτόρων με την ”Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη” κατέρρευσε. Το πολιτικό σύστημα της εποχής έχει τις μεγαλύτερες ευθύνες για την Χούντα. Οι πολιτικοί έχουν την ηθική υποχρέωση να υποτάσσουν τις προσωπικές φιλοδοξίες τους στο Εθνικό και το κοινωνικό συμφέρον. Η καλλιέργεια της μισαλλοδοξίας διχάζει και αποπροσανατολίζει τους πολίτες. Οι ”ανίερες” συμμαχίες με εκπροσώπους ξένων δυνάμεων, με οικονομικά και εκδοτικά συμφέροντα, με εκπροσώπους θεσμών καθ’ υπέρβαση του θεσμικού τους ρόλου, η συγκυριακή συστράτευση με αντιδημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις κλονίζουν τα θεμέλια της Δημοκρατίας.
Η ΕΚ ήταν μια ετερόκλητη, εύθραυστη και συγκυριακή συμμαχία. Δημιουργήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 1961 με την τεχνητή ”συγκόλληση” τουλάχιστον εννέα μικρότερων κομμάτων και σχηματισμών. Στη σύνθεση συμμετείχαν εκ δεξιών οι Στεφανόπουλος, Μαρκεζίνης, Τουρκοβασίλης και ο αριστερός Τσιριμώκος. Διοικούνταν από οκταμελή επιτροπή με πρόεδρο τον Παπανδρέου. Η ΕΚ γνώριζε και ανέχθηκε, αν δεν συνεργάστηκε, στις όποιες αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις για τις εκλογές του 1961. Η ΕΚ, αν και συναινούσε και συνέπραττε ”Θα κάνωμεν τας εκλογάς με τους χωροφύλακές και με το πιστόλι στο χέρι” δεν δίστασε στην συνέχεια να εκμεταλλευτεί μερικές ”εκατοντάδες ψήφων” που ”δεν άλλαζαν το αποτέλεσμα, το οποίο ήταν συντριπτικά υπέρ του Καραμανλή”. Η ΕΚ δεν δίστασε να συνεργαστεί με την Αριστερά προκειμένου να εκμεταλλευτεί το ”το τεράστιο κύμα” των λαϊκών κινητοποιήσεων στα πλαίσια του ”Ανένδοτου”. Η ΕΚ δεν δίστασε να συμπράξει με τα Ανάκτορα στην διατήρηση ενός αναχρονιστικού συντάγματος και στην εκχώρηση στον βασιλιά του ”τιμαρίου” του στρατού. Η ΕΚ έκανε ”συνεταίρους” στην εξουσία τα εκδοτικά συμφέροντα. Τελικά ο πολιτικός αμοραλισμός, η τυφλή αρχομανία, η ανυπαρξία ιδεολογικής συνοχής και πυξίδας οδήγησε στην διάλυση του σαθρού οικοδομήματος. Θύμα η Ελλάδα.
Ο λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του δεν έχει μέλλον. Η ιστορία δεν έχει μόνο σελίδες δόξας αλλά και γκρίζες και μαύρες σελίδες. Λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία και τα λάθη του μοιραία τα επαναλαμβάνει υπονομεύοντας το μέλλον του. Λαός που δεν τιμά την ιστορία του δεν έχει μέλλον. Παράταξη που δεν έχει ιδεολογική συνοχή, ιστορική συνέχεια και συνέπεια, που δεν έχει μοναδικό ”αφεντικό” τους πολίτες, που αγνοεί και δεν τιμά την ιστορία της δεν έχει μέλλον.
Αντώνης Αντωνάκος
11-06-2024
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr
Δημοσιεύθηκε ή αναδημοσιεύθηκε και στα sites: tribune, olympia, simerini, fatsimare, choratouaxoritou.
Για τις επιθέσεις κατά Δικαστών και Εισαγγελέων του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου
Γράφτηκε από Super User
1. Η αήθης απόπειρα του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νικολάου Φαραντούρη στις 26.3.2024 να απαξιώσει τους έλληνες δικαστές και εισαγγελείς.
Σε τηλεοπτική εκπομπή, απαντώντας σε αναφορά συναδέλφου του βουλευτή για μια Ανακοίνωση της ηγεσίας του Αρείου Πάγου, ξεστόμισε τα εξής τρομακτικά:
“Ε, και λοιπόν; Τι πάει να πει αυτό; Ότι έχει δίκιο ο Άρειος Πάγος; Επί χούντας, ο Άρειος Πάγος έλεγε ότι 'η επανάστασις επικρατεί και παράγει δίκαιο'.Δεν είναι θέσφατο αυτό που λέει ο Άρειος Πάγος ούτε ο πρόεδρος των διοικητικών δικαστών που πετάχτηκε για να κάνει κρίση για την κρίση της Ευρωπαίας Εισαγγελέως”.
Οι δικαστές του Αρείου Πάγου “είναι αδιάβαστοι στο ευρωπαϊκό δίκαιο, να πάνε να παρακολουθήσουν κανένα μάθημα”.
2. Ο κ. Κασσελάκης σε επιθέσεις κατά δικαστών και εισαγγελέων πριν και μετά τον κ. Φαραντούρη.
(α) Πριν από τον κ. Φαραντούρη:
Στις29.8.2023, ανακοινώνοντας την υποψηφιότητά του για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ μίλησε για “το παραδικαστικό κύκλωμα” που “χτύπησε τους γονείς” του.
Στις 14.9.2023 κραύγασε: “Γουστάρω να ξεδοντιάσω δικαστικούς και δημοσιογράφους”.
(β) Μετά τον κ. Φαραντούρη, σε συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ στις 2.4.2024, αφού επιβράβευσε τον βουλευτή του που είχε ξεστομίσει τα περί χούντας και αδιάβαστων δικαστών, προειδοποίησε δικαστές και εισαγγελείς: “Η Δικαιοσύνη, όπως και όλοι οι αιρετοί, όπως και η εκτελεστική εξουσία και η νομοθετική εξουσία, κρίνεται κάθε μέρα”.
(γ) Με τον “νέο ΣΥΡΙΖΑ”, οι επιθέσεις κατά δικαστών και εισαγγελέων κλιμακώθηκαν. Από τα “Θα κερδίσουμε τις εκλογές αν βάλουμε κανέναν φυλακή”,“Η Δικαιοσύνη πρέπει να επιταχύνει. Υπάρχει συνειδητή προσπάθεια καθυστέρησης κάποιων διαδικασιών” του “παλιού” ΣΥΡΙΖΑ στα “Γουστάρω να ξεδοντιάσω δικαστικούς... ”, “Οι δικαστές του Αρείου Πάγου είναι αδιάβαστοι...”του “νέου ΣΥΡΙΖΑ”.
3. Πώς ο ΣΥΡΙΖΑ και οι προσκείμενοι σ' αυτόν δημοσιογράφοι συμπεριφέρονται στη Δικαιοσύνη.
(α) Αναθέτουν στους εαυτούς τους ρόλο δικαστών και εισαγγελέων, εκδίδοντας “αποφάσεις” και καταθέτοντας “προτάσεις” για δημόσιου ή και ιδιωτικού ενδιαφέροντος υποθέσεις, χωρίς γνώση, μελέτη και αξιολόγηση των δεδομένων κάθε υπόθεσης.
(β) “Λησμονούν”, όταν κατακρίνουν δικαστές και εισαγγελείς, βασικές αρχές του Δικαίου, όπως :
(γ) Προσβάλλουν δικαστές και εισαγγελείς, ευθέως ή με υπονοούμενα, και ενίοτε βάναυσα, φτάνοντας στο σημείο να αποδίδουν προθέσεις στους δικαστές/εισαγγελείς.
(δ) Μέμφονται τους δικαστικούς λειτουργούς για καθυστερήσεις στην απονομή Δικαιοσύνης,ενώ για τις συνήθεις αιτίες τους, που είναι οι ακόλουθες, υπεύθυνοι είναι πολιτικοί και άλλοι…
- Πολυνομία, με τη διασπορά των νομοθετημάτων σε πολυάριθμους νόμους.
- Μη εφαρμογή νόμων πριν από την έκδοση αχρείαστων υπουργικών αποφάσεων.
- Ελλείψεις στην υλικοτεχνική υποδομή (χώρους, μηχανοργάνωση…).
- Αναβολές διαδικασιών εξ' αιτίαςαπεργιών, στάσεων εργασίας, κωλυμάτων συνηγόρων, υπερβάσεων ωραρίου υπαλλήλων, εκλογών, κ.λπ. (Γιατί άραγε οι μεμφόμενοι τους δικαστικούς για καθυστερήσεις “της Δικαιοσύνης” δεν έχουν ποτέ φροντίσει να καταγραφούν οι χρόνοι καθυστέρησης για κάθε αιτία αναβολής, σε τρεις-τέσσερις έστω υποθέσεις;).
4. Μερικά από αυτά που ο ΣΥΡΙΖΑ και οι προσκείμενοι σ' αυτόν δημοσιογράφοι αποφεύγουν να αναδείξουν.
(α) Κατά το Σύνταγμα, “οι δικαστές κατά την άσκηση των καθηκόντων τους υπόκεινται μόνο στο Σύνταγμα και τους νόμους”.
Η επιταγή αυτή του Συντάγματος υποχρεώνει τους δικαστές/εισαγγελείς να αγνοούν“προσδοκίες” πολιτικών, ΜΜΕ ή άλλων, πολιτικές ή άλλες σκοπιµότητες, δημοσκοπήσεις ή το “κοινό περί δικαίου αίσθημα”.
Σχετικά με το “κοινό περί δικαίου αίσθημα”, που συχνά επικαλούνται κάποιοι δικαστές/εισαγγελείς των λαϊκών δικαστηρίων, εκείνοι που πρέπει να το λαμβάνουν υπόψη είναι οι πολιτικοί, όταν νομοθετούν, και όχι οι δικαστές, όταν δικάζουν σύμφωνα με τους νόμους που οι πολιτικοί ψηφίζουν.
7. Οι Δικαστικές Ενώσεις για την προσπάθεια απαξίωσης της Δικαιοσύνης και χρησιμοποίησής της στις πολιτικές αντιπαραθέσεις.
Η Ένωση Εισαγγελέων Ελλάδας στις 28.3.2024:
“Η προσπάθεια απαξίωσης της Δικαιοσύνης και χρησιμοποίησής της στο πεδίο πολιτικών αντιπαραθέσεων αποτελεί πρωτίστως αμφισβήτηση αλλά και ασέβεια προς τη συνταγματικώς κατοχυρωμένη αρχή της διάκρισης των εξουσιών, όταν δε τέτοιους είδους συμπεριφορές στοχεύουν στη φαλκίδευση του έργου της, στο βωμό προσωπικών επιδιώξεων, καθίσταται προφανής και κατά παράβαση του Συντάγματος ο κίνδυνος εκτροχιασμού από το κράτος δικαίου”.
Η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων στις 1.4.2024:
“Η Ελληνική Δικαιοσύνη, από την πρώτη στιγμή που συνέβη το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, διερευνά τις ποινικές ευθύνες για τα εγκλήματα, που τελέστηκαν και ουδείς δύναται να καταλογίσει την οποιαδήποτε πλημμέλεια ή ολιγωρία στη σχετική δικαστική έρευνα, που συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς, κινούμενη προς πάσα κατεύθυνση. Η Ελληνική Δικαιοσύνη μένει έξω από το πολιτικό παιχνίδι και οι Έλληνες Δικαστές και Εισαγγελείς ασκούν ευσυνείδητα τα καθήκοντά τους”.
** Ευάγγελος Βενιζέλος. “Η Δημοκρατία μεταξύ συγκυρίας και ιστορίας”, κεφ VI, παρ.2. Εκδόσεις Πατάκη, Δεκέμβριος 2018. (Η με bold υπογράμμιση είναι του γράφοντος το παρόν κείμενο).
Από τους ΑΝΤΙΛΟΓΟΥΣ (www.antilogoi.gr) Ενότητα ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Για τις επιθέσεις κατά Δικαστών και Εισαγγελέων
του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου
Πρώην Γενικού διευθυντή Οικονομικού ΔΕΗ
Δεν του κάθισε…
”Όλοι οι κεντρώοι θα ήταν έτοιμοι να συνεργαστούμε με ένα μεγάλο κομμάτι της ΕΡΕ που ήταν διαθέσιμο και να ξεφύγουμε από την παντοκρατορία του Καραμανλή”.
Ο «αφηγητής» εκφράζει την απορία του για την επιλογή του Βασιλιά Παύλου η οποία, κατά την άποψή του, δεν επέτρεψε να ευδοκιμήσει το σενάριο της πολιτικής αναταραχής το 1958. Ο «αφηγητής» λέει συγκεκριμένα: ” Το περίεργο της ιστορίας είναι ότι αφού ο Καραμανλής έπεσε με την παρότρυνση των Αμερικανών […] ο Βασιλεύς, λοιπόν, “σκοτώνει, εκτελεί” τους δεκαοκτώ που είχαν φύγει, δίνοντας στον Καραμανλή τη διάλυση της Βουλής. Θα με ρωτήσετε, τι άλλο μπορούσε να κάνει; […] Όλοι οι κεντρώοι θα ήταν έτοιμοι να συνεργαστούμε με ένα μεγάλο κομμάτι της ΕΡΕ που ήταν διαθέσιμο και να ξεφύγουμε από την παντοκρατορία του Καραμανλή.”. Φυσικά ο «αφηγητής» είχε δράσει και τότε. Αναλύοντας τις «διεργασίες» αναφέρει: ”Ο Ράλλης ήταν κολαούζος, τον επηρέαζε ο Παπαληγούρας τον Ράλλη, αλλά ποτέ δεν έπαιξε ρόλο βασικό στις εξελίξεις. […] Ο Παπαληγούρας ήταν πάντα το κύριο πρόσωπο της ανατροπής του Καραμανλή. Κατέβαινε κάτω στη Γλυφάδα […] και θυμάμαι συζητούσαμε πώς θα γίνει να ρίξουμε τον Καραμανλή.”
Ο Παπαληγούρας, λοιπόν, συζητούσε με τον «αφηγητή» και με τον Κόκκα (έναν από τους ”νταβατζήδες” εκείνης της εποχής) την ανατροπή Καραμανλή. Φυσικά ο ”αφηγητής” δεν βρίσκει τίποτε παράξενο σε αυτό. Δεν τον ξενίζει ότι βυσσοδομεί ο ίδιος με έναν εκδότη και έναν ”αποστάτη” για να ανατρέψουν τον Καραμανλή. Ούτε αισθάνεται άσχημα που, όπως μαρτυρά ο ίδιος: ”Υποτίθεται, λοιπόν, ότι συνωμοτούσαμε για να ρίξουμε τον Καραμανλή” […]Εγώ γνωρίζω ότι η Αμερικανική Πρεσβεία ήταν 100% πίσω από την ανατροπή του Καραμανλή. Ο Παπαληγούρας συνεννοείτο με τον Αμερικανό πρέσβη, ο οποίος τον ενθάρρυνε να ανατρέψει τον Καραμανλή”. Όλα αυτά του φαίνονται πολιτικά ηθικά και δημοκρατικά αθώα. Το μόνο που τον παραξενεύει είναι το γεγονός ότι ο Βασιλιάς δεν διευκόλυνε τον σχηματισμό κυβέρνησης αποστατών αφού: ”Όλοι οι κεντρώοι θα ήταν έτοιμοι να συνεργαστούμε με ένα μεγάλο κομμάτι της ΕΡΕ που ήταν διαθέσιμο και να ξεφύγουμε από την παντοκρατορία του Καραμανλή”.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο ”αφηγητής” πρωταγωνιστούσε σε σχέδια και μεθοδεύσεις ανατροπής του Καραμανλή. Το 1955, η κυβέρνηση Καραμανλή πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή (200 υπέρ). Αυτήν την κυβέρνηση της ευρείας κοινοβουλευτικής στήριξης σχεδίαζε να ανατρέψει ο ”αφηγητής”. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του: ”Ο Γεώργιος Μπακατσέλος, […] έδινε μάχη μαζί μου να χτυπήσουμε τον Καραμανλή από την αρχή, να μην τον αφήσουμε να ριζώσει. Και έλεγε ο Γιώργος κάτι απλό στον Σοφοκλή: “Πρόεδρε, να έχεις υπ’ όψιν σου ότι το οχυρό της φιλελεύθερης παράταξης είναι η Β. Ελλάδα, είναι η Μακεδονία. Ο Καραμανλής είναι νέος, Μακεδόνας, αν μας πάρει το μέτωπο αυτό, ήμαστε χαμένοι, θα κυβερνήσει η Δεξιά για πολλά χρόνια”. Αναζητούσε τρόπο να χτυπήσουμε τον Καραμανλή από την πρώτη στιγμή, τότε που ήταν ακόμα πολύ πιο τρωτός, ευάλωτος, […] Εγώ τότε σκέφτηκα ορισμένες κινήσεις που θα μπορούσαν να δώσουν θανάσιμο πλήγμα στον Καραμανλή από την πρώτη στιγμή”. Και τι σκαρφίστηκε τότε ο ”ποιητής”. Από τον ισχύοντα εκλογικό νόμο ξαναγίνονταν εκλογές αν ήταν κενές το 1/20 των εδρών, οπότε ο ”αφηγητής” διηγείται: ”σκέφτηκα ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε αναπληρωματικές εκλογές, μόνον εάν παραιτούμασταν εμείς οι βουλευτές της Κρήτης όλης, που ήμασταν συνολικά δεκαπέντε. Και θα γινόταν αναπληρωματική εκλογή στην Κρήτη και στην Αθήνα υποχρεωτικά. Στη μεν Κρήτη θα κάναμε έναν εκλογικό περίπατο και θα ξαναβγαίναμε οι ίδιοι,στη δε Αθήνα θα δίναμε τη μάχη”. Όμως ο Σοφοκλής δεν τον άκουσε. αλλιώς θα είχαμε ξεμπερδέψει από τότε με τον Καραμανλή. Ο οποίος να σημειωθεί πως εκτός του ότι ”ήταν μέσα του σοσιαλιστής” είχε και ”το κόμπλεξ του ανθρώπου που αισθανόταν λιγάκι παρακατιανός”!
Το σχέδιο ανατροπής του Καραμανλή δεν ”κάθισε” του ”αφηγητή” τότε. Τώρα επιχειρεί, ”Με τα δικά του λόγια”, να θολώσει την ιστορία του. Μένει να δούμε αν θα του ”καθίσει” τώρα. Αλλά μάλλον το διακύβευμα είναι η εξουσία. Όχι η ιστορία.
Αντώνης Αντωνάκος
30-10-2023
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr
Το μήνυμα που άργησε να φτάσει του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super User
Το μήνυμα που άργησε να φτάσει.
Το εκλογικό αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών απογείωσε την κυβερνητική αλαζονεία που αναπτυσσόταν επικίνδυνα στην «γενναιόδωρη» θαλπωρή των ΜΜΕ. Τα ηχηρά μηνύματα, κυρίως από τα αποτελέσματα της επαναληπτικής εκλογικής αναμέτρησης, δεν έφτασαν στα κέντρα εξουσίας. Η συντριβή των «βαρβάρων» μέθυσε τους επιτελείς και δεν μπόρεσαν να ακούσουν τις καμπάνες που ηχούσαν. Ούτε η αποχή, (σχεδόν ξεπέρασε το 50%), ούτε η εκτίναξη των σχηματισμών δεξιά της Ν.Δ. (ξεπέρασαν το 13%) ήταν αρκετά για να αντιληφθεί η κυβέρνηση την βουβή δυσαρέσκεια που υπέβοσκε αλλά καλυπτόταν όσο η αντιμετώπιση των «βαρβάρων» προτασσόταν. Ακόμα χειρότερα δεν έγινε κατανοητό ότι ένα μεγάλο ποσοστό εξακολουθούσε να παρέμενει παγιδευμένο στα «εκβιαστικά» διλήμματα ή οδηγήθηκε στην αποχή ενώ το ΠΑΣΟΚ, αγγίζοντας το 12%, αναδύθηκε από το έρεβος. Η αυξανόμενη αλαζονεία οδήγησε στην ψευδαίσθηση ότι: «για πρώτη φορά κερδίζεται από εμάς, τη ΝΔ, η μάχη της παρακαταθήκης του προοδευτικού φιλελευθερισμού του Ελευθερίου Βενιζέλου, […]. Αυτή τη μάχη δεν την κέρδισε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, την υπέκλεψε ο Ανδρέας Παπανδρέου»(Κ. Μητσοτάκης, AthensVoice)!
Το μήνυμα παραδόθηκε τον Οκτώβριο. Άργησε να φτάσει αλλά ήταν ηχηρό. Αρκούσε να παρατηρήσεις το πρόσωπο του Πρωθυπουργού για να καταλάβεις το μέγεθος της οδυνηρής έκπληξης. Όλα ήταν προετοιμασμένα για έναν εκλογικό θρίαμβο. Για να υπηρετηθεί ο «θρίαμβος» του δεκατρία στα δεκατρία επελέγει η στήριξη και του νυν περιφερειάρχη Κρήτης ο οποίος δεν ανήκει στην Ν.Δ.. Όμως «άλλες οι βουλές αρχόντων, άλλα ο λαός κελεύει». Από τις έξη περιφέρειες που οδηγήθηκαν στον δεύτερο γύρο μόνο μία κατάφερε να κερδίσει οριακά ο υποψήφιος της Ν.Δ.. Η προσπάθεια να σωθούν τα προσχήματα, με την προβολή του γεγονότος ότι και από τους άλλους πέντε νικητές του δεύτερου γύρου οι τέσσερις είναι δεξιοί, θυμίζει το «προφάσεις εν αμαρτίες». Αντίθετα με τους ισχυρισμούς το γεγονός ότι πέντε στις έξη μάχες που οδηγήθηκαν στον δεύτερο γύρο είχαν ως αντιπάλους δύο δεξιούς υποψηφίους είναι ενδεικτικό των λαθών στα οποία οδήγησαν οι μεθοδεύσεις και οι ενδοπαραταξιακές σκοπιμότητες. Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι αν υπήρχαν εναλλακτικά δεξιά ψηφοδέλτια και σε άλλες περιφέρειες το αποτέλεσμα θα ήταν ακόμα χειρότερο. Σε αυτήν την περίπτωση η «απελευθέρωση» των ψηφοφόρων της Ν.Δ. θα οδηγούσε σε επαναληπτικές εκλογές με εξίσου οδυνηρά αποτελέσματα.
Υπό αυτήν την οπτική δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός της εκλογικής ανατροπής στην περιφέρεια Θεσσαλίας και στους δήμους Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Ήταν αναμενόμενο στον δεύτερο γύρο των εκλογών οι ψηφοφόροι των άλλων παρατάξεων να θέλουν να καταφέρουν ένα πλήγμα στην Ν.Δ.. Αυτό που έχει σημασία είναι κυρίως το γεγονός ότι στις πέντε από τις έξη περιφέρειες (εκτός Θεσσαλίας) στον δεύτερο γύρο οδηγήθηκαν δύο συνδυασμοί από τον ίδιο χώρο. Αντί να επιλέξουν οι ψηφοφόροι τους εκπροσώπους άλλων κομμάτων επέλεξαν ως «μονομάχους» υποψήφιους από την Ν.Δ.. Το γεγονός αυτό είναι ενδεικτικό της υποβόσκουσας δυσαρέσκειας των ψηφοφόρων της Ν.Δ. για πολλές από τις επιλογές της ηγεσίας. Αποτελούν έκφραση της απόρριψης της νοοτροπίας μιας «ελέω Θεού» ηγεσίας που δεν αντιστοιχεί ούτε στην εποχή αλλά ούτε στα προσωπικά μεγέθη. Είναι απλά μια πλάνη καλλιεργημένη στην θολούρα των λιβανωτών των ΜΜΕ και των «αυλικών». Οι «εισαγωγές στελεχών», η προσπάθεια δημιουργίας ενός συστήματος εξουσίας, δομημένου σε ξενόφερτους πυλώνες, η συστηματική υποβάθμιση της ιστορίας της παράταξης συνιστά ύβρη. Είναι γνωστό τι ακολουθεί.
Αντωνάκος Αντώνης
22-10-2023
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr
ΣΥΡΙΖΑ: Το τέλος μιας ουτοπίας του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super User
ΣΥΡΙΖΑ: Το τέλος μιας ουτοπίας.
Αν ήταν έκπληξη το αποτέλεσμα της 25ης Μαΐου, ήταν γιατί είχε προηγηθεί μια άλλη μεγάλη έκπληξη. Το αποτέλεσμα της … Ιουλίου 2019. Αν τότε ο ΣΥΡΙΖΑ, με πρόσφατες τις εμπειρίες από την διακυβέρνησή του, κατάφερε να διασωθεί ήταν φυσικό οι πάντες, από τις εταιρείες δημοσκοπήσεων και τα αντίπαλα κόμματα μέχρι τους απλούς πολίτες να μην περιμένουν σε καμία περίπτωση την εκλογική καταβαράθρωση της 25ης Μαΐου η οποία τον επαναφέρει οριστικά στο πολιτικό περιθώριο, όποιος και να είναι ο νέος αρχηγός του. Το γεγονός ότι προσωρινά κατέχει την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν σημαίνει απολύτως τίποτε. Όπως και το γεγονός της διαφαινόμενης ανεπάρκειας της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ.
Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε ένα ανέλπιστο πολιτικό λαχείο, όταν το ΠΑΣΟΚ και ο Παπανδρέου καταδίκασαν την κοινωνία με την χρεωκοπία. Η οργή των πολιτών αναζήτησε διέξοδο την οποία και η ΝΔ –και λόγω του αρχικού επικοινωνιακού χειρισμού της κρίσης με κατάληξη την συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου, την υπογραφή του δεύτερου μνημονίου και κυρίως των πολύ πρόωρων εκλογών αμέσως μετά- δεν προσέφερε. Έτσι οι πολίτες γυρίζοντας την πλάτη στο παλιό πολιτικό σύστημα οδηγήθηκαν στην αποχή ενώ πολλοί, διαπαιδαγωγημένοι από τον Αντρέα Παπανδρέου στον αριστερίστικό ιδεασμό, κατέληξαν στον ΣΥΡΙΖΑ οδηγώντας τον το 2015 στην εξουσία.
Το θέμα είναι όμως ότι η κοσμοθεωρία της Αριστεράς ήταν ήδη αρκετές δεκαετίες χρεωκοπημένη. Σε όλο τον Δυτικό κόσμο τα ποσοστά της Αριστεράς ήταν μηδαμινά. Στην Ελλάδα, για λόγους ιστορικούς αλλά και γιατί επανειλημμένα δέχτηκε την ευγενική πολιτική χορηγία του Κέντρου –συμμαχία το 1956, συμμαχία στον «Ανένδοτο», συμμαχία στην αποστασία του 1965- αλλά κυρίως γιατί «φιλοξενήθηκε» ιδεολογικά στον γιαλαντζί σοσιαλισμό του Αντρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ κατάφερνε να επιβιώνει. Κυρίως με το ΚΚΕ αλλά και με τις διάφορες, εν πολλοίς γραφικές, συνιστώσες που συγκροτούσαν τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ. Η μόνη σχετικά σοβαρή εκδοχή της Αριστεράς τελείωσε με την αποχώρηση ή την περιθωριοποίηση της παλιάς γενιάς του ΚΚ Εσωτερικού. Του Γιάνναρου και του Κύρκου. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2015 μόνο ως κόμμα του Κέντρου είχε μέλλον.
Οι βασικές προϋποθέσεις για να μπορέσει να μετατραπεί σε κόμμα του Κέντρου έστω και με «φερετζέ» Κέντρο-Αριστεράς ήταν αφ’ ενός να το συνειδητοποιήσει και αφ’ ετέρου να το κάνει ξεκάθαρο και στον τελευταίο πολίτη. Η συνειδητοποίηση μοιραία θα οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι στον χώρο του Κέντρου δεν μπορούν να συνυπάρχουν δύο κόμματα εξουσίας. Άρα ο κύριος αντίπαλος ήταν το ΠΑΣΟΚ το οποίο παρά τον εκλογικό εκμηδενισμό του είχε εφεδρείες στον χώρο των κοινωνικών οργανώσεων, στελεχιακό δυναμικό και βαθειά αποτυπώματα στον ψυχισμό μεγάλης μερίδας των πολιτών. Επομένως ο κύριος στόχος στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να είναι η οριστική εκμηδένιση του κύριου αντιπάλου του που δεν ήταν η ΝΔ αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό οδηγούσε στην αποστολή του «λογαριασμού» της χρεωκοπίας στο ΠΑΣΟΚ. Πόσο μάλλον που αυτό επέβαλε και η αλήθεια την οποία μάλιστα οι πολίτες είχαν ήδη αποδεχθεί παρά την λυσσώδη προσπάθεια των ΜΜΕ.
Η δεύτερη προϋπόθεση έχει να κάνει με την «πολιτική - ιδεολογική» ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Με δεδομένη την απαξίωση της Αριστεράς στο πολιτικό σώμα έπρεπε όχι μόνο να αποβάλουν οι ίδιοι αυτήν την ταυτότητα –ξεκινώντας από το όνομα- αλλά έπρεπε και όταν οι άλλοι τους την απέδιδαν να την αποποιούνται. Ασφαλώς αυτό ήταν αδιανόητο για μεγάλο μέρος των στελεχών του παλιού ΣΥΡΙΖΑ που αγωνιζόταν να μπει στη Βουλή. Αλλά όπως έχει διδάξει η ζωή «όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει». Μοιραία λοιπόν ή αυτά τα κατάλοιπα του 3% θα επιβίωναν πολιτικά αναμασώντας ξεπερασμένες ρετσέτες και θα οδηγούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε αδιέξοδο, ή θα έβγαιναν εκτός παιχνιδιού και θα επιβίωνε το κόμμα ως σοβαρός πολιτικός φορέας και διεκδικητής της εξουσίας.
Ο καταλληλότερος χρόνος για να γίνει αυτό ήταν την Άνοιξη του 2015. Πριν από την εξαγγελία του δημοψηφίσματος και τα capitalcontrol’s. Όταν διαφώνησαν για την αποδοχή ή μη των προτάσεων της ΕΕ. Τότε ένας πραγματικός ηγέτης όφειλε να προχωρήσει σύμφωνα με αυτό που ο ίδιος θεωρούσε αναγκαίο –όπως απέδειξε πολύ καθυστερημένα με την «κυβίστηση» του Ιουλίου- θέτοντας εκτός κόμματος όσους εξακολουθούσαν να ζουν στον δικό τους φαντασιακό κόσμο. Αλλά ο Τσίπρας δεν ήταν, τουλάχιστον τότε, πραγματικός ηγέτης.
Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα των εκλογών για την νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ η ιστορία έχει γραφτεί. Το «παραμύθι» έχει τελειώσει δίχως άλλες «καλές νεράιδες».
Αντωνάκος Αντώνης
13-09-2023
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr
