Please wait...Πολιτική (12469)
Οι ”εξαρτημένες ελίτ” και η ”προστασία” τους του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super User
Οι ”εξαρτημένες ελίτ” και η ”προστασία” τους.
Ο SbigniewBrzezinski–πρώην σύμβουλος ασφαλείας Προέδρου των ΗΠΑ (1977-1981) και καθηγητής στο JohnsHopkins- στο βιβλίο του ”Η Μεγάλη Σκακιέρα” (ΗΜΣ) διατυπώνει, με ανατριχιαστική ωμότητα, τους στόχους, τα μέσα και τις μεθόδους που πρέπει –κατά την άποψή του- να ακολουθήσουν οι ΗΠΑ προκειμένου να διατηρήσουν και να ενισχύσουν την παγκόσμια επικυριαρχία τους. Σε προηγούμενο άρθρο (”Η Αυτοκρατορία και τα προτεκτοράτα.”, 18/07/22) είχα αναφερθεί εκτενώς στην ωμότητα με την οποία ο Brzezinski αποκαλούσε τους ”συμμάχους” των ΗΠΑ ”υποτελείς και φόρου υποτελείς της Αμερικής” επισημαίνοντας ότι ”η Αμερική στέκεται στο κέντρο ενός διαπλεκόμενου συστήματος ” (ΔΝΤ, ΠΤ, ΝΑΤΟ) στο οποίο ”η εξουσία ασκείται μέσα από συνεχείς διαπραγματεύσεις […] αναζήτηση τυπικής συναίνεσης […] η εξουσία απορρέει τελικά από μια μόνο πηγή, συγκεκριμένα την Ουάσιγκτον” (ΗΜΣ, Σελ.58,59).
Επιπλέον ”εργαλεία”, για τον έλεγχο των ”υποτελών και φόρου υποτελών” λαών και κρατών, αποτελούν, -εκτός από τους προαναφερθέντες διεθνείς οργανισμούς- οι ” εξαρτημένες ξένες ελίτ” (ΗΜΣ, Σελ.55) των οποίων η επιρροή-έλεγχος διευκολύνεται από το γεγονός ότι: ”Απόφοιτοι των Αμερικανικών πανεπιστημίων βρίσκονται σχεδόν σε κάθε κυβέρνηση…” (ΗΜΣ, Σελ.56). Οι ”εξαρτημένες ξένες ελίτ” –που η εξάρτησή τους εξασφαλίζεται είτε κατά την φοίτησή τους σε επώνυμα ιδρύματα των ΗΠΑ είτε με την εμπλοκή τους σε σκάνδαλα και ”σκοτεινές συναλλαγές”- αποτελούν υποχείρια της υπερδύναμης. Είναι προφανές ότι αυτοί οι ”αρμοί της υποτέλειας” υπηρετούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ από όλα τα ”κάστρα” της εξουσίας.
Καθοριστικός παράγοντας της παγκόσμιας ηγεμονίας της Αμερικής είναι το νόμισμά της. Η ισχύς ενός νομίσματος όμως αντικατοπτρίζει την υγεία της οικονομίας την οποία εκπροσωπεί. Η παραγωγική υπεροχή της οικονομίας των ΗΠΑ έφτασε στο απόγειό της μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σύμφωνα με τον Ι. Παπαδάτο (”Ε.Τ.”, 17/03/23) οΤζον Κόναλι, υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑτο 1971, έλεγε στους Ευρωπαίους: ”Το δολάριο είναι δικό μας νόμισμα, αλλά δικό σας πρόβλημα”. Σήμερα η αμερικανική οικονομία δεν είναι παντοδύναμη, όπως τότε. Ο ενδεχόμενος κλονισμός της ηγεμονίας του δολαρίου ως παγκόσμιου νομίσματος θα κλόνιζε την ηγεμονία της Αμερικής. Ο Παπαδάτος γράφει ότι πλέον: ”οι ΗΠΑ δεν εξαρτώνταιαπό την Ανατολική Ασία μόνο για τα καταναλωτικά και τεχνολογικά προϊόντα, αλλά και για χρηματοδότηση του χρέους τους”. Είναι γνωστό ότι το δολάριο ως κύριο αποθεματικό νόμισμα δίνει την ευχέρεια στην Fedνα ”βάζει μπροστά τις μηχανές” εκτυπώνοντας χρήμα σχετικά ανέξοδα.
Ο Παπαδάτος επικαλείται άρθρο του Κινέζου οικονομολόγου Αντί Σιέστη «SouthChinaMorningPost», σύμφωνα με το οποίο ”η Fed τύπωσε 4 τρις δολάρια στη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 κι άλλα τόσα τον καιρό της πανδημίας” δίχως να λάβει μέτρα για την αποτροπή νέων κρίσεων. Οι κρίσεις στο τέλος μετακυλίονται στις πλάτες των εργαζομένων των καταθετών της μεσαίας τάξης και των φορολογουμένων. Αφού, σύμφωνα με τον Σιέ: ”Οι πλούσιοι μπορούν ναεπωφεληθούν από τους ηθικούς κινδύνους παίρνοντας υπερβολικά ρίσκα, κι αν όλα καταρρεύσουν, περνάνε το λογαριασμό στους αποκάτω. Ως συνέπεια της χρηματοοικονομικής απορρύθμισης του 1990 ξεφύτρωσαν δισεκατομμυριούχοι αριστερά και δεξιά, ενώ οι κανονικοί άνθρωποι έγιναν φτωχότεροι. Τους πέρασαν το λογαριασμό μέσα από εσωτερικές υποτιμήσεις ή αυξήσεις φόρων”.
Την δεκαετία του 2000 η ανατίμηση της ισοτιμίας του ευρώ κλόνισε την πρωτοκαθεδρία του δολαρίου. Από 1€ προς 0,92$ την 1/1/2002 εκτινάχθηκε στο 1€ προς 1,4$ το 2008-2009. Η κρίση χρέους που ξέσπασε στην Ευρώπη, με αφετηρία την χώρα μας, συγκράτησε την ανοδική ορμή του ευρώ. Δικαιολογημένα υφίστανται ερωτηματικά ως αναφορά την ”αθωότητα” αυτής της κρίσης ή τα κίνητρα που ενδεχομένως κρύβονται πίσω από την δημιουργία της. Τα ερωτήματα ενισχύονται όταν αντιπαρατεθούν τα οικονομικά δεδομένα της αφετηρίας της κρίσης με τα σημερινά. Να θυμίσουμε ότι τότε το χρέος ήταν 299,7 δις και αντιστοιχούσε στο 129,7% του ΑΕΠ ενώ σήμερα είναι μεγαλύτερο των 400 δις και αντιστοιχεί στο 206% του ΑΕΠ! Σύμφωνα με ένα από τα διεθνή ”εργαλεία” των ΗΠΑ (ΔΝΤ) τότε το χρέος ήταν μη βιώσιμο ενώ τώρα όλα καλά. Σύμφωνα με τους Financial Times (26/1) η αθώωση Γεωργίου αποτελεί προαπαιτούμενο (!) για να πάρει η χώρα μας επενδυτική βαθμίδα. Μια ακόμα απόδειξη για την λειτουργία και την επιμονή των Δικτύων.
Ανεξάρτητα από τις αιτίες που προκάλεσαν την έναρξη της κρίσης, στις ΗΠΑ, με την πτώχευση της LehmanBrothers, η επέκτασή της στην Ευρώπη ενδεχομένως αντιμετωπίστηκε ως ευκαιρία. Ευκαιρία για μια ρεβάνς ανάμεσα σε δολάριο και ευρώ. Ευκαιρία όχι μόνο για τα κερδοσκοπικά κεφάλαια αλλά και για τις ΗΠΑ. Σε αυτήν την περίπτωση η ανάμιξη του ΔΝΤ ήταν αναγκαία και ο ρόλος του καθοριστικός. Σύμφωνα με εμπεριστατωμένα κείμενα του Σπύρου Λαβδιώτη (Χρεωκοπία) το πρόβλημα του χρέους ήταν τραπεζικό και όχι κρατικό. Οι τράπεζες διασώθηκαν με έξοδα των πολιτών. Σύμφωνα με τον Μ. Ιγνατίου (”ΤΡΟΪΚΑ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ”, εκδόσεις Λιβάνη 2015) οι εκτιμήσεις των χρηματιστών της Νέας Υόρκης την Άνοιξη του 2010 ήταν ότι: ”η πιθανή πτώση της Ελλάδος θα παρέσυρε όλο τον ευρωπαϊκό Νότο και θα προκαλούσε τραπεζικά ρήγματα στη Γερμανία, τη Γαλλία και τη Βρετανία”. Αναφέρει ότι του έλεγαν: ”Σύμφωνα με τις δικές μας εκτιμήσεις βγαίνει το συμπέρασμα ότι ο Παπανδρέου μπορεί να γ…. και την Ευρώπη και την Αμερική. Να του πει κάποιος να μην υπογράψει τίποτε αν δεν του χαρίσουν το μισό χρέος”. Γιατί ο ΓΑΠ δεν απαίτησε αναδιάρθρωση πριν από το μνημόνιο; Γιατί παρέδωσε την χώρα στην Τρόικα;
Ο αείμνηστος Αδαμάντιος Πεπελάσης, κεντρώος και φίλος της οικογένειας Παπανδρέου, σε συνέντευξή του (”ΜΟΝΟ”, 25/2/2012) δηλώνει με έμφαση ότι η χρεωκοπία δεν ήταν αναπόφευκτη. Συνεχίζοντας δηλώνει ότι: ”Ο Γ. Παπανδρέου, […] για κάποιους λόγους που υποπτευόμαστε μερικοί από μας, έπρεπε να προσφέρει όσα του ζήτησαν ως αντάλλαγμα για αυτά που έλαβε στη δωροθήκη του…”! Προφανώς οι υποψίες του αείμνηστου Α.Π. –και ειδικών οικονομολόγων του κύκλου του- αν και είναι κοινές σε πολλούς πολίτες είναι αδύνατον να αποδειχθούν. Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο κύριος Παπανδρέου ανήκει στις ”εξαρτημένες ελίτ” τις οποίες αναφέρει ο Brzezinski δίχως τον κίνδυνο να βρεθεί κατηγορούμενος. Είναι όμως βέβαιο ότι ο ΓΑΠ και το ΠΑΣΟΚ φέρουν ακέραια την ευθύνη για την χρεωκοπία της χώρας. Από ανεπάρκεια ή λόγω ”ανειλημμένων υποχρεώσεων” αδιάφορο. Οι πολίτες έχουν βγάλει τελεσίδικη καταδικαστική απόφαση την οποία αδυνατεί να ανατρέψει -παρά τις φιλότιμες και όχι αφιλοκερδείς προσπάθειές του- το ”βαθύ σύστημα της διαπλοκής”. Η πολιτική δράση του ΠΑΣΟΚ, μετά την χρεωκοπία της Lehmanκαι το ξέσπασμα της κρίσης, αλλά κυρίως το καθοριστικό πρώτο τετράμηνο της διακυβέρνησης από τον ΓΑΠ κατέστησε την χρεωκοπία αναπόδραστη.
Η προσπάθεια, στην συνέχεια, να κρυφτούν πίσω από τον Γεωργίου, την ΕΛΣΤΑΤ και την Τρόικα είναι φαιδρή. Ο Γεωργίου ανέλαβε μετά την χρεωκοπία να ”ράψει κοστούμι” στα μέτρα που βόλευαν τον Παπανδρέου και την Τρόικα. Ο Μ. Κοττάκης καταγγέλλει (”ΕΣΤΙΑ”, 19/3/23) ότι: ”Η χώρα έγινε Κολομβία για να γλιτώσουν τις ποινικές ευθύνες τους οι αξιωματούχοι του ΔΝΤ και της Eurostat, οι οποίοι αποδεδειγμένα, με έγγραφα mails […] κατηύθυναν από το παρασκήνιο τις προσπάθειες αλλοίωσης του ελλείμματος”. Αυτήν την αλλοίωση του ελλείμματος κατήγγειλαν -οι διορισμένοι, από το ΠΑΣΟΚ, στο ΔΣ της ΕΛΣΤΑΤ- η Ζ. Γεωργαντά και ο Ν. Λογοθέτης, με αποτέλεσμα, παρά τις λυσσώδεις προσπάθειες των ”Δικτύων”, την τελεσίδικη καταδίκη του. Όμως τα ”Δικτύα” είναι αχόρταγα και επίμονα. Με εκβιασμούς και απειλές απαιτούν την πλήρη αθώωση του ”σταθμάρχη” τους. Για να μπορούν να κρύβονται πίσω του.
Αντωνάκος Αντώνης
21-03-2023
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr
Η κυρία Ξαφά και τα νεοφιλελεύθερα Δίκτυα του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super User
Η κυρία Ξαφά και τα νεοφιλελεύθερα Δίκτυα.
Το κοινό στοιχείο που έχουμε με την κυρία Ξαφά είναι ότι και οι δύο είμαστε παιδιά των fifty’s. Κατά τα άλλα, διαβάζοντας το βιογραφικό της, κατανοώ ότι είμαστε από διαφορετικούς πλανήτες. Μάλλον ο ”Ε.Τ.” είμαι εγώ, γιατί ως παιδί αγροτικής οικογένειας έζησα μακριά από την ”μεγάλη πραγματικότητα” που βίωναν οι συνομήλικοί μου του Κολωνακίου, του Ψυχικού, της Πολιτείας και της Εκάλης. Άλλωστε πώς να ”φωτιστούμε”, με το φως των λύχνων, περιμένοντας τη ΔΕΗ; Πέραν τούτου τι να σου κάνουν τα δημόσια σχολεία με τους ”προβληματικούς” εκπαιδευτικούς του δημοσίου απέναντι στα ακριβά ιδιωτικά των ”Illuminati” και τα δημόσια πανεπιστήμια απέναντι στο Αμερικάνικο Κολλέγιο της Ελλάδας (Deree).
Είχαν κατά καιρούς πέσει στην αντίληψή μου οι απόψεις της κυρίας Ξαφά οι οποίες ήταν ιδιαιτέρως διαφωτιστικές για την σταθερή της τοποθέτηση υπέρ της αναδιανομής εισοδημάτων. Εννοείται πάντα ”υπέρ της παραγωγής και της παραγωγικότητας” σύμφωνα με τις ντιρεκτίβες του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας ενώ το γεγονός ότι η αναδιανομή ενίσχυε τις ανισότητες και εξουθένωνε την μεσαία τάξη ”ήταν απλώς ατυχής σύμπτωση”. Δεδομένου τούτου δεν έδινα και ιδιαίτερη σημασία στις κατά καιρούς δημόσιες παρεμβάσεις της.
Τυχαία τις τελευταίες ημέρες έπεσε στην αντίληψή μου η αντίδρασή της σε άρθρο του Θ. Ρουσόπουλου. Με αφορμή αυτό είδα τις αναρτήσεις της στο twitter και ομολογουμένως με εντυπωσίασε το μένος της κατά του Καραμανλή. Γνωρίζω ότι υπάρχει μια ”συνομοταξία” νεοφιλελεύθερων και ”εκσυγχρονιστών” που τρέφουν ”άκρως φιλικά αισθήματα” για τον Καραμανλή αλλά συνήθως τα ”στρογγυλεύουν”. Η κυρία Ξαφά όμως δεν κρατάει τα προσχήματα αποκαλύπτοντας το ”πάθος” της. Για παράδειγμα, χρησιμοποιώντας την άποψη του Σ. Μάνου ότι ο Κ. Καραμανλής ”απέφευγε να λαμβάνει υπ’ όψη του τα αντικειμενικά δεδομένα” επικροτεί η ίδια, σχεδόν θριαμβολογώντας: ”Ακριβώς! Κάπως έτσι χρεοκόπησε τη χώρα και όταν δεν πήγαινε άλλο απέδρασε, πετώντας την καυτή πατάτα στον επόμενο”. Αλλά αφού αναφερθήκαμε στον κύριο Μάνο –γέννημα θρέμμα και αυτός των ”υψιπέδων” της Εκάλης- να θυμίσουμε ότι αυτός το 2004 τίμησε το σοσιαλιστικό ψηφοδέλτιο του Παπανδρέου (ΠΑΣΟΚ).
Η βασική ενόχληση της κυρίας Ξαφά όμως προκλήθηκε από: ”την απόπειρα” του κυρίου Ρουσόπουλου ”να πει κάτι θετικό για τον πρώην ΠΘ Κ. Καραμανλή” κατά την εκτίμηση του οποίου ο Κ.Κ. ”Ήταν ανεκτικός έναντι της σκληρής δημοσιογραφικής κριτικής”. Αναρωτιέται λοιπόν η κυρία Μ.Ξ. ”Αν ίσχυε αυτό γιατί επέλεξε να μεταθέσει την ευθύνη για την κρίση σε ένα τεχνοκράτη που δήθεν «φούσκωσε» το έλλειμμα;”. Όμως η απόφοιτος του Deree και στέλεχος του ΔΝΤ δεν γίνεται να αγνοεί ότι κατά του ”τεχνοκράτη” κυρίου Γεωργίου δεν κινήθηκε ούτε ο τέως πρωθυπουργός ούτε η Ν.Δ. αλλά δύο διορισμένα από το ΠΑΣΟΚ στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ, ο αντιπρόεδρος κύριος Λογοθέτης και η καθηγήτρια κυρία Γεωργαντά. Δεν γίνεται να αγνοεί επίσης ότι ο κύριος Γεωργίου (πρώην στέλεχος του ΔΝΤ), διορισμένος από το ΠΑΣΟΚ εκ των υστέρων (Αύγουστος του 2010), ”έραψε το κοστούμι του ελλείμματος” (Τα Δίκτυα) στα μέτρα της κρίσης που δημιούργησε ο Παπανδρέου οδηγώντας την χώρα στην χρεωκοπία, στα μνημόνια και το ΔΝΤ.
Επιβεβαιώνοντας την ”αγάπη” της η Μ.Ξ. ”εγκαλεί” με ανάρτησή της τον Υπουργό Οικονομικών γιατί κατά την άποψή της: ”αρνείται να απαντήσει στην ερώτηση του Γ. Παλαιολόγου αν ο Γεωργίου αποκατέστησε την αξιοπιστία των , ενώ ο ίδιος χρησιμοποιεί τα στοιχεία Γεωργίου! Η κυβέρνηση δεν παίρνει θέση για να μην στεναχωρήσει τους Καραμανλικούς.” Ακόμα και να ήταν έτσι, που δεν είναι, θα έπρεπε και λόγω ηλικίας να θυμάται μια γνωστή φράση του Γεωργίου Παπανδρέου, ”Οι αριθμοί ευημερούν αλλά οι πολίτες πένονται”. Οι στατιστικοί αριθμοί λοιπόν ”είναι αξιόπιστοι” –μέχρι πότε άραγε- αλλά η κοινωνία υποφέρει. Βεβαίως το γεγονός ότι στελέχη του ΔΝΤ (Ολιβιέ Μπλανσάρ, Ασόκα Μόντι, Πολ Τόμσεν, κ.α.) ομολογούν, εκ των υστέρων, τα λάθη τους καθόλου δεν ανακουφίζει τους πολίτες οι οποίοι 13 χρόνια μετά πληρώνουν ακόμα βαρύ τίμημα.
Άλλωστε τόσο η κυρία Μ.Ξ. όσο και οι λοιποί νεοφιλελεύθεροι της παρέας οφείλουν αρκετές εξηγήσεις. Μπορούν να κάνουν την αρχή εξηγώντας, για παράδειγμα, ποια κοινωνική αναγκαιότητα εξυπηρετούσαν οι σχεδόν έξη χιλιάδες διορισμοί στην ΔΕΗ την περίοδο 90-93 όταν, η κυρία Μ.Ξ. υπηρετούσε ”ως Ανώτερη Οικονομική Σύμβουλος και Διευθύντρια του Οικονομικού Γραφείου του Έλληνα Πρωθυπουργού, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη”, ο ”Οδοιπόρος για τα Σούσα” Σ. Μάνος ήταν ”Τσάρος” της οικονομίας και ο Ανδριανόπουλος αρμόδιος Υπουργός (Βιομηχανίας). Στην συνέχεια μπορούν, υποθέτω εύκολα, να μας εξηγήσουν σε τι οφείλεται η εκτίναξη του χρέους από το 64,8% του ΑΕΠ το 1989 στο 99,2% το 1993 (EuropeanCommission, 2013). Μπορούν επίσης να μας πουν αν είχε δίκιο ή όχι ο Αντρέας όταν είπε: ”Είτε το έθνος θα εξαφανίσει το χρέος, είτε το χρέος θα αφανίσει το έθνος” (Υπουργικό Συμβούλιο, 2/12/1993). Ακόμα να αναλύσουν τα αίτια και να επιμερίσουν τις ευθύνες.
Δεν ισχυρίζομαι ότι φταίει κυρίως η τότε κυβέρνηση της ΝΔ. Ούτε ότι δεν υπάρχουν βασικές ευθύνες και εξηγήσεις για τον εκτροχιασμό της οικονομίας. Άλλωστε έχω κατ’ επανάληψη προσπαθήσει να προσεγγίσω, όσο μου επιτρέπουν οι γνώσεις, η εμπειρία και η σκέψη μου τις ”ρίζες του κακού” με κείμενα όπως: Η δυναμική του χρέους και η καταστροφική δεκαετία του 80, Το Ελληνικό δράμα και η χαμένη δεκαετία του 80, Ο μετεμφυλιακός και ο μεταπολιτευτικός κύκλος. Όμως το πρόβλημα με τους κύκλους των νεοφιλελεύθερων είναι ότι αντιμετωπίζουν αντίστοιχες καταστάσεις με διαφορετικά κριτήρια. Μάλιστα οι θέσεις και οι πράξεις τους, διαχρονικά, φανερώνουν μια προκατάληψη που δικαιώνει αυτό που ένα παλαιό στέλεχος της ΝΔ είχε τοποθετημένο μπροστά του, στο γραφείο του, ώστε με βεβαιότητα να το βλέπουν οι επισκέπτες: ”Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός των υπό σου ευεργετημένων”!
Δεν εξηγούνται διαφορετικά οι συνεχείς προσπάθειες υπονόμευσης, από την ”ορχήστρα των έξη” το 1998, την δημιουργία οπερετικών κομμάτων (Ταύροι, ΚΕΠ, Δράση) και την κάθοδο σε εκλογές και Ευρωεκλογές με αποτελέσματα ”Ανταρσίας”, την συστράτευση με ιδεολογικούς αντιπάλους το 2000 (Κοντογιαννόπουλος) και το 2004 (Μάνος, Ανδριανόπουλος), για να αναφέρουμε μόνο μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Όλοι αυτοί δεν αποτελούν παρά ένα μικρό δείγμα, την ”κορυφή του παγόβουνου” των ”φίλιων δυνάμεων” που συστρατεύονται με τα υπολείμματα του ΠΑΣΟΚ και τις εμπροσθοφυλακές του ΣΥΡΙΖΑ κατά του Καραμανλή. Στην πραγματικότητα κατά της Κεντροδεξιάς και της Νέας Δημοκρατίας. Γιατί μόνο αφελείς μπορεί να πιστεύουν ότι αν φορτωθεί ο Κ.Κ. με την ευθύνη της χρεωκοπίας η παράταξη και η παρούσα ηγετική ομάδα θα μείνει αλώβητη. Μόνο αφελείς μπορεί να πιστεύουν ότι αν αναβιώσει η Κεντροαριστερά με οποιοδήποτε όνομα τα εξωθεσμικά συστήματα (διαπλοκή, κλπ) δεν θα συστρατευθούν με τους ”νέους εκσυγχρονιστές”. Η κυρία Μ.Ξ. θεωρεί ότι ”Η κυβέρνηση δεν παίρνει θέση για να μην στεναχωρήσει τους Καραμανλικούς”, για την αξιοπιστία της ΕΛΣΤΑΤ μετά τον Γεωργίου. Στην πραγματικότητα περίεργη και επικίνδυνη είναι η σιωπή της Ν.Δ. στον καταλογισμό της χρεωκοπίας στο ΠΑΣΟΚ. Ίσως αυτό θέλουν τα Δίκτυα νεοφιλελεύθερα και άλλα. Αν αυτό συμβαίνει είναι καιρός να σοβαρευτούν γιατί τα ποσοστά των ”Ταύρων” και της ”Δράσης” αποτιμούν το πραγματικό πολιτικό τους μπόι. Όσο για τους ”Καραμανλοφάγους” ας διδαχθούν από την προϊστορία της δεκαετίας του ’60. Οι ”πρόγονοί” τους αναγκάστηκαν, από την ιστορία, να ”καταπιούν την γλώσσα τους”.
Αντωνάκος Αντώνης
01-03-2023
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.grΗ άλλη ”Μπάρμπαρα”, της οικονομίας του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super User
Η άλλη ”Μπάρμπαρα”, της οικονομίας.
”ΤΟ ΦΡΑΓΜΑ των 400 δισ. ευρώ έσπασε τον Δεκέμβριο του 2022 το συνολικό Δημόσιο Χρέος της χώρας, ξεφεύγοντας κατά 8 δισ. από τον στόχο του ΥΠΟΙΚ. Συγχρόνως, πηγή ανησυχίας αποτελούν και οι κρατικές εγγυήσεις, το ύψος των οποίων προσεγγίζει τα 30 δισ. ευρώ.” Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, 4/2/2023
Καθώς η καταιγίδα Μπάρμπαρα ταλαιπωρεί την χώρα μια άλλη ”καταιγίδα” βρίσκεται σε εξέλιξη και δυναμώνει όσο πλησιάζει η ημερομηνία των εκλογών. Η καταιγίδα των επιδομάτων, των ”κοινωνικών παροχών” και των πάσης φύσεως ”ρυθμίσεων”. Ταυτόχρονα σε εξέλιξη βρίσκεται και η ”χιονοθύελλα” του λαϊκισμού των προεκλογικών υποσχέσεων-δεσμεύσεων εκ μέρους της πολιτικής ηγεσίας που αντιμετωπίζει τους πολίτες ως ”ιθαγενείς” της ζούγκλας του Αμαζονίου ή ορεσίβιων των Άνδεων. Αναζητώντας τα κίνητρα αυτής της αντιμετώπισης θα παραφράσουμε τον Κλίντον: ”Είναι η εξουσία και τα καλούδια της ηλίθιε”.
|
Έτος |
ΑΕΠ |
Δ. ΧΡΕΟΣ |
|
08 |
231,915 |
264,627 |
|
09 |
231,583 |
301,006 |
|
10 |
224,521 |
330,325 |
|
11 |
201,377 |
355,977 |
|
12 |
188,900 |
304,714 |
|
13 |
183,641 |
319,178 |
|
14 |
180,740 |
317,094 |
|
15 |
176,888 |
312,801 |
|
16 |
175,510 |
314,163 |
|
17 |
176,400 |
317,485 |
|
18 |
179,855 |
334,573 |
|
19 |
182,941 |
356,235 |
|
20 |
166,842 |
374,006 |
|
21 |
179,353 |
388,340 |
Οι απλοί πολίτες απορούν και τρομοκρατούνται, όταν τους αφήνει η καταιγιστική πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ, για το γεγονός ότι το δημόσιο χρέος σκαρφαλώνει όλο και σε πιο ”απάτητες κορυφές”. Δεν είναι μόνο η είδηση ότι το χρέος έσπασε ”ΤΟ ΦΡΑΓΜΑ των 400 δισ. ευρώ”, με την επιπλέον απειλή-προσαύξηση των ”30 δισ. ευρώ” των κρατικών εγγυήσεων να επικρέμαται, είναι κυρίως το γεγονός ότι ως ποσοστό του ΑΕΠ έχει ”πιάσει ταβάνι”. Ασφαλώς ευθύνεται και η υγειονομική κρίση που το 2020 το χρέος σκαρφάλωσε στο 206,3% του ΑΕΠ για να αποκλιμακωθεί στο 194,5% το 2021. Όμως, όταν η αύξηση του ΑΕΠ –στην οποία κυρίως οφείλεται η, σε κάθε περίπτωση ανεπαρκής, αποκλιμάκωση- δεν στηρίζεται στην δυναμική ανάπτυξη του πρωτογενούς και του δευτερογενούς τομέα, αλλά στα ”γυάλινα πόδια” του τουρισμού και στην συγκυριακή έκρηξη του ”επιδοματικού καπιταλισμού” η αισιοδοξία είναι αδικαιολόγητη και ο εφησυχασμός δεν επιτρέπεται.
Η είδηση, που φιλοξενήθηκε σε ένα μικρό πρωτοσέλιδο (ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ), δεν αξιολογήθηκε από τα βασικά ΜΜΕ για να προβληθεί προς ενημέρωση των πολιτών. Οι πολίτες, διαθέτοντας αντισώματα μνήμης στη συστηματική πλύση εγκεφάλου, αναρωτιούνται αν οι αιματηρές θυσίες στις οποίες έχουν υποβληθεί από το 2010, -όταν το χρέος ήταν ακόμα στα 301,006 δισ. ευρώ και το ΑΕΠ στα 231,583 δισ.- πήγαν χαμένες. Οι περικοπές των μισθών και των συντάξεων, το κλείσιμο των επιχειρήσεων και η ανεργία, η αυξήσεις των άμεσων και έμμεσων φόρων (ΦΠΑ από 18 σε 24%, ΕΝΦΙΑ, κ.λπ.), η φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, η εξουθένωση των φτωχών, η απογείωση των ανισοτήτων γιατί δεν οδήγησαν στην αποκλιμάκωση τους χρέους; Γιατί, 13 χρόνια μετά, το ΑΕΠ είναι καθηλωμένο κάτω από τα 200 δισ. και το χρέος ξεπέρασε τα 400 δισ. –παρά το PSI του 2012 με το οποίο κατακρεουργήθηκαν αποταμιεύσεις μιας ζωής και αποθεματικά ταμείων- συνεχίζοντας ακάθεκτο την ανοδική του πορεία; Πέρα από τις κουραστικές, ανέξοδες και άλλο τόσο αδιέξοδες, αλληλοκατηγορίες θα καταδεχθεί κάποτε η πολιτική μας ηγεσία να μας εξηγήσει, ομονοώντας, με στοιχεία και επιχειρήματα τι φταίει; Ή, παραφράζοντας τον Βάρναλη, να θεωρήσουμε ότι: ”φταίει το κακό το ριζικό μας, φταίνε αυτοί που μας φθονούν…”;
Το χρέος της Ελλάδας, πριν οδηγηθεί στα μνημόνια, ήταν 301 δισ. σήμερα έχει ξεπεράσει τα 400 δισ.. Το ΑΕΠ ήταν 231 δισ. σήμερα είναι κάτω από 200. Για να αγγίξει το ύψος του 2009 απαιτείται αύξηση της τάξης του 15% η οποία για τα επόμενα 2 χρόνια αθροιστικά πρέπει να θεωρείται ”όνειρο θερινής νυκτός”. Το ερώτημα παραμένει αμείλικτο: υπάρχει φώς στην άκρη του τούνελ; Υπάρχει κανένας σοβαρός -απαλλαγμένος από φανατισμούς, κομματικές παρωπίδες και ιδιοτέλειες- αναλυτής που να υποστηρίζει ότι, -υπό την συγκεκριμένη διεθνή συγκυρία οικονομική αλλά και γεωπολιτική- οι εκλογές, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, αποτελούν κρίσιμο ορόσημο; Η επόμενη μέρα πόσο θα διαφέρει από τα χρόνια που προηγήθηκαν; Δεν πρέπει ασφαλώς να παραβλέπεται η σημαντική επίπτωση της υγειονομικής κρίσης στις εξελίξεις. Θα ήταν διαφορετικά τα στοιχεία αν δεν είχε προκύψει η πανδημία. Όμως η ”μεγάλη” εικόνα δεν θα ήταν ουσιαστικά διαφορετική. Μπορεί το χρέος να επιβαρύνθηκε από την πανδημία αλλά και τα προηγούμενα χρόνια αυξητική ήταν η τάση, μετά το 2012 και το PSI, έστω και οριακά. Όπως οριακή επίσης ήταν και η ετήσια αύξηση του ΑΕΠ πριν από το 2020 ενώ ή σημαντική αύξηση του 2021 και του 2022 οφείλονται κατά κύριο λόγο στην συγκυρία των καταιγιστικών επιδοτήσεων-ενισχύσεων και του τουρισμού. Η ”μεγάλη” εικόνα είναι πιο εναργής αν συνυπολογίσουμε ότι, παράλληλα με το δημόσιο, απογειώνεται και το ιδιωτικό χρέος, αγγίζοντας τα 256 δισ. -115 δις. στις τράπεζες (72 δισ. επιχειρηματικά), 113 δισ. ληξιπρόθεσμα στην εφορία και 28 δισ. στα ασφαλιστικά ταμεία- (Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, 6/2/2023).
Οι άναρθρες κραυγές, τα ευφυολογήματα, η δαιμονολογία να σταματήσουν. Απαιτούνται καθαρές, υπεύθυνες, τεκμηριωμένες εξηγήσεις. Γιατί το χρέος εξακολουθεί να ανεβαίνει παρά το ”ματοκύλισμα” της κοινωνίας; Γιατί η οικονομία εξακολουθεί να καρκινοβατεί; Γιατί οι ανισότητες διευρύνονται; Όποιος μπει στον πειρασμό να μιλήσει για την ”δυναμική του χρέους” θα πρέπει να εξηγήσει πειστικά πότε και γιατί δημιουργήθηκε αυτή η δυναμική. Ποια δεκαετία και ποιες πολιτικές απογείωσαν το χρέος. Πότε ”εγκαταστάθηκε στο τιμόνι της οικονομίας ο αυτόματος πιλότος του χρέους και των άλλων ανελαστικών δαπανών” (Α. Λάζαρης, 10/06/1988). Τι είχε γίνει ώστε ο Ανδρέας να διατυπώσει (Δεκέμβριος 1993) το γνωστό: ”Είτε η Ελλάδα θα δαμάσει το χρέος, είτε το χρέος θα καταστρέψει την χώρα”. Αλλά εκτός από το ”πως φτάσαμε ως εκεί”, θα πρέπει να απαντηθεί και το ”τι έγινε από εκεί και μετά”. Τι έγινε δηλαδή για να ”δαμαστεί το τέρας”. Σε διαφορετική περίπτωση το πολιτικό βαρομετρικό θα επιβαρύνεται συνεχώς, τα σύννεφα θα συσσωρεύονται και η νέα οικονομική ”Μπάρμπαρα” θα ξεσπάσει μετά τις εκλογές.
Αντωνάκος Αντώνης
06-02-2023
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr
Οι Ιησουίτες και το ποίμνιό τους του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super User
Οι Ιησουίτες και το ποίμνιό τους.
Προτού ο Τσουκάτος απαλλαγεί (λόγω παραγραφής) για το ένα εκ. της Siemens δήλωσε ότι το 2000 16 δισ. κατέληξαν στο ΠΑΣΟΚ. Ποίοι τα έδωσαν και που διατέθηκαν; Σε κάθε πραγματικά και όχι τύποις δημοκρατική χώρα θα είχε ξεσηκωθεί θύελλα. Εδώ δεν άνοιξε μύτη. Γιατί; Γιατί δεν αντέδρασαν τα κόμματα; Γιατί «ένοχος ένοχον ου ποιεί» όπως δήλωσε ο προφέσορας επικρατείας στην Βουλή. Γιατί όλα τα κόμματα τυγχάνουν της ευσπλαχνίας της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Φυσικά η μερίδα του λέοντος κατευθύνεται στα κόμματα εξουσίας. Η ”αγορά” φροντίζει να πιάσουν τόπο τα λεφτά της. Δεν ονειροπολεί. Επενδύει στο παρόν και στο μέλλον (της).
Γιατί δεν αντέδρασαν οι εκπρόσωποι του λαού όταν αποκαλύφθηκε -από αστοχία(;)- η ”ενίσχυση” από την Siemens του αγώνα για τον σοσιαλισμό του κυρίου Μαντέλη; Μα φυσικά γιατί όπως λέει ο λαός ”κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει”. Πως αλλιώς θα βιοπορίζονταν οι ”εκπρόσωποι” όταν οι ανάγκες του προεκλογικού αγώνα –που, φυσικά, ”για χάρη του λαού και της πατρίδας” διεξάγουν με αυταπάρνηση- είναι πολλαπλάσιες των δεδηλωμένων εσόδων τους;
Γιατί δεν αντιδρούν οι λειτουργοί της ενημέρωσης, η ”ελεύθερη” ραδιοφωνία, η ”ελευθεριάζουσα” τηλεόραση; Γιατί παρακολουθούν απαθείς, συνήθως, φακέλους να ”ίπτανται” και βαλίτσες να ”ταξιδεύουν”; Να πιστέψουμε κάποια ”κακοήθη πουλάκια” που ισχυρίζονται ότι ένα μεγάλο μέρος από αυτές τις ”ενισχύσεις” της ”αγοράς” σε κόμματα και πολιτικούς καταλήγει στα ΜΜΕ και τους ”λειτουργούς” της ενημέρωσης; Αναμένοντας άλλη ερμηνεία παραμένουμε διαπορούντες.
Γιατί κανένας δεν μιλάει –κι αν μιλάει- η φωνή του χάνεται στην ”βοή της αγοράς” για την ανάγκη όχι να σταματήσει η χρηματοδότηση, αυτή πράγματι υπάρχει και στις πιο δημοκρατικές χώρες -όπως θα μας επαναλάμβαναν μέχρι να το αποστηθίσουμε οι ενδιαφερόμενοι- αλλά για να υπάρξει απόλυτη διαφάνεια και έλεγχος τόσο για τις πηγές όσο και για τις δαπάνες κομμάτων και πολιτικών; Μα φυσικά γιατί αυτό θα χαλούσε την ”σούπα” της ιδιότυπης ελληνικής ”αγοράς”. Γιατί οι βαλίτσες με τα ”τοξικά τέρατα” κυκλοφορούν μόνο στις Βρυξέλες; Μήπως επειδή στην δημοκρατική Ευρώπη τα ”συστήματα εξουσίας” δεν είναι τόσο ανεξέλεγκτα και ξεκομμένα από την κοινωνία και τις ανάγκες της; Μήπως επειδή εκεί δεν ”πάει σόι το Βασίλειο”, ακόμα και αν η ”τάξη” περιλαμβάνει Λεοπόλδους και Λουδοβίκους;
Τον Ιούνιο του 2020 η Novartis κατέβαλε 347 εκ. στις ΗΠΑ για ”αθέμιτες πρακτικές” στην Ελλάδα. Εδώ ακόμα ψαχνόμαστε και πιθανόν θα ψαχνόμαστε μέχρι ”ο διαιτητής να σφυρίξει την λήξη”. Μια από τις μεγαλύτερες φαρμακευτικές εταιρείες του κόσμου λειτουργεί εκτός της ανατολίτικης ”εθιμοτυπικής πρακτικής” των ελληνικών θεσμών; Απαξιώνει το ”μπαξίσι”; Κρατιέται μακριά από τις κακές συνήθειες του ελληνικού συστήματος εξουσίας; Δύσκολο να το πιστέψουμε αλλά είναι εντελώς άλλο πράγμα η απολύτως εύλογη εικασία και άλλο η απόδειξη. Προκύπτει όμως, από τις πρόσφατες εξελίξεις, μια απορία. Η αξιοπιστία του Σαράφη αναμφίβολα πλήττεται από την εμπλοκή του στην υπόθεση της απάτης. Οι έχοντες βεβαρυμμένο ποινικό μητρώο αντιμετωπίζονται με δικαιολογημένη καχυποψία. Η μαρτυρία τους όμως δεν παραβλέπεται, απλώς εξετάζεται πιο σχολαστικά. Όμως δεν είναι αυτό το σημαντικότερο ερώτημα. Το ερώτημα αφορά την δημοσιοποίηση της ταυτότητάς του. Δηλαδή είναι σωστό όταν, κάποιος που είναι προστατευόμενος –για παράδειγμα από την μαφία- μάρτυρας δολοφονίας, εμπλακεί σε άσχετη υπόθεση απάτης να αποκαλυφθεί ότι είναι και ο μάρτυρας στην υπόθεση της δολοφονίας;
Αντωνάκος Αντώνης
30-01-2023
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr
Ποια πετραδάκια εννοώ; Το πιο πρόσφατο είναι το σποτάκι του ΣΥΡΙΖΑ για το «ξύλο» στα πανεπιστήμια. Το ανέβασε ο Αλέξης στον λογαριασμό του και πριν προλάβει να το δει κανένας, όρμησαν εκατό κυβερνητικά στελέχη, υπουργοί, υφυπουργοί, βουλευτές, πολιτευτές και άλλοι παροικούντες στην κυβερνώσα παράταξη να το διαφημίσουν. Το ξεψάχνισαν, το ανέλυσαν, το ανακάτεψαν, το λοιδόρησαν, το κατακεραύνωσαν, το αποδόμησαν, το καταδίκασαν, το έβρασαν, το τσιγάρισαν και πάει λέγοντας.
Πριν το σποτ προλάβει να εμφανιστεί, βγήκαν τρεις «αρμόδιοι» υπουργοί και του απάντησαν επισήμως (κυβερνητικός εκπρόσωπος, υπουργός Παιδείας, υπουργός Προστασία του Πολίτη). Καμιά δεκαριά ακόμα συνάδελφοί τους στα τηλεοπτικά πάνελς και καμιά πενηνταριά βουλευτές της ΝΔ από δω κι από κει. Μόνο ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας δεν απάντησε επί του σποτ, εκτός κι αν το 'κανε κι αυτός αλλά μου διέφυγε.
Και αξιώθηκε τεράστιας δημοσιότητας το χαζό σποτάκι υπό την ευγενική χορηγία της ΝΔ και των προπετών στελεχών της, που αντί να συγκρατηθούν λίγο έτρεξαν μπούγιο να στριμωχτούν στην μπούκα του πηγαδιού που έβαλε στον δρόμο τους ο Αλέξης. Και εις ανώτερα τους εύχομαι. Να κάνουν viral κάθε προεκλογική μπουρδίτσα που οπτικοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Μέσω των σφοδρών και οργισμένων αντιδράσεων τους, παρακαλώ να μεταφέρουν τα μηνύματα του ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε σπίτι, σε κάθε πολίτη. Εντάξει;
Υ.Γ. Υποτίθεται ότι αυτά τα παλικαρόπουλα που δείχνει το σποτ είναι φοιτητές, που το ξύλο της αστυνομίας δεν τους αφήνει να σπουδάσουν; Διότι εγώ μικρόφωνα βλέπω, πικάπ βλέπω, δίσκους βινυλίου βλέπω, κιθάρες βλέπω, μπανάνες βλέπω, ακουστικά βλέπω, γυαλιά ηλίου μέσα σε κλειστά δωμάτια βλέπω… αλλά κανένα βιβλιαράκι δεν βλέπω. Ούτε ένα για δείγμα, έτσι για το γαμώτο, για το θεαθήναι βρε αδερφέ… Ωραίες οι κατά ΣΥΡΙΖΑ σπουδές που εμποδίζονται από τον αυταρχισμό.
Δημήτρης Καμπουράκης
liberal.gr
Ο μνημονιοσχίστης και το «όχι» του ΚΚΕ ΡΑΦΑΗΛ ΜΕΝ. ΜΑΪΟΠΟΥΛΟΣ
Γράφτηκε από Super User
ΡΑΦΑΗΛ ΜΕΝ. ΜΑΪΟΠΟΥΛΟΣ
Πρώην γενικός διευθυντής Οικονομικού ΔΕΗ
13.01.2023 • 21:30
Πρόσκληση συνεργασίας που και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνεται το ουτοπικό της αποδοχής της (και που μας θυμίζει τις παλιότερες υποσχέσεις του πως... θα σκίσει τα μνημόνια και θα αλλάξει την Ευρώπη, το ουτοπικό των οποίων δεν μπορεί να μην αντιλαμβανόταν τότε ο κ. Τσίπρας).
Από τους ΑΝΤΙΛΟΓΟΥΣ (www.antilogoi.gr)Ενότητα ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ο "Χαλίφης", ο "Ιζνογκούντ" και ο χρόνος των εκλογών του Αντώνη Αντωνάκου. .
Γράφτηκε από Super User
Οι ιστορίες του Μεγάλου Βεζίρη Ιζνογκούντ που "ήθελε να γίνει Χαλίφης στην θέση του Χαλίφη" είναι γνωστές στους λάτρεις των κόμικς. Οι δημιουργοί της σειράς (René Goscinny, Jean Tabary) διακωμωδούν τις άοκνες προσπάθειες του Ιζνογκούντ να ανέβει στο ύψιστο αξίωμα του Χαλιφάτου. Οι ιστορίες θα μπορούσαν σήμερα να βρουν αντιστοιχίες στα "πολιτικά" πεπραγμένα πολλών "δημοκρατικών" πολιτευμάτων. Όμως, στο "ταγκό" της εξουσίας, κάτοχος και διεκδικητής θα υπηρετούσαν κοινό ”δαιμόνιο”. Το προσωπικό θέλω αντί για τα εθνικά και κοινωνικά πρέπει. Τα πεπραγμένα του ”Χαλίφη” της Τουρκίας είναι ενδεικτικά.
Στην Ελλάδα το εκλογικό σύστημα και ο χρόνος των εκλογών είναι δύο πεδία στα οποία έχουν ξευτελιστεί οι κομματικές σκοπιμότητες. Το εκλογικό σύστημα αποτέλεσε εργαλείο μικροκομματικών σκοπιμοτήτων το 1989 από το ΠΑΣΟΚ και τώρα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η απλή αναλογική το 1989 (ν. 1847/1989) οδήγησε σε διάστημα 9 μηνών σε τρείς εκλογές. Η Ν.Δ. με ποσοστά 44,28%(145 έδρες), 46,29%(148 έδρες) και 46,89%(150 έδρες) δεν εξασφάλισε αυτοδυναμία. Ταυτόχρονα το μειονοτικό κόμμα (Αχμέτ Σαδίκ, Ισμαήλ Μαλλά) -0,52%(1 έδρα), 0,39%(1 έδρα) και 0,70%(2 έδρες)- εξασφάλισε αυτοδύναμη παρουσία στο Κοινοβούλιο! Ευτυχώς η συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ στο συγκεκριμένο θέμα αποτέλεσε μια χλωμή αντανάκλαση του ακραίου αμοραλισμού του ΠΑΣΟΚ. Η διατήρηση του πλαφόν (3%) για την είσοδο στην Βουλή αποτελεί ισχυρή ασπίδα προστασίας. Έτσι ακόμα και ένα ποσοστό μικρότερο του 38% αρκεί για την εξασφάλιση αυτοδυναμίας.
Ωστόσο, ακόμα και έτσι, είναι δεδομένο ότι θα απαιτηθεί και δεύτερη εκλογική αναμέτρηση για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Ήδη ο χρόνος των εκλογών αποτελεί κεντρικό θέμα συζητήσεων και προβληματισμού. Οι διάφορες ”παροχές” συνδυάζονται, περισσότερο ή λιγότερο δικαιολογημένα, με εκλογικές σκοπιμότητες. Όμως, με δεδομένους τους κινδύνους που δημιουργεί ο ακραίος αναθεωρητισμός της Τουρκίας, αυτό που θα έπρεπε να αποτελέσει καθοριστικό παράγοντα για τον προσδιορισμό του χρόνου των εκλογών είναι η αποφυγή του κενού εξουσίας κατά την προεκλογική περίοδο της γείτονος. Με δεδομένο ότι οι εκλογές εκεί είναι προσδιορισμένες για την 18η Ιουνίου οι εκλογές στην Ελλάδα πρέπει να γίνουν αργότερα. Μέχρι την 18η Ιουνίου θα είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο να υπάρξει στην χώρα οποιοδήποτε κενό εξουσίας. Ακόμα και έτσι, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, πρέπει να αντιμετωπίσουν με ιδιαίτερη εθνική υπευθυνότητα το ζήτημα της υπηρεσιακής κυβέρνησης αλλά και της προεκλογικής συμπεριφοράς τους.
Βεβαίως, οι εκλογές κατακαλόκαιρο δημιουργούν προβληματισμούς και αναστολές σχετικά με τις επιπτώσεις τόσο στην ”βαριά βιομηχανία” της χώρας όσο και στα ”μπάνια του λαού”. Όμως, σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει αυτοί οι προβληματισμοί να υπερκεράσουν την πρόνοια για την ελαχιστοποίηση των Εθνικών κινδύνων. Η πιθανότητα ο Ταγίπ Ερντογάν να προκαλέσει ένα θερμό επεισόδιο, που πιθανόν να οδηγήσει σε ένοπλη εμπλοκή με στόχο την παραμονή του στην εξουσία, πρέπει να αποτελέσει τον καθοριστικό παράγοντα για τον προσδιορισμό του χρόνου των εκλογών. Σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να περισπάται η προσοχή μας από την πρόβλεψη και την κατά το δυνατόν πρόληψη των εθνικών κινδύνων.
Κάθε ”Μεγάλος Βεζίρης” -που θέλει να γίνει ”Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη”- αλλά και κάθε ”Χαλίφης” -που θέλει να διατηρήσει την εξουσία του- πρέπει να μην ξεχνά τα λόγια του Περικλή: ”… του δε πολέμου οι καιροί ου μενετοί” (Θουκ.Α.142).
Αντωνάκος Αντώνης
02-01-2023
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr
Επιδοτώντας τους ”κλέφτες” του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super User
Επιδοτώντας τους ”κλέφτες”.
”Μαύρη, μωρέ, πικρή ζωή που κάνουμε
Μαύρη ζωή που κάνουμε εμείς οι μαύροι κλέφτες,”
Η τεράστια συμβολή των Κλεφτών και των Αρματολών στον αγώνα της ανεξαρτησίας, αλλά και η αναγκαία, σε όλους τους λαούς, διαμόρφωση ηρωικών ”αφηγημάτων” που ενισχύουν την συνοχή και οικοδομούν την εθνική συνείδηση οδήγησε στην συσκότιση και την εξάλειψη από την συλλογική μνήμη των αρνητικών πλευρών του φαινομένου. Ωστόσο, όπως πάντα άλλωστε, οι συνθήκες είναι εκείνες που οδήγησαν στην ανάπτυξη της ”κλεφτουριάς” με τα όποια θετικά και αρνητικά της συμπαρομαρτούντα. Διαβάζοντας τον, αποκαλυπτικό, πρωτοσέλιδο κύριο τίτλο (Καθημερινή, 13/11/2022) ”Ποίοι κλάδοι βγάζουν το POS από την πρίζα” αναλογίστηκα ότι σε αντίθεση με την ”κλεφτουριά” της Παλιγγενεσίας η σύγχρονη συνέβαλε, σημαντικά μάλιστα, στον περιορισμό της Εθνικής κυριαρχίας. Δίχως μάλιστα, κάθε άλλο, η σύγχρονη ”κλεφτουριά” να κάνει ”μαύρη ζωή”.
Η παραοικονομία αποτελεί την διαχρονική πληγή της οικονομίας με βασικούς πρωταγωνιστές τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τους ελεύθερους επαγγελματίες. Δεν είναι αποκλειστικά Ελληνικό φαινόμενο αλλά μόνο στην χώρα μας το μέγεθός της την καθιστά καταστροφική. Καθοριστικοί παράγοντες γι’ αυτήν την διαφορά είναι ”Οι διαρθρωτικές στρεβλώσεις της ελληνικής οικονομίας” και η ”Ανυπαρξία πολιτικής βούλησης για την αντιμετώπιση του φαινομένου” (διαΝΕΟσις). Σύμφωνα με την μελέτη της διαΝΕΟσις η φοροδιαφυγή υπολογιζόταν ”ανάμεσα σε 11€ και 16€ δισ. το χρόνο” ενώ το κόστος για την αποπληρωμή δανείων ήταν ”περίπου 12€ δισ. το χρόνο”. Πάντα σύμφωνα με την μελέτη ”το ποσοστό των μη δηλωθέντων εισοδημάτων των αυτοαπασχολούμενων κυμαίνεται στο 57-58,6%”. Συγκεκριμένα οι αυτοαπασχολούμενοι ”δήλωναν εισοδήματα κάτω από το τότε αφορολόγητο όριο σε ποσοστό 64%” δηλαδή ”δήλωναν μέσο όρο εισοδημάτων 4.300 ο καθένας”! Στον χώρο των επιχειρήσεων αντίστοιχα ”το 0,4% των ελληνικών επιχειρήσεων, πλήρωναν το 61% των φόρων”!
Υπάρχει όμως και μια πιο εξοργιστική πλευρά του θέματος. Το γεγονός ότι οι εκατοντάδες χιλιάδες ”αναξιοπαθούντες” –καλυπτόμενοι πίσω από τους όντως αναξιοπαθούντες- κλέβουν την κοινωνία, λυμαίνονται τις κοινωνικές παροχές. Η έκταση του φαινομένου, λόγω της καταιγίδας των διαφόρων επιδομάτων, αποδομεί την εμπιστοσύνη των πολιτών. Η εκτίμηση ότι ”επιδοτείται” η κλεψιά καθίσταται διευρυνόμενη πεποίθηση. Προστιθέμενη στις νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων και καταπατήσεων δημόσιας περιουσίας αποδομεί την εικόνα του κράτους δικαίου. Πρωτοσέλιδα που εξαγγέλλουν ”Επιδοτήσεις 5,2 δισ. στήριξη στα νοικοκυριά” για το 2023 και την ίδια μέρα (26/11) άλλο -επίσης φιλοκυβερνητικό- προβλέψεις ότι το 2022 θα κλείσει με αποθεματικό μειωμένο κατά 10 δισ. προκαλούν ανησυχία.
Η εκτεταμένη ”κλοπή” στον τομέα των κοινωνικών παροχών είναι ανάγλυφη ιδιαίτερα στις συντάξεις. Εκτός από τις εκατοντάδες χιλιάδες ”μαϊμούδες” (αγροτικές, αναπηρικές, κ.λπ.) η διακομματική υποστήριξη των ”πονηρών” –από πολιτική αβελτηρία ή ανικανότητα δεν έχει μεγάλη σημασία- είναι εμφανής στην λογική του ασφαλιστικού. Ο διαχωρισμός της σύνταξης σε ”εθνική” και ”ανταποδοτική” ευνοεί την λαθραία εργασία πριμοδοτώντας την κλοπή φόρων και εισφορών. Όταν για δύο συνταξιούχους με το ίδιο ύψος συνταξιοδοτικών αποδοχών (1000€) ο ένας έχει σύνταξη 470€ προ φόρου (15 χρόνια ασφάλιση) και ο άλλος 608€ (30 χρόνια ασφάλιση) δηλαδή σχέση 1 προς 1,3 αντί για 1 προς 2 είναι φανερό γιατί ο τίτλος επιδοτώντας τους ”κλέφτες” είναι ασφαλώς υπερβολικός αλλά όχι αδικαιολόγητος.
Αντωνάκος Αντώνης
26-12-2022
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr
Σαπίλα.
“Η όψιμη κινητοποίηση των Αρχών ανταποκρίνεται στο αίτημα του πολιτικού κόσμου για διαλεύκανση της υπόθεσης των παρακολουθήσεων, που αναγνωρίζεται από όλους ως κορυφαία θεσμική εκκρεμότητα. Οι ανακριτικές αρχές πρέπει να αφεθούν απερίσπαστες να ολοκληρώσουν την έρευνα τους.” Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 14/12/22, ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ
Σαπίλα! Δανείστηκα τον τίτλο από το ομότιτλο πρωτοσέλιδο άρθρο του Αλέξη Παπαχελά (Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 14/12/2022). Σχολιάζοντας την επικαιρότητα ο Παπαχελάς υποστηρίζει ότι τα σκάνδαλα του Φθινοπώρου (Qatargate, οι υποθέσεις της «Κιβωτού» και του Κολωνού, οι υποκλοπές) μπορεί να μην συνδέονται μεταξύ τους διαμορφώνουν όμως «μια άρρωστη ατμόσφαιρα». Επισημαίνει δε ότι η «αίσθηση της σαπίλας» που δημιουργείται στους πολίτες «συχνό οδηγεί σε πολιτικές εκπλήξεις».
Προφανώς, όπως άλλωστε επιβεβαιώνει η εμπειρία, έχει δίκιο. Η «αίσθηση της σαπίλας» ενδημεί τις τελευταίες δεκαετίες στους Πολίτες. Δεν είναι κυρίως οι επιβεβαιωμένες περιπτώσεις σκανδάλων που οδηγήθηκαν στην «κάθαρση». Είναι η πληθώρα των σκανδάλων που ήρθαν στην επιφάνεια και «θάφτηκαν» στα διαδικαστικά τερτίπια. Είναι η γνώση της διαφθοράς που είναι τόσο εκτεταμένη και βοά σε σημείο που ο κάθε πολίτης να έχει γίνει κοινωνός κάποιας επιμέρους περίπτωσης. Είναι οι «διευθετήσεις» που κάθε τόσο –ιδιαίτερα κατά τις προεκλογικές περιόδους- προωθούνται στο βωμό της ψηφοθηρίας. Νομιμοποιήσεις αυθαιρεσιών, ελαχιστοποίηση ή παραγραφή οφειλών, εντάξεις στο σχέδιο, διαγραφή ημαρτημένων.
Προφανώς η Ελλάδα δεν έχει την αποκλειστικότητα. Η διαφορά προκύπτει από την έκταση του φαινομένου και από την αδράνεια ή την αναποτελεσματικότητα των θεσμών. Η διπλή επισήμανση που κάνει στο κύριο άρθρο της η Καθημερινή είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική. Η «όψιμη κινητοποίηση των Αρχών» στο θέμα των υποκλοπών οφείλεται, όπως ο κάθε ένας μπορεί να εικάσει, σε δημοκρατικά ανάρμοστες παρεμβάσεις. Αυτό υπονοεί η εφημερίδα όταν τονίζει ότι: «Οι ανακριτικές αρχές πρέπει να αφεθούν απερίσπαστες να ολοκληρώσουν την έρευνα τους». Οι πολίτες, παρακολούθησαν προηγούμενες πολύκροτες υποθέσεις (Siemens, χρηματιστήριο, λίστες Λαγκάρντ και Μπόργιανς, Novartis, κ.λπ.) να καταλήγουν είτε στην γνωστή «κολυμβήθρα» είτε στην παραγραφή. Είναι ευεξήγητα τα αποτελέσματα της έρευνας που δημοσιοποίησε η MetronAnalysis σύμφωνα με τα οποία το 76% των πολιτών «θεωρεί υπεύθυνο το πολιτικό σύστημα» για τα προβλήματα της Δικαιοσύνης. Ειδικότερα μόνο «το 59% όσων εμπιστεύονται το πολιτικό σύστημα πιστεύει ότι η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη» ενώ «σε όσους δεν το εμπιστεύονται το ποσοστό κατρακυλά στο 16%»!
Ο Παπαχελάς σημειώνει ότι «υπάρχει ένα στρώμα δικαιολογημένης οργής», μεταξύ των νέων, το οποίο τροφοδοτείται από την «αίσθηση της σαπίλας» που διαβρώνει την εμπιστοσύνη στους θεσμούς και τη Δημοκρατία. Τα σκάνδαλα και η ατιμωρησία τείνουν να εμπεδώσουν στην κοινωνία την αίσθηση ότι είναι κενό γράμμα η θεμελιώδης διάταξη του Συντάγματος που προβλέπει πως: «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα». Διαμορφώνεται η πεποίθηση ότι τα εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας ενισχύονται αλλοιώνοντας την ουσία του πολιτεύματος. Ασφαλώς και το «κλείσιμο της ψαλίδας ανάμεσα σε έχοντες και μη έχοντες είναι ζωτικής σημασίας» αφού «Οι ανισότητες δεν αντέχονται». Όμως είναι επιτακτική η ανάγκη να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στις αρχές της Δημοκρατίας, τους θεσμούς, το «σύστημα» γενικότερα. Για να συμβεί αυτό «η ιθύνουσα τάξη» οφείλει «να σέβεται βασικούς κανόνες και αρχές». Γιατί τελικάο μεγαλύτερος εχθρός του συστήματος είναιτο ίδιο«το... σύστημα όταν σαπίζει».
Αντωνάκος Αντώνης
19-12-2022
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr
”Είναι κάτι παιδιά που δεν γίνονται άντρες…” τραγουδούσε ο Κώστας Τουρνάς. Αντίστοιχα είναι κάποιοι ”σύντροφοι” που, αν και δεν είναι πλέον νέοι, εξακολουθούν να φαντασιώνονται ότι είναι Αριστεροί. Για να κρατήσουν ζωντανές τις φαντασιώσεις τους επικαλούνται φαντάσματα του παρελθόντος, μόνο που αντί σε αυτά να βλέπουν τους αντιπάλους τους όφειλαν, αν είχαν ενηλικιωθεί, να αναγνωρίζουν τους πολιτικούς τους προγόνους.
Έστω και αν δεν είχαν την ευκαιρία να ζήσουν στους ”σοσιαλιστικούς παραδείσους” του Ανατολικού Μπλοκ όφειλαν, μετά την ανατροπή του, να γίνουν πιο σοφοί ”διαβάζοντας” τις επιπτώσεις στις ”ζωές των άλλων”. Των εκατοντάδων χιλιάδων οικονομικών προσφύγων που απέδρασαν στον ”κολασμένο καπιταλισμό” και στην χώρα μας. Την χώρα που είχε στήσει -παρά τα ελλείμματα- στα δημοκρατικά της πόδια η ”Δεξιά”. Στην χώρα που οι πολιτικοί τους πρόγονοι είχαν επιχειρήσει να εντάξουν δια της βίας στους ”σοσιαλιστικούς παραδείσους” και που ευτυχώς ο Τσόρτσιλ κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή διέσωσε. Ας αναλογιστούν μόνο πως θα ήταν όχι οι ”ζωές των άλλων” αλλά οι δικές τους ζωές αν για παράδειγμα η Αλβανία είχε παραμείνει στο Δυτικό Μπλοκ και η Ελλάδα είχε ενταχθεί στο Ανατολικό. Το κακό με τους ”επαναστάτες” του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ”ανέβαιναν το ποτάμι ανάποδα”. Αντί να ακολουθήσουν τα χνάρια του Ηλιού του Γιάνναρου και του Κύρκου -που μετά και την κατάρρευση της ΕΣΣΔ δικαιώνονταν- φαντασιώνονταν νέες ουτοπικές ”νήσους”.
Η χρεωκοπία –στην οποία οδήγησε την χώρα το ΠΑΣΟΚ- έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση. Η καθυστερημένη ”κυβίστηση” κόστισε και κοστίζει ακριβά στην Ελλάδα. Έχοντας μετεξελιχθεί ταχέως σε νέο ΠΑΣΟΚ υπέγραψαν αντί να ”σκίσουν” μνημόνια και διόγκωσαν αντί να ”διαγράψουν” το χρέος. Όμως παρ’ όλα αυτά εξακολουθούν να ”εξορκίζουν το μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς” να ”κανακεύουν” την κεντροαριστερά και να ”δοξολογούν” την Αριστερά. Αυτήν την Αριστερά για την οποία ο Κύρκος είχε πει: ”Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι π.χ. αν νικούσε τότε η επανάστασή μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο […] θα είχαμε υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζώτα, θα είχαμε υπουργό της Παιδείας π.χ. τον Στρίγγο, θα είχαμε υπουργό των Εσωτερικών τον άλλον, τον ανεκδιήγητο άνθρωπο που ήρθε από την Κρήτη, τον Βλαντά…”, (kathimerini.gr, 3/12/06). Αυτήν την Αριστερά για την οποία ο Τάκης Λαζαρίδης έγραψε το βιβλίο ”Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι”. Παρουσιάζοντας την ιστορία του Λαζαρίδη ο Α. Καρκαγιάννης –ήταν συγκρατούμενοι το ’64- έγραφε απορώντας γιατί οι πρώην σύντροφοί τους δεν αναρωτιούνται: ”τι πήγαμε να κάνουμε και ευτυχώς δεν μας άφησαν να το κάνουμε και να το αποτελειώσουμε;” (kathimerini.gr, 25/05/08).
Αντί γι’ αυτό έχουμε ”πεφωτισμένες” γραφίδες όπως αυτή του κυρίου Σεβαστάκη να επιμένουν σε χρεωκοπημένα αφηγήματα. Με απροκάλυπτη εμπάθεια, απευθυνόμενος στους γιαλαντζί επαναστάτες -των Εξαρχείων και του Συντάγματος και τους συνεργάτες του Καμένου- γράφει για τη ”συμμοριτική λειτουργία του κομματικού στρατού της Δεξιάς” την δεκαετία του ’50 όταν ”πίσω από το προβληματικό αφήγημα του «οικονομικού θαύματος» της μεταπολεμικής, μετεμφυλιακής Ελλάδας βρίσκεται ένας αντικομουνισμός, εντέλει αντικοινοβουλευτισμός” (ΑΥΓΗ, 26/09/22). Αλλά ”σύντροφε” Σεβαστάκη δεν είναι προβληματικό το ”αφήγημα του οικονομικού θαύματος” ακραία προβληματικό είναι το αφήγημα της θυματοποίησης της Αριστεράς. Προβληματικό είναι το αφήγημα γιατί όπως έγραφε ο Λαζαρίδης στον Μ. Θεοδωράκη: ”Δεν μας έσπρωξαν λοιπόν οι Άγγλοι στον Εμφύλιο, Μίκη. Μόνοι μας μπήκαμε στο σφαγείο! «Για να σώσουμε την τιμή του ΚΚΕ», καμαρώνει ο Ζαχαριάδης!” (Επιστολή, 7/9/03).
Συνεχίζοντας τονίζει ”Κάποια στιγμή, Μίκη, αντί να θρηνούμε για τις αγριότητες του Εμφυλίου και να επιδιώκουμε «ρεβάνς», αντί να παριστάνουμε τους κήνσορες και τους τιμητές, θα πρέπει να κρύψουμε το πρόσωπο από ντροπή και να κλάψουμε πικρά για το αδικοχυμένο αίμα των δικών μας αλλά και των αδελφών μας της άλλης πλευράς”. Γιατί όπως επισημαίνει ο Λαζαρίδης αυτό που έχει ανάγκη ο λαός και η χώρα είναι: ”μια πραγματικά εθνική γιορτή στη Μακρόνησο (σ.σ. ή στο Γράμμο). Μια γιορτή εθνικής συναδέλφωσης και συμφιλίωσης. Όπου θα καλούσες να παραστούν όλοι. Και οι δικοί μας αλλά και οι «άλλοι». […] Τα αδέλφια και τα παιδιά όχι μόνο των δικών μας μαχητών αλλά και των χιλιάδων ανδρών και αξιωματικών του ελληνικού στρατού που έπεσαν στο Γράμμο και στο Βίτσι για να παραμείνει η χώρα μας ελεύθερη και δημοκρατική. Σ' αυτή τη γιορτή, Μίκη, […] όρκο βαρύ θα παίρναμε ότι ποτέ πια δεν θα σηκώναμε όπλα εναντίον αλλήλων”.
Σε αυτή την ανάγκη, για απαλλαγή από τα φαντάσματα και τα απωθημένα του παρελθόντος, αναφερόταν ο Λ. Κύρκος όταν αποδοκίμαζε την: ”λογική της κάθετης αντιπαράθεσης του Ανδρέα του Παπανδρέου. Ο Ανδρέας ο Παπανδρέου δεν έβλεπε τίποτε άλλο, παρά την άνοδο στην εξουσία. Και η άνοδος στην εξουσία σήμαινε συνέχιση της διχοτομίας δεξιά-αντιδεξιά. Λυσσαλέο μίσος για να μπορέσουμε να συγκεντρώσουμε τον κόσμο μας […] Γυρίσαμε στις παραμονές της 21ης Απριλίου και αυτό από ανθρώπους που ζήσανε τη δικτατορία εξ αποστάσεως. Ο Ανδρέας θριαμβολογούσε από το εξωτερικό, σκεφτόταν να κηρύξει ένοπλο αγώνα, έβλεπε τον εαυτό του στη θέση του Άρη ή του Γκεβάρα, επικεφαλής στρατιών Ελλήνων που θα επιστρατεύονταν πάλι σε έναν εμφύλιο πόλεμο, μπούρδες. […] Υστέρα από πολλά χρόνια, φτάσαμε να γίνεται ο Κώστας Καραμανλής κήρυκας της συνεννόησης, μπράβο! Χίλιες φορές μπράβο! Και άδικο έχουν εκείνοι που αρνούνται τη συνεννόηση αυτή.” (kathimerini.gr, 3/12/06).
”Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία” λέει ο ποιητής, ασφαλώς και η Δημοκρατία. Αλλά η αρετή και η τόλμη απαιτούν αλήθειες. Όχι εμπαθή και προκατειλημμένα αφηγήματα. Κράτα λοιπόν τα άλογα ”σύντροφε” Σεβαστάκη.
Αντωνάκος Αντώνης
15-11-2022
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr
