Πολιτική (12477)

Κυριακή, 01 Οκτωβρίου 2023 00:36

Πώς ξεφούσκωσε τόσο απότομα ο Κασσελάκης

Γράφτηκε από Super User

Ομολογώ ότι δεν περίμενα οι δημοσκοπήσεις να κάψουν τόσο γρήγορα τα φτερά του Στέφανου Κασσελάκη. Πίστευα ότι το «φαινόμενο» θα είχε μεγαλύτερη διάρκεια και η κοινή γνώμη δεν θα τον έκρινε με τόση καχυποψία.Αλλά, όπως φαίνεται, αυτό που ενθουσιάζει μια μερίδα ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, δεν συγκινεί το ίδιο την κοινωνία. Είναι άλλο να εκλέγεσαι σε μια κομματική αναμέτρηση κι άλλο να κρίνεσαι από το σύνολο (Φαναράς, Mega 28/9). Τέσσερις απανωτές έρευνες (Alco, Metron Analysis, Pulse, Opinion Poll) έδειξαν ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων μπορεί να βλέπει με περιέργεια ή και συμπάθεια τον νέο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν εμπιστεύεται ούτε το πρόσωπο, ούτε το σχέδιο. Εξάλλου, εν μέσω πλημμυρών, ακρίβειας, ανασφάλειας και μεταναστευτικού κύματος οι Έλληνες έχουν άλλες προτεραιότητες.Οι πρώτες δημοσκοπήσεις δεν δικαιώνουν και όσους πρόωρα πανηγύριζαν ότι ευρέθη ο Μεσσίας του ΣΥΡΙΖΑ και «νάτος νάτος ο πρωθυπουργός». Ποτέ άλλοτε νεοεκλεγείς αρχηγός κόμματος δεν είχε τόσο χαμηλά ποσοστά δημοφιλίας (54% αρνητικές γνώμες, 31% θετικές) όσο ο Κασσελάκης. Σε αποδοχή βρίσκεται κάτω από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, αλλά και κάτω από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που είναι τέσσερα χρόνια πρωθυπουργός και υφίσταται τις αναπόφευκτες φθορές.Ο νέος αρχηγός, παρά τον μαραθώνιο γοητείας στις κάμερες, δεν κατόρθωσε να ανατάξει ούτε τα ποσοστά του κόμματος: αυτή τη στιγμή, το 40% των πολιτών εκτιμά ότι η εικόνα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι χειρότερη μετά τη νίκη Κασσελάκη (Alco). Βέβαια δεν γνωρίζουμε αν η Έφη Αχτσιόγλου θα είχε καλύτερη μοίρα. Μπορεί να μη φταίει ο αρχηγός, αλλά η απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία.Είναι αυτονόητο ότι το project Κασσελάκης έχει δρόμο ακόμα και κάθε πρόβλεψη είναι πρόωρη. Αντιλαμβάνομαι ότι η κοινή γνώμη δεν έχει ζυγίσει οριστικά το «φαινόμενο», ζητάει πίστωση χρόνου για επανεξέταση. Εξάλλου, γιατί να συγκλονιστεί ο μέσος Έλληνας με την είδηση ότι ο Κασσελάκης μοιάζει στον Τραμπ, στον Κένεντι, στον Ωνάση; Ή να πιστέψει ότι βρέθηκε αυτός που θα κερδίσει τον Μητσοτάκη; Αντίθετα, ακούει με δυσπιστία αυτές τις συριζαϊκές υπερβολές και διαπιστώνει ότι όποιος κι αν είναι αρχηγός στον ΣΥΡΙΖΑ, πάλι ο Πολάκης κερδίζει.Τώρα ο Κασσελάκης θα πρέπει να κάνει διπλή δουλειά για να πείσει. Η υπερέκθεση στις κάμερες, χωρίς πολιτικό σχέδιο, είναι δίκοπο μαχαίρι. Όταν εμφανίζεσαι παντού σαν ένας επιτήδειος performer, κορδωμένος, με μια μόνιμη έκφραση αυταρέσκειας, είναι πιθανό να σε προσέξουν, αλλά όχι να σε πάρουν σοβαρά. Η πολιτική δεν είναι μόνο selfies και κουβεντούλα στο δρόμο, ούτε ένα διαρκές κόκκινο χαλί.Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν επίσης αυτό που όλοι ξέραμε, ότι η μόνη σταθερά στο πολιτικό τοπίο είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η κυριαρχία του πρωθυπουργού στον μεσαίο χώρο δεν αμφισβητείται, ο ίδιος δεν έχει ανταγωνιστές. Ακόμα και στα δύσκολα, με τεράστιες φυσικές καταστροφές, ο Μητσοτάκης δεν έχει αντιπολίτευση. Παρά τα λάθη και τις αστοχίες, εξακολουθεί να εμπνέει εμπιστοσύνη. Λειτουργεί με έναν σύγχρονο τρόπο και φαίνεται συγκροτημένος. Με τον ΣΥΡΙΖΑ σε πορεία επισφαλούς μετάλλαξης και πιθανής διάσπασης και με το ΠΑΣΟΚ να κινείται κάτω από τα αντιπολιτευτικά ραντάρ, η κυβέρνηση εξακολουθεί να είναι ένα δίχτυ ασφαλείας σε ένα επισφαλές πολιτικό τοπίο.

Κατηγορία Πολιτική

Σχολιάστε πρώτοι!

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή, 15 Σεπτεμβρίου 2023 00:13

ΣΥΡΙΖΑ: Το τέλος μιας ουτοπίας του Αντώνη Αντωνάκου.

Γράφτηκε από Super User

ΣΥΡΙΖΑ: Το τέλος μιας ουτοπίας.

Αν ήταν έκπληξη το αποτέλεσμα της 25^ης Μαΐου, ήταν γιατί είχε προηγηθεί μια άλλη μεγάλη έκπληξη. Το αποτέλεσμα της … Ιουλίου 2019. Αν τότε ο ΣΥΡΙΖΑ, με πρόσφατες τις εμπειρίες από την διακυβέρνησή του, κατάφερε να διασωθεί ήταν φυσικό οι πάντες, από τις εταιρείες δημοσκοπήσεων και τα αντίπαλα κόμματα μέχρι τους απλούς πολίτες να μην περιμένουν σε καμία περίπτωση την εκλογική καταβαράθρωση της 25^ης Μαΐου η οποία τον επαναφέρει οριστικά στο πολιτικό περιθώριο, όποιος και να είναι ο νέος αρχηγός του. Το γεγονός ότι προσωρινά κατέχει την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν σημαίνει απολύτως τίποτε. Όπως και το γεγονός της διαφαινόμενης ανεπάρκειας της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ.

Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε ένα ανέλπιστο πολιτικό λαχείο, όταν το ΠΑΣΟΚ και ο Παπανδρέου καταδίκασαν την κοινωνία με την χρεωκοπία. Η οργή των πολιτών αναζήτησε διέξοδο την οποία και η ΝΔ –και λόγω του αρχικού επικοινωνιακού χειρισμού της κρίσης με κατάληξη την συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου, την υπογραφή του δεύτερου μνημονίου και κυρίως των πολύ πρόωρων εκλογών αμέσως μετά- δεν προσέφερε. Έτσι οι πολίτες γυρίζοντας την πλάτη στο παλιό πολιτικό σύστημα οδηγήθηκαν στην αποχή ενώ πολλοί, διαπαιδαγωγημένοι από τον Αντρέα Παπανδρέου στον αριστερίστικό ιδεασμό, κατέληξαν στον ΣΥΡΙΖΑ οδηγώντας τον το 2015 στην εξουσία.

Το θέμα είναι όμως ότι η κοσμοθεωρία της Αριστεράς ήταν ήδη αρκετές δεκαετίες χρεωκοπημένη. Σε όλο τον Δυτικό κόσμο τα ποσοστά της Αριστεράς ήταν μηδαμινά. Στην Ελλάδα, για λόγους ιστορικούς αλλά και γιατί επανειλημμένα δέχτηκε την ευγενική πολιτική χορηγία του Κέντρου –συμμαχία το 1956, συμμαχία στον «Ανένδοτο», συμμαχία στην αποστασία του 1965- αλλά κυρίως γιατί «φιλοξενήθηκε» ιδεολογικά στον γιαλαντζί σοσιαλισμό του Αντρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ κατάφερνε να επιβιώνει. Κυρίως με το ΚΚΕ αλλά και με τις διάφορες, εν πολλοίς γραφικές, συνιστώσες που συγκροτούσαν τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ. Η μόνη σχετικά σοβαρή εκδοχή της Αριστεράς τελείωσε με την αποχώρηση ή την περιθωριοποίηση της παλιάς γενιάς του ΚΚ Εσωτερικού. Του Γιάνναρου και του Κύρκου. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2015 μόνο ως κόμμα του Κέντρου είχε μέλλον.

Οι βασικές προϋποθέσεις για να μπορέσει να μετατραπεί σε κόμμα του Κέντρου έστω και με «φερετζέ» Κέντρο-Αριστεράς ήταν αφ’ ενός να το συνειδητοποιήσει και αφ’ ετέρου να το κάνει ξεκάθαρο και στον τελευταίο πολίτη. Η συνειδητοποίηση μοιραία θα οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι στον χώρο του Κέντρου δεν μπορούν να συνυπάρχουν δύο κόμματα εξουσίας. Άρα ο κύριος αντίπαλος ήταν το ΠΑΣΟΚ το οποίο παρά τον εκλογικό εκμηδενισμό του είχε εφεδρείες στον χώρο των κοινωνικών οργανώσεων, στελεχιακό δυναμικό και βαθειά αποτυπώματα στον ψυχισμό μεγάλης μερίδας των πολιτών. Επομένως ο κύριος στόχος στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να είναι η οριστική εκμηδένιση του κύριου αντιπάλου του που δεν ήταν η ΝΔ αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό οδηγούσε στην αποστολή του «λογαριασμού» της χρεωκοπίας στο ΠΑΣΟΚ. Πόσο μάλλον που αυτό επέβαλε και η αλήθεια την οποία μάλιστα οι πολίτες είχαν ήδη αποδεχθεί παρά την λυσσώδη προσπάθεια των ΜΜΕ.

Η δεύτερη προϋπόθεση έχει να κάνει με την «πολιτική - ιδεολογική» ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Με δεδομένη την απαξίωση της Αριστεράς στο πολιτικό σώμα έπρεπε όχι μόνο να αποβάλουν οι ίδιοι αυτήν την ταυτότητα –ξεκινώντας από το όνομα- αλλά έπρεπε και όταν οι άλλοι τους την απέδιδαν να την αποποιούνται. Ασφαλώς αυτό ήταν αδιανόητο για μεγάλο μέρος των στελεχών του παλιού ΣΥΡΙΖΑ που αγωνιζόταν να μπει στη Βουλή. Αλλά όπως έχει διδάξει η ζωή «όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει». Μοιραία λοιπόν ή αυτά τα κατάλοιπα του 3% θα επιβίωναν πολιτικά αναμασώντας ξεπερασμένες ρετσέτες και θα οδηγούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε αδιέξοδο, ή θα έβγαιναν εκτός παιχνιδιού και θα επιβίωνε το κόμμα ως σοβαρός πολιτικός φορέας και διεκδικητής της εξουσίας.

Ο καταλληλότερος χρόνος για να γίνει αυτό ήταν την Άνοιξη του 2015. Πριν από την εξαγγελία του δημοψηφίσματος και τα capitalcontrol’s. Όταν διαφώνησαν για την αποδοχή ή μη των προτάσεων της ΕΕ. Τότε ένας πραγματικός ηγέτης όφειλε να προχωρήσει σύμφωνα με αυτό που ο ίδιος θεωρούσε αναγκαίο –όπως απέδειξε πολύ καθυστερημένα με την «κυβίστηση» του Ιουλίου- θέτοντας εκτός κόμματος όσους εξακολουθούσαν να ζουν στον δικό τους φαντασιακό κόσμο. Αλλά ο Τσίπρας δεν ήταν, τουλάχιστον τότε, πραγματικός ηγέτης.

Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα των εκλογών για την νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ η ιστορία έχει γραφτεί. Το «παραμύθι» έχει τελειώσει δίχως άλλες «καλές νεράιδες».

Αντωνάκος Αντώνης

13-09-2023

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr

Κατηγορία Πολιτική

Σχολιάστε πρώτοι!

Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο, 08 Ιουλίου 2023 00:37

Η Φανή, ο Στράτης και οι ”τσιφτετέλληνες” του Αντώνη Αντωνάκου.

Γράφτηκε από Super User

Η Φανή, ο Στράτης και οι ”τσιφτετέλληνες”.

Την Άνοιξη του ’74 η Φανή ήταν αδιάφορη ή συμπαθούσα την χούντα. Το Σεπτέμβριο, κυκλοφορούσε με το σήμα του Λένιν στο πέτο προειδοποιώντας τον Β.Α. ότι στην ΟΝΝΕΔ ”μπορεί να τον κάνουν πράκτορα”. Δηλώνοντας στην Γενική Συνέλευσή: ”εμείς (!) δεν φοβηθήκαμε τα τανκς, θα φοβηθούμε τον Καραμανλή”! Το ”συνολάκι Φανή” φορέθηκε πολύ στα Πανεπιστήμια το ’74. Η Αριστερά, με ολίγον από ΠΑΣΟΚ, σάρωσε. Το ”Κέντρο” εξαφανίστηκε. Αν η Φανή ήταν μεμονωμένη περίπτωση δεν θα άξιζε την αναφορά και τον σχολιασμό. Δυστυχώς για την πολιτική παιδία των Ελλήνων κάθε άλλο παρά μεμονωμένο φαινόμενο ήταν.

Όταν ο Μίκης το ‘74 δήλωσε ”Καραμανλής ή τανκς” εξέφραζε την αγωνία των συνειδητών δημοκρατών που γνώριζαν ότι μόνο ο Καραμανλής μπορούσε να φέρει την δημοκρατία. Το 54,37% της ΝΔ δεν οφείλει τίποτε σε εκείνη την δήλωση. Ήταν αποτέλεσμα της επιλογής μιας κοινωνίας που δεν είχε χάσει, ακόμα, το μέτρο και τον προσανατολισμό της. Να θυμίσουμε και τα υπόλοιπα αποτελέσματα: ΕΚ-ΝΔ 20,42%, ΠΑΣΟΚ 13,58%, ΕΑ 9,47%, λοιποί 2,16%.

Τρία χρόνια μετά η πολιτική τοποθέτηση των Ελλήνων είχε μεν διαφοροποιηθεί αλλά όχι ουσιαστικά. Τα αποτελέσματα: 41,84% , ΠΑΣΟΚ 25,34, ΕΔΗΚ 11,95%, ΚΚΕ9,36%, ΕΠ 6,82%, ΗΛΙΟΥ 2,72%, ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ 1,08%, λοιποί 0,89%. Είχε ξεκινήσει η μετάβαση από την εποχή της Φανής στην εποχή του Στράτη. Το αθροιστικό αποτέλεσμα ΝΔ, ΕΠ, και Μητσοτάκη (49,74%) άγγιζε το 50%. Το ”συνολάκι Φανή” δεν συγκινούσε το εκλογικό σώμα. Αλλά ερχόταν στην μόδα το ”συνολάκι Στράτης”. Ο μύθος των ”μη προνομιούχων” καταπινόταν αμάσητος.

Ο Στράτης, αφού παρακολούθησε επί τριετία τα μαθήματα της 1^ης Γυμνασίου, το 1975 –σε ηλικία 26 ετών- «αξιοποιήθηκε» κατά τα ειωθότα από βουλευτή της ΝΔ με τον διορισμό του σε ΔEΚΟ. Περί Αριστεράς και Δεξιάς ο Στράτης γνώριζε τα αριστερά και τα δεξιά του άκρα. Έως το 1982 η Πολιτεία ανταμείβοντας τα αναντικατάστατα προσόντα του τον αντάμειβε με τον μισθό τριών Λυκειαρχών! Αλλά εν τω μεταξύ ο λαός εφορμούσε για να καταλάβει την εξουσία υπό το άσμα Avantipopolopantieraverde. Φυσικά ο Στράτης ως ”μη προνομιούχος” και ”προοδευτικός” συμμετείχε στην ”μεγάλη πορεία” που έφερε το ”λαό στην εξουσία” και φυσικά το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση. Το ”συνολάκι Στράτης” είχε γίνει της μόδας

Το ”αφήγημα”, ότι το ’81 ελευθερώθηκε η Δημοκρατία την οποία κρατούσε δέσμια η κακιά Δεξιά, διαψεύδεται στις κάλπες επί 50 χρόνια. Εκτός εάν οι ”Φανές” και οι ”Στράτοι” ήσαν ”κοιμώμενοι αριστεροί δημοκράτες”. Φυσικά υπήρξαν και οι ηττημένοι του εμφυλίου. Υπήρξαν περιορισμοί και άνιση μεταχείριση. Η μεγάλη πλειοψηφία του ”λαού της Αλλαγής” δεν συγκαταλέγονται σε αυτούς. Αυτό που δημιουργεί τον μύθο είναι η ”δοσολογία” με την οποία αναμειγνύεται η αλήθεια με το ψέμα. Είναι η διαστρέβλωση της αλήθειας του άλλου. Αλλά κάθε παραμύθι θέλει τον λύκο του. Και για να γίνει η πράσινο-σκουφίτσα ”Αλλαγή” πριγκίπισσα ήταν απαραίτητος ο ”κακός λύκος”. Αφού λοιπόν ”σκοτώθηκε ο κακός λύκος” το ρίξαμε, για να πανηγυρίσουμε το γεγονός, στο γλεντοκόπι. Έτσι, όπως εκ των υστέρων ομολογήθηκε, ”μαζί τα φάγαμε”. Ο Κωστόπουλος ”μας ξεβλάχεψε” και ο Γιαννόπουλος ανέδειξε τα ”πολιτιστικά κέντρα”. Μετά το ”συνολάκι Φανή” και το ”συνολάκι Στράτης” φορέθηκε το ”συνολάκι τσιφτετέλληνας”. Αυτόν τραγούδησε το ’89 ο Σαββόπουλος. Να θυμηθούμε: ”Σειλινοί του κράτους που ξερνάει και να `τους, τσιφτετέλληνες”. Ο λογαριασμός ήρθε 30 χρόνια μετά, πανάκριβος.

Αντωνάκος Αντώνης

07-07-2023

Κατηγορία Πολιτική

Σχολιάστε πρώτοι!

Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη, 29 Ιουνίου 2023 00:52

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως ”ατύχημα” της ιστορίας του Αντώνη Αντωνάκου.

Γράφτηκε από Super User

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως ”ατύχημα” της ιστορίας.

Όταν, περπατώντας αμέριμνος σε ένα πεζοδρόμιο, πατάς ακαθαρσίες βρίζεις. Είναι φυσιολογικό και απολύτως αναμενόμενο. Αλλά ποιόν ή τι βρίζεις; Το ζώο που τις δημιούργησε; Την τύχη σου; Ή το «ζώο» που συνόδευε το ζώο ή το άφησε, όταν το βαρέθηκε, αδέσποτο; Προφανώς, εκτός εάν έχεις πρόβλημα κατανόησης της πραγματικότητας και της ουσίας των πραγμάτων, το τελευταίο. Γιατί, πάντα, η κοινή λογική απαιτεί να αναζητούμε τις αιτίες και τους υπαίτιους και σε αυτούς να καταλογίζουμε το δυσάρεστο ή ακόμα χειρότερα το όποιο καταστροφικό αποτέλεσμα.

Πολλοί παρουσιάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν μια ”ακαθαρσία” στο ”πεζοδρόμιο της κανονικότητας”. Το απλό ερώτημα είναι αν αυτή η ”ακαθαρσία” έπεσε από τον ουρανό ή υπήρξε αποτέλεσμα κάποιων πολιτικών. Αν δηλαδή ”φταίει ο κακός μας ο καιρός” ή κάποιοι συγκεκριμένοι παράγοντες του δημόσιου βίου ευθύνονται για την εξέλιξη μιας ετερόκλητης ”μάζωξης” γκρουπούσκουλων με αριστερίστικο ιδεασμό σε κυβερνητικό κόμμα. Τα μεγάλα πολιτικά κόμματα, του ”πεζοδρομίου της κανονικότητας” και οι πολιτικοί που τα στελέχωναν είναι ”αθώοι του αίματος”; Οι άλλες ”εξουσίες” της υποτιθέμενης δημοκρατικής κανονικότητας που τύρβαζαν; Έκοβαν ”ρόδα μυρωμένα” στους ”καταπράσινους αγρούς” της μίζας και της διαφθοράς ή επικαλούνται την αθωότητα λόγω βλακείας;

Μέχρι το 2009 όλα τα κόμματα της περιφέρειας ήσαν στο περιθώριο της ”λειτουργικής κανονικότητας” του πολιτεύματος. Οι δύο βασικές πολιτικές δυνάμεις, με αυτοδύναμες κυβερνήσεις, καθόριζαν την πορεία του Έθνους και της Ελλάδας καθώς και την ποιότητα ζωής και το μέλλον των πολιτών. Μέχρι το 2009 τα δύο κόμματα της ”λειτουργικής κανονικότητας”, στηριζόμενα και από τους άλλους ”πυλώνες” του πολιτεύματος, απολάμβαναν την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος. Η συμμετοχή δεν έπεσε ποτέ κάτω από το 70,95% και κυβέρνηση δεν σχηματίστηκε με ποσοστό μικρότερο από το 41,49% (ΠΑΣΟΚ 1996) των ψηφισάντων. Ύστερα ήρθε η χρεωκοπία του 2010 και η ”κανονικότητα” αμφισβητήθηκε έντονα. Στις εκλογές του 2009 συμμετείχε το 70,95% των ψηφοφόρων. Τα δύο ”συστημικά” κόμματα συγκέντρωσαν το 77,39%, το δεξιό ΛΑΟΣ το 5,63%, το ΚΚΕ 7,54%, ο ΣΥΡΙΖΑ 4,60%, ενώ εκτός Βουλής έμεινε μόνο το 3,89%. Αν η χρεωκοπία είναι ένα βουνό ”ακαθαρσίες στο πεζοδρόμιο” της οικονομικής κανονικότητας ποιες είναι οι αιτίες και ποιοι οι βασικοί υπαίτιοι; Μήπως εμείς που… ”όλοι μαζί τα φάγαμε” ή κάποιοι άλλοι;

Αποτέλεσμα της χρεωκοπίας ήταν η αγανάκτηση που δημιούργησε η φτώχια και η απόγνωση σε μεγάλο μέρος των πολιτών. Όσο κι αν επικαλούνται, κάποιοι, ”ενορχηστρωτές” και δημεγέρτες, αιτία ήταν ο οδυνηρός αιφνιδιασμός και η πρόσκρουση στην αφόρητη πραγματικότητα. Από το ”λεφτά υπάρχουν” και τα ”χλοερά λιβάδια” της πολιτικής καιροσκοπίας και της διεφθαρμένης και αργυρώνητης διαπλοκής στην απόγνωση της φτώχιας, της ανεργίας, των πτωχεύσεων, των πλειστηριασμών. Η απόγνωση και η δικαιολογημένη οργή κλυδώνισε το ”σύστημα της κανονικότητας”. Δημιούργησε φυγόκεντρες τάσεις, από την συμμετοχή στην πολιτική γενικά με την αποχή, ή από την ”πολιτική ορθότητα” με την ενίσχυση ή την ανάδειξη των δυνάμεων του ”πολιτικού περιθωρίου”. Αν το 7% της Χ.Α. και το 36% του ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσαν τις ”ακαθαρσίες” του ”πεζοδρομίου της πολιτικής κανονικότητας” κάποιοι ευθύνονται. Υπάρχουν αιτίες και υπαίτιοι. Αν δεν τις αναγνωρίσουμε, αν δεν τους κατονομάσουμε θα τα ζήσουμε πάλι.

Τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα καταδικάζουν οριστικά και αμετάκλητα τον ΣΥΡΙΖΑ στο περιθώριο της ”πολιτικής κανονικότητας”. Δεν πρόκειται ποτέ στο μέλλον να αποτελέσει κύριο κυβερνητικό σχηματισμό. Επιστρέφει ανεπιστρεπτί στα ”πολιτικά κυβικά” του. Όμως η ”πολιτική ορθότητα” δεν αποκαταστάθηκε. Οι αντισυστημικές επιλογές του εκλογικού σώματος εξακολουθούν να είναι κυρίαρχες. Στην εκκωφαντική αποχή που τινάζει την δημοκρατική νομιμοποίηση στον αέρα δεν πρέπει να προστεθεί μόνο η αντισυστημική αλλά και η καταναγκασμένη, από τον ”φόβο του άλλου”, ψήφος. Ό,τι μένει δικαιολογεί απόλυτα εκείνους που παραφράζουν το παραμύθι. Τελικά ”η Δημοκρατία είναι γυμνή”.

Αντωνάκος Αντώνης

28-06-2023

Κατηγορία Πολιτική

Σχολιάστε πρώτοι!

Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη, 21 Ιουνίου 2023 01:19

Ό,τι πείτε κύριε Πρωθυπουργέ του Αντώνη Αντωνάκου.

Γράφτηκε από Super User

Ό,τι πείτε κύριε Πρωθυπουργέ.

Μάλλον είναι καινούργια μόδα, αν δεν είναι βενιζελικό κληροδότημα. Μετά το ”Ψίθυροι από το Δωμάτιο της Εξουσίας” του Θανάση Λάλα και το δίτομο ”Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ. ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΛΟΓΙΑ” του Αλέξη Παπαχελά φαίνεται να έχει ανοίξει η όρεξη σε πολλούς συναδέλφους τους να επιδίδονται σε μακροσκελείς ”ειλικρινείς, ανεπιτήδευτους και προφανώς ανιδιοτελείς διαλόγους” με τους κατοίκους ”του Δωματίου της εξουσίας”. Οι μακροσκελείς ”διάλογοι” του Μάκη Προβατά με τον Κυριάκο Μητσοτάκη -δημοσιεύονται στο Athens Voice- δεν είναι βιβλίο αλλά θα μπορούσαν -συμπληρωμένες με τρεις τέσσερες αντίστοιχες ”συνομιλίες”- να το δημιουργήσουν. Από το ιδιαίτερα εκτεταμένο (7370 λέξεις) κείμενο θα σταθώ σε ένα απόσπασμα.

Ο δημοσιογράφος αναφερόμενος στα διαμειφθέντα σε μια προεκλογική συγκέντρωση διαπιστώνει: ”Παρατηρώντας τις αντιδράσεις τους σε αυτά που λέγατε είδα ότι μάλλον τα δέχθηκαν. Όμως ο πολιτικός έχει υποχρέωσή να τηρήσει αυτά που τους υπόσχεται…”. Ενώ στο πρώτο σκέλος της ”διαπίστωσης” υπονοείται η συνεπαγόμενη πολιτικό κόστος τοποθέτηση το δεύτερο σκέλος αναιρεί το πρώτο αφού τονίζει την υποχρέωση τήρησης των, προφανώς ευνοϊκών, προεκλογικών δεσμεύσεων. Η απάντηση Μητσοτάκη δημιουργεί την αίσθηση ότι προηγήθηκε του ερωτήματος. Συγκεκριμένα απαντά: ”Και η αμφισβήτηση της πλειοψηφούσας άποψης του κοινού είναι υποχρέωση του πολιτικού, και θα έλεγα ότι είναι κατεξοχήν βενιζελικό χαρακτηριστικό. Ο πολιτικός ο οποίος δεν χαϊδεύει αυτιά δεν είναι κάτι καινούργιο. Και για πρώτη φορά κερδίζεται από εμάς, τη ΝΔ, η μάχη της παρακαταθήκης του προοδευτικού φιλελευθερισμού του Ελευθερίου Βενιζέλου, που ήταν πάντα μπροστά στις μεγάλες αλλαγές αλλά μιλούσε και τη γλώσσα της αλήθειας, και δεν χάιδευε αυτιά. Αυτή τη μάχη δεν την κέρδισε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, την υπέκλεψε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Νομίζω ότι τώρα έχουμε την ευκαιρία, εκατό χρόνια μετά, να κλείσουμε οριστικά αυτούς τους λογαριασμούς με την Ιστορία”.

Πρώτα μια ιστορική αποκατάσταση. Αν υπάρχει ένας πολιτικός, στην μεταπολεμική ιστορία του τόπου, που κατά κοινή ομολογία, εχθρών και φίλων, δεν χάιδευε αυτιά, αυτός ήταν ο αναμορφωτής της Ελλάδας και ιδρυτής της Ν.Δ. Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ούτε κατά διάνοια οι ”επίγονοι” του Βενιζέλου οι οποίοι διακρίθηκαν στον λαϊκισμό και τον πολιτικό αμοραλισμό. Με όποιο κομματικό σχηματισμό και αν πολιτεύθηκαν. Φυσικά τα πρωτεία σε αυτόν τον τομέα κερδίζουν επάξια ο Γεώργιος και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Όμως και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν φορέας της ”νοοτροπίας” όπως μαρτυρά ο ίδιος στον Παπαχελά: ”…ο Καραμανλής, νοικοκύρης και οικονόμος καθώς ήταν, είχε αφήσει περισσεύματα σημαντικά στον προϋπολογισμό. Και είπα τότε εγώ στον Παπανδρέου θα κάνουμε μια πολιτική παροχών, ώστε να διευκολυνθούμε να κερδίσουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πλειοψηφία στις επόμενες εκλογές. Έκανα λοιπόν τη λεγόμενη πολιτική παροχών…” (Κ. Μητσοτάκης. Με τα Ίδια του τα Λόγια, τόμος Α’ σελ. 138).

Αποδεχόμενος, ασμένως, την αναγνώριση που θεωρεί ότι, αυτονοήτως, του αποδίδει ο δημοσιογράφος, ότι δηλαδή δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος μπροστά στο συμφέρον της κοινωνίας δηλώνει ότι πήρε την σκυτάλη απευθείας από τον αδελφό της προγιαγιάς του. Έτσι με μετριοφροσύνη δηλώνει ότι: ”…για πρώτη φορά κερδίζεται από εμάς, τη ΝΔ, η μάχη της παρακαταθήκης του προοδευτικού φιλελευθερισμού του Ελευθερίου Βενιζέλου, που ήταν πάντα μπροστά στις μεγάλες αλλαγές αλλά μιλούσε και τη γλώσσα της αλήθειας, και δεν χάιδευε αυτιά”. Δηλαδή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Κώστας Μητσοτάκης, ο Κώστας Καραμανλής τι είδους πολιτικοί ήταν; Χάιδευαν αυτιά; Δεν μιλούσαν την γλώσσα της αλήθειας; Η ”πολιτική υπευθυνότητα” και το ”ανάστημα των μεγάλων αλλαγών” πέρασε κατ’ ευθείαν από τον Βενιζέλο στον ίδιο, δίχως να κάνει μια ενδιάμεση στάση, έστω και ως φιλοφρόνηση, στον άνθρωπο που ίδρυσε την παράταξη. Και οι ψηφοφόροι της Ν.Δ. που τον ανέδειξαν και τον έκαναν πρωθυπουργό πότε από ”δεξιοί αντιδραστικοί” έγιναν ”φιλελεύθεροι προοδευτικοί”;

Με δεδομένη, όμως, την ομολογία του Κώστα Μητσοτάκη ότι το ’63 πρότεινε στον Γ. Παπανδρέου να ”…κάνουμε μια πολιτική παροχών, ώστε να διευκολυνθούμε να κερδίσουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πλειοψηφία στις επόμενες εκλογές. Έκανα λοιπόν τη λεγόμενη πολιτική παροχών…” προκύπτει ένα άλλο ερώτημα. Ποια ”…μάχη δεν κέρδισε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης…” και τι τελικά ”…υπέκλεψε ο Ανδρέας Παπανδρέου…”; Προφανώς δεν μπορεί να εννοεί την μάχη του πολιτικού αμοραλισμού και του δημαγωγικού λαϊκισμού. Οι ιστορίες του ”Ανένδοτου” και των παροχών, ”…ώστε να διευκολυνθούμε να κερδίσουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πλειοψηφία στις επόμενες εκλογές…”, στις οποίες είχε πρωτοστατήσει ο πρώτος, αποδεικνύουν ότι προέρχονταν από την ίδια πολιτική ”μήτρα” η οποία δεν συνάδει με τα βασικά χαρακτηριστικά που αποδίδει ο Κυριάκος στον Βενιζέλο. Την βαθειά αίσθηση της ευθύνης του πολιτικού απέναντι στο Έθνος και την κοινωνία, την αποφυγή του λαϊκισμού και των προεκλογικών παροχών και υποσχέσεων.

Αν ο Ανδρέας δεν ”υπέκλεψε” τις πολιτικές παρακαταθήκες, τότε το μόνο που απομένει είναι να έχει ”υποκλέψει” είναι η παράταξη του Βενιζέλου. Το κόμμα των Φιλελευθέρων όμως είχε διαλυθεί, σαν την αυτοκρατορία του Μ. Αλεξάνδρου, από τους επιγόνους του Βενιζέλου. Η απαξίωσή του ήταν τόση που στις εκλογές του ’58 υπερκεράστηκε από την Αριστερά. Απαιτήθηκε να συμπράξουν στην κυριολεξία ”θεοί και δαίμονες” για να συμπτυχθεί το ετερογενές σχήμα της Ε.Κ. και να οδηγηθεί από την πλήρη απαξίωση στην εκλογική νίκη το ’63. Είναι προφανές ότι ο Μητσοτάκης ”έραβε κοστούμι πρωθυπουργού”. Ο Σ. Βενιζέλος είχε πεθάνει και ο Παπανδρέου διένυε το 77^ο έτος του. Αλλά τότε, απρόσμενα, προέκυψε ο ”αερόλιθος εξ Αμερικής” –όπως τον έχει χαρακτηρίσει ο ίδιος- Ανδρέας και ”υπέκλεψε” την παράταξη. Η προαναφερθείσα ιστορία εκείνης της εποχής δεν υποδεικνύει διαφορετική στάση. Ενδεχομένως δεν θα είχε διαλυθεί η Ε.Κ. και ίσως να είχαμε αποφύγει την χούντα.

Όμως με το ”αν” δεν γράφεται ιστορία. Ωστόσο για ένα πράγμα μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Αν δεν είχε προκύψει ο ”αερόλιθος εξ Αμερικής” κανένας ”προοδευτικός φιλελεύθερος” δεν θα είχε καταδεχθεί να κατασκηνώσει στην συντηρητική παράταξη. Θα ήταν απέναντι και θα λοιδορούσαν. ”Φιλελεύθερα” πάντα.

Αντωνάκος Αντώνης

19-06-2023

Κατηγορία Πολιτική

Σχολιάστε πρώτοι!

Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη, 21 Ιουνίου 2023 01:18

Μερικά παραδείγματα λόγων και έργων Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ, παλιότερων και νεότερων

Γράφτηκε από Super User

Μερικά παραδείγματα λόγων και έργων Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ, παλιότερων και νεότερων

του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

Πρώην γενικού διευθυντή Μεταφοράς ΔΕΗ

1. Στην εκλογή της 21ης Μαΐου κρίθηκαν η αξιοπιστία, η αποτελεσµατικότητα και οι µέθοδοι δράσης του κ. Αλ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ.

Ξαναθυμήθηκαν πολλοί τις ουτοπικές υποσχέσεις, την παταγώδη διάψευσή τους και τους τρόπους δράσης του ΣΥΡΙΖΑ, ως αντιπολίτευσης και ως κυβέρνησης, και τρόμαξαν με τις προειδοποιήσεις του πως, όταν θα ξαναγίνει κυβέρνηση, τα πράγματα "θα είναι αλλιώς"στις δημοκρατικές διαδικασίες, στους "αρμούς της εξουσίας"–Δικαιοσύνη, ΜΜΕ, Δημόσια Διοίκηση– στην Οικονομία, παντού.

Ξαναθυμήθηκαν ακόμα πως σε όλα αυτά τα φοβερά ούτε ένα στέλεχός του δεν έχει ποτέ αντιδράσει, δηλωτικό του χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ.

2. Ελάχιστα παραδείγματα λόγων και έργων τους, παλιότερων και νεότερων, για κάποια καίρια ζητήματα.

(α) Για την οικονομική κρίση της περιόδου 2010-19.

– Ο κ. Τσίπρας, ενώ επί χρόνια υποσχόταν πως, ως πρωθυπουργός της χρεοκοπημένης Ελλάδας, θα υποχρέωνε την Τρόικα (την υπερδύναμη Eurogroup-Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα-Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, οι αποφάσεις της οποίας θα καθόριζαν την οικονομική επιβίωση της Χώρας) να δεχτεί τις απαιτήσεις του (κατάργηση Μνημονίων, επαναδιαπραγμάτευση Συμβάσεων και πολλά άλλα), υποτάχτηκε πλήρως μέσα σε μερικές ώρες στις δικές της απαιτήσεις και, στη συνέχεια, απέδωσε την ολοκληρωτική ήττα του στις δικές του "αυταπάτες".

– Πολλοί, την εποχή εκείνη και μετά, έχουν διερωτηθεί αν η εξήγηση της επί χρόνια στάσης και της αιφνίδιας μεταστροφής του κ. Τσίπρα, ενός έξυπνου πολιτικού ("έχει ταχύτατη αντίληψη",σημειώνει ο καθηγητής κ. Ν. Αλιβιζάτος), μπορεί να είναι οι "αυταπάτες" του,όταν μάλιστα ο ίδιος είχε επανειλημμένα προειδοποιηθεί για το ανέφικτο των υποσχέσεών του τόσο από την Τρόικα όσο και από ένα μεγάλο μέρος των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, ή αν μπορεί να είναι κάτι άλλο.

(β) Για τα εθνικά θέµατα.

– Συµφωνία των Πρεσπών: Ο κ. Τσίπρας δεν τόλµησε να ζητήσει η εθνικότητα και η γλώσσα της Βόρειας Μακεδονίας να είναι "βορειοµακεδονική " και όχι "µακεδονική".

– Εξοπλισµοί και αµυντικές συµφωνίες: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλησε να συµπορευτεί µε τα άλλα δύο µεγάλα κόµµατα.

– Συνθήκη της Λωζάνης και έλληνες μουσουλμάνοι βουλευτές: Ο κ. Τσίπρας θεωρεί πως η δημόσια δήλωση ενός έλληνα μουσουλμάνου βουλευτή ότι "η Συνθήκη της Λωζάνης ισχύει" θα ήταν "Δήλωση μετανοίας".

– Μεταναστευτικό: Ο κ. Τσίπρας ρωτούσε αν "υπάρχουν σύνορα στη θάλασσα" και ο ίδιος και τα στελέχη του δυσανασχετούσαν µε την κατασκευή του φράκτη στον Έβρο και δυσφήµιζαν τη χώρα μας µε τη "µικρή Μαρία".

(γ) Για τη ∆ικαιοσύνη.

– Ο κ. Τσίπρας διδάσκει πως "οι δικαστικές αποφάσεις δεν πρέπει να είναι αντίθετες µε το κοινό περί δικαίου αίσθηµα" και αποκαλεί "κλειστή οµάδα δικαστών" την ολοµέλεια του Α1 τµήµατος του Αρείου Πάγου που απέκλεισε τον κ. Κασιδιάρη από τις εκλογές.

– Ο κ. Μιχ. Καλογήρου, ως υπουργός ∆ικαιοσύνης, αποφαίνεται: "∆ικαιοσύνη και πολιτική εξουσία πρέπει να βρίσκονται στην ίδια πλευρά της µάχης απέναντι στους εχθρούς του δηµοσίου συµφέροντος".

(δ) Για τις δηµοκρατικές διαδικασίες.

– Ο κ. Τσίπρας, σε παλιότερη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, επέβαλε στους συνέδρους να αλλάξουν μία μη αρεστή στον ίδιο απόφαση που μόλις είχαν πάρει, ενώ στην πρόσφατη συνεδρίασή της για τη συζήτηση των αιτίων της ήττας της 21ης Μαΐου όρισε τον εαυτό του ως τον μοναδικό ομιλητή.

– Ο κ. Τσίπρας δέχτηκε την ψήφο των βουλευτών της Χρυσής Αυγής για ορισµένα νοµοσχέδια.

– Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλησε να συµπορευτεί µε τα άλλα δύο µεγάλα κόµµατα στο ζήτηµα του αποκλεισµού του κ. Κασιδιάρη από τις δύο εκλογές του 2023.

(ε) Για τα ΜΜΕ, τους δηµοσιογράφους και τα "μεγάλα οικονομικά συμφέροντα".

– Ο κ. Γιάν. Μπαλάφας εντέλλεται: "Εργάζεστε στη δηµόσια ΕΡΤ και δεν πρέπει να ταυτίζεστε µε τα ιδιωτικά κανάλια που υπηρετούν µεγάλα οικονοµικά συµφέροντα".

– Ο κ. Παν. Σκουρλέτης κατηγορεί: "Εχουµε συγκεκριµένα µέσα που δεν υπηρετούν την ενηµέρωση αλλά είναι εντεταλµένα µέσα, υπηρετούν ένα αντικυβερνητικό σχέδιο, υπάρχει πακτωλός χρηµάτων από διάφορους πρόθυµους οικονοµικούς κύκλους που προστρέχουν για αρωγή στη Ν.∆.".

(στ) Για τη "δικαιολογημένη"βία.

Ο κ. Γ. Κατρούγκαλος διακηρύσσει πως:

–"Η αντίδραση σε άδικο νόμο είναι δικαιολογημένη" και το "θεμελιώδες ατομικό δικαίωμα τηςεξέγερσης απέναντι στην αδικία" είναι κατοχυρωμένο.

–"Η κοινωνία, μόνο η κοινωνία"κρίνει αν κάθε συγκεκριμένος νόμος είναι "άδικος".

(ζ) Για την κοστολόγηση των προεκλογικών Προγραµµάτων.

Ο κ. Τσίπρας έθεσε ως προϋπόθεση της κοστολόγησης το ντιμπέιτ μεταξύ των δύο αρχηγών, γνωρίζοντας ότι η προϋπόθεση αυτή δεν θα γινόταν δεκτή.

Με αυτό το τέχνασμα απέφυγε την αποκάλυψη ότι το κόστος των υποσχέσεών του υπερβαίνει τις οικονομικές δυνατότητες της χώρας.

(η) Για την απλή αναλογική.

Ο κ. Τσίπρας, πριν από την 21η Μαϊου, επέμενε να καλεί τα "προοδευτικά κόμματα" να συμπράξουν με τον ΣΥΡΙΖΑ για τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης συνεργασίας, παρότι όλα τα προσκαλούμενα κόμματα είχαν απορρίψει επανειλημμένα τις προσκλήσεις του, και μετά δικαιολόγησε την αποτυχία του με ένα "mea culpa".

Για το ζήτημα αυτό, πολλοί θυμήθηκαν τις παλιές "αυταπάτες" του κ. Τσίπρα και διερωτήθηκαν και πάλι αν η εξήγηση της αποτυχίας του αυτής ήταν πάλι κάποιες"αυταπάτες" ή πάλι κάτι άλλο.

Από τους ΑΝΤΙΛΟΓΟΥΣ (www.antilogoi.gr) Ενότητα ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Κατηγορία Πολιτική

Σχολιάστε πρώτοι!

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή, 28 Απριλίου 2023 00:13

Χορεύοντας ταγκό με ένα λύκο.

Γράφτηκε από Super User

Για να χορέψεις ”ταγκό” με λύκο πρέπει να είσαι ”λύκος” και συ. Τα δόντια σου να είναι κοφτερά και να τα δείχνεις. Να ξέρει, ο λύκος απέναντί σου, ότι αν επιχειρήσει να σε δαγκώσει θα πληρώσει βαρύ, ασήκωτο τίμημα. Δεν γίνεται να είσαι αρνί και να πιστεύεις ότι ο λύκος θα σεβαστεί τους ”Διεθνείς κανόνες”. Το ανίσχυρο Διεθνές Δίκαιο. Ήδη ο Θουκυδίδης στο διάλογο Αθηναίων-Μηλίων το ξεκαθαρίζει: ”…το επιχείρημα της δικαιοσύνης έχει αξία μόνο μεταξύ ίσων, ότι, όμως, ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο ασθενής παραχωρεί ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του”. Δεν γίνεται να χορεύεις ”καρσιλαμά”, μπροστά στο λύκο, σε ένδειξη φιλίας αφού, σύμφωνα πάντα με τον Θουκυδίδη οι Αθηναίοι αρνούνται την προσφορά φιλίας των Μηλίων τονίζοντας: ”Όχι.Γιατί η έχθρα σας μας βλάπτει πολύ λιγότερο από τη φιλία σας. Και τούτο διότι εις τα όμματα των υπηκόων μας, η φιλία σας θα είναι τεκμήριο αδυναμίας, ενώ το μίσος σας θα είναι τεκμήριο ότι είμαστε ισχυροί”.

Όταν το Διεθνές Δίκαιο, μη διαθέτοντας όργανα επιβολής, είναι ανίσχυρο, μήπως οι ”φίλοι” θα είναι αρωγοί στην υπεράσπιση των δικαίων μας; Η απάντηση των Αθηναίων, από τον ίδιο διάλογο, στην παρατήρηση των Μηλίων ”ότι οι φίλοι Λακεδαιμόνιοι δεν θα τους εγκαταλείψουν” είναι αποκαλυπτική: ”Αλλά, δεν νομίζετε ότι το συμφέρον συμβαδίζει με την ασφάλεια, ενώ η άσκηση της δικαιοσύνης και της τιμής συνεπάγεται κινδύνους, τους οποίους οι Λακεδαιμόνιοι αποφεύγουν, ως επί το πλείστον, ν΄ αντιμετωπίζουν;”. Η προτεραιότητες για τους ”φίλους-συμμάχους” καθορίζονται πάντοτε αποκλειστικά από τα δικά τους συμφέροντα. Οι όποιες συμπλεύσεις δεν εδράζονται στο δίκαιο και στην ηθική αλλά αποκλειστικά στο κοινό συμφέρον. Με αυτά τα δεδομένα φίλοι και εχθροί θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η χώρα είναι αποφασισμένη να γίνει ”Κούγκι” και ”Αρκάδι” για να προασπίσει τα δίκαιά της. Μόνο η αποφασιστικότητα, σε συνδυασμό με επαρκή αποτρεπτική δύναμη, θα κάνει εχθρούς και ”φίλους” να σεβαστούν, όχι τα δίκαιά μας, αλλά το δικό τους εναλλακτικό κόστος.

Η δημοσίευση, από το κόμμα του Ερντογάν, χάρτη στον οποίο εμφανίζονται τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και η Δυτική Θράκη ως Τουρκικά, επαναφέρει στο προσκήνιο την συνεπή αναθεωρητική πολιτική που είχε ατονήσει μετά τους σεισμούς. Όμως το ”προεκλογικό ταγκό” της όξυνσης, που είχε προσωρινά διακοπεί, είναι ”Δρόμος δίχως επιστροφή” αφού: ”Οι νέο-Οθωμανικές ονειρώξεις με τις οποίες τροφοδοτείται η κοινωνία της Τουρκίας σταδιακά αλλά αναπόδραστα γκρεμίζουν τις γέφυρες της ειρηνικής συνύπαρξης και της συνεργασίας ανοίγοντας ένα επικίνδυνο πεδίο αντιπαράθεσης που μοιραία θα οδηγήσει κάποια στιγμή σε συγκρούσεις στην περιοχή”. Το ”ταγκό της όξυνσης” μπορεί να εξυπηρετεί και τις δύο ηγεσίες αλλά αυτό που έχει ανάγκη η χώρα είναι η ήρεμη αποφασιστικότητα, παράλληλα με την αθόρυβη προετοιμασία. Η σαφής οριοθέτηση των κόκκινων γραμμών και η ξεκάθαρη θέση, απέναντι σε εχθρούς και φίλους, ότι δεν θα επιτρέψουμε να παραβιαστούν δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για εσωτερική κατανάλωση. Δεν αντιγράφουμε την Τουρκία.

Ταυτόχρονα οι ”ήρεμες φωνές”, που κλείνουν το μάτι στους ”φίλους”, αντιπαραθέτοντας στο Διεθνές Δίκαιο την ”δικαιοσύνη της γεωγραφίας”, οφείλουν να σιωπήσουν. Όσοι νομίζουν ότι ο λύκος θα εξημερωθεί αν τον διασκεδάσουμε χορεύοντάς του ζεϊμπέκικα, ή ότι θα χορτάσει αν του παραχωρήσουμε λίγα από αυτά που απειλεί να αρπάξει απατώνται. Όσοι νομίζουν ότι οι ”φίλοι” θα ικανοποιηθούν αν, σαν καλά παιδία, ”δώσουμε κάποιο έδαφος” στον ”κακομαθημένο «νταή» της Ανατολικής Μεσογείου”, θέτοντας τέρμα σε περαιτέρω διεκδικήσεις και απειλές του, απατώνται. Με τους λύκους δεν χορεύεις ταγκό, τους δείχνεις τα δόντια σου.

Αντωνάκος Αντώνης

27-04-2023

Κατηγορία Πολιτική

Σχολιάστε πρώτοι!

Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο, 01 Απριλίου 2023 00:36

Μαδώντας… τον Ανδρουλάκη του Αντώνη Αντωνάκου.

Γράφτηκε από Super User

Μαδώντας… τον Ανδρουλάκη.

Ήταν προφανές ότι άλλος ήταν ο ”γαμπρός” που προωθούσαν –ερήμην των ψηφοφόρων- τα διάφορα κέντρα και παράκεντρα της εξουσίας στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ. Οι πολίτες –είτε από διαίσθηση, είτε από εύλογη καχυποψία- διέψευσαν τις προσδοκίες τους. Μετατρέποντας την ”αστοχία” τους σε ευκαιρία τα κέντρα εξουσίας -έχοντας ξεκαθαρισμένες προτεραιότητες και στόχους- προώθησαν το ”προξενιό” με τους ψηφοφόρους εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι ο ”γαμπρός” ήταν εν πολλοίς άγνωστος στο ”Γαλατικό χωριό”. Παρακολουθήσαμε την δημοσκοπική απογείωση του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ που απειλούσε να εκτοπίσει τον ΣΥΡΙΖΑ ενώ η Ν.Δ. παρατηρούσε, αφ’ υψηλού με ευνοϊκή διάθεση, τα τεκταινόμενα.

Υπήρχε η βεβαιότητα ότι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, το ΠΑΣΟΚ θα συνέβαλλε στην διατήρηση της κυριαρχίας της ΝΔ. Κατ’ αρχήν περιορίζοντας την δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ και στην ανάγκη συνδράμοντας με τις δυνάμεις του στη συγκρότηση της κυβέρνησης του κυρίου Μητσοτάκη. Αν η αισιοδοξία αυτή ήταν δικαιολογημένη ή όχι δεν θα το μάθουμε αφού οι υποκλοπές σε βάρος του κυρίου Ανδρουλάκη ανέτρεψαν τα εμφανιζόμενα, μέχρι τότε, ως δεδομένα. Η άρνηση του τελευταίου να ενημερωθεί ”κατ’ ιδίαν” και με ”ρήτρα απορρήτου” ήταν δικαιολογημένη. Πέραν της απειλής για ”δεκαετή φυλάκιση” υπήρχε και το προηγούμενο των πολιτικών επιπτώσεων για τους πρωταγωνιστές του ”εγκλωβισμού με τριγωνισμό” της ”Πρεσβείας”. Όμως, παρ’ όλα αυτά, η άρνηση του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ να ”πάει παρακάτω”, αφήνοντας στο περιθώριο τις υποκλοπές, άλλαξε τα δεδομένα. Το σύστημα που προωθούσε τον νέο ”νυμφίο” άρχισε την αποκαθήλωση. Έτσι άρχισε το ”μάδημα” του κυρίου Ανδρουλάκη, και του ΠΑΣΟΚ.

Το δημοσκοπικό ψαλίδισμα των φτερών του ΠΑΣΟΚ και οι άοκνες προσπάθειες ”φρονηματισμού” της ηγεσίας του αποσκοπούσαν στον εξαναγκασμό τους σε αλλαγή πορείας. Στην εγκατάλειψη της πολιτικής των ίσων αποστάσεων, στην επιλογή του πολιτικού μονόδρομου της σύμπραξης με την ΝΔ. Μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου, με τις εκλογές να ”μυρίζουν” έντονα βάγια, οι εκτιμήσεις ήταν ότι -ανεξάρτητα από το τραύμα των παρακολουθήσεων και τις προσωπικές στοχεύσεις του κυρίου Ανδρουλάκη- το ΠΑΣΟΚ θα εξαναγκαζόταν από την δυναμική του αποτελέσματος να στηρίξει την νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη. Έναντι πλουσιοπάροχων ανταλλαγμάτων προφανώς. Η τραγωδία των Τεμπών άλλαξε τα δεδομένα. Το εγχείρημα έγινε πολύ πιο πολύπλοκο και δύσκολο. Το ενδεχόμενο, το εκλογικό αποτέλεσμα να μην προσφέρει επαρκή ερείσματα, για να στηριχθούν τα κέντρα που προωθούν την συγκεκριμένη σύμπραξη, προβάλλει ως ιδιαίτερα πιθανό.

Η ένδεια του εκλογικού αποτελέσματος θα περιορίσει τις δυνατότητες χειρισμών της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Η κυρία Διαμαντοπούλου σε πρόσφατη ομιλία της μίλησε για τις ”δύο ψυχές” του Κινήματος που αντιμάχονται. Την ”λαϊκή” (ορεινοί) και την ”εκσυγχρονιστική” (Κολωνακιώτες). Στην πραγματικότητα υπάρχει και μια τρίτη ”ψυχή” οι αναχωρητές (Μέτοικοι) που αντιμάχεται τις δύο προηγούμενες. Αν οι δύο πρώτες διαφωνούν, στην παρούσα φάση, για το εταιρικό σχήμα στο οποίο θα συμμετάσχει το ΠΑΣΟΚ η τρίτη αναζητά την νέα προσωπική ”γη της επαγγελίας”. Το παζάρι άρχισε, οι ” προξενήτρες” βγήκαν στη ρούγα. Αφού, προφανώς, ”ο Ανδρουλάκης δύσκολα θα γίνει πρωθυπουργός μετά τις εκλογικές αναμετρήσεις των επόμενων μηνών” μπορεί σε μια κυβέρνηση ”να αναλάβει καθήκοντα αντιπροέδρου και υπουργού Εξωτερικών” (Μ. Μητσός, ”ΤΑ ΝΕΑ”, 14/3). Δεν θα το κάνει από ιδιοτέλεια αλλά ”επειδή θα το επιτάσσει το εθνικό συμφέρον” αλλά και ”το ΠΑΣΟΚ θα κληθεί για δεύτερη φορά να θυσιαστεί”! Έλεος.

Αντωνάκος Αντώνης

30-03-2023

Κατηγορία Πολιτική

Σχολιάστε πρώτοι!

Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη, 23 Μαρτίου 2023 00:35

Οι ”εξαρτημένες ελίτ” και η ”προστασία” τους του Αντώνη Αντωνάκου.

Γράφτηκε από Super User

Οι ”εξαρτημένες ελίτ” και η ”προστασία” τους.

Ο SbigniewBrzezinski–πρώην σύμβουλος ασφαλείας Προέδρου των ΗΠΑ (1977-1981) και καθηγητής στο JohnsHopkins- στο βιβλίο του ”Η Μεγάλη Σκακιέρα” (ΗΜΣ) διατυπώνει, με ανατριχιαστική ωμότητα, τους στόχους, τα μέσα και τις μεθόδους που πρέπει –κατά την άποψή του- να ακολουθήσουν οι ΗΠΑ προκειμένου να διατηρήσουν και να ενισχύσουν την παγκόσμια επικυριαρχία τους. Σε προηγούμενο άρθρο (”Η Αυτοκρατορία και τα προτεκτοράτα.”, 18/07/22) είχα αναφερθεί εκτενώς στην ωμότητα με την οποία ο Brzezinski αποκαλούσε τους ”συμμάχους” των ΗΠΑ ”υποτελείς και φόρου υποτελείς της Αμερικής” επισημαίνοντας ότι ”η Αμερική στέκεται στο κέντρο ενός διαπλεκόμενου συστήματος ” (ΔΝΤ, ΠΤ, ΝΑΤΟ) στο οποίο ”η εξουσία ασκείται μέσα από συνεχείς διαπραγματεύσεις […] αναζήτηση τυπικής συναίνεσης […] η εξουσία απορρέει τελικά από μια μόνο πηγή, συγκεκριμένα την Ουάσιγκτον” (ΗΜΣ, Σελ.58,59).

Επιπλέον ”εργαλεία”, για τον έλεγχο των ”υποτελών και φόρου υποτελών” λαών και κρατών, αποτελούν, -εκτός από τους προαναφερθέντες διεθνείς οργανισμούς- οι ” εξαρτημένες ξένες ελίτ” (ΗΜΣ, Σελ.55) των οποίων η επιρροή-έλεγχος διευκολύνεται από το γεγονός ότι: ”Απόφοιτοι των Αμερικανικών πανεπιστημίων βρίσκονται σχεδόν σε κάθε κυβέρνηση…” (ΗΜΣ, Σελ.56). Οι ”εξαρτημένες ξένες ελίτ” –που η εξάρτησή τους εξασφαλίζεται είτε κατά την φοίτησή τους σε επώνυμα ιδρύματα των ΗΠΑ είτε με την εμπλοκή τους σε σκάνδαλα και ”σκοτεινές συναλλαγές”- αποτελούν υποχείρια της υπερδύναμης. Είναι προφανές ότι αυτοί οι ”αρμοί της υποτέλειας” υπηρετούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ από όλα τα ”κάστρα” της εξουσίας.

Καθοριστικός παράγοντας της παγκόσμιας ηγεμονίας της Αμερικής είναι το νόμισμά της. Η ισχύς ενός νομίσματος όμως αντικατοπτρίζει την υγεία της οικονομίας την οποία εκπροσωπεί. Η παραγωγική υπεροχή της οικονομίας των ΗΠΑ έφτασε στο απόγειό της μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σύμφωνα με τον Ι. Παπαδάτο (”Ε.Τ.”, 17/03/23) οΤζον Κόναλι, υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑτο 1971, έλεγε στους Ευρωπαίους: ”Το δολάριο είναι δικό μας νόμισμα, αλλά δικό σας πρόβλημα”. Σήμερα η αμερικανική οικονομία δεν είναι παντοδύναμη, όπως τότε. Ο ενδεχόμενος κλονισμός της ηγεμονίας του δολαρίου ως παγκόσμιου νομίσματος θα κλόνιζε την ηγεμονία της Αμερικής. Ο Παπαδάτος γράφει ότι πλέον: ”οι ΗΠΑ δεν εξαρτώνταιαπό την Ανατολική Ασία μόνο για τα καταναλωτικά και τεχνολογικά προϊόντα, αλλά και για χρηματοδότηση του χρέους τους”. Είναι γνωστό ότι το δολάριο ως κύριο αποθεματικό νόμισμα δίνει την ευχέρεια στην Fedνα ”βάζει μπροστά τις μηχανές” εκτυπώνοντας χρήμα σχετικά ανέξοδα.

Ο Παπαδάτος επικαλείται άρθρο του Κινέζου οικονομολόγου Αντί Σιέστη «SouthChinaMorningPost», σύμφωνα με το οποίο ”η Fed τύπωσε 4 τρις δολάρια στη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 κι άλλα τόσα τον καιρό της πανδημίας” δίχως να λάβει μέτρα για την αποτροπή νέων κρίσεων. Οι κρίσεις στο τέλος μετακυλίονται στις πλάτες των εργαζομένων των καταθετών της μεσαίας τάξης και των φορολογουμένων. Αφού, σύμφωνα με τον Σιέ: ”Οι πλούσιοι μπορούν ναεπωφεληθούν από τους ηθικούς κινδύνους παίρνοντας υπερβολικά ρίσκα, κι αν όλα καταρρεύσουν, περνάνε το λογαριασμό στους αποκάτω. Ως συνέπεια της χρηματοοικονομικής απορρύθμισης του 1990 ξεφύτρωσαν δισεκατομμυριούχοι αριστερά και δεξιά, ενώ οι κανονικοί άνθρωποι έγιναν φτωχότεροι. Τους πέρασαν το λογαριασμό μέσα από εσωτερικές υποτιμήσεις ή αυξήσεις φόρων”.

Την δεκαετία του 2000 η ανατίμηση της ισοτιμίας του ευρώ κλόνισε την πρωτοκαθεδρία του δολαρίου. Από 1€ προς 0,92$ την 1/1/2002 εκτινάχθηκε στο 1€ προς 1,4$ το 2008-2009. Η κρίση χρέους που ξέσπασε στην Ευρώπη, με αφετηρία την χώρα μας, συγκράτησε την ανοδική ορμή του ευρώ. Δικαιολογημένα υφίστανται ερωτηματικά ως αναφορά την ”αθωότητα” αυτής της κρίσης ή τα κίνητρα που ενδεχομένως κρύβονται πίσω από την δημιουργία της. Τα ερωτήματα ενισχύονται όταν αντιπαρατεθούν τα οικονομικά δεδομένα της αφετηρίας της κρίσης με τα σημερινά. Να θυμίσουμε ότι τότε το χρέος ήταν 299,7 δις και αντιστοιχούσε στο 129,7% του ΑΕΠ ενώ σήμερα είναι μεγαλύτερο των 400 δις και αντιστοιχεί στο 206% του ΑΕΠ! Σύμφωνα με ένα από τα διεθνή ”εργαλεία” των ΗΠΑ (ΔΝΤ) τότε το χρέος ήταν μη βιώσιμο ενώ τώρα όλα καλά. Σύμφωνα με τους Financial Times (26/1) η αθώωση Γεωργίου αποτελεί προαπαιτούμενο (!) για να πάρει η χώρα μας επενδυτική βαθμίδα. Μια ακόμα απόδειξη για την λειτουργία και την επιμονή των Δικτύων.

Ανεξάρτητα από τις αιτίες που προκάλεσαν την έναρξη της κρίσης, στις ΗΠΑ, με την πτώχευση της LehmanBrothers, η επέκτασή της στην Ευρώπη ενδεχομένως αντιμετωπίστηκε ως ευκαιρία. Ευκαιρία για μια ρεβάνς ανάμεσα σε δολάριο και ευρώ. Ευκαιρία όχι μόνο για τα κερδοσκοπικά κεφάλαια αλλά και για τις ΗΠΑ. Σε αυτήν την περίπτωση η ανάμιξη του ΔΝΤ ήταν αναγκαία και ο ρόλος του καθοριστικός. Σύμφωνα με εμπεριστατωμένα κείμενα του Σπύρου Λαβδιώτη (Χρεωκοπία) το πρόβλημα του χρέους ήταν τραπεζικό και όχι κρατικό. Οι τράπεζες διασώθηκαν με έξοδα των πολιτών. Σύμφωνα με τον Μ. Ιγνατίου (”ΤΡΟΪΚΑ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ”, εκδόσεις Λιβάνη 2015) οι εκτιμήσεις των χρηματιστών της Νέας Υόρκης την Άνοιξη του 2010 ήταν ότι: ”η πιθανή πτώση της Ελλάδος θα παρέσυρε όλο τον ευρωπαϊκό Νότο και θα προκαλούσε τραπεζικά ρήγματα στη Γερμανία, τη Γαλλία και τη Βρετανία”. Αναφέρει ότι του έλεγαν: ”Σύμφωνα με τις δικές μας εκτιμήσεις βγαίνει το συμπέρασμα ότι ο Παπανδρέου μπορεί να γ…. και την Ευρώπη και την Αμερική. Να του πει κάποιος να μην υπογράψει τίποτε αν δεν του χαρίσουν το μισό χρέος”. Γιατί ο ΓΑΠ δεν απαίτησε αναδιάρθρωση πριν από το μνημόνιο; Γιατί παρέδωσε την χώρα στην Τρόικα;

Ο αείμνηστος Αδαμάντιος Πεπελάσης, κεντρώος και φίλος της οικογένειας Παπανδρέου, σε συνέντευξή του (”ΜΟΝΟ”, 25/2/2012) δηλώνει με έμφαση ότι η χρεωκοπία δεν ήταν αναπόφευκτη. Συνεχίζοντας δηλώνει ότι: ”Ο Γ. Παπανδρέου, […] για κάποιους λόγους που υποπτευόμαστε μερικοί από μας, έπρεπε να προσφέρει όσα του ζήτησαν ως αντάλλαγμα για αυτά που έλαβε στη δωροθήκη του…”! Προφανώς οι υποψίες του αείμνηστου Α.Π. –και ειδικών οικονομολόγων του κύκλου του- αν και είναι κοινές σε πολλούς πολίτες είναι αδύνατον να αποδειχθούν. Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο κύριος Παπανδρέου ανήκει στις ”εξαρτημένες ελίτ” τις οποίες αναφέρει ο Brzezinski δίχως τον κίνδυνο να βρεθεί κατηγορούμενος. Είναι όμως βέβαιο ότι ο ΓΑΠ και το ΠΑΣΟΚ φέρουν ακέραια την ευθύνη για την χρεωκοπία της χώρας. Από ανεπάρκεια ή λόγω ”ανειλημμένων υποχρεώσεων” αδιάφορο. Οι πολίτες έχουν βγάλει τελεσίδικη καταδικαστική απόφαση την οποία αδυνατεί να ανατρέψει -παρά τις φιλότιμες και όχι αφιλοκερδείς προσπάθειές του- το ”βαθύ σύστημα της διαπλοκής”. Η πολιτική δράση του ΠΑΣΟΚ, μετά την χρεωκοπία της Lehmanκαι το ξέσπασμα της κρίσης, αλλά κυρίως το καθοριστικό πρώτο τετράμηνο της διακυβέρνησης από τον ΓΑΠ κατέστησε την χρεωκοπία αναπόδραστη.

Η προσπάθεια, στην συνέχεια, να κρυφτούν πίσω από τον Γεωργίου, την ΕΛΣΤΑΤ και την Τρόικα είναι φαιδρή. Ο Γεωργίου ανέλαβε μετά την χρεωκοπία να ”ράψει κοστούμι” στα μέτρα που βόλευαν τον Παπανδρέου και την Τρόικα. Ο Μ. Κοττάκης καταγγέλλει (”ΕΣΤΙΑ”, 19/3/23) ότι: ”Η χώρα έγινε Κολομβία για να γλιτώσουν τις ποινικές ευθύνες τους οι αξιωματούχοι του ΔΝΤ και της Eurostat, οι οποίοι αποδεδειγμένα, με έγγραφα mails […] κατηύθυναν από το παρασκήνιο τις προσπάθειες αλλοίωσης του ελλείμματος”. Αυτήν την αλλοίωση του ελλείμματος κατήγγειλαν -οι διορισμένοι, από το ΠΑΣΟΚ, στο ΔΣ της ΕΛΣΤΑΤ- η Ζ. Γεωργαντά και ο Ν. Λογοθέτης, με αποτέλεσμα, παρά τις λυσσώδεις προσπάθειες των ”Δικτύων”, την τελεσίδικη καταδίκη του. Όμως τα ”Δικτύα” είναι αχόρταγα και επίμονα. Με εκβιασμούς και απειλές απαιτούν την πλήρη αθώωση του ”σταθμάρχη” τους. Για να μπορούν να κρύβονται πίσω του.

Αντωνάκος Αντώνης

21-03-2023

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr

Κατηγορία Πολιτική

Σχολιάστε πρώτοι!

Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη, 02 Μαρτίου 2023 01:08

Η κυρία Ξαφά και τα νεοφιλελεύθερα Δίκτυα του Αντώνη Αντωνάκου.

Γράφτηκε από Super User

Η κυρία Ξαφά και τα νεοφιλελεύθερα Δίκτυα.

Το κοινό στοιχείο που έχουμε με την κυρία Ξαφά είναι ότι και οι δύο είμαστε παιδιά των fifty’s. Κατά τα άλλα, διαβάζοντας το βιογραφικό της, κατανοώ ότι είμαστε από διαφορετικούς πλανήτες. Μάλλον ο ”Ε.Τ.” είμαι εγώ, γιατί ως παιδί αγροτικής οικογένειας έζησα μακριά από την ”μεγάλη πραγματικότητα” που βίωναν οι συνομήλικοί μου του Κολωνακίου, του Ψυχικού, της Πολιτείας και της Εκάλης. Άλλωστε πώς να ”φωτιστούμε”, με το φως των λύχνων, περιμένοντας τη ΔΕΗ; Πέραν τούτου τι να σου κάνουν τα δημόσια σχολεία με τους ”προβληματικούς” εκπαιδευτικούς του δημοσίου απέναντι στα ακριβά ιδιωτικά των ”Illuminati” και τα δημόσια πανεπιστήμια απέναντι στο Αμερικάνικο Κολλέγιο της Ελλάδας (Deree).

Είχαν κατά καιρούς πέσει στην αντίληψή μου οι απόψεις της κυρίας Ξαφά οι οποίες ήταν ιδιαιτέρως διαφωτιστικές για την σταθερή της τοποθέτηση υπέρ της αναδιανομής εισοδημάτων. Εννοείται πάντα ”υπέρ της παραγωγής και της παραγωγικότητας” σύμφωνα με τις ντιρεκτίβες του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας ενώ το γεγονός ότι η αναδιανομή ενίσχυε τις ανισότητες και εξουθένωνε την μεσαία τάξη ”ήταν απλώς ατυχής σύμπτωση”. Δεδομένου τούτου δεν έδινα και ιδιαίτερη σημασία στις κατά καιρούς δημόσιες παρεμβάσεις της.

Τυχαία τις τελευταίες ημέρες έπεσε στην αντίληψή μου η αντίδρασή της σε άρθρο του Θ. Ρουσόπουλου. Με αφορμή αυτό είδα τις αναρτήσεις της στο twitter και ομολογουμένως με εντυπωσίασε το μένος της κατά του Καραμανλή. Γνωρίζω ότι υπάρχει μια ”συνομοταξία” νεοφιλελεύθερων και ”εκσυγχρονιστών” που τρέφουν ”άκρως φιλικά αισθήματα” για τον Καραμανλή αλλά συνήθως τα ”στρογγυλεύουν”. Η κυρία Ξαφά όμως δεν κρατάει τα προσχήματα αποκαλύπτοντας το ”πάθος” της. Για παράδειγμα, χρησιμοποιώντας την άποψη του Σ. Μάνου ότι ο Κ. Καραμανλής ”απέφευγε να λαμβάνει υπ’ όψη του τα αντικειμενικά δεδομένα” επικροτεί η ίδια, σχεδόν θριαμβολογώντας: ”Ακριβώς! Κάπως έτσι χρεοκόπησε τη χώρα και όταν δεν πήγαινε άλλο απέδρασε, πετώντας την καυτή πατάτα στον επόμενο”. Αλλά αφού αναφερθήκαμε στον κύριο Μάνο –γέννημα θρέμμα και αυτός των ”υψιπέδων” της Εκάλης- να θυμίσουμε ότι αυτός το 2004 τίμησε το σοσιαλιστικό ψηφοδέλτιο του Παπανδρέου (ΠΑΣΟΚ).

Η βασική ενόχληση της κυρίας Ξαφά όμως προκλήθηκε από: ”την απόπειρα” του κυρίου Ρουσόπουλου ”να πει κάτι θετικό για τον πρώην ΠΘ Κ. Καραμανλή” κατά την εκτίμηση του οποίου ο Κ.Κ. ”Ήταν ανεκτικός έναντι της σκληρής δημοσιογραφικής κριτικής”. Αναρωτιέται λοιπόν η κυρία Μ.Ξ. ”Αν ίσχυε αυτό γιατί επέλεξε να μεταθέσει την ευθύνη για την κρίση σε ένα τεχνοκράτη που δήθεν «φούσκωσε» το έλλειμμα;”. Όμως η απόφοιτος του Deree και στέλεχος του ΔΝΤ δεν γίνεται να αγνοεί ότι κατά του ”τεχνοκράτη” κυρίου Γεωργίου δεν κινήθηκε ούτε ο τέως πρωθυπουργός ούτε η Ν.Δ. αλλά δύο διορισμένα από το ΠΑΣΟΚ στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ, ο αντιπρόεδρος κύριος Λογοθέτης και η καθηγήτρια κυρία Γεωργαντά. Δεν γίνεται να αγνοεί επίσης ότι ο κύριος Γεωργίου (πρώην στέλεχος του ΔΝΤ), διορισμένος από το ΠΑΣΟΚ εκ των υστέρων (Αύγουστος του 2010), ”έραψε το κοστούμι του ελλείμματος” (Τα Δίκτυα) στα μέτρα της κρίσης που δημιούργησε ο Παπανδρέου οδηγώντας την χώρα στην χρεωκοπία, στα μνημόνια και το ΔΝΤ.

Επιβεβαιώνοντας την ”αγάπη” της η Μ.Ξ. ”εγκαλεί” με ανάρτησή της τον Υπουργό Οικονομικών γιατί κατά την άποψή της: ”αρνείται να απαντήσει στην ερώτηση του Γ. Παλαιολόγου αν ο Γεωργίου αποκατέστησε την αξιοπιστία των , ενώ ο ίδιος χρησιμοποιεί τα στοιχεία Γεωργίου! Η κυβέρνηση δεν παίρνει θέση για να μην στεναχωρήσει τους Καραμανλικούς.” Ακόμα και να ήταν έτσι, που δεν είναι, θα έπρεπε και λόγω ηλικίας να θυμάται μια γνωστή φράση του Γεωργίου Παπανδρέου, ”Οι αριθμοί ευημερούν αλλά οι πολίτες πένονται”. Οι στατιστικοί αριθμοί λοιπόν ”είναι αξιόπιστοι” –μέχρι πότε άραγε- αλλά η κοινωνία υποφέρει. Βεβαίως το γεγονός ότι στελέχη του ΔΝΤ (Ολιβιέ Μπλανσάρ, Ασόκα Μόντι, Πολ Τόμσεν, κ.α.) ομολογούν, εκ των υστέρων, τα λάθη τους καθόλου δεν ανακουφίζει τους πολίτες οι οποίοι 13 χρόνια μετά πληρώνουν ακόμα βαρύ τίμημα.

Άλλωστε τόσο η κυρία Μ.Ξ. όσο και οι λοιποί νεοφιλελεύθεροι της παρέας οφείλουν αρκετές εξηγήσεις. Μπορούν να κάνουν την αρχή εξηγώντας, για παράδειγμα, ποια κοινωνική αναγκαιότητα εξυπηρετούσαν οι σχεδόν έξη χιλιάδες διορισμοί στην ΔΕΗ την περίοδο 90-93 όταν, η κυρία Μ.Ξ. υπηρετούσε ”ως Ανώτερη Οικονομική Σύμβουλος και Διευθύντρια του Οικονομικού Γραφείου του Έλληνα Πρωθυπουργού, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη”, ο ”Οδοιπόρος για τα Σούσα” Σ. Μάνος ήταν ”Τσάρος” της οικονομίας και ο Ανδριανόπουλος αρμόδιος Υπουργός (Βιομηχανίας). Στην συνέχεια μπορούν, υποθέτω εύκολα, να μας εξηγήσουν σε τι οφείλεται η εκτίναξη του χρέους από το 64,8% του ΑΕΠ το 1989 στο 99,2% το 1993 (EuropeanCommission, 2013). Μπορούν επίσης να μας πουν αν είχε δίκιο ή όχι ο Αντρέας όταν είπε: ”Είτε το έθνος θα εξαφανίσει το χρέος, είτε το χρέος θα αφανίσει το έθνος” (Υπουργικό Συμβούλιο, 2/12/1993). Ακόμα να αναλύσουν τα αίτια και να επιμερίσουν τις ευθύνες.

Δεν ισχυρίζομαι ότι φταίει κυρίως η τότε κυβέρνηση της ΝΔ. Ούτε ότι δεν υπάρχουν βασικές ευθύνες και εξηγήσεις για τον εκτροχιασμό της οικονομίας. Άλλωστε έχω κατ’ επανάληψη προσπαθήσει να προσεγγίσω, όσο μου επιτρέπουν οι γνώσεις, η εμπειρία και η σκέψη μου τις ”ρίζες του κακού” με κείμενα όπως: Η δυναμική του χρέους και η καταστροφική δεκαετία του 80, Το Ελληνικό δράμα και η χαμένη δεκαετία του 80, Ο μετεμφυλιακός και ο μεταπολιτευτικός κύκλος. Όμως το πρόβλημα με τους κύκλους των νεοφιλελεύθερων είναι ότι αντιμετωπίζουν αντίστοιχες καταστάσεις με διαφορετικά κριτήρια. Μάλιστα οι θέσεις και οι πράξεις τους, διαχρονικά, φανερώνουν μια προκατάληψη που δικαιώνει αυτό που ένα παλαιό στέλεχος της ΝΔ είχε τοποθετημένο μπροστά του, στο γραφείο του, ώστε με βεβαιότητα να το βλέπουν οι επισκέπτες: ”Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός των υπό σου ευεργετημένων”!

Δεν εξηγούνται διαφορετικά οι συνεχείς προσπάθειες υπονόμευσης, από την ”ορχήστρα των έξη” το 1998, την δημιουργία οπερετικών κομμάτων (Ταύροι, ΚΕΠ, Δράση) και την κάθοδο σε εκλογές και Ευρωεκλογές με αποτελέσματα ”Ανταρσίας”, την συστράτευση με ιδεολογικούς αντιπάλους το 2000 (Κοντογιαννόπουλος) και το 2004 (Μάνος, Ανδριανόπουλος), για να αναφέρουμε μόνο μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Όλοι αυτοί δεν αποτελούν παρά ένα μικρό δείγμα, την ”κορυφή του παγόβουνου” των ”φίλιων δυνάμεων” που συστρατεύονται με τα υπολείμματα του ΠΑΣΟΚ και τις εμπροσθοφυλακές του ΣΥΡΙΖΑ κατά του Καραμανλή. Στην πραγματικότητα κατά της Κεντροδεξιάς και της Νέας Δημοκρατίας. Γιατί μόνο αφελείς μπορεί να πιστεύουν ότι αν φορτωθεί ο Κ.Κ. με την ευθύνη της χρεωκοπίας η παράταξη και η παρούσα ηγετική ομάδα θα μείνει αλώβητη. Μόνο αφελείς μπορεί να πιστεύουν ότι αν αναβιώσει η Κεντροαριστερά με οποιοδήποτε όνομα τα εξωθεσμικά συστήματα (διαπλοκή, κλπ) δεν θα συστρατευθούν με τους ”νέους εκσυγχρονιστές”. Η κυρία Μ.Ξ. θεωρεί ότι ”Η κυβέρνηση δεν παίρνει θέση για να μην στεναχωρήσει τους Καραμανλικούς”, για την αξιοπιστία της ΕΛΣΤΑΤ μετά τον Γεωργίου. Στην πραγματικότητα περίεργη και επικίνδυνη είναι η σιωπή της Ν.Δ. στον καταλογισμό της χρεωκοπίας στο ΠΑΣΟΚ. Ίσως αυτό θέλουν τα Δίκτυα νεοφιλελεύθερα και άλλα. Αν αυτό συμβαίνει είναι καιρός να σοβαρευτούν γιατί τα ποσοστά των ”Ταύρων” και της ”Δράσης” αποτιμούν το πραγματικό πολιτικό τους μπόι. Όσο για τους ”Καραμανλοφάγους” ας διδαχθούν από την προϊστορία της δεκαετίας του ’60. Οι ”πρόγονοί” τους αναγκάστηκαν, από την ιστορία, να ”καταπιούν την γλώσσα τους”.

Αντωνάκος Αντώνης

01-03-2023