Εδώ και πολλές δεκαετίες άνοιγε και έκλεινε η κουβέντα για τους αιώνιους φοιτητές. Τώρα πια υπάρχει νομοθετική ρύθμιση που οριοθετεί το χρόνο σπουδών στα ν+2 έτη, όπου «ν» είναι τα χρόνια της κάθε σχολής.

ΠΟΤΕ δεν κατανόησα αν και γιατί το θέµα των αιώνιων φοιτητών αποτελούσε θεμελιώδες πρόβλημα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Αλήθεια, γνωρίζει κανείς κάποιον φοιτητή που σπουδάζει πραγματικά δέκα ή δεκαπέντε χρόνια; Στο 99% πρόκειται για νέους που εγκατέλειψαν τις σχολές τους και ούτε το 1 0% εξ αυτών δεν πρόκειται να επιστρέψει για το πτυχίο.

ΕΤΣΙ πολύ απλά το κράτος, επιτέλους, θα έβλεπε τι δεν λειτουργεί σωστά στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Θα διαπίστωνε άμεσα ποιες σχολές δεν «τραβάνε». Ποιες σχολές-σφραγίδα υπάρχουν σε κάθε γωνιά της χώρας. Και τότε θα έπρεπε να αποφασίσει αν θα προχωρήσει σε κλείσιμο, συγχώνευση ή αναβάθμιση για όσες σχολές έμεναν στην πραγματικότητα µε ελάχιστους φοιτητές.

ΓΙΑΤΙ το πραγματικό πρόβλημα που χρειάζεται επίλυση -για το οποίο απαιτείται ουσιαστική μεταρρύθμιση- είναι οι σχολές να ανταποκρίνονται στο υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης που απαιτεί η σύγχρονη εποχή. ΑΝ, λοιπόν, το ζήτημα αφορά στην «εκκαθάριση» των αρχείων και στο να γνωρίζει το κράτος πόσοι πραγματικά φοιτούν σε κάθε σχολή, ώστε να υπάρχει η ανάλογη χρηματοδότηση και το αντίστοιχο εκπαιδευτικό προσωπικό, τότε θα μπορούσε να λυθεί κυριολεκτικά µέσα σε µια µέρα.

ΟΛΕΣ οι σχολές έχουν πλήρως μηχανογραφημένους φακέλους φοιτητών. Θα μπορούσε να τεθεί ένα όριο πως π.χ. όποιος φοιτητής δεν δίνει ούτε ένα µάθηµα για ένα ή δύο έτη, τότε αυτομάτως το ηλεκτρονικό σύστημα να τον βάζει στο «ψυγείο». Δηλαδή, το σύστημα δεν θα τον προσμετρούσε πλέον στον αριθμό των ενεργών φοιτητών της σχολής. Αν κάποιος όμως ύστερα από ένα ή είκοσι χρόνια ήθελε να επιστρέψει στη σχολή, θα ενεργοποιούσε και πάλι τη φοιτητική του ιδιότητα µε ένα κλικ.

ΜΕ αυτόν τον τρόπο µέσα σε µια µέρα οι ενεργοί φοιτητές στα πανεπιστήμια θα μειώνονταν τουλάχιστον κατά 30% έως 50% ανά σχολή. Το υπουργείο Παιδείας θα γνώριζε ανά πάσα στιγµή τον πραγματικό αριθμό των πολιτών που φοιτούν σε κάθε Ιδρυµα.

ΚΑΙ το πραγματικό πρόβλημα των πανεπιστημίων έχει βαθιές ρίζες που φτάνουν όχι µόνο στο Λύκειο, αλλά ξεκινούν από την πρώτη Δημοτικού. Τι εκπαίδευση λαμβάνουν οι μαθητές στα δώδεκα χρόνια του σχολείου; Είναι δυνατόν το 2021 το σύστημα των ετήσιων προαγωγικών εξετάσεων και των Πανελλαδικών να δουλεύει µε αποστήθιση; Είναι δυνατόν το παρεκπαιδευτικό σύστημα των φροντιστηρίων να έχει υποκαταστήσει τη διδασκαλία των σχολικών μονάδων; ∆εν θα έπρεπε το σημαντικότερο µάθηµα στα χρόνια του Λυκείου να είναι ο Επαγγελματικός Προσανατολισμός;

ΚΑΙ υπάρχουν ακόμα δεκάδες προβλήματα στο εκπαιδευτικό σύστημα, τα οποία δυστυχώς δεν τα αγγίζει το πολιτικό σύστημα. Η κυβέρνηση φέρνει µια ρύθμιση για τους αιώνιους φοιτητές που δεν προσφέρει τίποτα στην αναβάθμιση των ΑΕΙ. Η αξιωματική αντιπολίτευση υπερασπίζεται «συνδικαλιστικά» τους αιώνιους φοιτητές, οι οποίοι στην πραγματικότητα ούτε επιθυμούν ούτε χρειάζονται υπεράσπιση. Και όλοι μαζί κλοτσούν το τενεκεδάκι παρακάτω. Τα πραγματικά «αιώνια» προβλήματα της Παιδείας παραμένουν άλυτα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΠΡΟΥΝΗΣ

etypos.com