Ο τελευταίος Αυτοκράτωρ των Ελλήνων
Παρασκευή 6 Απριλίου 1453 -- Σε θέση μάχης...
Μέσα στην Πόλη ο Κωνσταντίνος ανησυχούσε για την αρνητική επίδραση που είχαν αυτές οι εικόνες σε συνδυασμό και με την βοήθεια που όλοι περίμεναν, αλλά που δεν ερχόταν. Oι εργασίες για την συγκέντρωση εφοδίων, τροφίμων και νερού είχαν ήδη ολοκληρωθεί. Γνώριζε πολύ καλά ότι το κεντρικό τμήμα του τείχους, το λεγόμενο Μεσοτέιχιο, που βρισκόταν μεταξύ δύο στρατηγικών πυλών, του Αγίου Ρωμανού και της Χαρσίας Πύλης, θα ήταν αυτό που θα δεχόταν τις ισχυρότερες επιθέσεις. Μεταξύ των δύο αυτών πυλών, το έδαφος κατηφόριζε περίπου 30 μέτρα προς την κοιλάδα του Λύκου, με ένα μικρό ρέμα που περνούσε κάτω από το τείχος και έμπαινε μέσα στην Πόλη.
Το δεύτερο αδύνατο σημείο ήταν στη συνοικία των Βλαχερνών, που προεξείχε από την κύρια γραμμή και είχε περιτειχιστεί με ένα μονό τείχος. Στο χαμηλότερο άκρο του περιβαλλόταν από ένα χαντάκι, ακριβώς στη γωνία που τα τείχη έφταναν στον Κεράτιο, μέχρι την αρχή της απότομης πλαγιάς στην οποία ανέβαινε το τείχος, μέχρι να κάνει στροφή σε ορθή γωνία για να συναντήσει το κύριο τείχος. Εδώ υπήρχαν δυο πύλες (Καλιγαρίας και των Βλαχερνών) και μια μικρή η Κερκόπορτα, που είχε σφραγιστεί.
Τα επτά χμ. περίπου του χερσαίου τείχους έπρεπε να επανδρωθούν από τις λιγοστές αμυντικές δυνάμεις και στο εσωτείχιο και στο εξωτείχιο. Κωνσταντίνος και Ιουστινιανός από κοινού αποφάσισαν να κάνουν άμυνα στο εξωτερικό τείχος με τον αυτοκράτορα μάλιστα να αποφασίζει να σφραγιστούν οι πύλες του εσωτερικού τείχους. Από το εσωτερικό τείχος αξιοποιήθηκαν οι ψηλοί πύργοι, στους οποίους τοποθετήθηκαν τα λίγα μικρά πυροβόλα, οι κραδασμοί όμως από τις εκπυρσοκροτήσεις προκαλούσαν προβλήματα στη στατικότητα των τειχών. Ο Κωνσταντίνος αποφάσισε να καταλάβει με τα καλύτερα στρατεύματα του, περίπου 2.000 στρατιώτες, το Μεσοτέιχιο στην κοιλάδα το Λύκου, απέναντι ακριβώς από το στρατηγείο του Μωάμεθ. Ο Ιουστινιάνης, αρχικά τοποθετήθηκε στη Χαρσία Πύλη, αλλά μετακινήθηκε με τους Γενοβέζους του στο κεντρικό τμήμα, με τον Κωνσταντίνο να διατρέχει όλη τη γραμμή των τειχών, ενισχύοντας και ενθαρρύνοντας τους υπερασπιστές. Τα τείχη διαχωρίστηκαν σε τομείς ευθύνης υπό τη διοίκηση των πιο επιφανών στρατιωτικών. Το ευάλωτο τμήμα του μονού τείχους που περιέβαλλε το παλάτι των Βλαχερνών, το είχαν αναλάβει κυρίως Βενετοί. Η Καλιγαρία πύλη φυλασσόταν από τον Ιωάννη το Γερμανό, ικανό μηχανικό ο οποίος στην πορεία θα αποδεικνυόταν πολύ χρήσιμος. Δυο στρατιωτικά τμήματα σταθμευμένα σε επίκαιρα σημεία πίσω από τα τείχη, βρισκόταν σε ετοιμότητα για να επέμβουν, όπου θα παρουσιαζόταν ανάγκη.
Οι δυνάμεις του Κωνσταντίνου ήταν πράγματι πολυεθνικές, με θρησκευτικές αλλά και εμπορικές διαφορές. Για να αποφύγει ο αυτοκράτορας τις τριβές Βενετών και Γενοβέζων , Ορθοδόξων και Καθολικών, Ελλήνων και Ιταλών, προσπάθησε και πέτυχε να αναμίξει τους στρατιώτες. Τα θαλάσσια τείχη όπου ο κίνδυνος δεν ήταν μεγάλος,λόγω της αλυσίδας και των θαλάσσιων ρευμάτων ήταν επανδρωμένα πιο αραιά. Το φράγμα στην αλυσίδα φυλασσόταν από 10 πλοία με επικεφαλής ένα Γενοβέζο, για να μπορεί να συνεννοείται με τους συμπατριώτες του, μια και η αλυσίδα ήταν προσαρμοσμένη κατά το ένα άκρο στα τείχη τους στο Πέραν.
Ο αυτοκράτορας, για να ενισχύσει το ηθικό του στρατού του, αποφάσισε να κάνει μια μικρή επίδειξη δύναμης. Οι Βενετοί και οι άλλοι ευρωπαίοι παρέλασαν με τις χαρακτηριστικές πανοπλίες και τα λάβαρά τους, ενώ οι γαλέρες τέθηκαν επί ποδός πολέμου. Η κίνηση αυτή είχε στόχο να δηλώσει την παρουσία των Λατίνων στην Πόλη. Ο ίδιος, καβάλα στο άλογο του, όργωνε κυριολεκτικά τα τείχη από το ένα άκρο στο άλλο, επιβλέποντας και εμψυχώνοντας τους υπερασπιστές, ενώ είχε δώσει εντολή ομάδες ιερέων να είναι κοντά στα τείχη, να ψάλλουν και να εξομολογούν τους στρατιώτες, να λιτανεύουν τις ιερές εικόνες, όπως επίσης και μέσα στην πόλη από κάθε εκκλησιά ακούγονταν ψαλμωδίες και ύμνοι.
Το πρωινό της 6ης Απριλίου οι Τούρκοι ήταν στις θέσεις τους. Σύμφωνα με τις παραδόσεις τους, ο Μωάμεθ έστειλε ένα απόσπασμα ιππικού για μια τελευταία διαπραγμάτευση, που καλούσε τους πολιορκημένους να παραδοθούν, όπως απαιτούσε ο νόμος του Κορανίου. Ένα ίδιο μήνυμα είχαν για πρώτη φορά αντικρίσει οι Βυζαντινοί το 674, πάλι από μουσουλμάνους… Η απάντηση ήταν πάντα η ίδια: αρνητική.
Ο σουλτάνος είχε αποσπάσει ένα τμήμα του στρατού του υπό το Ζαγανό πασά, στην βόρεια ακτή του Κεράτιου για να απομονώσει το Πέραν και να ελέγχει τις κινήσεις των Γενοβέζων. Από τον Κεράτιο μέχρι τη Χαρσία Πύλη, τοποθετήθηκαν ευρωπαϊκά τμήματα (που περιλάμβαναν και αρκετούς χριστιανούς) υπό τον Καρατζά πασά, που είχε στη διάθεσή του και κανόνια για να βάλει εναντίον του μονού τείχους, και ιδιαίτερα του ευάλωτου σημείου που το τείχος ενώνεται με το Θεοδοσιανό τείχος. Από την κοιλάδα του Λύκου μέχρι την Προποντίδα ήταν τοποθετημένα τα τακτικά στρατεύματα της Ανατολίας, με το σουλτάνο να στρατοπεδεύει στη κοιλάδα του Λύκου απέναντι από το Μεσοτείχιο. Διπλά του ήταν οι Γενίτσαροι και άλλα επίλεκτα τμήματα, μαζί με τα καλύτερα κανόνια και τη μεγάλη μπομπάρδα του Ουρβανού. Οι άτακτοι Βασιβουζούκοι, ένα συνονθύλευμα από τυχοδιώκτες από όλη την Ανατολή, ήταν διασκορπισμένοι παντού, έτοιμοι να ριχτούν, όποτε τους ζητηθεί.
Tα τουρκικά καράβια είχαν πάρει εντολή να περιπολούν την Προποντίδα, για να μη φτάσουν καθόλου προμήθειες στην πόλη από τη θάλασσα. Κύρια αποστολή τους ήταν να ανοίξουν δρόμο διαμέσου του φράγματος που έκλεινε τον Κεράτιο, κάτι όμως που θα αποδειχτεί ανέφικτο.
Το λόγο πλέον είχαν τα όπλα ή μάλλον τα κανόνια…
Οι «χρησμοί», η οικονομική ορθοδοξία και το στοίχημα του Αντώνη Αντωνάκου
Οι «χρησμοί», η οικονομική ορθοδοξία και το στοίχημα.
«Οι άμυνες της χώρας απέναντι στην πανδημία αντέχουν. Είμαστε όμως ακόμη στην αρχή. Πέρα από τη δοκιμασία για την δημόσια υγεία, γίνονται ήδη ορατές οι παρενέργειες στην οικονομία. Δεν είναι, ωστόσο, όλα ζοφερά. Έχουν ήδη σπάσει ορισμένα ταμπού της οικονομικής ορθοδοξίας, που εμπόδισαν την ανάκαμψη της Ελλάδας στην προηγούμενη κρίση». (Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 29/03/2020)
Προκαλεί εύλογες απορίες η συγκεκριμένη αναφορά στο κύριο άρθρο της εφημερίδας. Ποία ήταν τα «ταμπού της οικονομικής ορθοδοξίας» που εμπόδισαν την ανάκαμψη; Αφορούσαν τους απλούς πολίτες και ιδιαίτερα τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους; Έμειναν δικαιώματα και κεκτημένα αλώβητα από την θύελλα που το πολιτικό σύστημα, με την συνενοχή ή την ανοχή των βασικών πυλώνων του, προκάλεσε; Δεν περικόπηκαν οι μισθοί από όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις; Δεν φαλκιδεύτηκαν τα εργασιακά δικαιώματα; Δεν σφαγιάστηκαν οι συντάξεις από την κυβέρνηση Παπανδρέου και πάλι από την κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου πριν τους δώσει την χαριστική βολή η κυβέρνηση Τσίπρα; Δεν κουρεύτηκαν τα αποθεματικά των ταμείων κατά 53,5%; Υπάρχει ένας από τους μεγάλο-κεφαλαιούχους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ που να έχει «ευεργετηθεί» -σε αντιστοιχία με τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους- από αυτή την οικονομική ορθοδοξία;
Οικονομική ορθοδοξία, αν η διατύπωση δεν είναι «χρησμός», σύμφωνα με ποιο «ευαγγέλιο»; Οφείλουν όσοι την «ευαγγελίζονται» να μιλήσουν ξεκάθαρα. Της σχολής του Σικάγο, του MiltonFriedman, των Ξαφά, Μάνου και λοιπών «ταύρων» της Δράσης; Του «θριάμβου» της ιδιωτικής οικονομίας, τα αποτελέσματα του οποίου στην Δημόσια Υγεία παρακολουθούμε να διαδραματίζονται στα νοσοκομεία των ΗΠΑ, σε αντίθεση με τα δικά μας τα οποία, παρά την διαχρονική ασέλγεια των κυβερνήσεων επάνω τους, –προφανώς για το γεγονός ότι το ΕΣΥ έχει το 1/5 των κλινών ΜΕΘ ανά κάτοικο σε σύγκριση με την Γερμανία δεν ευθύνονται ούτε οι συνδικαλιστές ούτε πολύ περισσότερο οι εργαζόμενοι, αλλά οι πολιτικοί και οι κυβερνήσεις- εξακολουθούν και αντέχουν;
Για να εκμηδενιστούν οι αντιδράσεις των μισθωτών ενοχοποιήθηκε και εξακολουθεί να στοχοποιείται συστηματικά και με ένταση ο συνδικαλισμός. Σύμφωνοι, ο συνδικαλισμός έχει ευθύνες, αλλά ποιος, αναμάρτητος, θα ρίξει την πρώτη πέτρα; Φυσικά δεν θα έπρεπε κανένας, όχι μόνο γιατί ο στρεβλός συνδικαλισμός δεν προέκυψε από παρθενογένεση, αλλά κυρίως γιατί μεγάλοι ένοχοι είναι και οι δημιουργοί του. Οι πολιτικοί και ο τύπος, τα κόμματα που τον εξέθρεψαν –ασφαλώς με διαφορετικό βαθμό ευθύνης το καθένα- και η τέταρτη εξουσία που δεν είχε την ικανότητα ή την βούληση να ασκήσει τεκμηριωμένη αλλά έντιμη και έντονη κριτική προς πάσα κατεύθυνση. Και πως μπορεί μόνο ο εργασιακός συνδικαλισμός να είναι κακός ενώ οι άλλοι καθαγιάζονται και επιβραβεύονται; Είναι καλός, για παράδειγμα, ο συνδικαλισμός των βιομηχάνων, των βιοτεχνών, των εμπόρων, των επαγγελματιών; Δεν διεκδικούν τα κλαδικά τους συμφέροντα ή τα βάζουν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στο Δημόσιο συμφέρον; Πότε έγινε αυτό και δεν το καταλάβαμε; Είναι καλός ο συνδικαλισμός των Δικαστικών; Δεν συναλλάσσεται με την εξουσία; Θα μπορούσε ο πρόεδρος μιας Συνομοσπονδίας ή Ομοσπονδίας εργαζομένων να επιλεγεί για Π.τ.Δ.; Αν μάλιστα είχε και Ακαδημαϊκές περγαμηνές έστω και αν, από την πρόσφατη επιλογή, φαίνεται να μην αποτελούν προαπαιτούμενο;
Αλλά αφού έγινε λόγος για την «οικονομική ορθοδοξία» ας συζητήσουμε και για κάποιες άλλες «ορθοδοξίες» περισσότερο σημαντικές. Ποία ακριβώς είναι η ουσία της Αστικής Δημοκρατίας; Ποίοι είναι οι πυλώνες της; Εξαντλείται η ουσία της με την ελεύθερη άσκηση του εκλογικού δικαιώματος κάθε τέσσερα χρόνια; Η ανεξαρτησία των εξουσιών έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία ή είναι απλά για τους τύπους; Η λειτουργία του Κοινοβουλίου είναι τυπική ή ουσιαστική; Οι βουλευτές είναι «χρήσιμοι» για να επικυρώνουν απλώς ειλημμένες αποφάσεις ή να εξουσιοδοτημένοι από τον λαό να σηκώνουν το βάρος των αποφάσεων σύμφωνα πάντα με το Δημόσιο Συμφέρον; Ορθοδοξία, πολιτική, είναι να είναι οι εκπρόσωποι του λαού άβουλη «αγέλη» ή καθένας τους χωριστά να βουλεύεται και να δρα κατά συνείδηση; Μπορεί η πολιτική να νοείται ως επάγγελμα ή ακόμα χειρότερα οικογενειακή επιχείρηση; Οι βουλευτές είναι, εν τέλει, εκπρόσωποι του λαού ή, ιδιότυποι έστω, «υπάλληλοι» μιας επίσης «ιδιότυπης επιχείρησης» υποχρεωμένοι να επικροτούν πάντα τις επιλογές της «διοίκησης». Πως νοείται η ανεξάρτητη λειτουργία της Νομοθετικής και της Εκτελεστικής εξουσίας εις τα καθ’ ημάς; Όχι στους τύπους αλλά στην ουσία αυτής της ανεξαρτησίας η οποία αποτελεί μια από τις προϋποθέσεις της Δημοκρατίας. Πόσο ανεξάρτητη μπορεί να φαίνεται, στους πολίτες, η Δικαιοσύνη όταν, τα κόμματα «σφάζονται» για την επιλογή-διορισμό της ηγεσίας της; Όταν αποτελεί κουραστικό στερεότυπο να καταλήγει ο καταλογισμός ευθυνών στις πολύκροτες υποθέσεις πάντα σε παραγραφές ή σε αδιέξοδο οι πολίτες αναρωτιούνται, είναι τάχα τυχαίο;
Να μιλήσουμε για την Δημοκρατική και την ηθική «ορθοδοξία». Πόσο συμβάλλει στην Δημοκρατική ορθοδοξία ο, σχεδόν απόλυτος, έλεγχος των ΜΜΕ από το μεγάλο κεφάλαιο; Πόσο αμερόληπτοι μπορεί να ήταν οι ιδιοκτήτες που ενθυλάκωσαν δεκάδες δισ. δρχ. κατά την μεγάλη ληστεία του χρηματιστηρίου; Κάποιοι μάλιστα από αυτούς όχι μόνο από τα μέσα(ΜΜΕ) αλλά και από άλλες εταιρείες τους; Ακόμα και στις περιπτώσεις, αν υπάρχουν τέτοιες, που το κεφάλαιο αυτό δεν συναλλάσσεται με το Κράτος –δηλαδή με τις κυβερνήσεις και τους πολιτικούς- ή δεν έχει εκκρεμότητες με την Δικαιοσύνη, πιστεύει κανένας ότι μπορεί να εξυπηρετεί και να προβάλλει το Δημόσιο συμφέρον ενάντια στις εκάστοτε επιδιώξεις του; Πως μπορεί κάποιος να πιστεύει ότι τα ΜΜΕ λειτουργούν σύμφωνα με αυτό που επιτάσσει η δημοκρατική δεοντολογία; Και αν οι στόχοι της ιδιοκτησίας προσδιορίζονται, όπως είναι φυσικό, από τα ίδια συμφέροντα μπορεί κάποιος να πιστέψει ότι δεν υποκύπτουν, εκόντες-άκοντες, στην ίδια «δεοντολογία» οι πλέον προβεβλημένοι λειτουργοί του τύπου;
Ολοκληρώνοντας το, υπό τον τίτλο «Το στοίχημα», κύριο άρθρο της η εφημερίδα καταλήγει: «Έχει αρχίσει επιπλέον να διαμορφώνεται ένα νέο συλλογικό ήθος. Η επανεκκίνηση της οικονομίας δεν θα είναι εύκολη. Θα είναι, πάντως, λιγότερο δύσκολη αν επιχειρηθεί με την κοινωνία ενωμένη. Γι’ αυτό πρέπει να επιχειρηθεί δίκαια, με αναλογική κατανομή των βαρών αλλά και συναινετικά, χωρίς τους διχαστικούς περισπασμούς του παρελθόντος. Η κοινωνία έχει δείξει ότι μπορεί». Έχουμε λοιπόν τον «καταλύτη» για την «επανεκκίνηση της οικονομίας», το «νέο συλλογικό ήθος»!!! Δηλαδή το συλλογικό ήθος έφταιγε! Αυτό καθόριζε τις αποφάσεις των κυβερνήσεων, η κοινωνία έπαιρνε τις αποφάσεις. Σαν να είχαμε κάποιο είδος άμεσης δημοκρατίας και να μην το είχαμε καταλάβει. Οι πυλώνες της Δημοκρατίας, οι εξουσίες, είναι «αθώες του αίματος». Οι πολίτες φταίνε, που τις ανάγκαζαν να παίρνουν λάθος αποφάσεις. Οι πολίτες φταίνε που δεν αποδέχθηκαν αδιαμαρτύρητα –σαν τον «ηρωικό» συνταξιούχο που είπε στον ΓΑΠ «κόψε μου μια σύνταξη ακόμα»- να πληρώσουν τον λογαριασμό. Τώρα όμως που το «νέο συλλογικό ήθος» φαίνεται, κατά την εφημερίδα, να επικρατεί υποτίθεται ότι θα οδεύσουμε ως αμνοί, αδιαμαρτύρητα, στην θυσία του «Πάσχα» αποδεχόμενοι τον «χρησμό» της «αναλογικής κατανομής των βαρών», μετά την οποία, υποπτευόμαστε ότι, λίγοι θα κάνουν «Ανάσταση». Ας μην βάλει κανένας, από την κυβέρνηση -και όσους την παγιδεύουν με λάθος αναλύσεις- στοίχημα.
Αντωνάκος Αντώνης
02-04-2020
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. http://www.antonakos.edu.gr