Προβολή άρθρων κατά ημερομηνία: Μάρτιος 2020 - ΔΙΚΤΥΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ dictyo.gr

Κυριακή, 29 Μαρτίου 2020 00:42

Τα Ευρωομόλογα και το 4ο Ράιχ του Αντώνη Αντωνάκου

Η άρνηση της Γερμανίας και των «δορυφόρων» της να εγκρίνουν την έκδοση Ευρωομολόγου για την αντιμετώπιση των οικονομικών επιπτώσεων της πανδημίας φέρνει ακόμα πιο κοντά αυτό που φαίνεται να είναι αναπότρεπτο. Το τέλος του Ευρωπαϊκού Ονείρου. Γιατί ασφαλώς το όραμα που αναδύθηκε από τις εκατόμβες των νεκρών και τους ποταμούς αίματος των δύο παγκοσμίων πολέμων ήταν η δημιουργία μιας ειρηνικής, δημοκρατικής, υπερεθνικής Ευρώπης των λαών. Αυτό βεβαίως, όπως και σε αντίστοιχες κοινωνικές και πολιτικές ανασυγκροτήσεις στο παρελθόν, προϋπέθετε την εγκατάλειψη κάθε εγωιστικής περιχαράκωσης και την δημιουργία ενός «νέου υποκειμένου» στο οποίο η ενιαία αγορά δεν ήταν το κύριο ζητούμενο. Αντίθετα το ζητούμενο ήταν η γέννηση μιας νέας ομόσπονδης οντότητας στο διεθνές στερέωμα βασισμένης στην δημιουργία της «Ευρωπαϊκής ταυτότητας».

Πολιτικά ήταν και τα κριτήρια που ώθησαν την Ελλάδα να γίνει η πρώτη χώρα που υπέβαλλε αίτημα για συμμετοχή στο εγχείρημα των έξη αρχικών μελλών. Η πρώτη διεύρυνση, το 1973, συμπεριλαμβάνοντας το Ηνωμένο Βασίλειο ίσως ήταν η πρώτη δυσχέρεια που προστέθηκε στην υλοποίηση του τελικού στόχου. Το γεγονός, όμως, που αποτέλεσε τον καταλύτη στην ουσιαστική αποδυνάμωση του Ευρωπαϊκού Φεντεραλισμού ήταν η πτώση του Ανατολικού μπλοκ και οι επακόλουθες εξελίξεις. Φαίνεται λογικό για την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως είχε διαμορφωθεί μέχρι τότε, να ήταν η τελευταία ευκαιρία της να προχωρήσει στην ουσιαστική ενοποίηση που θα οδηγούσε στην δημιουργία μιας Ομοσπονδίας με ενιαίες δομές άμυνας, εξωτερικής πολιτικής, οικονομίας και εν τέλει με ενιαία σύνορα. Μιας δομής στην οποία οι δηλώσεις περί «αλληλεγγύης» δεν θα είχαν ούτε την υποχρέωση της υποταγής ούτε την έννοια της ελεημοσύνης. Επίσης μιας δομής στην οποία η δήλωση για τα «σύνορα της Ευρώπης» δεν θα ήταν κενό γράμμα αλλά επιβεβαίωση της ρητής κοινής υποχρέωσης υπεράσπισης τους που θα γινόταν κατανοητή από εχθρούς και «φίλους».

Μετά το 1989 ο πολιτικός στόχος υπερκεράστηκε ανεπιστρεπτί από τον οικονομικό. Η λογική της «Ενιαίας Αγοράς» έγινε κυρίαρχη παραμερίζοντας την αναγκαιότητα της Ευρωπαϊκής πολιτικής ολοκλήρωσης. Η δυναμική επικυριαρχία του οικονομικού επί του πολιτικού εκδηλώθηκε με την κατακλυσμιαία επιτάχυνση των διευρύνσεων και με την λανθασμένη προτεραιότητα στο ενιαίο νόμισμα. Εκχωρήθηκαν στην Γερμανία δύο όπλα τα οποία την βοήθησαν να εξελιχθεί σε επικυρίαρχο της Ε.Ε. ή σε αυτό που κάποιοι αποκαλούν το 4^ο Ράιχ.

Ήταν απόλυτα λογικό και δικαιολογημένο ο διχοτομημένος Γερμανικός λαός να διεκδικεί την επανένωσή του. Ήταν φυσικό και δίκαιο οι λοιπές Ευρωπαϊκές χώρες να ικανοποιήσουν αυτό που εκ των πραγμάτων δεν ήταν απλά ένα κυρίαρχο αίτημα αλλά μια πολιτική και κοινωνική αναγκαιότητα. Ήταν λάθος όμως και μάλιστα τεράστιο να θεωρηθεί «αντίδοτο» στην ενοποίηση η καθιέρωση κοινού Ευρωπαϊκού νομίσματος. Όταν κάθισαν στο τραπέζι οι τέσσερις νικήτριες του Β’ Παγκοσμίου με τα δύο Γερμανικά κράτη για να συζητήσουν την ενοποίηση ο όρος που τέθηκε από τον Μιτεράν ήταν αυτός ακριβώς. Σύμφωνα με τον DirkMuller(«ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ», εκδόσεις Λιβάνη, 2013) ο, τότε, Καγκελάριος της Γερμανίας Χ. Κολ θεωρούσε λάθος αυτήν την εξέλιξη. Συγκεκριμένα στις 6/11/91 δήλωνε στο Γερμανικό Κοινοβούλιο: «Δεν θα κουραστώ να το λέω. Η πολιτική ένωση είναι ο απαραίτητος αντίποδας στην οικονομική και νομισματική ένωση. Η πρόσφατη ιστορία –και μάλιστα όχι μόνο της Γερμανίας- μας διδάσκει ότι η ιδέα μιας βιώσιμης οικονομικής και νομισματικής ένωσης χωρίς την πολιτική ένωση είναι εσφαλμένη». Ο Μιτεράν και η Γαλλία έκαναν το στρατηγικό λάθος αντί να αποδυναμώσουν, όπως πίστευαν, την Γερμανία αναγκάζοντάς την να εγκαταλείψει το μάρκο να την εξοπλίσουν με ένα ισχυρό οικονομικό όπλο. Το ενιαίο νόμισμα.

Το λάθος της Γαλλίας και του Μιτεράν προφανώς εξυπηρετούσε επιπλέον όλους εκείνους που δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να δουν την Ευρώπη να εξελίσσεται σε ολοκληρωμένη πολιτική οντότητα. Ούτε η Ρωσία αλλά, φυσιολογικά, ούτε οι ΗΠΑ επιθυμούσαν άλλον έναν ανταγωνιστικό παίχτη στην γεωπολιτική σκακιέρα. Εκτιμούσαν –και δεν είχαν άδικο- ότι ο οικονομικός δεσμός -που προωθούσε η ενιαία αγορά και το κοινό νόμισμα δίχως την πολιτική ένωση- θα δημιουργούσε σύντομα ανισορροπίες, εσωτερικές τριβές και αντιπαραθέσεις στα μέλη της Ένωσης αναβιώνοντας εθνικισμούς και δυναμώνοντας τις δυνάμεις που ήταν πάντοτε αντίθετες στην ιδέα της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας. Οι εξελίξεις τους δικαιώνουν.

Αν το ενιαίο νόμισμα προσέφερε στην Γερμανία –και στους φανερούς και κρυφούς εχθρούς της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης- ένα βραδυφλεγές οικονομικό όπλο, η πολιτική που παρέδωσε την Ευρώπη στο Γερμανικό οικονομικό imperiumήταν η ραγδαία προώθηση της διεύρυνσης. Τα 12 κράτη του 1990 έγιναν μέσα σε μόλις 17 χρόνια 28. Το γεγονός αυτό δεν καθιστούσε μόνο, αυταπόδεικτα, πολύ πιο δυσχερή τον στόχο της πολιτικής ένωσης –εξέλιξη που εξυπηρετούσε τους εχθρούς της Ε.Ε.- αλλά παράλληλα -και περισσότερο καθοριστικά- προσέφερε στον Γερμανικό οικονομικό επεκτατισμό έναν ευρύ και φιλικό γεωγραφικό χώρο για να αναπτυχθεί. Ταυτόχρονα και μοιραία αποδυναμώθηκε η αναπτυξιακή δυνατότητα των παλαιών μελλών αφού όχι μόνο οι νέες επενδύσεις, αναζητώντας ευκαιρίες, αλλά και πολλές παλιές παραγωγικές μονάδες κατευθύνθηκαν στις χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ εκμεταλλευόμενες το φτηνό εργατικό δυναμικό και τις πιο ελαστικές σχέσεις εργασίας. Χαρακτηριστικά, όπως παρατηρεί ο Μ. Ιγνατίου, μέσα σε έξη χρόνια(2002-2008), η ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής οικονομίας υποχώρησε κατά 25% ενώ οι εξαγωγές ήδη «το 2002, οπότε ξεκίνησε η χρήση του ευρώ, μειώθηκαν κατά 8,4%!»(Μ. Ιγνατίου, «ΤΡΟΪΚΑ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ»).

Η παγκόσμια οικονομική κρίση, -που ξέσπασε το 2008 αποκαλύπτοντας τη γύμνια οικονομικών κολοσσών όπως η LehmanBrothersαλλά και την τουλάχιστον ύποπτη λειτουργία των εταιρειών αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας(Fitch, M.S., S&P) οι οποίες τα εύρισκαν όλα άριστα-, αποκάλυψε ότι ο «βασιλιάς είναι γυμνός». Φυσικά η χρηματοοικονομική φούσκα κλόνισε την Ευρώπη φανερώνοντας τις αδυναμίες της. Οφείλουμε όμως να παρατηρήσουμε ότι, αν η παγκοσμιοποίηση υπήρξε ο «ξενιστής» που μετέφερε τον ιό της χρηματοοικονομικής μόλυνσης, η λειτουργία του ευρώ δημιούργησε τις συνθήκες για την εξάπλωση αυτού του ιού στην Ευρώπη. Η διευκόλυνση του δανεισμού, όχι τόσο του Δημόσιου όσο κυρίως του Ιδιωτικού Τομέα είναι αποτέλεσμα του ευρώ. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Ελλάδα οι χορηγήσεις των τραπεζών, από 85,37 δισ. το 2002 αυξήθηκαν σε 233,35 δισ. ευρώ το 2008, δηλαδή σχεδόν τριπλασιάστηκαν με άλματα από χρόνο σε χρόνο.

Ενώ η πανδημία εξαπλώνεται, σκορπώντας τον θάνατο στην Ευρώπη, και ενώ η οικονομική δραστηριότητα έχει τεθεί σε αναγκαστικό κώμα, η δραματική έκκληση του Προέδρου της Ιταλίας όρισε το διακύβευμα: «Ελπίζω όλοι να κατανοήσουν πλήρως, πριν να είναι πολύ αργά, την σοβαρότητα της απειλής για την Ευρώπη. Η αλληλεγγύη δεν απαιτείται μόνον από τις αξίες της Ένωσης, αλλά αποτελεί και κοινό συμφέρον» είπε, επισημαίνοντας ότι είναι τοκοινό συμφέρον των μελλών της Ε.Ε. που επιβάλλει την αλλαγή στάσης. Η αλλαγή στάσης, όμως, δεν πρέπει να εξαντλείται στην έκδοση ευρωομολόγων. Αλλά να εκδηλωθεί με την έμπρακτη και αποφασιστική συμπαράταξη στα μέλη που απειλούνται ή των οποίων αμφισβητούνται τα εθνικά δίκαια και η εθνική κυριαρχία. Η τελευταία επισήμανση αφορά και την Ιταλία.

Αντωνάκος Αντώνης

28-03-2020

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. http://www.antonakos.edu.gr

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή, 20 Μαρτίου 2020 00:26

Οι απολογητές του Ιδιωτικού και η σοφία της σιωπής του Αντώνη Αντωνάκου

Οι απολογητές του Ιδιωτικού και η σοφία της σιωπής.

«Τέσσερα πόδια καλό, δύο πόδια κακό», ήταν το σύνθημα των επαναστατημένων Ζώων στην Φάρμα τους. Αντίστοιχα, στο υποσυνείδητο των «έκπτωτων» το μότο θα μπορούσε να είναι: «δύο πόδια καλό, τέσσερα πόδια κακό». Προσαρμόζοντάς το στην, καθ’ ημάς, πολιτική παιδεία του συρμού, θα λέγαμε ότι αν το μότο της Αριστεράς είναι «κάθε Δημόσιο καλό, κάθε Ιδιωτικό κακό» το αντίστοιχό για τους fan της αγοράς είναι το «κάθε Ιδιωτικό καλό, κάθε Δημόσιο κακό».

Η παγκόσμια κρίση επανέφερε ακόμα μια φορά την αλήθεια στην επιφάνεια. Το Δημόσιο Συμφέρον υπηρετείται από τις Δημόσιες Υπηρεσίες και όχι από τις πάσης φύσεως «αγορές». Το πόσο καλά λειτουργούν αυτές εξαρτάται από το πολιτικό σύστημα και τους πολιτικούς. Αυτοί πρέπει να απομακρύνονται όταν οι Δ.Υ. δεν ανταποκρίνονται στον κοινωνικό τους ρόλο, αντί οι καθαρά κοινωνικοί τομείς να εκχωρούνται στην «αγορά». Το Δημόσιο Σύστημα Υγείας είναι εκείνο που σηκώνει το βάρος της αντιμετώπισης του κορονοϊού και όχι τα Ιδιωτικά νοσηλευτήρια. Όπως, αντίστοιχα, σε παγκόσμια κλίμακα, οι κοινωνίες σήκωσαν το βάρος και πλήρωσαν τον λογαριασμό των τυχοδιωκτισμών των managersτης LehmanBrothersκαι των άλλων «αρίστων» του παγκόσμιου «πειρατικού» χρηματοπιστωτικού συστήματος. Και, επίσης, των «αρίστων» των Credit Rating Agency(M.S., S&P, Fitch), οι οποίοι τα έβρισκαν όλα «άριστα».

Επιχειρώντας να «διασκεδάσει» τις εντυπώσεις πρωινός, στρατευμένος υπέρ του Ι.Τ., ραδιοσχολιαστής υπεραμύνθηκε της πρότασης για Ιδιωτική Διοίκηση στα Δημόσια Νοσοκομεία. Παρέβλεψε βέβαια το γεγονός ότι οι Τράπεζες που χρεοκόπησαν παγκοσμίως είχαν απόλυτα Ιδιωτικό και χρυσοπληρωμένο management. Μπορούμε να λέμε ότι θέλουμε για την Ελλάδα αλλά η χρηματοοικονομική κρίση ήταν παγκόσμια και την δημιούργησε ο Ιδιωτικός Τομέας. Όμως τον λογαριασμό των πλήρωσαν παντού οι πολίτες και όχι οι υπεύθυνοι. Στην προσπάθεια του να υπεραμυνθεί των θέσεών του υποστήριξε ότι η σύγκριση Δημόσιων και Ιδιωτικών σχολείων είναι μέρα με νύχτα, αποδίδοντας την υπεροχή των πρώτων στην Διοίκηση. Άρα να υποθέσουμε ότι υποστηρίζει την τοποθέτηση managersκαι στα Σχολεία.

Αν η αλαζονεία, και ο δογματισμός του επέτρεπαν να παραμερίσει τον εγωισμό του και να ρωτήσει έναν εκπαιδευτικό, ο τελευταίος θα τον παρέπεμπε στα αποτελέσματα στις Πανελλαδικές των Δημόσιων Λυκείων μεταξύ δύο περιοχών. Ας πούμε της Κηφισιάς ή της Βούλας με το Ίλιο ή την Δραπετσώνα. Ίσως τότε καταλάβαινε ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο ο δογματισμός του τον οδηγεί να νομίζει. Ίσως αναζητούσε τις ουσιαστικές αιτίες μιας «κατάστασης» αντί να την ερμηνεύει μονοσήμαντα. Γιατί ασφαλώς υπάρχουν προβλήματα στην εκπαίδευση που μπορούν και πρέπει να αντιμετωπιστούν. Αλλά η συνθετότητα τους δεν προσφέρεται για «χρησμούς» μαθητευόμενων μάγων. Αν τα πράγματα ήταν τόσο απλά το πρώτο που έπρεπε να «παραδοθεί» στο Ιδιωτικό managementθα ήταν η κεντρική κυβέρνηση και φυσικά και η Τ.Α.. Γιατί η Βουλή, αντί να στηρίζει μια κυβέρνηση πολιτικών, να μην επιλέγει τον καταλληλότερο managerαπό την αγορά και να τον ανακηρύσσει Πρωθυπουργό, κρατώντας για τον εαυτό της την νομοθεσία και τον έλεγχο; Ας σοβαρευτούμε πριν αυτοαναγορευθούμε σε παντογνώστες ενθυμούμενοι την σύνεση που συμβουλεύει ότι είναι: «κρείττον το σιγάν».

Αντωνάκος Αντώνης

19-03-2020

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή, 06 Μαρτίου 2020 01:16

Η αφόρητη «προοδευτική ελαφρότητα» του Αντώνη Αντωνάκου

Η αφόρητη «προοδευτική ελαφρότητα».

«Όλα τα παραπάνω δεν τα είδαν χθες οι επικεφαλής των θεσμικών οργάνων της Ε.Ε. Και, φυσικά, η απόλυτη εργαλείο-ποίηση των προσφύγων και μεταναστών από τον Ερντογάν δεν έκανε κανέναν από τους κοινοτικούς αξιωματούχους να σκεφτεί μήπως η Ε.Ε. οφείλει να αλλάξει προσφυγική πολιτική. Γιατί, μην ξεχνάμε: ο Ερντογάν απειλεί επειδή η Ευρώπη των 350 εκατομμυρίων ανθρώπων διστάζει να πάρει 3 εκατομμύρια πρόσφυγες και να τους διανείμει σε όλες της χώρες-μέλη της»Τ. Γ. ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ, «ΚΟΝΤΡΑ» 4/3/2020

Είναι να απορεί κανείς με της αφόρητη ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν την κρίση ορισμένοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Η ευκολία με την οποία καταδικάζονται κυβέρνηση και Ευρωπαϊκοί θεσμοί για: «καταπάτηση του διεθνούς Δικαίου και των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων» είναι εξοργιστική. Την ίδια στιγμή που καταδικάζεται το «κυβερνητικό αφήγημα» για κινδυνολογία, επιχειρείται να καλλιεργηθεί ένας ασυγχώρητος στρουθοκαμηλισμός. Όταν ο ίδιος δηλώνει ότι ο Ερντογάν επιχειρεί να εργαλείο-ποιήσει τα 3 εκατομμύρια πρόσφυγες και παράνομους μετανάστες, είναι μνημείο αφέλειας και ανευθυνότητας να κατηγορεί τους «κοινοτικούς αξιωματούχους» ότι δεν σκέφθηκαν να αλλάξουν «προσφυγικήπολιτική» αφού, κατά τον συντάκτη, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι: «ο Ερντογάν απειλεί, επειδή η Ευρώπη των 350 εκατομμυρίων ανθρώπων διστάζει να πάρει 3 εκατομμύρια πρόσφυγες και να τους διανείμει σε όλες της χώρες-μέλη της».

Έτσι λοιπόν είναι τόσο απλό, αλλά οι «ανάλγητοι», «αντιδραστικοί» και, εννοείται, τι άλλο εκτός από «Δεξιοί» αξιωματούχοι δεν κάνουν το προφανές που επιβάλλει ο «στοιχειώδης ανθρωπισμός». Να διανείμουν τα εκατομμύρια μεταξύ τους. Η απλή αριθμητική δείχνει ότι αντιστοιχεί λιγότερο από ένας από αυτούς για κάθε εκατό Ευρωπαίους. Ξεχνά ο συντάκτης ότι πριν από 4 χρόνια ένα εκατομμύριο παράνομοι μετανάστες και πρόσφυγες πέρασαν στην Ευρώπη, όταν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είπε «ανοίξαμε και σας περιμένουμε». Την εποχή που η κυρία Χριστοδουλοπούλου, «απογειωμένη» από την εκλογική νίκη, «φιλοδωρούσε» με «προοδευτική» ειρωνεία όσους τολμούσαν να ρωτούν για το θέμα με το γνωστό: «Τώρα δεν λιάζονται. Εξαφανίζονται». Εκείνη η πολιτική ήταν που αντί να λύσει το πρόβλημα το διόγκωσε. Τα σημερινά 3 εκατομμύρια είναι αποτέλεσμα της «εξαφάνισης» του ενός. Αν σήμερα «εξαφανιστούν» τα τρία, όπως προτείνει ο δημοσιογράφος, σε τέσσερα χρόνια δέκα εκατομμύρια θα επιχειρούν να εισβάλουν στην Ευρώπη μέσω της χώρας μας. Γιατί όσο κι’ αν ορισμένοι διαρρηγνύουν τα «προοδευτικά τους ιμάτια» περί εισβολής πρόκειται.

Στο ίδιο πνεύμα και το άρθρο με την άποψη της Εφ. Συντακτών(4/3). Με τίτλο «Εμείς επιμένουμε στην ανθρωπιά», για να συμπληρώσει στην συνέχεια ότι: «νοιώθεις ότι ανήκεις σε μια μειοψηφία» και πιο κάτω ότι: «οφείλεις να είσαι στην μειοψηφία» για να «υπερασπιστείς το δικαίωμα στον ήλιο, αντί για τη φυλακή ενός παιδιού…». Ο «προοδευτικός λυρισμός» περισσεύει αλλά είναι κενός περιεχομένου. Έτσι λοιπόν, σύμφωνα με την εφημερίδα: «σε πείσμα των ντελάληδων και των κραυγών τους οφείλουν να ακουστούν και οι φωνές των άλλων, των λίγων, των ανθρώπων που επιμένουν ότι ίσως υπάρχουν και άλλες λύσεις…».Καμιά αντίρρηση, αρκεί αυτές οι φωνές, οι φωνές των λίγων, να προτείνουν λύσεις. Γιατί μπορεί η «ιστορία του κόσμου» να «είναι γεμάτη από αυτές τις στιγμές και από αυτές τις φωνές που στάθηκαν απέναντι στους οδοστρωτήρες του φανατισμού και της τύφλωσης» αλλά μόνο όταν οι φωνές αυτές πρότειναν ρεαλιστικές λύσεις δικαιώθηκαν ιστορικά. Αλλιώς μπορεί να μην ανήκαν σε «επαναστάτες χωρίς αιτία» αλλά σίγουρα ανήκαν σε «διαμαρτυρόμενους» δίχως νόημα. Για την ώρα πάντως η εφημερίδα δεν φαίνεται να έχει πρόταση για λύσεις. Η διαπίστωση ότι αυτές θα είναι «ΔΥΣΚΟΛΕΣπου χρειάζονται σκέψη, ψυχραιμία συνεννόηση και καλή θέληση» είναι ως εκ τούτου δίχως αντίκρισμα.

Σε αυτό το τοπίο αποτελεί νησίδα ελπίδας η ψύχραιμη φωνή της κυρίας Ρηγοπούλου στην ίδια εφημερίδα. Με τον εύγλωττο τίτλο: «Στα δύσκολα» περιγράφει την κατάσταση και το πρόβλημα με την σοβαρότητα που απαιτείται. Καταγράφοντας τα λόγια πεπειραμένου Τούρκου διακινητή που έχει «γεμίσει την Ευρώπη με μετανάστες» αποδοκιμάζει, εμμέσως, εκείνους που εκ του ασφαλούς οχυρώνονται πίσω από απόλυτες γνώμες που «αναιρούν με βεβαιότητα άλλες απόλυτες γνώμες». Ενώ την ίδια ώρα που «οι εικόνες και οι λέξεις που φτάνουν μέχρις εμάς, μιλώ για τις εικόνες και τις λέξεις που ζουν τα πράγματα από κοντά, ιδίοις αναλώμασι, δύσκολα μπορούν να μεταφραστούν σε νόημα» εσύ«αναβάλεις να σκεφτείς»! Βεβαίως «ιδίοις αναλώμασι» είναι κυρίως οι άνθρωποι των συνόρων. Οι κάτοικοι της Λέσβου, της Χίου, της Σάμου, του Έβρου. Αλλά ακόμα και οι «έκπτωτοι» κάτοικοι του Μεταξουργείου, της πλατείας Αττικής, της Βικτώριας. Αυτοί πράγματι βιώνοντας τις νέες συνθήκες «ιδίοις αναλώμασι» δικαιούνται να έχουν ένα λόγο παραπάνω από εκείνους που κρίνουν αφ’ υψηλού.

Η αναζήτηση της «ψυχραιμίας και της συνεννόησης» η αναζήτηση του διαλόγου όπου ο κάθε ένας θα ακούει τον άλλον και θα διαλέγεται με επιχειρήματα είναι το ζητούμενο. Όπως όμως παρατηρεί η κυρία Ρηγοπούλου ο χώρος της «ώριμης σκέψης και κρίσης μοιάζει απών». Γιατί έχουμε συνηθίσει να «ρητορεύουμε όσο τα πράγματα είναι εύκολα»,και όσο «η γνώμη είναι ανέξοδη και η τόλμη μένει ατιμώρητη», αλλά πλέον οι καιροί ου μενετοί και πρέπει «να πάρεις θέση. Στα δύσκολα». Είναι, εδώ και χρόνια, η ώρα που πρέπει να σοβαρευτούμε. Η ώρα να αντικρύσουμε την πραγματικότητα και να πάρουμε αποφάσεις. Η ώρα να τοποθετηθούμε. Οι συνθήκες και τα διεθνή δεδομένα έχουν αλλάξει δραματικά μετά το 1989. Χάσαμε πολύτιμες ευκαιρίες και κάναμε εγκληματικά λάθη μετά τον πόλεμο, επιτέλους, ας σταματήσουμε. Τώρα που το «σπίτι» μας, κινδυνεύει να «αρπάξει φωτιά» είναι ώρα να σταματήσουμε τα «άσματα». Να σταματήσουμε να δικαιώνουμε την κρίση του Θουκυδίδη.

Αντωνάκος Αντώνης

5-03-2020