Προβολή άρθρων κατά ημερομηνία: Ιανουάριος 2020 - ΔΙΚΤΥΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ dictyo.gr

Κυριακή, 26 Ιανουαρίου 2020 01:55

Δεδικαίωται ο αποθανών; του Αντώνη Αντωνάκου.

Δεδικαίωται ο αποθανών;

Ήταν «κακομαθημένος» ο Καραμανλής;

Είναι αλήθεια ότι η φράση του Αποστόλου Παύλου «ο αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας» όχι μόνο έχει παρερμηνευθεί στο πλαίσιο της θρησκείας, αλλά και στην κοινωνική και δημόσια ζωή έχει δημιουργήσει αναστολές στο δικαίωμα της κριτικής των πράξεων και των απόψεων των αποβιωσάντων. Δεν γνωρίζω αν είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο ο Κ. Μητσοτάκης έθεσε ως όρο οι συνεντεύξεις/απολογισμός στον Α. Παπαχελά να δημοσιοποιηθούν μετά την αποδήμησή του στον άλλο κόσμο. Όμως σε κάθε περίπτωση από την στιγμή που επέλεξε για τον εαυτό του το «προνόμιο» να χαρακτηρίσει άλλους –αδιαφορώντας γι’ αυτήν την αναστολή- είναι φυσικό παρεπόμενο να δέχεται και τις αναδραστικές απαντήσεις στις «βολές» του. Ανάμεσα σε άλλα «αστεία» που ισχυρίζεται για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τα πιο φαιδρά είναι τα ακόλουθα: «Ήρθε στην εξουσία ο Καραμανλής με εύνοια, και αυτό το προπατορικό αμάρτημα τον συνόδευε μέχρι τέλους […] Ο Καραμανλής ήταν κακομαθημένος, γιατί δεν ξεκίνησε από τη βάση, δεν πέρασε δια πυρός και σίδηρου όπως περάσαμε όλοι οι υπόλοιποι». Ας ανατρέξουμε, επί τροχάδην, την πολιτική ανέλιξη των δύο ανδρών για να δούμε ποιος πέρασε «δια πυρός και σιδήρου» ποίος ήταν ο «ευνοημένος» και ποίος ο «κακομαθημένος».

Ο Καραμανλής γεννήθηκε το 1907 στην Τουρκοκρατούμενη –έως τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912/13- Πρώτη Σερρών. Πρωτότοκος του Γ. Καραμανλή(Δημοδιδάσκαλου, καλλιεργητή, καπνέμπορου) ο οποίος πολέμησε στον Μακεδονικό αγώνα. Σε ηλικία εξελέγη 28 ετών το 1935 και επανεξελέγη το 1936 αλλά η Δικτατορία της 4^ηςΑυγούστου και η κατοχή διέκοψαν την λειτουργία της Δημοκρατίας. Επανεξελέγη μετά τον πόλεμο σε όλες τις εκλογές (1946, 1950, 1951, 1952) αναλαμβάνοντας πλειάδα υπουργείων στα οποία ανεδείχθη η ηγετική του προσωπικότητα. Το 1955 -μετά τον θάνατο του Παπάγου- του ανατέθηκε από τον Παύλο η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Τρείς ημέρες μετά την εντολή η κυβέρνηση που σχημάτισε πήρε πανηγυρικά ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή.

Σε αυτήν ανάθεση αναφέρεται ο Μητσοτάκης όταν μιλάει για «εύνοια». Στο σημείο αυτό πρέπει να τοποθετηθούν τα πράγματα στην σωστή τους βάση ιστορικά. Κατ’ αρχήν τα κόμματα εκείνη την εποχή –ιδιαίτερα ο ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ- ήταν προσωποπαγείς σχηματισμοί μη έχοντες ουδεμία σχέση με δημοκρατικές διαδικασίες και δημοκρατική οργάνωση. Ο Παπάγος είχε ορίσει ως αντιπροέδρους της κυβέρνησης του τους Στεφανόπουλο και Κανελλόπουλο και αυτό είχε δημιουργήσει την κοινή αίσθηση ότι ένας εξ αυτών θα ήταν ο διάδοχός του. Όμως, και τότε αλλά και τώρα, πολύ συχνά οι κυβερνητικές θέσεις είναι αποτέλεσμα συσχετισμών και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εκλαμβάνονται ως απόλυτες αξιολογήσεις. Πέραν του γεγονότος ότι το Παλάτι δικαιώθηκε περίτρανα, από τις μετέπειτα εξελίξεις για την επιλογή του, εκείνο που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας είναι ότι η εντολή είχε την δεδηλωμένη(ο Συναγερμός είχε πλειοψηφία) και η κυβέρνηση που σχημάτισε πήρε πανηγυρικά ψήφο εμπιστοσύνης.

Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης ο Ε. Βενιζέλος ανέλαβε σύμβουλος των κινηματιών μετά το κίνημα/πραξικόπημα του 1909(ΓΟΥΔΙ). Στις εκλογές ένα χρόνο μετά(8/8/1910) ο συνασπισμός των παλαιών κομμάτων έλαβε 210 έδρες και το κόμμα του Βενιζέλου 45. Στις 6/10^ου ο Βασιλιάς διόρισε πρωθυπουργό τον Βενιζέλο απομακρύνοντας την συντριπτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία και τον πρωθυπουργό(Δραγούμης). Στις 28/11^ου η υπό τον Βενιζέλο κυβέρνηση «διεξήγαγε εκλογές» από τις οποίες απείχαν(τι νόημα θα είχε πλέον η συμμετοχή τους;) τα άλλα κόμματα. Όπως ήταν αναμενόμενο ο Βενιζέλος «θριάμβευσε». Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις δεν αμφισβητείται σε καμία περίπτωση το πολιτικό μέγεθος του Βενιζέλου. Η ιστορική αναδρομή έχει ως μοναδικό στόχο να αναδείξει το θέμα της «εύνοιας».

Ας έρθουμε τώρα στο «δια πυρός και σιδήρου» που υποτίθεται ότι πέρασαν οι υπόλοιποι και ιδιαίτερα ο ίδιος ο Μητσοτάκης. Γεννήθηκε το 1918 στην ελεύθερη Κρήτη. Ο παππούς του Κωνσταντίνος –σύζυγος της αδελφής του Βενιζέλου- ήταν ιδρυτής κόμματος το οποίο στην συνέχεια έγινε το κόμμα των Φιλελευθέρων. Οι δύο γιοί του (Κυριάκος και Αριστομένης) υπήρξαν βουλευτές και διετέλεσαν Υπουργοί. Ο Μητσοτάκης εκλέγεται βουλευτής σε ηλικία 28 ετών με το κόμμα των Φιλελευθέρων(1946). Αναλαμβάνει για πρώτη φορά χαρτοφυλάκιο(1951) στην κυβέρνηση του θείου του Σοφοκλή Βενιζέλου. Από το 1952 αρχίζει να φέρεται ως διεκδικητής της ηγεσίας του κόμματος των Φιλελευθέρων(wikipedia) ενώ το 1959 επιλέγεται από την πρεσβεία των ΗΠΑ και καλείται στην Αμερική όπου «πραγματοποιεί επαφές και επισκέψεις, παρακολουθεί σεμινάρια ώστε να αποτελέσει μέρος δικτύου προσώπων-προπαγανδιστών των ΗΠΑ στην Ελλάδα»(wikipedia). Από το 1961 πρωταγωνιστεί στον «ανένδοτο», την μάχη για την ανατροπή του Καραμανλή.

Με την συνεργασία των Ανακτόρων το εγχείρημα στέφεται με επιτυχία. Εδώ έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία να δούμε την πραγματική έννοια της «εύνοιας». Μετά τις εκλογές του 1963 η ΕΚ είναι πρώτο κόμμα αλλά δεν έχει την δεδηλωμένη. Παρά το γεγονός αυτό και παραβιάζοντας το Σύνταγμα τα Ανάκτορα ορκίζουν κυβέρνηση –ο Μητσοτάκης Υπουργός Οικονομικών- η οποία επιδίδεται σε ένα όργιο παροχών. Μετά από 40 ημέρες διακυβέρνησης -δίχως να έχει λάβει ψήφο εμπιστοσύνης- η κυβέρνηση Παπανδρέου παραιτείται και διεξάγονται νέες εκλογές. Ως απόρροια των εκλογών αυτών ανετράπησαν τα σχέδια Μητσοτάκη αφού ενέκυψε ως «αερόλιθος»(σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του ιδίου) ο Α. Παπανδρέου αφαιρώντας τα «πρωτοτόκια» -που μέχρι τότε τα θεωρούσε δεδομένα- της διαδοχής(αφού ο Γ. Παπανδρέου ήταν ήδη 76 ετών). Θα πρέπει να σημειωθεί ότι στον σύντομο βίο αυτής της διακυβέρνησης –στην ανατροπή της οποίας πρωταγωνίστησε- πρόλαβε να υπερψηφίσει την παραπομπή Καραμανλή στο Ειδικό Δικαστήριο πρόταση που δεν ψήφισε ο Ανδρέας. Επίσης καταγγέλλει, μεταξύ των άλλων, τον Ανδρέα ότι δεν ψήφισε στις εκλογές του 63 στις οποίες «κρίθηκε η τύχη της Ελλάδος». Πράγματι καθορίστηκε η τύχη της χώρας αλλά θα έπρεπε να κάνει αυτοκριτική γι’ αυτό και να ζητάει συγνώμη αντί να το θυμίζει.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι με συνέπεια, τόσο τα Ανάκτορα όσο και οι Άγγλο-Αμερικάνοι, από τον θάνατο Μεταξά και ύστερα, ευνοούσαν την άνοδο των επιγόνων του Βενιζέλου στην εξουσία. Ασφαλώς όχι από αγάπη αλλά για να διασφαλίσουν τα νώτα τους και τα συμφέροντά τους. Οι συντηρητικοί εθεωρούντο δεδομένοι. Κορυφαίο παράδειγμα προς αυτήν την κατεύθυνση ήταν ο διορισμός του Σ. Βενιζέλου στην αρχή και αμέσως μετά του Γ. Παπανδρέου ως πρωθυπουργών της απελευθέρωσης. Ο Μητσοτάκης ήταν ακόμα μικρός! Στη συνέχεια ο εξαναγκασμός του Τσαλδάρη σε παραίτηση για να ηγηθεί του αγώνα κατά του ΚΚΕ και του ΕΛΛΑΣ ο Σοφούλης. Αυτά περί της «εύνοιας».

Χαρακτηρίζει τέλος «κακομαθημένο» τον Καραμανλή, δηλαδή τον άνθρωπο που ανασύροντας τον από τα «αζήτητα» του έδωσε την δυνατότητα να αναγεννηθεί πολιτικά αυτός και η οικογένεια του. Μας δίνει έτσι την ευκαιρία να θυμηθούμε τον κατά τον Θερβάντες άρρηκτο δεσμό μεταξύ κακοήθειας και αγνωμοσύνης.

Αντωνάκος Αντώνης

25-01-2020

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. http://www.antonakos.edu.gr

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη, 21 Ιανουαρίου 2020 01:04

Η «Νέα Σκέψη». ο εφιάλτης του Όργουελ του Αντώνη Αντωνάκου.

Η «Νέα Σκέψη». ο εφιάλτης του Όργουελ.

Συγκεντρώθηκε, παλιά, το κονκλάβιο των καρδιναλίων όχι για να εκλέξει νέο Πάπα αλλά για να επιλέξει τον ρυθμό του νέου καθεδρικού ναού της πόλης. Δεν συμφωνούσαν όμως στον ρυθμό. Άλλοι ήταν υπέρ της Βασιλικής ή της Βασιλικής με τρούλο. Άλλοι υποστήριζαν τον σταυροειδή με τρούλο ή τον οκταγωνικό με τρούλο. Άλλοι τον ρομανικό και άλλοι με φανατισμό τον γοτθικό ρυθμό. Η διαμάχη κράτησε καιρό και στην προσπάθεια να υπάρχει συναίνεση κάθε ομάδα υποχωρούσε αλλοιώνοντας τα χαρακτηριστικά του ρυθμού που υποστήριζε. Στο τέλος υπήρξε ευρύτατη συμφωνία και ο καθεδρικός χτίστηκε. Μόνο που τελικά έμοιαζε με κάτι… σαν τίποτε. Ανέλαβαν τότε οι διάκονοι με κηρύγματα να πείσουν το Χριστεπώνυμο πλήρωμα της εκκλησίας ότι δεν έχει τελικά σημασία ο ρυθμός του νέου ναού αλλά η συμφωνία των καρδιναλίων. Η προσπάθεια να γίνει αποδεκτός ο νέος ναός πέτυχε αν και πουθενά δεν υπήρξε αντίγραφό του. Έτσι όταν σε λίγα χρόνια ο νέος ναός κατέρρευσε τίποτα δεν έμεινε στην μνήμη των ανθρώπων να τον θυμίζει.

«Η επιλογή του Πρωθυπουργού για την Προεδρία της Δημοκρατίας δεν έγινε με κομματικά –ούτε βεβαίως με εσωκομματικά- κριτήρια. Γι’ αυτό και κατάφερε να συγκεντρώσει την αποδοχή των μεγαλύτερων πολιτικών δυνάμεων. Το πρόσωπο της υποψήφιας, ωστόσο, έχει από μόνο του την ακτινοβολία ενός νέου υποδείγματος στην δημόσια ζωή. Ενός υποδείγματος που υπερβαίνει τα παλαιοκομματικά στερεότυπα και κατατάσσει τους φορείς τους στο παρελθόν». Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 19/1/2020.

Το κύριο άρθρο της χθεσινής εφημερίδας είναι ένα μόνο μικρό δείγμα της πλύσης εγκεφάλου που έχει αρχίσει και θα ενταθεί το επόμενο διάστημα στην προσπάθεια να γίνει αποδεκτή η επιλογή του Πρωθυπουργού. Το επιχείρημα «της ευρύτατης συναίνεσης» είναι φυσικά σαθρό. Γιατί δεν έχει σε τελική ανάλυση μεγαλύτερη σημασία η συμφωνία –όπως επιχειρούν να μας πείσουν- από το αποτέλεσμά της. Αφήνοντας στην άκρη τα πρόσωπα της επικαιρότητας –για ευνόητους λόγους- και μεταφέροντας την επιχειρηματολογία των ημερών στο παρελθόν έχουμε τον εξής παραλογισμό. Η νέα Πρόεδρος –η οποία όπως φαίνεται θα συγκεντρώσει την ιστορικά μεγαλύτερη πλειοψηφία- είναι καλύτερο «νέο υπόδειγμα» από τον Κωνσταντίνο Τσάτσο, από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, από τον Κωστή Στεφανόπουλο, από τον Κάρολο Παπούλια. Μην τρελαθούμε.

Αν δεν ήταν άκρως επικίνδυνο θα ήταν αστείο μέχρι γελοιότητας. Αλλά δυστυχώς είναι επικίνδυνο και μάλιστα με δύο ιδιαίτερα σημαντικές συνιστώσες. Η πρώτη από αυτές είναι ότι επιλέγεται ο «τύπος» αντί της ουσίας. Είναι η καταλληλότερη επιλογή αυτή που έκανε ο Πρωθυπουργός; Έχει η προτεινόμενη τα καλύτερα –ή ακόμα χειρότερα τα αναγκαία- εφόδια για τον ρόλο ο οποίος της επιφυλάσσεται; Γιατί δεν έχει σε τελική σημασία τόσο ο ρόλος που φαντάζεται η κυβέρνηση για τον Π.τ.Δ. αλλά η δυνατότητα του τελευταίου να σταθεί στο ύψος των απαιτήσεων προς όφελος του Έθνους, της Δημοκρατίας και των πολιτών. Η δεύτερη και πιο επικίνδυνη παράμετρος του «νέου υποδείγματος» είναι η τοποθέτηση όσων «διακονούν» -στην πραγματικότητα οφείλουν να διακονούν- την αλήθεια και την ενημέρωση ασκώντας το αμερόληπτο καθήκον της κριτικής. Κριτική της εξουσίας και των κοινωνικών στρεβλώσεων. Να κινητοποιούν την σκέψη ότι να την αποτρέπουν. Σε καμία περίπτωση όμως αποπροσανατολισμός και χειραγώγηση των πολιτών. Γιατί αυτό παραπέμπει στην εφιαλτική μελλοντολογία του Όργουελ. Ή μήπως το «1984» δεν είναι πλέον μέλλον αλλά παρόν;

Αντωνάκος Αντώνης

20-01-2020

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα, 13 Ιανουαρίου 2020 01:28

Δόλωμα ή άλλοθι; του Αντώνη Αντωνάκου.

Δόλωμα ή άλλοθι;

Τα νούμερα δεν βγαίνουν. Εκατόν πενήντα οκτώ και είκοσι δύο και δέκα και εννιά μας κάνουν παρά ένα διακόσια. Ακόμα και αν στέρξει το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, –αν του κάνουμε μερικές ακόμα υποκλίσεις-, και αν ομονοήσει η «Ελληνική Λύση» και αν αλληθωρίσει(πολιτικά) το «ΜέΡΑ25» δεν συμπληρώνονται οι πολυπόθητοι 200 ψήφοι για να ισχύσει άμεσα ο νέος εκλογικός νόμος. Φυσικά αν κάποιος από την κυβέρνηση πιστεύει ότι μπορεί να συντρέξει το ΚΚΕ στην ψήφιση της ενισχυμένης αναλογικής μάλλον πρέπει να εγκαταλείψει αμέσως την πολιτική ως ακατάλληλος. Ούτε βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ -αν και είναι το μόνο κόμμα εκτός της ΝΔ που έχει ευθέως συμφέρον να το κάνει- μπορεί να απεγκλωβιστεί σε αυτήν την συγκυρία από τις πρόσφατες θέσεις και αποφάσεις του. Κανένας φυσικά δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο μιας διαρροής από την αντιπολίτευση. Αυτό όμως προϋποθέτει, για να ευοδωθεί το εγχείρημα να στέρξουν τα τρία προαναφερθέντα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης καθώς και οι 31 βουλευτές τους, πράγμα μάλλον απίθανο. Άμεσα λοιπόν προκύπτει το ερώτημα. Τι προσδοκά ο Πρωθυπουργός μεταθέτοντας την ψήφιση του εκλογικού νόμου πριν από την αναγγελία του υποψηφίου Π.τ.Δ.;

Το προηγούμενο, του νόμου για την ψήφο των μεταναστών, δεν υπάρχει πιθανότητα να επαναληφθεί. Σε εκείνη την περίπτωση έπαιξε καταλυτικό ρόλο η θέση του ΚΚΕ. Με δεδομένη την συμφωνία ΚΙΝΑΛ(ΠΑΣΟΚ) αυτό έσυρε στην ουσία και τον ΣΥΡΙΖΑ -η επιμονή του στην άρνηση δεν θα είχε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα αφού ο νόμος θα υπερψηφιζόταν ούτως ή άλλως από τους απαιτούμενους βουλευτές- στην τελική λύση. Η περίπτωση της ενισχυμένης αναλογικής δεν είναι αντίστοιχη. Δεν συνδράμουν κοινές κομματικές στοχεύσεις. Ακόμα και το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, που τοποθετείται υπέρ της ενισχυμένης αναλογικής, είναι δεδομένο ότι θα θέσει όρους που θα εξυπηρετούν τις προοπτικές του, μη αποδεχόμενο την λύση που προτείνει η κυβέρνηση. Αφού, λοιπόν, η αλλαγή του εκλογικού νόμου δεν πρόκειται να υπερψηφιστεί από 200 βουλευτές σε τι μπορεί να στοχεύει η σύνδεση της με την εκλογή του Π.τ.Δ.; Χρησιμοποιείται ως δόλωμα ή ως άλλοθι;

Κατ’ αρχήν, είναι γεγονός ότι, ακόμα και αν ο νέος εκλογικός νόμος εγκριθεί με μειωμένη πλειοψηφία, θα είναι θετικό για την κυβέρνηση αν και άλλα κόμματα τον υπερψηφίσουν. Αλλά αυτό περιορίζεται μόνο στο πεδίο των εντυπώσεων αφού κανονικά η όποια συνεργασία στο μέλλον, εάν και όποτε υπάρξει, είναι σαφές ότι δεν θα εξαρτηθεί από αυτό. Αντίθετα, στο βαθμό που η αρχική πρόταση της κυβέρνησης θα έχει αλλοιωθεί –στο βωμό της συναίνεσης-, θα δυσχεραίνεται η επίτευξη σταθερής κυβερνητικής πλειοψηφίας. Γεγονός που δεν μπορεί να αποκλείσει την ανάγκη προκήρυξης διπλών εκλογών. Ενώ, ακόμα και στην περίπτωση που σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας, τόσο ο βίος της όσο και η ποιότητα του έργου της θα αποτελούν ένα ερωτηματικό.

Βέβαια είναι προφανές ότι αν τα κόμματα εννοούσαν αυτά που διακηρύσσουν –ότι προτάσσουν το Εθνικό συμφέρον- προφανώς θα είχαν ξεκάθαρες θέσεις και δεν θα συνδύαζαν την στάση τους στον εκλογικό νόμο με την εκλογή του Προέδρου. Ούτε και η κυβέρνηση φυσικά θα δεχόταν να μπει σε αυτό το παζάρι. Αν επιδιώκεται η θετική στάση στον εκλογικό νόμο με την προοπτική της «αντιπαροχής» στην εκλογή του Προέδρου –στο πλαίσιο και της δήλωσης τον Σεπτέμβριο Αντιπροέδρου της κυβέρνησης ότι: «Η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας εντάσσεται σε ένα συνολικότερο πακέτο, που περιλαμβάνει τον εκλογικό νόμο τον…»(Πικραμένος)- αυτό θα είχε ενδεχομένως κάποιο νόημα μόνο αν με αυτόν τον τρόπο ο εκλογικός νόμος αποκτούσε άμεση ισχύ. Από την στιγμή που αυτό δεν πρόκειται να συμβεί η ανομολόγητη σκοπιμότητα του «πακέτου»(«Πάμε πακέτο» 20/09/2019) είναι ακατανόητη.

Τι απομένει λοιπόν; Ίσως το μόνο που απομένει είναι η δημιουργία άλλοθι για επιλογές που δεν γίνονται αποδεκτές από το εκλογικό σώμα και ιδιαίτερα από τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της ΝΔ –οι οποίοι αποτελούν την αναλλοίωτη «ψυχή» της παράταξης- όπως έδειξε η πρόσφατη έρευνα της MRB. Το «έργο» αυτό προωθούν: «αναδυόμενοι επί σκηνής, ορισμένοι εξ αναθέσεως υπέρ-καινοφανείς πολιτικοί αστέρες, που επιχειρούν να επηρεάσουν τις εξελίξεις. Κάνοντας αναφορές άλλος για «λύσεις πακέτο» και άλλος για Π.τ.Δ. «πέρα από πολιτικά στεγανά» προλειαίνουν το έδαφος, λειτουργώντας ως «πρόδρομοι», ενώ είναι άγνωστο αν «φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνουν» ή αν κάποιοι κινούν τα νήματα πίσω από κουίντα»(«Προεδρικό γιουσουρούμ.», 31/10/2019). Φυσικά και ορισμένοι οικονομικοί «πάτρωνες» που φιλοδοξούν όχι απλώς να υποδεικνύουν, αλλά να καθορίζουν και να επιβάλλουν πολιτικές και πρόσωπα.

Είναι καιρός να σταματήσουν τα απαράδεχτα παιχνίδια με τους θεσμούς. Το κρυφτούλι που παίζεται ένα χρόνο τώρα εξευτελίζοντας τον κορυφαίο θεσμό του Πολιτεύματος να τελειώσει. Είναι ανάξιο των πραγματικών πολιτικών ηγετών και επικίνδυνο ιδιαίτερα στην χρονική συγκυρία που διανύουμε. Μπορεί το πολιτικό ανάστημα να «κόντυνε» αλλά όλα έχουν τα όριά τους. Ο πολιτικός χρόνος κυλά αστραπιαία και οι ανατροπές είναι πιθανές, ιδιαίτερα όταν διανύουμε ρευστές και επικίνδυνες περιόδους σαν την σημερινή. Αρκεί να αναλογιστούν οι υπεύθυνοι το πώς αισθανόταν ο Παπανδρέου και οι «κηπουροί» του τον Ιανουάριο του 2010. Αν ποτέ είχαν διανοηθεί τις εξελίξεις που θα ακολουθούσαν. Σήμερα οι σύμβουλοι του τότε Πρωθυπουργού έχουν επανέλθει εκεί από όπου τους ανέσυρε. Στην αφάνεια. Έζησαν λίγες «στιγμές» δόξας και δύναμης ανάμεσα σε δύο «αιωνιότητες» αφάνειας και ασημαντότητας. Αυτός πού έμεινε να πληρώσει τον λογαριασμό στην ιστορία είναι ο πρώην Πρωθυπουργός και η παράταξη που ίδρυσε ο πατέρας του.

Στο παιγνίδι συμμετέχει και ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Την ευκαιρία να είναι «μονά - ζυγά» κερδισμένος του την προσέφερε η κυβέρνηση. Ασφαλώς και δεν «καίγεται» για την επανεκλογή Παυλόπουλου. Αντίθετα η επιμονή και η ένταση με την οποία επαναφέρει στο προσκήνιο την υποψηφιότητα αντί να την στηρίζει την αποδυναμώνει. Τα αρνητικά ανακλαστικά που έχει η πλειοψηφία της κοινωνίας απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ συμπαρασύρουν και τον νυν Π.τ.Δ.. Φυσικά αυτό δεν γίνεται από πολιτική απειρία. Δεν γίνεται αθώα. Κανένας δεν αμφιβάλει πλέον για την πολιτική πανουργία του τέως Πρωθυπουργού. Αφού όμως η κυβέρνηση του έκανε το «δώρο» -για ανομολόγητους και ακατανόητους λόγους- να ξεκινήσει και να συνεχίζει αυτό το «Προεδρικό γιουσουρούμ» δεν θα έχανε την ευκαιρία να το εκμεταλλευτεί. Επιμένοντας εμφατικά στην επανεκλογή αν τελικά αυτή προκύψει θα φανεί ότι η κυβέρνηση υιοθέτησε την άποψή του, συρόμενη μάλιστα. Αν αντιθέτως –πράγμα που κατά την προσωπική μου άποψη είναι η πραγματική του επιθυμία σε αντίθεση με τα φαινόμενα- επιλέξει άλλο πρόσωπο και ιδιαίτερα αν αυτό προέρχεται από τα επώνυμα στελέχη του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, τότε θα αποκομίσει οφέλη από τον διχασμό που έχει εν τω μεταξύ καλλιεργηθεί στην βάση της Ν.Δ..

Αν η κυβέρνηση αναζητά άλλοθι για την προώθηση στην Π.τ.Δ. έναν εκλεκτό του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ -με το πρόσχημα της «συναίνεσης» στον εκλογικό νόμο- είναι καιρός να ανακρούσει πρύμναν. Έχει απόλυτα δίκιο η κυρία Μπακογιάννη όταν δηλώνει ότι: «Χρειαζόμαστε έναν Πρόεδρο Δημοκρατίας που να μπορεί να εκλεγεί με την μεγαλύτερη δυνατή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, για να συμβολίσει στην πράξη την ενότητα του έθνους»(Realnews, 12/1/19). Σε τελική ανάλυση, πρέπει το Εθνικό συμφέρον -όχι τα απωθημένα- να καθορίζει τις πολιτικές αποφάσεις.

Αντωνάκος Αντώνης

12-01-2020

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα, 06 Ιανουαρίου 2020 00:59

Η δολοφονία Σουλεϊμανί και η στα καθ’ ημάς επίδρασή της του Αντώνη Αντωνάκου.

Η δολοφονία Σουλεϊμανί και η στα καθ’ ημάς επίδρασή της.

«Η κλιμάκωση στην ευρύτερη περιοχή δεν μπορεί παρά να ανησυχεί την Αθήνα, καθώς ευνοεί εξ ορισμού τις χώρες που διαθέτουν αναθεωρητική ατζέντα»., Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 5/1/2020

Ο, υπαρκτός, κίνδυνος τρομοκρατικής ενέργειας στην χώρα μας -στο πλαίσιο εκδήλωσης αντιποίνων για την δολοφονία του Σουλεϊμανί- θα έχει ασφαλώς σημαντικές επιπτώσεις στην οικονομία καθώς θα επηρεάσει, φυσικά, τον τουρισμό. Έστω και αν ισχύει η, καθησυχαστική, εκτίμηση ότι η Ελλάδα δεν θα συμπεριληφθεί στις χώρες-στόχους δεν παύει το ενδεχόμενο να προκαλεί ανησυχίες και να επιβάλει τα αυξημένα μέτρα επαγρύπνησης τα οποία ήδη έλαβε η κυβέρνηση. Επιπλέον, βέβαια υφίσταται –διαρκώς επαυξανόμενος μάλιστα λόγω των εντεινόμενων ροών λαθρομεταναστών και προσφύγων- η πιθανότητα ανεξέλεγκτης τρομοκρατικής ενέργειας, -ενός «τυφλού» κτυπήματος-, η οποία λόγω ακριβώς αυτού του χαρακτήρα της μπορεί να είναι περισσότερο επώδυνη.

Όμως, αν μπορούμε να είμαστε, συγκρατημένα, αισιόδοξοι ότι τελικά η χώρα μας θα αποφύγει να εξελιχθεί σε πεδίο εκδήλωσης της εκδίκησης της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν και των «πιστών» της, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε το ίδιο και για τις επιπτώσεις που θα έχουν τα πρόσφατα γεγονότα στους γεωπολιτικούς συσχετισμούς της ευρύτερης περιοχής που μας αφορούν. Όπως επισημαίνει η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στο σημερινό(5/1^ου) πρωτοσέλιδό της οι εξελίξεις αυτές ευνοούν τις αναθεωρητικές δυνάμεις της περιοχής. Δηλαδή ενισχύεται η σημασία της Τουρκίας για τις ΗΠΑ και για την ΔΥΣΗ γενικότερα. Το γεγονός αυτό αναμένεται να την αποθρασύνει ακόμα περισσότερο εντείνοντας την επεκτατική βουλιμία της.

Η κατάσταση, ακήρυχτου, πολέμου στην οποία περιήλθαν οι σχέσεις ΗΠΑ-Ιράν μετά την δολοφονία του Σουλεϊμανί είναι το τελευταίο επεισόδιο της εξελισσόμενης έντασης η οποία φαίνεται να αποτελεί στρατηγική επιλογή του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. Η μονομερής αποχώρηση(5^ος/2018) των ΗΠΑ από την συμφωνία -για τον περιορισμό του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν- που είχαν συνάψει(7^ος/2015) οι έξι χώρες(ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία) άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Οι αντιρρήσεις των άλλων συμβαλλομένων, -καθώς δεν υπήρχαν σοβαρές ενδείξεις, πολλώ δε μάλλον αποδείξεις, ότι παραβιαζόταν η συμφωνία και η Διεθνής Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας διαβεβαίωνε ότι: «ουδεμία αξιόπιστη ένδειξη έχει για δραστηριότητες στο Ιράν που έχουν σχέση με την ανάπτυξη πυρηνικού όπλου μετά το 2009»-, δεν ελήφθησαν υπ’ όψιν από τον Τραμπ, αποτελώντας ένα ακόμα δείγμα μιας πολιτικής αντίληψης που μάλλον σε επιχειρηματία ταιριάζει παρά στον Πρόεδρο της –μέχρι πρότινος τουλάχιστον- ηγέτιδας δύναμης του Ελεύθερου Κόσμου.

Αποτιμώντας τα αποτελέσματα της πολιτικής Τραμπ στην περιοχή, στον ακήρυχτο πόλεμο με το Ιράν, προστίθενται η απώλεια για την Δύση της Συρίας και του Ιράκ. Εκ των πραγμάτων προκύπτει η αναβάθμιση της σημασίας της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή. Όχι μόνο στρατιωτικά αλλά και λόγω των επιρροών που μπορεί να ασκεί στις εν λόγω χώρες. Τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχουν την πολυτέλεια να απολέσουν και την Τουρκία. Όσο και αν η πολιτική της είναι αναθεωρητική, όσο κι’ επιχειρεί να «χορεύει ταγκό» και με άλλους, η Δύση η οποία μέχρι πρότινος δεν είχε την βούληση φαίνεται να χάνει και την δυνατότητα συνετισμού του «κακομαθημένου παιδιού». Εκ των πραγμάτων η πολιτική Τραμπ εκτός των άλλων έχει παγιδεύσει και την Ε.Ε. υποχρεώνοντάς την να υποκύπτει στα εκβιαστικά «θέλω» της νέο-Οθωμανικής Τουρκίας. Το 2020 θα αποδειχθεί εξαιρετικά κρίσιμο και οι εξελίξεις καθοριστικές για την Ανατολική Μεσόγειο και την Ελλάδα.

Αντωνάκος Αντώνης

05-01-2020