Newsletter

Συμπληρώστε το e-mail σας και διαβάστε το καθημερινό newsletter από το dictyo.gr
  
  
  
Προβολή άρθρων κατά ημερομηνία: Σεπτέμβριος 2019 - ΔΙΚΤΥΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ dictyo.gr

 

 
Η χαμένη τιμή των «επενδύσεων».
«Περισσότερες από τις μισές χορηγήσεις που έχουν δοθεί σε επιχειρήσεις τουρισμού είναι απλήρωτες.» Σ. Κωνσταντινίδης, Καθημερινή 21/9/2019
Σύμφωνα με έρευνα της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων(«Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», Σ. Κωνσταντινίδης, 21/9/19) κατά την άποψη των επιχειρήσεων: «Ως τρίτο εμπόδιο στις επενδύσεις αξιολογείται, με πο­σοστό περίπου 75%, η έλλειψη χρηματοδότησης…». Στις δύο πρώτες θέσεις –πάντα κατά την ίδια έρευνα με ποσοστό 85% τοποθετούνται «η αβεβαι­ότητα για το μέλλον αλλά και η φορολογία». Ασφαλώς οι επενδύσεις είναι πρωταρχικής σημασίας για την ανάπτυξη. Η παραγωγή πλούτου είναι το αναγκαίο προαπαιτούμενο για την ευημερία. Το αίτημα της κατά το δυνατόν δικαιότερης διανομής του ακολουθεί. Όμως, ακόμα και αν αγνοήσουμε τις διεθνείς συγκυρίες οι προϋποθέσεις για τις επενδύσεις και την ανάπτυξη είναι πιο σύνθετες από αυτές που καταγράφονται στην προαναφερόμενη έρευνα.

 

Η Ελλάδα, για λόγους που δεν θα αναλυθούν στο παρόν, έχασε μετά το 74 δύο σημαντικές αναπτυξιακές ευκαιρίες. Δεν αξιοποίησε την προνομιακή ένταξή της στην Ε.Ο.Κ. και δεν εκμεταλλεύτηκε την πτώση του Ανατολικού Μπλοκ. Οι εσωτερικές συνθήκες και οι νοοτροπίες που διαμορφώθηκαν αποτυπώνονται στα «αναπτυξιακά» αποτελέσματα της δεκαετίας του 2000 και μάλιστα την περίοδο πριν να ξεσπάσει η παγκόσμια οικονομική κρίση.
ΕΤΟΣ
ΧΟΡΗΓΗΣΕΙΣ
ΔΙΣ. €
2002
85,37
2003
97,78
2004
106,89
2005
126,32
2006
152,34
2007
189,72
2008
233,35
Οι τρεις αιτίες που καταγράφονται στην έρευνα ως κύριες δεν υπήρχαν. Αντίθετα υπήρχε μια γενικευμένη αισιοδοξία και βεβαιότητα για το μέλλον, η φορολογία ήταν χαμηλή και η χρηματοδότηση άνετη. Η ένταξη στο ευρώ, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, η αδιαμφισβήτητη σταθερότητα του διπολικού πολιτικού συστήματος, οι διεθνείς επιτυχίες, η άνθηση του τουρισμού είχαν δημιουργήσει ένα πρωτόγνωρο κλίμα μακαριότητας στην κοινωνία και στην πλειοψηφία των επιχειρήσεων. Δεν υπήρχε λοιπόν ούτε «αβεβαιότητα για το μέλλον» ούτε η φορολογία αποτελούσε άλλοθι για την –σε κάθε περίπτωση αδικαιολόγητα ανεπαρκή- «χλωμή» και κατ’ εξοχήν μη παραγωγική ανάπτυξη/μεγέθυνση.
Εκεί όμως που εξαφανίζονται εντελώς τα προσχήματα είναι στον τομέα της χρηματοδότησης. Η ένταξη στο ευρώ έκανε εύκολη και «ανέμελη» την χρηματοδότηση της οικονομίας. Το χρήμα «έρρεε ανεξέλεγκτα» στην «αγορά» μετατρέποντας και τις επιχειρηματικές «αλυκές» σε εύφορους «οπωρώνες». Μέσα σε έξη χρόνια οι χορηγήσεις των τραπεζών αυξήθηκαν κατά 147,98(!!!) δισ. ευρώ, δηλαδή σχεδόν τριπλασιάστηκαν με άλματα από χρόνο σε χρόνο. Το ίδιο διάστημα η ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής οικονομίας υποχώρησε κατά 25% ενώ οι εξαγωγές ήδη «το 2002, οπότε ξεκίνησε η χρήση του ευρώ, μειώθηκαν κατά 8,4%!»(Μ. Ιγνατίου, «ΤΡΟΪΚΑ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ»). Η αύξηση των τιμών –με ασήμαντη συμμετοχή σε αυτό της αύξησης του κόστους εργασίας- εγχώριων προϊόντων, υπηρεσιών, ενοικίων κ.λπ., «απογείωσε» το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών. Η παραοικονομία «φλέρταρε» με το 40% η φοροδιαφυγή, η φοροκλοπή και η εισφοροδιαφυγή ανθούσαν ενώ τα χρέη προς το Δημόσιο ξεπερνούσαν τα 30 δισ. ευρώ.
Αλλά, για να επιστρέψουμε στο σήμερα, ακόμα και με δεδομένο ότι ισχύουν οι αιτιάσεις που θεωρούν οι επιχειρηματίες ως κύριες αιτίες για την καχεξία της ανάπτυξης σήμερα, πως δικαιολογείται η δυσπραγία των τουριστικών επιχειρήσεων; Ενός τομέα δηλαδή που όχι μόνο αποτελεί την «βαρειά βιομηχανία» της χώρας αλλά ο οποίος τα τελευταία χρόνια διανύει μια περίοδο παρατεταμένης Άνοιξης; Αναρωτιέται, εύλογα ο Σ. Κωνσταντινίδης: «Το πρόβλημα με το οποίο κανείς δεν φαίνεται να έχει λόγο να ασχοληθεί είναι γιατί ο δυναμι­κός ελληνικός τουρισμός δυσκο­λεύεται. Γιατί αναμένουμε (ΣΕΤΕ); επενδύσεις 6.5 δισ. ενώ είναι ζη­μιογόνες;» (Καθημερινή 21/92019.). Αλήθεια, γιατί είναι ζημιογόνος ένας κλάδος που ανθεί; Και αν είναι στ’ αλήθεια ζημιογόνος πως δικαιολογείται η πρόθεση να επενδυθούν επιπλέον σημαντικά κονδύλια σε αυτόν; Γιατί δεν αναρωτιούνται οι αρμόδιοι -αλλά και η πλειοψηφία των ασχολούμενων με την ενημέρωση των πολιτών και την κριτική αποφάσεων και γεγονότων- αν, παράλληλα έστω με την σχεδόν καθημερινή ενασχόληση με τις «120 δόσεις», είναι ηθική και δίκαιη η «διακριτική» μετακύλιση των «κόκκινων δανείων» -και αυτών των επιχειρήσεων- στις πλάτες των φορολογουμένων; Γιατί και οι ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, όπως μας ενημερώνει ο Σ. Κωνσταντινίδης: «…έχουν υψηλά δάνεια με εγγύηση τα ακίνητα, εμφανί­ζουν ζημίες και δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τις υποχρεώσεις τους.» συμπληρώνοντας ότι «Υπάρχουν, όμως, και καλά νέα.» αφού «Οι εταιρείες που ανακαινίζουν τα ξενοδοχεία, όπως και οι άλλες που τα προμηθεύουν τρό­φιμα. ποτά, κλινοσκεπάσματα και άλλα αναλώσιμα, είναι εξαιρετικά κερδοφόρες. Συνήθως ανήκουν σε πρόσωπα από τις οικογένειες υπερχρεωμένων ξενοδόχων, αλλά λειτουργούν αποτελεσματι­κά. Ευτυχώς.» Σ. Κωνσταντινίδης, Καθημερινή 21/9/2019.
Δηλαδή, με το ένα χέρι παίρνουμε «αναπτυξιακό» δάνειο από την τράπεζα, ακολούθως -μεταφέροντας τα κέρδη της επιχείρησης μέσω «προσφιλών» εταιρειών στην άλλη τσέπη- εμφανίζουμε ζημίες και σταματάμε την εξόφληση του δανείου, διεκδικώντας την παραπομπή του στις καλένδες. Δυστυχώς –«Ευτυχώς», όπως το διατύπωσε και ο Σ.Κ.- το «δανεικά κι αγύριστα» στην χώρα μας φαίνεται να είναι το «Ελληνικό Όνειρο» μιας σημαντικής μερίδας της εγχώριας επιχειρηματικότητας. Ασφαλώς υπάρχουν υγιείς επιχειρήσεις και πραγματικοί επιχειρηματίες, είναι όμως γεγονός ότι μεγάλο τμήμα της επιχειρηματικότητας –της περιβόητης «αγοράς» που στην «αυλή της σφάζονται παλληκάρια»- νοσεί επιμένοντας σε παλιές πρακτικές, στις «επενδύσεις» με κοινωνική δαπάνη, στον πλουτισμό στην πλάτη των κορόιδων τα οποία χρεώνονται και τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών.
Επομένως, ακόμα και αν κάποιος υποστηρίξει ότι, είναι δύσκολο να παταχθεί το φαινόμενο της παραοικονομίας και της φοροδιαφυγής/φοροκλοπής στον τουριστικό τομέα, -πρόσφατη έρευνα της Ε.Ε. κατέγραψε ότι η «διαρροή» Φ.Π.Α. στην Ελλάδα είναι τριπλάσια από τον μέσο Ευρωπαϊκό όρο (34% έναντι 11%) και ασφαλώς το σημαντικότερο τμήμα της σημειώνεται γενικά στις υπηρεσίες τουρισμού- είναι ίσως καιρός να αντιμετωπισθούν διαφορετικά τα «κόκκινα δάνεια» και οι γενικότερες «διευκολύνσεις» στον κλάδο. Όταν «Περισσότερες από τις μισές χορηγήσεις που έχουν δοθεί σε επιχειρήσεις τουρισμού είναι απλήρωτες»( Σ. Κωνσταντινίδης, Καθημερινή 21/9/2019) ενώ παράλληλα συζητούνται «τιτλοποιήσεις» κόκκινων δανείων με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου –δηλαδή των φορολογουμένων- κάτι φαίνεται «στραβό». Ιδιαίτερα όταν «τρέχει ακόμα το αίμα» από τις πληγές των πολιτών λόγω περικοπών, φορολογικών επιβαρύνσεων, αλλά και του «κουρέματος» κατά 53,5% των αποταμιεύσεων όσων είχαν την αφέλεια, όπως αποδείχθηκε, να εμπιστευθούν τα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου.
Αντωνάκος Αντώνης
29-09-2019

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com   http://www.antonakos.edu.gr

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις
 
Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;
Είναι ιδιαίτερα απογοητευτικό για την ποιότητα της Δημοκρατίας(;) μας αυτό που αναλύει το χθεσινό πρωτοσέλιδο της ΕΣΤΙΑΣ. Στο άρθρο του –πάντα έγκυρου και σοβαρού- Μ. Κοττάκη, ο δημοσιογράφος κάνει την «αυτοκριτική» του επειδή διαψεύσθηκε στην πρόβλεψη που είχε διατυπώσει πριν ένα χρόνο στο Συνέδριο των Ευρωπαίων Δημοσιογράφων ότι: «εντός πενταετίας θα οδηγηθούμε στην «διαπλοκή του ενός»». Όπως δηλώνει έκανε λάθος «ως προς την ταχύτητα των εξελίξεων» αφού «ήδη ανατέλλει η εποχή της διαπλοκής του ενός». Διαπιστώνει ότι: «οδεύουμε ταχέως» σε μια κατάσταση όπου στα χέρια ενός συγκεντρώνονται πολλά και ποικίλα -καθοριστικά για την ποιότητα της Δημοκρατίας- μονοπώλια στα οποία συμπεριλαμβάνεται και το «μονοπώλιο ακόμη και σε ορισμένα κέντρα εξουσίας»!

Επισημαίνοντας ότι η υπερβολική δύναμη –και η αίσθηση του ακατάβλητου- οδηγεί στο σημείο στο οποίο «βρισκόμαστε σήμερα», δηλαδή στην «μέθη της εξουσίας», μιας εξουσίας που «καταδέχεται να της υποβάλλουν τα σέβη της σε ρεστωράν και καφέ οι «Γκαρσόν» της πολιτικής και οι «Πατρόν» του κρατικού μηχανισμού». Το σημείο όμως αυτό είναι πέρα από τα όρια του στοιχειώδους μέτρου αγγίζοντας την Ύβρη η οποία αναπόδραστα ακολουθείται από την Νέμεση.
Ιδιαίτερα το τελευταίο που –υπαινικτικά αλλά σαφώς- καταγγέλλεται με τους απόλυτα απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς ««γκαρσόν» της πολιτικής» και ««πατρόν» του κρατικού μηχανισμού» δικαιώνει αυτό που πριν από 19 χρόνια έγραφα σε άρθρο μου: «Η δημιουργία μιας εικονικής πραγματικότητας, η οποία οικοδομείται με συνέπεια από το εκμαυλισμένο και υποταγμένο (συνειδητά ή ασυνείδητα), στη συντριπτική πλειοψηφία του, σε άλλες σκοπιμότητες σύστημα ενημέρωσης, δεν αλλοιώνει απλώς τους κανόνες της πολιτικής αντιπαράθεσης αλλά καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις και μέσω αυτών τις κοινωνικές και οικονομικές, μετατρέποντας σε τυπικής σημασίας την έκφραση της πολιτικής βούλησης του λαού»(«Είναι Δημοκρατία ή ηλεκτρονική μπανανία;», ΑΔ. ΤΥΠΟΣ, 14/02/2000). Η κατάσταση έκτοτε όχι μόνον δεν βελτιώθηκε αλλά αντίθετα επιδεινούμενη ραγδαία δείχνει ότι τελικά θα δικαιωθεί ο τίτλος του άρθρου μου.
Ασφαλώς δεν είμαστε ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία χώρα που τα διάφορα συμφέροντα παρεμβαίνουν στις πολιτικές εξελίξεις και αποφάσεις. Η διαφορά έγκειται στην ένταση και την ποιότητα των παρεμβάσεων αλλά και στον βαθμό του επηρεασμού. Μια δεύτερη διαφορά είναι ο βαθμός της διαφάνειας υπό την οποία επιχειρούνται αυτές οι παρεμβάσεις. Στις Η.Π.Α. το lobbyingείναι νόμιμο και διεξάγεται υπό το φως της δημοσιότητας. Εδώ πρέπει να αναρωτιόμαστε για το ποια είναι τα «Γκαρσόν» και σε ποιές ομάδες ανήκουν. Αλλά η βασικότερη διαφορά μας με τις προηγμένες Δημοκρατίες είναι ότι εκεί λειτουργούν αποτελεσματικότερα τα θεσμικά αντίβαρα(ChecksandBalances), στα οποία ασφαλώς συμπεριλαμβάνεται η ανεξαρτησία και η πολυφωνία του τύπου.
Αυτή η ανεξαρτησία και η πολυφωνία του τύπου –σύμφωνα με όσα επισημαίνει το άρθρο της ΕΣΤΙΑΣ- στραγγαλίζεται. Το φαινόμενο δεν οφείλεται αποκλειστικά στη «νέα εποχή» ούτε στα «Νέα Τζάκια». Αν οι πανίσχυροι παλαιοί επιχειρηματίες (Ωνάσης, Νιάρχος, Μποδοσάκης, Αγγελόπουλος, κ.λπ.) δεν επεχείρησαν να υπερκεράσουν και να χειραγωγήσουν την πολιτική εξουσία –μέσω του ελέγχου του τύπου- είναι γιατί γνώριζαν ότι οι πολιτικοί της εποχής δεν επρόκειτο να τους το επιτρέψουν. Η πλειοψηφία των πολιτικών των τελευταίων τριών δεκαετιών έχει τεράστια ευθύνη όχι μόνο γιατί ανέχθηκε, αλλά και γιατί πολλές φορές βοήθησε να γιγαντωθεί το φαινόμενο επειδή εξυπηρετούσε συγκυριακά προσωπικά και κομματικά πολιτικά συμφέροντα. Λειτουργώντας ανεύθυνα όχι μόνο έγιναν «συνένοχοι» στο πολιτικό «έγκλημα» της κατάλυσης του καθαρτήριου ρόλου των Μ.Μ.Ε. στην λειτουργία της Δημοκρατίας και των θεσμών αλλά εκχώρησαν -άτυπα αλλά ορατά- σε μη θεσμικούς παράγοντες και τα δικαιώματα της εντολής που τους δίδουν οι πολίτες μέσω της ψήφου. Όπως θα έλεγε και ο Αλεξανδρινός ποιητής δεν πρόσεξαν και «ανεπαισθήτως τους έκλεισαν έξω από τα τείχη» της δημοκρατικής νομιμοποίησης που είναι αποκλειστικά δική τους.
Οι «λαφυραγωγοί» της πολιτικής εξουσίας έχουν πλέον βγει στα ανοιχτά και «αρμενίζουν πλησίστιοι» υποδεικνύοντας (ή μήπως υπαγορεύοντας) πολιτικές αποφάσεις. Υποδεικνύουν πολιτικές αλλά και πρόσωπα μερικά εκ των οποίων οι ίδιοι τα έχουν ανασύρει από την αφάνεια δίνοντας τους βήμα προβολής. Δεν θα διακινδυνεύαμε ιδιαίτερα να διαψευσθούμε με την πρόβλεψη ότι σε λίγα χρόνια ή «δημοσιογραφία»(ή κάθε είδους «Τήλε-ειδικός» αναλυτής) θα είναι το «αγροτικό» για την πλειοψηφία των βουλευτών. Είναι χαρακτηριστικό επί του θέματος ότι στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση, σε μεγάλη περιφέρεια, μεταξύ των δέκα πρώτων σε ψήφους υποψήφιων ενός κόμματος οι έξη ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία.
Είναι στο χέρι του συνόλου της πολιτικής ηγεσίας της χώρας, αλλά κυρίως της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να αποτρέψουν τον ολισθηρό για την δημοκρατία κατήφορο. Η πολιτική εξουσία οφείλει να είναι –στα πλαίσια που ορίζει το Σύνταγμα- η αδιαμφισβήτητη εξουσία του τόπου. Το ίδιο ασφαλώς οφείλει να πράξει και η Δικαιοσύνη. Το μήνυμα ότι δεν θα γίνουν ανεκτές στο μέλλον προσπάθειες παρεμβάσεων
Παρεμβάσεις επιχειρήθηκαν για την επιλογή του νέου Επιτρόπου της χώρας στην Ε.Ε.. Ο Πρωθυπουργός ως όφειλε τις αγνόησε αλλά ορισμένοι αποδεικνύοντας ότι δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι οι καιροί άλλαξαν, δείχνουν τα δόντια τους και βάζουν τα φερέφωνά τους να «αλυχτούν» απειλητικά. Παρεμβάσεις επιχειρούνται και στο θέμα της επιλογής του Π.τ.Δ.. Το γεγονός αυτό ασφαλώς θα ήταν θεμιτό αρκεί αυτοί που το επιχειρούν τεκμηριωμένα -και όχι με υπαινιγμούς, «πληροφορίες», και χαριτωμένες «αναλύσεις»- να επιχειρηματολογούσαν επί του θέματος. Για παράδειγμα ποιά είναι τα πρόσωπα που «έχουν μπει ξανά στο κάδρο της προεδρικής εκλογής την τελευταία δεκαετία» και τα οποία έχουν «πορεία και λόγο στα δρώμενα της χώρας» και τι σημαίνει το «Τυπικώς(;) ο Ευριπίδης Στυλιανίδης την πρόταση για την εκλογή διαδόχου του Προκόπη Παυλόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας» και γιατί «για τους μυημένους, έχει κι αυτό μια μακιαβελική διάσταση»(ΤΑ ΝΕΑ, 21/9); Είναι «μακιαβελική» πρακτική -δηλαδή ενδεικτική της πυγμής της ηγεσίας- ότι έβαλε έναν «Καραμανλικό […] να εισηγηθεί τυπικώς» το σύστημα διαδοχής ενός άλλου Καραμανλικού; Τόσος σεβασμός στη Δημοκρατία και τους Συνταγματικούς θεσμούς στον καιρό της πολιτικής νεωτερικότητας; Μάλλον κάπου υπάρχει λάθος, ή στις στοχεύσεις της εφημερίδας και των συντακτών της, ή στους πληροφοριοδότες τους.
Επειδή τα κείμενα διανθίζουν και ονόματα συνεργατών του Πρωθυπουργού είναι ευκταίο να μην είναι πραγματικά στην δική τους σκέψη αυτό που στην εφημερίδα παρουσιάζεται ως: «Ο προσανατολισμός της κυβέρνησης είναι στην περίπτωση που δεν επιτυγχάνεται ούτε πλειοψηφία 151 να προβλέπεται ανάδειξη Προέδρου της Δημοκρατίας σε μια καταληκτική ψηφοφορία και τη σχετική πλειοψηφία των παρόντων στη Βουλή» »(ΤΑ ΝΕΑ, 21/9)! Έστω και ως μπλόφα σε «παρτίδα πολιτικού πόκερ» η απειλή –απευθυνόμενη σε εχθρούς και φίλους- ότι μπορεί να εκλεγεί Π.τ.Δ. με τη «σχετική πλειοψηφία των παρόντων» είναι απαράδεκτη. Η αλαζονεία της εξουσίας που γιγαντώνεται εξελισσόμενη σε Ύβρη -η οποία με τη σειρά της επιφέρει την Νέμεση- δεν αφορά μόνο «νταβατζήδες», αφορά και πολιτικούς, ιδιαίτερα μάλιστα τους «διορισμένους».
Αντώνης Αντωνάκος                     
22-09-2019
antonakosantonis@gmail.comhttp://www.antonakos.edu.gr
Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

 

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
«Στη συντριπτική τους πλειονότητα, οι επαγγελματίες δηλώνουν(!) κέρδη έως και 10.000 ευρώ για να μην πληρώνουν(!) περισσότερες ασφαλιστικές εισφορές από το ελάχιστο όριο των 175 ευρώ». Θ. Τσίρος, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 8/9/2019.
Ταυτόχρονα με την έρευνα της Ε.Ε. για την φοροδιαφυγή που επιβεβαιώνει -για μια ακόμα φορά- ότι η φοροδιαφυγή είναι ενδημικό φαινόμενο στην Ελλάδα, προαναγγέλθηκαν μέτρα τα οποία στοχεύουν στην ελάφρυνση εκείνων κυρίως οι οποίοι συντηρούν την παραοικονομία. Στο καθαρά δημοσιογραφικό-επαγγελματικό ρεπορτάζ της Καθημερινής η αλήθεια διαχέεται μέσα στις γραμμές του κειμένου. Είναι αλήθεια, πασίγνωστη και αναμφισβήτητη, ότι: «Στη συντριπτική τους πλειονότητα»οι επαγγελματίες«δηλώνουν» περίπου ότι θέλουν ή ότι τους συμφέρει. Όχι μόνο για να μην πληρώσουν «περισσότερες ασφαλιστικές εισφορές από το ελάχιστο όριο», αλλά και για να πληρώσουν λιγότερο ή καθόλου φόρο ενώ ταυτόχρονα αποκτούν και πρόσβαση σε κοινωνικές παροχές (επιδόματα τέκνων, στεγαστικά, κ.λπ.).

 

Αν η χώρα δεν ήταν «πρωταθλήτρια» και σε αυτόν τον τομέα -με ποσοστό αυτοαπασχολούμενων στο σύνολο των απασχολούμενων 30,65% έναντι 14,47% του μέσου όρου της Ε.Ε.(Θ. Τσίρος, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 18/7/16), ερμηνεύοντας και τις «επιδόσεις» μας στην παραοικονομία και την φοροδιαφυγή- το γεγονός δεν θα είχε τόσο μεγάλη σημασία. Λόγω όμως ακριβώς αυτού του ποσοστού, ο συντάκτης της Καθημερινής στο προαναφερθέν δημοσίευμα προέβλεπε ότι: «Στο τέλος του μνημονίου, οι εκκαθαρίσεις των φορολογικών δηλώσεων, θα δείξουν ότι τα «συνήθη υποζύγια» –μισθωτοί και συνταξιούχοι– θα έχουν κληθεί να σηκώσουν ακόμη περισσότερα δημοσιονομικά βάρη». Δυστυχώς η εμπειρία, αλλά και η γνώση της Ελληνικής πραγματικότητας δεν μας επιτρέπει σήμερα να προσδοκούμε διαφορετική εξέλιξη.
Εκ παραλλήλου και προτασσόμενη (θα ισχύσει και για τα εισοδήματα του 2019) είναι η ελάφρυνση με την μείωση της φορολογίας στα κέρδη από 29% σε 24% στα νομικά πρόσωπα. Με αμετάβλητα τα δηλωθέντα εισοδήματα το δημοσιονομικό κόστος ανέρχεται σε 690 εκ. ευρώ ή 34% των εσόδων από αυτήν την πηγή και «απαιτείται αύξηση των δηλωθέντων κερδών κατά 20%» για να «εκμηδενιστεί η επιβάρυνση»( Θ. Τσίρος, Καθημερινή 8/9/19). Αν και είναι δύσκολο να υπολογισθούν οι απευθείας ευεργετικές επιπτώσεις που θα έχει το μέτρο στην ανάπτυξη –αφαιρουμένων των άλλων παραγόντων που θα επηρεάσουν την πορεία της οικονομίας- το σενάριο αυτό φαντάζει μάλλον αισιόδοξο. Με δεδομένο ότι από τα περίπου 255.000 νομικά πρόσωπα/επιχειρήσεις: «1. Οι 100.000 εμφανίζουν ζημίες. 2. Οι 64.000 δηλώνουν μηδενικά κέρδη. 3. Οι 45.000 έχουν κέρδη έως 15.000 ευρώ τον χρόνο, όσα δηλαδή δηλώνει και ένας μέσος μισθωτός ή συνταξιούχος»(Θ. Τσίρος, Καθημερινή 8/9/19) η αντίδρασή τους είναι μάλλον προβλέψιμη και μετά τα νέα μέτρα.
Η πρόταξη των κινήτρων προωθείται γιατί: «Σύμφωνα με ανώτατο κυβερνητικό στέλεχος, ο βασικός στόχος είναι να αυξηθεί η «φορολογητέα ύλη» […] καθώς με αυτόν τον τρόπο θα καλυφθεί μεγάλο μέρος του δημοσιονομικού κόστους…»(Θ. Τσίρος, Καθημερινή 8/9/19). Δηλαδή, εικάζεται ότι θα σπεύσουν οι φοροφυγάδες να κάνουν πιο ειλικρινείς δηλώσεις! Προφανώς, για να παρεπιδημούν η παραοικονομία και η φοροδιαφυγή δεν είναι εύκολα αντιμετωπίσιμες με τα μέχρι σήμερα χρησιμοποιούμενα «εργαλεία» και απαιτούνται νέες ριζοσπαστικές πολιτικές. Αλλά, παρά το γεγονός ότι: «η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία», η αισιοδοξία και τα κίνητρα σίγουρα δεν θα λύσουν τα δημοσιονομικά προβλήματα ούτε θα συμβάλλουν στην αναδιάρθρωση της «αγοράς».
Αντώνης Αντωνάκος             
12-09-2019

antonakosantonis@gmail.comhttp://www.antonakos.edu.gr

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις
Τετάρτη, 11 Σεπτεμβρίου 2019 00:24

It’s the economy, stupid! του Αντώνη Αντωνάκου.

 
Επιτέλους, τι δεν καταλαβαίνουμε; Η Ε.Ε. δεν είναι οργανισμός αλληλεγγύης. Δεν είναι φιλανθρωπική ΜΚΟ –από τις λίγες που είναι ανιδιοτελείς- αλλά «εταιρεία» κοινών συμφερόντων. «Εταιρεία» μάλιστα που και μεταξύ των εταίρων υφίσταται ο κανόνας του ισχυρότερου. Όποιος είναι πιο ισχυρός ή πιο ικανός εκμεταλλεύεται την πλεονεκτική του θέση ακόμα και σε βάρος των ομοτράπεζων του. Ο «συνεταιρισμός» δημιουργεί ευκαιρίες –όχι πάντα ίσες- για όλους, αλλά για να ωφεληθείς πρέπει να έχεις την πρόνοια και την ικανότητα να τις αρπάξεις «στο φτερό». CarpeDiem.

 

Η ευκαιρία μας δόθηκε με την προνομιακή ένταξή μας στην ΕΟΚ. Η Ελλάδα μπορούσε να αποτελέσει μαγνήτη για τις επενδύσεις. Μπορούσε να απογειωθεί οικονομικά. Να αναπτύξει ισχυρή αμυντική βιομηχανία, να εξοπλιστεί, να μην τολμά κανένας «καλός» γείτονας να εγείρει παράνομες και παράλογες διεκδικήσεις. Αν δεν αξιοποιήσαμε την ευκαιρία, φταίει το κεφάλι μας.
Η συμπαράσταση που περιμένουμε τώρα απέναντι στην Τουρκία δεν πρόκειται να υπάρξει -στο όνομα του Διεθνούς δικαίου ή της αλληλεγγύης- αν δεν συμβαδίζει με τα συμφέροντα των εταίρων. Όποιος έχει συμφέροντα κοινά με εμάς θα είναι μαζί μας όσο δεν «ματώνει». Οι άλλοι θα «σφυρίζουν αδιάφορα» βγάζοντας χλιαρά ανακοινωθέντα την ίδια ώρα που συνεχίζουν τις επενδύσεις τους στην γείτονα. Αλλά έτσι είναι ο κόσμος. Όπως λέει εκφραστικά το γνωστό: «Itstheeconomy, stupid”, η οικονομία και τα συμφέροντα έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι πάντα.
Πριν από την χρεοκοπία και ενώ η χώρα πάλευε εναγωνίως με τα ελλείμματα και το χρέος, η Καγκελαρία πίεζε για την αγορά των eurofighter, πίεζε για την παραλαβή των «κεκλιμένων» υποβρυχίων. Την ίδια ώρα το Μέγαρο των Ηλυσίων πίεζε για τις φρεγάτες και για άλλα «καλούδια». Ήξεραν για την κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας, οι δικές τους τράπεζες δάνειζαν με το αζημίωτο την υπερχρεωμένη χώρα. Είχαν όμως καλομάθει, 11 δισ. «βερεσέδες» λόγω εξοπλιστικών είχε φορτωθεί η νέα κυβέρνηση το 2004. Αυτοί «πούλαγαν» εμείς αγοράζαμε, με δανεικά. Μπορεί η Καγκελάριος να μην διατύπωσε δημοσίως αυτό που είπε ο κύριος Σημίτης το 2000 αλλά είναι σίγουρο ότι το σκέφθηκε: «ας προσέχανε»!
Η εκκίνηση των ερευνών για ενεργειακούς πόρους στην Κύπρο και το Αιγαίο έχει ανοίξει τις πόρτες του τρελοκομείου. Η πιθανότητα σύγκρουσης, ταπεινωτικού και άδικου συμβιβασμού ή και των δύο αναδύεται ισχυρή. Οι καταστροφές προκύπτουν όταν οι ηγεσίες δεν εκτιμούν σωστά τις διεθνείς συγκυρίες. Όταν πείθονται από παραπλανητικές διαβεβαιώσεις. Όταν δεν ακροβατούν στην άκρη της αβύσσου. Η Μικρασιατική καταστροφή και η εισβολή στην Κύπρο κάτι έπρεπε να μας έχουν διδάξει. Αλλά ξεχνάμε και το πληρώνουμε. Ακόμα όμως και αν αποτραπεί η σύγκρουση, όπως διακαώς εύχονται και οι δύο λαοί, είναι γνωστό που θα καταλήξουν οι ενεργειακοί πόροι. Όσα δεν πάρουν οι εταιρείες εξόρυξης και εκμετάλλευσης θα τα πάρουν οι βιομηχανίες πολεμικού υλικού. Αν είχαμε ένα μέρος συμπαραγωγής κάτι λίγο θα έμενε και στην χώρα. Αλλά φροντίσαμε τις βιομηχανίες που είχαμε –ΕΒΟ(1972), ΕΑΒ(1975)- να τις «κοινωνικοποιήσουμε» σοσιαλιστικά. Περαστικά μας.
Αντώνης Αντωνάκος
10-09-2019

antonakosantonis@gmail.comhttp://www.antonakos.edu.gr

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις
Η έρευνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα, αναντίρρητα καταδεικνύει μια από τις βασικές αιτίες της Ελληνικής οικονομικής κακοδαιμονίας. Την εκτεταμένη φοροδιαφυγή -και φοροκλοπή- στον Φ.Π.Α.. Σύμφωνα πάντα με την ανακοίνωση η απώλεια εσόδων στην χώρα ανέρχεται σε 7,34 δισ. ευρώ αντιστοιχώντας στα έσοδα 3 ετών από τον Ε.Ν.Φ.Ι.Α.. Η φοροδιαφυγή όμως –που οφείλεται σε αυτή την συγκεκριμένη «διαρροή»- δεν τελειώνει στα 7,34 δισ. αφού, μέσω αυτής και παράλληλα, σημειώνεται αντίστοιχη απόκρυψη εισοδημάτων και κερδών τα οποία φυσικά φοροδιαφεύγουν.
Η Ελλάδα με αυτήν την επίδοση κερδίζει το «αργυρό μετάλλιο» στην Ένωση με το ποσοστό της απώλειας Φ.Π.Α. στο 34%, μόλις 2% πίσω από την «πρωταθλήτρια» Ρουμανία. Ο μέσος όρος της Ε.Ε. είναι μόλις 11% χαρίζοντας στην χώρα μας μια «υπεροχή» 23%. Οι δικαιολογίες που ψελλίζουν οι εκπρόσωποι των κλάδων που αναδεικνύονται πρωταθλητές σε αυτό το σπορ είναι αστείες. Η φοροδιαφυγή δεν προέκυψε ως αποτέλεσμα της αύξησης των συντελεστών Φ.Π.Α., προϋπήρχε σε ακόμα υψηλότερα επίπεδα. Αντίθετα η φοροκλοπή υπήρξε μια από τις βασικές αιτίες της χρεωκοπίας και συνεπώς των περικοπών και της αύξησης των φορολογικών επιβαρύνσεων.
Για να κατανοήσουμε την σημασία της αρκεί να αναλογιστούμε ότι η μείωση της συγκεκριμένης φοροδιαφυγής, στον Ευρωπαϊκό μέσο όρο του 11%, θα απέφερε άμεσα –δίχως μάλιστα να υπολογιστεί ο φόρος εισοδήματος και κερδών- έσοδα πάνω από 4 δισ. τον χρόνο, ποσό που ισοδυναμεί με 2,25% του Α.Ε.Π.. Δηλαδή δεν θα χρειαζόταν να εκλιπαρούμε τους δανειστές για την μείωση του στόχου των πλεονασμάτων από το 3,5% προκειμένου να δώσουμε «ανάσες» στην οικονομία αφού αυτό και μόνο το ποσοστό είναι ανώτερο από την προσδοκώμενη μείωση. Τα Μ.Μ.Ε., αφού «έκαναν το καθήκον» τους αναφέροντας την είδηση, την αφήνουν να σβήσει δίχως να αναδείξουν ιδιαίτερα την σημασία της.
Την ίδια ώρα που καταγράφεται αυτή η δραματική κατάσταση, συνεχόμενα είναι τα κρούσματα επιθέσεων –με χρήση και σωματικής βίας ή απειλών- κατά των κλιμακίων οικονομικού ελέγχου. Η αποθράσυνση είναι χαρακτηριστική της ανομίας, η οποία ζει και βασιλεύει, ιδιαίτερα στον τομέα του τουρισμού. Μάλιστα στον τομέα αυτό δεν πρόκειται απλά για φοροδιαφυγή αλλά για φοροκλοπή αφού συνήθως ο Φ.Π.Α. εισπράττεται αλλά δεν αποδίδεται. Η αποθράσυνση δεν μπορεί παρά να έχει προκύψει ως αποτέλεσμα τόσο της διαχρονικής ανεπάρκειας -παρά τις σχετικές εξαγγελίες- συχνών και ουσιαστικών ελέγχων, της αδικαιολόγητης καθυστέρησης της ηλεκτρονικής οργάνωσης και διασύνδεσης της «αγοράς» με τις οικονομικής υπηρεσίες, και προφανώς ελλείψεων του θεσμικού πλαισίου. Ιδιαίτερα στον τελευταίο τομέα οι κυρώσεις που πρέπει να θεσπιστούν επιβάλλεται να είναι τέτοιες που να αποτρέπουν ακόμα και την σκέψη της φοροδιαφυγής.
Για να αλλάξει η κατάσταση δεν χρειάζεται να γίνουμε Σουηδία. Στην Κύπρο, της οποίας η οικονομία στηρίζεται στον τουρισμό, η απώλεια Φ.Π.Α. είναι μόλις 1%!!! Δηλαδή 33% λιγότερο από την Ελλάδα, γεγονός που σημαίνει ότι θα είχαμε, σε αυτήν την περίπτωση, επιπλέον έσοδα όσο ο Ε.Ν.Φ.Ι.Α. τριών χρόνων. Αλλά στην χώρα μας ο Φ.Π.Α. «κάνει τουρισμό» έχοντας πάει διακοπές διαρκείας.
Αντώνης Αντωνάκος
08-09-2019
antonakosantonis@gmail.comhttp://www.antonakos.edu.gr
Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις
Πέμπτη, 05 Σεπτεμβρίου 2019 00:28

Το «επίμονο» χρέος του Αντώνη Αντωνάκου.

 

Το «επίμονο» χρέος.
«Το ΔΝΤ υποτίμησε τους πολλαπλασιαστές που μετρούν τις επιπτώσεις των μέτρων λιτότητας στην ανάπτυξη»: Ολιβιέ Μλανσάρ, οικονομολόγος του Δ.Ν.Τ..
Στα παιδικά παραμύθια –ακόμα και αν δεν τα έχει γράψει η μητέρα του ήρωα- το «παιδί θαύμα» νικάει τους κακούς. Έτσι στο γνωστό παραμύθι ο μικρός Γιώργος με τις «έμφυτες ηγετικές ικανότητες»(!) ξεσηκώνει τα άλλα παιδιά και όλα μαζί κατατροπώνουν τον κακό «γίγαντα Ιμπέρ» που εκμεταλλευόταν το χωριό. Τα παιδικά παραμύθια ενθουσιάζουν και ξεσηκώνουν τα παιδιά. Αν και δεν είναι συνήθως τα ίδια οι κεντρικοί τους ήρωες, ταυτίζονται και συμμετέχουν ψυχικά στους θριάμβους τους. Όμως επειδή η ζωή δεν είναι παραμύθι, για να αποφεύγονται οι καταστροφές, είναι απαραίτητο οι παιδικές ψευδαισθήσεις να τελειώνουν μαζί με την παιδική ηλικία.

Η έκπληξη που αισθάνεται, ο μέσος πολίτης, όταν πληροφορείται ότι, παρά τις αιματηρές περικοπές και την άγρια φορολογική λαίλαπα, το Δημόσιο Χρέος (Δ.Χ.) αυξάνει είναι μεγάλη. Για τον αμύητο που έχει ως κύρια πηγή ενημέρωσης τα δελτία ειδήσεων και τις εκπομπές -στις οποίες, συνήθως, οι αδαείς «παντογνώστες» που κατοικοεδρεύουν εκτοπίζουν με θράσος και αναίδεια τους ειδικούς- οι αιτίες της αύξησης του χρέους είναι η σπατάλη και οι πάσης φύσεως «ρεμούλες». Ιδιαίτερα όταν ασχολούνται με τα χρέη της περιόδου 2004-2009 αυτό αποφαίνονται με ιδιαίτερα χαρακτηριστική -και ύποπτη(;)- ευκολία. Ελάχιστοι έχουν προσέξει ότι κατά τα έτη 2010 και 2011 το Δ.Χ. αυξήθηκε σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία (ΕΛΣΤΑΤ, 28/12/2012) κατά 55,976 δισ. ευρώ. Είναι γεγονός, την εποχή του πρώτου Μνημονίου υπό το άγρυπνο μάτι –και τον κνούτο- της Τρόϊκας το Δ.Χ. έκανε άλμα 56 δισ. ευρώ!!!
Ο πρόχειρος «απολογητής» της πολιτικής Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου θα ισχυριστεί ότι η αιτία είναι η προηγούμενη διακυβέρνηση του Καραμανλή. Καμία αντίρρηση, αλλά υπό μία βασική προϋπόθεση. Ότι θα πρέπει να εξηγηθεί γιατί οι πολιτικές «των προηγούμενων» -που ενδεχομένως θα αναφερθούν ως υπαίτιες για την αύξηση του χρέους- δεν αποτελούν αντίστοιχα την εξήγηση για την αύξηση του χρέους και την περίοδο 2004-2009. Θα έπρεπε μάλιστα –για να υπολογισθεί με τους ίδιους όρους πόσο αυξήθηκε πραγματικά το χρέος εκείνη την περίοδο- προηγουμένως να προσεγγίσουν και το πραγματικό ύψος του χρέους και του ελλείμματος που παρέλαβε η κυβέρνηση Καραμανλή το 2004, όχι με τις παλιές μεθόδους αλλά με τα νέα κριτήρια που εφάρμοσε η ΕΛΣΤΑΤ επί εποχής Γεωργίου. Να προστεθούν τουλάχιστον τα χρέη και τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ και να υπολογιστούν τα swapsτου Σημίτη. Να υπολογιστούν οι μεταβιβάσεις υποχρεώσεων με κορυφαίο παράδειγμα τα 11 δισ. των εξοπλιστικών που παρέλαβε ως υποχρέωση η κυβέρνηση το 2004.
Η δεύτερη επιλογή είναι να αποδώσουν την τεράστια αύξηση του χρέους, κατά την διετία 2010-2011 σε αυτό που ανέφερε ο Ολιβιέ Μλανσάρ αλλά και άλλοι αξιωματούχοι του ΔΝΤ με προεξάρχοντα τον πρώην Γενικό Διευθυντή του Στρος Καν. Οι δανειστές, αλλά φυσικά κατ’ εξοχήν η τότε κυβέρνηση, υποτίμησαν: «τους πολλαπλασιαστές που μετρούν τις επιπτώσεις των μέτρων λιτότητας στην ανάπτυξη»!!! Με απλά λόγια υποτίμησαν το εύρος της ύφεσης που θα προξενούσαν όταν μάλιστα η οικονομία βρισκόταν βυθισμένη στα απόνερα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Δεν υπολόγισαν την απώλεια φορολογικής βάσης ή για να το πούμε αλλιώς την «αναιμία» που προξένησαν στην «αγελάδα» από την οποία υπολόγιζαν να αρμέξουν το «γάλα».
Αν όμως η ύφεση, οδηγώντας σε απώλεια εσόδων, δημιουργεί ή συντηρεί τα ελλείμματα, γιατί αυτό δεν ισχύει και για τις επιπτώσεις στην χώρα της ύφεσης που προξένησε η παγκόσμια κρίση μετά το 2007; Αν τα 56 δισ. ευρώ του χρέους που δημιουργήθηκε κατά την διετή διακυβέρνηση του Παπανδρέου οφείλονται –τουλάχιστον κατά το μεγαλύτερο μέρος τους- στην ύφεση, γιατί δεν ισχύει το ίδιο και για ένα σημαντικό μέρος του χρέους που προστέθηκε στην χώρα το 2008 και το 2009; Ακόμα και αν παραγνωρίσουμε την καταστροφική –τύπου ΣΥΡΙΖΑ- αντιπολίτευση που ασκούσε τότε ο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, αν ξεχάσουμε την εικόνα του να διαδηλώνει, με την γροθιά σηκωμένη μπροστάρης στα συνδικαλιστικά πανό, αν ξεχάσουμε την οργισμένη αντίδρασή του σε κάθε αποκρατικοποίηση (ΟΤΕ, Ολυμπιακή, ΟΛΠ, κ.λπ.), αν ξεχάσουμε την άρνησή του να αποδεχθεί το άτυπο αλλά εθνικά απόλυτα αναγκαίο πολιτικό και κοινωνικό moratoriumπου πρότεινε ο Καραμανλής στις 5 Μαρτίου του 2009, αν ξεχάσουμε την αβελτηρία του «λεφτά υπάρχουν», παραμένει το ερώτημα. Τα μέτρα -για τα οποία πολλοί κατηγορούν τον Καραμανλή ότι δεν έλαβε νωρίτερα δίχως όμως να τα προσδιορίζουν και το κυριότερο δίχως να υπολογίζουν, με σχετική έστω τεκμηρίωση, τις θετικές αλλά και τις αρνητικές επιπτώσεις τους- μήπως θα έφερναν πιο νωρίς και στο αποκορύφωμα της παγκόσμιας κρίσης την καταστροφική ύφεση επιτείνοντας αντί να λύνουν το πρόβλημα; Πόσο θα διόγκωναν την «εισαγόμενη» ύφεση δημιουργώντας συνθήκες ασφυξίας στην οικονομία;
Η αύξηση του Δ.Χ. κατά 56 δισ. την διετία Παπανδρέου, παρά τις αιματηρές θυσίες της κοινωνίας, οφείλεται –κατά το μεγαλύτερο μέρος της- στην διόγκωση της ύφεσης που προξένησε ο ίδιος μαζί με τους δανειστές. Ας έχει το θάρρος κάποια στιγμή να το παραδεχθεί λέγοντας: «υποτιμήσαμε τους πολλαπλασιαστές που μετρούν τις επιπτώσεις των μέτρων λιτότητας στην ανάπτυξη». Αλλά το θάρρος είναι για τους ήρωες των παιδικών παραμυθιών. Στην πραγματική ζωή, ενώ «ο βασιλιάς είναι γυμνός» εξακολουθεί, με την άγνοια που τον χαρακτηρίζει, να περιφέρεται στην «αγορά» –διεκδικώντας εκ νέου το «θρόνο» του- προκαλώντας θυμηδία και οίκτο.
Αντώνης Αντωνάκος
04-09-2019
antonakosantonis@gmail.comhttp://www.antonakos.edu.gr
Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Εκπαιδευτικά Νέα