Προβολή άρθρων κατά ημερομηνία: Αύγουστος 2019 - ΔΙΚΤΥΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ dictyo.gr

Παρασκευή, 30 Αυγούστου 2019 01:35

Κάνε το όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής του Αντώνη Αντωνάκου.

Κάνε το όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι την κύρια ευθύνη για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα την έχουμε εμείς. Οι πολιτικοί αλλά και οι πολίτες, το κράτος αλλά και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης πνευματική ηγεσία και Μ.Μ.Ε., η αστική τάξη αλλά και ο λαός. Αυτή η παραδοχή όμως δεν σημαίνει ότι παραγράφονται οι ευθύνες των Ευρωπαίων εταίρων αλλά και των Ευρωπαϊκών θεσμών. Μπορεί η Ελλάδα –και όχι μόνο- να χρησιμοποίησε την «δημιουργική λογιστική» για να μπει στην Ο.Ν.Ε. αλλά κάποιοι έκαναν τα στραβά μάτια. Όχι μόνο στην «παραχάραξη» των στοιχείων αλλά κυρίως στα τεράστια διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας της, ο αντιπαραγωγικός χαρακτήρας της οποίας ήταν θέμα χρόνου να την οδηγήσει στα βράχια. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μόλις οκτώ χρόνια η χώρα απώλεσε το 25% της ανταγωνιστικότητάς της δίχως –κατά βάση- αυτό να οφείλεται στην αύξηση του κόστους εργασίας.

Η κοινωνία «μάτωσε», πληρώνοντας δυσανάλογο κόστος σε σχέση με τις ευθύνες της, γιατί σήκωσε και το βάρος της «διάσωσης» Ευρωπαϊκών τραπεζών. Η χώρα «θυσιάστηκε» με πολιτικά «ανήθικο» τρόπο αφού –με βαριά ευθύνη και του Γ.Α.Π.- εξαναγκάστηκε να υπαχθεί σε μνημόνια τα οποία όλοι οι υπεύθυνοι ομολογούν –κατόπιν εορτής βέβαια- ότι ήταν λάθος. Κατ’ επανάληψη πολιτικοί και στελέχη των «θεσμών» -μεταξύ των οποίων οι κύριοι Γιουνκέρ, Στρος Καν, Λαγκαρντ- ομολογούν τα «λάθη» εστιάζοντας κυρίως σε δύο σημεία, στην μη αναδιάρθρωση/κούρεμα του χρέους το 2010 και στα υπερβολικά μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν στου πολίτες. Ο πρώην Γ.Δ. του Δ.Ν.Τ. έχει δημόσια καταγγείλει: «τον "βλακώδη" η "καταστροφικό" χαρακτήρα των "αυστηρών δημοσιονομικών προσαρμογών" που ήταν ο κανόνας στην ευρωζώνη στη διάρκεια της κρίσης». Ο πρώην Πρόεδρος της Γαλλίας Βαλερί Ζισκάρ Ντ΄ Εστέν δήλωσε ότι: «ζητήθηκαν υπερβολές από τους Έλληνες…», ενώ ο οικονομολόγος του Ταμείου Ολιβιέ Μπλανσάρ είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων όταν αναγνώρισε ότι «το ΔΝΤ υποτίμησε τους πολλαπλασιαστές που μετρούν τις επιπτώσεις των μέτρων λιτότητας στην ανάπτυξη». Με απλά λόγια ο βίαιος τρόπος με τον οποίον επιχειρήθηκε να περιοριστούν τα ελλείμματα -μέσα στα απόνερα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης- βύθισε την χώρα στην ύφεση απομειώνοντας δραματικά τα φορολογικά έσοδα και παγιδεύοντας την οικονομία σε ένα καθοδικό σπιράλ. Η ιστορία θυμίζει λίγο το συμπαθές τετράποδο το οποίο, μόλις εκπαιδεύτηκε από τον ιδιοκτήτη του να μην τρώει, ψόφησε.

Ο Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ αναφερόμενος στο δημόσιο χρέος της Ιταλίας -σύμφωνα με τη Eurostat στις αρχές του 2018 είχε διαμορφωθεί σε 134,1% του ΑΕΠ- δήλωσε ότι κατά την άποψή του δεν πρέπει «να δώσουν ένα μάθημα στη Ρώμη» αφού: «Αυτό έγινε απέναντι στην Ελλάδα σε μεγάλο βαθμό, κυρίως από τις γερμανόφωνες χώρες».

Πριν η Ελλάδα καταντήσει το εξιλαστήριο θύμα, για να ξεπλυθούν και οι «αμαρτίες» μεγάλων ευρωπαϊκών (Γερμανικών, Γαλλικών, Ιταλικών, κ.λπ.) τραπεζών και Ευρωπαϊκών οργάνων, βολόδερνε για μια εικοσαετία παγιδευμένη από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 ανάμεσα στην Σκύλα(Δημόσιο Χρέος) και την Χάρυβδη(ύφεση). Η αποβιομηχανοποιημένη και αποδιοργανωμένη οικονομίας της -λειτουργώντας στο πεδίο μιας εφησυχασμένης και παραδομένης στον απερίσκεπτο καταναλωτισμό κοινωνίας- αμυνόταν με την συνεχή διολίσθηση και τις υποτιμήσεις να κρατηθεί όρθια. Είναι χαρακτηριστικό ότι η δραχμή είχε υποτιμηθεί από το 1980 έως το 1999 κατά 900%!!! έναντι του δολαρίου. Η χρηματιστηριακή «Άνοιξη» αντί να οδηγήσει σε αναγέννηση του παραγωγικού ιστού της οικονομίας και την βιομηχανία σε νέα άνθηση έγινε πεδίο λαφυραγώγησης των αποταμιεύσεων, αλλά και πάγιων περιουσιακών στοιχείων, από επιτήδειους και «φίλους λαφυραγωγούς» με ευθύνη της κυβέρνησης Σημίτη. Με αυτές τις συνθήκες -ακόμα και αν τα στοιχεία με βάση τα οποία έγινε δεκτή η χώρα στο ευρώ δεν ήταν πλαστά- η εγκατάλειψη της νομισματικής μας αυτοτέλειας και κυριαρχίας αποτέλεσε τεράστιο λάθος. Η Ελλάδα μπαίνοντας «γυμνή» στο ενιαίο νόμισμα, αδυνατώντας να συναγωνιστεί για διάφορους λόγους την παραγωγικότητα των περισσοτέρων εταίρων της, είχε υπογράψει τη οικονομική της καταδίκη. Η ύφεση, που οδήγησε στην εκτίναξη του ελλείμματος το 2009, πέραν των ενδογενών αιτίων, ήταν απότοκος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, δηλαδή εισαγόμενη.

Σήμερα, μπροστά στην κυοφορούμενη νέα οικονομική θύελλα –την οποία προμηνύουν, ο εμπορικός πόλεμος Η.Π.Α.-Κίνας, το επαπειλούμενο άναρχο Brexit, η εξελισσόμενη ύφεση της Γερμανικής οικονομίας, κ.λπ.- η Ελλάδα είναι δεσμευμένη, από την προηγούμενη κυβέρνηση, έναντι των εταίρων να επιτύχει πρωτογενή πλεονάσματα τα οποία είναι εξωπραγματικά υπό τις διαμορφούμενες συνθήκες. Ασφαλώς δεν πρέπει να σιωπήσουμε ακόμα μια φορά και να επωμιστούμε βάρη τα οποία δεν μας αναλογούν. Δεν μπορεί η Ελλάδα να είναι «υπεύθυνη και μόνη» απέναντι στα εισαγόμενα οικονομικά προβλήματα. Αυτό πρέπει να επισημανθεί στους Ευρωπαίους ηγέτες από τον πρωθυπουργό. Δεν πρόκειται για επίκληση της αλληλεγγύης, αλλά για επισήμανση της εταιρικής ευθύνης.

Ο Πρωθυπουργός πρέπει να σταθεί απέναντι στην κυρία Μέρκελ με αποφασιστικότητα και αυτοπεποίθηση. Με την αυτοπεποίθηση που χαρακτηρίζει τους μεγάλους ηγέτες όταν υπερασπίζονται δίκαιες υποθέσεις. Με την αυτοπεποίθηση με την οποία ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ανέτρεψε την απόφαση της Γερμανίας και του Χέλμουτ Σμιτ να αντιταχθεί στην ένταξη της Ελλάδας στην Ε.Ο.Κ. κερδίζοντας ταυτόχρονα την φιλία, την απεριόριστη εκτίμηση και τον θαυμασμό του.

Σύμφωνα με την προσωπική μαρτυρία της κυρίας Αρβελέρ, όταν ο Σμιτ είπε στον Καραμανλή ότι είναι αντίθετος στην ένταξη της Ελλάδας αυτός του απάντησε: «Εσείς που έχετε αιματοκυλίσει την Ευρώπη δύο φορές, έχετε δικαίωμα να είστε μέσα στην Κοινότητα και εμείς που δώσαμε τα φώτα σε όλους εσάς, θα είμαστε εκτός; Να ξέρετε, αυτό που σας λέω μεταξύ μας, τώρα που θα σταθούμε μπροστά στους δημοσιογράφους που μας περιμένουν έξω, θα το πω δημοσίως!». Όταν σε λίγο στάθηκαν μπροστά στους δημοσιογράφους για τις δηλώσεις ο Σμιτ μιλώντας πρώτος δήλωνε: «είμαστε υπέρ της Ελλάδας, πρέπει να μπει στην Κοινότητα»!!!

Εμπρός λοιπόν κύριε Πρωθυπουργέ, αυτός είναι ο δρόμος και η χώρα θα είναι στοιχημένη πίσω σας. Όχι σε παράλογες και καταστροφικές απαιτήσεις όπως αυτές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. το 2015. Αλλά με την, απόλυτα λογική, απαίτηση να μην είναι η χώρα υποχρεωμένη –σε συνθήκες παγκόσμιας ύφεσης- να επιτύχει εξωπραγματικά πλεονάσματα. Το gobackτου κυρίου Τσίπρα ασφαλώς σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επαναληφθεί. Όμως ούτε το επίσης καταστροφικό yessirσε όλα του κυρίου Παπανδρέου –όπως έχει καταγραφεί σε πλήθος μαρτυριών- ενδείκνυται. Απέναντι στους Ευρωπαίους ηγέτες να σταθούμε όρθιοι αναλαμβάνοντας το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογεί. Αλλά μόνον αυτό. Το μήνυμα οφείλει να είναι σαφές: θα είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας, αλλά είναι ανήθικο και αδύνατο να σηκώσουμε πάλι και εισαγόμενα βάρη. Ό,τι δώσαμε, δώσαμε.

Αντώνης Αντωνάκος

27-08-2019

antonakosantonis@gmail.comhttp://www.antonakos.edu.gr

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή, 02 Αυγούστου 2019 01:00

Το «παραμύθι» από την αρχή του Αντώνη Αντωνάκου

Το «παραμύθι» από την αρχή.

Τον νέο διοικητή μιας ΔΕΚΟ επισκέφτηκε σύμβουλος της προηγούμενης διοίκησης. «Πρόσεξε» του είπε «κάθε φορά που αναλαμβάνει καινούργιος διοικητής, οι διευθυντές του λένε ότι οι τροχοί είναι τετράγωνοι. Ώσπου να συνειδητοποιήσει ότι στην πραγματικότητα είναι στρογγυλοί η κυβέρνηση τον αλλάζει. Και το παραμύθι αρχίζει από την αρχή.».

Σαράντα πέντε χρόνια τώρα, για να υπολογίσουμε μόνο την περίοδο μετά την Μεταπολίτευση, η εκπαίδευση έχει καταντήσει το σύγχρονο «Γεφύρι της Άρτας». Δεκάδες οι «μεταρρυθμίσεις», εκατοντάδες οι «ριζικές αλλαγές», αμέτρητες οι παλινδρομήσεις, δεκάδες χιλιάδες τα νέα βιβλία που συνήθως η ζωή τους τερματίζεται με την αλλαγή των κυβερνήσεων. Μέχρι τώρα δεν έχει βρεθεί ο «πρωτομάστορας» που θα ολοκληρώσει ένα στερεό και ασφαλές εκπαιδευτικό «γεφύρι» για το μέλλον.

Στη βάση αυτής της αέναης αποτυχίας δεν είναι τα πρόσωπα –γιατί από την ηγεσία του ΥΠΕΠΘ πέρασαν αναμφισβήτητα και πολύ ικανοί υπουργοί- αλλά μια «προφανής αλήθεια». Τόσο «προφανής» όσο η βεβαιότητα του μεσαίωνα ότι η Γη ήταν καρφωμένη στο στερέωμα. Αυτή η «προφανής αλήθεια» αποτελώντας το αγαπημένο αφήγημα-άλλοθι της Ακαδημαϊκής κοινότητας κρατά «αιχμάλωτο» το εκπαιδευτικό μας σύστημα απενοχοποιώντας τον «μεγάλο ασθενή» που δεν είναι άλλος από την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Επαναλαμβάνεται λοιπόν, στερεότυπα, ότι «το σπίτι χτίζεται από τα θεμέλια» στρέφοντας την προσοχή των πολιτών, αλλά και της πλειοψηφίας των πολιτικών σε λάθος κατεύθυνση. Έτσι το «παραμύθι» αρχίζει από την αρχή. Νέα «μεγαλόπνοα» σχέδια για την δομή των δύο πρώτων βαθμίδων, νέα μαθήματα και νέα ύλη, νέα βιβλία, νέα ηγεσία του Π.Ι., νέο σύστημα επιλογής για την Τριτοβάθμια. Ο κόσμος προχωρά και οι eliteαναπαράγονται, φοιτώντας απρόσκοπτα στα καλύτερα πανεπιστήμια του εξωτερικού –δίχως να αποτελεί μειονέκτημα το γεγονός ότι είναι απόφοιτοι των «κακών» δύο πρώτων βαθμίδων- για να επιστρέψουν με βαριά βιογραφικά αναλαμβάνοντας τα ηνία εκεί που τα άφησαν οι γονείς τους.

Δεν υπήρξε, έως τώρα, κανένας σοβαρός προβληματισμός για τις αιτίες που το πρόβλημα παραμένει άλυτο. Δεν υπήρξε η αντίδραση που έπρεπε στο, εμφανώς εκτός πραγματικότητας, αφήγημα της Αριστεράς ότι ο αποκλειστικά Δημόσιος χαρακτήρας της Τριτοβάθμιας υπηρετεί την ισότητα των ευκαιριών διασφαλίζοντας τα δικαιώματα των οικονομικά και κοινωνικά αδυνάτων. Δεν επισημάνθηκε με την ένταση που έπρεπε το γεγονός ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι μια ανεύθυνη «βιομηχανία» παραγωγής άνεργων –κατά πλειοψηφία- πτυχιούχων οι οποίοι, ακόμα και στις περιπτώσεις που έχουν τις γνώσεις που τα πτυχία τους πιστοποιούν, είναι αναντίστοιχοι με τις ανάγκες της οικονομίας αλλά και της κοινωνίας. Η φενάκη των σπουδών συντηρώντας το «…λαθρεμπόριο ελπίδας για προοπτικές που δεν τις εξασφαλίζει πλέον εδώ και δεκαετίες το πτυχίο, υποθηκεύει το μέλλον αποπροσανατολίζοντας και καταστρέφοντας ανθρώπινο κεφάλαιο.»(Α. Αντωνάκος, 29/3/18, «Το λαθρεμπόριο της ελπίδας»). Σε αυτό το πλαίσιο εντασσόταν και η κατάργηση της βάσης του 10 ενάντια σε κάθε λογική. Η συντήρηση με αυτόν τον ακραίο τρόπο ενός δυσανάλογου για το μέγεθος της χώρας αριθμού φοιτητών κρατούσε ζωντανές σχολές και τμήματα ορισμένα από τα οποία δεν έπρεπε καν να έχουν ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει η αίσθηση ότι δημιουργήθηκαν «…όχι τόσο για τη νεολαία αλλά για να έχουν δουλειά οι επαρχιακές ταβέρνες, ενοικιαστές τα διαμερίσματα και ψηφοφόρους οι πολιτικοί.»(Α. Αντωνάκος, 27/6/12, «Οι αμνοί του Θεού»).

Η συζήτηση που ανοίγει, σχετικά με την διάρκεια σπουδών, αποπροσανατολίζει επίσης την κοινή γνώμη –και τους αρμοδίους;;- από την ουσία του εκπαιδευτικού προβλήματος. Οι «αιώνιοι φοιτητές» είναι εν μέρει δημιούργημα του συστήματος και του αριθμού εισδοχής στα Α.Ε.Ι.. Είναι επόμενο να υπάρχει αυτό το πρόβλημα όταν ένα μεγάλο ποσοστό «επιτυχόντων» όχι μόνο δεν έχει τα αναγκαία εφόδια αλλά ούτε την διάθεση να σπουδάσει. Επίσης είναι πρόβλημα το γεγονός ότι το σύστημα επιλογής οδηγεί πολλούς υποψηφίους σε αντικείμενα σπουδών έξω από τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντά τους. Όμως τα γεγονότα αυτά δεν εξηγούν γιατί και οι άριστοι των αρίστων, προερχόμενοι μάλιστα συχνά από τα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία της χώρας, δεν ολοκληρώνουν τις σπουδές τους εγκαίρως. Επομένως η μόνη αιτία που απομένει είναι η ίδια λειτουργία των Α.Ε.Ι. και των διδασκόντων. Είναι τα προγράμματα σπουδών και τα συγγράμματα που δημιουργούν την αίσθηση ότι ο χώρος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης «αντιμετωπίζεται κατά προτεραιότητα σύμφωνα με τις ανάγκες των διδασκόντων και όχι των διδασκομένων και της κοινωνίας»(Α. Αντωνάκος, 3/3/10, «Η βάση του 10 και ο αθάνατος λαϊκισμός»). Το πρόβλημα μάλιστα θα ελάμβανε τεράστιες διαστάσεις αν δεν υπήρχε η εκτεταμένη αντιγραφή, το «πολιτικό» 5 και η συναλλαγή με τις κομματικές νεολαίες.

Η ανεπάρκεια της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι δεδομένη και οι υπεύθυνοι ευδιάκριτοι, το ερώτημα είναι ως πότε αυτή θα διατηρήσει τον «αποκλειστικά Δημόσιο χαρακτήρα της καταστρέφοντας το ανθρώπινο κεφάλαιο της χώρας»(Α. Αντωνάκος, 29/8/17, «Καταστρέφοντας το ανθρώπινο κεφάλαιο»). Η μοναδική λύση, που θα κόψει τον «γόρδιο δεσμό» της εκπαιδευτικής μας οπισθοδρόμησης είναι η ίδρυση και ιδιωτικών Α.Ε.Ι.. Είναι απαράδεκτο το εκπαιδευτικό μας σύστημα να παραμένει αιχμάλωτο ιδεοληψιών και συντεχνιακών συμφερόντων. Όσα προβλήματα και να έχουν οι δύο πρώτες βαθμίδες, και έχουν πολλά, δεν ευθύνονται αυτά για την κατάσταση στην τριτοβάθμια. Αντίθετα είναι αυτή που σαν ένα στρεβλό, βαρύ και ασύμμετρο «καπέλο» έρχεται να συνθλίψει ότι έχει θετικό έχει δημιουργήσει η Δημόσια και η Ιδιωτική εκπαίδευση αλλά κυρίως οι προσπάθειες των ίδιων των μαθητών και των οικογενειών τους. Είναι θετικό το γεγονός ότι η σημερινή πολιτική ηγεσία τάσσεται αναφανδόν υπέρ της ίδρυσης ιδιωτικών Α.Ε.Ι.. Οι ευθύνες ανήκουν στην μείζονα και την ελάσσονα αντιπολίτευση. Είναι καιρός να εγκαταλείψουν τον λαϊκισμό που, στο συγκεκριμένο θέμα τουλάχιστον, στρέφεται ευθέως εναντίον των λαϊκών στρωμάτων διευκολύνοντας τις eliteστην απρόσκοπτη και δίχως δυνατότητα ανταγωνισμού αναπαραγωγή τους και με θάρρος να συμβάλλουν στο άνοιγμα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην ελευθερία και την ποιότητα. Αυτή η εξέλιξη θα οδηγήσει και στην ραγδαία και ουσιαστική βελτίωση και των Δημόσιων Α.Ε.Ι. απελευθερώνοντας τα από το τέλμα του αδιατάρακτου εφησυχασμού και του μη αμφισβητούμενου μονοπωλίου.

Αντώνης Αντωνάκος

31-07-2019

antonakosantonis@gmail.comhttp://www.antonakos.edu.gr