Προβολή άρθρων κατά ημερομηνία: Ιούνιος 2019 - ΔΙΚΤΥΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ dictyo.gr

Σάββατο, 22 Ιουνίου 2019 00:31

Δρόμος δίχως επιστροφή του Αντώνη Αντωνάκου

Δρόμος δίχως επιστροφή.

Η εκλογική αναμέτρηση, για τον Δήμο της Κωνσταντινούπολης, αποτελεί χρονικό ορόσημο μετά το οποίο όλοι αναμένουν να δουν τις αντιδράσεις του Ερντογάν. Θα προχωρήσει στην αγορά και την εγκατάσταση των S400; Θα συνεχίσει την εισβολή στην Κυπριακή ΑΟΖ και τις επικίνδυνες προκλήσεις σε βάρος της Ελλάδας; Πως θα χειριστεί την ρευστή κατάσταση με τους Κούρδους στα σύνορα με το ΙΡΑΚ και την Συρία; Κανένας σοβαρός αναλυτής, ωστόσο, δεν θεωρεί ότι ο Ερντογάν θα σπάσει το σχοινί των δεσμών που δένουν την Τουρκία με την Δύση. Απλώς το τεντώνει, όσο παίρνει δίχως να διακινδυνεύει, επιδιώκοντας να αποκομίσει οφέλη στο πλαίσιο των στρατηγικών επιδιώξεων της Τουρκίας.

Από τα τρία θέματα που φαίνεται να απασχολούν την γείτονα ασφαλώς το θέμα των S400 είναι το λιγότερο σημαντικό. Οι δυνατότητες που έχει το συγκεκριμένο σύστημα είναι ασφαλώς πολύ σημαντικές, σύμφωνα με τους στρατιωτικούς αναλυτές, αλλά εξετάζοντας τον περίγυρο της χώρας μοιάζει να είναι υπερβολική πολυτέλεια. Η ενδεχόμενη υπαναχώρηση στην απόφαση απόκτησης του συγκεκριμένου συστήματος ασφαλώς θα δημιουργήσει μια κρίση στις σχέσεις με την Ρωσία η οποία όμως είναι αμελητέα και διαχειρίσιμη σε σύγκριση με τα προβλήματα που θα προκαλούσε η ρήξη των σχέσεων με τις ΗΠΑ. Ασφαλώς τα επιδιωκόμενα ανταλλάγματα δεν αφορούν στους εξοπλισμούς, τους Patriot και τα F35, αλλά στα άλλα δύο ανοιχτά μέτωπα τα οποία έχει η Τουρκία.

Η αποτροπή δημιουργίας Κουρδικού κράτους στο νοτιοανατολικό υπογάστριο της χώρας αποτελεί την κρισιμότερη διαχρονική προτεραιότητα της Τουρκίας. Αυτή η εξέλιξη μοιραία θα έθετε σε ουσιαστικό κίνδυνο και την εδαφική ακεραιότητά της. Αν οι Κουρδικοί πληθυσμοί -που βρίσκονται διαμοιρασμένοι στις τρείς γειτονικές χώρες και ανέρχονται σε 25-30 εκατομμύρια- έχουν ισχυρή εθνική συνείδηση η προοπτική δημιουργίας κράτους δείχνει να είναι αναπότρεπτη. Ωστόσο, και με δεδομένο ότι η συγκυρία θέλει πέραν των τριών εμπλεκομένων κρατών και τις δύο υπερδυνάμεις, για διαφορετικούς λόγους, να μην σέβονται το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των Κούρδων, αυτό το ενδεχόμενο απομακρύνεται.

Ο πλέον άμεσος στόχος της Τουρκίας δείχνει να είναι η αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου -κατ’ αρχήν και βεβαίως της Ελλάδας στη συνέχεια- και το «ρεσάλτο» στα κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου. Εκβιάζοντας, με τα στρατηγικά της πλεονεκτήματα στο πλαίσιο της Δύσης, πιστεύει και όχι άδικα ότι για μια ακόμα φορά οι ΗΠΑ κυρίως αλλά και η Ευρώπη θα περιοριστούν στα λόγια κρατώντας στην ουσία ουδέτερη στάση. Η κατοχή της μισής Κύπρου και το γκριζάρισμα του Αιγαίου είναι διδακτικά προηγούμενα.

Η ακύρωση των εκλογών στην Πόλη ασφαλώς δεν έγινε στην τύχη. Παρά τις δημοσκοπήσεις που θέλουν τον Ιμάμογλου να επικρατεί εκ νέου με άνεση, αυτό είναι μάλλον αμφίβολο. Ο Ερντογάν δεν έχει μάθει να χάνει και το αποδεικνύει μετερχόμενος όλων των μέσων για να εξασφαλίσει την νίκη στον Γιλντιρίμ. Δεν είναι μόνο η κυριαρχία στον δήμο των 14 εκατομμυρίων κατοίκων που τον ενδιαφέρει αλλά και η «αναστήλωση» της εικόνας του «ανίκητου» που προβάλλει. Η νίκη στο Δήμο της Κωνσταντινούπολης θα τον διευκολύνει στην ουσιαστική ακύρωση της αγοράς των S400 προσφέροντας παράλληλα επικοινωνιακό άλλοθι στις ΗΠΑ έναντι της ανοχής τους στην εκ μέρους του παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου στην Ανατολική Μεσόγειο.

Η ακραία όξυνση που δημιουργεί εν όψει των εκλογών έναντι της Ελλάδας μπορεί να έχει εκλογική σκοπιμότητα όμως διευρύνει τον δρόμο χωρίς επιστροφή που έχει επιλέξει εδώ και χρόνια η Τουρκία και ο οποίος είναι ανεξάρτητος από την ηγεσία της. Το γεγονός ότι στην γείτονα, κυβέρνηση και αντιπολίτευση στο πλαίσιο της εκλογικής αντιπαράθεσης, πλειοδοτούν σε μηνύματα μισαλλοδοξίας εναντίον των Ελλήνων και της χώρας μας δημιουργεί στο λαό τους στερεότυπα στα οποία θα είναι παγιδευμένη στο μέλλον και η πολιτική της ηγεσία.

Οι νέο-Οθωμανικές ονειρώξεις με τις οποίες τροφοδοτείται η κοινωνία της Τουρκίας σταδιακά αλλά αναπόδραστα γκρεμίζουν τις γέφυρες της ειρηνικής συνύπαρξης και της συνεργασίας ανοίγοντας ένα επικίνδυνο πεδίο αντιπαράθεσης που μοιραία θα οδηγήσει κάποια στιγμή σε συγκρούσεις στην περιοχή. Εκτός αν, κάποια στιγμή οι «μεγάλοι», κατανοώντας ότι, αποθρασυνόμενο το «σκυλί που γαυγίζει» θα αρχίσει να δαγκώνει όχι μόνο τους «ξένους» αλλά να γίνεται επικίνδυνο ακόμα και για τα «αφεντικά» του, αποφασίσουν ότι δεν πρέπει πλέον να το αφήνουν λυτό.

Αντωνάκος Αντώνης

21-06-2019

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή, 21 Ιουνίου 2019 00:43

Ο Jean-Claude και το swap του κυρίου Σημίτη του Αντώνη Αντωνάκου

Δεν ξέρω αν ήταν, όπως εικάζει η σημερινή «ΕΣΤΙΑ», η «σύμπτωση» της συνεύρεσης με τον διοικητή της Τ.τ.Ε. ή κάποια ιδιαίτερη συνομιλία με τον προσφιλή του Βάκχο αυτό που οδήγησε, «στο ξεκάρφωτο;», τον απερχόμενο Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να μιλήσει για απόκρυψη, εκ μέρους της Ελλάδας, οικονομικών στοιχείων την περίοδο 2004-2009. Σε κάθε περίπτωση, όμως, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε στον κύριο Jean-Claude και στους υπόλοιπους «μακαρίως καθεύδοντας» κομισάριους της Ε.Ε. ότι, υπό το «άγρυπνο βλέμμα» τους, όχι μόνο η Ελλάδα αλλά και άλλες χώρες μπήκαν στην Ευρωζώνη η οποία σήμερα φαίνεται να οδηγεί ακόμα και την Ιταλία στα όρια της οικονομικής ασφυξίας.

Ένα, αλλά όχι το μόνο, από τα στοιχεία της δημιουργικής λογιστικής που χρησιμοποιήθηκαν ήταν και τα περιβόητα swaps. Τα «προϊόντα» αυτά ήταν ένα είδος ομολόγων -βασισμένων στην ανταλλαγή νομισμάτων- η αξία των οποίων, αναλόγως των συναλλαγματικών ισοτιμιών, μπορούσε να αυξηθεί ή να μειωθεί. Η Ελλάδα δεν ήταν η μόνη χώρα που χρησιμοποίησε αυτό το τέχνασμα για την απόκρυψη χρέους. Η κυβέρνηση Σημίτη συνήψε το 2001 ένα swap –εξαρτώμενο από το Ιαπωνικό γιέν- ύψους 2,8 δισ. με την GoldmanSachs. Σύμφωνα με τον πρώην Αντιπρόεδρο της ΕΛ.ΣΤΑΤ. κύριο Ν. Λογοθέτη «Από το 2001 μέχρι το 2009 το γιεν είχε καταρρεύσει και το συγκεκριμένο swap “έχανε” συνολικά 21 δισ.!». Η χώρα υποχρεώθηκε «να “εξαργυρώσει” αυτό το swap (20 χρόνια πριν την λήξη του!!) και να εντάξει το “loss” των 21 δισ. στο δημοσιονομικό χρέος της Ελλάδος, διαιρώντας το διά 4 και εντάσσοντας κάθε τέταρτο στα ετήσια ελλείμματα τεσσάρων ετών, από το 2006 έως και το 2009. Ως αποτέλεσμα, το έλλειμμα του 2009 διογκώθηκε κατά περίπου 5,5 δις.». Άλλες χώρες που είχαν υπογράψει swapsδεν υποχρεώθηκαν να το καταγράψουν στα ελλείμματά τους.

Φυσικά δεν ήταν η μόνη «εύνοια» που έδειξε η Ε.Ε. στην Ελλάδα. Μέσω του κυρίου Γεωργίου υποχρεωθήκαμε να εντάξουμε, αντιθέτως με τα μέχρι τότε ισχύοντα, στη Γενική Κυβέρνηση 17 ΔΕΚΟ με συνολικά χρέη περίπου 18 δισ.. Θα πρέπει να επισημανθεί ότι, προφανώς, το μεγαλύτερο μέρος από τα χρέη αυτά έρχονταν από το «βαθύ παρελθόν» και ότι, σύμφωνα με τις τεκμηριωμένες καταγγελίες της κυρίας Γεωργαντά, η ένταξη αυτή έγινε με αντικανονικό τρόπο υπηρετώντας σκοπιμότητες.

Επειδή στην εξιχνίαση των «εγκλημάτων» ενδείκνυται να ακολουθείται ο «δρόμος του χρήματος» δεν πρέπει να μας διαφεύγει της προσοχής ότι από το 2010 μέχρι το 2012 διασώθηκαν Ευρωπαϊκές τράπεζες σε βάρος μας «ξεφορτώνοντας» -με εντολές άνωθεν- τα Ελληνικά τους ομόλογα στις Ελληνικές, στα ασφαλιστικά ταμεία και τους απλούς αποταμιευτές. Όπως έχει, προσφάτως, ομολογήσει το Δ.Ν.Τ. η αναδιάρθρωση του χρέους έπρεπε να γίνει το 2010 αφού τελικά το PSIέγινε σε βάρος της Ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Όμως, «είναι πολλά τα λεφτά Άρη», γι’ αυτό η αλήθεια και οι «φιλίες» πάνε περίπατο. Υπέρτατος και διαχρονικός νόμος τα συμφέροντα των ισχυρών και η προστασία όσων πειθήνια τα υπηρετούν. Έτσι εξηγείται και η επίμονη, απαράδεκτη και εν πολλοίς εκβιαστική παρέμβαση στην από ξένα κέντρα υπέρ του κυρίου Γεωργίου. Σύμφωνα μάλιστα με τον Μ.Κ. («ΕΣΤΙΑ», 20/6/19) αυτό ήταν και το αντικείμενο μιας τρίωρης σύσκεψης στο Μέγαρο Μαξίμου του κυρίου Γιουνκέρ με τους κυρίους Σαμαρά και Βενιζέλο. Τελικά το «σύστημα» φροντίζει τα «εργαλεία» του.

Αντωνάκος Αντώνης

20-06-2019

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο, 15 Ιουνίου 2019 00:23

Ο Φ.Π.Α. και οι… «πειρατές του Αιγαίου» του Αντώνη Αντωνάκου

Ο Φ.Π.Α. και οι… «πειρατές του Αιγαίου».

Ακούγοντας δηλώσεις -επαγγελματιών του τουρισμού- σχετικές με την ανακοπή της αυξητικής δυναμικής του κλάδου, σύμφωνα με τις οποίες για το γεγονός ευθύνεται φυσικά… η πολιτεία, απορείς πως αντέχουν ακόμα με ανιδιοτέλεια και αυταπάρνηση να στέκονται στις επάλξεις. Την μία είναι ο Φ.Π.Α. στην ρίγανη που, παραμένοντας ψηλά, τους εμποδίζει να τιμολογήσουν την χωριάτικη σαλάτα, την άλλη δηλώνουν ευθαρσώς… ότι δεν πρόκειται να μειώσουν τις τιμές γιατί όταν είχε αυξηθεί ο φόρος αυτοί είχαν θυσιαστεί για το καλό μας «απορροφώντας την αύξηση». Βεβαίως, όπως γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά, πριν αυξηθεί ο Φ.Π.Α. ήταν όλοι νομοταγείς. Έκοβαν αποδείξεις, ασφάλιζαν τους εργαζόμενους, πλήρωναν τους φόρους και τις εισφορές. Επομένως είναι φανερό, σε κάθε καλόπιστο, ότι για όλα φταίει το κράτος. Εκτός από τις ημέρες που χαλάει ο καιρός, αλλά και τότε ίσως να φταίνε οι ψεκασμοί…

Φυσικά το γεγονός ότι η μπύρα χρεώνεται 25€, τα καλαμαράκια 100€, η σαλάτα 20€, το νερό 9€, η «ΑΜΙΤΑ ΝΤΟΜΑΤΑΣ» 18€ δεν παίζει κανένα ρόλο. Για όλα φταίει ο Φ.Π.Α. και όχι μόνο. Φταίει η επιθεώρηση εργασίας που τους υποχρεώνει να ασφαλίζουν τους εργαζόμενους, φταίει η εφορία που θέλει να γίνει «συνέταιρος» στον «ιδρώτα» τους, φταίει ο Σ.Δ.Ο.Ε. που τους αναγκάζει να «βγουν στο κλαρί». Η περίπτωση του λογαριασμού της ΜΥΚΟΝΟΥ διέσυρε τον τουρισμό της χώρας διεθνώς προκαλώντας τεράστια ζημιά σε έναν τομέα που η πολιτεία οφείλει να θωρακίσει από τους «πειρατές» αφού αποτελεί την «βαριά βιομηχανία» της χώρας.

Είναι ακραία η περίπτωση αλλά, σε άλλη κλίμακα φυσικά, η κακή προσέγγιση της επιχειρηματικής ιδιότητας είναι σύνηθες φαινόμενο έστω και αν -ή ακριβώς επειδή είμαστε εθισμένοι χρόνια σε αυτήν- την ανεχόμαστε. Εδώ η απουσία του κράτους είναι όντως κραυγαλέα, αλλά και τα Μ.Μ.Ε. δεν συμβάλλουν στην αντιμετώπιση του προβλήματος όχι μόνο στηλιτεύοντας τις πρακτικές, αλλά και τις εξωφρενικές δηλώσεις αντί να τις προβάλλουν. Όταν, το 2007 στην Βαρκελώνη, σε ακριβό (TimeOut, “Times”) εστιατόριο -“SetPortes” στην Barceloneta- ένα καλό εμφιαλωμένο κόκκινο κρασί κόστιζε 12€ και την ίδια χρονιά στην Ανάβυσσο -σε μαγαζάκι μια απ’ όλα(καφετέρια, πιτσαρία, σουβλατζίδικο, ουζερί)- η χύμα χημική προσομοίωση κρασιού χρεωνόταν ακριβώς το ίδιο (12€), τότε αντί να απορούμε για την μείωση έπρεπε να δοξάζουμε το Θεό που έρχονται ακόμα τουρίστες.

Όσο απαράδεκτο είναι να κλείνουν στα καλά καθούμενα η Ακρόπολη και τα μουσεία λόγω κινητοποιήσεων, άλλο τόσο απαράδεκτο, αντιεπαγγελματικό και εν τέλει αντεθνικό είναι να αφήνονται όχι μόνο οι ξένοι αλλά και οι Έλληνες πολίτες στο έλεος ληστρικών πρακτικών. Εν προκειμένω όχι μόνο η πολιτεία πρέπει να ασκεί αυστηρό έλεγχο, αλλά και οι επαγγελματικές ενώσεις θα έπρεπε να πρωτοστατούν και να απαιτούν την συμμόρφωση ή την αποβολή όσων, επιδιώκοντας το εξωφρενικό κέρδος, «δολοφονούν την αγελάδα που κάνει το γάλα». Γιατί, ασφαλώς δεν θα αλλάξει ουσιαστικά η κατάσταση αν η μπύρα αντί για 25€ χρεώνεται 22,5€ -αν μειωθεί ο Φ.Π.Α.- επομένως αυτό που προέχει είναι να ελεγχθούν, επιτέλους, άμεσα οι «πειρατές του Αιγαίου».

Αντωνάκος Αντώνης

14-06-2019

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή, 09 Ιουνίου 2019 01:00

Ευτελίζοντας την Δημοκρατία… του Αντώνη Αντωνάκου

Ευτελίζοντας την Δημοκρατία…

Είναι αδύνατο για τον κοινό πολίτη να γνωρίζει, με γνώμονα τον Σύνταγμα, ποιος έχει δίκιο στην πολιτική διαμάχη που έχει ξεσπάσει με αφορμή την επιλογή της ηγεσίας της δικαιοσύνης. Έτσι, κατά κανόνα, τοποθετείται –όπως άλλωστε και σε πληθώρα άλλων θεμάτων- με βάση την κομματική του προτίμηση. Όμως ανεξάρτητα από το ποίος τελικά θα «επικρατήσει» –με βάση και την απόφαση του Π.τ.Δ.- ένα είναι βέβαιο. Σε αυτή την διαμάχη υπάρχει σίγουρα ένας ηττημένος που δεν είναι άλλος από την ίδια την Δικαιοσύνη. Γιατί αυτό που εισπράττει ο πολίτης από την σφοδρότητα της διαμάχης είναι ότι τελικά η Δικαιοσύνη «δεν είναι τυφλή».

Άλλωστε τόσο η αντιμετώπιση, από την πλευρά των κομμάτων, μιας σειράς αποφάσεών της, όσο και η -ενοχλητική για την κοινή συνείδηση- αδόκητη και άκαρπη λήξη μεγάλων υποθέσεων (λίστες Λαγκάρντ και Μπόργκιανς, υπόθεση Γεωργίου κ.λπ.) την ώρα που η κοινωνία «αναστενάζει» κάτω από το βάρος της οικονομικής καταστροφής έχουν ήδη τρώσει το κύρος της. Όταν μάλιστα την ίδια περίοδο, της κρίσης, υπήρξαν αποφάσεις που -αντιμετωπίζοντας διαφορετικά τα «ειδικά μισθολόγια» από τους υπόλοιπους εργαζόμενους και συνταξιούχους- υποδήλωναν ότι τελικά δεν είναι όλοι οι πολίτες «ίσοι έναντι του νόμου».

Η υπόνοια της, υποκρυπτόμενης, πολιτικής σκοπιμότητας, υπό την οποία λαμβάνονται σημαντικές αποφάσεις, τείνοντας να εμπεδωθεί στην κοινή συνείδηση τραυματίζει την αξιοπιστία του Δημοκρατικού πολιτεύματος. Την υπόθεση, βεβαίως, δεν διευκολύνουν και οι τοποθετήσεις της πλειονότητας του «εκδιδόμενου τύπου», έντυπου και ηλεκτρονικού, αφού -πέραν του γεγονότος ότι κατευθύνονται συνήθως από πολιτική και την συναφή οικονομική σκοπιμότητα- υπάρχουν δικαστικές εκκρεμότητες που την αφορούν και ρίχνουν σκιές υποψίας στις μελλοντικές αποφάσεις όποιες και αν είναι αυτές.

Εξ άλλου η εκκρεμούσα υπόθεση Novartis, εξακριβωμένο διεθνές σκάνδαλο που κανένας πολίτης δεν πιστεύει ότι έχει αφήσει «άθικτη» την Ελλάδα, είναι ήδη «ναρκοθετημένη» στην συνείδηση του λαού. Η ετυμηγορία για τους εμπλεκόμενους θα προσληφθεί ανάλογα με το ποιος θα έχει τοποθετήσει την ηγεσία της δικαιοσύνης. Ενδεχόμενη αθώωση των εμπλεκόμενων πολιτικών από την ηγεσία που επέλεξε η σημερινή κυβέρνηση θα εκληφθεί ως περισσότερο αντικειμενική από την κοινή γνώμη. Το αντίθετο θα συμβεί στην περίπτωση καταδίκης. Αντίστροφα θα λειτουργήσουν οι ίδιες αποφάσεις αν η ηγεσία επιλεγεί από την νέα κυβέρνηση.

Οδηγείται, εν τέλει, ο πολίτης να αναρωτηθεί: γιατί δεν φρόντισαν τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα να θωρακίσουν την Δικαιοσύνη καθιστώντας την πραγματικά ανεξάρτητη; Γιατί δεν πρόβλεψαν, έστω, η επιλογή της ηγεσίας να γίνεται με αυξημένη πλειοψηφία του Κοινοβουλίου (2/3 ή 3/5 τουλάχιστον); Αλλά, όταν, υπάρχει η πιθανότητα να καταργηθεί αυτή η πρόνοια του Συντάγματος και για τον Π.τ.Δ. ο οποίος από πόλος σύνθεσης και σταθερότητας κινδυνεύει να καταντήσει «διακοσμητικό παρακολούθημα» της προσωποπαγούς πρωθυπουργοκεντρικής εξουσίας αυτά τα ερωτήματα περιττεύουν. Εν τω μεταξύ ο νυν Πρόεδρος, όποια απόφαση και να πάρει, θα αποτελέσει τον σάκο του μποξ για τους «ηττημένους». Το 1972 ο Μωρίς Ζενεβουά έγραφε: «Η Ελλάς του Καραμανλή ή η Δημοκρατία δυσχερής», σήμερα θα λέγαμε: «Η Ελλάς του 2019 ή η Δημοκρατία δυστυχής».

Αντωνάκος Αντώνης

21-05-2019