Προβολή άρθρων κατά ημερομηνία: Μάρτιος 2019 - ΔΙΚΤΥΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ dictyo.gr
Δευτέρα, 01 Απριλίου 2019 01:00
Να κερδίσουμε το «παιχνίδι» στα μυαλά μας του Αντώνη Αντωνάκου
Με αφορμή τα «προοδευτικά διαγγέλματα» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αλλά και του ΚΙΝ.ΑΛ. (νέο και παλιό ΠΑ.ΣΟ.Κ.) κατά της «Δεξιάς» και της Ν.Δ. (τίποτα καινούργιο αφού πληγώνει ακόμα την μνήμη μας το -αλήστου μνήμης απαύγασμα της «προοδευτικής» κουλτούρας- «απόψε πεθαίνει η Δεξιά» που διατράνωναν εκστασιασμένα τα «επαναστατημένα» πλήθη υπό τους ήχους του «μεθυσμένου ήλιου» του Λοΐζου) ήρθε στην μνήμη μου ένα άρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου (Τ.Θ.) στην Καθημερινή(13/04/18).
Το άρθρο γράφτηκε με αφορμή τον επικήδειο που εκφώνησε ο Κ. Μπακογιάννης στην κηδεία ενός παλιού αντάρτη, του καπετάν Ερμή. Στην ανάλυσή του ο Τ.Θ. εξηγεί πως μετά την Μεταπολίτευση «οι φιλοδυτικές πολιτικές δυνάμεις θεσμοθέτησαν την ενοχή τους για τη νίκη στον Εμφύλιο» επιλέγοντας την καταλλαγή, την συμφιλίωση και την λήθη στον διχασμό αλλά «η Αριστερά τον θυμόταν και μας τον θύμιζε». Το αποτέλεσμα ήταν αντί να επαίρονται εκείνοι που εξασφάλισαν στη χώρα την Δημοκρατία, τις ελευθερίες και την οικονομική ανάπτυξη να τιμώνται όσοι συμμετείχαν σε ένα αντάρτικο που «κινδύνευσε να φυλακίσει την Ελλάδα πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα». Φυσικά η παραχάραξη της ιστορίας και η συνακόλουθη επικυριαρχία των «Αριστερών» και «κεντροαριστερών» ιδεολογημάτων στο συλλογικό υποσυνείδητο, παράγοντας πολιτικά αποτελέσματα, οδήγησε στην κοινωνική απορρύθμιση και την οικονομική χρεωκοπία.
Το άρθρο κλείνοντας με την φράση: «Αν το παιχνίδι δεν κερδηθεί στα μυαλά μας πρώτα, δεν πρόκειται να κερδηθεί ποτέ.» θέτει το πολιτικό πρόβλημα στην ουσιαστική του διάσταση. Ο διαχωρισμός των πολιτών σε «προοδευτικούς» και «δεξιούς», στο «ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις» και την «Δεξιά», για να θυμηθούμε ένα από τα αγαπημένα σλόγκαν του «Κινήματος της Αλλαγής» ναρκοθέτησε την ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας.
Όπως επισημαίνει ο Κ. Ιορδανίδης (Κ.Ι.) στην Καθημερινή(14/03/19), «Το αντιπροσωπευτικό σύστημα προϋποθέτει την ύπαρξη δύο κομμάτων, που εναλλάσσονται στην εξουσία, διότι άλλως αυτοϋπονομεύεται», τα οποία θα εκφράζουν «τις δύο βασικές ροπές που κυριαρχούν σε κάθε κοινωνία, σε κάθε εποχή […] τους πολίτες των παραδόσεων και τους πολίτες των αλλαγών». Για να μην αυτοϋπονομεύεται όμως το αντιπροσωπευτικό σύστημα οι τεχνητοί διαχωρισμοί και οι δήθεν ιδεολογικές πολώσεις πρέπει να εγκαταλειφθούν ως πολιτικές πρακτικές γιατί εκτός από ξεπερασμένες είναι και καταστροφικές. Η επώδυνη εμπειρία μας είναι αρκετή για να μας διδάξει αυτό που επισημαίνει ο Κ.Ι. ότι δηλαδή «Τα κόμματα των αλλαγών είναι οι πολιτικοί σχηματισμοί των μεγάλων ψευδαισθήσεων». Το τίμημα που έχουμε καταβάλλει στο βωμό ιδεολογημάτων και ψευδαισθήσεων είναι τεράστιο. Είναι καιρός να κερδίσουμε το παιχνίδι στα μυαλά μας.
Αντωνάκος Αντώνης
31-03-2019
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2019 01:20
Θαύμα… διαρκείας του Αντώνη Αντωνάκου
«Κάθε θαύμα τρείς ημέρες το μεγάλο τέσσερις.» Λαϊκή σοφία.
Όλοι οι κανόνες έχουν τις εξαιρέσεις τους. Έτσι, στην περίπτωση της παραοικονομίας και της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα το «θαύμα» διατηρείται άθικτο εδώ και δεκαετίες. Κάθε φορά που χαμηλώνει το αφορολόγητο τα εισοδήματα των ελεύθερων επαγγελματιών και διαφόρων άλλων «αναξιοπαθούντων» της «αγοράς» παίζουν κρυφτούλι με την εφορία. Αν εφαρμοστεί από το 2020 η ρήτρα του μνημονίου για μείωση του αφορολόγητου είναι σίγουρο ότι οι «συνήθεις ύποπτοι», για μια ακόμα φορά θα «βιώσουν» τεράστια απώλεια εισοδήματος.
Αντικριστά οι δύο ολοσέλιδες ειδήσεις στις οικονομικές σελίδες της Καθημερινής(22/3/19) προκαλούν. Στην μία ο τίτλος: «Το 50% του φόρου εισοδήματος πληρώνει το 5% των φορολογουμένων», με υπότιτλο «Έξη εκατομμύρια καταβάλουν κατά μέσον όρο 92 ευρώ στην εφορία» και στην άλλη -παρέχοντας εμμέσως μια από τις ερμηνείες του φαινομένου- «Διακοσμητικό το POSγια 1 στους 4 επαγγελματίες» με την διευκρίνιση μάλιστα ότι «δεν έχουν πραγματοποιήσει καμία συναλλαγή με κάρτες»!
Στην κατηγορία των φορολογικών «υποζυγίων» καταβάλλοντας τα 4,5 δίσ. από τον συνολικό φόρο εισοδήματος (8,3 δισ.) ανήκουν 2.078.750 -εισόδημα 10.000-20.000€- και 504.327 –εισόδημα 20.000-30.000€- πολίτες από τους 8,9 εκατ. φορολογουμένους. Φυσικά ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούς είναι μισθωτοί και συνταξιούχοι οι οποίοι μάλιστα είναι οι μόνοι που δεν έχουν την δυνατότητα να αποκρύψουν εισοδήματα από αυτές τις πηγές.
Το γεγονός ότι στα 6.085.204 πολιτών που φέρονται να έχουν εισοδήματα κάτω των 10.000€ ανήκει η μεγάλη μερίδα των χαμηλόμισθων και των χαμηλοσυνταξιούχων δεν αλλάζει την ουσία του προβλήματος. Η επιμονή στην μη χρήση των POSείναι ενδεικτική του παρασιτισμού της οικονομίας. Το γεγονός ότι από τα 700.000 POSτα 175.000 παραμένουν ανενεργά δεν σημαίνει ότι τα υπόλοιπα λειτουργούν κανονικά αφού είναι συχνό το φαινόμενο του ισχυρισμού ότι «είναι προσωρινά εκτός λειτουργίας». Πίσω από την ουσιαστική «άρνηση» επαγγελματιών και εμπόρων να χρησιμοποιήσουν τα POSστις συναλλαγές τους συχνά δεν κρύβεται μόνο η προσπάθεια φοροδιαφυγής –φοροκλοπής αν έχουν εισπράξει τον Φ.Π.Α. από τους πελάτες- αλλά ακόμα χειρότερα τα χρέη προς το Δημόσιο. Όταν μάλιστα, μέσω της φοροδιαφυγής, οι επιτήδειοι καθίστανται και «δικαιούχοι» κοινωνικών παροχών, ενισχύσεων και «προστασίας» από τα κόκκινα δάνεια η ανάγκη λήψης μέτρων γίνεται επιτακτική.
Όσον αφορά τέλος τις επιχειρήσεις, το γεγονός ότι από τις 255.018 οι 100.018 ήταν «ζημιογόνες» (χρήση 2917) ενώ οι 62.255 δήλωσαν μηδενικά κέρδη δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά για την Ελληνική εκδοχή της «οικονομίας της αγοράς» αλλά και για τους «εραστές» της.
Αντωνάκος Αντώνης
27-03-2019
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Τετάρτη, 20 Μαρτίου 2019 00:19
Άμωμος «τερατογένεση»;;; του Αντώνη Αντωνάκου
Άμωμος «τερατογένεση»;;;
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έκανε τεράστια ζημιά, δεν χρειαζόμαστε την πλύση εγκεφάλου από τους «διαφωτιστές» οι οποίοι –ορισμένοι δίκην σύγχρονων μεταμελημένων Γεωργαλάδων- επιμένουν να μας «ενημερώνουν» για τα ψέματα και τον λογαριασμό που πληρώνουμε επειδή μια μερίδα των συμπολιτών μας εμπιστεύθηκε το κύριο Τσίπρα και την παρέα του. Υπάρχει παρ’ όλα αυτά μια μερίδα συμπολιτών μας που –παρά το γεγονός ότι δεν πίστεψε τα ψέματα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και έχει πλήρη συνείδηση του λογαριασμού που πληρώνει εξ αιτίας του- επιμένει να μην ξεχνά και τον λογαριασμό που πλήρωσε πριν από τις εκλογές του 2015.
Πρόσφατα συνταξιούχος –από τους «προνομιούχους»- μου ανέλυσε, απόλυτα τεκμηριωμένα, πως την τριετία 2010-2012 είχε απώλεια διαθέσιμου (μετά τις κρατήσεις και τον φόρο) εισοδήματος 41,26% η οποία μετά τον συνυπολογισμό του πληθωρισμού και του Ε.Ε.Τ.Η.Δ.Ε. (μετέπειτα ΕΝΦΙΑ) ανήλθε σε απώλεια αγοραστικής δύναμης της τάξεως του 46,86%!!! Την επόμενη εξαετία 2013-2018 η περαιτέρω απώλεια αγοραστικής δύναμης ανήλθε στο 10,42%.
Σε καμία περίπτωση βεβαίως αυτά τα στοιχεία δεν πρέπει να εκληφθούν ως συνηγορία υπέρ του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αφού είναι δεδομένο ότι τόσο η παραμονή του στην εξουσία όσο και η ενδεχόμενη επανεκλογή του μόνο κόστος θα συσσωρεύσουν στην κοινωνία. Είναι δεδομένο ότι η εκλογή, έστω και αυτής της «γιαλαντζί Αριστεράς», σε μια χώρα της Δύσης είναι φαινόμενο πολιτικής «τερατογένεσης».
Θα πρέπει όμως να μας απασχολήσει σοβαρά η αναζήτηση των αιτίων αυτής της «τερατογένεσης». Πως μια «συλλογή ετερόκλητων Αριστερών συλλογικοτήτων» και πάσης φύσεως διαμαρτυρομένων έγινε κόμμα εξουσίας; Είναι πολιτικά αβαθής η εκτίμηση ότι η κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι «παιδί της κρίσης». Η κρίση πράγματι υπήρξε η «μαμή» που έφερε το «πολιτικό τέρας» στο φως. Όμως παραμένει το ερώτημα αν υπάρχει «πολιτικός πατέρας» ή η «τερατογένεση» είναι αποτέλεσμα «άμωμου συλλήψεως». Φυσικά το τελευταίο είναι αδύνατον να έχει συμβεί.
Αν υπεύθυνη για την κρίση ήταν η Ν.Δ. και ο Καραμανλής -όπως θέλει διακαώς να μας πείσει ο Παπανδρέου εκλιπαρώντας πιστοποιητικό αθωότητας από τον Τσίπρα- τότε η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών του και του στελεχιακού του δυναμικού δεν θα είχε αποικίσει μαζικά τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Ακόμα, αν για την κρίση συνυπεύθυνα είναι και τα δύο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, δεν εξηγείται γιατί οι ψηφοφόροι δεν επέλεξαν ένα κόμμα -όπως το ΠΟΤΑΜΙ- αθώο του αίματος και μακριά από Αριστερές ονειρώξεις, λαϊκισμούς και τερατώδη πολιτικά παραμύθια.
Επομένως το ερώτημα αιωρείται. Πότε εθίστηκε η κοινωνία στα «επαναστατικά» και «προοδευτικά» παραμύθια; Ποιος ευθύνεται γι’ αυτόν τον εθισμό των πολιτών ώστε μεγάλη μερίδα τους να τα καταπίνει «αμάσητα»; Είναι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. το πρώτο κόμμα που από ορκισμένος εχθρός της Ε.Ε., του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ μετατράπηκε σε «θεματοφύλακα» των αξιών –και των συμφερόντων- της Δύσης; Οι απαντήσεις είναι ξεκάθαρες και μπροστά μας. Αρκεί να κοιτάξουμε δίχως παρωπίδες.
Αντωνάκος Αντώνης
18-03-2019
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Τρίτη, 12 Μαρτίου 2019 01:47
Darling boys and disobedient boys του Αντώνη Αντωνάκου
Έχει δίκιο ο Άγγελος Στάγκος που επισημαίνει («Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 9/3/2019) ότι, ο κύριος Τσίπρας είναι το «darlingboy» πολλών Δυτικών κυβερνήσεων και ότι «του συμπεριφέρονται με το “γάντι”, δείχνουν μεγάλη ανοχή απέναντι του, τον χειροκροτούν δημόσια και παρατεταμένα». Όπως προκύπτει από τον τίτλο του άρθρου, κατά τον συντάκτη του, αυτή η εύνοια είναι απόρροια της «υποταγής» του. Όμως επειδή η φύση και η ζωή αγαπά τις ισορροπίες θα πρέπει όπως υπάρχουν τα «darlingboys» γι’ αυτές τις κυβερνήσεις αντίστοιχα να υπάρχουν, δυνητικά τουλάχιστον, και τα «disobedientboys», τα «ανυπάκουα παιδιά».
Στο ίδιο κείμενο ο δημοσιογράφος –συσχετίζοντάς τες με την θέση της Ν.Δ. για τη συμφωνία με τα Σκόπια και την επίσκεψη Μητσοτάκη στην Ρωσία- αναφέρεται και στις «ανησυχίες» που εξέφρασε ο κύριος Πάιατ σχετικά με το ενδεχόμενο μερικής χειραγώγησης της πληροφόρησης στην Ελλάδα από την Ρωσία. Προφανώς η χειραγώγηση μιας χώρας εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό από τον έλεγχο της πληροφόρησης. Το ερώτημα είναι αν ο κύριος Πάιατ εκφράζει τις ανησυχίες του υπό την ιδιότητα του παρατηρητή ή του «νοικοκύρη». Γιατί είναι εύλογο να υποθέσουμε ότι αυτό που επιχειρεί σήμερα και η Ρωσία, άλλοι το έχουν καταφέρει προ πολλού έχοντας το πλεονέκτημα της «έδρας». Αν όμως αλλότρια κέντρα και κυβερνήσεις χειραγωγούν την πληροφόρηση τότε η εικόνα που προσφέρεται στον λαό για τους πολιτικούς εξαρτάται από τον βαθμό της «υποταγής» τους.
Ύστερα από αυτές τις παρατηρήσεις μπορούμε να αναζητήσουμε «darlingboys» και «disobedientboys» με κριτήριο την συμπεριφορά των Μ.Μ.Ε. απέναντί τους. Γράφει ο Στάγκος ότι αυτοί που στηρίζουν τον Τσίπρα –σε αντίδωρο για την «υποταγή» του- «αδιαφορούν πλήρως και κυνικά για την καταστροφική πολιτική του στο εσωτερικό της χώρας». Όμως η κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι το έμμεσο αποτέλεσμα της καταστροφικής πολιτικής του Γ.Α.Π. ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ως πρωθυπουργού. Είναι τόσο μεγάλη η ευθύνη του ώστε δημόσια ένα από τα κορυφαία στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (Χρυσοχοΐδης) δήλωσε ότι «μόνο σε αποικία μπορεί να είναι υποψήφιος…», άποψη που επικυρώθηκε και από την λαϊκή ετυμηγορία στις εκλογές έναντι του ιδίου αλλά και του κόμματος του. Παρ’ όλα αυτά φαίνεται ότι ο κύριος Παπανδρέου όχι μόνο θα είναι υποψήφιος αλλά μάλλον -ως πρώην πρωθυπουργός- και βουλευτής.
Η περίπτωση του κυρίου Γεωργίου συνάπτεται με την προηγούμενη. Δεν ευθύνεται ασφαλώς για την χρεωκοπία όμως ήρθε εκ των υστέρων για να εκδώσει ένα «βολικό πιστοποιητικό θανάτου», για την αποενοχοποίηση των πραγματικών υπευθύνων. Το γεγονός ότι κινητοποιούνται θεοί και δαίμονες για την αθώωση του, χρησιμοποιώντας εκβιασμούς και απειλές, είναι ενδεικτικό. Η τεράστια κινητοποίηση, σε διεθνές επίπεδο, προκειμένου να παραμείνει «άσπιλος» αποδεικνύει ότι το διακύβευμα για κυβερνήσεις, θεσμούς και πρόσωπα είναι ιδιαίτερα μεγάλο. Ίσως ο Α. Πεπελάσης έχει τελικά δίκιο όταν υποστηρίζει για τον Παπανδρέου ότι: «έπρεπε να προσφέρει όσα του ζήτησαν ως αντάλλαγμα για αυτά που έλαβε στη δωροθήκη του, προτού καν γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ…»(“ΜΟΝΟ”, 25/2/2012).
Εξ αντιδιαστολής με τα «darlingboys» που επισημάναμε, είναι εμφανές εδώ και χρόνια ποιος είναι το «disobedientboy» για το «σύστημα». Ο λυσσαλέος πόλεμος που μαίνεται, -ήδη από την ημέρα της εκλογής του στην ηγεσία της Ν.Δ.- κατά του Καραμανλή καθιστά εμφανές ότι αρνείται «να συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις». Με άλλα λόγια αρνείται την υποταγή στο «διεθνές σύστημα» και τους εγχώριους «υπαλλήλους» του. Το vetoτου Βουκουρεστίου, το σχέδιο Ανάν, οι αγωγοί, τα λιμάνια, οι νέοι δρόμοι του διαμετακομιστικού εμπορίου, η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική δεν ήταν αποσπασματικές προσεγγίσεις αλλά εντάσσονταν στην συνολική διάσταση της αναβάθμισης της χώρας -στα πλαίσια πάντοτε της Δύσης- σε ρόλο ισότιμου εταίρου. Όμως κάποιοι επέμεναν και επιμένουν να θέλουν την χώρα «αποικία». Να «ορίζουν» τους υπάκουους «τοποτηρητές», ελέγχοντας καταλυτικά και διαμορφώνοντας την «πληροφόρηση» η οποία αποτελεί την σύγχρονη μορφή των «κανονιοφόρων» και των «τυφεκιοφόρων».
Βέβαια εκτός από τα «darlingboys» είναι και οι «darlinguncles» των ψηφοφόρων ιδιαίτερα επικίνδυνοι. Οι «θείοι» που μοιράζουν πολιτικές «σοκολάτες» και «γλυκά» εκμαυλίζοντας την κοινωνία. Οι «θείοι» που είτε είναι ανεύθυνοι είτε πολιτικοί «προαγωγοί» υποθηκεύουν καταστρέφουν τους θεσμούς και την οικονομία υποθηκεύοντας το μέλλον. Αλλά αυτή είναι άλλη «ιστορία».
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Τρίτη, 05 Μαρτίου 2019 01:07
5η Μαρτίου 2009, η αρχή της καταστροφικής πορείας του Αντώνη Αντωνάκου
“«Η χώρα χρειάζεται νέα κατεύθυνση και νέα κυβέρνηση», τόνισε εξερχόμενος του Μεγάρου Μαξίμου ο κ. Παπανδρέου.” (Μ. Ιγνατίου «τρόικα, ο δρόμος για την καταστροφή», σελ. 127).
Παρά τις, κατ’ ανάγκην, αισιόδοξες δημόσιες τοποθετήσεις της κυβέρνησης -ότι η Ελληνική οικονομία είναι θωρακισμένη και δεν θα επηρεαστεί από την παγκόσμια κρίση- στις αρχές του 2009 όλοι γνωρίζουν ότι η «καταιγίδα» θα χτυπήσει και την χώρα. Ο Καραμανλής ξέρει ότι είναι αναγκαία η λήψη πολύ πιο ουσιαστικών μέτρων από αυτά που έχει ήδη ανακοινώσει. Γνωρίζει όμως πολύ καλά ότι αυτό δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί δίχως ένα, έστω και άτυπο, πολιτικό και κοινωνικό moratorium.
Οι «αυτονόητες» προϋποθέσεις είναι: «η τήρηση των κανόνων της Ε.Ε., η αντιμετώπιση του Δημόσιου χρέους, η μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, οι στοχευμένες δράσεις για ανάπτυξη και κοινωνική προστασία και η αυτοσυγκράτηση από τα κόμματα και τους κοινωνικούς φορείς», (Μ. Ιγνατίου). Αν και καλούνται όλοι οι αρχηγοί των κοινοβουλευτικών κομμάτων είναι φανερό ότι στην ουσία η έκκληση απευθύνεται στον κύριο Παπανδρέου. Αυτός βγαίνοντας στις 5 Μαρτίου από το Μέγαρο Μαξίμου δηλώνει:«Η χώρα χρειάζεται νέα κατεύθυνση και νέα κυβέρνηση». Δεν βρίσκει σημείο επαφής με τον πρωθυπουργό επειδή «έχει “μεθύσει” από την προοπτική της νίκης στις επόμενες εκλογές. Η κατάκτηση της πρωθυπουργίας ήταν όνειρο ζωής για τον ίδιο και τη μητέρα του Μαργαρίτα Παπανδρέου, η οποία μετά τον θάνατο του Ανδρέα ελέγχει τα πάντα στην οικογένεια» (Μ. Ιγνατίου).
Ο κύριος Παπανδρέου γνώριζε πολύ καλά την κατάσταση. Είναι χαρακτηριστικό ότι –όπως καταγράφει σε βιβλίο του ο πρώην υπουργός οικονομικών της Γερμανίας Πέερ Στάινμπρουκ- δύο μήνες πριν του είχε δηλώσει ότι με δεδομένη την γενικότερη κατάσταση «δεν ήταν πλέον τόσο σίγουρος ότι ήθελε να κερδίσει τις εκλογές». Όμως όχι μόνο ήθελε να τις κερδίσει αλλά έκανε και τα πάντα προκειμένου να τις επιταχύνει. Δεν του αρκούσε το γεγονός ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. -με δεδομένη την κυρίαρχη θέση που διατηρούσε στους κοινωνικούς φορείς- πρωτοστατούσε στην εναντίωση σε κάθε μέτρο εκσυγχρονισμού, πολλές φορές δεν δίστασε να ηγηθεί αυτοπροσώπως των διαδηλώσεων. Δύο παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά, η παρουσία του μπροστά στην Βουλή πίσω από το πανό της διαδήλωσης κατά της μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού (Μάρτιος 2008) και η ανακοίνωση της Ο.Λ.Μ.Ε. στις 7/12/2008 (με πρόεδρο κομματικό στέλεχος του ΠΑ.ΣΟ.Κ.) ότι «η Ν.Δ. μετά τα σκάνδαλα άρχισε τις δολοφονίες».
Σύμφωνα με Αμερικανικές εκτιμήσεις αν ο Παπανδρέου είχε τότε συνεργαστεί όχι μόνο η χώρα θα είχε αποφύγει την καταστροφή αλλά «Μπορεί να ήταν ακόμη πρωθυπουργός, διότι τα μέτρα θα είχε λάβει και υλοποιήσει ο Καραμανλής, όχι ο ίδιος» (Μ. Ιγνατίου). Βιάστηκε να γίνει πρωθυπουργός, η χώρα οδηγήθηκε στη χρεωκοπία και ο ίδιος έγινε αποσυνάγωγος ακόμα και στο κόμμα του. Είναι ενδεικτική η δήλωση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη: «Ο κύριος Παπανδρέου δεν πρέπει να είναι υποψήφιος, μόνο σε αποικία μπορεί να είναι υποψήφιος…».
Αντωνάκος Αντώνης 4/2/2019
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις