Προβολή άρθρων κατά ημερομηνία: Οκτώβριος 2019 - ΔΙΚΤΥΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ dictyo.gr

Τρίτη, 29 Οκτωβρίου 2019 00:15

Alors, c'est la guerre του Αντώνη Αντωνάκου.

" Μάλιστα, το κομμάτι του Τύπου που ήταν φιλικά προσκείμενο στο ΠΑΣΟΚ παρομοίαζε την «απελευθέρωση των Ελλήνων από τη Δεξιά» με την απελευθέρωση του 1944 από τους Ναζί."(thetoc.gr, 18/10/2019).

Η συστηματική παραχάραξη της ιστορίας υπήρξε, μετά την Μεταπολίτευση, μια από τις βασικές αιτίες των προβλημάτων που ταλανίζουν μέχρι σήμερα τη χώρα. Το απόσπασμα, από το επετειακό δημοσίευμα στο “thetoc” για την συμπλήρωση 38 χρόνων από την νίκη της «Αλλαγής», είναι αποκαλυπτικό. Όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες είχαν κρατήσει την χώρα ελεύθερη εντάσσοντας την στο Δυτικό δημοκρατικό μπλοκ, αντιμετωπίζονταν αντίστοιχα με τις Ναζιστικές ορδές των κατακτητών. Απόντες από το Αλβανικό Έπος, άλλοι έχοντες σχέσεις με δοσίλογους συντάχθηκαν στις «δημοκρατικές δυνάμεις» με εκείνους που επεχείρησαν, ευτυχώς ανεπιτυχώς, να εντάξουν τη χώρα στους υπό τον Στάλιν «δημοκρατικούς παραδείσους». Το ανίερο πολιτικό παιχνίδι του διχασμού δεν συγκαλυπτόταν απλά από μερίδα του τύπου η οποία αντίθετα αποτέλεσε πολύτιμο εργαλείο για την άλωση των πολιτικών συνειδήσεων και εν τέλει της εξουσίας.

Το «παραμύθι της Αλλαγής» κράτησε πολλά χρόνια, παρά το γεγονός ότι ένας εκ των βασικών «εταίρων»(Κ.Κ.Κ.) αρκετά νωρίς(1985) συνειδητοποίησε την απάτη. Η κεκτημένη ταχύτητα και οι αλλοιώσεις στη συλλογική συνείδηση ήταν βαθιές και δεν επέτρεπαν τον απεγκλωβισμό όσων είχαν την ψευδαίσθηση ότι ανήκαν στον «περιούσιο προοδευτικό της». Χαρακτηριστικό της αντοχής αυτής της νοοτροπίας και της συστηματικής παραχάραξης ήταν το βιβλίο ιστορίας της Γ’ Λυκείου (τυπώθηκε το 2002 διανεμήθηκε στα σχολεία και αποσύρθηκε μετά από θύελλα αντιδράσεων). Μεταξύ των άλλων -αντιδημοκρατικών, αντιπαιδαγωγικών και ανιστόρητων- που το «κοσμούσαν» περιλαμβανόταν και το ακόλουθο «δόγμα» της Αλλαγής: «...Το επόμενο έτος κέρδισε τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός ανέλαβε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Άρχισε έτσι η προσπάθεια για την πολιτική και κοινωνική ενσωμάτωση των περιθωριοποιημένων μικροαστικών, εργατικών και αγροτικών στρωμάτων…»(σελ. 228).

Θύματα, στον χώρο της εκπαίδευσης, του ιστορικού επαναπροσδιορισμού σε «προοδευτική» κατεύθυνση, υπήρξαν φυσικά και οι Εθνικές επέτειοι. Η 25ή Μαρτίου και η 28^η Οκτωβρίου απέκτησαν νέο περιεχόμενο. Ιδιαίτερα η τελευταία, για λόγους που αφορούσαν αμέσως ή εμμέσως και τους πρωταγωνιστές της παραχάραξης, υπέστη άγρια διαστρέβλωση και παραχάραξη. Αντί για την ποίηση και τα τραγούδια εμβατήρια που εμψύχωναν τους Έλληνες και τους οδήγησαν στην εποποιία του 40-41 στα βουνά της Ηπείρου οι μαθητές «διαπαιδαγωγούντο» με το «Μαρία απ’ τη Σπάρτη, Ορέστη απ’ το Βόλο» και την «Στηθάγχη» του Ναζίμ Χικμέτ. Το « Παιδιά της Ελλάδος παιδιά…» και τα άλλα εμβληματικά δημιουργήματα μιας ιστορίας που κέρδισε τον θαυμαστό όλου του κόσμου μπήκαν στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας» μαζί με την «Δεξιά». Δεν ήταν το Αλβανικό Έπος αυτό που έπρεπε να αναδειχθεί, δεν ήταν αυτός ο ιστορικός σταθμός, αλλά η κατοχική αντίσταση. Μάλιστα συστηματική ήταν η προσπάθεια αυτή η ανάδειξη να γίνει από την «ιστορική» σκοπιά εκείνων που, στα πλαίσια της αντίστασης και παράλληλα με αυτήν, προετοίμαζαν και την «κοινωνική απελευθέρωση» δηλαδή την επιβολή «δικτατορίας του προλεταριάτου».

Δεν έπρεπε, κατά την «προοδευτική ορθοδοξία», να καταχωρηθούν στη συνείδηση των μαθητών η αναγνώριση και ο θαυμασμός όλων των μεγάλων πρωταγωνιστών του πολέμου. Τα λόγια του Winston Churchil, «πατέρα της νίκης», σύμφωνα με τον οποίο: «Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Τώρα θα λέμε: οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες […] Η λέξη ηρωισμός φοβάμαι ότι δεν αποδίδει το ελάχιστο εκείνων των πράξεων αυτοθυσίας των Ελλήνων, πού ήταν καθοριστικός παράγων της νικηφόρου εκβάσεως τού κοινού αγώνα των εθνών, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δια την ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια […] Εάν δεν υπήρχε η ανδρεία των Ελλήνων και ή γενναιοψυχία τους, ή έκβαση τού Β’ Παγκόσμιο Πολέμου θα ήταν ακαθόριστη» δεν έπρεπε να τα προσέξουν οι μαθητές. Ούτε την αναγνώριση του Φραγκλίνου Ρούσβελτ: «οι Έλληνες διδάξαν δια μέσου των αιώνων την αξιοπρέπεια. Όταν όλος ο κόσμος είχε χάσει κάθε ελπίδα, ο Ελληνικός λαός τόλμησε να αμφισβητήσει το αήττητο τού γερμανικού τέρατος αντιτάσσοντας το υπερήφανο πνεύμα της ελευθερίας». Ούτε του Charles de Gaul:«Στο όνομα του κατεχόμενου, πλην ακόμη ζωντανού γαλλικού λαού, η Γαλλία επιθυμεί να χαιρετίσει τον πόλεμο του ελληνικού λαού για την ελευθερία του. Η 25η Μαρτίου 1941 βρίσκει την Ελλάδα στην κορυφή ενός ηρωικού αγώνα και στην κορυφή της δόξας της. Η Ελλάδα δεν έχει δει τέτοιο μεγαλείο και τέτοια δόξα, σαν αυτή που σήμερα απολαμβάνει, από τον καιρό της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας». Ίσως όμως η αναγνώριση του ίδιου του Χίτλερ να είναι σημαντικότερη από όλες τις εκδηλώσεις θαυμασμού των συμμάχων. Όπως είπε σε συνομιλία του με την Leni Riefenstahl: «εάν οι Ιταλοί δεν είχαν επιτεθεί στην Ελλάδα και δε χρειάζονταν τη βοήθειά μας, ο πόλεμος θα είχε πάρει διαφορετική τροπή. Θα είχαμε αποφύγει το ρωσικό χειμώνα κατά αρκετές εβδομάδες και θα είχαμε καταλάβει το Λένινγκραντ και τη Μόσχα. Δε θα υπήρχε Μάχη του Στάλινγκραντ»( Leni Riefenstahl: A Memoir. (Picador New York, USA. 1987) σελ. 295). Η εκτίμηση του Χίτλερ επιβεβαιώθηκε και από τον Στάλιν ο οποίος δήλωσε: «Λυπάμαι γιατί γερνά και δεν θα ζήσω αρκετά για να ευγνωμονώ τον Ελληνικό Λαό, τού οποίου ή αντίσταση έκρινε τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο».

Τα χρόνια πέρασαν, την σκυτάλη της «γιαλαντζί» Αριστεράς πήρε από την «Αλλαγή» το «νέο ΠΑ.ΣΟ.Κ.»(ΣΥ.ΡΙΖ.Α.), και το «παραμύθι» συνεχίζεται. Πρωτοσέλιδα η «ΑΥΓΗ» υπό τον τίτλο «Πολεμάμε κάθε φασισμό» και με ένθετο στον τίτλο το καθοδηγητικό(;) «ΤΙΜΑΜΕ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ» επιχειρεί να αποπροσανατολίσει την ιστορική μνήμη. Αρκετά όμως «σύντροφοι», το «καλαμπούρι» τράβηξε μακριά και αποδείχθηκε πανάκριβο. Στις 28 Οκτωβρίου το Ελληνικό Έθνος γιορτάζει το Έπος του Αλβανικού Μετώπου, το Έπος του ’40. Αν θέλατε να εορτάζεται η Εθνική Αντίσταση καθαρά και άδολα –και αφού στην ουσία την ταυτίζετε με το Ε.Α.Μ.- γιατί δεν καθιερώνατε την 27^η Σεπτεμβρίου (ημέρα ίδρυσης του Ε.Α.Μ.) για να τιμάται. Από το 1981 η «γιαλαντζί» Αριστερά κυβέρνησε το μεγαλύτερο διάστημα. Εξέλεξε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ βουλευτή, έδωσε συντάξεις και προνόμια πρόσβασης στους διορισμούς, αποκατέστησε αδικίες αλλά δημιούργησε και νέες. Γιατί δεν καθιέρωσε μια ξεχωριστή ημέρα για την αντίσταση αφήνοντας την 28^η Οκτωβρίου στην ησυχία της; Αν δεν ήθελε να την γιορτάζει στις 25 Νοεμβρίου, επέτειο του Γοργοποτάμου –ενδεχομένως λόγω της συμμετοχής του ΕΔΕΣ και του πρωταγωνιστικού ρόλου των Άγγλων- ας διάλεγε μια άλλη μέρα.

Αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος. Η πραγματικότητα είναι δυστυχώς, ότι θέλει να υποβαθμίσει το Αλβανικό Έπος. Θέλει να μειώσει την αξία των πρωταγωνιστών του ώστε, παράλληλα, να αναβαθμίσει την αξία και τα αποτελέσματα της δράσης της αντίστασης. Θέλει να μεταβιβάσει ένα μέρος της δόξας του πολέμου στην αντίσταση. Να αναβαθμίσει την σημασία της δράσης της και να συγκαλύψει τις όποιες αδυναμίες ή ενδεχόμενες αμαρτίες της(Ψαρός, κ.λπ.). Όμως η «ψυχή» του λαού ήταν άλλη εκείνες τις μέρες, όπως την τραγουδούσε η «τραγουδίστρια της νίκης» Σοφία Βέμπο: «Σ’ αυτά τα χρόνια άλλαξε του τραγουδιού η μορφή / Ο έρωτας ξεχάστηκε, μπήκε ξανά στην μπάντα / Και μες σε πόλεις και χωριά, σε κάθε κορυφή / νέα τραγούδια ακούστηκαν: τραγούδια του σαράντα».

Αντωνάκος Αντώνης 27-10-2019

Λοιπόν, έχουμε πόλεμο. Ιωάννης Μεταξάς, απάντηση στο τελεσίγραφο.

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη, 24 Οκτωβρίου 2019 00:50

2ο ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΕΠΑ.Λ. Καβάλας Ζώνη Δημιουργικών Δραστηριοτήτων Α2: Η ιστορία των Βαλκανίων (7000π.Χ. - 2018μ.Χ.)

2^ο ΕΠΑ.Λ. Καβάλας

Ζώνη Δημιουργικών Δραστηριοτήτων

Α2

Η ιστορία των Βαλκανίων

(7000π.Χ. - 2018μ.Χ.)

Τα Βαλκάνια, «γέφυρα», ή «σταυροδρόμι» ανάμεσα στην Ευρώπη και στην Ασία, «μωσαϊκό» ή «χωνευτήρι» λαών, «πυριτιδαποθήκη» ή «κλειστό στρατόπεδο της Ευρώπης; Οικογενειακός αέρας; Χωρίς αμφιβολία, αέρας διάφορων λαών που, αφού έζησαν μια μακριά κοινή περιπέτεια, κατάφεραν στο τέλος να δημιουργήσουν, στο εσωτερικό της Ευρώπης, μια ειδική πολιτιστική εποχή.

2^οΕΣΠΕΡΙΝΟ ΕΠΑ.Λ. Καβάλας Ζώνη Δημιουργικών
Δραστηριοτήτων Α2:
Η ιστορία των Βαλκανίων 7000π.Χ. - 2018μ.Χ.) ΕΔΩ

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα, 21 Οκτωβρίου 2019 01:54

Μάχη των Φιλίππων (3 Οκτ 42 μΧ)

Η στρατηγική κατάσταση των αντίπαλων συνασπισμών,θύμιζε ιδιαίτερα εκείνη του προηγούμενου μεγάλου ρωμαϊκού εμφυλίου,μεταξύ του Καίσαρα και του Πομπήιου.
Η Δεύτερη Τριανδρία,έχοντας εξουδετερώσει με συνεχείς εκκαθαρίσεις και προγραφές οποιαδήποτε συγκλητική αντίδραση στην Ρώμη,είχε τον απόλυτο έλεγχο της Ιταλίας και των δυτικών επαρχιών του κράτους.Μοναδική εξαίρεση αποτελούσε η Σικελία,η οποία είχε καταληφθεί από τον υιό του Πομπήιου Σέξτο τον Δεκέμβριο του 43 π.Χ.,έπειτα από την άδικη προγραφή του.Σημαντικό μειονέκτημα της Τριανδρίας αποτελούσε η έλλειψη αξιόμαχης ναυτικής δύναμης,κάτι που θα δυσκόλευε ιδιαίτερα την μεταφορά του πολέμου στην Ανατολή το 42 π.Χ..

Οι δυνάμεις των »Ελευθερωτών» υπό την ηγεσία του Λογγίνου και του Βρούτου,είχαν κατορθώσει μετά την φυγή τους από την Ιταλία να αποκτήσουν τον πλήρη έλεγχο των ανατολικών επαρχιών,καθώς και των υποτελών ηγεμόνων της Ρώμης στην περιοχή.Οι Λεγεώνες όμως που διοικούσαν-η πλειοψηφία των οποίων ήταν πρώην μονάδες του Καίσαρα-ήταν και μειωμένης σύνθεσης,αλλά και αμφίβολης νομιμοφροσύνης.Ήλπιζαν πάντως πως με τον ισχυρό στόλο τον οποί διέθεταν,θα μπορούσαν να εμποδίσουν την μεταφορά εχθρικών δυνάμεων από την Δύση,ισχυροποιώντας παράλληλα την θέση τους στην Ανατολή.
Τα μέλη της Τριανδρίας,θέλοντας να κρατήσουν τους »Ελευθερωτές» μακρυά από την Αιώνια Πόλη,αποφάσισαν να μεταφέρουν τον κύριο όγκο του στρατεύματος τους στην Χερσόνησο του Αίμου.Ενώ ο Λέπιδος έμεινε τοποτηρητής στην Ρώμη,ο Αντώνιος και ο Οκταβιανός συγκέντρωσαν τις δυνάμεις τους στο Βρινδήσιο της Απουλίας,με σκοπό την διέλευση τους στην απέναντι ηπειρωτική ακτή.Παρά την παρουσία ισχυρότατου δημοκρατικού στόλου υπό την ηγεσία του Μούρκου,οι δύο Τριανδρίατες εκμεταλλευόμενοι τους ευνοϊκούς ανέμους της περιοχής,κατόρθωσαν να διεκπαιρεώσουν το σύνολο το δυνάμεων τους.
Ο Λογγίνος και ο Βρούτος εν τω μεταξύ,αφού ενίσχυσαν τις Λεγεώνες τους με δυνάμεις από τους υποτελείς ηγεμόνες της Ανατολής,τονώνοντας παράλληλα το ηθικό των ανδρών τους με μεγάλες χρηματικές αμοιβές,αποβιβάστηκαν στην Θράκη και κινήθηκαν προς συνάντηση του εχθρού.Εν αγνοία τους όμως 8 Λεγεώνες υπό τους στρατηγούς του Αντωνίου Νορβάνο και Σάξα,είχαν καταλάβει στρατηγικά περάσματα στην περιοχή με σκοπό την καθυστέρηση της προέλασης τους,μέχρι την άφιξη ολόκληρου του στρατεύματος της Τριανδρίας.Οι »Ελευθερωτές» όμως εκμεταλλευόμενοι την αριθμητική τους υπεροχή και την παρουσία ισχυρού στόλου,μπόρεσαν να υπερφαλαγγίσουν τους δύο στρατηγούς του Αντωνίου και να τους καταδιώξουν ως την Μακεδονία.
Ο Κάσσιος Λογγίνος και ο Βρούτος φθάνοντας στην πόλη των Φιλίππων,την οχύρωσαν και έστησαν τα στρατόπεδα τους νότια και βόρεια της Εγνατίας Οδού 3.5 χιλιόμετρα δυτικά της πόλης,ενώ ο στόλος τους ναυλόχησε στην Νεάπολη(την σύγχρονη Καβάλα).Οι δυνάμεις του Νορβάνου και του Σάξα είχαν οχυρωθεί στην αρχαία αποικία των Αθηνών Αμφίπολη,αναμένοντας την άφιξη του Αντωνίου και του Οκταβιανού.

O Αντώνιος και ο Οκταβιανός,μην γνωρίζοντας την τύχη των προφυλακών τους υπό τους Νορβάνο και Σάξα,έσπευσαν με την κύρια δύναμη τους από το Δυρράχιο προς τους Φιλίππους.Με έκπληξή τους διαπίστωσαν πως οι δύο στρατηγοί είχαν καταλάβει και οχυρώσει την Αμφίπολη.Αφού άφησαν ως φρουρά στην πόλη μια Λεγεώνα υπό τον Πινάριο,έστησαν τα στρατόπεδα τους σε απόσταση 1.5 χιλιομέτρου από τις δημοκρατικές γραμμές·ο μεν Αντώνιος νότια της Εγνατίας Οδού,απένατι από τις δυνάμεις του Κάσσιου Λογγίνου,ο δε Οκταβιανός βόρεια έναντι του Βρούτου.
Οι »Ελευθερωρές» είχαν στην διάθεση τους 17 Λεγεώνες,συνολικής ισχύος 90.000 ανδρών.Μεγάλο ποσοστό αυτών όμως αποτελούνταν από πρόσφατα στρατολογημένους και άπειρους Ανατολίτες.Τέτοια ήταν η έλλειψη προσωπικού των δημοκρατικών,ώστε στρατολογήθηκαν ως αξιωματικοί ακόμη και Ρωμαίοι μαθητές των Ακαδημιών των Αθηνών.Τέλος η δύναμη ιππικού του Βρούτου και του Λογγίνου αριθμούσε 17.000 άνδρες.
Απέναντι στο ετερογενές στράτευμα των δημοκρατικών,ο Αντώνιος και ο Οκταβιανός παρέτασσαν 19 πλήρεις και αξιόμαχες Λεγεώνες και 13.000 ιππείς,ένα σύνολο 123.000 ανδρών.Υπερείχαν συνεπώς τόσο ποιοτικά όσο και αριθμητικά.Το μεγάλο μειονέκτημα όμως των δυνάμεων της Τριανδρίας,ήταν το οξύ πρόβλημα ανεφοδιασμού που δημιουργούσε η κατοχή της Νεάπολης από τον αντίπαλο και η πλήρης θαλάσσια κυριαρχία του,τόσο στην Αδριατική όσο και στο Αιγαίο Πέλαγος.
Οι δύο αντίπαλοι συνασπισμοί επιδόθηκαν αρχικά στην εκτενή οχύρωση των γραμμών τους,με συνεχή ξύλινα τείχη,πύργους και αμυντικές τάφρους.Μοναδικό μειονέκτημα της θέσης του Κάσσιου ήταν το κενό που υπήρχε μεταξύ του στρατοπέδου του και του έλους που εκτεινόταν νότια της πόλης των Φιλίππων.Τις ημιτελείς οχυρώσεις που προσπάθησε αργοπορημένα να κατασκευάσει,εκμεταλλεύθηκε ο Αντώνιος για να επιφέρει το αποφασιστικό χτύπημα του κατά την επερχόμενη μάχη.
Ο Κάσσιος Λογγίνος γνωρίζοντας το μεγάλο πρόβλημα ανεφοδιασμού του εχθρού,απέφευγε να συγκρουστεί μαζί του παρά τις συνεχείς προσπάθειες του Μάρκου Αντώνιου.Ο ηγέτης της Τριανδρίας θέλοντας να εκβιάσει την αποφασιστική σύγκρουση,προσπάθησε να υπερφαλαγγίσει το αριστερό πλευρό του Κάσσιου διανοίγοντας ένα πέρασμα μέσα από το έλος.Η αντίδραση του δημοκρατικού στρατηγού θα οδηγούσε στην Πρώτη Μάχη των Φιλίππων στις 3 Οκτωμβρίου του 42 π.Χ..
Ενώ ο Λογγίνος προσπαθούσε να ανακόψει την προέλαση του εχθρού στο έλος,ο Αντώνιος διέταξε την κύρια δύναμη του να επιτεθεί στις οχυρώσεις του εχθρού που εκτείνονταν μεταξύ του έλους και του στρατοπέδου του Κάσσιου.Οι Λεγεώνες του Βρούτου εν τω μεταξύ,ενεργώντας χωρίς εντολές επιτέθηκαν στο στρατόπεδο του Οκταβιανού.
Κατά την γενικευμένη σύγκρουση που ακολούθησε,ο Αντώνιος ανέτρεψε τις οχυρώσεις του Κάσσιου και κατέλαβε το ανυπεράσπιστο στρατόπεδό του.Οι δυνάμεις του Βρούτου από την άλλη,συνέτριψαν τις λεγεώνες του Αυγούστου και κατέλαβαν επίσης το στρατόπεδο του.Η Μάχη είχε λήξει με ισοπαλία.Ο Οκταβιανός απώλεσε 18.000 άνδρες,ενώ ο Κάσσιος 8.000.Η μεγάλη έκταση όμως του πεδίου μάχης,αλλά και η πολλή χαμηλή ορατότητα εξ’αιτίας των σύννεφων σκόνης,έδωσαν την εντύπωση στον δημοκρατικό ηγέτη πως ο Βρούτος είχε συντριβεί.Απελπισμένος και νομίζοντας πως όλα είχαν χαθεί,διέταξε τον απελεύθερό του Πίνδαρρο να τον σκοτώσει.
Η στρατηγική κατάσταση των αντιπάλων παρά την μεγάλη σύγκρουση και τον θάνατο του στρατηγικού νου των δημοκρατικών,παρέμενε η ίδια.Η θέση μάλιστα του Οκταβιανού και του Αντώνιου επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο,καθώς την ίδια ημέρα με την μάχη ο στόλος των δημοκρατικών αναχαίτισε τις ενισχύσεις και προμήθειες τους,που είχαν αποσταλεί από την Ιταλία.
Το μέλλον της Ρώμης θα κρινόταν οριστικά κατά την Δεύτερη Μάχη των Φιλίππων στις 23 Οκτωμβρίου.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΦΙΛΙΠΠΩΝ (23 Οκτ 42μΧ)

Ο Βρούτος ως μόνος διοικητής πλέον των δημοκρατικών δυνάμεων,προσπάθησε άμεσα να ανασυγκροτήσει τις καταπτοημένες από την ήττα,δυνάμεις του Κάσσιου Λογγίνου.Εργαζόμενος ακούραστα το ίδιο βράδυ της Πρώτης Μάχης των Φιλίππων,ανασύνταξε τις Λεγεώνες του νεκρού φίλου του,ενώ φοβούμενος περεταίρω κατάπτωση του ηθικού του δημοκρατικού στρατεύματος,απέφυγε την τέλεση δημόσιας κηδείας,αποστέλλοντας άμεσα την σωρό του στην Θάσο.Την επόμενη ημέρα,αναλαμβάνοντας επίσημα την διοίκηση των υπολειμμάτων των Λεγεώνων του Κάσσιου,τόνωσε το ηθικό τους με χρηματικές δωρεές,ενώ σε αναγνώριση της αξίας τους μετέφερε την σημαία του στο στρατόπεδο τους.
Η κατάσταση στην παράταξη της Τριανδρίας,ήταν εξ’ίσου κρίσιμη.Με πολύ κόπο ο Αντώνιος κατάφερε να επαναφέρει την τάξη στις διασκορπισμένες Λεγεώνες του Οκταβιανού,ενώ ο άρρωστος ηγέτης τους κρυβόταν επί τρεις ημέρες στο έλος,προκειμένου να αποφύγει την αιχμαλωσία του από τους στρατιώτες του Βρούτου.
Ο Αντώνιος θέλοντας να εκμεταλλευτεί τον θάνατο του ηγέτη των δημοκρατικών,επιδίωξε νέα γενικευμένη σύγκρουση,την επαύριο κιόλας της πρώτης μάχης.Ο Βρούτος όμως απέφυγε επανειλημμένα τις προκλήσεις,μένοντας προσκολλημένος στο σχέδιο του Κάσσιου,την εξάντληση δηλαδή του εχθρού από έλλειψη προμηθειών.
Κατά τις τρεις εβδομάδες που ακολούθησαν,ο Αντώνιος επέκτεινε μεθοδικά τις γραμμές του προς νότο σε μια προσπάθεια να υπερφαλαγγίσει το αριστερό πλευρό του Βρούτου.Ο »Ελευθερωτής» στρατηγός αντέδρασε χτίζοντας σειρά οχυρώσεων κατά μήκος της Εγνατίας Οδού.
Η στρατηγική θέση του Βρούτου όμως παρέμενε ευνοϊκή.Οι θέσεις του παρέμεναν ακλόνητες,ενώ ο εχθρός υπέφερε σοβαρά από τα προβλήματα ανεφοδιασμού.Τα στρατεύματα του όμως έδειχναν όλο και μεγαλύτερη δυσφορία,από την συνεχόμενη απραξία και την αποφυγή εμπλοκής με τον αντίπαλο.O δημοκρατικός ηγέτης,ο οποίος ούτε το χάρισμα του νεκρού Κάσσιου διέθετε,αλλά ούτε και την μεγάλη συντριβή των εχθρικών ενισχύσεων στην Αδριατική γνώριζε,αδυνατούσε να πειθαρχήσει τους στρατιώτες και τους αξιωματικούς του.Φοβούμενος την μαζική λιποταξία των ανδρών του στην εχθρική παράταξη,αναγκάστηκε τελικά να διατάξει γενικευμένη επίθεση στις 23 Οκτωμβρίου.
Η σύγκρουση υπήρξε φοβερή.Οι αντίπαλοι λεγεωνάριοι αποφεύγοντας την χρήση pila,πολέμησαν εκ του συστάδην με τα σπαθιά τους,υφιστάμενοι τεράστιες απώλειες.Η επίθεση των δημοκρατικών τελικά αποκρούστηκε και οι στρατιώτες του Βρούτου τράπηκαν σε φυγή.Η ήττα τους όμως μετατράπηκε σε πανωλεθρία,καθώς με την έγκαιρη κατάληψη του στρατοπέδου τους από τις δυνάμεις του Οκταβιανού,οι στρατιώτες του Βρούτου έχασαν τις αμυντικές τους θέσεις και την τελευταία τους ευκαιρία ανασύνταξης.Ο ίδιος ο Βρούτος κατάφερε να διασωθεί με 4 Λεγεώνες του σε έναν παρακείμενο λόφο.Αντιλαμβανόμενος όμως πως τα πάντα είχαν χαθεί,αποφάσισε να πάρει την ίδια του την ζωή.
Οι απώλειες της της Δεύτερης Μάχης των Φιλίππων δεν είναι γνωστές,αλλά οπωσδήποτε πρέπει να υπήρξαν ιδιαίτερα βαριές και για τις δύο πλευρές.
Με την αυτοκτονία του Βρούτου έληξε οριστικά ο εμφύλιος της Δεύτερης Τριανδρίας.Ο Μάρκος Αντώνιος αναδείχθηκε άξια,ως ήρωας και θριαμβευτής της μάχης.Αυτό που είχε ταφεί οριστικά όμως στο πεδίο των Φιλίππων,ήταν η Ρωμαϊκή Δημοκρατία.

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή, 18 Οκτωβρίου 2019 00:27

Ο Έλληνας στρατηγός, ο πάπας και η σφαγή των Σαρακηνών… 75.000 νεκροί

Τον 10ο αι. μ.Χ. οι τζιχαντιστές δεν αποτελούσαν απλώς μια τοπική απειλή, αλλά μια απτή πραγματικότητα από τα σημερινά, ματωμένα, σύνορα Τουρκίας – Συρίας, μέχρι όλη τη Μεσόγειο. Οι φανατισμένοι Άραβες είχαν επεκταθεί και στην Ιταλία απειλώντας και τη Ρώμη, υποστηριζόμενοι και από καιροσκόπους χριστιανούς.
Στο β’ μισό του 9ου αι. οι Σαρακηνοί πέραν της Σικελίας, είχαν εγκατασταθεί και στην κεντρική Ιταλία στην περιοχή του Μιντούρνο, κοντά στο Λάτσιο στον ποταμό Γκαριλιάνο, συμμαχώντας με το Δουκάτο της Γκαέτα. Στις αρχές του 10ου αι. όμως οι Άραβες κατέστησαν ιδιαίτερα απειλητικοί σχεδιάζοντας τη κατάκτηση της όλης περιοχής.

Ενώπιον της απειλής αυτή ο πάπας Ιωάννης 10ος επιχείρησε και κατάφερε να ενώσει τους τοπικούς χριστιανούς ηγεμόνες και ηγεμονίσκους ζητώντας παράλληλα την βοήθεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η αυτοκρατορία ανταποκρίθηκε και έστειλε προς ενίσχυση της χριστιανικής συμμαχίας τον στρατηγό κατεπάνω του θέματος του Βάριου (Μπάρι) Νικόλαο Επιγίγγλη που ήταν γνωστός στην Ιταλία με το λατινικό επώνυμο Πικίνγκλι.

Στην συμμαχία συμμετείχαν, πέραν των Βυζαντινών, που αποτελούσαν και τον όγκο του στρατεύματος, διάφοροι, κυρίως, Λομβαρδοί (Λογγοβάδροι) ηγεμόνες. Η συμμαχική στρατιά έφτασε να αριθμεί 50.000 άνδρες, σύμφωνα με τους χρονικογράφους. Αντίστοιχα οι μουσουλμάνοι διέθεταν περί τους 75.000 άνδρες υπό τον εμίρη Αλικού.
Η εκστρατεία
Οι χριστιανοί ανέλαβαν την πρωτοβουλία και επιτέθηκαν τον Ιούνιο του 915 μ.Χ. κατά των Σαρακηνών, με τον βυζαντινό στόλο να τους αποκλείει από θαλάσσης. Ο πάπας ηγήθηκε, τιμής ένεκεν, τον χριστιανικών στρατευμάτων. Η πρώτη μάχη δόθηκε κοντά στο σημερινό Λάτσιο και αποτέλεσε οδυνηρή ήττα για τους Άραβες. Οι χριστιανοί όμως δεν αρκέστηκαν στην επιτυχία αυτή αλλά συνέχισαν την επίθεση και νίκησαν άλλες δύο φορές τους Άραβες στις μάχες του Κάμπο Μπακάνο και του Τίβολι.
Μετά από τις ήττες οι Σαρακηνοί υποχώρησαν στη γραμμή του Γκαριλιάνο όπου είχαν δημιουργήσει οχυρωμένο στρατόπεδο. Οι χριστιανοί σύντομα απέκλεισαν τους Σαρακηνούς και τους πολιόρκησαν στενά σε αυτό. Στη φάση αυτή η εμπειρία του Επιγίγγλη πρέπει να διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο.
Η πολιορκία διήρκεσε έως τον Αύγουστο του 915 μ.Χ. οπότε οι Σαρακηνοί βλέποντας ότι δεν θα άντεχαν άλλο αποχώρησαν πυρπολώντας το οχυρωμένο τους στρατόπεδο. Οι χριστιανοί τους καταδίωξαν και οι Σαρακηνοί έλαβαν θέσεις άμυνας σε κοντινούς λόφους. Ωστόσο η στερήσεις από την πολιορκία και οι συνεχείς ήττες είχαν καταρρακώσει το ηθικό τους.
Παρόλα αυτά κατάφεραν να αποκρούσουν πολλές ασυντόνιστες εφόδους που εξαπέλυσαν εναντίον τους οι Λομβαδροί ηγεμόνες με τα άτακτα τμήματά τους. Τελικά οι χριστιανοί προτίμησαν να αποκλείσουν τους Σαρακηνούς στις θέσεις τους ώστε να τους υποχρεώσουν σε παράδοση, αντί των ασκόπων και αιματηρών επιθέσεων.
Οι Σαρακηνοί, στα τέλη Αυγούστου, επιχείρησαν έξοδο με στόχο να φτάσουν στη θάλασσα και από εκεί στην Σικελία που τμήμα του νησιού ελεγχόταν από ομοθρήσκους τους. Η απόπειρα όμως απέτυχε λόγω του βυζαντινού στόλου και όλοι σκοτώθηκαν. Πόλλοι έπεσαν στις απέλπιδες συγκρούσεις που ακολούθησαν. Οι περισσότεροι όμως εκτελεστήκαν μετά τη μάχη. Σύμφωνα με τους χρονικογράφους της εποχής και οι 75.000 άνδρες του Αλικού χάθηκαν.
Ο στρατηγός Νικόλαος Επιγίγγλης
Ο Νικόλαος Επιγίγγλης είναι μια σχετικά άγνωστη μορφή των μεσοβυζαντινών χρόνων με σημαντική όμως δράση τόσο στην Ιταλία όσο και στη Βαλκανική. Τοποθετήθηκε κατεπάνω του Θέματος της Λογγοβαρδίας ή το 911 ή το 913 μ.Χ. με τη δεύτερη ημερομηνία να θεωρείται πιθανότερη καθώς τεκμηριώνεται από την αλληλογραφία του με τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Νικόλαο Μυστικό.
Σε μια από τις επιστολές ο Επιγίγγλης αναφέρεται στην τραγική κατάσταση των βυζαντινώ φρουρίων στην Ιταλία, ενώ σε απάντησή του ο πατριάρχης τον προτρέπει να πολεμήσει τους Άραβες στην περιοχή του Γκαριλιάνο! Μετά την εκστρατεία και την νίκη ο πατριάρχης με νέα επιστολή συνέχαιρε τον στρατηγό. Τίποτε άλλο δεν είναι γνωστό για τον σωτήρα της Ιταλίας στρατηγό εκτός του ότι σκοτώθηκε το 917 μ.Χ. πολεμώντας τους Βούλγαρους, αυτή τη φορά, κοντά στην Αγχίαλο της Θράκης.

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή, 18 Οκτωβρίου 2019 00:26

ΒΙΝΤΕΟ – Η αυτοκρατορία της Τραπεζούντος: Το τελευταίο Βυζαντινό προπύργιο

Η περίοδος πριν το 1204 χαρακτηρίστηκε από πολιτικό χάος και αποσχιστικά κινήματα κατά μήκος της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, η οποία παρέπαιε υπό την ανίκανη κυβέρνηση της δυναστείας των Αγγέλων.
Λίγες εβδομάδες πριν οι Λατίνοι μπουν στην Πόλη, οι τελευταίο άνδρες απόγονοι του αυτοκράτορα Ανδρονίκου Κομνηνού, ο Αλέξιος και ο Δαβίδ, αποφάσισαν να διεκδικήσουν για δικό τους κράτος τις παρευξείνιες ακτές.
Οδηγώντας τον στρατό που τους παρείχε η θεία του Θάμαρ, βασίλισσα της Γεωργίας, κατέλαβαν όλη σχεδόν την ακτογραμμή του Πόντου και της Παφλαγονίας, μέχρι την Ηράκλεια στα δυτικά.
Το πώς εξελίχθηκε το εγχείρημα των δύο Κομνηνών, μπορείτε να δείτε το παρακάτω βίντεο:

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο, 12 Οκτωβρίου 2019 00:30

Έλληνες & τουρκοκρατία… Θεωρία και πράξη, εξισλαμισμοί, φόροι, προφητείες

Πως ζούσαν οι Έλληνες επί τουρκοκρατίας; Το ερώτημα αυτό απαντάται, πλέον, στην Ελλάδα με δύο τρόπους. Ο πρώτος αναφέρεται στα πραγματικά δεδομένα και ο δεύτερος, ο «αναθεωρητικός», προβάλει το θεωρητικό πλαίσιο βάσει του «ισλαμικού νόμου».
Σύμφωνα με το Ισλάμ ο κόσμος διαιρείται σε αυτόν των «πιστών» και αυτόν των «απίστων». Χρέος των «πιστών» ήταν να φέρουν τους «απίστους» στον δρόμο του Αλλάχ. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και ο «Ιερός Πόλεμος», η τζιχάντ. Η ειρήνη με τους «απίστους» ήταν απαγορευμένη και επιτρεπόταν μόνο για περιορισμένο χρονικό διάστημα.

Οι «λαοί της Βίβλου» (Εβραίοι, Χριστιανοί) μπορούσαν να εξαγοράσουν την ζωή τους βάσει συγκεκριμένων όρων. Οι υπόδουλοι έπρεπε να καταβάλουν τον κεφαλικό φόρο, δηλαδή τον φόρο για να διατηρούν το κεφάλι τους επάνω στους ώμους τους, το χαράτσι, δηλαδή φόρο για τη γη και των από αυτής προσόδων, αφού η γη ανήκει στον Αλλάχ και τον «προφήτη» και κατ’ επέκταση στους «πιστούς» Τούρκους.
Θεωρητικά οι Τούρκοι, εφόσον οι ραγιάδες πλήρωναν, εγγυούνταν την ατομική ελευθερία και τη ζωή τους. Ωστόσο το όλο πλαίσιο ήταν πραγματικά εντελώς θεωρητικό. Οι ραγιάδες δεν μπορούσαν να ούτε καλά – καλά να μιλήσουν ενώπιον μουσουλμάνων. Κατοικούσαν στα άκρα των πόλεων, ήταν υποχρεωμένοι να ξυρίζουν το μπροστινό μέρος του κρανίου και να φορούν μπλε κάλυμμα κεφαλής.
Δεν μπορούσαν να ιππεύουν, ούτε φυσικά να οπλοφορούν. Οι Τούρκοι μπορούσαν να «νοικιάζουν» χριστιανές γυναίκες, να αποκτούν νόμιμα τέκνα από αυτές και μετά να τις διώχνουν.Μπορούσαν εξάλλου, κατά το δοκούν, να αρπάζουν ανθρώπους και αγαθά χωρίς να δίνουν λόγο. Ακόμα κι αν ο χριστιανός κατέφευγε στην “ισλαμική δικαιοσύνη”, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα εναντίον ενός “πιστού”.
“Θρησκευτική ελευθερία” – Εξισλαμισμοί
Επίσης αντίθετα με τα όσα επέβαλε ο ίδιος ο μουσουλμανικός νόμος οι ραγιάδες δεν απολάμβαναν θρησκευτικής ελευθερίας. «Η λατρεία τους δεν επιτρέπεται, γιατί δεν είναι δυνατό να επιτρέπεται η ασέβεια, απλώς δεν εμποδίζεται», ανέφερε ερμηνευτής του «ιερού νόμου».
Και για ποια θρησκευτική ελευθερία μιλάμε όταν οι συντριπτική πλειοψηφία των εκκλησιών έγινα τζαμιά; Όταν απαγορευόταν η ανέγερση νέων, ακόμα και η επισκευή των παλαιών; Όταν απαγορευόταν ακόμα και να χτυπούν οι καμπάνες;
Ή μήπως δεν υπήρχαν βίαιοι εξισλαμισμοί, τους οποίους απαγόρευε, θεωρητικά πάντα, ο «ιερός νόμος»; Πέραν της φρίκης του Παιδομαζώματος που ξεκίνησε από το τα μέσα του 14ου αι. οι ασφυκτικές πιέσεις και οι διώξεις κατά των ραγιάδων είχαν ως αποτέλεσμα μαζικούς εξισλαμισμούς, ειδικά μετά την Άλωση, όταν οι Έλληνες έχασαν κάθε ελπίδα.
Οι Έλληνες σπαχήδες είτε με τη βία, είτε μέσω οικονομικών πιέσεων υποχρεώθηκαν να “τουρκέψουν”. Πολλοί Έλληνες μέσω συκοφαντιών έπρεπε είτε να γίνουν μουσουλμάνοι ή να πεθάνουν. Οι γενναίοι πέθαιναν γινόμενοι νεομάρτυρες. Οι πολλοί, λιγότερο γενναίοι, υπέκυπταν. Πολλοί ακόμα γίνονταν μουσουλμάνοι για να σώσουν τα παιδιά τους από το παιδομάζωμα.
Σε μερικές περιοχές όπου οι μουσουλμάνοι ήταν πλειοψηφία οι Τούρκοι απαγόρευσαν ακόμα και τα ελληνικά. Ο Σελίμ Α’ έκοψε τις γλώσσες των Ελλήνων της Αιγύπτου μετά την κατάκτηση της χώρας.
Αυτά συνέβαιναν κυρίως στους πρώτους αιώνες της τουρκοκρατίας. Σε κάθε περίπτωση πάντως θα ήταν πιο σκόπιμο να μιλήσουμε για τουρκοκρατίες και όχι τουρκοκρατία, καθώς πολλές φορές η διαβίωση των Ελλήνων εξαρτάτο από τις διαθέσεις των κατά τόπους Τούρκων δυναστών.
Με τον τρόπο αυτό ο Ελληνισμός υπέστη δραματική δημογραφική αφαίμαξη, διότι όσοι «τούρκευαν», χάνονταν οριστικά για την πατρίδα και την Ορθοδοξία.
Προφητείες
Όλα αυτά γέννησαν θρύλους, ελπίδες και προσδοκίες. Όμως, όπως σωστά το αντελήφθη ήδη από 1618 ο Ματθαίος Μυραίων «Ελπίζομεν εις τα ξανθά γένη να μας γλιτώσουν, να λθουν από τον Μόσχοβο να μας ελευθερώσουν ελπίζομεν εις τους χρησμούς, στες ψευδοπροφητείες και τον καιρό μας χάνομεν στες ματαιολογίες»…
Πριν την Άλωση υπήρχε ο θρύλος του “πένητος βασιλέα”. Σύμφωνα με τον θρύλο αυτό οι Τούρκοι θα έμπαιναν στην Πόλη μέχρι τον κίονα του Κωνσταντίνου. Κατόπιν άγγελος Κυρίου θα έδινε ρομφαία στον “πένητα βασιλέα” ο οποίος θα καταδίωκε τους Τούρκους μέχρι την “κόκκινη μηλιά”. Το αποτέλεσμα ήταν βέβαια γνωστό.
Ο θρύλος του “Μαρμαρωμένος Βασιλιάς” εξέθρεψε γενιές Ελλήνων. Αργότερα κέρδισαν έδαφος ψευδοπροφητείες τις οποίες ως σήμερα εκμεταλλεύονται τηλεοπτικοί και όχι μόνο επιτήδειοι.

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο, 12 Οκτωβρίου 2019 00:29

Ο Πρόδρομος του 1821… Κροκόνδειλος Κλαδάς, πρώτος επαναστάτης – 1479

Ο Κροκόνδειλος (ή Κροκόδειλος, ή Ακροκόδυλος) Κλαδάς ήταν γιος του Θεοδώρου Κλαδά, αξιωματικού στην υπηρεσία των Δεσποτών του Μυστρά. Γεννήθηκε το 1425 και αμέσως μόλις ανδρώθηκε ακολούθησε τα βήματα του πατέρα του και έγινε «στρατιώτης». Η καταγωγή της οικογένειας ήταν από την Ήπειρο.
Ωστόσο πρώτη αναφορά σε Κλαδάδες στο Μωριά γίνεται το 1296. Η οικογένεια ήταν στην υπηρεσία των Παλαιολόγων Ο Κροκόνδειλος έζησε της τουρκικής κατάκτησης της Πελοποννήσου και για λίγο σταμάτησε να πολεμά. Με την έκρηξη όμως του πρώτου τουρκοενετικού πολέμου, το 1463, πήρε και πάλι τα όπλα και πολέμησε, επικεφαλής σώματος στρατιωτών, υπέρ των Ενετών και κατά των Οθωμανών.

Ο Κροκόνδειλος πολέμησε άριστα καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Όταν όμως οι Ενετοί υπέγραψαν συνθήκη ειρήνης με τον Μωάμεθ τον πορθητή διέταξαν και τους υπέρ αυτών πολεμήσαντες Έλληνες να σταματήσουν τις εχθροπραξίες.

Βάσει των όρων της συνθήκης ο βραχίωνας της Μάνης παραδιδόταν από τους Ενετούς στους Τούρκους. Όπως ήταν φυσικό ο όρος αυτός προκάλεσε οργή στους Λάκωνες, οι οποίοι είχαν ήδη αφειδώς χύσει το αίμα τους για την ελευθερία τους και τη Βενετία. Ο Κροκόνδειλος ήταν από την εποχή των Παλαιολόγων, άρχοντας του κάστρου του Αγίου Γεωργίου. Όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν την Πελοπόννησο ο ίδιος ο Μωάμεθ είχε επιχειρήσει να τον πάρει με το μέρος του, δελεάζοντας τον με παροχές γαιών.
Επανάσταση
Ο Κλαδάς τότε είχε προτιμήσει αντί των προσφορών του Τούρκου να πολεμήσει για της ελευθερία. Εντάχθηκε στον Ενετικό στρατό, στον οποίο ανακηρύχτηκε γενικός αρχηγός των “Στρατιωτών”. Μετά την υπογραφή της συμφωνίας Ενετών –Τούρκων, ο Κλαδάς αποφάσισε να συνεχίσει τον πόλεμο. Δεν θα επέτρεπε ποτέ στους Τούρκους «να λερώσουν το χώμα της Μάνης»!
Στις 9 Οκτωβρίου του 1479, εγκατέλειψε την Κορώνη, επικεφαλής στρατιωτικού σώματος 1.600 ανδρών και βάδισε προς τη Μάνη. Μόλις έφτασε εκεί διακήρυξε την απόφαση του να συνεχίσει τον πόλεμο και κάλεσε τους Έλληνες υπό τα όπλα, υψώνοντας το λάβαρο του, σημαία γαλάζια με ολόλευκο σταυρό στη μέση, πλάι στην κόκκινη πολεμική σημαία των Παλαιολόγων με τον δικέφαλο αετό .
Πολλοί έσπευσαν με ενθουσιασμό να καταταγούν στον επαναστατικό στρατό του Κλαδά, ο οποίος μέσα σε έναν μήνα έφτασε να αριθμεί 16.000 άνδρες, σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Σάθα. Για να ενισχύσει τη θέληση του λαού, αλλά και για να εξαναγκάσει τους Ενετούς να ξαναρχίσουν τον πόλεμο με τους Τούρκους, κήρυττε δημόσια ότι ενεργεί με τη σύμφωνη γνώμη της Βενετίας. Δεν δίστασε μάλιστα να υψώσει δίπλα στις ελληνικές σημαίες και αυτή του Αγίου Μάρκου.
Έχοντας συγκεντρώσει αρκετή δύναμη ο Κλαδάς κινήθηκε αρχικά προς απελευθέρωση των οχυρών της Μάνης, τα οποία οι Ενετοί είχαν παραχωρήσει στους Τούρκους. Με μεγάλο ενθουσιασμό και με την ιαχή «Κύριε Ελέησον», οι άνδρες του ρίχθηκαν στους Τούρκους και τους κατανίκησαν. Οι τουρκικές φρουρές στα χωριά Μάνη και Μεγαλοχώρι αφανίστηκαν, τα φρούρια του Τριγοφίλου και του Οιτύλου κατελήφθησαν και οι φρουρές τους εξοντώθηκαν ή αιχμαλωτίσθηκαν.
Οι πύργοι της Καστανιάς, της Γαστέλας, του Λεφτινιού, της Ανδρούσσας, του Βάσκου, της Πιάγας και του Παπαφίγγου κατελήφθησαν επίσης, όπως και οι ορεινές διαβάσεις του Μεγαλοβουνίου και της Μαίνας. Οι νίκες αυτές προκάλεσαν ενθουσιασμό στους Χριστιανούς, αλλά και τρόμο στον σουλτάνο. Ο μεγάλος φόβος του Μωάμεθ ήταν ότι η Βενετία βοηθούσε την εξέγερση.
Εκείνη την εποχή οι Τούρκοι πολεμούσαν σκληρά και σε άλλα μέτωπα, στην Ανατολία, κατά τουρκομανικών φύλων, στην Αίγυπτο κατά των Μαμελούκων και στην Μεσοποταμία, κατά των Περσών. Άρα η έκρηξη νέου τουρκοενετικού πολέμου θα ήταν άκρως επιζήμια, ίσως και μοιραία για την οθωμανική κυριαρχία. Η Βενετία όμως, επίσης εξαντλημένη από τον προηγηθέντα μακροχρόνιο πόλεμο, ξεκαθάρισε τη θέση στον σουλτάνο, δηλώνοντας ότι ουδεμία σχέση είχε με το κίνημα και ήταν μάλιστα πρόθυμη να βοηθήσει στην κατάπνιξη του.
Ως δείγμα καλής θέλησης απέναντι στον Μωάμεθ, ο Ενετός διοικητής της Κορώνης Νικολό Κονταρίνι, συνέλαβε την σύζυγο και τα παιδιά του Κλαδά, τα οποία ο Έλληνας “Στρατιώτης” είχε αφήσει για ασφάλεια εκεί. Κατόπιν εξέδωσαν προκήρυξη, με την οποία αποκήρυσσαν τον Κλαδά και απαγόρευαν, με την ποινή του θανάτου, στους Έλληνες υπηκόους της «γαληνοτάτης», να πολεμούν υπέρ του Κλαδά. Οι Ενετοί δεν περιορίστηκαν όμως σε αυτά, αλλά επικήρυξαν τον Κλαδά.
Η επίθεση του Αλή Βούμικου
Έχοντας ησυχάσει από την «ενετική» απειλή, ο Μωάμεθ αποφάσισε να καταστείλει μόνος τους την εξέγερση. Για τον σκοπό αυτό διέταξε τον μπεηλέρμπεη Αλή Βούμικο να εκστρατεύσει κατά του Κλαδά. Ο Αλή Βούμικος αφού συγκέντρωσε 6.000 επιπλέον άνδρες- οι πηγές δεν αναφέρουν τον ακριβή αριθμό του στρατού του Βούμικου – κίνησε από τον Μυστρά για τη Μάνη.
Στις 16 Ιανουαρίου 1481 ο οθωμανικός στρατός εισέβαλε στη Μάνη και επιτέθηκε κατά του πύργου του Τριγοφίλου. Τον πύργο υπεράσπιζαν τρεις μόνο στρατιώτες, ενώ εντός του είχαν βρει καταφύγιο και 16 άμαχοι, οι οποίοι φυσικά βοήθησαν στην άμυνα. Οι λιγοστοί αμυνόμενοι αντιστάθηκαν όσο μπόρεσαν, αλλά στο τέλος ο πύργος κυριεύθηκε και όλο οι εν αυτό κατακόπηκαν σε μικρά μικρά κομμάτια.
Κατόπιν της “μεγάλης” του νίκης, ο Βούμικος κινήθηκε στα ενδότερα της Μάνης και στις 19 Ιανουαρίου προσέγγισε το Οίτυλο. Ο Κλαδάς όμως είχε συγκεντρώσει τις δυνάμεις του και δεν δίστασε να δώσει μάχη εκ παρατάξεως με τους αήττητους, έως τότε, Οθωμανούς.
Προστατευμένοι στο ορεινό έδαφος, οι πεζοί του Κλαδά, τοξότες στην πλειοψηφία τους, θέρισαν τους σπαχήδες του Βούμικου. Έτσι όταν οι ιππείς “Στρατιώτες” τους Κλαδά αντεπιτέθηκαν, οι Τούρκοι τράπηκαν σε φυγή, αφήνοντας πίσω τους 700 νεκρούς και άγνωστο αριθμό τραυματιών. Ήταν η πρώτη νίκη των Ελλήνων έναντι του κατακτητή, από την άλωση της Πόλης.
Ταπεινωμένος ο οθωμανικός στρατός σταμάτησε τη φυγή του, όταν έφτασε στα τείχη του Μυστρά. Στο μεταξύ οι Ενετοί, σε μια αναλαμπή ανθρωπισμού, απέρριψαν την πρόταση του Μωάμεθ περί παραδόσεως σε αυτόν της οικογενείας του Κλαδά, αλλά την έστειλαν στη Βενετία, όπου και έκλεισαν τα μέλη της στη φυλακή. Παράλληλα οι Ενετοί, για να είναι βέβαιοι ότι δεν θα δημιουργούντο ζητήματα με τον Μωάμεθ, αποφάσισαν να αποστρατεύσουν τους περισσότερους από τους Έλληνες αρματολούς που είχαν στην υπηρεσία τους. Ένας από αυτούς ήταν ο Θεόδωρος Μπούας, πατέρας του διάσημου Μερκούριου Μπούα.
Ο Μπούας θυμωμένος από τους Ενετούς, εγκατέλειψε το Ναύπλιο, επικεφαλής 60 στρατιωτών, με σκοπό να ενωθεί με τον Κλαδά. Αντί όμως να βαδίσει κατευθείαν προς τη Μάνη, πήγε πρώτα στο Άργος. Εκεί έστησε ενέδρα σε τουρκικό απόσπασμα, το οποίο και εξουδετέρωσε. Από τους Τούρκους, οι τρεις σκοτώθηκαν και οι υπόλοιποι 27 παραδόθηκαν.
Νέα τουρκική εισβολή
Παρά την συντριβή του στρατού, ο Μωάμεθ θύμωσε μεν, δεν απογοητεύτηκε δε. Ανέθεσε τη διοίκηση νέας στρατιάς στον σαντζάκμπεη Αχμέτ, στον οποίο διέθεσε και επίλεκτους γενίτσαρους και ατάκτους αζάπηδες. Στις 16 Φεβρουαρίου 1481 ο Αχμέτ είχε στρατοπεδεύσει στον Μυστρά, έχοντας συγκεντρώσει τουλάχιστον 10.000 άνδρες. Από την άλλη πλευρά η θέση του Κλαδά εξασθενούσε.
Πρώτα από όλα την επανάσταση έβλαψε ιδιαιτέρως η διαμάχη μεταξύ του Κλαδά και του Μπούα και η αποχώρηση του τελευταίου από τη Μάνη. Αλλά και η στάση της Βενετίας είχε επηρεάσει πολλούς επαναστάτες, οι οποίοι έβλεπαν αδύνατη την επιτυχία τους χωρίς τη βοήθεια μιας ξένης δύναμης. Έτσι σιγά-σιγά η δύναμη του Κλαδά εξασθενούσε. Ο Αχμέτ παρόλα αυτά εν αποτόλμησε επίθεση, παρά μόνο στις 4 Απριλίου, όταν κατέπλευσε στα ύδατα της Μάνης και μια τουρκική γαλέρα.
Η εμφάνιση της έριξε ακόμα περισσότερο το ηθικό των επαναστατών, με συνέπεια να μειωθεί ακόμα περισσότερο ο στρατός του Κλαδά. Ο τελευταίος μπορούσε πλέον να στηρίζεται αποκλειστικά στους δικούς του Στρατιώτες, ελαφρούς ιππείς και στους «ζαγραδόρους» (παραστάτες των εφίππων στρατιωτών) πεζούς τους. Με τις δυνάμεις αυτές δεν μπορούσε καν να διανοηθεί να αντιμετωπίσει τον Αχμέτ μπέη.
Ο Τούρκος όμως έκανε το λάθος να διαχωρίσει τις δυνάμεις του και να επιτεθεί μόνο με 2.000 γενιτσάρους και ιππείς κατά του χωριού Καστανιά. Ο Κλαδάς αντεπιτέθηκε στο τουρκικό αυτό σώμα, παρά το γεγονός ότι ακόμα και απέναντι σε αυτό οι δυνάμεις του υστερούσαν δραματικά σε αριθμό, και κατόρθωσε να το νικήσει. Οι Τούρκοι εκτόξευσαν και νέες επιθέσεις. Η μάχη στο χωριό μαίνονταν για ένα ολόκληρο μερόνυχτο. Στο τέλος οι λιγοστοί άνδρες του Κλαδά αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν.
Βρέθηκαν όμως αποκλεισμένοι από παντού, καθώς ένα ακόμα τουρκικό σώμα, με επικεφαλής τον βοεβόδα της Καλαμάτας, είχε κινηθεί στα νώτα των Ελλήνων. Ακολούθησε πανικός και ο επαναστατικός στρατός διαλύθηκε. Οι περισσότεροι πάντως άνδρες του διεσώθησαν, αφού κατόρθωσαν διασπάσουν τον τουρκικό κλοιό με μια απελπισμένη έφοδο. Ανάμεσα στους διασωθέντες ήταν και ο Κλαδάς, ο οποίος κατόρθωσε να ανασυγκροτήσει 50 μόλις άνδρες του. Οι υπόλοιποι Μανιάτες έσπευσαν προς τα χωριά τους για να τα υπερασπίζουν από τους εισβάλλοντες Τούρκους.
Διάσωση και ηρωικό τέλος
Τις επόμενες μέρες η στρατιά του Αχμέτ προέλασε χωρίς να αντιμετωπίζει οργανωμένη αντίσταση. Πολλά χωριά ξεθεμελιώθηκαν και οι κάτοικοι ανασκολοπίστηκαν. Ο Κλαδάς στο μεταξύ, πολιορκείτο με τους λιγοστούς άνδρες τους σε έναν πύργο. Για καλή του τύχη όμως είχαν φτάσει εκείνες τις μέρες στη Μάνη τέσσερις (κατ’ άλλους τρεις) γαλέρες του βασιλιά των Δύο Σικελιών Φερδινάνδου, φανατικού εχθρού των Τούρκων. Επικεφαλής δε του στολίσκου ήταν ένας καλός φίλος του Κλαδά, ο επιλεγόμενος Γιάγκος.
Αυτός βλέποντας τη δυσχερή θέση του Κλαδά έστειλε μήνυμα, προτείνοντας του να επιβιβαστεί με τους άνδρες του στα πλοία. Ο Κλαδάς, δεν είχε άλλωστε και άλλη επιλογή, δέχθηκε. Πριν όμως αποχωρήσει αποφάσισε να δώσει μια τελευταία μάχη με τον Αχμέτ. Έτσι το βράδυ της 12ης προς 13ης Απριλίου 1481, οι Έλληνες επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά κατά των πολιορκητών Τούρκων και κατέσφαξαν πολλούς από αυτούς, μέσα στη σύγχυση και στον πανικό που προκλήθηκε.
Αμέσως μετά διέσχισαν τις τουρκικές θέσεις και έσπευσαν στο Πόρτο Κάγιο, εκεί όπου είχαν αγκυροβολήσει οι ιταλικές γαλέρες. Την επομένη επιβιβάστηκαν σε αυτές και αναχώρησαν για τη Νεάπολη της Ιταλίας.
Ο Κλαδάς πέρασε στη υπηρεσία του βασιλιά της Νεαπόλεως και πολέμησε στην Βόρεια Ήπειρο. Το 1490 έπεσε στα χέρια των Τούρκων που τον σκότωσαν «με θάνατο δια κατακερματισμού, καθιστώντας τον όμως έτσι όχι μόνο πρόμαχο της ελευθερίας αλλά και πρωτομάρτυρα του γένους των Ελλήνων.

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο, 12 Οκτωβρίου 2019 00:25

Η ψήφος των αποδήμων του Αντώνη Αντωνάκου.

Η ψήφος των αποδήμων.

Το «πολιτικό κόστος» -ή το «κομματικό όφελος»- δεν είναι καλοί οδοδείκτες και οι πραγματικοί ηγέτες δεν τους ακολουθούν. Στις σημαντικές αποφάσεις, στρατηγικού χαρακτήρα, οδηγός τους οφείλει να είναι η αρχή: «Ότι η πολιτική πράξη πρέπει να υπηρετεί πιστά τα συμφέροντα του Έθνους και του λαού»(Ν.Δ. Ιδεολογικές Αρχές). Παραδείγματα κακών πολιτικών αποφάσεων, αποφάσεων που ελήφθησαν με βάση την προσωπική ή την κομματική πολιτική ιδιοτέλεια, υπάρχουν πολλές. Οι πιο κραυγαλέες από αυτές συνδέονται άμεσα με τις αποφάσεις του Γ.Α.Π. οι οποίες οδήγησαν την χώρα στην χρεωκοπία και τα μνημόνια.

Μια προγενέστερη απόφαση του ιδίου, με καθαρά προσωπικά κίνητρα, αν και ήσσονος κατ’ αρχήν σημασίας, μπορεί ωστόσο να υπήρξε καθοριστική για τις μετέπειτα εξελίξεις. Μετά την δεύτερη εκλογική του ήττα και την ευθεία αμφισβήτησή του –δημοσίως από τον κύριο Βενιζέλο αλλά προφανώς στο παρασκήνιο και από άλλα κορυφαία στελέχη- οδήγησε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην διαδικασία της εκλογής Προέδρου «από την βάση». Με άλλα λόγια στην κρίση και κάθε περιστασιακού μέλους που «είδε φως και μπήκε». Με αυτό τον τρόπο εξασφάλισε, χάρις στην πατρική κληρονομιά, την επανεκλογή του η οποία υπήρξε καθοριστική για τις εξελίξεις. Το διακήρυξε δημόσια ο κύριος Βενιζέλος: «Αν είχα κερδίσει το 2007 τις εσωκομματικές εκλογές, θα είχε γραφεί διαφορετικά η Ιστορία, όχι του ΠαΣοΚ, η Ιστορία της χώρας. Δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερα, θα ήταν όμως διαφορετικά».(«ΤΟ ΒΗΜΑ», 4/3/2013). Ελάχιστοι πλέον έχουν αμφιβολίες ότι το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας ήταν επιζήμιο για την χώρα. Δυστυχώς το παράδειγμα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ακολούθησε και η Ν.Δ. το 2009. Οι «ευκολοχώνευτες» δικαιολογίες του τύπου «αποφασίζουν οι πολίτες» ή «αποφασίζουν οι πολλοί» είναι αξιοθρήνητος δημαγωγικός λαϊκισμός.

Αν οι κομματικές σκοπιμότητες επικρατήσουν στην στάση και τις αποφάσεις που θα πάρουν τα κόμματα στα κρίσιμα θέματα της επόμενης περιόδου -σε σχέση με τον εκλογικό νόμο και την συνταγματική μεταρρύθμιση-, θα αποδειχθεί για μια ακόμα φορά ότι το πολιτικό προσωπικό είναι κατώτερο των περιστάσεων. Η συζήτηση είναι μεγάλη και αυτά που οφείλουν να γίνουν είναι πολλά αλλά το επόμενο διάστημα η ψήφος θα επικεντρωθεί στην ψήφο των αποδήμων. Το Έθνος πρέπει να διατηρήσει την συνοχή του και την βασική ευθύνη γι’ αυτό την έχει η Πολιτεία. Οι Έλληνες της διασποράς δεν πρέπει να αποκοπούν από τις ρίζες τους. Δεν πρέπει να χάσουν την «Ελληνικότητά» τους, τα στοιχεία που καθορίζουν την «ταυτότητά» τους. Δεν πρέπει να στερηθούν τα δικαιώματά τους. Ένα από αυτά ασφαλώς είναι και το εκλογικό δικαίωμα σε σχέση με τις διευκολύνσεις άσκησης του. Το ερώτημα είναι με ποια κίνητρα θα προσέλθουν τα κόμματα σε αυτήν την συζήτηση. Με βάση το συμφέρον του Έθνους ή με βάση τα κομματικά συμφέροντα; Αν ήταν διαφορετικές οι εκτιμήσεις για τις κομματικές προτιμήσεις των ομογενών θα ήταν ίδιες οι απόψεις των κομμάτων ή θα είχαμε «κυβιστήσεις»;

Είναι γεγονός ότι υπάρχουν τεράστιες διαφορές μεταξύ των μεταναστών της κρίσης και των παλαιών μεταναστών. Είναι πολύ διαφορετικές οι παραστάσεις, οι ανάγκες και οι προοπτικές μεταξύ των ομογενών που είναι εγκατεστημένοι για πάνω από 40 χρόνια στο εξωτερικό -που τα παιδία τους και τα εγγόνια τους γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εκεί- και των μεταναστών της κρίσης. Με δεδομένο ότι εκλογές του 2000 κρίθηκαν για 72.400 ψήφους, η συμμετοχή των ομογενών θα μπορούσε εύκολα να ανατρέψει το αποτέλεσμα, οδηγώντας στο ερώτημα αν είναι λογικό να παίζουν, δυνητικά, τόσο καθοριστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις. Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά και δεν αφορούν μόνο την διαδικασία αλλά και την ουσία. Μερικά μόνο από αυτά δείχνουν την πολυπλοκότητα του προβλήματος. Αν οι ομογενείς της Αυστραλίας έχουν την ίδια δυνατότητα με τους κατοίκους του Έβρου, δεν θα πρέπει να έχουν και τα ίδια προβλήματα ή τις ίδιες υποχρεώσεις; Γιατί οι κάτοικοι της Βοιωτίας ή της Κορινθίας να δικαιούνται τους «δικούς» τους βουλευτές και να μην συμβαίνει το ίδιο και με τους αποδήμους; Αν οι απόδημοι αποκτήσουν τους «δικούς» τους βουλευτές πώς αυτοί θα μπορέσουν ταυτόχρονα να συμμετέχουν στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες διατηρώντας επαφή και με τις κοινότητες που τους εξέλεξαν; Είναι λογικό οι ψήφοι των ομογενών να είναι μόνο «επικρατείας»; Και αν ναι πως υλοποιείται αυτό στην πράξη; Μπορεί να έχει λόγο για τα εργασιακά ή για την αγροτική πολιτική όποιος εκπροσωπεί πολίτες που είναι οικογενειακά και για δεκαετίες μόνιμα εγκατεστημένοι αλλού και συνεπώς τα επαγγελματικά, ασφαλιστικά, οικονομικά τους συμφέροντα είναι τελεσίδικα συνδεδεμένα με μια άλλη χώρα; Μπορεί να έχουν «ισότιμη» ψήφο, και μάλιστα «κατ’ οίκον», όσοι δεν διατρέχουν τους ίδιους κινδύνους –οι ίδιοι και οι οικογένειες τους- από μια ενδεχόμενη πολεμική περιπέτεια; Μήπως πρέπει η συμμετοχή να είναι εντοπισμένη γενικά σε θέματα που αφορούν το Έθνος και σε κάποια ειδικά που αφορούν την ομογένεια;

Είναι δεδομένο ότι η λύση του προβλήματος δεν είναι εύκολη. Ίσως σε μια άλλη πολιτειακή δομή να προβλεπόταν ένα όργανο (π.χ. Γερουσία) στο οποίο η ένταξη των εκπροσώπων των ομογενών να ήταν περισσότερο ορθή πολιτικά. Όμως αυτό επί του παρόντος δεν είναι εφικτό και γι’ αυτό η λύση πρέπει να αναζητηθεί εκ των ενόντων. Αυτό δεν σημαίνει ότι επιτρέπεται, η όποια επιλογή, να γίνει με κριτήρια κομματικά. Δεν πρέπει να ακολουθηθεί και εδώ το αρνητικό παράδειγμα της εκλογής προέδρου από την «βάση». Τα κριτήρια πρέπει να είναι Εθνικά και να συμβάλλουν ουσιαστικά στην σφυρηλάτηση των δεσμών δίχως όμως να αλλοιώνουν τους θεμελιώδεις κανόνες λειτουργίας του πολιτεύματος.

Αντωνάκος Αντώνης

11-10-2019

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή, 11 Οκτωβρίου 2019 00:43

Ο “γουρουνομύτης” Τούρκος και ο άριστος σκοπευτής Γώγος Μπακόλας

Ο Μακρυγιάννης, όταν ξέσπασε η επανάσταση, βρέθηκε στην Άρτα, προσποιούμενος τον πραματευτή. Εκεί συνελήφθη από τους Τούρκους και βασανίστηκε άγρια, επί 75 ημέρες, όπως αναφέρει. Γλίτωσε δύο φορές τον θάνατο και τελικά διασώθηκε, μέσω ενός συγγενή του Αλή πασά, ο οποίος πολεμούσε κατά των Τούρκων. Αφού έμεινε κοντά του για ένα διάστημα, τον Αύγουστο του 1821, εντάχθηκε στο σώμα του καπετάνιου Γώγου Μπακόλα.
Υπό τον Γώγο ο Μακρυγιάννης έλαβε το βάπτισμα του πυρός, πολεμώντας στα Τζουμέρκα. Αφού απέκρουσαν τους Τούρκους εκεί, ο Γώγος και το σώμα του εγκαταστάθηκε αμυντικά στο χωριό Πέτα. Στις 11 Σεπτεμβρίου 1821, οι Τούρκοι επιτέθηκαν.

Οι Έλληνες, ειδοποιημένοι, περίμεναν την τουρκική επίθεση, έχοντας φτιάξει ταμπούρια. Με το πρώτο φως εμφανίστηκαν οι Τούρκοι, οι οποίοι είχαν και πυροβόλα. Οι Έλληνες ένιωθαν τρόμο από τα πυροβόλα, καθώς τους ήταν, εν πολλοίς, άγνωστη η αποτελεσματικότητά τους.
Οι Τούρκοι, με επικεφαλής τον Χασάν πασά, έμπιστο αξιωματικό του Τούρκου αρχιστρατήγου Χουρσίτ, παρέτασσαν 9.000 άνδρες, έναντι 350 Ελλήνων. Ο Γώγος Μπακόλας έταξε τους 300 στην πρώτη γραμμή των ταμπουριών, κρατώντας ως εφεδρεία 50 άνδρες.
Οι Τούρκοι, με συνεχείς εφόδους, προσπάθησαν να κάμψουν την ελληνική αντίσταση, αλλά δεν το κατόρθωσαν. Οι Έλληνες αντιστάθηκαν με ηρωισμό στις τουρκικές επιθέσεις από το πρωί μέχρι την ώρα που έδυσε ο ήλιος. Ο Μακρυγιάννης αναφέρει πως το μεγαλύτερο μαρτύριο ήταν η δίψα.
Ο ίδιος αναφέρει και ένα πολεμικό ανέκδοτο από τη μάχη αυτή. Ένας νεαρός Τούρκος μπέης οδήγησε πολλές εφόδους κατά των Ελλήνων, με γενναιότητα. Οι Έλληνες προσπάθησαν επανειλημμένα να τον πλήξουν, αλλά δεν το κατόρθωσαν. Τότε στο ταμπούρι του Μακρυγιάννη ήρθε ο Γώγος και τους είπε να μην σπαταλούν πυρομαχικά «για ένα γουρνομύτη».
Ο Γώγος πήρε ένα καριοφίλι και τους είπε μόλις σκοτώσει τον μπέη να του φέρουν το κεφάλι του. Ο Μακρυγιάννης του απάντησε γελώντας πως ο μπέης δεν δίνει το κεφάλι του, το θέλει! Ο Γώγος, χωρίς να απαντήσει, σήκωσε το όπλο και με μια βολή έπληξε τον Τούρκο στο κεφάλι, αφήνοντάς τον νεκρό, λέγοντας: «Γουρνομύτη, με τα παιδιά παίζεις ολημέρα και μου κάψαν αδίκως τα φουσέκια».
Τελικά η μάχη κρίθηκε από την επέμβαση της ελληνικής εφεδρείας, την κατάλληλη στιγμή, στο πλευρό των Τούρκων, όταν άρχισε να νυκτώνει. Οι Τούρκοι, αδυνατώντας να αντιληφθούν το μέγεθος της δύναμης που τους πλαγιοκόπησε, τράπηκαν σε φυγή, καταδιωκόμενοι από τους Έλληνες, ως την Άρτα. Στη μάχη αυτή ο Μακρυγιάννης δέχτηκε το πρώτο του τραύμα, στο δεξί πόδι.
Ο γενναίος Μπακόλας υπήρξε το εξιλαστήριο θύμα για χάρη του Μαυροκορδάτου για να δικαιολογηθεί η ήττα των Ελλήνων και των φιλελλήνων στη δεύτερη, καταστροφική, μάχη του Πέτα, το 1822. Ο Μακρυγιάννης έλεγε για αυτόν: «Ήταν τίμιος άνθρωπος και γενναίος πατριώτης κι΄αγαθός… Η πατρίς χάριτες χρωστάγει εις αυτό τον γενναίο άνδρα».

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη, 10 Οκτωβρίου 2019 00:37

Ιταλία 554 μ.Χ. Οι Βυζαντινοί αφανίζουν τους βαρβάρους Γερμανούς

To 554 μ.Χ. ένας στρατός 75.000 Φράγκων, Αλαμανών, Θουρίγγιων και άλλων Γερμανών, υπό τους δούκες Λοθάριο και Βουτελίνο, διέσχισαν τον Πάδο και κινήθηκαν προς την κάτω Ιταλία. Ο στρατηγός Ναρσής, ο αντιβασιλιάς της Ιταλίας, στο άκουσμα όμως της είδησης της φραγκικής εισβολής κινήθηκε ταχύτατα, επικεφαλής ισχυρών δυνάμεων, προς την περιοχή.
Ο χειμώνας όμως του 554 μ.Χ. αποδείχθηκε ιδιαίτερα δριμύς. Έτσι οι επιχειρήσεις διακόπηκαν και οι δύο στρατοί διαχείμασαν στις περιοχές που κατείχαν. Την άνοιξη του 555 μ.Χ. οι επιχειρήσεις επαναλήφθηκαν. Οι Φράγκοι χώρισαν τις δυνάμεις τους. Οι δυνάμεις του Λοθάριου κινήθηκαν προς Βορρά, προσπαθώντας να γυρίσουν στην πατρίδα τους, αφού μαστίζονταν από επιδημική ασθένεια και οι δυνάμεις του Βουτελίνου, εβρισκόμενες σε καλύτερη κατάσταση, κινήθηκαν νότια για να κατακτήσουν την Ιταλία.

Η εμπροσθοφυλακή της στρατιάς του Λοθάριου έπεσε τελικά σε βυζαντινή ενέδρα και διαλύθηκε. Ελάχιστα μόνο υπολείμματα της στρατιάς αυτής έφτασαν στις φραγκικές χώρες. Ο ίδιος ο Λοθάριος πέθανε από ασθένεια. Ο Βουτελίνος όμως συνέχισε την πορεία του επί ιταλικού εδάφους. Τελικά οι δύο στρατοί συναντήθηκαν στην περιοχή της Καμπανίας κοντά στην πόλη Καπύη, στην τοποθεσία Κασίλινουμ, στο Βολτούρνο.
Ο Βουτελίνος επιθυμούσε να επισπεύσει τη σύγκρουση γιατί και ο δικός του στρατός μαστίζονταν τώρα από επιδημία. Υπερείχε άλλωστε και αριθμητικά. Σύμφωνα με τον ιστορικό Αγαθία τον Σχολαστικό, ο Φραγκικός Στρατός διέθετε περί τους 30.000 άνδρες, πεζούς στη συντριπτική τους πλειοψηφία.
Απέναντί τους ο Ναρσής δεν διέθετε περισσότερους από 18.000 στρατιώτες. Ο Βουτελίνος έταξε τους άνδρες του σε τρεις τεράστιες σφήνες, με μεγάλο βάθος. Πρόθεση του ήταν να διασπάσει το βυζαντινό κέντρο. Για να αντιμετωπίσει αυτή την απειλή ο Ναρσής σχημάτισε το κέντρο του από τμήματα βαρέως πεζικού, με βαριά θωρακισμένους πεζούς (Προμάχους) στην πρώτη γραμμή.
Η βυζαντινή φάλαγγα ήταν ενισχυμένη στα άκρα της , όπως περίπου η αθηναϊκή οπλιτική φάλαγγα στη μάχη του Μαραθώνα. Πίσω από το βαρύ πεζικό τάχθηκαν σώματα τοξοτών για να υποστηρίζουν το βαρύ πεζικό με υπερκείμενες βολές. Πίσω από το πεζικό τάχθηκε ένα τμήμα ιππικού. Άλλοι 3.000 ιππείς τάχθηκαν στο δεξιό, με επικεφαλής τον ίδιο τον Ναρσή. Στο αριστερό τάχθηκαν 1.500 ιππείς. Άλλοι 2.000 ιππείς τάχθηκαν σε ενέδρα, πίσω από το δεξιό πλευρό των Φράγκων, καλυμμένοι από ένα δάσος.
Η μάχη άρχισε με ορμητική επίθεση του φραγκικού πεζικού κατά του βυζαντινού κέντρου. Οι βάρβαροι κατόρθωσαν να επιτύχουν ρήγμα στο βυζαντινό μέτωπο. Η την κατάλληλη στιγμή εμπλοκή των εφεδρειών όμως έφραξε το ρήγμα. Ακολούθησε γενική αντεπίθεση του βυζαντινού ιππικού. Οι Φράγκοι σχεδόν περικυκλώθηκαν και κυριολεκτικά αφανίστηκαν. Οι πηγές αναφέρουν ότι από τους 30.000 άνδρες του Βουτελίνου μόνο πέντε επέστρεψαν στην πατρίδα τους. Η νίκη του Ναρσή ήταν συντριπτική.

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...