Please wait...Άρθρα & Απόψεις (1185)
Κυριακή, 06 Ιανουαρίου 2019 02:36
ΝΕΣΤΩΡΑΣ Η ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ; ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ
Γράφτηκε από Super User
Νέστωρας ή Κασσάνδρα;Απολαμβάνοντας την ασυλία που του έχει εξασφαλίσει η γενναιόδωρη –δημοσία δαπάνη- πολιτική του απέναντι σε ιδιοκτήτες ΜΜΕ ο πρώην πρωθυπουργός συνεντευξιάζεται προβλέποντας νέα υπαγωγή σε μνημόνιο. Προκύπτουν όμως εύλογα ερωτήματα για την ικανότητα του να προβλέπει ή να συμβουλεύει λόγω των πεπραγμένων της οκταετούς διακυβέρνησής του τα οποία έχουν άμεση σχέση με την κρίση στην οποία βυθίστηκε η χώρα.
Το κρισιμότερο ίσως ερώτημα είναι αν, -με δεδομένη την δομή της οικονομίας της- ήταν «κατόρθωμα» ή λάθος η ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ. Οι εξελίξεις αποδεικνύουν ότι κάθε άλλο παρά κατόρθωμα ήταν. Ήδη από τις 28 χώρες της Ε.Ε. οι 19 είναι μέλη της Ευρωζώνης ενώ από τις υπόλοιπες 9 αρκετές είναι αυτές που ενώ πληρούν τα κριτήρια στην ουσία δεν επιθυμούν την ένταξή τους. Ανάμεσά τους είναι η Δανία, η Βρετανία, η Σουηδία ενώ άλλες όντας απρόθυμες απλώς αρνούνται να εναρμονιστούν με την απαίτηση για ανεξάρτητες από τον εθνικό έλεγχο Κεντρικές Τράπεζες. Η εμπειρία έδειξε ότι είναι λάθος η υπαγωγή σε ένα κοινό νόμισμα δίχως εξισορροπητικούς μηχανισμούς οικονομιών με διαφορετική παραγωγικότητα και διαφορετικούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Μήπως όμως ήταν θετική η συμβολή του κυρίου Σημίτη στην προσαρμογή του Δημόσιου Χρέους στις απαιτήσεις του κοινού νομίσματος; Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία (Eurostat, 2013a) το Δ.Χ. της χώρας από 108,7% το 1995 ανέβηκε –δίχως να υπολογίσουμε την «δημιουργική λογιστική», το κρυφό ομόλογο GoldmanSacs, και τον «ετεροχρονισμό» του χρέους- στο 109,9% το 2003. Για να υπάρχει μέτρο σύγκρισης το ίδιο χρονικό διάστημα δύο άλλες υπερχρεωμένες οικονομίες της Ε.Ε. μείωναν το χρέος τους η μεν Ιταλία από 120,9% σε 104% το δε Βέλγιο από 130,2% σε 98,4%.
Τι έκανε, όμως, ο κύριος Σημίτης για τα διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας; Το Χρηματιστήριο αντί να αποτελέσει μοχλό ανάπτυξης της παραγωγικής οικονομίας αποτέλεσε με σαφείς και αυταπόδεικτες ευθύνες –τουλάχιστον πολιτικές- της κυβέρνησής του εργαλείο της μεγαλύτερης ληστείας σε βάρος των πολιτών και των ασφαλιστικών ταμείων. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, με τον τρόπο που υλοποιήθηκαν τα σχετικά έργα, αποτέλεσαν πεδίο διασπάθισης και διαφθοράς. Τα Ολυμπιακά Ακίνητα όφειλαν να γίνουν με ΣΔΙΤ ώστε και το κόστος να ελαχιστοποιηθεί αλλά και να εξασφαλισθεί η μετά-Ολυμπιακή χρήση τους.
Τι έκανε με το ασφαλιστικό που αποτελούσε νάρκη στα θεμέλια των δημόσιων οικονομικών; Άφησε το πρόβλημα να διογκώνεται δημιουργώντας ένα δυσεπίλυτο αδιέξοδο για την πολιτεία και τους ασφαλισμένους. Αντί να παριστάνει, λοιπόν, την Κασσάνδρα ή τον Νέστωρα ο κύριος Σημίτης, -αποποιούμενος κάθε ευθύνη για τα σκάνδαλα της διακυβέρνησης του, προσβλέποντας ίσως σε πολιτειακή αποκατάσταση- αν θέλει να είναι πραγματικά χρήσιμος για τον τόπο καλά θα ήταν, αφού κάνει την αυτοκριτική του, να αποσυρθεί για να γράψει τα απομνημονεύματα του. Η ιστορία θα τον κρίνει για τα πεπραγμένα του, όχι για τις προβλέψεις ή τις συμβουλές του.
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Σάββατο, 22 Δεκεμβρίου 2018 00:23
Θρασείς και αμετανόητοι ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ
Γράφτηκε από Super User
Θρασείς και αμετανόητοι!«…πιστεύει κανείς ότι μπορεί να μας βγάλει από την κρίση το κόμμα και τα στελέχη, που δεν έχουν αποκηρύξει ακόμα την καταστροφική πολιτική της περιόδου 2004-09;…». Φ. Γεννηματά, ομιλία στη Βουλή18/12/08.
Χρειάζεται θράσος απύθμενο για να επιχειρεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να φορτώσει στην Ν.Δ. τις αποκλειστικά δικές του ευθύνες για την χρεωκοπία. Αλλά το ΠΑ.ΣΟ.Κ., ακόμα και τώρα που το «θείον βρέφος» κρύβεται στο παρασκήνιο και που ορισμένοι από τους πλέον «εκλεκτούς» εκπροσώπους του «ήθους» και του «ύφους» της «Αλλαγής» είτε έχουν αποδημήσει είτε «παραθερίζουν» στον Κορυδαλλό -άλλωστε «της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες»-, δεν έχει έλλειμμα ούτε αλαζονείας ούτε θράσους.
Μιλώντας στην Βουλή, κατά τη διάρκεια της συζήτησης για τον προϋπολογισμό, η πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ.(ΠΑ.ΣΟ.Κ.) εξόρκισε την, αναμενόμενη, νίκη της Ν.Δ. ως «δεξιά παλινόρθωση». Ξεχνάει η κυρία Γεννηματά ότι ο κορυφαίος Έλληνας φιλόσοφος της Αριστεράς Καστοριάδης είχε δηλώσει πως: «…αν υπήρχε μία οιονεί ολοκληρωτική κατάσταση στην Ελλάδα, ήταν αυτή που δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ επί 8 χρόνια, όπου για να πάρει ένας ένα δάνειο από μια τράπεζα έπρεπε η κλαδική να δώσει το πράσινο φως…». Ισχυρίστηκε ότι με την «επιστροφή της δεξιάς» θα περικοπούν «εκ νέου οι κοινωνικές δαπάνες», παρά το γεγονός ότι τα στοιχεία 2004-2009 μαρτυρούν ακριβώς το αντίθετο. Άλλωστε, έστω και αργά, η κοινωνία κατανόησε πόσο «ενδιαφέρεται» το «Κίνημα» γι’ αυτήν «τιμώντας» το με 4,5% στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων!
Μίλησε για «ελαφρύνσεις στους λίγους και τους ισχυρούς» η πρόεδρος του κόμματος που «υιοθετήθηκε» από τους οικονομικούς «νταβατζήδες» της «πολιτικής» και «αδελφοποιήθηκε» με την διαπλοκή ενώ οι «εθνικοί» εργολάβοι, οι μεσάζοντες των εξοπλιστικών και οι «εθνικοί» προμηθευτές καταλήστευαν την κοινωνία «ξεκοκαλίζοντας» εθνικούς και κοινοτικούς πόρους. Μίλησε για «ασύδοτη αγορά» ξεχνώντας ποίοι ήταν κυβέρνηση όταν οι «λύκοι» και οι «ύαινες» του χρηματιστηρίου ανενόχλητοι «κατασπάραζαν» τις αποταμιεύσεις του λαού. Ξέχασε ότι το κόμμα της ανέδειξε δεκάδες «GreatGatsby» που εμφανίστηκαν από το πουθενά για να «φωτίσουν» σαν διάττοντες αστέρες το lifestyle της νεόπλουτης «σοσιαλιστική νομενκλατούρας».
Κατηγόρησε την Ν.Δ. για «αλαζονεία» και ότι «χορεύει το ταγκό της πόλωσης» η πρόεδρος του κόμματος που καθιέρωσε τα χωριστά καφενεία και «έβαλε την δεξιά στα χρονοντούλαπα της ιστορίας», που πανηγύριζε για το τέλος της «δεξιάς παρένθεσης» θεωρώντας την εξουσία ιδιοκτησία του. Κατηγορεί την Ν.Δ. ότι ακολουθεί «διχαστική πολιτική» έχοντας προφανώς επιλεκτική μνήμη η οποία έχει διαγράψει το «δημοκρατικό δόγμα» της Αλλαγής για «το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις». Όσο για τον ισχυρισμό ότι: «Από το 2010 η χώρα με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ που επέλεξαν την πόλωση και το διχασμό πλήρωσε τρία μνημόνια…» το μόνο που ταιριάζει είναι το «γαρ πολύ της θλίψεως…». Αξίζει να ασχοληθούν επιστήμονες ειδικοί με την κοινωνική ψυχολογία για να μας εξηγήσουν πως είναι δυνατόν, την ίδια ώρα που κάθε φράση της χαρακτηρίζεται από την μόνιμη υπεροψία του «Κινήματος» -και την σταθερή απαξίωση της παράταξης χάρις στην οποία ορθοπόδησε η χώρα μετά τον πόλεμο φτάνοντας να γίνει το 10ο μέλος της Ε.Ο.Κ. την ώρα που το ΠΑ.ΣΟ.Κ. λυσσαλέα εναντιωνόταν- να εγκαλεί την Ν.Δ. για «πόλωση και διχασμό».
Άλλωστε είναι νωπές οι μνήμες από την περίοδο 2007-2009, όταν η «σύμπραξη» του Γ.Α.Π. με τους σημαντικότερους οικονομικούς παράγοντες της χώρας επιχειρούσε ολομέτωπη επίθεση ανατροπής της νεοεκλεγείσας κυβέρνησης Καραμανλή εφευρίσκοντας σκάνδαλα ή διογκώνοντας προβλήματα για τα οποία, όταν έγινε κυβέρνηση, δεν κατόρθωσε να στοιχειοθετήσει κατηγορίες. Η δε εικόνα του Παπανδρέου μπροστά στις διαδηλώσεις με την γροθιά αναπεπταμένη είναι χαραγμένη στη μνήμη μας.
Όσον αφορά την μόνιμη προσπάθεια του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να χρεώσει στην Ν.Δ. την χρεωκοπία, το «έργο» έχει ξαναπαιχτεί. Το 1993, ο επανακάμψας Ανδρέας, κατηγορούσε την –κατά το ΠΑ.ΣΟ.Κ. «δεξιά παρένθεση»- για την υπερχρέωση της χώρας. Όμως, 5 χρόνια πριν, ο πρώτος υπουργός οικονομικών της «Αλλαγής»(Λάζαρης) σε σχετικό υπόμνημα του έγραφε στον Ανδρέα Παπανδρέου ότι, επί των ημερών του(1981-1987), «…μπήκε ήδη σε λειτουργία ο αυτόματος πιλότος του δημοσίου χρέους και άλλων ανελαστικών κονδυλίων…».Ο «ετεροχρονισμός» του χρέους που «είχε μπει στον αυτόματο πιλότο», λόγω και της καθυστερημένης εγγραφής του χρέους των Δ.Ε.Κ.Ο. και της Γενικής Κυβέρνησης στο Δημόσιο Χρέος, δημιουργούσε μέχρι το 2010 «μαγικές εικόνες» επιτρέποντας να φορτώνονται τα βάρη σε άλλους. Η «αναδρομική» νέα υπολογιστική προσέγγιση του Γεωργίου έφτασε μόνο μέχρι το 2006 επιτρέποντας έτσι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. να συνεχίζει τα ψέματα. Πόσο θα ήταν, ως ποσοστό επί του Α.Ε.Π., το Δημόσιο Χρέος το 2004 αν είχε εφαρμοστεί μέχρι τότε η μέθοδος Γεωργίου;
Η προχθεσινή ομιλία της προέδρου του ΚΙΝ.ΑΛ.(ΠΑ.ΣΟ.Κ.) αποδεικνύει ότι, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα ονόματα και να αλλάξουν, παραμένουν αλαζόνες, αμετανόητοι και θρασείς. Το ερώτημα που απασχολεί τους ψηφοφόρους της Ν.Δ. είναι γιατί η παράταξη κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, γιατί μένει απαθής στις συκοφαντίες και στα ψέματα; Επιτέλους, γιατί σιωπά;
Αντώνης Αντωνάκος
21-12-2018
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Ποιά «Αγορά»;Σύμφωνα με επιστημονική έρευνα της «διαΝΕΟσις» το μέγεθος της παραοικονομίας στην Ελλάδα για το 2015 «υπολογίστηκε γύρω στο 22,4%, δηλαδή σχεδόν 40 δισ.»! Δεν είναι η πρώτη έρευνα που το διαπιστώνει ούτε πρόκειται για φαινόμενο που εμφανίστηκε με την κρίση, ως αποτέλεσμα της υπέρ-φορολόγησης, αντίθετα, σύμφωνα με την έρευνα, τα τελευταία χρόνια περιορίστηκε. Αυτό επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι το 2010 ο τότε Γ.Γ. του υπουργείου Οικονομικών και πρώην υπουργός κύριος Γειωργακόπουλος την ανέβαζε στο 40% του ΑΕΠ και την φοροδιαφυγή σε 25-30 δισ.!
Οι βασικοί «επιτήδειοι», που καταγράφονται στην έρευνα ως πρωτεργάτες της παραοικονομίας, είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι μικρές (έως 9 εργαζόμενοι) επιχειρήσεις. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, το 4,3% των νομικών προσώπων καταβάλει το 83% του σχετικού φόρου καταδεικνύοντας το μέγεθος της φοροδιαφυγής των επιχειρήσεων. Επομένως το υπόλοιπο 95,7% λιμοκτονεί!!! Φυσικά σε αυτό το θέμα η έρευνα δεν κομίζει γλαύκα αφού έχουμε όλοι προσωπική εμπειρία από την δυσανεξία που προκαλεί η απαίτηση απόδειξης από τους πελάτες σε μια σειρά επαγγελματίες και επιχειρήσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι, πάντα σύμφωνα με την ίδια μελέτη, «…το ποσοστό των μη-δηλωθέντων εισοδημάτων των αυτοαπασχολούμενων κυμαίνεται στο 57-58,6%, ενώ για τους μισθωτούς το αντίστοιχο ποσοστό είναι 0,5-1%...»!!!
Να σημειωθεί ότι πέρα από την φοροδιαφυγή ο «επιχειρηματικός κόσμος», με την συμμετοχή αυτή τη φορά και των μεσαίων και μεγάλων επιχειρήσεων, ευθύνεται και για τα τεράστια χρέη στην εφορία, τα ταμεία, τις ΔΕΚΟ και τις τράπεζες. Χαρακτηριστικά, σύμφωνα με προσφάτως δημοσιευθέντα επίσημα στοιχεία, όταν 3.247.620 «μικροί» -έως 2.000€- έχουν «κόκκινη» οφειλή 1.247.923.208€, μόνο 17.104 «μεγάλοι» -300.000€ και άνω- έχουν ρίξει «κανόνι» 85.359.876.112€ μόνο στην εφορία. Δεν θα πρέπει να παραγνωρίσουμε άλλωστε το γεγονός ότι η απόκρυψη εισοδημάτων καθιστά τους «αναξιοπαθούντες» φοροφυγάδες της «Αγοράς» προνομιακούς νομείς των κοινωνικών μεταβιβάσεων (επιδόματα, ενισχύσεις, κοινωνικά μερίσματα, απαλλαγές, κ.λπ.).
Σύμφωνα με την έρευνα της «διαΝΕΟσις» εκρηκτικό είναι και το πρόβλημα της ανασφάλιστης εργασίας. Συγκεκριμένα καταγράφεται ότι: «Το 2010 το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας έκανε έλεγχο σε 22.000 ιδιωτικές επιχειρήσεις, και βρήκε ότι το 25% των εργαζομένων δεν είχε δηλωθεί. Τα χρόνια της κρίσης το νούμερο αυτό αυξήθηκε δραματικά: Το 2013 είχε φτάσει στο 40,5%.». Το γεγονός αυτό υπονομεύει το ασφαλιστικό σύστημα, διαβρώνει τους κανόνες της αγοράς και επιβαρύνει την κοινωνία με το κόστος κάλυψης των ελλειμμάτων των ταμείων και του συστήματος υγείας. Είναι προφανές ότι και αυτή η «επίδοση» της «αγοράς» οφείλεται στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις.
Αν και το φαινόμενο, της παραοικονομίας και της επακόλουθης φοροδιαφυγής, δεν είναι αποκλειστικά Ελληνικό αυτό που το κάνει εκρηκτικό στη χώρα μας είναι το μεγάλο ποσοστό αυτοαπασχολούμενων και εργαζομένων σε πολύ μικρές επιχειρήσεις (0-9 εργαζόμενοι) που είναι και στις δύο περιπτώσεις διπλάσιο από τα αντίστοιχα ποσοστά της Ε.Ε.. Με μετριοπαθείς υπολογισμούς ο περιορισμός της παραοικονομίας, στα επίπεδα της Ε.Ε., θα εξαφάνιζε σε μια δεκαετία το πρόβλημα του Δημόσιου Χρέους. Βασικό προαπαιτούμενο βεβαίως είναι η αναδιάρθρωση της οικονομίας και η συνακόλουθη εκλογίκευση του ποσοστού των αυτοαπασχολούμενων και του αριθμού των μικρομεσαίων μη παραγωγικών επιχειρήσεων.
Επιπλέον τα κόκκινα δάνεια των επιχειρήσεων στις τράπεζες, σύμφωνα με άρθρο της Ευγενίας Τζώρτζη (Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 15/4/2018), ξεπερνούν τα 62 δισ. ευρώ. Ιδιαίτερα στους ελεύθερους επαγγελματίες και τις πολύ μικρές επιχειρήσεις το ποσοστό των κόκκινων δανείων ως προς το σύνολο ξεπερνά το 66,5%!!! Εννοείται ότι θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να πληροφορηθούμε κάποια στιγμή και το ύψος των κόκκινων καταναλωτικών και στεγαστικών δανείων που ανήκουν σε ελεύθερους επαγγελματίες και ιδιοκτήτες πολύ μικρών επιχειρήσεων. Φυσικά αυτό θα έπρεπε να είναι μέλημα και των πολιτικών οι οποίοι οφείλουν να ενημερώσουν τους πολίτες που σε τελική ανάλυση πληρώνουν, μέσω της φορολογίας, τις διάφορες ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών.
Η ουσιαστική αναδιάρθρωση της «αγοράς», για όσους δεν θεωρούν την εξουσία αυτοσκοπό, θα έπρεπε να είναι η βασική οικονομική πρόταση όσων ευαγγελίζονται «μεταρρυθμίσεις» αλλά περιορίζονται να χρησιμοποιούν το Δημόσιο ως «αποδιοπομπαίο τράγο» υποσχόμενοι ταυτόχρονα αδιακρίτως «διευκολύνσεις» στο πιο νοσηρό τμήμα της οικονομίας. Είναι σαφές ότι η λειτουργία του Δημοσίου παρουσιάζει μεγάλα προβλήματα τα οποία όμως κατά κύριο λόγο πηγάζουν από τις πολιτικές που εφαρμόζονται τις τελευταίες δεκαετίες. Η ανάγκη «επανίδρυσης» της Δημόσιας Διοίκησης είναι επιτακτική. Όμως αυτή δεν υλοποιείται με ημίμετρα και με προτάσεις που κυρίως ενοχοποιούν τους υπαλλήλους αφήνοντας στο απυρόβλητο τις δομές και την πολιτική εξουσία. Ορισμένοι πολίτες μπορεί στιγμιαία να ικανοποιούνται –στη λογική του «βρήκαμε τον ένοχο»- αλλά όσο οι πολιτικές προτάσεις δεν είναι ρεαλιστικές και ξεκάθαρες η παθητικότητα και η αποχή της πλειοψηφίας θα συνεχίζεται.
Αντώνης Αντωνάκος 15-12-2018
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Δευτέρα, 10 Δεκεμβρίου 2018 01:11
Η «ΑΥΓΗ» ΣΥΝΔΙΑΜΟΡΦΩΣΕ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ! ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ
Γράφτηκε από Super User
Η «Αυγή» συνδιαμόρφωσε τον Δεκέμβρη!«…Χωρίς καμία διάθεσηαυτοαναφορικότηταςή αλαζονείας […]η «Αυγή» συνδιαμόρφωσε τον Δεκέμβρη!...».
Αυτό διατυμπανίζει όλο καμάρι ο αρθρογράφος Α.Π. στην «Αυγή». Περιγράφοντας την ουσιαστική «συμβολή» της «Αυγής», σε μια εποχή που ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ «άλλαζε σε ριζοσπαστική κατεύθυνση», δηλώνει ότι όλη η εφημερίδα «στρατεύεται στην υπόθεση του Δεκέμβρη». Κατά τον συντάκτη γίνεται, η εφημερίδα, «σημείο αναφοράς για έναν κόσμο εξεγερμένο» και πιο συγκεκριμένα για τα «τα μεσοστρώματα του πρεκαριάτου που πολτοποιεί ο επελαύνωννεοφιλελευθερισμός»!!!
Τοποθετώντας, προφανώς, τον εαυτό του και τους συντρόφους του σε αυτό το «πρεκαριάτο», της «γενιάς των 750€», που έβριθε από «επαναστάτες χωρίς αιτία» και πέρναγε τον καιρό της με βαρύγδουπες ανατρεπτικές αναλύσεις, υπό τα βλέμματα του Τσε και του Άρη, αναζητώντας μια αφορμή για να την μετατρέψει σε αιτία-πρόσχημα του «αγώνα για την ανατροπή». Η δολοφονία του Α.Γ. αποτέλεσε την χρυσή αφορμή, κυρίως λόγω της ηλικίας του, αφού με «επιδέξιους», -ταυτόχρονα απόλυτα ανεύθυνους αν όχι ανέντιμους- χειρισμούς επέτρεψε να οδηγηθεί στους δρόμους το πιο ευαίσθητο κομμάτι της κοινωνίας, οι 15χρονοι μαθητές.
Αντιμετωπίζοντας, προφανώς, τις εξελίξεις από το γεγονός της «εξ ουρανού» διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δηλώνει ότι εκείνες οι μέρες δρομολόγησαν «σε μεγάλο βαθμότις βαθιέςκοινωνικές και πολιτικέςεξελίξεις των επόμενων χρόνων». Δηλαδή μπορούμε εύλογα να υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «σεμνύνεται» για την συμβολή του στις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις που οδήγησαν στις πρόωρες εκλογές, στην χρεωκοπία και τα μνημόνια. Αρκεί που ως αποτέλεσμα της κοινωνικής καταστροφής προέκυψε η ανέλπιστη διακυβέρνηση της «Αριστεράς»!
Δηλώνει ακόμα ότι η Αυγή «δεν περιορίστηκε να ερμηνεύει τα γεγονότα, την καταγραφή της βίας και τηςκαταστολής». Σε ποια «καταστολή» αναφέρεται όμως, όταν ο πρώην πρωθυπουργός και ο νυν Π.τ.Δ. λιθοβολούνται –μάλιστα συχνά από τους υποκινητές εκείνων των γεγονότων- ακριβώς για το αντίθετο; Από την εποχή του Θερβάντες, οι κάθε λογής «ιππότες της ελεεινής μορφής» φαντασιώνονται «δράκους».
Σύμφωνα πάλι με τον Δ.Σ. («ΑΥΓΗ της Κυριακής) «τα επεισόδια έδωσαν μια καταπληκτική ευκαιρία για να απελευθερωθεί ο υποκείμενος συλλογικός λυρισμός…»! για να διαπιστώσει στη συνέχεια ότι «…Γρήγορα όμως εμφανίστηκαν οι κλεπταποδόχοι, οι βαριοπούλες, τα σπασμένα μάρμαρα…» αποφεύγοντας ωστόσο να αποδώσει τις ευθύνες στους «σπόνσορες» της «εξέγερσης» και της βίας.
Τι κι αν το Κ.Κ.Ε. από την πρώτη στιγμή είχε καταγγείλει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «…http://news.in.gr/greece/article/?aid=969824">χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων…» και ότι «…Πίσω από τις κουκούλες κρύβονται και προβοκάτορες…», τι κι αν τα παιδιά αρκετών «συντρόφων» είναι στον Κορυδαλλό πληρώνοντας «φόρο στα επαναστατικά όνειρα» των γονιών τους, τι κι αν η μητέρα του Γρηγορόπουλου μιλάει για την ύπαρξη σχεδίου ανατροπής, οι «σύντροφοι» στρογγυλοκαθισμένοι στις καρέκλες της εξουσίας τον χαβά τους. Σιγά μην καταθέσουν τον «δικό τους Δεκέμβρη» στην πολιτική λογική και την αλήθεια.
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Παρασκευή, 07 Δεκεμβρίου 2018 01:17
ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ: ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ
Γράφτηκε από Super User
Από ανακοίνωση της Ο.Λ.Μ.Ε. 7/12/2008
Πριν από 10 χρόνια, στις 7 Δεκεμβρίου, ημέρα Κυριακή και λίγες μόλις ώρες μετά τον φόνο από τον ειδικό φρουρό του Α.Γ., η πλειοψηφία του Δ.Σ. της Ο.Λ.Μ.Ε., συγκροτούμενη από στελέχη του Σύριζα και του ΠΑ.ΣΟ.Κ., διερεύνησε, εκδίκασε και απεφάνθη τελεσίδικα ότι η Ν.Δ. «άρχισε να δολοφονεί». Και συνέχιζε στην ίδια ανακοίνωση «στοιχειοθετώντας» την απόφασή της: «Η εν ψυχρώ δολοφονία του 16χρονου μαθητή, αποτελεί την κορύφωση μιας αλυσίδας αντικοινωνικών και αντιλαϊκών επιλογών, όπως είναι η εξαθλίωση των εργαζομένων…», για να καταλήξει με το συμπέρασμα ότι, «Αυτή η αυταρχική και αντιλαϊκή πολιτική είναι επικίνδυνη και πρέπει να ανατραπεί». Γι’ αυτό καλούσε «όλο τον εκπαιδευτικό κόσμο σε συστράτευση για να μην περάσει η τρομοκρατία».
Αυτό που ακολούθησε είναι σε όλους γνωστό. Η καταστροφή, ο βανδαλισμός και η λεηλασία του κέντρου της Αθήνας, οι λιθοβολισμοί αστυνομικών τμημάτων από «εξεγερμένους» 15χρονους μαθητές, υπό τον «άγρυπνο αγωνιστικό και προοδευτικό» φακό των τηλεοπτικών συνεργείων και την φανερή η συγκεκαλυμμένη ενθάρρυνση «τηλεοπτικών αστέρων», πολιτικοκοινωνικών φορέων και προσώπων. Ήταν μια πραγματική «προσπάθεια ανατροπής», που σκόρπισε ρίγη «επαναστατικού ενθουσιασμού» και πήρε ήδη τη θέση της στις χρυσές σελίδες της ιστορίας των αγώνων για την εθνική ανεξαρτησία και την «κοινωνική επανάσταση».
Το γεγονός ότι διάφορα κέντρα, Ελληνικά και ξένα, -υπηρετώντας συμφέροντα- και κομματικοί φορείς, -λόγω ιδεοληπτικού φανατισμού και ιδιοτελειών- έδωσαν άλλες προεκτάσεις και άλλες διαστάσεις στο φόνο του Α.Γ., προκάλεσε την ένταση των επεισοδίων και την επέκταση τους σε όλη την χώρα και στο εξωτερικό. Τα επεισόδια πήραν τέτοια έκταση που είχαν πραγματικό χαρακτήρα ανατροπής, αφού, αν η αντίδραση της πολιτείας δεν ήταν τόσο παθητική, είναι πολύ πιθανό να είχαν εξελιχθεί, ύστερα από κάποιο τυχαίο ή προβοκατόρικο νέο τραγικό γεγονός, σε γενικευμένη αναταραχή με απρόβλεπτες συνέπειες.
Η υπεύθυνη στάση που κράτησε τότε το Κ.Κ.Ε. με την Γ.Γ. του να αναφέρει ότι, ο ΣΥΡΙΖΑ καιροσκοπώντας «http://news.in.gr/greece/article/?aid=969824">χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων»(news.in.gr) και να επισημαίνει τους κινδύνους, από τον υποτιθέμενο αντιεξουσιαστικό αγώνα, καταγγέλλοντας ότι: «http://news.in.gr/greece/article/?aid=969824">σήμερα υπάρχουν κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας. Όποιοι αμφιβάλλουν, εθελοτυφλούν. Άλλοι επιδιώκουν να τα κρύβουν. Πίσω από τις κουκούλες κρύβονται και προβοκάτορες, πέρα από τα παιδιά που νομίζουν ότι κάνουν αντιεξουσιαστικό αγώνα» ήταν σημαντική, αλλά δεν στάθηκε ικανή να αποτρέψει τις φαντασιώσεις της ανερμάτιστης «ριζοσπαστικής Αριστεράς» και τις σκοπιμότητες του ΠΑΣΟΚ που, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά, πυροδοτούσαν ανεύθυνα το χάος.
Μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007, τα «Δεκεμβριανά», οικοδομημένα στο γκρίζο τοπίο των «Δομημένων», των «Βατοπεδινών» και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, που είχε ξεσπάσει με αφετηρία τη χρεοκοπία τον Σεπτέμβριο της Lehman Brothers, αποτέλεσαν ισχυρότατο πλήγμα για την κυβέρνηση. Συνέβαλλαν αποφασιστικά στη διαμόρφωση του γενικότερου κλίματος που έδωσε το αναγκαίο άλλοθι και τη δύναμη στον Γ.Α.Π., (και στο εντός και εκτός συνόρων μέτωπο που επεδίωκε την ανατροπή της κυβέρνησης), εντείνοντας την «δομική του αντιπολίτευση», να αρνηθεί την συνεργασία στην επανεκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, εκβιάζοντας και οδηγώντας τελικά στις πρόωρες εκλογές.
Ο στόχος αυτός του Γ.Α.Π., του ΠΑ.ΣΟ.Κ., του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., συνολικά του εμφανούς και αφανούς «μετώπου ανατροπής», επιτεύχθηκε τελικά τον Οκτώβριο του 2009. Σήμερα όλη η κοινωνία υφίσταται τις συνέπειες.
Αντώνης Αντωνάκος 6-12-2018
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Παρασκευή, 30 Νοεμβρίου 2018 01:19
Επιστροφή στις ρίζες του Αντώνη Αντωνάκου
Γράφτηκε από Super UserΕπιστροφή στις ρίζες.«…δεν είναι αρκετό να κερδίσουμε τις εκλογές. Πρέπει να τις κερδίσουμε κατά τρόπον ώστε να γίνουμε ικανοί να αντιμετωπίσουμε τη μετεκλογική περίοδο που θα ’ναι ίσως δυσκολότερη από τη σημερινή…».*
Τον Νοέμβριο του ’14 η ΑΔΕΔΥ συναντήθηκε με τον σημερινό πρωθυπουργό. Στο πλαίσιο της συνάντησης και στην έκκλησή του για «λαϊκή στήριξη» του αντέτεινα ότι δεν αρκεί να συλλέγει αρνητικές, για την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, ψήφους και ότι αντίθετα οι συνθήκες επέβαλλαν -ακόμα και στην περίπτωση που οι ψηφοφόροι θα πίστευαν στο πρόγραμμα και στην ικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ να βγάλει την χώρα από την κρίση δίχως να ματώσει περισσότερο η κοινωνία- ευρύτερες συναινέσεις. Δύο μήνες μετά έγιναν οι εκλογές ο κύριος Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός αθετώντας τις σημαντικότερες προεκλογικές του δεσμεύσεις.
Ήξερε ότι η οικονομική κρίση και τα μνημόνια τον είχαν ωφελήσει εκλογικά φθείροντας τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, ήξερε ή όφειλε να ξέρει ότι αυτά που υποσχόταν ήταν αδύνατο να τα υλοποιήσει, παρ’ όλα αυτά οδήγησε την χώρα σε πρόωρες εκλογές. Τι ήταν εκείνο που τον έκανε να αγνοήσει αυτό που ο Κ.Κ. είχε διατυπώσει με αγωνία όταν αναρωτιόταν: «…Όταν όμως θα ‘χει […] τερματισθεί η […] κρίση, τι θα είναι εκείνο που θα μας συνδέσει με τη λαϊκή ψυχή;…»*; Προφανώς η δίψα του για την εξουσία και το γεγονός ότι δεν ήταν στις αρχές του «η άσκηση της πολιτικής να ταυτιστεί με συνείδηση αποστολής»*.
Το πολιτικό σκηνικό φαίνεται ότι επαναλαμβάνεται. Οι ψηφοφόροι και σήμερα κατευθύνονται κυρίως από την αγανάκτηση και όχι από την εμπιστοσύνη και την ελπίδα. Ίσως μάλιστα περισσότερο από κάθε προηγούμενη φορά. Αυτό εξηγεί και το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα η επίτευξη αυτοδυναμίας στις προσεχείς εκλογές από την Ν.Δ. αποτελεί ένα ιδιαίτερα αμφίβολο ενδεχόμενο. Το «αφήγημά» της για την επομένη των εκλογών δεν φαίνεται να είναι πειστικό ή δεν είναι ελκυστικό. Ίσως του λείπει η σαφήνεια ή ενδεχομένως δεν έχει την κατάλληλη στόχευση. Το τελευταίο είναι και το σημαντικότερο. Σε ποιους απευθύνεται τελικά η αξιωματική αντιπολίτευση σήμερα; Ποιο επιθυμεί να είναι το εκλογικό της ακροατήριο;
Είναι γεγονός ότι από την δημιουργία της και τις καταστατικές αρχές η Ν.Δ. στόχευε στο σύνολο των πολιτών και όχι μόνο. Απευθυνόταν στο Έθνος. Όμως έχει σήμερα η Ν.Δ. σαφή προσανατολισμό; Αν ναι σε ποιους απευθύνεται; Ανταποκρίνεται στις προϋποθέσεις που έθετε το ιδρυτικό της πλαίσιο, ότι δηλαδή: «…Τα κόμματα για να εκπληρώσουν την αποστολή τους πρέπει: Πρώτον, να έχουν σαφή ιδεολογία και σταθερό προσανατολισμό. Δεύτερον, να κατέχονται από υψηλό αίσθημα ευθύνης...»**;
Βεβαίως η κοινωνία δεν είναι σήμερα ίδια με την κοινωνία των ‘70ties. Αλλά ποιες είναι οι αλλαγές στην κοινωνική διαστρωμάτωση; Έχει διαμορφωθεί μια ισχυρή και ευάριθμη μεσαία και ανώτερη αστική τάξη ώστε να απευθυνόμαστε σε αυτούς ή αντίθετα η μεσαία τάξη συρρικνώθηκε δραματικά ως αποτέλεσμα και της οικονομικής κρίσης ενώ αξιόλογη αστική τάξη στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ και δεν υπάρχει και σήμερα; Επομένως ούτε καν η εκλογική σκοπιμότητα δεν θα δικαιολογούσε την τυχόν εγκατάλειψη της ιδεολογικής αρχής που ήθελε μεν την «ελευθερία της αγοράς» αλλά με απαράβατο όρο «την ρυθμιστική παρέμβαση του κράτους για χάρη της κοινωνικής δικαιοσύνης»**. Γιατί για την Ν.Δ. η ανάπτυξη «δεν είναι αυτοσκοπός»** αλλά το ρεαλιστικότερο μέσο «για την προσέγγιση της κοινωνικής δικαιοσύνης»**.
Εξακολουθεί δηλαδή σήμερα η Ν.Δ. να είναι «κόμμα λαϊκό και κοινωνικό»**; Αν όχι από ποιους καθορίζεται το παρόν της και σε ποιους απευθύνεται; Από τους νεοφιλελεύθερους, που υπό την ηγεσία των κυρίων Μάνου και Βαλλιανάτου στις εκλογές του 2012 απέδειξαν ότι δεν εκπροσωπούν αξιόλογο τμήμα του εκλογικού σώματος; Ή μήπως από του εκπροσώπους της άλλης πτέρυγας που προσαρτήθηκε στην παράταξη το 2012 και εκλογικά δεν εκπροσωπούσε ούτε το 0,2% των ψηφοφόρων; Τι σχέση μπορεί να έχει μαζί τους ένα κόμμα που, ναι μεν είναι «…ακλόνητα προσηλωμένο στην ιδέα τού 'Ελληνικού Έθνους…»** αλλά, δεν είναι εθνικιστικό.
Όλα αυτά ίσως δεν θα είχαν καμία σημασία αν δεν αφορούσαν άμεσα το μέλλον όχι της παράταξης αλλά κυρίως της χώρας. Ναι η Ν.Δ. θα κερδίσει τις εκλογές όποτε και αν αποφασίσει ή αναγκαστεί να τις κάνει ο Τσίπρας. Αλλά το ερώτημα που είχε με αγωνία διατυπώσει ο Καραμανλής το 1945 προβάλλει ξανά με την ίδια ένταση. Τι πρέπει, αλλά κυρίως τι θα μπορούμε, να κάνουμε την επόμενη μέρα αφού «…δεν είναι αρκετό να κερδίσουμε τις εκλογές…»* όταν μετά θα χρειαστεί να ανακαλύψουμε αν υπάρχει κάτι που να «…μας συνδέσει με τη λαϊκή ψυχή…»* ώστε να κυβερνήσουμε αποτελεσματικά και προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Γιατί από την ιδρυτική της διακήρυξη η Ν.Δ., ως κόμμα λαϊκό που «…προέρχεται από τον λαό εργάζεται για τον λαό και ταυτίζεται με τον λαό…»**, καθορίζεται ότι εκπροσωπεί τον λαό ως σύνολο και όχι μια ορισμένη τάξη.
Καλό είναι να το θυμηθούμε πριν από τις εκλογές. Να θυμηθούμε ότι οι αγρότες, οι μισθωτοί –ιδιωτικού αλλά και Δημόσιου Τομέα-, οι συνταξιούχοι είναι πολίτες στους οποίους η πολιτεία έχει ηθική υποχρέωση να εξασφαλίσει κοινωνική δικαιοσύνη και προστασία. Γιατί μόνο «…με την δίκαιη όσο πρακτικά δικαιότερη μπορεί να γίνει κατανομή του εθνικού εισοδήματος, εξασφαλίζεται ουσιαστικά ή πολιτική ελευθερία…»**. Η, σχεδόν εμμονική, προσήλωση στην «αγορά» από την στιγμή που η τελευταία είναι κατ’ εξοχήν δανειοδίαιτη, κρατικοδίαιτη, φοροκλεπτική, εισφοροκλεπτική, λαθρόβια, μεταπρατική και αντιπαραγωγική δεν ωφελεί. Όποιος προσδοκά από ένα τέτοιο μοντέλο «ελεύθερης» οικονομίας να προκύψει αναπτυξιακό σοκ θα βρεθεί προ εκπλήξεως. Ο χρόνος μετά τις εκλογές θα είναι απελπιστικά πιεστικός αφού οι αρνητικές ψήφοι εξανεμίζονται με διπλάσια ταχύτητα από εκείνην με την οποία συγκεντρώνονται. Και οι «λυκοσυμμαχίες» με νέους «φίλους» που, προσβλέποντας σε «πολιτική ανάσταση», σχεδιάζουν μια σύντομη «δεξιά παρένθεση» είναι αποπροσανατολιστικές και επικίνδυνες. Είναι καιρός λοιπόν η παράταξη να ξαναβρεί την «ψυχή» της επιστέφοντας στις αξίες που μετά τον πόλεμο την κατέστησαν την μόνη εθνικά υπεύθυνη φιλολαϊκή πολιτική δύναμη.
* Κ. Καραμανλής (1945)
**Από την ιδρυτική διακήρυξη της Ν.Δ.
Αντώνης Αντωνάκος 29-11-2018
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Τετάρτη, 21 Νοεμβρίου 2018 01:46
«Βρώμικα» χρόνια ή βρώμικα συγκροτήματα; του Αντώνη Αντωνάκου
Γράφτηκε από Super User
«Βρώμικα» χρόνια ή βρώμικα συγκροτήματα;Πρωτοστάτησαν στη δημιουργία του «βρώμικου ‘89». Στη συνέχεια παριστάνοντας τις «αθώες περιστερές» πρωτοστάτησαν πάλι στη στρέβλωση και τη λήθη για τα πραγματικά γεγονότα που συνιστούσαν το σκάνδαλο και τις υπαρκτές πολιτικές ευθύνες. Γιατί τελικά το σκάνδαλο Κοσκωτά ήταν πραγματικό και η κλοπή των 33,5 δισεκατομμυρίων προκαλούσε ίλιγγο για τα οικονομικά δεδομένα εκείνης της εποχής. Η απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου που εκδόθηκε μετά από καθοριστικές πολιτικές εξελίξεις –αλλά και φανερές καθώς και υπόγειες διευθετήσεις στο χώρο της πολιτικής, του τύπου και κάποιων επιχειρήσεων- προφανώς δεν δικαιολογεί την προσπάθεια να καθιερωθεί στην συλλογική συνείδηση η εντύπωση ότι αυτή η «ιστορία» συνιστά το «βρώμικο ‘89».
Γιατί οι πολιτικές ευθύνες ήταν οφθαλμοφανείς και αναμφισβήτητες. Καταδικάστηκαν οι Τσοβόλας και Πέτσος, ο Κουτσόγιωργας σε λογαριασμούς του οποίου στην Ελβετία κατατέθηκαν εκατομμύρια δολάρια δεν πρόλαβε την δικαστική απόφαση αφού πέθανε κατά την διάρκεια της δίκης ενώ χαρακτηριστικό για την αθώωση του Παπανδρέου – με ψήφους 7 έναντι 6 για το σκέλος της «ηθικής αυτουργίας σε απιστία κατ' εξακολούθηση σε βαθμό κακουργήματος»- είναι το σκεπτικό της μειοψηφίας των δικαστών οι οποίοι υποστήριξαν την ενοχή του.
Συγκεκριμένα οι 6 ανώτατοι δικαστές υποστήριξαν: «(...) Ο πρώτος των κατηγορουμένων ως πρωθυπουργός της Ελλάδας και κατά το από 11 Ιουνίου 1987 έως 19 Οκτωβρίου 1988 κρίσιμο χρονικό διάστημα, είχε την αυτονόητη υποχρέωση και πρώτιστο καθήκον κατά τις διατάξεις του Συντάγματος και του νόμου να κατευθύνει τις ενέργειες της κυβέρνησης, να συντονίζει την κυβερνητική πολιτική σε όλους τους τομείς και να εποπτεύει για την εφαρμογή των νόμων προς το συμφέρον του κράτους και των πολιτών. Είχε ακόμη τη δυνατότητα ως πολιτικός προϊστάμενος της ΕΥΠ να πληροφορηθεί αμέσως το ποιόν και τη δράση του Γεωργίου Κοσκωτά. Γιατί δεν είναι νοητό ένας πρωθυπουργός της ευφυΐας του πρώτου να μην θέλησε να πληροφορηθεί ποιος είναι ο Γεώργιος Κοσκωτάς, όταν ο Τύπος και όλοι οι Έλληνες διερωτώντο πώς ένας τόσο νέος είχε τη δυνατότητα να αγοράζει μία Τράπεζα και να δημιουργεί συνεχώς νέες επιχειρήσεις, αλλά και να στέλνεται με κυβερνητική εισήγηση στις ΗΠΑ προκειμένου να συναντηθεί με τον Πρόεδρο και άλλους αξιωματούχους των ΗΠΑ. (...)
Ο Γεώργιος Κοσκωτάς όμως παρ' όλα αυτά, απολάμβανε της πλήρους υποστήριξης και κάλυψης της πολιτικής εξουσίας. Είχε τη δυνατότητα να προσφωνεί και να προσφωνείται από τον πρωθυπουργό της χώρας του με δηλωτικές οικειότητας φράσεις, είχε τη δυνατότητα να βλέπει τον πρωθυπουργό κατ' ιδίαν στην οικία του σε μια εποχή που η ελληνική κοινωνία είχε αρχίσει να πείθεται για τη δράση του. Και ακόμα, να έχει την προστασία του, όπως προκύπτει από το γεγονός ότι η πρωθυπουργική γραμματεύς παρενέβη υπέρ αυτού κατ' εντολή του Ανδρέα Παπανδρέου και υποχρέωσε τον υφυπουργό Γεώργιο Πέτσο να δεχτεί τον Κοσκωτά και να τον εξυπηρετήσει (...)».
Φυσικά ο «μύθος» που καλλιεργείται σχετικά με τις αποφάσεις του δικαστηρίου είναι ότι υπαγορεύθηκαν από συμφέροντα πολιτικά και επιχειρηματικά. Το θέμα είναι όμως ότι αυτό το αφήγημα έχει «καρκινική» γραφή, μπορεί δηλαδή να χρησιμοποιηθεί και από τις δύο πλευρές. Γιατί αν η καταδίκη για την μία πλευρά ήταν επηρεασμένη από εξωδικαστικούς παράγοντες το ίδιο μπορεί να ισχυριστεί κάποιος και για την αθώωση ή και τις καταδίκες, που μπορεί να τις χαρακτηρίσει ήπιες ή ακόμα και προσχηματικές. Πόσο μάλλον που θα έπρεπε οι τελευταίες να είναι σε κάποιο βαθμό συμβατές από το ένα μέρος με την αθώωση Παπανδρέου αλλά από την άλλη και με την βοούσα αλήθεια. Επιπλέον και η μεταχείριση του ίδιου του Κοσκωτά από την τακτική δικαιοσύνη και το σωφρονιστικό σύστημα –αποφυλακίστηκε το 2001- ήταν αρκετά ενδεικτική κινήσεων που φαίνεται να έγιναν στο παρασκήνιο.
Η ιστορία ξεκίνησε από τον συνασπισμό 4 εκδοτών του «προοδευτικού» φιλοΠΑΣΟΚικού τύπου -Λαμπράκης, Μπόμπολας, Τεγόπουλος, Κουρής- και τον Βουδούρη(ο οποίος είχε ξεκινήσει ως οπαδός του Ανδρέα Παπανδρέου) -εκδότη του αντιΠΑΣΟΚικού «Ε.Τ.»- τον Αύγουστο του ‘87. Το κίνητρο εμφανώς ήταν η κυριαρχία στον χώρο του ενημέρωσης και της χειραγώγησης των πολιτών και των πολιτικών. Τα εκλογικά αποτελέσματα των τριπλών εκλογών ’89-’90 καθόρισαν τις εξελίξεις και τις συμμαχίες όσον αφορά το σκάνδαλο και όχι μόνο.
Στα πλαίσια της διαχείρισης αυτών των εξελίξεων ανεφύη το αφήγημα του «βρώμικου 89». Δεν προκαλεί λοιπόν έκπληξη –στα πλαίσια των νέων συμμαχιών και των νέων σκοπιμοτήτων- το σημερινό(18/11) πρωτοσέλιδο(ΒΗΜΑ) που ανακάλυψε ότι «Στήνουν “βρώμικο ‘19”» καταλογίζοντας στο «σύστημα Μαξίμου» ότι «ξέθαψαν την υπόθεση C4I και μεθόδευσαν τον έλεγχο των λογαριασμών Σημίτη, ενώ ξέχασαν το βούλευμα για τους υπουργούς του Καραμανλή». Νάτο πάλι το αγαπημένο αφήγημα για τις υπόγειες διασυνδέσεις Τσίπρα-Καραμανλή. Μόνο που εκτός από αβάσιμο και αστήρικτο, σε βαθμό γελοιότητας, έχει καταντήσει μονότονο και κουραστικό.
Προκύπτουν πάντως αναπάντητα ερωτήματα: μήπως αντί για φανταστικές «βρώμικες» χρονολογίες υφίστανται βρώμικα συγκροτήματα; Επιπλέον μέχρι πότε και ως ποιο βαθμό αυτά θεωρούν ότι θα μπορούν να χειραγωγούν τους πολίτες για να συνδιοικούν με τους πολιτικούς;
Αντώνης Αντωνάκος 18/11/2018
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Σαΐνης.Είναι άπιαστο λαγωνικό ο «ιοβόλος οπίσθιος αρθρογράφος», και δεινός «φιαλορρίπτης», του πάλαι ποτέ κραταιού συγκροτήματος –το οποίο συνδιοικώντας ανέβαζε και κατέβαζε υπουργούς και κυβερνήσεις- που σήμερα ψάχνει «νέα εδάφη» για να στεριώσει και να συνεχίσει να διαφεντεύει την χώρα. Δεν του ξεφεύγει «Καραμανλικό πουλί πετάμενο», τα εντοπίζει στο φτερό και δεν τα αφήνει σε ησυχία. Ευτυχώς για ορισμένους που είναι και αυτός και ασχολείται μαζί τους γιατί διαφορετικά ποίος θα τους θυμόταν.
Αλλά βεβαίως ο στόχος δεν είναι οι «όποιοι Καραμανλικοί» χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα των επιθέσεων αλλά ο ίδιος ο Καραμανλής. Αυτόν στοχεύουν αναζητώντας αστείες αφορμές για να εξακοντίσουν το δηλητήριό τους. Τόσο τον φοβούνται οι «τελώνες» και «φαρισαίοι» της νέας εποχής που για μια ακόμα φορά προτίμησαν και εξακολουθούν να προτιμούν τον «Βαραββά». Αλλά βέβαια στην πραγματικότητα αυτό που φοβούνται είναι οι πολίτες. Αυτούς προσπαθούν απεγνωσμένα να χειραγωγήσουν για μια ακόμα φορά. Το ερώτημα είναι απλό, ποια συμφέροντα εξυπηρετούν;
Την ευκαιρία αυτή την φορά για το σημερινό(14/11) άρθρο, του την προσέφερε ένα «αθώο!!!» ερώτημα-δώρο που απευθύνθηκε στον κύριο Σκουρλέτη για «ενδεχόμενες υπόγειες διαδρομές μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Καραμανλικών» και το οποίο αυτός «δεν διέψευσε». Σιγά μην ήταν πολιτικά ανόητος να αρνηθεί την «πάσα» που «αθώα» του προσέφερε ο δημοσιογράφος. Αντί γι’ αυτό αυτονόητα για πολιτικό απάντησε ότι «υπάρχουν στελέχη στην ΝΔπου δεν διολισθαίνουν σε εμφυλιοπολεμική ρητορική. Με αυτούς τους ανθρώπους μπορείς να καθίσεις στο ίδιο τραπέζι». Απαιτεί «ονόματα» ο δημοσιογράφος αλλά ο Σκουρλέτης θα μπορούσε να εννοεί οποιονδήποτε –την Ντόρα για παράδειγμα ή τον Χατζηδάκη- ή και κανέναν. Γιατί όπως είπαμε τέτοια δώρα δεν τα πετάς στα σκουπίδια.
Όσον αφορά την «εμφυλιοπολεμική ρητορική» και το πότε αυτή άνθισε ο αρθρογράφος μάλλον έχει επιλεκτική μνήμη. Ξεχνά το «απόψε πεθαίνει η Δεξιά», ξεχνά τα χωριστά καφενεία, ξεχνά την –εκ Χαριλάου Τρικούπη- εκπορευθείσα φωτογραφία του Μητσοτάκη με τους γκεσταπίτες; Δεν κατανόησε αυτό που κατήγγειλε ο Καστοριάδης ότι δηλαδή «αν υπήρχε μία οιονεί ολοκληρωτική κατάσταση στην Ελλάδα, ήταν αυτή που δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ επί 8 χρόνια, όπου για να πάρει ένας ένα δάνειο από μια τράπεζα έπρεπε η κλαδική να δώσει το πράσινο φως»;
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται δημόσια και επίσημα στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ζητώντας «προοδευτική» συνεργασία, όταν υπάρχουν στελέχη του ΠΑΣΟΚ που ανταποκρίνονται σε αυτό το κάλεσμα εξορκίζοντας την όποια πιθανότητα συνεργασίας με την «Δεξιά», ο διακεκριμένος δημοσιογράφος και η παρέα του σφυρίζουν αδιάφορα.
Ο Αντώναρος, ο Μίχαλος ή όποιος άλλος δηλώνει «Καραμανλικός» –αναφαίρετο δικαίωμά τους- προσφέρεται ως αφορμή για να κτυπηθεί ο Καραμανλής. Την ίδια ώρα οι Ραγκούσης, Μπίστης, Ξενογιαννακοπούλου και άλλοι επώνυμοι του ΠΑΣΟΚ -ων ουκ έστιν αριθμός- είναι «ορφανά που έπεσαν από το διάστημα».
Ουαί υμίν φαρισαίοι…
Αντωνάκος Αντώνης
14-11-2018
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Πέμπτη, 01 Νοεμβρίου 2018 02:01
Αναθεωρήσεις και πολιτικά παίγνια του Αντώνη Αντωνάκου
Γράφτηκε από Super UserΑναθεωρήσεις και πολιτικά παίγνια.Διανύουμε τον 45ο χρόνο της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας. Το πολίτευμα της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας αποδείχθηκε ανθεκτικό στο χρόνο. Το ίδιο και το θεσμικό πλαίσιο που καθορίζει τους θεμελιώδεις κανόνες λειτουργίας του. Παρά τις αρχικές αμφισβητήσεις -και την απογύμνωση των εξουσιών του Π.τ.Δ. που αποδυνάμωσε τον ρυθμιστικό ρόλο του- το κοινοβουλευτικό αντιπροσωπευτικό σύστημα λειτουργεί εξασφαλίζοντας τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες.
Ανεξάρτητα, όμως, από το γεγονός αυτό και από τις τυχόν σκοπιμότητες που κρύβονται πίσω από την συζήτηση που άνοιξε με πρωτοβουλία της κυβέρνησης για την νέα αναθεώρηση του Καταστατικού Χάρτη, παραμένει αναμφισβήτητο γεγονός ότι υπάρχουν προβλήματα που έχουν διαπιστωθεί από την μέχρι τώρα λειτουργία του –το οποία δημιουργεί και η έλλειψη δημοκρατικού μέτρου στη δίψα ορισμένων πολιτικών δυνάμεων για την εξουσία- τα οποία οφείλουν να αντιμετωπιστούν.
Ανακύπτουν προβλήματα με τον χρόνο των εκλογών ο οποίος καταλήγει να είναι ένα καταστροφικό παιχνίδι στα χέρια των κυβερνήσεων και ενίοτε, μέσω της προεδρικής εκλογής, στα χέρια της αντιπολίτευσης. Δεν μπορεί να μην υφίστανται «θεσμικά αντίβαρα» (ChecksandBalances”) τα οποία θα αποτρέπουν την κυβέρνηση να προκηρύσσει εκλογές όταν θεωρεί ότι το κλίμα την εξυπηρετεί και παράλληλα δεν θα επιτρέπουν στην αντιπολίτευση να εκμεταλλεύεται την εκλογή του Π.τ.Δ. για τον ίδιο σκοπό. Το τελευταίο «κενό» εκμεταλλεύτηκε το 2015 ο κύριος Τσίπρας –αλλά και ο κύριος Παπανδρέου πριν από το ξέσπασμα της κρίσης- για να αναρριχηθούν, με καταστροφικά αποτελέσματα, στην εξουσία. Το αρχικό πνεύμα του συντάκτη για ευρύτερη συναίνεση σε συνδυασμό με αυξημένες προεδρικές εξουσίες ήταν ορθό, πρέπει να επανέλθει.
Ανακύπτουν προβλήματα με την ρευστότητα του εκλογικού συστήματος το οποίο έχει γίνει όργανο κομματικών σκοπιμοτήτων. Ακραίο παράδειγμα οι τριπλές εκλογές ’89-’90 όταν, παρά το ποσοστό του 47%, η Ν.Δ. δεν εξασφάλισε κοινοβουλευτική αυτοδυναμία. Ήταν, τότε, ένα από τα ακραία αντιδημοκρατικά παιχνίδια του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για τα οποία δεν τιμωρήθηκε από το εκλογικό σώμα με αποτέλεσμα την παγίωση σε στελέχη, αλλά και σε πολλούς οπαδούς του, καθεστωτικής-ολοκληρωτικής αντίληψης.
Ανακύπτουν προβλήματα από την λανθασμένη ή τουλάχιστον ασαφή οριοθέτηση των εξουσιών –νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής- με αποτέλεσμα σε πολλές περιπτώσεις να εμφανίζονται προβλήματα, καχυποψίες και αμφισβητήσεις. Ανακύπτουν όμως προβλήματα και με την λειτουργία της 4ης εξουσίας η οποία -μετά την απελευθέρωση του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης- έγινε όργανο της διαπλοκής. Στα χέρια της κατέληξε να είναι εργαλείο χειραγώγησης της πολιτικής και των λειτουργών της δημιουργώντας τους της αίσθηση της ατιμωρησίας. Η αθρόες καταδίκες τέως υπουργών των παντοδύναμων κυβερνήσεων του «ανεξέλεγκτου εκσυγχρονισμού» επιβεβαιώνουν ότι: «η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα».
Ανακύπτουν προβλήματα με το γεγονός ότι, ενώ οι οικονομικές και πολιτικές elite αναπαράγονται στα πανεπιστήμια του εξωτερικού δημιουργώντας την σύγχρονη «αριστοκρατική» τάξη, η συντριπτική πλειοψηφία της νεολαίας να συνθλίβεται στο εκπαιδευτικό σύστημα που δομείται από την πολιτική αβελτηρία με τη βασική συνέργεια της πανεπιστημιακής κοινότητας εν ονόματι του «απαραβίαστου» του άρθρου 16. Γιατί το βασικό πρόβλημα της εκπαίδευσης στην Ελλάδα δεν υφίσταται στις δύο πρώτες βαθμίδες αλλά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση στην οποία με ανευθυνότητα συντελείται η καταστροφή των αρίστων και η εξαπάτηση των αδύνατων.
Η τραυματική εμπειρία του Ιουλίου του ’15 και του «ηρωικού όχι» -που γιορτάστηκε με ζουρνάδες και νταούλια στο Σύνταγμα- και μετατράπηκε, ευτυχώς, σε ένα πολύ ακριβό για τους πολίτες ναι, δείχνει ότι ο δρόμος της «άμεσης δημοκρατίας» είναι επικίνδυνος. Άλλωστε, αν δεν αρκεί η δική μας εμπειρία, έχουμε τις περιπτώσεις του Κάμερον στο Ηνωμένο Βασίλειο και του Ρέντσι στην Ιταλία που επιβεβαιώνουν ότι η διακυβέρνηση είναι πολύ σοβαρή και δύσκολη υπόθεση για να την αφαιρείς από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία και να την εμπιστεύεσαι στον ευμετάβλητο ψυχισμό του εκλογικού σώματος.
Πρέπει να ανοίξει, λοιπόν, ο διάλογος για το Σύνταγμα και οφείλουν όλα τα δημοκρατικά κόμματα να συμμετάσχουν σε αυτόν. Αρκεί να διεξαχθεί με επιχειρήματα και χωρίς καιροσκοπισμούς με, την μόνη πραγματικά προοδευτική, διάθεση να διαπιστωθούν και να επιλυθούν όσα εκ των προβλημάτων είναι εφικτό. Βεβαίως ο Πρωθυπουργός δεν πείθει ότι επιδιώκει την συναίνεση –αναγκαία προϋπόθεση για την αναθεώρηση- όταν καθορίζει μόνος και αυθαίρετα την ατζέντα της συζήτησης, ιδιαίτερα μάλιστα όταν το 35% του 2015, δεν του παρέχει επαρκή πολιτική νομιμοποίηση.
Αντωνάκος Αντώνης 31/10/2018
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Άμμες δε…"Άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες"
Ο αγώνας για τα μάρμαρα του Παρθενώνα καλά κρατεί. Η προτομή της Μελίνας στο έμπα της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, κλασικό δείγμα της «κουλτούρας της Αλλαγής», μας υπενθυμίζει ποιος σήκωσε το λάβαρο της νέας «Μεγάλης Ιδέας». Εκατοντάδες τα κάθε μορφής πολιτιστικά κέντρα που φέρουν το όνομα της. Τα ονόματα των πνευματικών δημιουργών της σύγχρονης Ελλάδας απουσιάζουν. Οι Καβάφης, Σεφέρης, Ελύτης, Ρίτσος, Καζαντζάκης κ.λπ. στο περιθώριο. Το ίδιο και οι δεκάδες επιστήμονες, φιλόσοφοι και καλλιτέχνες που τίμησαν την Ελλάδα.
Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις καλά κάνουμε και διεκδικούμε τα γλυπτά, έστω και αν είναι βέβαιο ότι περισσότεροι νεοέλληνες έχουν θαυμάσει την Αφροδίτη της Μήλου, την Νίκη της Σαμοθράκης και τα Ελγίνεια στα μουσεία της αλλοδαπής από όσους έχουν επισκεφθεί έστω και μία φορά –όχι στο πλαίσιο του σχολείου- το Αρχαιολογικό Μουσείο ή την Ακρόπολη. Το ερώτημα, σε περίπτωση που δικαιωθεί ο αγώνας μας, δεν είναι αν, σε λίγες δεκαετίες θα αδιαφορούμε για την ύπαρξή τους, αυτό είναι βέβαιο, αλλά αν πρέπει να αναλωνόμαστε στην διεκδίκηση των υλικών δημιουργημάτων των προγόνων μας αδιαφορώντας για τον πνευματικό πλούτο που κληροδότησαν στην ανθρωπότητα. Γιατί είναι φανερό ότι, όχι μόνο δεν προσπαθούμε να γίνουμε «πολλώ κάρρονες» αλλά, αδιαφορούμε για το αν ανταποκρινόμαστε στις αξίες και τα πρότυπά τους.
Θα πρέπει να αναρωτηθούμε σοβαρά αν η παιδεία μας συνάδει με το «Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο» τον αγνό «πατέρα του ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού» και αν η εκπαίδευσή μας είναι προσανατολισμένη στη σωστή κατεύθυνση. Τι είναι τελικά η Ελλάδα; Ο γεωγραφικός τόπος ή οι άνθρωποι; Η χώρα που κάποτε αγκάλιαζε την Μεσόγειο και τον Εύξεινο και σήμερα περιορίστηκε σε μια «φτενή» χερσόνησο; Ή τα δέκα εκατομμύρια των κατοίκων που σε μισόν αιώνα προβλέπεται να συρρικνωθούν στα δύο τρίτα;
Αναρωτιέται ο Σεφέρης(«Τελευταίος σταθμός»): «Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα; Μην είναι αυτό που μεταδίνει τη ζωή;» και θα πρέπει να αναρωτηθούμε και εμείς, μήπως η Ελλάδα πρέπει να είναι άλλο πράγμα από το doyouliketheGreece; Μήπως πρέπει να υιοθετήσουμε την νέα «Μεγάλη Ιδέα» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, «Το όραμα δηλαδή μιας Ελλάδος που θα ευημερεί στο εσωτερικό και θ’ ακτινοβολεί πολιτισμικά στο εξωτερικό»; Μήπως το σημαντικότερο δεν είναι να διεκδικούμε την υλική αλλά να γίνουμε κοινωνοί της πνευματικής κληρονομιάς μας και κυρίως να αγωνιζόμαστε να γίνουμε «πολλώ κάρρονες» στον τομέα της παιδείας και του πολιτισμού; Αυτό βέβαια προϋποθέτει την ανατροπή των πολιτικών της ήσσονος προσπάθειας που έχει επιλέξει η σημερινή πολιτική ηγεσία.
Αντωνάκος Αντώνης
24-10-2018
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
.png "Δ.Ε. Πειραιά: ΤΕΛΕΤΗ ΒΡΑΒΕΥΣΗΣ ΕΠΙΤΥΧΟΝΤΩΝ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ")
