Please wait...Άρθρα & Απόψεις (1185)
Σάββατο, 30 Νοεμβρίου 2019 00:52
Κι’ αν ο «Βασιλιάς είναι γυμνός»; του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super User
Κι’ αν ο «Βασιλιάς είναι γυμνός»;«Α, όταν έκτιζαν τα τείχη, πώς να μην προσέξω.
Αλλά, δεν άκουσα ποτέ κρότο κτιστών ή ήχο.
Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμο έξω». («Τείχη», Κ. Καβάφης)
Έκπληξη προκαλεί το γεγονός ότι άνθρωποι έξυπνοι, δίχως όμως την απαραίτητη «πικρή» γνώση της ζωής, τυφλώνονται όταν η εξουσία τους παγιδεύει στον κλοιό των κολάκων. Όσοι βρίσκονται σε θέσεις ισχύος, από τις οποίες εξαρτάται η τύχη, η ευζωία και ενίοτε ο πλουτισμός άλλων, κινδυνεύουν να εγκλωβιστούν στις εκδηλώσεις «θαυμασμού» και «λατρείας» των, συνήθως ενδημούντων στους προθαλάμους της εξουσίας, αυλοκολάκων. Σε αυτούς προστέθηκε, σχεδόν ακαταμάχητη, η αλλοτριωμένη 4η εξουσία. Ιδιαίτερο κίνδυνο βεβαίως διατρέχουν όσοι ήταν «προορισμένοι από την μοίρα(τους)» να γίνουν «αρχιερείς». Ήταν ενδημική κατάσταση στα καθεστώτα στα οποία δεν λειτουργούσαν τα δημοκρατικά φίλτρα, επειδή δεν υπήρχε ή δεν ήταν επαρκής η κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας.
Καταδεικνύοντας τις παγίδες που συνιστούν η αλαζονεία, η έπαρση και ο ναρκισσισμός για τους ανθρώπους τις εξουσίας, ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν έγραψε το κλασικό αλληγορικό παραμύθι «Τα καινούργια ρούχα του Βασιλιά». Τα «καινούργια ρούχα» -που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν- τα οποία «μπορούν να δουν μόνο οι έξυπνοι» τον αφήνουν γυμνό και εκτεθειμένο, ενώ οι επιτήδειοι που του τα προμήθευσαν πλουτίζουν. Αν και στο παραμύθι αρκεί ένα αθώο παιδί για να μπει ένα τέλος στην απάτη, η πραγματική ζωή δυστυχώς είναι πολύ πιο σύνθετη. Έτσι συνήθως στο τέλος δεν «ζουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Αν και διατηρώ κάποια αμφιβολία γι’ «αυτούς» οι οποίοι μάλλον εξακολουθούν να ζουν καλά.
Στην εποχή μας οι «άρχοντες» δεν κάνουν «βόλτες στην πόλη» για να δουν οι πολίτες τα καινούργια τους ρούχα. Δεν διατρέχουν επομένως τον κίνδυνο κάποιο, ανυποψίαστο για τους κινδύνους, παιδί να φωνάξει: «κοιτάξτε, ο Βασιλιάς είναι γυμνός». Ωστόσο σήμερα οι «πλατείες» και τα «βουλεβάρτα» είναι εγκατεστημένα σε κάθε σπίτι, είναι κρεμασμένα σε όλα τα περίπτερα. Οι «ραφτάδες» που ντύνουν τους «άρχοντες» έχουν πολύ περισσότερα και σχεδόν παντοδύναμα μέσα καλλιέργειας ψευδαισθήσεων στην διάθεσή τους. Έτσι μπορούν και παρουσιάζουν «επαίτες ως βασιλείς και βασιλείς ως επαίτες». Με αυτόν τον τρόπο η λαϊκή βούληση φαλκιδεύεται αφού οι ρόλοι του «άρχοντα» και του «ράφτη» συγχέονται. Ποια εμπιστοσύνη μπορεί να έχει ο πολίτης στην ενημέρωση που προσφέρουν μέσα ελεγχόμενα από το μεγάλο κεφάλαιο; Τι δουλειά έχουν οι εργολάβοι, οι προμηθευτές του Δημοσίου, οι εφοπλιστές κ.λπ. να είναι ιδιοκτήτες Μ.Μ.Ε.; Είναι χόμπι ή μια άλλη πλευρά της επιχειρηματικής δραστηριότητας; Αν ήταν το δεύτερο δεν θα έπρεπε και αυτή η δραστηριότητα να είναι κερδοφόρα; Εκτός και αν είναι, αλλά, απλά για ευνόητους λόγους, το κέρδος και η προέλευσή του είναι κρυφά.
Οφείλουν, συνεπώς, οι πολιτικές δυνάμεις να αποκαταστήσουν την τάξη. Είναι απαράδεκτο πολιτικοί να μετατρέπονται σε «υποχείρια» των ιδιοκτητών των Μ.Μ.Ε.. Δεν είναι μόνο οι καταληψίες των Πανεπιστημίων και των Εξαρχείων. Είναι και οι «καταληψίες» της εξουσίας που είναι πολύ πιο επικίνδυνοι. Η πραγματική εξουσία που εκπορεύεται από τους πολίτες και οφείλει να ασκείται από τους εκπροσώπους του λαού αλλοτριώνεται όταν οι τελευταίοι μετατρέπονται σε απλούς διαμεσολαβητές. Η λογοκρισία είναι μέσο ευνουχισμού της Δημοκρατίας ανεξάρτητα από το αν την επιβάλλει ο αυταρχισμός της εξουσίας ή ο «αυταρχισμός του χρήματος». Δυο μέσα υπάρχουν για την υπέρβαση της «έκπτωσης» της πολιτικής. Συντονισμένη αντίδραση των πολιτικών δυνάμεων και δημοκρατική ενδυνάμωση της καθετοποιημένης οργάνωσής τους έτσι ώστε μέσα από την κοινωνική τους δικτύωση να αποκτήσουν άμεση, ουσιαστική, συνεχή και διαδραστική επαφή με τους πολίτες.
Η πολιτική κυριαρχία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, μετά την πτώση της δικτατορίας, ήταν απόλυτη. Με 54,37% το 1974 η Ν.Δ. φαινόταν να είναι κυρίαρχη για δεκαετίες. Τρία χρόνια μετά το ποσοστό είχε φυλλορροήσει στο 41,84%. Η εξέλιξη ήταν ακόμα χειρότερη, αφού, -παρά την ενσωμάτωση της Εθνικής Παράταξης(6,82%), των Νεοφιλελευθέρων(1,08%) και την προσχώρηση της μισής Δημοκρατικής Ένωσης Κέντρου(11,95%)- το 1981 το ποσοστό της διαμορφώθηκε σε μόλις 35,88% ενώ το ΠΑ.ΣΟ.Κ. εκτινασσόταν από το 13,58%(1974) στο 48,07%. Μια από τις βασικές αιτίες, γι’ αυτήν την αντίστροφη πορεία, υπήρξε -η κατόπιν συμβουλών κορυφαίων υπουργών και πανεπιστημιακών/τεχνοκρατών- αδιαφορία έως απαξίωση των θεσμών κοινωνικής εκπροσώπησης πέραν του κοινοβουλίου. Την ώρα που ο Ανδρέας Παπανδρέου απογειωνόταν, βασιζόμενος στους «τρεις πυλώνες της Δημοκρατίας»(Βουλή, Τ.Α., Συνδικαλισμό) αλλά και στην, ουσιαστική, κάθετη πολιτική οργάνωση του ΠΑ.ΣΟ.Κ., η Ν.Δ. παρέμενε δέσμια παραδοσιακών αγκυλώσεων.
Μοιραία, λοιπόν, και επώδυνα αποδείχθηκε στην πράξη ότι η πολιτική κυριαρχία της Ν.Δ.(1974) στηριζόταν σε γυάλινα πόδια. Με άλλα λόγια αποδείχθηκε ότι: «ο Βασιλιάς ήταν γυμνός». Μια πολιτική γύμνια που δεν είχε καμία σχέση ούτε με τις ιδεολογικές αρχές ούτε με την εφαρμοσμένη κυβερνητική πολιτική αλλά καθαρά και μόνο με τους μηχανισμούς διάχυσης της ιδεολογίας και προβολής του κυβερνητικού έργου στην κοινωνία. Ακόμα και σε τομείς στους οποίους καταγράφεται εκλογικά η υπεροχή της φιλελεύθερης παράταξης, αποδεικνύεται στην συνέχεια ότι αυτή η επιρροή στερείται βάθους. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Ο.Ν.Ν.Ε.Δ. η οποία κυριαρχεί, εδώ και τρεις δεκαετίες, στις φοιτητικές εκλογές. Ωστόσο, όπως αποδεικνύεται στην συνέχεια, αυτή η κυριαρχία δεν παράγει διαρκές και ουσιαστικό πολιτικό αποτέλεσμα.
Η αδυναμία εκπροσώπησης στους άλλους θεσμούς κοινωνικής οργάνωσης αποτελεί σήμερα την «Αχίλλειο Πτέρνα» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Πράγματι η αξιωματική αντιπολίτευση είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη στον χώρο της Τ.Α. ενώ και στα συνδικάτα η παρουσία της είναι σχετικά χλωμή. Το γεγονός αυτό, αν και ξενίζει για κόμμα της Αριστεράς, είναι λογικό αφού αναφερόμαστε σε έναν οργανισμό ο οποίος πρόσφατα «άλλαξε κατηγορία» λόγω της κρίσης. Σε αντίθεση με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., το ΚΙΝ.ΑΛ. κατά κύριο λόγο επιβιώνει χάρις στις δυνάμεις που διαθέτει κυρίως στον συνδικαλισμό και δευτερευόντως στην Τ.Α.. Αλλά και η Ν.Δ. έχει πολύ δρόμο να διανύσει ακόμα –όπως μαρτυρά και το προαναφερθέν σχόλιο για την Ο.Ν.Ν.Ε.Δ.- έως ότου η σημερινή κυριαρχία της στην Τ.Α. και η ενίσχυσή της στον συνδικαλισμό αποκτήσει ουσιαστικό περιεχόμενο, παράγοντας πολιτικό αποτέλεσμα.
Ταυτόχρονα τα κόμματα οφείλουν να κλείσουν τα αυτιά τους στις «σειρήνες». Η «ψυχή» τους βρίσκεται στην ιστορική διαδρομή τους και στον σεβασμό σε αυτούς που έγραψαν την ιστορία τους. Οι «επιτήδειοι» κερδοσκόποι, οι περιφερόμενοι καιροσκόποι που, υπηρετώντας δήθεν τον «εκσυγχρονισμό» και την «ανανέωση», -προωθώντας στην πραγματικότητα τα συμφέροντα τους- «χωρίς περίσκεψη, χωρίς λύπη, χωρίς αιδώ» χτίζουν γύρω από την ηγεσία τείχη απομόνωσης πρέπει να απομακρυνθούν. Διαφορετικά οι «άρχοντες» κάποια στιγμή θα ξυπνήσουν από την κραυγή των πολιτών: κοιτάξτε, «ο Βασιλιάς είναι γυμνός». Αλλά τότε θα είναι αργά.
Αντωνάκος Αντώνης27-11-2019
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Παρασκευή, 22 Νοεμβρίου 2019 01:03
Το «παιχνίδι» των σκιών του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super UserΤο «παιχνίδι» των σκιών.
Είναι, κατά τα φαινόμενα, αναπότρεπτη η ψήφιση -κατά την διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος- της τροποποίησης του άρθρου που προβλέπει αυξημένη πλειοψηφία κατά την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Έτσι η ευρύτερη δυνατή συναίνεση που επεδίωκε ο συνταγματικός νομοθέτης, -ή σε τελική ανάλυση η κρίση των πολιτών- προκειμένου ο ρυθμιστής του πολιτεύματος να περιβάλλεται με το κύρος που απαιτεί ο ρόλος του κορυφαίου πολιτειακού παράγοντα θυσιάζεται δίχως περίσκεψη. Σημεία των καιρών και μέτρο των ανθρώπων της εξουσίας.
Η αφορμή που χρησιμοποιείται, ως αιτιολογική βάση, είναι η αδυναμία εκλογής Π.τ.Δ. το 2015 η οποία οδήγησε στις πρόωρες εκλογές και την άνοδο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στην εξουσία. Όμως, πρόωρες εκλογές έγιναν και το 2012, παρά το γεγονός ότι τα κόμματα που στήριζαν την κυβέρνηση Παπαδήμα –και που στην συνέχεια συγκυβέρνησαν- θα μπορούσαν να παρατείνουν την θητεία της μέχρι το 2013. Δεν θα ήταν παράλογο κάποιος να υποθέσει ότι, υπό αυτήν την προϋπόθεση, η κρίση μέχρι τότε θα είχε τιθασευτεί. Αντί γι’ αυτό, μπορεί να υποστηριχθεί, με βεβαιότητα, ότι εκείνες οι πρόωρες εκλογές -ενώ οι πολίτες ήταν εξοργισμένοι με τα μέτρα του δεύτερου μνημονίου- δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για κάτι που μέχρι τότε ήταν αδιανόητο. Την μετατροπή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., από συνασπισμό διαφόρων περιφερειακών ομάδων διαμαρτυρίας σε κόμμα εξουσίας. Στην ουσία τότε κέρδισε ο κύριος Τσίπρας τις εκλογές απλώς η ανάληψη της εξουσίας καθυστέρησε 3 χρόνια.
Αντιστρέφοντας όμως την συλλογιστική -όσων προωθούν αυτήν την ρύθμιση- ας κάνουμε μια διπλή υπόθεση εργασίας. Ας υποθέσουμε ότι η θητεία της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου έληγε τον Ιανουάριο του 2015 κανονικά και ότι ίσχυε ήδη η προωθούμενη διάταξη που θα προβλέπει εκλογή με απλή –ή και σχετική(;)- πλειοψηφία των βουλευτών. Σε αυτήν την περίπτωση ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα μπορούσε να εκλέξει κανονικά Π.τ.Δ., αν ήθελε, την κυρία Κωνσταντοπούλου ή τον κύριο Λαφαζάνη. Μπορούμε να φανταστούμε τις «εικόνες μεγαλείου» με τις οποίες θα τροφοδοτούσε την επικαιρότητα το Προεδρικό Μέγαρο. Με αυτήν την δυνατότητα εξοπλίζει τους μελλοντικούς πρωθυπουργούς η προωθούμενη διάταξη.
Είναι κατανοητό ότι, υπό κάποιες προϋποθέσεις, η «σκιά» του ενοίκου της Ηρώδου του Αττικού μπορεί να πέφτει βαριά στο Μέγαρο της απέναντι πλευράς της Βασιλέως Γεωργίου. Για κατανοητούς, ιστορικούς, λόγους η «σκιά» του Κωνσταντίνου Καραμανλή έπεφτε βαριά στους -εντολοδόχους των πολιτών- διαχειριστές της εκτελεστικής εξουσίας. Αυτό, μπορεί μεν να αποτελεί την εξήγηση για την εκλογή του κυρίου Σαρτζετάκη το 1985, σε καμία περίπτωση όμως δεν την δικαιώνει. Όπως δεν θα δικαίωνε και μια άλλη επιλογή –το 1990- εκ μέρους του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, παρά το γεγονός ότι, ενδεχομένως, θα την επιθυμούσε.
Σε κάθε περίπτωση, το «βάρος» των ευθυνών τις οποίες επωμίζονται οι εντολοδόχοι των πολιτών είναι μεγάλο για να τους απασχολεί και το βάρος της «σκιάς» του Π.τ.Δ.. Αντί να αντιμετωπίζουν ως «βάρος» τον ρυθμιστή του Πολιτεύματος θα έπρεπε να θεωρούν ευλογία και τύχη έναν Πρόεδρο αυξημένου κύρους και ικανοτήτων αντί, φοβούμενοι την «σκιά» του, να επιλέγουν ως Π.τ.Δ. μια «σκιά» του Πρωθυπουργού. Τις «σκιές εντός» τους πρέπει να φοβούνται όσοι φιλοδοξούν να «αλλάξουν τον κόσμο».
Αντωνάκος Αντώνης
20-11-2019
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Πέμπτη, 14 Νοεμβρίου 2019 00:22
Ο «λειψός» εκλογικός κύκλος του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super UserΣτις 17 Νοεμβρίου συμπληρώνονται 45 χρόνια από τις πρώτες εκλογές μετά την 7χρονη δικτατορία. Η επέτειος χάνεται μέσα στον ορυμαγδό των επεισοδίων που εθιμικά δημιουργούν οι ταραξίες με τις κουκούλες και τα θολωμένα μυαλά. Είναι άλλη μια επέτειος που το νόημα της αλλοιώνεται από την επικράτηση των σκοπιμοτήτων των διαφόρων «φυλών» της καθ’ έξη ή κατά δήλωση Αριστεράς. Είναι όμως επίσης άλλη μια ευκαιρία για δημιουργική ανασκόπηση.
Στα 45 χρόνια που πέρασαν, σε μια ώριμη δημοκρατία θα είχαν διεξαχθεί 11 εκλογικές αναμετρήσεις. Θα διανύαμε τώρα τον πρώτο χρόνο του βίου της 11ης Μεταπολιτευτικής Βουλής. Αντί γι’ αυτό έχουν διεξαχθεί 18 εκλογές ενώ μόνο τρεις Βουλές ολοκλήρωσαν ομαλά την θητεία τους. Και οι τρείς, όταν ήταν δεδομένη η επερχόμενη ήττα των κυβερνήσεων. Η ευθύνη γι’ αυτό βαρύνει το σύνολο του πολιτικού κόσμου αλλά κυρίως τα κόμματα εξουσίας. Από τις 7 επιπλέον εκλογικές αναμετρήσεις μόνο δύο οφείλονται στην αδυναμία εξασφάλισης των πλειοψηφιών που προβλέπει το Σύνταγμα για τον Π.τ.Δ.. Ήδη ετοιμάζεται νέα συνταγματική ρύθμιση η οποία θα επιχειρήσει να αντιμετωπίσει το θέμα. Στο βαθμό που αληθεύουν οι πληροφορίες, από το κυβερνητικό στρατόπεδο, για εκλογή ακόμα και με σχετική πλειοψηφία η έκπληξη για την έλλειψη σοβαρότητας εκ μέρους των συνταγματολόγων που συμβουλεύουν τον Πρωθυπουργό είναι μεγάλη.
Όμως, ανεξάρτητα με την όποια ρύθμιση, παραμένει ένα μεγάλο αναπάντητο ερώτημα. Τι γίνεται με τις αιτίες που προκάλεσαν τις επιπλέον 5 εκλογικές αναμετρήσεις; Ακόμα και αν αφαιρεθούν –αν και δεν θα έπρεπε- οι επαναληπτικές εκλογές 1989-90 και 2012 παραμένουν 2 επιπλέον εκλογές. Προφανώς αυτό προκύπτει γιατί όπως και στην περίπτωση της εκλογής Π.τ.Δ. δεν εξαντλείται ο κοινοβουλευτικός βίος επειδή αυτό βολεύει κάποιον ή μάλλον επειδή τα κόμματα είναι πολιτικά ανεύθυνα. Μιλάμε βεβαίως για τα κόμματα που καθορίζουν την λειτουργία του πολιτεύματος. Για την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση. Έτσι, ενώ διανύουμε μόλις τους πρώτους μήνες μετά τις εκλογές, εδώ και καιρό «σκάνε» στον πολιτικό ουρανό «στρακατρούκες» για νέες εκλογές. Μάλιστα για διπλές εκλογές για να αντιμετωπιστεί το θέμα του εκλογικού νόμου.
Είναι αλήθεια ότι η απλή αναλογική που χρησιμοποίησε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. το 1989, για να εμποδίσει την εκλογή της Ν.Δ., ευθύνεται για την ακυβερνησία των επόμενων μηνών ενώ ευθύνεται και για την εύθραυστη πλειοψηφία που έδωσε την δυνατότητα σε δύο βουλευτές να τερματίσουν πρόωρα την θητεία της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Όμως το ερώτημα παραμένει: γιατί οι «σοφοί» συνταγματολόγοι που περιστοιχίζουν τιτιβίζοντας τον Πρωθυπουργό δεν ανοίγουν έστω την συζήτηση για την αναζήτηση τρόπων αποφυγής της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες. Για να μην έχουμε εκλογές όποτε βολεύει την κυβερνητική πλειοψηφία ή όταν η αντιπολίτευση έχει την δυνατότητα να τις προκαλεί λόγω αδυναμίας εκλογής Π.τ.Δ.; Γιατί αφήνεται στο απυρόβλητο η πρώτη περίπτωση και προωθείται μια αστεία «λύση» που υποβαθμίζει και τον θεσμό, αλλά και το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, στην δεύτερη;
Αν το σύνταγμα προέβλεπε σταθερό εκλογικό σύστημα ενισχυμένης αναλογικής, μετατρεπόμενο αυτόματα σε απλή αναλογική όταν προέκυπταν πρόωρες εκλογές θα αποθάρρυνε τον πολιτικό καιροσκοπισμό. Έτσι, θα σταθεροποιούσε τον τετραετή εκλογικό κύκλο, ενώ ταυτόχρονα θα προωθούσε την λογική των συνεργασιών αποτρέποντας και τις ακραίες αντιπολιτευτικές πρακτικές.
Αντωνάκος Αντώνης
12-11-2019
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Πέμπτη, 14 Νοεμβρίου 2019 00:21
Ο Χου Ζιντάο πιο ισχυρός άνθρωπος του πλανήτη του Αντώνη Αντωνάκου. .
Γράφτηκε από Super UserΟ Χου Ζιντάο πιο ισχυρός άνθρωπος του πλανήτη.[1]Ο Πρόεδρος της Κίνας, Χου Ζιντάο, είναι ο ισχυρότερος άνθρωπος του πλανήτη, εκτοπίζοντας τον Πρόεδρο των ΗΠΑ από την πρώτη θέση, σύμφωνα με την λίστα του «Φορμπς». Τέταρτος στην ίδια λίστα είναι ο Βλαντιμίρ Πούτιν ενώ η κυρία Μέρκελ είναι 6η και ο κύριος Σαρκοζί 19ος. Ακόμα ο Ζαν Κλωντ Τρισέ, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας είναι 15ος και ο πρόεδρος του ΔΝΤ, ο κύριος Ντομινίκ Στρος Καν, είναι 37ος.
Η επανάληψη μιας είδησης, που δημοσιεύθηκε αυτές τις ημέρες στον τύπο, γίνεται για να θυμηθούμε ότι πριν από 2 χρόνια ο πρόεδρος της Κίνας είχε επισκεφτεί τη χώρα μας εγκαινιάζοντας μια ουσιαστική, σημαντική και πολύπλευρη συνεργασία, της οποίας ένα μόνο αφετηριακό σημείο ήταν ο ΟΛΠ. Η επίσκεψη αυτή, η οποία δεν περιορίστηκε σε ένα καθαρά εθιμοτυπικό χαρακτήρα, (περιοδεία στην Κρήτη κλπ.), ήταν, αυτονόητα, ιδιαίτερα σημαντική και λόγω της ανάγκης για εναλλακτικές λύσεις στην προώθηση των προϊόντων της χώρας και για προσέλκυση τουριστών και για λύσεις στην εξυπηρέτηση των δανειακών μας αναγκών, (η Κίνα έχει αγοράσει ομόλογα ΗΠΑ ύψους 1,3 τρισεκατομμυρίων!!). Η επίσκεψη ήρθε ως επιστέγασμα μιας συστηματικής προετοιμασίας στο πλαίσιο της οποίας έγιναν πολλές επισκέψεις κλιμακίων Υπουργών και άλλων αντιπροσωπειών με αποκορύφωμα τις επισκέψεις της ανώτατης πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας της Ελλάδας στην Κίνα.
Θυμάμαι ακόμα με οργή πως τα Ελληνικά(;) ΜΜΕ είχαν υποβαθμίσει την επίσκεψη του Προέδρου της Κίνας την ίδια στιγμή που στα Κινεζικά μέσα ήταν πρώτη είδηση. Ήταν φανερό ότι εξωθεσμικά και έξω-εθνικά κέντρα δεν βολευόντουσαν με το άνοιγμα μιας πολιτικής έξω από τους στενούς δεσμούς Ευρωπαϊκών και Υπερατλαντικών συμφερόντων η οποία δυνητικά μπορούσε να αποδημήσει δίκτυα πολιτικής και οικονομικής διαπλοκής.
Όταν μάλιστα έχουν προηγηθεί συστηματικά ανοίγματα και προς την άλλη, εκτός οικονομικού και στρατηγικού «συστήματος», δύναμη, τη Ρωσία της οποίας ο πρόεδρος είχε κατ’ επανάληψη επισκεφτεί την Ελλάδα και είχαν πραγματοποιηθεί συμφωνίες συνεργασίας σε διάφορους τομείς με βασικότερο τον ενεργειακό, κάποιες από τις οποίες είχαν εμφανώς δυσαρεστήσει τους Ατλαντιστές.
Έτσι ίσως δεν έχουν άδικο εκείνοι που πιστεύουν ότι, τουλάχιστον από την Άνοιξη του 2007 και ύστερα, κάποια κέντρα είχαν βάλει στόχο την αποδόμηση της κυβέρνησης της Ν.Δ. και την απομάκρυνση της από την εξουσία. Η αποφασιστική αντίδραση του πρωθυπουργού, μετά το ολοκαύτωμα του καλοκαιριού του 2007, με την προκήρυξη πρόωρων εκλογών και η χαρακτηριστική ανεπάρκεια της εναλλακτικής πολιτικής πρότασης, που είχαν διαθέσιμη τα διάφορα εξωθεσμικά και έξω-εθνικά κέντρα ανέβαλε πρόσκαιρα τα σχέδια τους αλλά δεν τα ματαίωσε. Από την επομένη των εκλογών συνεχίστηκε ένας πιο συστηματικός πιο άγριος και ανελέητος πόλεμος με πολιορκητικές μηχανές εκείνους που δημιούργησαν, επωφελήθηκαν και κατάπιαν σκάνδαλα όπως του χρηματιστηρίου, των εξοπλισμών, των Ολυμπιακών Αγώνων, της SIEMENS κλπ. με το γνωστό τραγικό για τη χώρα αποτέλεσμα της υπαγωγής της στη γνωστή κηδεμονία.
Αντωνάκος Αντώνης
09-11-2010
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr
[1] Το κείμενο γράφτηκε πριν από 9 χρόνια, είναι επίκαιρο λόγω της επίσκεψης του Προέδρου της Κίνας αλλά και χαρακτηριστικό του πως «αλλάζουν οι καιροί» για κόμματα και Μ.Μ.Ε.. Το μόνο που δεν άλλαξε είναι τα «φιλικά αισθήματα» απέναντι στον τέως πρωθυπουργό που άνοιξε νέους δρόμους αλλά η ιστορία έστω και αργά τον δικαιώνει.
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Όχι άλλο «κάρβουνο»…
«ΣΦΙΓΓΕΙ Ο ΚΛΕΙΟΣ για τα χρέη τριών μεγαλοξενοδόχων. Οφείλουν 700 εκατ. ευρώ στις τράπεζες.» Real news, 3/11/2019
Η εμβληματική κραυγή του αείμνηστου Νίκου Κούρκουλου -από την ταινία «Ορατότης μηδέν»- εντυπώθηκε στην λαϊκή συνείδηση και η χρήση της είναι συχνή. Η εκβιαστική πίεση της πλοιοκτησίας, στα πλαίσια της επιχειρηματικής «νόρμας», προκάλεσε την έκρηξη του λέβητα οδηγώντας 26 ναυτικούς στον βυθό. Η ταινία ήταν μια κοινωνική κατακραυγή εναντίον της πλεονεξίας των μεγαλοεπιχειρηματιών την οποία κανένα ηθικός ενδοιασμός δεν είναι ικανός να αναχαιτίσει. Αν και στην ταινία η αλήθεια ήρθε τελικά στην επιφάνεια και επιβλήθηκε ο νόμος δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν απλά μια μυθοπλασία, ενώ στην πραγματικότητα το δίκαιο συχνά «είναι αλλού». Είναι αυτή η πραγματικότητα που σύμφωνα με τον Σ. Κωνσταντινίδη(Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 21/9/2019), «δεν είναι προβλέψιμη, αλλά ούτε και φυσιολογική».
Τι γίνεται λοιπόν στην πραγματικότητα και πόσο μπορούμε να προβλέψουμε τις οικονομικές εξελίξεις; Είναι γνωστό το ανέκδοτο που θέλει τον οικονομολόγο να είναι: «ένας ειδικός που θα ξέρει αύριο γιατί τα πράγματα που προέβλεψε χτες δεν συνέβησαν σήμερα». Η αλήθεια είναι όμως ότι τις περισσότερες φορές δεν ευθύνονται οι οικονομολόγοι αλλά το γεγονός ότι παραβιάζονται από καθοριστικούς παράγοντες οι «κανόνες του παιχνιδιού». Για παράδειγμα θα ήταν αναμενόμενο και απόλυτα λογικό ένας οικονομολόγος να προβλέπει ότι οι τουριστικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα όχι μόνο δεν θα επηρεάζονταν σημαντικά από την κρίση αλλά αντίθετα θα διένυαν περίοδο «παχιών αγελάδων». Τα κύματα τουριστών που κατακλύζουν την χώρα αλλά και τα ρεκόρ εσόδων του κλάδου τον έχουν καταστήσει την ατμομηχανή της οικονομίας. Αποτελεί λοιπόν έκπληξη η είδηση που δημοσιεύει πρωτοσέλιδη η RealNews. Ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη προκαλεί το γεγονός ότι δεν αποτελεί μεμονωμένη περίπτωση –η «αδυναμία» εξυπηρέτησης του χρέους- αλλά αφορά το 49,8% των δανείων του κλάδου των ξενοδόχων τα οποία είναι «μη εξυπηρετούμενα»(Σ. Κωνσταντινίδης, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 21/9).
Φυσικά για το «οικονομικό παράδοξο», -ο τομέας να ανθεί και οι επιχειρήσεις του να «δυσπραγούν»- δεν φταίνε οι οικονομολόγοι αλλά οι παράγοντες που αλλοιώνουν τους κανόνες. Τα τρία βασικά ερωτήματα που τίθενται είναι: α)Τηρήθηκαν κατά την χορήγηση των δανείων οι κανόνες; Εξασφάλισαν οι τράπεζες τις αναγκαίες εγγυήσεις εξασφάλισης του κεφαλαίου; Αν όχι ήλεγξε κάποια αρχή τους υπεύθυνους και αν ναι τι κυρώσεις επεβλήθησαν; β)Επετράπη στις τράπεζες να λειτουργήσουν σύμφωνα με τους «κανόνες της αγοράς»; Μήπως εμποδίστηκαν, με πολιτικές αποφάσεις, να υλοποιήσουν τα μέτρα εξασφάλισης των κεφαλαίων τους; γ)Ήταν αποτελεσματικός ο οικονομικός έλεγχος κατά την διάρκεια λειτουργίας των επιχειρήσεων ή επέτρεπε την συστηματική απόκρυψη κερδών και την δημιουργία «εικονικής δυσπραγίας»;
Όσον αφορά το τελευταίο ερώτημα ο Σ. Κωνσταντινίδης απαντά στο προαναφερόμενο δημοσίευμα: «Οι εταιρείες που ανακαινίζουν τα ξενοδοχεία, όπως και οι άλλες που τα προμηθεύουν τρόφιμα, ποτά, κλινοσκεπάσματα και άλλα αναλώσιμα, είναι εξαιρετικά κερδοφόρες. Συνήθως ανήκουν σε πρόσωπα από τις οικογένειες των υπερχρεωμένων ξενοδόχων, αλλά λειτουργούν αποτελεσματικά»! Θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει ότι ενδεχομένως και κάποια τουριστικά γραφεία είναι γρανάζια της ίδιας προσοδοφόρου «μηχανής». Επομένως δεν φταίνε οι οικονομολόγοι, που φυσιολογικά θα προέβλεπαν ότι ο συγκεκριμένος κλάδος έπρεπε να ανθεί, αλλά εκείνοι που επέτρεψαν την συστηματική παραβίαση των κανόνων της «αγοράς».
Φυσικά στο σύνολο των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων ο συγκεκριμένος κλάδος έχει μικρό μερίδιο. Όμως εκείνο που έχει σημασία είναι το συμπέρασμα που μπορεί να προκύψει με βεβαιότητα, ότι δηλαδή τα ερωτήματα που προαναφέρθηκαν αφορούν το σύνολο του επιχειρηματικού κόσμου. Τα επαναλαμβάνουμε. Με ποια κριτήρια χορηγούσαν οι τράπεζες τα δάνεια; Με ποιες εγγυήσεις εξασφάλιζαν την επιστροφή των χρημάτων; Τι ή ποιος εμπόδισε αυτές τις εγγυήσεις να λειτουργήσουν με αποτέλεσμα το κοινωνικό σύνολο να πληρώνει τα σπασμένα αναχρηματοδοτώντας τις τράπεζες; Βλέπουμε στις ειδήσεις τις «μπούκες» του Ρουβίκωνα και των αυτόκλητων «προστατών» της κοινωνίας αλλά φυσικά δεν είναι αυτοί το εμπόδιο. Δεν εμπόδισαν αυτοί την είσπραξη των 700 εκατ. που οφείλουν οι τρείς αναφερόμενοι στο δημοσίευμα της R.N., ούτε βέβαια και τα άλλα αντίστοιχα μεγάλα δάνεια που συγκροτούν τον πυρήνα του προβλήματος. Ούτε και εμπόδισαν την είσπραξη των οφειλών προς το Δημόσιο αφού -σύμφωνα με δημοσιευθέντα πέρυσι επίσημα στοιχεία- 3.247.620 μικροοφειλέτες είχαν «κόκκινη» οφειλή 1.247.923.208€, όταν μόνο 17.104 μεγαλοοφειλέτες έχουν ρίξει «κανόνι» 85.359.876.112€ μόνο στην εφορία.».
Είναι επίσης λογικό να υποθέσουμε ότι και στο γενικότερο επιχειρηματικό πεδίο επικρατούν αντίστοιχες πρακτικές. Συγγενικές εταιρίες οι οποίες λειτουργώντας εν είδη συγκοινωνούντων δοχείων «απορροφούν» τα κέρδη και τα αποθησαυρίζουν την ώρα που οι «μητρικές» δανειολήπτριες εμφανίζονται να δυσπραγούν. Φυσικά, όσοι ελπίζαμε ότι με τις λίστες Λαγκάρντ και Μπόργιανς θα μαθαίναμε κάτι για τις «λεωφόρους διαφυγής» του μεγάλου κεφαλαίου, αποδειχθήκαμε ρομαντικά αφελείς.
Το φαινόμενο «χρωστάω αλλά δεν πληρώνω» δεν είναι καινούργιο, δεν είναι δημιούργημα της κρίσης. Η κρίση απλώς δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες και έδωσε το αναγκαίο άλλοθι για την γενίκευσή του. Έδωσε επίσης την ευκαιρία για την διεκδίκηση ευνοϊκών ρυθμίσεων αλλά και για την υιοθέτηση και την προώθησή τους ενάντια στους περιβόητους «κανόνες της αγοράς». Η υπουργική σύσκεψη που έγινε τον Σεπτέμβριο για το «σουρεαλιστικό, αλλά υπαρκτό θέμα: κόκκινα δάνεια τουριστικών επιχειρήσεων»(Σ. Κωνσταντινίδης, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 21/9) αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Αντικείμενο της σύσκεψης ήταν η «ρύθμιση» των δανείων από τις τράπεζες που χρεοκόπησαν(Α.Τ.Ε., Τ.Τ., κ.λπ.) προς τις επιχειρήσεις του κλάδου. Τα 9 δισ. της «περιουσίας» αυτών των τραπεζών είναι τα δάνεια που χορήγησαν. Στο βαθμό που δεν θα εισπραχθούν θα τα πληρώσουν οι φορολογούμενοι.
Για πολλές δεκαετίες τα χρήματα που ρίχνονταν στην αγορά αντί να οδηγήσουν στην βιώσιμη ανάπτυξη τροφοδοτούσαν την συγκυριακή μεγέθυνση η οποία υπονόμευε τα θεμέλια της οικονομίας. Μέσα σε 15 χρόνια οι χορηγήσεις(δάνεια) των τραπεζών από τα 15,61 δισ. το 1993 εκτοξεύθηκαν στα 233,35 δισ. το 2008(Ε. Δρυμπέτας & Ν. Καλογερίδης, «Η Ελληνική πολιτική οικονομία 2000-2010»). Αυτή η γενναιόδωρη «αιμοδοσία» της αγοράς που κατέληξε; Αν αφήσουμε στην άκρη τις ψευδαισθήσεις –ή αν προτιμάτε τις παραισθήσεις- που δημιούργησε, σε ποια ανάπτυξη οδήγησε; Μήπως είναι καιρός να σταματήσουμε να ρίχνουμε ανεξέλεγκτα «κάρβουνο»(χρήματα) σε αυτήν την «αγορά»; Μήπως πρέπει να αναγκαστούν –και να αφεθούν- οι τράπεζες να λειτουργήσουν με τραπεζικά κριτήρια; Με κριτήρια κανονικής αγοράς; Να μην ρίχνουν -δημοσία δαπάνη- άλλο «κάρβουνο» στον αδηφάγο «καυστήρα» του δανειόβιου τμήματος της «αγοράς»;
Αντωνάκος Αντώνης
05-11-2019
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Προεδρικό γιουσουρούμ.Στην πλατεία Αβησσυνίας παραπέμπει το «παζάρι» που διεξάγεται εδώ και κάποιους μήνες γύρω από την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Οι «μνηστήρες», οι «λαγοί» τους (και οι σπόνσορες/κηδεμόνες τους(;)) πολιορκούν το Μέγαρο/«Ιθάκη». Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτήν τη διεκδίκηση έχουν τα στελέχη του ΚΙΝ.ΑΛ. αρνούμενα να αποδεχθούν την περιθωριοποίηση στην οποία καταδίκασαν το, πάλαι ποτέ κραταιό, ΠΑ.ΣΟ.Κ. οι πολίτες. Έτσι, -ενώ το κόμμα αδυνατεί να λύσει τα υπαρξιακά του προβλήματα- επιμένουν στην προβολή υποψηφίων, «ράβοντας κοστούμι» στα μέτρα τους.
Τον «χορό» είχε ανοίξει δύο χρόνια πριν(Σεπτέμβριος 2017) ο κύριος Ραγκούσης –στέλεχος ακόμα τότε του «παλιού» ΠΑ.ΣΟ.Κ. πριν μεταλαμπαδεύσει την «προοδευτική» ορμή του στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.- δηλώνοντας σε συνέντευξη του(ΝΕΑ) ότι θα ψήφιζε Πρόεδρο «μόνο Παπανδρέου ή Σημίτη»!!! Έκτοτε την σκυτάλη πήραν πολλοί δημοσίως και ακόμα περισσότεροι υπογείως. Σε συνέντευξή του(24/8) –στην ίδια εφημερίδα- ο κύριος Καμίνης δήλωνε ότι: «Ένας Πρόεδρος Δημοκρατίας από τη δική μας παράταξη θα έφερνε ισορροπία στους πολιτικούς συσχετισμούς». Η ίδια εφημερίδα, συντηρώντας με επιμονή το θέμα, έγραφε(21/9) για πρόσωπα που «έχουν μπει ξανά στο κάδρο της προεδρικής εκλογής την τελευταία δεκαετία» και που επανέρχονται ως υποψήφιοι διάδοχοι του νυν Προέδρου την απομάκρυνση του οποίου φαίνεται να επιθυμεί -ή να εντέλλεται(για λογαριασμό τίνος;)- η ίδια αφού συστηματικά ορισμένοι αρθρογράφοι και σχολιαστές της για χρόνια επιχειρούν την «αποδόμηση του χαρακτήρα» του. Το serial συνεχίστηκε κατά την πρόσφατη συνάντηση Πρωθυπουργού-Γεννηματά η οποία, αν και εκτός ατζέντας, ανακίνησε το θέμα.
Στο «ίδιο έργο», αναδυόμενοι επί σκηνής, ορισμένοι εξ αναθέσεως υπέρ-καινοφανείς πολιτικοί αστέρες, επιχειρούν να επηρεάσουν τις εξελίξεις. Κάνοντας αναφορές άλλος για «λύσεις πακέτο» και άλλος για Π.τ.Δ. «πέρα από πολιτικά στεγανά» προλειαίνουν το έδαφος, λειτουργώντας ως «πρόδρομοι», ενώ είναι άγνωστο αν «φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνουν» ή αν κάποιοι κινούν τα νήματα πίσω από κουίντα. Στην τελευταία περίπτωση το «έργο» πρέπει να κατέβει άμεσα αφού δεν ευτελίζεται μόνο ο θεσμός αλλά, σε τελική ανάλυση, τον λογαριασμό αργά ή γρήγορα θα τον πληρώσει όχι μόνον ο «σκηνοθέτης» αλλά και η Νέα Δημοκρατία. Ακόμα, αν είναι απαράδεκτο να μετατρέπεται η επιλογή του Π.τ.Δ. σε Ανατολίτικο παζάρι μεταξύ των κομμάτων, είναι επικίνδυνο να επιτρέπεται σε μη πολιτικούς, ωστόσο ιδιαίτερα ισχυρούς, παράγοντες έστω και να διανοούνται ότι μπορούν να επηρεάσουν ή ακόμα χειρότερα να υποδείξουν τον «εκλεκτό» της κυβέρνησης.
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να γίνει κατανοητό σε όλους ότι η επιλογή Π.τ.Δ. αφορά κυρίως την «ψυχή» της παράταξης, τους πολίτες που αποτέλεσαν με συνέπεια τα «θεμέλια» της όταν άλλοι την «λιθοβολούσαν». Αυτούς που αναγνωρίζοντας την προσφορά της παράταξης –δηλαδή της Ε.Ρ.Ε. και της Ν.Δ.- στην χώρα και το Έθνος σέβονται και τιμούν την ιστορία της. Ο Πρωθυπουργός, με την αναφορά του στον Εθνάρχη Καραμανλή στην συνέντευξη στον Χατζηνικολάου, έδειξε ότι αναγνωρίζει και τιμά αυτή την προσφορά. Είναι καιρός να ξεκαθαρίσει το τοπίο τερματίζοντας το «Προεδρικό γιουσουρούμ».
Αντωνάκος Αντώνης
31-10-2019
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
" Μάλιστα, το κομμάτι του Τύπου που ήταν φιλικά προσκείμενο στο ΠΑΣΟΚ παρομοίαζε την «απελευθέρωση των Ελλήνων από τη Δεξιά» με την απελευθέρωση του 1944 από τους Ναζί."(thetoc.gr, 18/10/2019).
Η συστηματική παραχάραξη της ιστορίας υπήρξε, μετά την Μεταπολίτευση, μια από τις βασικές αιτίες των προβλημάτων που ταλανίζουν μέχρι σήμερα τη χώρα. Το απόσπασμα, από το επετειακό δημοσίευμα στο “thetoc” για την συμπλήρωση 38 χρόνων από την νίκη της «Αλλαγής», είναι αποκαλυπτικό. Όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες είχαν κρατήσει την χώρα ελεύθερη εντάσσοντας την στο Δυτικό δημοκρατικό μπλοκ, αντιμετωπίζονταν αντίστοιχα με τις Ναζιστικές ορδές των κατακτητών. Απόντες από το Αλβανικό Έπος, άλλοι έχοντες σχέσεις με δοσίλογους συντάχθηκαν στις «δημοκρατικές δυνάμεις» με εκείνους που επεχείρησαν, ευτυχώς ανεπιτυχώς, να εντάξουν τη χώρα στους υπό τον Στάλιν «δημοκρατικούς παραδείσους». Το ανίερο πολιτικό παιχνίδι του διχασμού δεν συγκαλυπτόταν απλά από μερίδα του τύπου η οποία αντίθετα αποτέλεσε πολύτιμο εργαλείο για την άλωση των πολιτικών συνειδήσεων και εν τέλει της εξουσίας.
Το «παραμύθι της Αλλαγής» κράτησε πολλά χρόνια, παρά το γεγονός ότι ένας εκ των βασικών «εταίρων»(Κ.Κ.Κ.) αρκετά νωρίς(1985) συνειδητοποίησε την απάτη. Η κεκτημένη ταχύτητα και οι αλλοιώσεις στη συλλογική συνείδηση ήταν βαθιές και δεν επέτρεπαν τον απεγκλωβισμό όσων είχαν την ψευδαίσθηση ότι ανήκαν στον «περιούσιο προοδευτικό της». Χαρακτηριστικό της αντοχής αυτής της νοοτροπίας και της συστηματικής παραχάραξης ήταν το βιβλίο ιστορίας της Γ’ Λυκείου (τυπώθηκε το 2002 διανεμήθηκε στα σχολεία και αποσύρθηκε μετά από θύελλα αντιδράσεων). Μεταξύ των άλλων -αντιδημοκρατικών, αντιπαιδαγωγικών και ανιστόρητων- που το «κοσμούσαν» περιλαμβανόταν και το ακόλουθο «δόγμα» της Αλλαγής: «...Το επόμενο έτος κέρδισε τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός ανέλαβε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Άρχισε έτσι η προσπάθεια για την πολιτική και κοινωνική ενσωμάτωση των περιθωριοποιημένων μικροαστικών, εργατικών και αγροτικών στρωμάτων…»(σελ. 228).
Θύματα, στον χώρο της εκπαίδευσης, του ιστορικού επαναπροσδιορισμού σε «προοδευτική» κατεύθυνση, υπήρξαν φυσικά και οι Εθνικές επέτειοι. Η 25ή Μαρτίου και η 28η Οκτωβρίου απέκτησαν νέο περιεχόμενο. Ιδιαίτερα η τελευταία, για λόγους που αφορούσαν αμέσως ή εμμέσως και τους πρωταγωνιστές της παραχάραξης, υπέστη άγρια διαστρέβλωση και παραχάραξη. Αντί για την ποίηση και τα τραγούδια εμβατήρια που εμψύχωναν τους Έλληνες και τους οδήγησαν στην εποποιία του 40-41 στα βουνά της Ηπείρου οι μαθητές «διαπαιδαγωγούντο» με το «Μαρία απ’ τη Σπάρτη, Ορέστη απ’ το Βόλο» και την «Στηθάγχη» του Ναζίμ Χικμέτ. Το « Παιδιά της Ελλάδος παιδιά…» και τα άλλα εμβληματικά δημιουργήματα μιας ιστορίας που κέρδισε τον θαυμαστό όλου του κόσμου μπήκαν στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας» μαζί με την «Δεξιά». Δεν ήταν το Αλβανικό Έπος αυτό που έπρεπε να αναδειχθεί, δεν ήταν αυτός ο ιστορικός σταθμός, αλλά η κατοχική αντίσταση. Μάλιστα συστηματική ήταν η προσπάθεια αυτή η ανάδειξη να γίνει από την «ιστορική» σκοπιά εκείνων που, στα πλαίσια της αντίστασης και παράλληλα με αυτήν, προετοίμαζαν και την «κοινωνική απελευθέρωση» δηλαδή την επιβολή «δικτατορίας του προλεταριάτου».
Δεν έπρεπε, κατά την «προοδευτική ορθοδοξία», να καταχωρηθούν στη συνείδηση των μαθητών η αναγνώριση και ο θαυμασμός όλων των μεγάλων πρωταγωνιστών του πολέμου. Τα λόγια του Winston Churchil, «πατέρα της νίκης», σύμφωνα με τον οποίο: «Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Τώρα θα λέμε: οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες […] Η λέξη ηρωισμός φοβάμαι ότι δεν αποδίδει το ελάχιστο εκείνων των πράξεων αυτοθυσίας των Ελλήνων, πού ήταν καθοριστικός παράγων της νικηφόρου εκβάσεως τού κοινού αγώνα των εθνών, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δια την ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια […] Εάν δεν υπήρχε η ανδρεία των Ελλήνων και ή γενναιοψυχία τους, ή έκβαση τού Β’ Παγκόσμιο Πολέμου θα ήταν ακαθόριστη» δεν έπρεπε να τα προσέξουν οι μαθητές. Ούτε την αναγνώριση του Φραγκλίνου Ρούσβελτ: «οι Έλληνες διδάξαν δια μέσου των αιώνων την αξιοπρέπεια. Όταν όλος ο κόσμος είχε χάσει κάθε ελπίδα, ο Ελληνικός λαός τόλμησε να αμφισβητήσει το αήττητο τού γερμανικού τέρατος αντιτάσσοντας το υπερήφανο πνεύμα της ελευθερίας». Ούτε του Charles de Gaul:«Στο όνομα του κατεχόμενου, πλην ακόμη ζωντανού γαλλικού λαού, η Γαλλία επιθυμεί να χαιρετίσει τον πόλεμο του ελληνικού λαού για την ελευθερία του. Η 25η Μαρτίου 1941 βρίσκει την Ελλάδα στην κορυφή ενός ηρωικού αγώνα και στην κορυφή της δόξας της. Η Ελλάδα δεν έχει δει τέτοιο μεγαλείο και τέτοια δόξα, σαν αυτή που σήμερα απολαμβάνει, από τον καιρό της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας». Ίσως όμως η αναγνώριση του ίδιου του Χίτλερ να είναι σημαντικότερη από όλες τις εκδηλώσεις θαυμασμού των συμμάχων. Όπως είπε σε συνομιλία του με την Leni Riefenstahl: «εάν οι Ιταλοί δεν είχαν επιτεθεί στην Ελλάδα και δε χρειάζονταν τη βοήθειά μας, ο πόλεμος θα είχε πάρει διαφορετική τροπή. Θα είχαμε αποφύγει το ρωσικό χειμώνα κατά αρκετές εβδομάδες και θα είχαμε καταλάβει το Λένινγκραντ και τη Μόσχα. Δε θα υπήρχε Μάχη του Στάλινγκραντ»( Leni Riefenstahl: A Memoir. (Picador New York, USA. 1987) σελ. 295). Η εκτίμηση του Χίτλερ επιβεβαιώθηκε και από τον Στάλιν ο οποίος δήλωσε: «Λυπάμαι γιατί γερνά και δεν θα ζήσω αρκετά για να ευγνωμονώ τον Ελληνικό Λαό, τού οποίου ή αντίσταση έκρινε τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο».
Τα χρόνια πέρασαν, την σκυτάλη της «γιαλαντζί» Αριστεράς πήρε από την «Αλλαγή» το «νέο ΠΑ.ΣΟ.Κ.»(ΣΥ.ΡΙΖ.Α.), και το «παραμύθι» συνεχίζεται. Πρωτοσέλιδα η «ΑΥΓΗ» υπό τον τίτλο «Πολεμάμε κάθε φασισμό» και με ένθετο στον τίτλο το καθοδηγητικό(;) «ΤΙΜΑΜΕ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ» επιχειρεί να αποπροσανατολίσει την ιστορική μνήμη. Αρκετά όμως «σύντροφοι», το «καλαμπούρι» τράβηξε μακριά και αποδείχθηκε πανάκριβο. Στις 28 Οκτωβρίου το Ελληνικό Έθνος γιορτάζει το Έπος του Αλβανικού Μετώπου, το Έπος του ’40. Αν θέλατε να εορτάζεται η Εθνική Αντίσταση καθαρά και άδολα –και αφού στην ουσία την ταυτίζετε με το Ε.Α.Μ.- γιατί δεν καθιερώνατε την 27η Σεπτεμβρίου (ημέρα ίδρυσης του Ε.Α.Μ.) για να τιμάται. Από το 1981 η «γιαλαντζί» Αριστερά κυβέρνησε το μεγαλύτερο διάστημα. Εξέλεξε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ βουλευτή, έδωσε συντάξεις και προνόμια πρόσβασης στους διορισμούς, αποκατέστησε αδικίες αλλά δημιούργησε και νέες. Γιατί δεν καθιέρωσε μια ξεχωριστή ημέρα για την αντίσταση αφήνοντας την 28η Οκτωβρίου στην ησυχία της; Αν δεν ήθελε να την γιορτάζει στις 25 Νοεμβρίου, επέτειο του Γοργοποτάμου –ενδεχομένως λόγω της συμμετοχής του ΕΔΕΣ και του πρωταγωνιστικού ρόλου των Άγγλων- ας διάλεγε μια άλλη μέρα.
Αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος. Η πραγματικότητα είναι δυστυχώς, ότι θέλει να υποβαθμίσει το Αλβανικό Έπος. Θέλει να μειώσει την αξία των πρωταγωνιστών του ώστε, παράλληλα, να αναβαθμίσει την αξία και τα αποτελέσματα της δράσης της αντίστασης. Θέλει να μεταβιβάσει ένα μέρος της δόξας του πολέμου στην αντίσταση. Να αναβαθμίσει την σημασία της δράσης της και να συγκαλύψει τις όποιες αδυναμίες ή ενδεχόμενες αμαρτίες της(Ψαρός, κ.λπ.). Όμως η «ψυχή» του λαού ήταν άλλη εκείνες τις μέρες, όπως την τραγουδούσε η «τραγουδίστρια της νίκης» Σοφία Βέμπο: «Σ’ αυτά τα χρόνια άλλαξε του τραγουδιού η μορφή / Ο έρωτας ξεχάστηκε, μπήκε ξανά στην μπάντα / Και μες σε πόλεις και χωριά, σε κάθε κορυφή / νέα τραγούδια ακούστηκαν: τραγούδια του σαράντα».
Αντωνάκος Αντώνης 27-10-2019
Λοιπόν, έχουμε πόλεμο. Ιωάννης Μεταξάς, απάντηση στο τελεσίγραφο.
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Πέμπτη, 24 Οκτωβρίου 2019 00:50
2ο ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΕΠΑ.Λ. Καβάλας Ζώνη Δημιουργικών Δραστηριοτήτων Α2: Η ιστορία των Βαλκανίων (7000π.Χ. - 2018μ.Χ.)
Γράφτηκε από Super User
2ο ΕΠΑ.Λ. Καβάλας
Ζώνη Δημιουργικών Δραστηριοτήτων
Α2
Η ιστορία των Βαλκανίων
(7000π.Χ. - 2018μ.Χ.)
Τα Βαλκάνια, «γέφυρα», ή «σταυροδρόμι» ανάμεσα στην Ευρώπη και στην Ασία, «μωσαϊκό» ή «χωνευτήρι» λαών, «πυριτιδαποθήκη» ή «κλειστό στρατόπεδο της Ευρώπης; Οικογενειακός αέρας; Χωρίς αμφιβολία, αέρας διάφορων λαών που, αφού έζησαν μια μακριά κοινή περιπέτεια, κατάφεραν στο τέλος να δημιουργήσουν, στο εσωτερικό της Ευρώπης, μια ειδική πολιτιστική εποχή.
2ο ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΕΠΑ.Λ. Καβάλας Ζώνη Δημιουργικών
Δραστηριοτήτων Α2:
Η ιστορία των Βαλκανίων 7000π.Χ. - 2018μ.Χ.) ΕΔΩ
Δραστηριοτήτων Α2:
Η ιστορία των Βαλκανίων 7000π.Χ. - 2018μ.Χ.) ΕΔΩ
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Η στρατηγική κατάσταση των αντίπαλων συνασπισμών,θύμιζε ιδιαίτερα εκείνη του προηγούμενου μεγάλου ρωμαϊκού εμφυλίου,μεταξύ του Καίσαρα και του Πομπήιου.Η Δεύτερη Τριανδρία,έχοντας εξουδετερώσει με συνεχείς εκκαθαρίσεις και προγραφές οποιαδήποτε συγκλητική αντίδραση στην Ρώμη,είχε τον απόλυτο έλεγχο της Ιταλίας και των δυτικών επαρχιών του κράτους.Μοναδική εξαίρεση αποτελούσε η Σικελία,η οποία είχε καταληφθεί από τον υιό του Πομπήιου Σέξτο τον Δεκέμβριο του 43 π.Χ.,έπειτα από την άδικη προγραφή του.Σημαντικό μειονέκτημα της Τριανδρίας αποτελούσε η έλλειψη αξιόμαχης ναυτικής δύναμης,κάτι που θα δυσκόλευε ιδιαίτερα την μεταφορά του πολέμου στην Ανατολή το 42 π.Χ..
Οι δυνάμεις των »Ελευθερωτών» υπό την ηγεσία του Λογγίνου και του Βρούτου,είχαν κατορθώσει μετά την φυγή τους από την Ιταλία να αποκτήσουν τον πλήρη έλεγχο των ανατολικών επαρχιών,καθώς και των υποτελών ηγεμόνων της Ρώμης στην περιοχή.Οι Λεγεώνες όμως που διοικούσαν-η πλειοψηφία των οποίων ήταν πρώην μονάδες του Καίσαρα-ήταν και μειωμένης σύνθεσης,αλλά και αμφίβολης νομιμοφροσύνης.Ήλπιζαν πάντως πως με τον ισχυρό στόλο τον οποί διέθεταν,θα μπορούσαν να εμποδίσουν την μεταφορά εχθρικών δυνάμεων από την Δύση,ισχυροποιώντας παράλληλα την θέση τους στην Ανατολή.
Τα μέλη της Τριανδρίας,θέλοντας να κρατήσουν τους »Ελευθερωτές» μακρυά από την Αιώνια Πόλη,αποφάσισαν να μεταφέρουν τον κύριο όγκο του στρατεύματος τους στην Χερσόνησο του Αίμου.Ενώ ο Λέπιδος έμεινε τοποτηρητής στην Ρώμη,ο Αντώνιος και ο Οκταβιανός συγκέντρωσαν τις δυνάμεις τους στο Βρινδήσιο της Απουλίας,με σκοπό την διέλευση τους στην απέναντι ηπειρωτική ακτή.Παρά την παρουσία ισχυρότατου δημοκρατικού στόλου υπό την ηγεσία του Μούρκου,οι δύο Τριανδρίατες εκμεταλλευόμενοι τους ευνοϊκούς ανέμους της περιοχής,κατόρθωσαν να διεκπαιρεώσουν το σύνολο το δυνάμεων τους.
Ο Λογγίνος και ο Βρούτος εν τω μεταξύ,αφού ενίσχυσαν τις Λεγεώνες τους με δυνάμεις από τους υποτελείς ηγεμόνες της Ανατολής,τονώνοντας παράλληλα το ηθικό των ανδρών τους με μεγάλες χρηματικές αμοιβές,αποβιβάστηκαν στην Θράκη και κινήθηκαν προς συνάντηση του εχθρού.Εν αγνοία τους όμως 8 Λεγεώνες υπό τους στρατηγούς του Αντωνίου Νορβάνο και Σάξα,είχαν καταλάβει στρατηγικά περάσματα στην περιοχή με σκοπό την καθυστέρηση της προέλασης τους,μέχρι την άφιξη ολόκληρου του στρατεύματος της Τριανδρίας.Οι »Ελευθερωτές» όμως εκμεταλλευόμενοι την αριθμητική τους υπεροχή και την παρουσία ισχυρού στόλου,μπόρεσαν να υπερφαλαγγίσουν τους δύο στρατηγούς του Αντωνίου και να τους καταδιώξουν ως την Μακεδονία.
Ο Κάσσιος Λογγίνος και ο Βρούτος φθάνοντας στην πόλη των Φιλίππων,την οχύρωσαν και έστησαν τα στρατόπεδα τους νότια και βόρεια της Εγνατίας Οδού 3.5 χιλιόμετρα δυτικά της πόλης,ενώ ο στόλος τους ναυλόχησε στην Νεάπολη(την σύγχρονη Καβάλα).Οι δυνάμεις του Νορβάνου και του Σάξα είχαν οχυρωθεί στην αρχαία αποικία των Αθηνών Αμφίπολη,αναμένοντας την άφιξη του Αντωνίου και του Οκταβιανού.
O Αντώνιος και ο Οκταβιανός,μην γνωρίζοντας την τύχη των προφυλακών τους υπό τους Νορβάνο και Σάξα,έσπευσαν με την κύρια δύναμη τους από το Δυρράχιο προς τους Φιλίππους.Με έκπληξή τους διαπίστωσαν πως οι δύο στρατηγοί είχαν καταλάβει και οχυρώσει την Αμφίπολη.Αφού άφησαν ως φρουρά στην πόλη μια Λεγεώνα υπό τον Πινάριο,έστησαν τα στρατόπεδα τους σε απόσταση 1.5 χιλιομέτρου από τις δημοκρατικές γραμμές·ο μεν Αντώνιος νότια της Εγνατίας Οδού,απένατι από τις δυνάμεις του Κάσσιου Λογγίνου,ο δε Οκταβιανός βόρεια έναντι του Βρούτου.
Οι »Ελευθερωρές» είχαν στην διάθεση τους 17 Λεγεώνες,συνολικής ισχύος 90.000 ανδρών.Μεγάλο ποσοστό αυτών όμως αποτελούνταν από πρόσφατα στρατολογημένους και άπειρους Ανατολίτες.Τέτοια ήταν η έλλειψη προσωπικού των δημοκρατικών,ώστε στρατολογήθηκαν ως αξιωματικοί ακόμη και Ρωμαίοι μαθητές των Ακαδημιών των Αθηνών.Τέλος η δύναμη ιππικού του Βρούτου και του Λογγίνου αριθμούσε 17.000 άνδρες.
Απέναντι στο ετερογενές στράτευμα των δημοκρατικών,ο Αντώνιος και ο Οκταβιανός παρέτασσαν 19 πλήρεις και αξιόμαχες Λεγεώνες και 13.000 ιππείς,ένα σύνολο 123.000 ανδρών.Υπερείχαν συνεπώς τόσο ποιοτικά όσο και αριθμητικά.Το μεγάλο μειονέκτημα όμως των δυνάμεων της Τριανδρίας,ήταν το οξύ πρόβλημα ανεφοδιασμού που δημιουργούσε η κατοχή της Νεάπολης από τον αντίπαλο και η πλήρης θαλάσσια κυριαρχία του,τόσο στην Αδριατική όσο και στο Αιγαίο Πέλαγος.
Οι δύο αντίπαλοι συνασπισμοί επιδόθηκαν αρχικά στην εκτενή οχύρωση των γραμμών τους,με συνεχή ξύλινα τείχη,πύργους και αμυντικές τάφρους.Μοναδικό μειονέκτημα της θέσης του Κάσσιου ήταν το κενό που υπήρχε μεταξύ του στρατοπέδου του και του έλους που εκτεινόταν νότια της πόλης των Φιλίππων.Τις ημιτελείς οχυρώσεις που προσπάθησε αργοπορημένα να κατασκευάσει,εκμεταλλεύθηκε ο Αντώνιος για να επιφέρει το αποφασιστικό χτύπημα του κατά την επερχόμενη μάχη.
Ο Κάσσιος Λογγίνος γνωρίζοντας το μεγάλο πρόβλημα ανεφοδιασμού του εχθρού,απέφευγε να συγκρουστεί μαζί του παρά τις συνεχείς προσπάθειες του Μάρκου Αντώνιου.Ο ηγέτης της Τριανδρίας θέλοντας να εκβιάσει την αποφασιστική σύγκρουση,προσπάθησε να υπερφαλαγγίσει το αριστερό πλευρό του Κάσσιου διανοίγοντας ένα πέρασμα μέσα από το έλος.Η αντίδραση του δημοκρατικού στρατηγού θα οδηγούσε στην Πρώτη Μάχη των Φιλίππων στις 3 Οκτωμβρίου του 42 π.Χ..
Ενώ ο Λογγίνος προσπαθούσε να ανακόψει την προέλαση του εχθρού στο έλος,ο Αντώνιος διέταξε την κύρια δύναμη του να επιτεθεί στις οχυρώσεις του εχθρού που εκτείνονταν μεταξύ του έλους και του στρατοπέδου του Κάσσιου.Οι Λεγεώνες του Βρούτου εν τω μεταξύ,ενεργώντας χωρίς εντολές επιτέθηκαν στο στρατόπεδο του Οκταβιανού.
Κατά την γενικευμένη σύγκρουση που ακολούθησε,ο Αντώνιος ανέτρεψε τις οχυρώσεις του Κάσσιου και κατέλαβε το ανυπεράσπιστο στρατόπεδό του.Οι δυνάμεις του Βρούτου από την άλλη,συνέτριψαν τις λεγεώνες του Αυγούστου και κατέλαβαν επίσης το στρατόπεδο του.Η Μάχη είχε λήξει με ισοπαλία.Ο Οκταβιανός απώλεσε 18.000 άνδρες,ενώ ο Κάσσιος 8.000.Η μεγάλη έκταση όμως του πεδίου μάχης,αλλά και η πολλή χαμηλή ορατότητα εξ’αιτίας των σύννεφων σκόνης,έδωσαν την εντύπωση στον δημοκρατικό ηγέτη πως ο Βρούτος είχε συντριβεί.Απελπισμένος και νομίζοντας πως όλα είχαν χαθεί,διέταξε τον απελεύθερό του Πίνδαρρο να τον σκοτώσει.
Η στρατηγική κατάσταση των αντιπάλων παρά την μεγάλη σύγκρουση και τον θάνατο του στρατηγικού νου των δημοκρατικών,παρέμενε η ίδια.Η θέση μάλιστα του Οκταβιανού και του Αντώνιου επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο,καθώς την ίδια ημέρα με την μάχη ο στόλος των δημοκρατικών αναχαίτισε τις ενισχύσεις και προμήθειες τους,που είχαν αποσταλεί από την Ιταλία.
Το μέλλον της Ρώμης θα κρινόταν οριστικά κατά την Δεύτερη Μάχη των Φιλίππων στις 23 Οκτωμβρίου.
Οι »Ελευθερωρές» είχαν στην διάθεση τους 17 Λεγεώνες,συνολικής ισχύος 90.000 ανδρών.Μεγάλο ποσοστό αυτών όμως αποτελούνταν από πρόσφατα στρατολογημένους και άπειρους Ανατολίτες.Τέτοια ήταν η έλλειψη προσωπικού των δημοκρατικών,ώστε στρατολογήθηκαν ως αξιωματικοί ακόμη και Ρωμαίοι μαθητές των Ακαδημιών των Αθηνών.Τέλος η δύναμη ιππικού του Βρούτου και του Λογγίνου αριθμούσε 17.000 άνδρες.
Απέναντι στο ετερογενές στράτευμα των δημοκρατικών,ο Αντώνιος και ο Οκταβιανός παρέτασσαν 19 πλήρεις και αξιόμαχες Λεγεώνες και 13.000 ιππείς,ένα σύνολο 123.000 ανδρών.Υπερείχαν συνεπώς τόσο ποιοτικά όσο και αριθμητικά.Το μεγάλο μειονέκτημα όμως των δυνάμεων της Τριανδρίας,ήταν το οξύ πρόβλημα ανεφοδιασμού που δημιουργούσε η κατοχή της Νεάπολης από τον αντίπαλο και η πλήρης θαλάσσια κυριαρχία του,τόσο στην Αδριατική όσο και στο Αιγαίο Πέλαγος.
Οι δύο αντίπαλοι συνασπισμοί επιδόθηκαν αρχικά στην εκτενή οχύρωση των γραμμών τους,με συνεχή ξύλινα τείχη,πύργους και αμυντικές τάφρους.Μοναδικό μειονέκτημα της θέσης του Κάσσιου ήταν το κενό που υπήρχε μεταξύ του στρατοπέδου του και του έλους που εκτεινόταν νότια της πόλης των Φιλίππων.Τις ημιτελείς οχυρώσεις που προσπάθησε αργοπορημένα να κατασκευάσει,εκμεταλλεύθηκε ο Αντώνιος για να επιφέρει το αποφασιστικό χτύπημα του κατά την επερχόμενη μάχη.
Ο Κάσσιος Λογγίνος γνωρίζοντας το μεγάλο πρόβλημα ανεφοδιασμού του εχθρού,απέφευγε να συγκρουστεί μαζί του παρά τις συνεχείς προσπάθειες του Μάρκου Αντώνιου.Ο ηγέτης της Τριανδρίας θέλοντας να εκβιάσει την αποφασιστική σύγκρουση,προσπάθησε να υπερφαλαγγίσει το αριστερό πλευρό του Κάσσιου διανοίγοντας ένα πέρασμα μέσα από το έλος.Η αντίδραση του δημοκρατικού στρατηγού θα οδηγούσε στην Πρώτη Μάχη των Φιλίππων στις 3 Οκτωμβρίου του 42 π.Χ..
Ενώ ο Λογγίνος προσπαθούσε να ανακόψει την προέλαση του εχθρού στο έλος,ο Αντώνιος διέταξε την κύρια δύναμη του να επιτεθεί στις οχυρώσεις του εχθρού που εκτείνονταν μεταξύ του έλους και του στρατοπέδου του Κάσσιου.Οι Λεγεώνες του Βρούτου εν τω μεταξύ,ενεργώντας χωρίς εντολές επιτέθηκαν στο στρατόπεδο του Οκταβιανού.
Κατά την γενικευμένη σύγκρουση που ακολούθησε,ο Αντώνιος ανέτρεψε τις οχυρώσεις του Κάσσιου και κατέλαβε το ανυπεράσπιστο στρατόπεδό του.Οι δυνάμεις του Βρούτου από την άλλη,συνέτριψαν τις λεγεώνες του Αυγούστου και κατέλαβαν επίσης το στρατόπεδο του.Η Μάχη είχε λήξει με ισοπαλία.Ο Οκταβιανός απώλεσε 18.000 άνδρες,ενώ ο Κάσσιος 8.000.Η μεγάλη έκταση όμως του πεδίου μάχης,αλλά και η πολλή χαμηλή ορατότητα εξ’αιτίας των σύννεφων σκόνης,έδωσαν την εντύπωση στον δημοκρατικό ηγέτη πως ο Βρούτος είχε συντριβεί.Απελπισμένος και νομίζοντας πως όλα είχαν χαθεί,διέταξε τον απελεύθερό του Πίνδαρρο να τον σκοτώσει.
Η στρατηγική κατάσταση των αντιπάλων παρά την μεγάλη σύγκρουση και τον θάνατο του στρατηγικού νου των δημοκρατικών,παρέμενε η ίδια.Η θέση μάλιστα του Οκταβιανού και του Αντώνιου επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο,καθώς την ίδια ημέρα με την μάχη ο στόλος των δημοκρατικών αναχαίτισε τις ενισχύσεις και προμήθειες τους,που είχαν αποσταλεί από την Ιταλία.
Το μέλλον της Ρώμης θα κρινόταν οριστικά κατά την Δεύτερη Μάχη των Φιλίππων στις 23 Οκτωμβρίου.
Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΦΙΛΙΠΠΩΝ (23 Οκτ 42μΧ)
Ο Βρούτος ως μόνος διοικητής πλέον των δημοκρατικών δυνάμεων,προσπάθησε άμεσα να ανασυγκροτήσει τις καταπτοημένες από την ήττα,δυνάμεις του Κάσσιου Λογγίνου.Εργαζόμενος ακούραστα το ίδιο βράδυ της Πρώτης Μάχης των Φιλίππων,ανασύνταξε τις Λεγεώνες του νεκρού φίλου του,ενώ φοβούμενος περεταίρω κατάπτωση του ηθικού του δημοκρατικού στρατεύματος,απέφυγε την τέλεση δημόσιας κηδείας,αποστέλλοντας άμεσα την σωρό του στην Θάσο.Την επόμενη ημέρα,αναλαμβάνοντας επίσημα την διοίκηση των υπολειμμάτων των Λεγεώνων του Κάσσιου,τόνωσε το ηθικό τους με χρηματικές δωρεές,ενώ σε αναγνώριση της αξίας τους μετέφερε την σημαία του στο στρατόπεδο τους.
Η κατάσταση στην παράταξη της Τριανδρίας,ήταν εξ’ίσου κρίσιμη.Με πολύ κόπο ο Αντώνιος κατάφερε να επαναφέρει την τάξη στις διασκορπισμένες Λεγεώνες του Οκταβιανού,ενώ ο άρρωστος ηγέτης τους κρυβόταν επί τρεις ημέρες στο έλος,προκειμένου να αποφύγει την αιχμαλωσία του από τους στρατιώτες του Βρούτου.
Ο Αντώνιος θέλοντας να εκμεταλλευτεί τον θάνατο του ηγέτη των δημοκρατικών,επιδίωξε νέα γενικευμένη σύγκρουση,την επαύριο κιόλας της πρώτης μάχης.Ο Βρούτος όμως απέφυγε επανειλημμένα τις προκλήσεις,μένοντας προσκολλημένος στο σχέδιο του Κάσσιου,την εξάντληση δηλαδή του εχθρού από έλλειψη προμηθειών.
Κατά τις τρεις εβδομάδες που ακολούθησαν,ο Αντώνιος επέκτεινε μεθοδικά τις γραμμές του προς νότο σε μια προσπάθεια να υπερφαλαγγίσει το αριστερό πλευρό του Βρούτου.Ο »Ελευθερωτής» στρατηγός αντέδρασε χτίζοντας σειρά οχυρώσεων κατά μήκος της Εγνατίας Οδού.
Η στρατηγική θέση του Βρούτου όμως παρέμενε ευνοϊκή.Οι θέσεις του παρέμεναν ακλόνητες,ενώ ο εχθρός υπέφερε σοβαρά από τα προβλήματα ανεφοδιασμού.Τα στρατεύματα του όμως έδειχναν όλο και μεγαλύτερη δυσφορία,από την συνεχόμενη απραξία και την αποφυγή εμπλοκής με τον αντίπαλο.O δημοκρατικός ηγέτης,ο οποίος ούτε το χάρισμα του νεκρού Κάσσιου διέθετε,αλλά ούτε και την μεγάλη συντριβή των εχθρικών ενισχύσεων στην Αδριατική γνώριζε,αδυνατούσε να πειθαρχήσει τους στρατιώτες και τους αξιωματικούς του.Φοβούμενος την μαζική λιποταξία των ανδρών του στην εχθρική παράταξη,αναγκάστηκε τελικά να διατάξει γενικευμένη επίθεση στις 23 Οκτωμβρίου.
Η σύγκρουση υπήρξε φοβερή.Οι αντίπαλοι λεγεωνάριοι αποφεύγοντας την χρήση pila,πολέμησαν εκ του συστάδην με τα σπαθιά τους,υφιστάμενοι τεράστιες απώλειες.Η επίθεση των δημοκρατικών τελικά αποκρούστηκε και οι στρατιώτες του Βρούτου τράπηκαν σε φυγή.Η ήττα τους όμως μετατράπηκε σε πανωλεθρία,καθώς με την έγκαιρη κατάληψη του στρατοπέδου τους από τις δυνάμεις του Οκταβιανού,οι στρατιώτες του Βρούτου έχασαν τις αμυντικές τους θέσεις και την τελευταία τους ευκαιρία ανασύνταξης.Ο ίδιος ο Βρούτος κατάφερε να διασωθεί με 4 Λεγεώνες του σε έναν παρακείμενο λόφο.Αντιλαμβανόμενος όμως πως τα πάντα είχαν χαθεί,αποφάσισε να πάρει την ίδια του την ζωή.
Οι απώλειες της της Δεύτερης Μάχης των Φιλίππων δεν είναι γνωστές,αλλά οπωσδήποτε πρέπει να υπήρξαν ιδιαίτερα βαριές και για τις δύο πλευρές.
Με την αυτοκτονία του Βρούτου έληξε οριστικά ο εμφύλιος της Δεύτερης Τριανδρίας.Ο Μάρκος Αντώνιος αναδείχθηκε άξια,ως ήρωας και θριαμβευτής της μάχης.Αυτό που είχε ταφεί οριστικά όμως στο πεδίο των Φιλίππων,ήταν η Ρωμαϊκή Δημοκρατία.
Η κατάσταση στην παράταξη της Τριανδρίας,ήταν εξ’ίσου κρίσιμη.Με πολύ κόπο ο Αντώνιος κατάφερε να επαναφέρει την τάξη στις διασκορπισμένες Λεγεώνες του Οκταβιανού,ενώ ο άρρωστος ηγέτης τους κρυβόταν επί τρεις ημέρες στο έλος,προκειμένου να αποφύγει την αιχμαλωσία του από τους στρατιώτες του Βρούτου.
Ο Αντώνιος θέλοντας να εκμεταλλευτεί τον θάνατο του ηγέτη των δημοκρατικών,επιδίωξε νέα γενικευμένη σύγκρουση,την επαύριο κιόλας της πρώτης μάχης.Ο Βρούτος όμως απέφυγε επανειλημμένα τις προκλήσεις,μένοντας προσκολλημένος στο σχέδιο του Κάσσιου,την εξάντληση δηλαδή του εχθρού από έλλειψη προμηθειών.
Κατά τις τρεις εβδομάδες που ακολούθησαν,ο Αντώνιος επέκτεινε μεθοδικά τις γραμμές του προς νότο σε μια προσπάθεια να υπερφαλαγγίσει το αριστερό πλευρό του Βρούτου.Ο »Ελευθερωτής» στρατηγός αντέδρασε χτίζοντας σειρά οχυρώσεων κατά μήκος της Εγνατίας Οδού.
Η στρατηγική θέση του Βρούτου όμως παρέμενε ευνοϊκή.Οι θέσεις του παρέμεναν ακλόνητες,ενώ ο εχθρός υπέφερε σοβαρά από τα προβλήματα ανεφοδιασμού.Τα στρατεύματα του όμως έδειχναν όλο και μεγαλύτερη δυσφορία,από την συνεχόμενη απραξία και την αποφυγή εμπλοκής με τον αντίπαλο.O δημοκρατικός ηγέτης,ο οποίος ούτε το χάρισμα του νεκρού Κάσσιου διέθετε,αλλά ούτε και την μεγάλη συντριβή των εχθρικών ενισχύσεων στην Αδριατική γνώριζε,αδυνατούσε να πειθαρχήσει τους στρατιώτες και τους αξιωματικούς του.Φοβούμενος την μαζική λιποταξία των ανδρών του στην εχθρική παράταξη,αναγκάστηκε τελικά να διατάξει γενικευμένη επίθεση στις 23 Οκτωμβρίου.
Η σύγκρουση υπήρξε φοβερή.Οι αντίπαλοι λεγεωνάριοι αποφεύγοντας την χρήση pila,πολέμησαν εκ του συστάδην με τα σπαθιά τους,υφιστάμενοι τεράστιες απώλειες.Η επίθεση των δημοκρατικών τελικά αποκρούστηκε και οι στρατιώτες του Βρούτου τράπηκαν σε φυγή.Η ήττα τους όμως μετατράπηκε σε πανωλεθρία,καθώς με την έγκαιρη κατάληψη του στρατοπέδου τους από τις δυνάμεις του Οκταβιανού,οι στρατιώτες του Βρούτου έχασαν τις αμυντικές τους θέσεις και την τελευταία τους ευκαιρία ανασύνταξης.Ο ίδιος ο Βρούτος κατάφερε να διασωθεί με 4 Λεγεώνες του σε έναν παρακείμενο λόφο.Αντιλαμβανόμενος όμως πως τα πάντα είχαν χαθεί,αποφάσισε να πάρει την ίδια του την ζωή.
Οι απώλειες της της Δεύτερης Μάχης των Φιλίππων δεν είναι γνωστές,αλλά οπωσδήποτε πρέπει να υπήρξαν ιδιαίτερα βαριές και για τις δύο πλευρές.
Με την αυτοκτονία του Βρούτου έληξε οριστικά ο εμφύλιος της Δεύτερης Τριανδρίας.Ο Μάρκος Αντώνιος αναδείχθηκε άξια,ως ήρωας και θριαμβευτής της μάχης.Αυτό που είχε ταφεί οριστικά όμως στο πεδίο των Φιλίππων,ήταν η Ρωμαϊκή Δημοκρατία.
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Παρασκευή, 18 Οκτωβρίου 2019 00:27
Ο Έλληνας στρατηγός, ο πάπας και η σφαγή των Σαρακηνών… 75.000 νεκροί
Γράφτηκε από Super User
Τον 10ο αι. μ.Χ. οι τζιχαντιστές δεν αποτελούσαν απλώς μια τοπική απειλή, αλλά μια απτή πραγματικότητα από τα σημερινά, ματωμένα, σύνορα Τουρκίας – Συρίας, μέχρι όλη τη Μεσόγειο. Οι φανατισμένοι Άραβες είχαν επεκταθεί και στην Ιταλία απειλώντας και τη Ρώμη, υποστηριζόμενοι και από καιροσκόπους χριστιανούς.Στο β’ μισό του 9ου αι. οι Σαρακηνοί πέραν της Σικελίας, είχαν εγκατασταθεί και στην κεντρική Ιταλία στην περιοχή του Μιντούρνο, κοντά στο Λάτσιο στον ποταμό Γκαριλιάνο, συμμαχώντας με το Δουκάτο της Γκαέτα. Στις αρχές του 10ου αι. όμως οι Άραβες κατέστησαν ιδιαίτερα απειλητικοί σχεδιάζοντας τη κατάκτηση της όλης περιοχής.
Στην συμμαχία συμμετείχαν, πέραν των Βυζαντινών, που αποτελούσαν και τον όγκο του στρατεύματος, διάφοροι, κυρίως, Λομβαρδοί (Λογγοβάδροι) ηγεμόνες. Η συμμαχική στρατιά έφτασε να αριθμεί 50.000 άνδρες, σύμφωνα με τους χρονικογράφους. Αντίστοιχα οι μουσουλμάνοι διέθεταν περί τους 75.000 άνδρες υπό τον εμίρη Αλικού.
Η εκστρατεία
Οι χριστιανοί ανέλαβαν την πρωτοβουλία και επιτέθηκαν τον Ιούνιο του 915 μ.Χ. κατά των Σαρακηνών, με τον βυζαντινό στόλο να τους αποκλείει από θαλάσσης. Ο πάπας ηγήθηκε, τιμής ένεκεν, τον χριστιανικών στρατευμάτων. Η πρώτη μάχη δόθηκε κοντά στο σημερινό Λάτσιο και αποτέλεσε οδυνηρή ήττα για τους Άραβες. Οι χριστιανοί όμως δεν αρκέστηκαν στην επιτυχία αυτή αλλά συνέχισαν την επίθεση και νίκησαν άλλες δύο φορές τους Άραβες στις μάχες του Κάμπο Μπακάνο και του Τίβολι.
Μετά από τις ήττες οι Σαρακηνοί υποχώρησαν στη γραμμή του Γκαριλιάνο όπου είχαν δημιουργήσει οχυρωμένο στρατόπεδο. Οι χριστιανοί σύντομα απέκλεισαν τους Σαρακηνούς και τους πολιόρκησαν στενά σε αυτό. Στη φάση αυτή η εμπειρία του Επιγίγγλη πρέπει να διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο.
Η πολιορκία διήρκεσε έως τον Αύγουστο του 915 μ.Χ. οπότε οι Σαρακηνοί βλέποντας ότι δεν θα άντεχαν άλλο αποχώρησαν πυρπολώντας το οχυρωμένο τους στρατόπεδο. Οι χριστιανοί τους καταδίωξαν και οι Σαρακηνοί έλαβαν θέσεις άμυνας σε κοντινούς λόφους. Ωστόσο η στερήσεις από την πολιορκία και οι συνεχείς ήττες είχαν καταρρακώσει το ηθικό τους.
Παρόλα αυτά κατάφεραν να αποκρούσουν πολλές ασυντόνιστες εφόδους που εξαπέλυσαν εναντίον τους οι Λομβαδροί ηγεμόνες με τα άτακτα τμήματά τους. Τελικά οι χριστιανοί προτίμησαν να αποκλείσουν τους Σαρακηνούς στις θέσεις τους ώστε να τους υποχρεώσουν σε παράδοση, αντί των ασκόπων και αιματηρών επιθέσεων.
Οι Σαρακηνοί, στα τέλη Αυγούστου, επιχείρησαν έξοδο με στόχο να φτάσουν στη θάλασσα και από εκεί στην Σικελία που τμήμα του νησιού ελεγχόταν από ομοθρήσκους τους. Η απόπειρα όμως απέτυχε λόγω του βυζαντινού στόλου και όλοι σκοτώθηκαν. Πόλλοι έπεσαν στις απέλπιδες συγκρούσεις που ακολούθησαν. Οι περισσότεροι όμως εκτελεστήκαν μετά τη μάχη. Σύμφωνα με τους χρονικογράφους της εποχής και οι 75.000 άνδρες του Αλικού χάθηκαν.
Ο στρατηγός Νικόλαος Επιγίγγλης
Ο Νικόλαος Επιγίγγλης είναι μια σχετικά άγνωστη μορφή των μεσοβυζαντινών χρόνων με σημαντική όμως δράση τόσο στην Ιταλία όσο και στη Βαλκανική. Τοποθετήθηκε κατεπάνω του Θέματος της Λογγοβαρδίας ή το 911 ή το 913 μ.Χ. με τη δεύτερη ημερομηνία να θεωρείται πιθανότερη καθώς τεκμηριώνεται από την αλληλογραφία του με τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Νικόλαο Μυστικό.
Σε μια από τις επιστολές ο Επιγίγγλης αναφέρεται στην τραγική κατάσταση των βυζαντινώ φρουρίων στην Ιταλία, ενώ σε απάντησή του ο πατριάρχης τον προτρέπει να πολεμήσει τους Άραβες στην περιοχή του Γκαριλιάνο! Μετά την εκστρατεία και την νίκη ο πατριάρχης με νέα επιστολή συνέχαιρε τον στρατηγό. Τίποτε άλλο δεν είναι γνωστό για τον σωτήρα της Ιταλίας στρατηγό εκτός του ότι σκοτώθηκε το 917 μ.Χ. πολεμώντας τους Βούλγαρους, αυτή τη φορά, κοντά στην Αγχίαλο της Θράκης.
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
