Άρθρα & Απόψεις (1185)
Οι «χρησμοί», η οικονομική ορθοδοξία και το στοίχημα του Αντώνη Αντωνάκου
Γράφτηκε από Super UserΟι «χρησμοί», η οικονομική ορθοδοξία και το στοίχημα.
«Οι άμυνες της χώρας απέναντι στην πανδημία αντέχουν. Είμαστε όμως ακόμη στην αρχή. Πέρα από τη δοκιμασία για την δημόσια υγεία, γίνονται ήδη ορατές οι παρενέργειες στην οικονομία. Δεν είναι, ωστόσο, όλα ζοφερά. Έχουν ήδη σπάσει ορισμένα ταμπού της οικονομικής ορθοδοξίας, που εμπόδισαν την ανάκαμψη της Ελλάδας στην προηγούμενη κρίση». (Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 29/03/2020)
Προκαλεί εύλογες απορίες η συγκεκριμένη αναφορά στο κύριο άρθρο της εφημερίδας. Ποία ήταν τα «ταμπού της οικονομικής ορθοδοξίας» που εμπόδισαν την ανάκαμψη; Αφορούσαν τους απλούς πολίτες και ιδιαίτερα τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους; Έμειναν δικαιώματα και κεκτημένα αλώβητα από την θύελλα που το πολιτικό σύστημα, με την συνενοχή ή την ανοχή των βασικών πυλώνων του, προκάλεσε; Δεν περικόπηκαν οι μισθοί από όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις; Δεν φαλκιδεύτηκαν τα εργασιακά δικαιώματα; Δεν σφαγιάστηκαν οι συντάξεις από την κυβέρνηση Παπανδρέου και πάλι από την κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου πριν τους δώσει την χαριστική βολή η κυβέρνηση Τσίπρα; Δεν κουρεύτηκαν τα αποθεματικά των ταμείων κατά 53,5%; Υπάρχει ένας από τους μεγάλο-κεφαλαιούχους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ που να έχει «ευεργετηθεί» -σε αντιστοιχία με τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους- από αυτή την οικονομική ορθοδοξία;
Οικονομική ορθοδοξία, αν η διατύπωση δεν είναι «χρησμός», σύμφωνα με ποιο «ευαγγέλιο»; Οφείλουν όσοι την «ευαγγελίζονται» να μιλήσουν ξεκάθαρα. Της σχολής του Σικάγο, του MiltonFriedman, των Ξαφά, Μάνου και λοιπών «ταύρων» της Δράσης; Του «θριάμβου» της ιδιωτικής οικονομίας, τα αποτελέσματα του οποίου στην Δημόσια Υγεία παρακολουθούμε να διαδραματίζονται στα νοσοκομεία των ΗΠΑ, σε αντίθεση με τα δικά μας τα οποία, παρά την διαχρονική ασέλγεια των κυβερνήσεων επάνω τους, –προφανώς για το γεγονός ότι το ΕΣΥ έχει το 1/5 των κλινών ΜΕΘ ανά κάτοικο σε σύγκριση με την Γερμανία δεν ευθύνονται ούτε οι συνδικαλιστές ούτε πολύ περισσότερο οι εργαζόμενοι, αλλά οι πολιτικοί και οι κυβερνήσεις- εξακολουθούν και αντέχουν;
Για να εκμηδενιστούν οι αντιδράσεις των μισθωτών ενοχοποιήθηκε και εξακολουθεί να στοχοποιείται συστηματικά και με ένταση ο συνδικαλισμός. Σύμφωνοι, ο συνδικαλισμός έχει ευθύνες, αλλά ποιος, αναμάρτητος, θα ρίξει την πρώτη πέτρα; Φυσικά δεν θα έπρεπε κανένας, όχι μόνο γιατί ο στρεβλός συνδικαλισμός δεν προέκυψε από παρθενογένεση, αλλά κυρίως γιατί μεγάλοι ένοχοι είναι και οι δημιουργοί του. Οι πολιτικοί και ο τύπος, τα κόμματα που τον εξέθρεψαν –ασφαλώς με διαφορετικό βαθμό ευθύνης το καθένα- και η τέταρτη εξουσία που δεν είχε την ικανότητα ή την βούληση να ασκήσει τεκμηριωμένη αλλά έντιμη και έντονη κριτική προς πάσα κατεύθυνση. Και πως μπορεί μόνο ο εργασιακός συνδικαλισμός να είναι κακός ενώ οι άλλοι καθαγιάζονται και επιβραβεύονται; Είναι καλός, για παράδειγμα, ο συνδικαλισμός των βιομηχάνων, των βιοτεχνών, των εμπόρων, των επαγγελματιών; Δεν διεκδικούν τα κλαδικά τους συμφέροντα ή τα βάζουν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στο Δημόσιο συμφέρον; Πότε έγινε αυτό και δεν το καταλάβαμε; Είναι καλός ο συνδικαλισμός των Δικαστικών; Δεν συναλλάσσεται με την εξουσία; Θα μπορούσε ο πρόεδρος μιας Συνομοσπονδίας ή Ομοσπονδίας εργαζομένων να επιλεγεί για Π.τ.Δ.; Αν μάλιστα είχε και Ακαδημαϊκές περγαμηνές έστω και αν, από την πρόσφατη επιλογή, φαίνεται να μην αποτελούν προαπαιτούμενο;
Αλλά αφού έγινε λόγος για την «οικονομική ορθοδοξία» ας συζητήσουμε και για κάποιες άλλες «ορθοδοξίες» περισσότερο σημαντικές. Ποία ακριβώς είναι η ουσία της Αστικής Δημοκρατίας; Ποίοι είναι οι πυλώνες της; Εξαντλείται η ουσία της με την ελεύθερη άσκηση του εκλογικού δικαιώματος κάθε τέσσερα χρόνια; Η ανεξαρτησία των εξουσιών έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία ή είναι απλά για τους τύπους; Η λειτουργία του Κοινοβουλίου είναι τυπική ή ουσιαστική; Οι βουλευτές είναι «χρήσιμοι» για να επικυρώνουν απλώς ειλημμένες αποφάσεις ή να εξουσιοδοτημένοι από τον λαό να σηκώνουν το βάρος των αποφάσεων σύμφωνα πάντα με το Δημόσιο Συμφέρον; Ορθοδοξία, πολιτική, είναι να είναι οι εκπρόσωποι του λαού άβουλη «αγέλη» ή καθένας τους χωριστά να βουλεύεται και να δρα κατά συνείδηση; Μπορεί η πολιτική να νοείται ως επάγγελμα ή ακόμα χειρότερα οικογενειακή επιχείρηση; Οι βουλευτές είναι, εν τέλει, εκπρόσωποι του λαού ή, ιδιότυποι έστω, «υπάλληλοι» μιας επίσης «ιδιότυπης επιχείρησης» υποχρεωμένοι να επικροτούν πάντα τις επιλογές της «διοίκησης». Πως νοείται η ανεξάρτητη λειτουργία της Νομοθετικής και της Εκτελεστικής εξουσίας εις τα καθ’ ημάς; Όχι στους τύπους αλλά στην ουσία αυτής της ανεξαρτησίας η οποία αποτελεί μια από τις προϋποθέσεις της Δημοκρατίας. Πόσο ανεξάρτητη μπορεί να φαίνεται, στους πολίτες, η Δικαιοσύνη όταν, τα κόμματα «σφάζονται» για την επιλογή-διορισμό της ηγεσίας της; Όταν αποτελεί κουραστικό στερεότυπο να καταλήγει ο καταλογισμός ευθυνών στις πολύκροτες υποθέσεις πάντα σε παραγραφές ή σε αδιέξοδο οι πολίτες αναρωτιούνται, είναι τάχα τυχαίο;
Να μιλήσουμε για την Δημοκρατική και την ηθική «ορθοδοξία». Πόσο συμβάλλει στην Δημοκρατική ορθοδοξία ο, σχεδόν απόλυτος, έλεγχος των ΜΜΕ από το μεγάλο κεφάλαιο; Πόσο αμερόληπτοι μπορεί να ήταν οι ιδιοκτήτες που ενθυλάκωσαν δεκάδες δισ. δρχ. κατά την μεγάλη ληστεία του χρηματιστηρίου; Κάποιοι μάλιστα από αυτούς όχι μόνο από τα μέσα(ΜΜΕ) αλλά και από άλλες εταιρείες τους; Ακόμα και στις περιπτώσεις, αν υπάρχουν τέτοιες, που το κεφάλαιο αυτό δεν συναλλάσσεται με το Κράτος –δηλαδή με τις κυβερνήσεις και τους πολιτικούς- ή δεν έχει εκκρεμότητες με την Δικαιοσύνη, πιστεύει κανένας ότι μπορεί να εξυπηρετεί και να προβάλλει το Δημόσιο συμφέρον ενάντια στις εκάστοτε επιδιώξεις του; Πως μπορεί κάποιος να πιστεύει ότι τα ΜΜΕ λειτουργούν σύμφωνα με αυτό που επιτάσσει η δημοκρατική δεοντολογία; Και αν οι στόχοι της ιδιοκτησίας προσδιορίζονται, όπως είναι φυσικό, από τα ίδια συμφέροντα μπορεί κάποιος να πιστέψει ότι δεν υποκύπτουν, εκόντες-άκοντες, στην ίδια «δεοντολογία» οι πλέον προβεβλημένοι λειτουργοί του τύπου;
Ολοκληρώνοντας το, υπό τον τίτλο «Το στοίχημα», κύριο άρθρο της η εφημερίδα καταλήγει: «Έχει αρχίσει επιπλέον να διαμορφώνεται ένα νέο συλλογικό ήθος. Η επανεκκίνηση της οικονομίας δεν θα είναι εύκολη. Θα είναι, πάντως, λιγότερο δύσκολη αν επιχειρηθεί με την κοινωνία ενωμένη. Γι’ αυτό πρέπει να επιχειρηθεί δίκαια, με αναλογική κατανομή των βαρών αλλά και συναινετικά, χωρίς τους διχαστικούς περισπασμούς του παρελθόντος. Η κοινωνία έχει δείξει ότι μπορεί». Έχουμε λοιπόν τον «καταλύτη» για την «επανεκκίνηση της οικονομίας», το «νέο συλλογικό ήθος»!!! Δηλαδή το συλλογικό ήθος έφταιγε! Αυτό καθόριζε τις αποφάσεις των κυβερνήσεων, η κοινωνία έπαιρνε τις αποφάσεις. Σαν να είχαμε κάποιο είδος άμεσης δημοκρατίας και να μην το είχαμε καταλάβει. Οι πυλώνες της Δημοκρατίας, οι εξουσίες, είναι «αθώες του αίματος». Οι πολίτες φταίνε, που τις ανάγκαζαν να παίρνουν λάθος αποφάσεις. Οι πολίτες φταίνε που δεν αποδέχθηκαν αδιαμαρτύρητα –σαν τον «ηρωικό» συνταξιούχο που είπε στον ΓΑΠ «κόψε μου μια σύνταξη ακόμα»- να πληρώσουν τον λογαριασμό. Τώρα όμως που το «νέο συλλογικό ήθος» φαίνεται, κατά την εφημερίδα, να επικρατεί υποτίθεται ότι θα οδεύσουμε ως αμνοί, αδιαμαρτύρητα, στην θυσία του «Πάσχα» αποδεχόμενοι τον «χρησμό» της «αναλογικής κατανομής των βαρών», μετά την οποία, υποπτευόμαστε ότι, λίγοι θα κάνουν «Ανάσταση». Ας μην βάλει κανένας, από την κυβέρνηση -και όσους την παγιδεύουν με λάθος αναλύσεις- στοίχημα.
Αντωνάκος Αντώνης
02-04-2020
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. http://www.antonakos.edu.gr
Τα Ευρωομόλογα και το 4ο Ράιχ του Αντώνη Αντωνάκου
Γράφτηκε από Super User
Οι απολογητές του Ιδιωτικού και η σοφία της σιωπής του Αντώνη Αντωνάκου
Γράφτηκε από Super UserΗ αφόρητη «προοδευτική ελαφρότητα» του Αντώνη Αντωνάκου
Γράφτηκε από Super User
Αρμοί και «αρμίδια» της εξουσίας του Αντώνη Αντωνάκου
Γράφτηκε από Super User
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. http://www.antonakos.edu.gr
Ανθ’ όλων ημών Γουλιμείς του Αντώνη Αντωνάκου
Γράφτηκε από Super User
Αν και –σύμφωνα με ορισμένες πηγές- στην φράση «δεν περιέχεται υπεροπτική κρίση» έναντι του Γουλιμή, εξ αντικειμένου δεν υφίσταται σύγκριση μεταξύ των δύο. Ο Γουλιμής παρέμεινε –όσο παρέμεινε- στην ιστορία κυρίως λόγω της φράσης του Τρικούπη. Δεν θα ήταν μάλιστα υπερβολή αν κάποιος ισχυριζόταν ότι όλη η ουσία της φράσης ήταν στον χαιρετισμό, «καληνύχτα σας»! Σε ποιους απευθυνόταν; Στους ψηφοφόρους –δεν είναι τυχαία η μη χρήση της λέξης πολίτες- της εκλογικής του περιφέρειας ή γενικά στους ψηφοφόρους όλης της χώρας; Βεβαίως κάθε λαός στην Δημοκρατία δικαιούται να έχει, και κατά κανόνα έχει –φυσικά όπως σε όλους τους κανόνες υπάρχουν και οι εξαιρέσεις- την ηγεσία που του αξίζει. Έτσι ο Τραμπ, ή ο Τζόνσον δεν είναι τίποτε άλλο από αυτό. Οι ηγεσίες που αξίζουν στις συγκεκριμένες κοινωνίες την συγκεκριμένη στιγμή.
Έτσι το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι αν οι συγκεκριμένες ηγεσίες θα μπορούσαν να είναι ουσιωδώς διαφορετικές, αλλά αν οι συγκεκριμένες κοινωνίες θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί διαφορετικά. Αν η πολιτική και ηθική διαπαιδαγώγηση των πολιτών θα μπορούσε να εξασφαλίσει ουσιωδώς καλύτερα αποτελέσματα. Σε ποιο βαθμό τελικά ισχύει ο συλλογισμός του Ι. Καντ ότι: «Οι πολιτικοί μας διαβεβαιώνουν πως πρέπει να εκλαμβάνουμε τους ανθρώπους ακριβώς όπως είναι και όχι όπως οι καλοπροαίρετοι ονειροπόλοι φαντάζονται πως πρέπει να είναι, αλλά αυτό το “ακριβώς όπως είναι” σημαίνει στην πραγματικότητα αυτό που ένα συγκεκριμένο είδος πολιτικής τους έχει κάνει να είναι» (Ι. Καντ, «Η διένεξη των Σχολών»); Φταίνε οι πολίτες ή όλη η ευθύνη βαρύνει τους πολιτικούς;
Εξετάζοντας την Ελληνική πραγματικότητα διαπιστώνουμε ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει. Οι επιλογές του λαού καθορίστηκαν από την πολιτική διαπαιδαγώγησή του. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία». Ούτε «ώριμο τέκνο της ανάγκης». Ο λαϊκισμός, η ιδιοτέλεια, η αυθαιρεσία, η ασυδοσία και η διαφθορά αποτέλεσαν διαχρονικά «εργαλεία» της εξουσίας. Οι ψηφοφόροι έχουν διαμορφωθεί όπως το αναχρονιστικό πελατειακό σύστημα εξυπηρετείται να είναι. Η δε πελατειακή σχέση δεν υφίσταται μόνο σε προσωπικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο. Άλλοτε είναι διαρκής και άλλοτε συγκυριακή εξυπηρετώντας πάντα ιδιοτελείς πολιτικές σκοπιμότητες.
Αυτοπαγιδευόμενοι σε αυτό το σύστημα της αρχομανίας, της ματαιοδοξίας, των ψευδαισθήσεων και του «κούφιου» ευδαιμονισμού οδηγηθήκαμε «χωρίς περίσκεψη χωρίς αιδώ» στην σημερινή κατάσταση. Ο Ερντογάν να ανεμίζει το χατζάρι και εμείς «μοιραίοι και άβουλοι» να κυνηγάμε μάρτυρες «φαντάσματα» σε ένα σκάνδαλο που ούτως ή άλλως θα έχει την κατάληξη των προηγουμένων. Τις καλένδες της λήθης και της παραγραφής. Την ίδια ώρα, είναι βέβαιο ότι στην «Βουλή», των απόδημων από τα εγκόσμια πολιτικών, οι «γέροντες» θα δηλώνουν αναστενάζοντας: «Ανθ’ όλων ημών Γουλιμείς». Καληνύχτα μας.
Αντωνάκος Αντώνης
20-02-2020
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. http://www.antonakos.edu.gr
Το «νέο ειδύλλιο» της Κεντροαριστεράς του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super User
Δεδικαίωται ο αποθανών; του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super UserΗ «Νέα Σκέψη». ο εφιάλτης του Όργουελ του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super User
