Please wait...Άρθρα & Απόψεις (1185)
Οι πραιτοριανοί.Οι Πραιτοριανοί, το σώμα των επίλεκτων που ίδρυσε ο Αύγουστος το 31 π.Χ. και κατάργησε ο Κωνσταντίνος το 312 μ.Χ., είχαν ως κύριο καθήκον την προστασία του αυτοκράτορα από δολοφονικές απόπειρες εναντίον του. Στην πορεία βεβαίως πιο πολλούς αυτοκράτορες δολοφόνησαν παρά προστάτευσαν. Αυτός ήταν ο λόγος της κατάργησής τους αφού από παράγοντας σταθερότητας και προστασίας του ηγέτη είχαν εξελιχθεί στον υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνο εναντίον του. Παρά την κατάργησή τους οι συνομωσίες της αυλής εξακολουθούσαν να οργιάζουν γεγονός που, σε συνδυασμό με την ανασφάλεια του αυτοκράτορα, οδήγησε συχνά σε ανατριχιαστικά εγκλήματα σε βάρος ακόμα και των δυνητικών διαδόχων του.
Είναι λογικό να περιμένουμε ότι στις σύγχρονες δημοκρατίες το φαινόμενο θα είχε εκλείψει. Όμως σε πείσμα της ιστορίας –η οποία οφείλει να διδάσκει- ο εσμός των αυλικών-αυλοκολάκων εμφανίζεται ακόμα και σήμερα ισχυρός καθοδηγώντας ανασφαλείς ηγεσίες σε καταστροφικές αποφάσεις. Οι σύγχρονοι πραιτοριανοί, έχοντας ως μοναδικό στόχο τη νομή της εξουσίας και αντλώντας την εφήμερη εξουσία τους αποκλειστικά από τον «ηγέτη», διαγκωνίζονται προσπαθώντας να εξασφαλίσουν την εύνοιά του, κολακεύοντας αλλά και «αποκαλύπτοντας» εχθρούς του «imperator». Με τον τρόπο αυτό τον αποδυναμώνουν στερώντας του πολύτιμους συμμάχους και συνεργάτες οδηγώντας τον συχνά σε πολιτική «αυτοχειρία».
Η ανασφάλεια βέβαια είναι ο χειρότερος σύμβουλος για έναν ηγέτη αποτελώντας σχεδόν ασφαλές διαβατήριο για την αποτυχία. Οφείλει να προχωρά με τόλμη στην υλοποίηση των στόχων του γνωρίζοντας ότι η αποδοχή των πολιτών είναι το μόνο «δόρυ», η μόνη «ασπίδα» που χρειάζεται. Δεν κινδύνευσε ο Καραμανλής το 1958 παρά την καθοδηγούμενη «ανταρσία» επιφανών στελεχών του. Δεν «έσωσε» η Αυριανή τον Παπανδρέου το 1989. Η εμπιστοσύνη των πολιτών ορθώθηκε «άπαρτο κάστρο» εμπρός σε όσους επιβουλεύονταν την ηγεσία τους.
Αντίθετα το 1997 ο αείμνηστος Έβερτ δεν μπόρεσε να σταθεί στην ηγεσία της Ν.Δ. όχι γιατί κάποιοι συνωμότησαν εναντίον του. Καμία «σκοτεινή δύναμη» δεν θα μπορούσε να τον ανατρέψει αν δεν είχαν υπάρξει τα εκλογικά αποτελέσματα των Ευρωεκλογών του 1994 (32,66%) και των Βουλευτικών του 1996 (38,12%). Αντίθετα ο Καραμανλής το 2000 εξασφαλίζοντας τη στήριξη των πολιτών (42,74%) εδραιώθηκε στην ηγεσία σε βαθμό που τον άφησαν ανεπηρέαστο τα παιχνίδια εξουσίας που είχαν στήσει σε βάρος του «άσπονδοι φίλοι». Έτσι μετά το 2000 και εν όψει του επερχόμενου εκλογικού θριάμβου με αυτοπεποίθηση επανένταξε στη Ν.Δ. τον Αβραμόπουλο (παραγράφοντας Διόνυσο και Κ.Ε.Π.), Σαμαρά, Σουφλιά και λοιπούς. Εξαίρεση αποτέλεσαν, με δική τους επιλογή, οι νεοφιλελεύθεροι Μάνος και Ανδριανόπουλος οι οποίοι αισθάνθηκαν πιο βολικά στο «σοσιαλιστικό» επικρατείας.
Οι ηγέτες που επιδιώκουν την εξουσία πρέπει να διαβάζουν με προσοχή την ιστορία. Γιατί τελικά η Ιστορία διδάσκει.
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Mea culpaΈπρεπε να γίνω αριστερός. Ή έστω κεντροαριστερός. Ό,τι και να κάνεις σου συγχωρείται. Αρκεί να κάνεις την, κατά την Καθολική Εκκλησία, ομολογία ημαρτημένων. Meaculpaκαι «καθάρισες», δίχως να χρειαστεί καν να περάσεις από το πολιτικό καθαρτήριο. Κατευθείαν στον «προοδευτικό παράδεισο». Meaculpaαμετάφραστο και ergaomnes. Για να εισπράττουν την «μετάνοια» τα «αφεντικά» και να μην καλοκαταλαβαίνουν οι «ποπολάροι».
Δεν έχει σημασία αν έχεις στοιχίσει στη χώρα σου αρκετές δεκάδες δισ. ευρώ. Αν έχεις οδηγήσει τους μισθούς, τις συντάξεις, την υγεία, την πρόνοια στα τάρταρα. Δεν έχει σημασία αν η εξαθλίωση του λαού έχει ξεπεράσει την κόκκινη γραμμή. Ούτε ότι η ανεργία ξεπερνά το 20%, παρά το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες νέοι έχουν «δραπετεύσει» από την «επικράτεια των κοινωνικών αδιεξόδων». Στις 977.000 ανέρχονταν οι άνεργοι τον Ιανουάριο. Αν είχαν μείνει στη χώρα οι άνω των 500.000 νέοι μετανάστες, η ανεργία θα ξεπερνούσε το 30%!!!
Οι επιχειρήσεις που έκλεισαν, οι επενδύσεις που χάθηκαν, οι περιουσίες που εξανεμίστηκαν, παράπλευρες απώλειες της επαναστατικής ιδεοληψίας. Γιατί σε τελική ανάλυση το δημοψήφισμα του 2015 δεν είναι το μόνο ούτε το μεγαλύτερο λάθος του ΣΥΡΙΖΑ. Για το καταστροφικό εξάμηνο που είχε ως κατάληξη το δημοψήφισμα και το 3ο μνημόνιο δεν είναι υπεύθυνοι ο Βαρουφάκης, ο Λαφαζάνης και η Ζωή. Είναι και αυτοί αλλά την κύρια ευθύνη την έχει ο Πρωθυπουργός και δεν αρκεί να την αναλάβει, οφείλει να ζητήσει και συγνώμη. Όχι από τους Γερμανούς και την Μέρκελ, από τον Ελληνικό λαό.
Οφείλει να κατανοήσει ο Πρωθυπουργός ότι το meaculpaδεν αρκεί. Δεν είναι συγχωροχάρτι του Πάπα. Αν οι μονομερείς επιλογές του, ερήμην των υπόλοιπων κομμάτων, στο θέμα των Σκοπίων αποδειχθούν καταστροφικές δεν θα αρκεί η δήλωση ημαρτημένων. Στην εξωτερική πολιτική οι διεθνείς συνθήκες παράγουν μη αναστρέψιμα αποτελέσματα.
Η αναγνώριση από τον Ανδρέα Παπανδρέου στη Βουλή (6/6/1988) του λάθους του, με το γνωστό «meaculpa», για τη συμφωνία του Νταβός δεν μπορεί να αναιρέσει τις συνέπειες. Όπως γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας (topontiki.gr 21/1/2016) η εγκατάλειψη από την Ελλάδα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας «ως μόνης «νομικής» διαφοράς» και η παραπομπή της στο δικαστήριο της Χάγης οδήγησε «στα Ίμια , τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο και τον ατέρμονο διμερή ελληνοτουρκικό διάλογο την ίδια στιγμή που η Τουρκία συστηματικά παραβιάζει ελληνικά χωρικά ύδατα, εναέριο χώρο και αμφισβητεί την κυριαρχία επί ελληνικών ακόμα και κατοικημένων νησιών στο Αιγαίο».
Οφείλει να κατανοήσει ο Πρωθυπουργός ότι οι εξετάσεις στους «ισχυρούς» είναι ευκαιριακές. Οι εξετάσεις στην Ιστορία είναι ανεξίτηλες.
20-06-2018
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Ένοχη σιωπή.Επικύρωσε ο Άρειος Πάγος την καταδίκη -ποινή δύο ετών για το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος- που είχε επιβληθεί από το Εφετείο στον πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, Ανδρέα Γεωργίου. Μετά από αυτή την εξέλιξη η ποινή γίνεται αμετάκλητη, δηλαδή δεν αλλάζει και παραμένει ως έχει. Η είδηση πέρασε σε δεύτερο πλάνο.
Δεν είναι κυρίως η επικαιρότητα που εκτόπισε την συγκεκριμένη απόφαση από τα Μ.Μ.Ε. αλλά η «ένοχη σιωπή» με την οποία το σύστημα διαπλοκής, συνένοχο για τον οικονομικό και θεσμικό εκτροχιασμό της χώρας μετά το 1981, επιχειρεί καλύπτοντας τον κύριο Γεωργίου να καλυφθεί και να καλύψει την κυβέρνηση Παπανδρέου.
Η απόφαση αφορά την αυθαίρετη προώθηση των στοιχείων -δίχως την έγκριση του συλλογικού οργάνου στο οποίο προήδρευε- τα οποία εκ των υστέρων δικαιολογούσαν την υπαγωγή στα μνημόνια. Υπενθυμίζεται ότι ο Ανδρέας Γεωργίου έχει ακόμα μία σοβαρή δικαστική εκκρεμότητα καθώς θα τεθεί πάλι στην κρίση του Συμβουλίου Εφετών, για το κακούργημα της ψευδούς βεβαίωσης, την κατηγορία δηλαδή περί διόγκωσης του ελλείμματος του 2009, με αποτέλεσμα να δικαιολογηθεί η υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς μνημονίων.
Ο κύριος Γεωργίου τοποθετήθηκε από την κυβέρνηση τον Αύγουστο του 2010 ενώ η Ελλάδα είχε κηρυχθεί σε πτώχευση ήδη από τις 23 Απριλίου με το διάγγελμα Παπανδρέου από το Καστελόριζο. Επομένως δεν ευθύνεται για την χρεωκοπία. Ευθύνεται όμως γιατί επικύρωσε τα στοιχεία με τα οποία η κυβέρνηση, ήδη από τον Οκτώβριο του 2009, παγίδευε τη χώρα στο μονόδρομο του Δ.Ν.Τ. και της Τρόικας.
Απέναντι του δεν συνασπίζονται κάποιες «σκοτεινές δυνάμεις» πολιτικές ή άλλες. Αντίθετα η σχεδόν ουδέτερη στάση της Ν.Δ. είναι ακατανόητη και πολιτικά αδικαιολόγητη. Η κυρία Γεωργαντά, που τον καταγγέλλει, σύμφωνα με τον τύπο (iefimerida) «προέρχεται από το παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ». Τοποθετήθηκε στην ΕΛΣΤΑΤ μαζί με τον κύριο Γεωργίου και τον κύριο Λογοθέτη, αυτοί τον καταγγέλλουν. Η δικαιοσύνη προσπαθεί να αποφασίσει σε ένα κλίμα τρομερών φανερών πιέσεων και εκβιασμών. Σε αυτούς που προσπαθούν να «εκβιάσουν» την αθώωση του, περιλαμβάνονται οι «θεσμοί» (Δ.Ν.Τ., Ε.Ε., Ε.Κ.Τ.) αλλά και ο διεθνής και εγχώριος τύπος. Φαντάζομαι ότι οι υπόγειες πιέσεις θα είναι ακόμα πιο αφόρητες. Η προσφάτως εκδηλωθείσα προθυμία του πρωθυπουργού (DieWelt) να «καταθέσει στο δικαστήριο» υπέρ του, εντάσσεται τόσο στις πιο πάνω πιέσεις όσο στην αναμενόμενη πολιτική στροφή και προσέγγιση με την ομάδα και του οπαδούς του Γ. Παπανδρέου.
Όσον αφορά το εσωτερικό, οι συναρθρώσεις που έχουν διαμορφωθεί τις προηγούμενες δεκαετίες ανάμεσα σε παλιά και «νέα τζάκια» που ελέγχουν τα Μ.Μ.Ε. και το «κραταιό ΠΑ.ΣΟ.Κ.», αποτελούν μία από τις βασικές αιτίες γι’ αυτήν την «ένοχη σιωπή» τους για μια απόφαση της δικαιοσύνης που αφορά αυτά που βιώνει η χώρα τα τελευταία οκτώ χρόνια. Ένοχη σιωπή αφού, σύμφωνα με τον κύριο Πάγκαλο, «μαζί τα φάγαμε».
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Μάλιστα κύριε Πρωθυπουργέ.Οι 17χρόνοι πρέπει να γνωρίζουν. Το θέμα είναι ποια ιστορία. Το αφήγημα της Αριστεράς, που ενθουσίαζε τις γκρούπες και τις ακτίβες των Εξαρχείων, ή την ιστορία απαλλαγμένη από σκοπιμότητες. Κάθε 17χρόνος πρέπει να ξέρει για τον Λαμπράκη αλλά και για τον Μπακογιάννη. Πρέπει να ξέρει για τον εμφύλιο και για το ποιος ευθύνεται. Πρέπει να ξέρει γιατί συσπειρώθηκε όλος ο δημοκρατικός κόσμος απέναντι σε εκείνους που ονειρεύονταν «τη δικτατορία του προλεταριάτου».
Πρέπει οι ενήλικες να θυμούνται. Όχι για να αναβιώνει το μίσος, αλλά για αποφεύγονται τα ίδια λάθη. Στην Ελλάδα, το 1963, υπήρχε πράγματι παρακράτος. Δεν ήταν το «παρακράτος της Δεξιάς» αλλά το μετεμφυλιακό παρακράτος. Παρακράτος το οποίο τροφοδότησε ο εμφύλιος. Οι σύντροφοι του δολοφονημένου Ψαρού ήταν αδύνατον την επομένη της λήξης των εχθροπραξιών, και ενώ το ΚΚΕ εξακολουθούσε να αγωνίζεται «με το όπλο παραπόδα», να ξεχάσουν. Οι συμπολεμιστές όσων χάθηκαν στο Γράμμο και το Βίτσι ήταν δυνατόν να ξεχάσουν.
Ο γιός του Λαμπράκη υποχρεούται να θυμάται τους δολοφόνους του πατέρα του. Την ίδια υποχρέωση είχαν και τα παιδιά των θυμάτων του εμφυλίου. Τα στελέχη του στρατού και της αστυνομίας είχαν νωπές τις μνήμες από τον εμφύλιο, και το μορφωτικό επίπεδο της εποχής, «ντοπαρισμένο» από το αίμα που ήταν ακόμα νωπό και το διεθνές συγκρουσιακό κλίμα της εποχής, καθόριζε καταστάσεις και συμπεριφορές. Οφείλει ο 17χρονος να ξέρει ότι, τραμπούκοι-δολοφόνοι το 1963 σκότωσαν τον συνεργαζόμενο με την Ε.Δ.Α. βουλευτή Λαμπράκη, καθώς και ότι: «Πενήντα χρόνια μετά την δολοφονία η πρόεδρος της Κ.Ο. του ΚΚΕ κυρία Αλέκα Παπαρήγα αναγνώρισε από του βήματος της Βουλής ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και η προδικτατορική ΕΡΕ δεν είχαν σχέση με την αποτρόπαιη πράξη των παρακρατικών της εποχής.»tovima18/6/2013 . Η αλήθεια είναι ότι και ο Καραμανλής υπήρξε πολιτικό θύμα της δολοφονίας. Ακολούθησε τέσσερα χρόνια αργότερα η δημοκρατία.
Αν η δολοφονία του Λαμπράκη πρέπει να προκαλεί παρά τις συνθήκες της εποχής αποτροπιασμό, η εν ψυχρώ εκτέλεση του Μπακογιάννη 27 χρόνια μετά και σε εντελώς διαφορετικές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες πως πρέπει να αντιμετωπίζεται; Ή η απόπειρα δολοφονίας του Παλαιοκρασσά με «παράπλευρη απώλεια» τον άτυχο Αξαρλιάν; Αν οι τραμπούκοι-δολοφόνοι του παρακράτους πρέπει να μείνουν στη μνήμη μας τι πρέπει να κάνουμε με τους δήμιους-εκτελεστές της Αριστεράς. Να τους χορηγούμε άδειες για… να ασχοληθούν με τα μελίσσια τους; Υπό τις επευφημίες του Ρουβίκωνα;
Μάλιστα κύριε Πρωθυπουργέ οι 17χρονοι πρέπει να ξέρουν και οι ενήλικες να θυμούνται. Το θέμα είναι ποια ιστορία.
Αντωνάκος Αντώνης
07-06-2018
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr
Δημοσιεύθηκεκαιστα sites: tribune, diktyo, dimokratianews, thepressroom, dakekavalas, greekteachers, kallitheapress.
Αναδημοσιεύθηκεκαισταsites: inewsgr, ingossip, palo, kleitor, nonews-news, kliktv.
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Η επόμενη μέρα.Ενώ απομένουν τρείς εβδομάδες μέχρι τις κρίσιμες εκλογές στην Τουρκία, ο προεκλογικός αγώνας εντείνεται μέσα σε έναν καταιγισμό προεκλογικών υποσχέσεων και εθνικιστικού παροξυσμού εκ μέρους όλων των υποψηφίων. Η κοινή γνώμη στην Ελλάδα είναι σαφώς τοποθετημένη απέναντι στον Ερντογάν, αλλά είναι δύσκολο να απαντήσει κανείς αν είναι όντως η επικράτησή του η χειρότερη εκδοχή για την χώρα μας. Στην πραγματικότητα, οι προς δυσμάς βλέψεις και επιβουλές όλων δικαιολογούν απόλυτα το «από τη Σκύλα στη Χάρυβδη».
Δεν είναι ιδιαίτερα παρακινδυνευμένο να προβλέψουμε ότι παρά τις δημοσκοπήσεις ο κ. Ερντογάν θα επικρατήσει άνετα. Η επιχείρηση κατά των Κούρδων και η καλλιέργεια της Οθωμανικής φαντασίωσης που αναμετράει τον ίσκιο της με τις Η.Π.Α., την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ρωσία έχει εξάψει τον εθνικισμό σε ένα λαό που θέλει να ονειρεύεται την αναβίωση της δύναμης και των μεγαλείων της Υψηλής Πύλης. Αυτή η εθνικιστική φαντασίωση είναι το όχημα του Ερντογάν για την απόλυτη εξουσία.
Ο νέος «σουλτάνος», όμως, δεν είναι ανόητος. Γνωρίζει ότι το συμφέρον του είναι ακόμα με τη Δύση. Ονειρεύεται ότι οι Δυτικοί «θα την πατήσουν» -όπως οι Βυζαντινοί από τους Οσμανλήδες- επιτρέποντάς του να τους χρησιμοποιεί, μέχρι οι νέοι Οθωμανοί να είναι έτοιμοι. Όποιοι περιμένουν να συνεχιστεί η ίδια πολιτική μετά τις 24 Ιουνίου θα εκπλαγούν. Ο «επιτήδειος ουδέτερος» έχει μετατραπεί σε επιτήδειο «τσαμπουκά». Ξέρει πότε και πόσο «τον παίρνει» να κάνει τα δικά του. Την επόμενη μέρα η τακτική θα αλλάξει. Οι S400 μάλλον θα μείνουν στη Μόσχα. Αντί γι’ αυτούς τα F35, τα δυτικά κεφάλαια και οι δυτικές αγορές θα «χορτάσουν», προσωρινά, το «θηρίο».
Παρότι μετά τις εκλογές η ρητορική θα αλλάξει και οι τόνοι θα πέσουν, είναι βέβαιο ότι στη συλλογική συνείδηση του λαού της Τουρκίας θα παραμείνουν ενισχυμένα τα στερεότυπα «δικαιωμάτων» στο Αιγαίο που εκ των πραγμάτων υπονομεύουν την προοπτική ειρηνικής διευθέτησης των όποιων πραγματικών ή κατασκευασμένων διαφορών. Αυτό προκαθορίζει defacto τη στρατηγική της Τουρκίας απέναντί μας, ανεξάρτητα από το ποίος θα είναι στο τιμόνι της γειτονικής χώρας.
Απέναντι σε αυτήν την γκρίζα πραγματικότητα η Ελλάδα πρέπει να ορθώσει αρραγές εθνικό μέτωπο. Οι τυχοδιωκτισμοί, ο λαϊκισμός, η τυφλή δίψα για εξουσία εξουθένωσαν την χώρα. Ο αντιπαραγωγικός ευδαιμονισμός καταρράκωσε την οικονομία. Οι «προοδευτικές» πομφόλυγες και οι ανέξοδες «αγωνιστικές γυμναστικές» στοίχησαν πανάκριβα. Αποδείχτηκε ότι ούτε «τρίτος δρόμος» υπάρχει ούτε τζάμπα «λεφτά υπάρχουν», ούτε «δρόμοι» Βενεζουέλας και Θάτσερ υπάρχουν. Τα κόμματα οφείλουν να ανταποκριθούν άμεσα στην αγωνιώδη έκκληση του Προέδρου της Δημοκρατίας για Εθνική Ενότητα.
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Ανατροπές.Ήταν παιδικοί φίλοι. Με διαφορετικούς χαρακτήρες, διαφορετικές νοοτροπίες, διαφορετικές πολιτικές διαδρομές. Τη δεκαετία του 30 μεγάλωναν στην ίδια γειτονιά, κάθονταν στο ίδιο θρανίο. Αργότερα οι δρόμοι τους χώρισαν. Ο διχασμός της δεκαετίας του 40 τους βρήκε σε διαφορετικά στρατόπεδα. Ο Δημήτρης Μ. ενταγμένος στο Κ.Κ.Ε. με συλλήψεις και εξορίες. Ο Κώστας Τ. στο άλλο άκρο. Ευτυχώς και για τους δύο δίχως μνήμες αίματος να τους στοιχειώνουν.
Ξαναβρέθηκαν το 1976 μετά τη μεταπολίτευση. Ο Δημήτρης από χρόνια στην Ευρωαριστερά, ο Κώστας προσφάτως προσήλυτος του Ανδρέα. Οι διαφωνίες εξακολουθούσαν να υπάρχουν αλλά ήταν πιο καταλαγιασμένες. Ο Κώστας είχε διαγράψει τα προηγούμενα χρόνια της ζωής του σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Όποιος δεν τον ήξερε νόμιζε ότι είχε περάσει τη ζωή του εξόριστος στη Μακρόνησο και τη Γυάρο. Ο Δημήτρης είχε αποκηρύξει τη «δικτατορία του προλεταριάτου» κατασταλάζοντας στο «δημοκρατικό δρόμο» του Κύρκου και του Γιάνναρου.
Τους είδα χθες να τσακώνονται άγρια, λίγο ήθελαν να πιαστούν στα χέρια. Ο καυγάς είχε επίκεντρο κάποιες αποφάσεις της κυβέρνησης. Όταν έφυγε ο Κώστας βρίζοντας, κάθισα δίπλα στο Δημήτρη και προσπάθησα να τον ηρεμήσω. «Άκου δάσκαλε», μου είπε, «αν αυτή είναι Αριστερή κοινωνική πολιτική και δικαιοσύνη, εγώ είμαι φασίστας». Απόρησα και μου είπε τις ιστορίες τους από την αρχή. «Στην προσωπική μου ζωή, ήμουν πάντα μετρημένος, δουλειά και οικογένεια. Πλήρωνα ΙΚΑ, πλήρωνα εφορία, φρόντιζα για το μέλλον. Έντεκα χιλιάδες ένσημα μάζεψα για να έχω αξιοπρεπή γεράματα. Πάντρεψα τα παιδιά μου, έχω ένα σπίτι και εξοχικό».
Είχε ήδη ηρεμήσει πολύ και ο τόνος της φωνής του δεν είχε πια θυμό αλλά απογοήτευση. «Ο Κώστας», συνέχισε, «ήταν άλλος χαρακτήρας. Του πανηγυριού και των, κατά Γιαννόπουλο, “πολιτιστικών κέντρων”. Όλα φύλλο και φτερό, ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του δεν έβαλε. Με το ζόρι μάζεψε 4.500 ένσημα κι ας δούλεψε πιο πολύ από μένα λόγω της εξορίας μου. Όλα μαύρα, ούτε ένσημα ούτε εφορία. Κι από πάνω εισέπραττε, κατά διαστήματα, και το επίδομα ανεργίας».
Έμεινε για λίγο σκεπτικός και συνέχισε. «Αναρωτιέμαι τώρα μήπως έκανα λάθος. Μου πετσοκόβουν ξανά τη σύνταξη, θα μου αυξήσουν τον φόρο, με τον ΕΝΦΙΑ πληρώνω ενοίκιο για τo σπίτι μου, ενώ από την άλλη ο Κώστας απολαμβάνει “κοινωνικά μερίσματα”, θα εισπράττει “επίδομα στέγασης” και έχει “εγγυημένη την εθνική σύνταξη”, την μόνη που θα εγγυάται το κράτος από το 2025. Μας φέρνουνε ”ίσα βάρκα, ίσα νερά”. Από πάνω, ο κύριος Τζίτζικας με μαλώνει γιατί δεν ψηφίζω Τσίπρα. Καταλαβαίνεις τώρα, δάσκαλε, γιατί αγανακτώ;», μερώτησε ο κύριος Μέρμηγκας.
Αντώνης Αντωνάκος
24-05-2018
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Σάββατο, 19 Μαΐου 2018 01:56
Ήταν άδικο αλλά… έγινε πράξη του Αντώνη Αντωνάκου.. . .
Γράφτηκε από Super UserΉταν άδικο αλλά… έγινε πράξη.«Ήταν δίκαιο και έγινε πράξη»: αγαπημένο μότο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Η παραίτηση και οι καταγγελίες του προέδρου του ΣτΕ άνοιξαν κύκλο διαλόγου για τις αιτίες, τη δεοντολογία και τις εικαζόμενες σκοπιμότητές της. Το θέμα της αντισυνταγματικότητας του νόμου Κατρούγκαλου, που θέτει, είναι ιδιαίτερα σημαντικό, αφού κάθε εκτροπή από τις διατάξεις του καταστατικού χάρτη είναι επικίνδυνη για τη δημοκρατία, ανεξάρτητα από τους λόγους για τους οποίους γίνεται.
Ο επικοινωνιακός μηχανισμός της κυβέρνησης, και ο φιλικός της τύπος, έχει επιδοθεί σε αγώνα δρόμου προσπαθώντας να αποδώσει την πράξη σε «άλλες σκοπιμότητες». Τον τόνο δίνει το επίσημο δημοσιογραφικό όργανο της Κουμουνδούρου. Υπό τον χαρακτηριστικό τίτλο «Η όψιμη ευαισθησία Σακελλαρίου για τις διαρροές» επιχειρεί ολομέτωπη επίθεση κατά του τέως προέδρου. Επισημαίνοντας ότι η θητεία του κυρίου Σακελλαρίου έληγε στις 30 Ιουνίου, «ξεχνάει» να αναφέρει ότι, εντός των ημερών, η κυβέρνηση θα επιλέξει τον νέο πρόεδρο και τους αντιπροέδρους του ΣΤΕ. Η εύλογη υποψία των πολιτών ότι η οριακή, σύμφωνα με τις διαρροές, πλειοψηφία επετεύχθη εν όψει αυτού του γεγονότος τροφοδοτείται από την παραίτηση.
Το προηγούμενο διάστημα είχε αναπτυχθεί ο μηχανισμός πολιτικού αποπροσανατολισμού με την κυβερνητική σπερμολογία ότι δεν πρόκειται να εφαρμοστούν οι προβλεπόμενες από τον νόμο Κατρούγκαλου περικοπές στις συντάξεις. Οι συνταξιούχοι, που με δικαιολογημένο δέος αναμένουν την 1η/1ου/2019, άρχισαν άδικα να ελπίζουν. Στο βαθμό όμως που θα διαμορφωθούν βάσιμες υποψίες για κυβερνητική παρέμβαση ώστε να μην κριθεί ο νόμος αντισυνταγματικός, το αφήγημα ότι «η κυβέρνηση θέλει να μην περικοπούν οι συντάξεις αλλά δεν την αφήνουν οι θεσμοί» πάει περίπατο.
Ο αντιασφαλιστικός νόμος Κατρούγκαλου δεν είναι «παιδί της ανάγκης» και του έξωθεν καταναγκασμού. Είναι ένα καθαρά και βαθιά ιδεολογικό δημιούργημα της (παλαβής) Αριστεράς που επιχειρεί τη βίαιη και άδικη «συμπίεση» όλων των συντάξεων στη ζώνη της εξαθλίωσης και στην κατηγορία του «κοινωνικού βοηθήματος». Οι έννοιες της αναλογικότητας και της ανταποδοτικότητας εξανεμίζονται και επικρατεί η λογική της αναδιανομής. Όχι, όμως, της αναδιανομής από τους πλούσιους στους φτωχούς μέσω του φορολογικού συστήματος και με τη μορφή κοινωνικών επιδομάτων (ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, κ.λπ.), αλλά της αναδιανομής μέσω της αφαίρεσης από τους ασφαλισμένους των 35 ασφαλιστικών ετών για να ενισχυθούν εκείνοι των 15.
Οι περικοπές στις συντάξεις, που υπολογίζονται στο 1,8 δισ. ευρώ ετησίως, δεν ήταν απαίτηση των θεσμών. Η «ιδιοκτησία» τους ανήκει αποκλειστικά στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να καταργηθούν, ακόμα και αν τις κρίνει το ΣΤΕ αντισυνταγματικές, ακόμα και αν το ζητήσουν οι «θεσμοί». Ο στόχος της κυβέρνησης είναι τα υπερπλεονάσματα, έστω και από το «αίμα» των συνταξιούχων. Με αυτά μπορούν να «εξαγοράζει» την εύνοια του εκλογικού ακροατηρίου της - μέσω της διανομής «κοινωνικών μερισμάτων» σήμερα, μέσω της χορήγησης της 13ης (κουτσουρεμένης για τους «προνομιούχους») σύνταξης αύριο. Ό,τι και να πει όμως η κυβέρνηση, οι πολίτες ξέρουν ότι τελικά ήταν άδικο αλλά… έγινε πράξη.
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Ο επίμονος «κηπουρός».Για προδοσία της δημοκρατικής παράταξης μίλησε σε εκδήλωση που έγινε χθες με πρωτοβουλία του ο Γιάννης Ραγκούσης, αν υπάρξει κυβερνητική συνεργασία με τη Ν.Δ. σύμφωνα με το ρεπορτάζ της ΕΡΤ. Η ΑΥΓΗ 8/5/18
Το Φθινόπωρο ονειρευόταν τον Γ.Α.Π. Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να στηρίξουν, τα προσωρινώς συστεγαζόμενα υπόλοιπα του ΠΑ.ΣΟ.Κ., μια μετεκλογική κυβέρνηση με την Ν.Δ.. Τώρα, μετά τον καθαρμό της μεγάλης πολιτικής Σαρακοστής, ονειρεύεται την ανάσταση της «συντελεσμένης προοδευτικής παράταξης»!!! Θεωρεί ότι μια ενδεχόμενη συνεργασία ΚΙριΝΑΛίου της Χαριλάου Τρικούπη με την Ν.Δ., θα αποτελέσει «προδοσία της δημοκρατικής παράταξης».
Όποιος έχει την υπομονή να διαβάσει μέχρι τέλους την εισήγησή του στην εκδήλωση που διοργάνωσε ο ίδιος δεν μπορεί παρά στο τέλος να θυμηθεί μια από τις συνήθεις εκφράσεις της καθημερινής αργό, «πες μας τι πίνεις…». Το γεγονός ότι ο «αγνώμων» λαός μαύρισε εκείνους που «πήρανε στην πλάτη τους ευθύνες που δεν τους ανήκαν», ανταμείβοντας το ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ. με το 2,47% των ψήφων, δεν τον πτοεί. Έχει τέτοια πεποίθηση ότι ανήκει στον περιούσιο «προοδευτικό» λαό, που θέτει και όρους αντί να ζητήσει συγνώμη.
Διαπιστώνει ότι το «παραγωγικό μας έλλειμμα, είναι η μήτρα όλων των ελλειμμάτων», «ανακαλύπτοντας την Αμερική» αιώνες μετά τον Κολόμβο. Κουβέντα δεν λέει για το πότε, πως και με ευθύνες ποιών προέκυψε αυτό. Πιστεύει ότι η χώρα θα εξέλθει από τα μνημόνια «με ανοιχτό το μέγα διαχρονικό, εθνικό, οικονομικό της πρόβλημα». Δεν θυμάται ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. παρέλαβε το 1981 το χρέος στο 30% και το 2004 το παρέδωσε, (με την μεσολάβηση της τριετούς «Δεξιάς παρένθεσης», όπως, έμπλεοι δημοκρατικού ήθους, χαρακτήριζαν την κυβέρνηση Μητσοτάκη), στο 112,2% του Α.Ε.Π. (Eurostat 2013a). Δεν θυμάται την άλωση του κράτους, δεν γνωρίζει τίποτα για τη διάλυση της Δημόσιας Διοίκησης, της βιομηχανίας και της οικονομίας την δεκαετία του 80. Δεν θυμάται την «μεγάλη ληστεία» του Χρηματιστηρίου ούτε ότι η κυβέρνηση Σημίτη κιότεψε και δεν ψήφισε τον «νόμο Γιανίτση».
Μιλάει για τη «διαπλοκή» και για «αναμέτρηση της παραγωγικής Ελλάδας με την παρασιτική Ελλάδα», λες και δεν ήταν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. επί των ημερών του οποίου η διαπλοκή και ο παρασιτισμός γιγαντώθηκαν. Οι εργολήπτες, οι προμηθευτές, οι λαθρόχειρες των εθνικών και των κοινοτικών κονδυλίων, όλος ο εσμός των αεριτζήδων πότε άνθισε; Δεν ήταν στα ίδια κομματικά γραφεία με τον Άκη με τον Μαντέλη και τα άλλα καλά παιδιά; Με ποιο ηθικό έρεισμα μιλάει αφ’ υψηλού;
Είναι αδύνατον να επισημανθούν, έστω στοιχειωδώς, τα ατελείωτα «πολιτικά μαργαριτάρια» που περιλαμβάνονται στην εισήγηση του. Δεν καταλαβαίνει ότι οι καιροί έχουν αλλάξει. Την δεκαετία του 70 επώνυμος μαθηματικός, είπε σε υποψήφιο ο οποίος επιδείκνυε γνώσεις νηπιαγωγείου: «κοίτα ή με δουλεύεις οπότε φεύγεις, ή είσαι άσχετος οπότε είσαι ήδη φευγάτος». Αυτό έχουν ήδη πει και οι πολίτες στον πρωθυπουργό του Δ.Ν.Τ. και στους «επίμονους κηπουρούς» του. Ας το καταλάβουν επιτέλους.
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Ακυβέρνητη Πολιτεία.Οι καθημερινές εικόνες των κακοποιημένων συμπολιτών μας σοκάρουν. Είναι η ζοφερή πραγματικότητα την οποία βιώνουμε σε όλη τη χώρα, που δεν κρύβεται ούτε ωραιοποιείται όσες «δημιουργικές στατιστικές» και να χρησιμοποιήσει ο Υπουργός (αν)Ασφάλειας του Πολίτη. Η απελευθέρωση χιλιάδων κακοποιών, με τις «ευεργετικές» διατάξεις του νόμου Παρασκευόπουλου, έχει αυξήσει κατακόρυφα την ακραία εγκληματικότητα. Η Ελλάδα πλέον, όσον αφορά την παρουσία της οργανωμένης πολιτείας –η οποία οφείλει να έχει το μονοπώλιο της έννομης βίας- μάλλον θυμίζει FarWest παραδομένο στους ληστές και στους οπαδούς της, κατά τον Μίκυ Θεοδωράκη, πλέον επικίνδυνης μορφής φασισμού, της αριστερόστροφης.
Οι ntesperantosτης NearWest (Ζεφύρι και τα πέριξ) έχουν εγκαθιδρύσει την «πόλη των παρανόμων». Όταν την προσεγγίζει η αστυνομία, όπως στην περίπτωση του θανάτου του μαθητή από αδέσποτη σφαίρα, χρησιμοποιεί ολόκληρο εκστρατευτικό σώμα. Την ίδια ώρα οι φασίστες με το θολωμένο μυαλό -ορισμένοι από αυτούς αυτοπροσδιορίζονται ως «αναρχικοί» ή «αντιεξουσιαστές» το ερώτημα είναι γιατί και τα Μ.Μ.Ε. τους αποκαλούν έτσι- έχουν εγκαταστήσει την δική τους «πόλη των παρανόμων» στα Εξάρχεια με προκεχωρημένα φυλάκια το Πολυτεχνείο και άλλα, συνήθως Δημόσια, κτίρια. Εξορμούν πυρπολώντας αυτοκίνητα, καταστρέφοντας μαγαζιά, απειλώντας και τρομοκρατώντας τους πολίτες.
Η εν ψυχρώ εκτέλεση του επιχειρηματία Σταματιάδη, ο φόβος και η οργή της κοινής γνώμης, ανάγκασε κυβερνητικά στελέχη να προσπαθήσουν να διασκεδάσουν τις αλγεινές εντυπώσεις που δημιούργησαν οι απαράδεκτες δηλώσεις του Υπουργού (αν)Ασφάλειας του Πολίτη με αφορμή τη σύλληψη του 88χρονου στη Γλυφάδα. Ο κύριος Τόσκας είχε δηλώσει ότι «Όλοι οι άνθρωποι που σκέφτονται κάπως συνετά σε αυτή τη χώρα καταδικάζουν […] και τις περιπτώσεις αυτοδικίας» και συμπλήρωσε «Εδώ δεν είμαστε Φαρ Ουέστ, δεν μπορεί ο κάθε πολίτης να κατέχει και να κάνει χρήση όπλου από μόνος του απλά γιατί βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Εδώ πρέπει να εφαρμόζονται οι κανόνες και οι αρμόδιες αρχές είναι που έχουν το δικαίωμα της νόμιμης βίας». Δηλαδή κατά τον Υπουργό ο Σταματιάδης δεν είχε το δικαίωμα να υπερασπίσει την οικογένεια ή τη ζωή του.
Αναγκάστηκε ο Υπουργός Δικαιοσύνης μετά τον θάνατο του Σταματιάδη, για να κατευνάσει την κοινή γνώμη, να δηλώσει ότι «ακόμη και αν υπήρχε υπέρβαση άμυνας ο υπερήλικας δεν έπρεπε να διωχθεί γιατί λειτούργησε υπό συνθήκες «ακραίας ψυχικής πίεσης» σύμφωνα με το νόμο». Οι δηλώσεις του όμως δεν αρκούν για να απαλείψουν από τη συνείδηση του πολίτη την αίσθηση μιας πραγματικότητα που διαμορφώνεται από την απουσία του «νόμου και της τάξης» που βιώνει καθημερινά. Την εντύπωση μιας «ακυβέρνητης πολιτείας», που έχει καταντήσει παράδεισος για τους παράνομους και τους απροσάρμοστους στους οποίους φαίνεται να έχει εκχωρηθεί το δικαίωμα της «παράνομης και αυθαίρετης βίας».
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Χαμένες ευκαιρίες.Η Νέα Δημοκρατία χαρακτήριζε την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. «χαμένη δεκαετία». Θα ήταν πιο κοντά στην πραγματικότητα αν την είχε χαρακτηρίσει «καταστροφική δεκαετία». Όποιος αναζητήσει τις αιτίες της καταστροφής της χώρας κατ’ εξοχήν σε εκείνη τη δεκαετία θα τις εντοπίσει. Ανεξάρτητα, πάντως, από τις ευθύνες του «Κινήματος» για τον κοινωνικό εκμαυλισμό και τον οικονομικό και θεσμικό εκτροχιασμό, ευθύνες πρέπει να καταλογιστούν και στις τότε ηγεσίες της Ν.Δ. για την «χαμένη ευκαιρία», ή οποία κόστισε και κοστίζει στην παράταξη, αλλά κυρίως κοστίζει στη χώρα.
Η Μεταπολίτευση χαρακτηρίστηκε από την κυριαρχία των ιδεολογημάτων της Αριστεράς, η οποία έστρωσε –μέσω του άκρατου και αμοραλιστικού λαϊκισμού- το έδαφος για την δημιουργία χύδην «Αριστερών» στερεότυπων στην πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Αυτό το κύμα της «βλαχομπαρόκ» εθνικοσοσιαλιστικής «Αριστεράς» έφερε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία το 1981. Τα καταστροφικά αποτελέσματα της περιόδου 81-89 αλλά και η ιστορική συγκυρία με την κατάρρευση του μεγάλου μύθου των «Σοσιαλιστικών παραδείσων» το 1989, δημιουργούσαν μια χρυσή ευκαιρία για την ανατροπή των ουτοπικών και δήθεν προοδευτικών αυτών στερεότυπων.
Η ευκαιρία αυτή χάθηκε και λόγω λαθών κατά την περίοδο που η Ν.Δ. ήταν αντιπολίτευση, αλλά κυρίως από τους χειρισμούς της κρίσιμης διετίας 1989-1990. Στην πρώτη περίπτωση ανάγεται η αμέλεια ή η ανεπάρκεια να προβληθεί ένα ξεκάθαρο ιδεολογικό στίγμα και να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια, αποκρούοντας την συστηματικά παραχάραξη που γινόταν από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τις «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις», ενώ στη δεύτερη εντάσσεται η «αυτοπαγίδευση» στο σκάνδαλο Κοσκωτά, που οδήγησε κατ’ αρχήν στην σύμπραξη με την Αριστερά και στη συνέχεια στην οικουμενική.
Τρείς δεκαετίες μετά τα ίδια ανησυχητικά σημάδια, με άλλους πρωταγωνιστές, εμφανίζονται. Παρά τις κυβιστήσεις του Πρωθυπουργού και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., παρά τα δεκάδες δισεκατομμύρια που κόστισε στη χώρα η αναρρίχησή του στην εξουσία, παρά τις εξοντωτικές περικοπές και τους φόρους, η Ν.Δ. σε όλες τις δημοσκοπήσεις. αδυνατεί να ξεπεράσει τα εκλογικά της ποσοστά (πρόθεση ψήφου δίχως αναγωγές) των τελευταίων εκλογών. Μάλιστα, είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός της σχεδόν εκκωφαντικής στήριξης από τα κυριότερα Μ.Μ.Ε.. Οι αιτίες για μια ακόμα φορά είναι ίδιες. Η αδυναμία ή η απροθυμία να υποστηριχθεί το ιστορικό παρελθόν της παράταξης και το ασαφές, αν όχι λανθασμένο ιδεολογικό στίγμα που εκπέμπεται από υπερσυντηρητικούς και νεοφιλελεύθερους.
Ιστορικά η παράταξη υπήρξε πάντοτε λαϊκή εκφράζοντας κυρίως τους εργαζόμενους και τους αγρότες. Ποτέ δεν υπήρξε «εκπρόσωπος» της, ούτως ή άλλως, «αναιμικής» μεγαλοαστικής τάξης. Αλλά παράλληλα απέφυγε να «μοιράζει καθρεφτάκια στους ιθαγενείς», έχοντας στρατηγικό στόχο την ανάπτυξη μέσω της αύξησης της παραγωγής και της παραγωγικότητας. Επένδυσε στις υποδομές και στήριξε τον πρωτογενή τομέα και την παραγωγική επιχειρηματικότητα. Δεν ανήγαγε την ανάπτυξη σε αυτοσκοπό. Την έθεσε στην υπηρεσία της χώρας, της κοινωνίας και των πολιτών. Η απομυθοποίηση της «αγοράς», η απόκρυψη των τεράστιων ευθυνών της, η αποσιώπηση του «μεταπρατικού» μη παραγωγικού χαρακτήρα της, η απόλυτη και άμεση ανάγκη διαρθρωτικής αναδόμησης της σε παραγωγική κατεύθυνση είναι αλήθειες που πρέπει να ειπωθούν, έστω και αν είναι δυσάρεστες. Σε διαφορετική περίπτωση θα οδηγηθούμε σε ακόμα μια «χαμένη ευκαιρία».
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
