Newsletter

Συμπληρώστε το e-mail σας και διαβάστε το καθημερινό newsletter από το dictyo.gr
  
  
  

Πολιτική (12484)

Σάββατο, 12 Σεπτεμβρίου 2020 01:09

«Πιο κοντά από ποτέ το οριστικό τέλος της Τουρκίας»

Γράφτηκε από
 
«Πιο κοντά από ποτέ το οριστικό τέλος της Τουρκίας» Η μοντέρνα Τουρκία προέκυψε πριν από σχεδόν εκατό χρόνια με φόντο τις ευρωπαϊκές προσπάθειες για τη διαίρεση της Χερσονήσου της Ανατολίας.
Το γεγονός αυτό οδηγεί τόσο τη συλλογική παράνοια της Τουρκίας όσο και την ξενοφοβία της. Ο εφιάλτης της είναι μια κουρδική απόσχιση - ανεξαρτησία. Ενώ το ΡΚΚ και τα παρακλάδια του εγκατέλειψαν εδώ και πολύ καιρό αυτόν τον στόχο υπέρ της τοπικής αυτονομίας, η τάση του Τούρκου προέδρου για υποκίνηση πολέμων με γειτονικά κράτη ενδέχεται σύντομα να ζωντανέψει τους φόβους της Τουρκίας για την αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Το πρόβλημα της Τουρκίας με το κουρδικό της πρόβλημα υφίσταται σχεδόν όσο η ίδια η Τουρκική Δημοκρατία: Μόλις δύο χρόνια μετά την ίδρυση της Τουρκίας το 1923, οι Κούρδοι αναστήθηκαν στην εξέγερση του Σεΐχη Σαΐντ σε αντίθεση με την κατάργηση του χαλιφάτου. Το 1927, ο İhsan Nuri Pasha κήρυξε τη Δημοκρατία του Ararat, ένα μικρό κουρδικό κράτος στην άπω ανατολική Ανατολία κατά μήκος των ιρανικών και αρμενικών συνόρων. Ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, ο πρώτος πρόεδρος της σύγχρονης Τουρκίας, διέταξε να καταστραφεί αυτή η υποκρατική οντότητα, όπως αναφέρει το the αμερικανικό nationalinterest, που έχει τον χαρακτηριστικό τίτλο στο άρθρο του: «Μία συγχρονισμένη Κουρδική εξέγερση θα οδηγούσε στο διαμελισμό της Τουρκίας».
 
Για άλλη μια φορά, ο τουρκικός στρατός κατέστειλε την εξέγερση. Σε κάθε περίπτωση, οι Κούρδοι θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν τις εξεγέρσεις τους μέσω συγκεκριμένων παραπόνων πέρα από την απλή εθνική ταυτότητα, αλλά οι εξεγέρσεις τους απλώς ενίσχυσαν τη δυσπιστία της τουρκικής κυβέρνησης για οποιαδήποτε ελεύθερη έκφραση ανεξάρτητης κουρδικής ταυτότητας.
Η αντιπάθεια της τουρκικής κυβέρνησης στην κουρδική ταυτότητα μειώθηκε μετά τον θάνατο του Ατατούρκ το 1938. Διαδοχικές κυβερνήσεις στην Άγκυρα αγνόησαν περιοχές που κατοικούντο από Κούρδους καθώς εκσυγχρόνιζαν την οικονομία της Τουρκίας. Οι Τούρκοι δέχτηκαν τους Κούρδους, αλλά μόνο όταν οι Κούρδοι είχαν την εθνική και πολιτιστική τους ταυτότητα.
Κατά τις επόμενες δεκαετίες, η Τουρκία υπέστη ορισμένα περιστατικά πολιτικής αστάθειας λόγω Κουρδικών κινημάτων, αλλά η πολιτική βία συνήθως συνέβαινε στο πλαίσιο αριστερών και δεξιών εξτρεμιστών. Υπό αυτό το πλαίσιο γαλουχήθηκε το μελλοντικό ιδρυτικό μέλος του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος (Partiya Karkerên Kurdistan, ΡΚΚ) Abdullah Öcalan. Το Κόμμα εργάστηκε σκληρά για να αντιμετωπίσει την υποταγή των Κούρδων στη λεγόμενη ταξική πάλη και σχημάτισε το ΡΚΚ για να κάνει πραγματικότητα το σκοπό του. Ο Öcalan ξεκίνησε επίσημα την εξέγερση του ΡΚΚ το 1984, με στόχο την καταστολή των αντιπάλων των Κούρδων (Τούρκους).
 
Οι Ηνωμένες Πολιτείες προσέφεραν τυφλή στήριξη στην Τουρκία στον αγώνα της κατά του ΡΚΚ. Το ΡΚΚ ήταν μια μαρξιστική ομάδα η οποία ιδρύθηκε στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου. Ενώ τόσο το ΡΚΚ όσο και οι υποστηρικτές του στη Συρία - Μέση Ανατολή συνέχιζαν να μεγαλώνουν πληθυσμιακά, συνέχισαν να αυξάνουν σε μεγάλο βαθμό τις βίαιες επιθέσεις εντός Τουρκίας. Περιέργως, πέρασαν δεκατρία χρόνια - με φόντο μια πώληση όπλων της εποχής Κλίντον - πριν το Υπουργείο Εξωτερικών ορίσει επίσημα την ομάδα ως μια τρομοκρατική οντότητα. Ήταν μια αντιπαραγωγική ενέργεια: Η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης άλλαξε τα κίνητρα και την πραγματικότητα υπό την οποία δρούσε το ΡΚΚ και όλα τα κουρδικά φύλα της Μέσης Ανατολής.
Υπό τον Πρόεδρο Turgut Özal, η τουρκική κυβέρνηση είχε αρχίσει μεταρρυθμίσεις με το βλέμμα στραμμένο σε συμφωνία. Ο πρόωρος θάνατος του Özal κατέστρεψε αυτή την προσπάθεια, αλλά η σύλληψη του Öcalan το 1999 ανάγκασε την ομάδα να κινηθεί προς νέες κατευθύνσεις. Ο ίδιος ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν εξουσιοδότησε μυστική προσέγγιση το 2012, αλλά τελικά διέκοψε τις συνομιλίες του όταν πολλοί Κούρδοι στην Τουρκία ψήφισαν το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα (HDP) και όχι το δικό του Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ). Η ειρηνευτική διαδικασία Τουρκίας - ΡΚΚ είχε κάποια επιτυχία να προβάλει σχετικά με τις προσπάθειες των διαπραγματευτών της: Μια προσωρινή συμφωνία είδε το ΡΚΚ να βάζει τα όπλα του εντός Τουρκίας και πολλούς μαχητές να μετακινούνται στη Συρία.
Τα τελευταία χρόνια, η εξέλιξη της ομάδας έχει υπονομευτεί: Το κενό που προκλήθηκε από τον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας έδωσε στους Κούρδους της Συρίας την ευκαιρία να αυτοδιοικούνται. Πέτυχαν ορισμένα αξιομνημόνευτα αποτελέσματα, ενώ παράλληλα ορισμένοι αναλυτές αμερικανικών think tanks συνέχισαν να ”βαπτίζουν” την οργάνωση ως Μαρξιστική. Η ανεξάρτητη οργάνωση των Κούρδων μπορεί να χαρακτηριστεί με πολλούς τρόπους, όχι όμως ως Μαρξιστική.
Οι Κούρδοι έχουν επίσης προκαλέσει μία τεράστια επιτυχία για την παγκόσμια κοινότητα: οι κουρδικές πολιτοφυλακές νίκησαν την συντριπτική πλειοψηφία των ομάδων της Αλ Κάιντα στη βορειοανατολική Συρία. Ήταν επίσης απαραίτητες στον επίγειο αγώνα κατά του Ισλαμικού Κράτους.
Οι τουρκικές αρχές συχνά αντλούν ηθική ισοδυναμία μεταξύ του Ισλαμικού Κράτους και των κουρδικών ομάδων, αλλά αυτό δεν ισχύει για δύο λόγους: Πρώτον, υπάρχουν ακράδαντα στοιχεία που αποδεικνύουν πως οι υπάλληλοι της τουρκικής κυβέρνησης, η τουρκική υπηρεσία πληροφοριών και μέλη της ίδιας της οικογένειας του Ερντογάν υποστήριξαν και παρείχαν βοήθεια στο Ισλαμικό Κράτος. Δεύτερον, αφού η τουρκική κυβέρνηση άσκησε πιέσεις στη βελγική ασφάλεια για να συλλάβει αρκετούς Κούρδους ακτιβιστές με κατηγορίες τρομοκρατίας, το βελγικό δικαστήριο ξεκίνησε έρευνα σχετικά με τις τουρκικές κατηγορίες ενάντια στου Κούρδους και κατέληξε στο συμπέρασμα πως είναι αβάσιμες και ανυπόστατες. Αντίθετα, το δικαστήριο διαπίστωσε ότι το ΡΚΚ ήταν απλώς “ένα κόμμα σε μια μη διεθνή ένοπλη σύγκρουση”.
Καθώς η οικονομία της Τουρκίας καταρρέει, ο Ερντογάν έχει γίνει όλο και πιο εχθρικός προς τους γείτονές του. Ο βομβαρδισμός του Ιράκ - ειδικά στις περιοχές Yazidi Sinjar - έχει γίνει ένα συχνό φαινόμενο. Η Τουρκία μετέφερε αεροπορικώς βετεράνους του Ισλαμικού Κράτους στη Λιβύη παραβιάζοντας το εμπάργκο όπλων της Λιβύης πολλές φορές. Η Τουρκία δικαιολόγησε την εισβολή της στη βόρεια και ανατολική Συρία ως δημιουργία ενός ασφαλούς καταφυγίου, αλλά, στην πραγματικότητα, έχει γίνει μια ζώνη για αντι-κουρδική εθνική κάθαρση.
Τώρα ο Ερντογάν απειλεί την Ελλάδα. “Όταν έρθει η στιγμή για μια απόφαση, και το λέω ξεκάθαρα, όσοι στέκονται εναντίον της Τουρκίας εις βάρος της διακινδύνευσης της ασφάλειας και της ευημερίας των πολιτών της, πρέπει να πληρώσουν βαρύ τίμημα”, δήλωσε ο Ερντογάν στις 7 Σεπτεμβρίου. Ο Mesut Hakkı Caşın, στενός σύμβουλος του Erdoğan, απείλησε: «Οι πιλότοι μας θα καταρρίψουν σύντομα πέντε ή έξι από αυτούς [ελληνικά πολεμικά αεροσκάφη] και θα ξεκινήσουμε πόλεμο».
Η Τουρκία είναι τυχερή που για δεκαετίες, η μόνη εξωτερική δύναμη που παρείχε σημαντική βοήθεια στο ΡΚΚ ήταν η Συρία, ίσως με την ευλογία της Σοβιετικής Ένωσης και, μετά την κατάρρευσή της, η Ρωσία. Σαουδάραβες αξιωματούχοι επισκέπτονται τώρα ανοιχτά τη Βόρεια και Ανατολική Συρία.
Ενώ τα αμερικανικά όπλα που παρέχονται στη συριακή αμυντική δύναμη κατευθύνονται στον αγώνα της ομάδας ενάντια στην εξέγερση του Ισλαμικού Κράτους, η πιθανή σαουδαραβική βοήθεια στους Κούρδους δεν θα ήταν τόσο περιορισμένη. Ούτε και με αιγυπτιακή βοήθεια: Το Κάιρο παραμένει πεπεισμένο ότι ο σκοπός του Ερντογάν για τη στήριξη της ισλαμικής κυβέρνησης της Λιβύης είναι τελικά να παράσχει βοήθεια στη Μουσουλμανική Αδελφότητα και να απειλήσει την αιγυπτιακή ασφάλεια.
Η ομάδα του ΡΚΚ φαίνεται να έχει γυρίσει μια νέα σελίδα από τους προηγούμενους στόχους και τις συμπεριφορές της. Ωστόσο, όπως πολλές τρομοκρατικές ομάδες του παρελθόντος, το ΡΚΚ έχει επίσης φατρίες και ομάδες όπως τα Γεράκια της Ελευθερίας του Κουρδιστάν (TAK), οι οποίες δεν είναι τόσο επιφυλακτικές όσο ο Οτσαλάν.
 
 Το άρθρο Τούρκου καθηγητή, του Mehmet Efe Caman, που «ακυρώνει» την ρητορική του Ερντογάν και των συμβούλων του για τη συνθήκη της Λωζάνης και τις ευθείες απειλές εναντίον της Ελλάδας, παρουσιάζει στην σελίδα του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης ο Επίτιμος Αρχηγός ΓΕΕΘΑ, Στρατηγός Κωσταράκος.
Ο καθηγητής Μεχμέτ Εφέ Τζαμάν τόλμησε να εκφράσει μέσα από άρθρο του αντίθετη άποψη από το καθεστώς Ερντογάν, με αποτέλεσμα να δέχεται απειλές για τη ζωή του.
Συγκεκριμένα ο καθηγητής πριν από λίγες ώρες ανάρτησε το παρακάτω μήνυμα:
Με λιντσάρουν α) Τούρκοι εθνικιστές δεξιάς πτέρυγας (γκρίζοι λύκοι), β) Εθνικιστές αριστερής πτέρυγας (Kemalist ulusalcı), γ) Ισλαμιστές και Ερντογανιστές, δ) Παιδιά του βαθέως κράτους λόγω αυτού του άρθρου.
To άρθρο για το οποίο θέλουν να… εξαφανίσουν οι Τούρκοι τον καθηγητή:
Γράφει ο Mehmet Efe Caman –


Σε παλιότερα άρθρα έχω αναλύσει την προσέγγιση της Τουρκίας για την Ανατολική Μεσόγειο και τη θάλασσα του Αιγαίου. Έστω κι αν δέχτηκα πολλές αντιδράσεις, κατά τη γνώμη μου είναι πιστεύω σημαντικό να τα γράψω αυτά. Τη νοοτροπία πού έχουν για την εξωτερική πολιτική, τα ευρασιατικά στοιχεία βαθέως κράτους πού έφτασαν στην κυβέρνηση, μπορούμε να την κατανοήσουμε από τις σημερινές σκληρές και επιθετικές θέσεις της Τουρκίας. Όπως έχω αναφέρει η Τουρκία φαίνεται να έχει επιδιώξεις κατά παράβαση της συνθήκης της Λωζάννης.
Σε σημερινό βίντεο που διέρρευσε στα social media, ο Ντογού Περιντσέκ, μιλώντας σε εκπομπή του Αχμέτ Χακάν, αναφέρει πως τα θέματα στην Ανατολική Μεσόγειο δεν μπορούν να λυθούν με το δίκαιο και με διαπραγματεύσεις, αλλά με τη στρατιωτική ισχύ και μάλιστα με πόλεμο. Ο Περιντσέκ δεν είναι ένας από τους ηλίθιους του ισλαμιστικού πληρώματος. Άλλωστε αν ήταν εξ αυτών δεν θα απαντούσα.
Αλλά όπως είναι γνωστό, τα βαθύτερα τμήματα του καθεστώτος και ιδιαίτερα ο στρατιωτικός κλάδος του ναυτικού έχουν επιβάλει στον Ερντογάν και στον περίγυρό του, την επεκτατική θέση της λεγόμενης “Γαλάζιας Πατρίδας”, πού υπονομεύει τη συνθήκη της Λωζάννης. Όσο κι αν ο Ερντογάν προσπαθεί να ενθαρρυνθεί με το σόου που έκανε γύρω από το φυσικό αέριο στη Μαύρη Θάλασσα, “οι θεοί θέλουν κουρμπάνια”.
Αν προσέξουμε τους ήχους που φτάνουν από βαθιά, αντιλαμβανόμαστε τους ρυθμούς των τυμπάνων του πολέμου. Ο Ερντογάν αντιλαμβάνεται πως η εκλογική βάση του, σε ένα τέτοιο περιβάλλον οικονομικών προβλημάτων, οικονομικών δυσκολιών και παρακμής, δεν θα τα σκεφτεί αυτά αλλά θα βουτήξει στα νεοθωμανικά όνειρα. Μάλιστα ακόμα και τα καθεστωτικά κόμματα της λεγόμενης αντιπολίτευσης, υπερασπίζονται ένθερμα αυτή την επεκτατική ρητορική περί Γαλάζιας Πατρίδας.
Όπως ανέφερα, εγώ στα γραπτά μου έγραψα τις αλήθειες, καθώς σύμφωνα με τα κείμενα του διεθνούς δικαίου -με πρώτο τη συνθήκη της Λωζάνης- η ρητορική και οι θέσεις της Τουρκίας αποτελούν απόκλιση από το status quo και βρίσκονται πολύ μακριά από την γραμμή της λογικής. Αυτοί οι οποίοι προσπάθησαν να μου απαντήσουν μέσω των social media, οι περισσότεροι είναι άτομα που προσπαθούν να προστατεύσουν την Τουρκία και στηρίζουν την σημερινή της επεκτατική τάση. Ένα από τα κοινά τους επιχειρήματα είναι πως η Ελλάδα κατά παράβαση της συνθήκης της Λωζάνης εξόπλισε νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Αν και αυτά τα ζητήματα είναι πολύ τεχνικά, πρέπει να συνοψιστούν για να ενημερώσουν τους ανθρώπους. Όσο βαθύτερα πηγαίνουμε, τόσο περισσότερες πληροφορίες χρειάζονται.
Να διαιρέσουμε το Αιγαίο στα δύο;
Μια προσέγγιση από τον άξονα του δικαίου και της αδικίας του τύπου “Μα το Αιγαίο είναι μία μεγάλη θάλασσα! Ας την διαιρέσουμε σε δύο ίσα τμήματα” είναι πραγματικά αποκομμένη από την πραγματικότητα! Και από τη δικαιοσύνη επίσης. Τα κυριαρχικά δικαιώματα και τα σύνορα των κρατών είναι ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα των διεθνών σχέσεων και του διεθνούς δικαίου. Τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στα νησιά του Αιγαίου είναι αναμφισβήτητα. Αυτό που η Τουρκία αντιλαμβάνεται ως πρόβλημα είναι η εγγύτητα κάποιων ελληνικών νησιών προς την ακτή της Ανατολίας.
Αυτό όμως δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Εκτός από την Ίμβρο την Τένεδο τα Πριγκηπονήσια και όλα τα νησιά, νησάκια και βραχονησίδες που βρίσκονται σε απόσταση τριών μιλίων από την Ανατολία, όλα τα άλλα νησιά, νησάκια και βραχονησίδες ανήκουν στην Ελλάδα. Σε αυτό δεν είναι δυνατόν να λάβουμε υπόψιν κουβέντες καφενείου του τύπου “Μα αυτό είναι υπερβολικό!”.
Έδαφος χωρίς ιδιοκτήτη, είτε πρόκειται για ξηρά είτε για νησί, δεν διαφέρει, δεν σας ανήκουν. Τελεία! Η παράδοση αυτών των νησιών στην Ελλάδα έγινε με διεθνείς συνθήκες. Ούτε είναι κάποιο περιστατικό που συνέβη χτες. Η συνθήκη της Λωζάννης υπογράφηκε το 1923 και τα νησιά έμειναν στην Ελλάδα. Τα Δωδεκάνησα ήταν της Ιταλίας και όταν η Ιταλία έχασε τον πόλεμο μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην συνθήκη των Παρισίων αυτά τα νησιά πέρασαν στην Ελλάδα. Η Τουρκία δεν πρόβαλε κάποια αντίρρηση σε αυτό, ούτε υπήρχε άλλωστε κάποιο νομικό έδαφος για κάτι τέτοιο. Για αυτό και η Τουρκία δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να στείλει καν αντιπροσωπεία στο Παρίσι.
Όπως και το 1945
Ας διαπιστώσουμε τώρα το εξής. Τα νησιά όπως και η ηπειρωτική χώρα έχουν δικαιώματα σε υφαλοκρηπίδα, χωρικά ύδατα και ΑΟΖ. Αυτό η Τουρκία δεν το δέχεται. Εντάξει αλλά αυτό δεν έχει κάποια σημασία. Διότι υπάρχει ο κανόνας του διεθνούς δικαίου. Αυτό αναγράφεται στη σύμβαση για το θαλάσσιο δίκαιο του 1983. Ναι η Τουρκία δεν το υπέγραψε και για αυτό δεν την δεσμεύει.
Αλλά αυτός είναι επίσης ένας προφορικός κανόνας του διεθνούς δικαίου. Επιπλέον, η μη αναγνώριση αυτής της κατάστασης των νησιών, ουσιαστικά δεν αλλάζει τίποτα. Αυτό είναι το status quo. Η Ελλάδα δεν θα δεχτεί ποτέ την αλλαγή του status quo. Η κατάσταση είναι παρόμοια με αυτήν μετά το 1945, όταν οι Σοβιετικοί ζητούσαν βάσεις στα Στενά, ενώ ζητούσαν επίσης το Καρς και το Αρνταχάν. Γιατί δεν δέχτηκε η Τουρκία εκείνα τα αιτήματα; Μα διότι είχε δίκιο! Έτσι λοιπόν και σήμερα η Ελλάδα στο θέμα του στάτους κβο και των δικαιωμάτων των νησιών του Αιγαίου έχει δίκιο.
Γιατί εξοπλίζουν τα νησιά οι Έλληνες
Ας έρθουμε στο θέμα του εξοπλισμού των νησιών του Αιγαίου. Πότε το έπραξε αυτό η Ελλάδα; Μετά από την σύσταση της στρατιάς του Αιγαίου από την Τουρκία! Ποιος είναι ο λόγος που η Τουρκία εκτός του πλαισίου του ΝΑΤΟ, ίδρυσε τη στρατιά του Αιγαίου; Πρόκειται για μία στρατιά που στρέφεται κατά της Ελλάδας. Αυτό είναι το πρώτο. Και ο δεύτερος λόγος για τον οποίον η Ελλάδα εξόπλισε τα νησιά του Αιγαίου, είναι ότι μετά την απόβαση του 1974 στην Κύπρο, όπως είχε συμβεί και με την Κύπρο ξαφνικά σαν να έπεσε από τον ουρανό άρχισε να τίθενται στην επικαιρότητα θέματα του Αιγαίου. Κι όμως τα λεγόμενα θέματα του Αιγαίου πριν από το 1950 δεν υπήρχαν.
Μετά από το 1950 το Δημοκρατικό κόμμα, άρχισε να ακολουθεί μία πιο ενεργητική εξωτερική πολιτική. Για αυτό το λόγο και η Κύπρος έγινε ένα από τα πιο βασικά πεδία αγώνων. Όταν μετά το 1974 Τουρκία δεν απέσυρε την στρατιωτική της παρουσία από την Κύπρο και δεν αποκατέστησε εκ νέου, αυτά που επέβαλαν το σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, η Ελλάδα ανησύχησε. Και ακόμα περισσότερο όταν στην κατεύθυνση των πραξικοπηματιών στρατηγών στις αρχές της δεκαετίας του 80 συστάθηκε η KKTC, η Τουρκία πλέον από πλευράς διεθνούς δικαίου κατέστη εξολοκλήρου εισβολέας. Σήμερα καταγγέλλουμε την ρωσική εισβολή και ενσωμάτωση της Κριμαίας από τη Ρωσία, έτσι δεν είναι; Μα αυτή ακριβώς είναι η θέση της Τουρκίας στην Κύπρο.
Η Τουρκία που από το 1974 έκανε την επέμβαση της με την ιδιότητά της ως κράτος εγγυητής, σύμφωνα με τις συνθήκες Λονδίνο και Ζυρίχης που της απέδωσαν αυτή την ιδιότητα, δεν έπραξε αυτά που έπρεπε. Κι όμως ο επίσημος σκοπός της επέμβασης ήταν η εξουδετέρωση του πραξικοπήματος που είχε κάνει ο Νίκος Σαμψών μαζί με τα μέλη της ΕΟΚΑ. Αυτή ήταν η δικαιολογία. Το να επαναφέρουν δηλαδή το Σύνταγμα της Κύπρου. Να διασφαλίσουν τη συνταγματική τάξη στο νησί. Διότι εκείνες οι συνθήκες δεν έδιναν τη δυνατότητα στην Τουρκία να καταλάβει και να διαιρέσει την Κύπρο.
Σε αυτές τις συνθήκες η Ελλάδα φοβήθηκε πως η Τουρκία θα ακολουθούσε μία παρόμοια συμπεριφορά και στο Αιγαίο. Και εξόπλισε τα νησιά, για να διασφαλίσει την ελάχιστη τους άμυνα. Τι θα πει εξόπλισε; Ο ελληνικός στρατός βρίσκεται εκεί για να προστατέψει τα δικά του νησιά. Βλέποντας την σημερινή στάση του επεκτατικού καθεστώτος στην Άγκυρα μπορείτε να πείτε πως αυτή η κίνηση της Ελλάδας ήταν αχρείαστη; Η Τουρκία σήμερα δημόσια δηλώνει πως δεν αναγνωρίζει το πεδίο κυριαρχίας της γειτονικής χώρας. Αν υπό αυτές τις συνθήκες η Ελλάδα δεν μπορούσε να υπερασπιστεί τα νησιά της, αυτό κατά την γνώμη σας δεν θα αποτελούσε μία απειλή για την εδαφική της ακεραιότητα;
Η Τουρκία άλλαξε το status quo
Δείτε η διεθνής πολιτική προχωρά με δράσεις και αντιδράσεις. Η Τουρκία έκανε μία δράση και τώρα η αντίδραση σε αυτό είναι αναπόφευκτη. Η Τουρκία μετά το 1974, μη αποσύροντας τον στρατό της από την Κύπρο, έκανε αλλαγή στο status quo. Αυτή είναι η δράση. Ενώ η Ελλάδα ως αντίδραση εξόπλισε τα νησιά της στο Αιγαίο. Η Τουρκία από το 1974 και μετά κατέχει στρατιωτικά το 40% των εδαφών μιας άλλης χώρας. Μήπως υπάρχει ενόχληση που το λέω; Λυπάμαι αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Και μάλιστα αυτό με το σχέδιο Ανάν (απόσυρση στρατιωτών από το νησί και επανένωση της Κύπρου) το είχαν αποδεχθεί σιωπηλά και οι σημερινοί διαχειριστές της εξουσίας στην Άγκυρα.
Τώρα ο Περιντσέκ καθαρά εξέφρασε τις επιθυμίες της ομάδας της οποίας είναι εκπρόσωπος. Τι δηλώνει; Δηλώνει πως αυτή η ιστορία λύνεται με πόλεμο! Συμφωνείτε με αυτό; Αν η απάντησή σας είναι ναι, τότε σας έχω ένα κακό νέο. Αυτό δεν είναι πατριωτισμός. Αυτό λέγεται επεκτατισμός. Το θεμέλιο του θέματος είναι η λεπτή γραμμή ανάμεσα στο καλό και το κακό. Η Τουρκία σήμερα δυναμιτίζει τα θεμέλια της τάξης που έστησε η Λωζάνη. Αυτό αν το έκανε η Ελλάδα η Άγκυρα θα έπρεπε να υπερασπιστεί με όλη της την δύναμη τη συνθήκη της Λωζάνης. Για ποιο λόγο; Διότι Λωζάνη είναι που κατέστησε άκυρη την συνθήκη των Σεβρών, για αυτό! Αν δεν υπάρχει η Λωζάννη τότε ισχύει η συνθήκη των Σεβρών.
Η Τουρκία μοιάζει στρυμωγμένη στο κείμενο της Λωζάννης που αποτελεί όμως την εγγύηση για την ύπαρξη της. Δεν σκέφτεται όμως καθόλου το ποια είναι η εναλλακτική αυτού του κειμένου. Συγχωρέστε με αλλά αυτή είναι μία θέση όχι και πολύ έξυπνη. Και επιπλέον είναι μία θέση νομικά και ηθικά αδύναμη. Και το σημαντικότερο είναι μία επικίνδυνη θέση. Γιατί; Για την εδαφική ακεραιότητα για την οποία τόση αξία λέει πως δίνει η Τουρκία. Ελπίζω ότι οι ταραχοποιοί στην Άγκυρα και μερικοί τυχοδιώκτες δευτεροκλασάτοι αξιωματικοί με προφίλ σαν τον Ενβέρ Πάσα, να μην ρίξουν τη χώρα στην φωτιά.
 

Δείτε το βίντεο "ΤΟΥΡΚΙΑ | Καταρρέει η τουρκική οικονομία - Ξεκίνησε το BANK RUN

 
 
Ο εχθρός του εχθρού μας και ο εταίρος των «φίλων» μας.
Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται. Ούτε φυσικά όπως ορισμένοι «έμποροι της ενημέρωσης» μας τα παρουσιάζουν. Η γεωπολιτική στρατηγική δεν αναλύεται μόνο με οδηγό την συγκυρία αφού αυτή αλλάζει και μαζί της αλλάζουν και οι άνεμοι της τύχης. Η ιστορία της Μικρασιατικής καταστροφής που ακολούθησε τον «θρίαμβο» της συνθήκης των Σεβρών υπήρξε ένα φοβερά επώδυνο μάθημα για να επιτρέψουμε να οδηγηθεί στην λήθη. Η ιστορία μας πρέπει να μας διδάξει ότι είναι λάθος να πορευόμαστε με το «βλέποντας και κάνοντας» ενώ έπρεπε να αναλύουμε την πραγματικότητα και να χαράζουμε μακροχρόνια εθνική στρατηγική.

Η κρίση με την Τουρκία δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Εντάσσεται σε μια μακροχρόνια στρατηγική με σταθμούς το 1955, το 1974, το 1996. Η προσπάθεια «εξημέρωσης των λύκων» ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία. Γιατί οι λύκοι, όποιο χρώμα και να έχει το δέρμα τους, δεν εξημερώνονται, ούτε χορταίνουν «αίμα». Ούτε η προσπάθεια «καθυστερήσεων», όταν στερείται από την συνεχή και συνεπή προετοιμασία, έχει καμία λογική. Αν ο χρόνος, που υποτίθεται ότι κερδίζεις, λειτουργεί υπέρ του εχθρού σου, τότε προφανώς στερείσαι στρατηγικής. Αν στον κερδισμένο χρόνο ο εχθρός σου προετοιμάζεται και ισχυροποιείται ενώ εσύ αντίθετα αποδυναμώνεσαι τότε μοιραία συμβάλλεις σε αυτό που θα ακολουθήσει, τον διευκολύνεις να σου επιτεθεί. Είναι, επί του προκειμένου, αυτό που υφιστάμεθα σήμερα. Την ασύμμετρη απειλή του Τουρκικού αναθεωρητισμού. Φυσικά το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι θαλάσσιοι φυσικοί πόροι, όπως θέλουν να μας πείσουν κάποιοι «εκσυγχρονιστές» -Σημιτικοί ή αλλότριοι δεν έχει σημασία- που μας μιλάνε για «τις αλήθειες των άλλων»(Ιωακειμίδης) ή για «συνεκμετάλλευση» αφού όπως προαναφέραμε οι «λύκοι» δεν χορταίνουν αντίθετα όσο τρώνε τους ανοίγει η όρεξη.
Είναι επιτακτική ανάγκη η άμεση «οχύρωση» της χώρας με εξοπλισμούς και συμμαχίες εκ των ενόντων για την αντιμετώπιση της παρούσας απειλής. Σε αυτά τα πλαίσια η διπλωματική μάχη και η εξασφάλιση συμμαχιών με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τα Αραβικά Εμιράτα έχει μεγάλη σημασία. Ακόμα μεγαλύτερη φυσικά είναι η σημασία της συνεργασίας με την Γαλλία. Η υπογραφή της συμφωνίας με την Αίγυπτο, όπως και η συμφωνία των Πρεσπών ήταν αναγκαίες κινήσεις στην γεωπολιτική σκακιέρα. Όποιες επιφυλάξεις –ακόμα και ενστάσεις- διατυπώνονται δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν το μείζον. Μπορεί η συμφωνία να εξόργισε τον Ερντογάν –γιατί του χάλασε το «αφήγημα»- αλλά από την άλλη έδειξε ότι η Ελλάδα δεν είναι διατεθειμένη να αποδεχθεί τις αυθαιρεσίες του επιλέγοντας ακόμα και την σύγκρουση αν η Τουρκία εξακολουθεί να προσπαθεί να επιβάλλει αυθαίρετα τις «δικές της αλήθειες». Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και αυτοί που «κρατάνε πισινή», διατυπώνοντας ενστάσεις, μόνο εικασίες μπορούν να κατατεθούν σχετικά με το τι επιπλέον ήταν εφικτό στην παρούσα συγκυρία ή θα ήταν πιθανόν στο μέλλον.
Φυσικά θα πρέπει να μελετήσουμε με ψυχραιμία εκτός από την στρατηγική των Τούρκων –η οποία είναι μάλλον εμφανής- και τις τακτικές τους κινήσεις. Στα πλαίσια αυτά θα πρέπει να ερευνήσουμε τις συμμαχίες τους οι οποίες, στη βάση του κοινού συμφέροντος, είναι πιο σταθερές και εκείνες που είναι συγκυριακές και συνάπτονται στο βαθμό που εξυπηρετούν τις εκβιαστικές κινήσεις της Άγκυρας. Θα πρέπει να αναζητήσουμε –με βάση γεωστρατηγικά, οικονομικά, θρησκευτικά και εν γένει πολιτισμικά δεδομένα- ποιες από τις συμμαχίες έχουν βάθος και μακροχρόνια προοπτική. Δηλαδή να αναλύσουμε στα πλαίσια μιας ανάλυσης στρατηγικού βάθους ποιοί είναι οι «φίλοι» και ποιοι «εχθροί» των γειτόνων μας. Το ερώτημα αυτό ασφαλώς αφορά πρωτίστως και την Ελλάδα. Ποίοι μπορεί να υπολογίζονται, φυσικά στη βάση κοινών συμφερόντων, «φίλοι» και ποιοι όχι. Επιπλέον ποιοι από αυτούς μπορούν να παίξουν ενεργό ρόλο στην διασφάλιση της εθνικής μας κυριαρχίας.
Σε αυτά τα πλαίσια –ασφαλώς και στα όρια αυτής της περιληπτικής προσέγγισης- πρέπει να εξετάσουμε πόσο σοβαρή είναι η «απομόνωση» της Τουρκίας από την Ε.Ε. –κυρίως από την Γερμανία που «μοιράζει την τράπουλα»- και από τις Η.Π.Α. και από την άλλη πλευρά θα πρέπει να ερμηνεύσουμε την αναπτυσσόμενη «φιλία» της με την Ρωσία. Η αργή αλλά εμφανής «απόσυρση» των Η.Π.Α. από την ευρύτερη περιοχή και η εργώδης προσπάθειες για την πολιτική και οικονομική απομόνωση της Ρωσίας καθιστούν την Τουρκία πολύτιμο εταίρο. Η παραχώρηση ρόλου στην Μέση Ανατολή(Ιράκ, Συρία) -παρά τις παραγγελίες των S400 και την συνεργασία με το Ιράν- είναι ενδεικτική των παραχωρήσεων που είναι διατεθειμένη η υπερδύναμη να κάνει προκειμένου να εξασφαλίσει έναν έστω και δύστροπο «χωροφύλακα» στην περιοχή. Αν μάλιστα οι παραχωρήσεις αυτές είναι σε βάρος τρίτων –εν προκειμένω της Ελλάδας- η «κατανόηση» -στις «αλήθειες των άλλων»- από τις ΗΠΑ καθίσταται ευχερής.. Με δεδομένο ότι προς Δυσμάς έχουν απομονώσει την Ρωσία με την ένταξη στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. των χωρών του πρώην Ανατολικού Μπλοκ το ενδιαφέρον τους επικεντρώνεται Νότια. Εκεί είναι η Τουρκία.
Η Γερμανία από την πλευρά της, -δίχως να παραβλέπουμε το πρόβλημα που συνιστούν οι Τούρκοι ψηφοφόροι και το μεταναστευτικό- καθορίζεται κυρίως από τα οικονομικά συμφέροντα. Οι Γερμανικές επενδύσεις, τα εξοπλιστικά αλλά και οι εν γένει εμπορικές συναλλαγές την μετατρέπουν σε μακροχρόνιο στρατηγικό «συνοδοιπόρο» της Τουρκίας. Η πολιτική της δεν πρόκειται να διαφοροποιηθεί σημαντικά στο μέλλον. Θα προτάσσει πάντα το «καρότο» έναντι του μαστιγίου έχοντας άλλωστε την βεβαιότητα ότι ένα μεγάλο μέρος του «καρότου» θα καταλήξει τελικά στην Γερμανία –ενώ θα έχει πληρωθεί από το σύνολο της Ε.Ε.-.
Αλλά γιατί δεν ανησυχεί η Δύση για το «φλερτ» της Τουρκίας με την Ρωσία; Φυσικά γιατί γνωρίζει πολύ καλά –όπως το γνωρίζουν και οι εμπλεκόμενοι- ότι δεν υπάρχει περίπτωση αυτό να καταλήξει σε «γάμο». Αυτός είναι ο λόγος που τα «νάζια» του Ερντογάν γίνονται ανεκτά με απλές «επιπλήξεις» για το θεαθήναι. Η Τουρκία δίχως το οικονομικό οξυγόνο της Δύσης θα «πεθάνει» ακαριαία από ασφυξία. Οι Δυτικές επενδύσεις δεν αναπληρώνονται ούτε γι’ αστείο από τα κεφάλαια του Κατάρ -τα οποία άλλωστε στο μεγαλύτερο ποσοστό τους θα αποχωρήσουν αν κλείσουν οι αγορές της Ε.Ε. και των Η.Π.Α.-. Ούτε οι αγορές της Δύσης μπορούν να αναπληρωθούν για την Τουρκία από εκείνες της Ρωσίας και των όποιων άλλων χωρών της Ασίας ή της Αφρικής. Δίχως την Δύση η Τουρκία θα καταρρεύσει σαν γυάλινος πύργος. Αυτοί είναι οι λόγοι που και από τις δύο πλευρές συντηρήθηκε ένας λαϊκός μύθος για την ένταξη της στην Ε.Ε. κάτι το οποίο δεν υπήρχε ποτέ πιθανότητα να πραγματοποιηθεί. Κανένας δεν θα αποδεχόταν την μαζική μετεγκατάσταση Τούρκων στην Ευρώπη η οποία θα ακολουθούσε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Από την πλευρά της Ρωσίας η Τουρκία αποτελεί ανάχωμα για την ανάπτυξη της επιρροής της στην Μέση Ανατολή. Γνωρίζει ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να αποσχισθεί από την Δύση. Γνωρίζει ότι η στρατηγική και οικονομική της αναβάθμιση την μετατρέπει δυνητικά σε επικίνδυνο παράγοντα για τα συμφέροντά της. Ο εναγκαλισμός της είναι συγκυριακός και δεν στηρίζεται τόσο στις οικονομικές συναλλαγές όσο στην προσπάθεια της να εντείνει τις αντιθέσεις και να αποδυναμώσει το ΝΑΤΟ. Αντίθετα η στρατηγική των αγωγών, που είχε εγκαινιαστεί την περίοδο 2004-2009, με την «παράκαμψη» της Τουρκίας, υποβάθμιζε τον στρατηγικό της ρόλο. Ενίσχυε τις σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και της Βουλγαρίας -παραδοσιακής συμμάχου της Ρωσίας- εγκαθιστώντας ταυτοχρόνως στα Ελληνο-Τουρκικά σύνορα τον «φράχτη» των Ρωσικών συμφερόντων. Η ανάπτυξη των διμερών σχέσεων –χωρίς να τίθεται υπό αμφισβήτηση η σταθερή προσήλωσή μας στις αξίες αλλά και τις στρατηγικές συμπορεύσεις με την Δύση- προωθούσε τα Ελληνικά συμφέροντα αλλά και την εθνική ασφάλεια. Το ίδιο άλλωστε συνέβη και με την ανάπτυξη των σχέσεων με την Κίνα μέσω και της επένδυσης της COSCO στον Πειραιά.
Η ανάπτυξη των αγωγών δεν έθετε υπό αμφισβήτηση τις στρατηγικές, μακροχρόνιες και σταθερές για πάνω από έναν αιώνα συμμαχίες της Ελλάδας. Άλλωστε η Γερμανία έχει προωθήσει την κατασκευή του NorthStream 1 και προχωρά και στην κατασκευή του NorthStream2 παρά τις πιέσεις από διάφορες πηγές και τις απειλές των ΗΠΑ. Πιέσεις οι οποίες αυξήθηκαν με αφορμή την πρόσφατη δηλητηρίαση του επικεφαλής της Ρωσικής αντιπολίτευσης –το γεγονός βέβαια αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει και άλλες εκδοχές ως προς το συμβάν- Αλεξέι Ναβάλνι. Το ίδιο συμβαίνει και με τον TurkishStream παρά τις αντιδράσεις των ΗΠΑ και παρά το γεγονός ότι οι σχετικές διαδικασίες ξεκίνησαν μια δεκαετία μετά την υπογραφή των σχετικών συμφωνιών μεταξύ Ελλάδος-Ρωσίας και Βουλγαρίας. Οι Ελληνο-Ρωσικοί αγωγοί θα ήταν ήδη σε λειτουργία αν η χώρα δεν είχε την ατυχία εν μέσω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης να έχει ως δεύτερο κόμμα εξουσίας το ΠΑΣΟΚ. Η συμβολή του στην αποσταθεροποίηση και εν συνεχεία στην πρόωρη πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή ενταφίασε τους αγωγούς ικανοποιώντας τις επιδιώξεις των ΗΠΑ. Το γεγονός ότι οδηγηθήκαμε στην χρεωκοπία, με καταστροφικές επιπτώσεις μπορεί να θεωρηθεί και ως «παράπλευρη απώλεια» της «τιμωρίας» Καραμανλή.
Η ζημιά που προκάλεσε ο κύριος Παπανδρέου(και το ΠΑΣΟΚ φυσικά) στον τόπο δεν θα μπορούσε να βρει πιο έγκυρη έκφραση από τις διατυπώσεις του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη: «Η διετής κυβέρνηση η δική μας οδήγησε σε αδιέξοδα. Οικονομικά, εθνικά, κοινωνικά. Οδήγησε σε φτώχεια και αποσύνθεση, εθνική ταπείνωση και εθνική αναξιοπρέπεια και τέλος οδήγησε σε εθνική αποδιοργάνωση. […] Ο κ. Παπανδρέου δεν μπορεί να παραμένει στην παράταξη γιατί έχει διαρρήξει τις σχέσεις μας με το λαό και έχει διαρρήξει και τις σχέσεις μας με τους Ευρωπαίους. […] Ο κύριος Παπανδρέου δεν πρέπει να είναι υποψήφιος, μόνο σε αποικία μπορεί να είναι υποψήφιος με τέτοια προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα.»(MEGA, 4/12/2011). Τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων; Άλλωστε είχε αντιταχθεί και στις ιδιωτικοποιήσεις Ολυμπιακής, ΟΤΕ, Λιμένος Πειραιώς απλώς δεν πρόλαβε να τις εμποδίσει. Εμπόδισε όμως την τροποποίηση του άρθρου 16 του Συντάγματος με αποτέλεσμα να παραμείνει η τριτοβάθμια «συντεχνιακών συμφερόντων υποτελής».
Επανερχόμενοι στο βασικό θέμα, υπάρχει ένα ερώτημα που χρήζει ουσιαστικής και εμπεριστατωμένης απάντησης. Ποια στρατηγική πρέπει να χαράξει η χώρα; Ποίοι είναι οι στρατηγικοί φίλοι –στη βάση του αμοιβαίου συμφέροντος φυσικά- και ποιοι οι «εχθροί»; Δεν τίθεται φυσικά σε καμία περίπτωση υπό αμφισβήτηση η στρατηγική επιλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή για την ένταξη της χώρας στην Ενωμένη Ευρώπη. Παρά τις όποιες αμφιβολίες υπάρχουν για την βιωσιμότητα του σχεδίου της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης -μετά τις εξελίξεις των τριών τελευταίων δεκαετιών- ο προσανατολισμός μας παραμένει σταθερός. Ακόμα και μετά την αποδεδειγμένη και επανειλημμένη απροθυμία των εταίρων να μας συμπαρασταθούν. Ούτε η συμπόρευση με τις ΗΠΑ τίθεται υπό αμφισβήτηση παρά τις οδυνηρές εμπειρίες από τον ρόλο τους στο Κυπριακό. Όταν όμως, διαπιστωμένα, ο –με δική του ευθύνη- εχθρός μας είναι «προνομιακός εταίρος» των «φίλων» μας μήπως πρέπει να χτίσουμε πάλι «γέφυρες» με τον εχθρό του εχθρού μας στα πλαίσια την ανάπτυξης διμερών σχέσεων όπως έχει απαράγραπτο δικαίωμα να κάνει κάθε πραγματικά ανεξάρτητο κράτος; Μήπως πρέπει, για να είμαστε λιγότερο εκτεθειμένοι, στον «εταίρο» των «φίλων» μας να σταματήσουμε να αισθανόμαστε –και να συμπεριφερόμαστε- ως υποτελείς σε αυτούς; Αν το ΝΑΤΟ είναι «κλινικά νεκρό» και η Ε.Ε. -υπηρετώντας οικονομικά συμφέροντα- ηθικά εκτροχιασμένη, τι δέον γενέσθαι;
Αντωνάκος Αντώνης
07-09-2020
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.                http://www.antonakos.edu.gr
 
Απίστευτη ντροπή: Ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου Ανθρωπ. Δικαιωμάτων βραβεύτηκε από το καθεστώς ΕρντογανΑυτά είναι τα ανδρείκελα της Ευρώπης - Γελοίοι, τραγικοί, μοιραίοι και επικίνδυνοι - Δέχονται να πάρουν βραβεία από τον «σουλτάνο» που πραγματοποιεί γενοκτονίες.
Πρόκειται για ένα καθεστώς που καταπατά κάθε ανθρώπινο δικαίωμα, καταλύει οποιοδήποτε μορφή ελευθερίας και αναμφίβολα δείχνει καθημερινά τον ανύπαρκτο σεβασμό που έχει απέναντι στο γυναικείο φύλο.
Ο λόγος, για το καθεστώς του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που οι έννοιες της ελευθερίας, του αυτοπροσδιορισμού και του σεβασμού των ανθρωπίνων δκαιωμάτων, δεν υπάρχουν καν στο τουρκικό λεξιλόγιο.

 
Η Τουρκία είναι πρώτη στον κατάλογο με τις χώρες που έχουν διαπράξει τις περισσότερες παραβιάσεις από το 1959, όταν δημιουργήθηκε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανρωπίνων Δικαιωμάτων, έχοντας 3.645 καταδίκες από το δικαστήριο. Αυτή την περίοδο, σύμφωνα με την Πλατφόρμα για την Ανεξάρτητη Δημοσιογραφία, 92 δημοσιογράφοι παραμένουν φυλακισμένοι.
Αυτή η χώρα που κατεξοχήν καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα, δείχνοντας σε καθημερινή βάση παγκοσμίως το σκληρό της πρόσωπο, θα λάβει την ...τίμη, να βραβεύσει τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), γεγονός που μόνο ως η «απόλυτη ειρωνία», θα μπορούσε να χαρακτηριστεί!
Και το χειρότερο, ο Ευρωπαίος «μαϊντανός» δέχεται να βραβευθεί από τους Τούρκους. Αδιανόητο! Πόση γελοιότητα να αντέξει η «Γηραιά Ήπειρος», πόσους «σφουγκοκωλάριους» των Βρυξελλών κατώτερους των περιστάσεων;
 
Λίγα μόλις 24ωρα μετά τον θάνατο της Τουρκάλας δικηγόρου Εμπρού Τιμτίκ, που έκανε απεργία πείνας για 238 ημέρες μετά την καταδίκη της, πέρυσι, για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) Ρόμπερτ Σπάνο πραγματοποίησε την Πέμπτη επίσημη επίσκεψη στην Τουρκία, εξοργίζοντας τους υπέρμαχους των ανθρώπινων δικαιωμάτων, και φέρνοντας στο φως το πρόσωπο ενός «χαϊδεμένου» Σουλτάνου που κρύβεται πίσω από μία υποκριτική Ευρώπη.
Ο Σπάνο συνομίλησε με τον Τούρκο υπουργό Δικαιοσύνης Αμπντουλχαμίτ Γκουλ, ενώ συναντήθηκε και με τον Τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν. Θύελλα αντιδράσεων ξεσήκωσε το γεγονός ότι ο Ιταλοϊσλανδός νομικός, που ανέλαβε την προεδρία του ΕΔΑΔ τον Μάιο, προσκλήθηκε στην Τουρκία για να λάβει τιμητικό διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης.
Ο λόγος, δεν είναι άλλος από το ότι χιλιάδες πανεπιστημιακοί έχουν γίνει στόχος διώξεων στην Τουρκία μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου του 2016. «Δεν είμαι βέβαιος σε ποιο βαθμό είναι ικανοποιητικό να γίνεται κανείς τιμητικό μέλος ενός πανεπιστημίου το οποίο έχει εκδιώξει αδίκως και έχει ωθήσει στην ανεργία και τη φτώχεια εκατοντάδες ακαδημαϊκούς» σχολίαζε την Πέμπτη ο Μεχμέτ Αλτάν, Τούρκος συγγραφέας και πανεπιστημιακός, σε ανοιχτή επιστολή του, μέσω της οποίας εξέφραζε τη διαμαρτυρία του προς τον πρόεδρο του ΕΔΑΔ.
Ο Αλτάν κρατήθηκε επί σχεδόν δύο χρόνια με την κατηγορία ότι ενεπλάκη στο πραξικόπημα και δεν μπόρεσε να ανακτήσει τη θέση του στο πανεπιστήμιο, παρά την αθώωσή του. Υπέρμαχοι των ανθρώπινων δικαιωμάτων ζήτησαν εξάλλου από τον Σπάνο να μην «επικυρώσει» με την επίσκεψή του την εργαλειοποίηση της Δικαιοσύνης από τις τουρκικές Αρχές, προκειμένου να τιμωρούν τους αντιφρονούντες.
Η Ένωση Ανθρώπινων Δικαιωμάτων υπενθύμισε στον Σπάνο την υπόθεση του Οσμάν Καβαλά, του Τούρκου επιχειρηματία και φιλάνθρωπου ο οποίος κρατείται με την κατηγορία «της απόπειρας ανατροπής της κυβέρνησης» και του Σελαχατίν Ντεμιρτάς, του πρώην επικεφαλής του φιλοκουρδικού κόμματος HDP, ο οποίος κατηγορείται για «τρομοκρατία».
Δευτέρα, 31 Αυγούστου 2020 01:28

Οι «Μέτοικοι» του Αντώνη Αντωνάκου

Γράφτηκε από

 

Οι «Μέτοικοι».
«Η ζώσα πραγματικότητα είναι αναμφισβήτητα σύνθετη. Δεν αντιμετωπίζεται με παραδοσιακούς φορμαλισμούς ή παλιές και ξεπερασμένες ιδέες. Το κυριότερο, μεταβάλλεται δημιουργώντας καινούριες ανάγκες. Εξ ου και η προσαρμοστικότητα συνιστά πλεονέκτημα. Σε ισχυροποιεί στον πολιτικό ανταγωνισμό.» Γ. Πανταγιάς, protothema.gr, 22/8
Σπουδαία ιδιότητα η «προσαρμοστικότητα», όταν δεν υπαγορεύεται από την προσωπική ανάγκη προσχώρησης σε μια νέα σημαία ευκαιρίας. Όταν αναγνωρίζεις ότι οι ιδέες και τα σχήματα που υπηρέτησες στο παρελθόν έχουν χρεοκοπήσει –όχι ως σχήματα νομής της εξουσίας αλλά λόγω λαθών και δομικών αντιφάσεων- οφείλεις πριν αλλάξεις «φανέλα» να αναγνωρίσεις το λάθος σου. Γιατί οι ιδέες δεν αναφύονται από μόνες τους. Δεν φυτρώνουν στην έρημο. Άνθρωποι τις διατυπώνουν και άνθρωποι τις υπηρετούν. Γι’ αυτό όταν ανακαλύπτουν το λάθος τους –αν είναι ειλικρινείς- το πρώτο που κάνουν είναι να το ομολογήσουν. Όπως έκανε ο Λ. Κύρκος, ή ο Τ. Λαζαρίδης στο «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι». Ή ο Χρυσοχοΐδης λέγοντας «Η διετής κυβέρνηση η δική μας οδήγησε σε αδιέξοδα. Οικονομικά, εθνικά, κοινωνικά. Οδήγησε σε φτώχεια και αποσύνθεση, εθνική ταπείνωση και εθνική αναξιοπρέπεια», MEGA, 4/12/2011.

 

Σε διαφορετική περίπτωση εγείρονται υπόνοιες ότι ετοιμάζεσαι για «Μετοικεσία» σε αναζήτηση άλλης «εύφορης κοιλάδας». Όταν μάλιστα αναλώνεσαι στην διατύπωση θολών αναλύσεων μιλώντας για τις «ιστορικές διαιρέσεις» που «δεν αλλάζουν μόνο.Ανασυντάσσονται και με διαφορετικά κριτήρια. Με κέντρο αναφοράς το δίπολο συντήρηση-πρόοδος αξιολογούνται για τις πολιτικές που ο καθένας πρεσβεύει.»! Είναι ενδιαφέρον ότι το δίπολο πια δεν είναι η Δεξιά που -πριν «πεθάνει» το 1981- πρόλαβε να αποκαταστήσει την δημοκρατία και να βάλλει την Ελλάδα στην Ευρώπη κόντρα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τις «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις» αλλά το «δίπολοσυντήρηση-πρόοδος». Ούτως εχόντων των πραγμάτων αν βαπτίσουμε προοδευτικές τις εξαγγελίες του ΚΚΕ ή του Ελληνική Λύση μπορούμε να προσχωρήσουμε «αξιοπρεπείς» στις τάξεις τους. Αρκεί για ξεκάρφωμα να «διαπιστώσουμε» -μόνοι μας φυσικά- ότι το κόμμα που θα προτιμήσουμε έχει εγκαταλείψει τις «παρωχημένες και αποτυχημένες συνταγές που το κόμμα τους κατά καιρούς ακολούθησε». Οπότε, με δεδομένο ότι το κοστούμι του προοδευτισμού είναι allsize, δικαιολογούνται τα πάντα.
Κάτω από αυτό το «λευκό σεντόνι» επιχειρείται να καλυφθεί κάτι που σιγά-σιγά αναδύεται ως «δύσκολο, αλλά ενδιαφέρον εγχείρημα» δηλαδή η «σύνθεση δεξιών, κεντρώων και κεντροαριστερών». Βέβαια κάποιος θα μπορούσε να αντιτείνει ότι αυτή η «σύνθεση» -για να μην μπερδευόμαστε η «συγκατοίκηση»- έχει ως συνεκτική ουσία το δέλεαρ της εξουσίας και της προσωπικής επιβίωσης. Άλλωστε και ο κύριος Πανταγιάς υποστηρίζει ότι στην κυβέρνηση ενώ: «συνυπάρχουν δυνάμεις με διαφορετικές καταβολές» δεν πρέπει να υπάρχει παρανόηση γιατί «Η συνεκτική τους ουσία δεν είναι οι ιδεολογικοί προσανατολισμοί της Ν.Δ., αλλά η αμιγώς πολιτική και προγραμματική ταυτότητα των κυβερνητικών επιλογών». Τώρα σε τι συνίσταται ακριβώς αυτή η προοδευτική -γιατί διαφορετικά δεν θα την επικροτούσε- «προγραμματική ταυτότητα» απομένει στον κύριο Πανταγιά να μας το αναλύσει.
Είναι, σε κάθε περίπτωση, θετικό ότι –κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία(;)- αρκετά στελέχη της πάλαι ποτέ «Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης»- έχουν ανακαλύψει την ανάγκη να προηγηθεί η ανάπτυξη της κατανάλωσης. Αυτό από μόνο του αποτελεί την έμπρακτη καταδίκη της «εγκληματικής» πρώτης 8ετίας όταν η χώρα παραδόθηκε σε έναν αχαλίνωτο καταναλωτισμό. Όταν εξ αιτίας αυτής της πολιτικής «εγκαταστάθηκε στο τιμόνι της οικονομίας ο αυτόματος πιλότος του Δημοσίου Χρέους και των άλλων ανελαστικών(πελατειακών) δαπανών»(Λάζαρης, 1988). Όταν το Δημόσιο Χρέος από το 30% το 1981 απογειώθηκε με αποτέλεσμα ο Παπανδρέου να πει το 1993 ότι «ή θα το μειώσουμε ή θα μας καταστρέψει». Επιβεβαιώνοντας, βέβαια το ΠΑΣΟΚ τον εαυτό του δεν έκανε τίποτα κατά την νέα 11ετή διακυβέρνηση του. Χαρακτηριστικά, επί Σημίτη και σε ευνοϊκές οικονομικές συγκυρίες, το χρέος που ήταν 108,7% του ΑΕΠ το 1995 αυξήθηκε σε 109,9% το 2003. Επειδή η αύξηση μπορεί να φανεί σε κάποιους μικρή να σημειωθεί ότι την ίδια περίοδο(1995-2003) άλλες χώρες της ΕΕ μείωσαν δραστικά το χρέος τους. Συγκεκριμένα Βέλγιο(-31,8%), Ιταλία(-16,9%), Ισπανία(-14,9%), Ολλανδία(-24,1%), Ιρλανδία(-49,1%).
Βεβαίως δεν είναι μόνο ο κύριος Πανταγιάς που επιχειρεί αύτη την πολιτική πιρουέτα. Έχουν προηγηθεί και άλλοι. Είναι χαρακτηριστικό επί του προκειμένου το άρθρο(ΝΕΑ, 31/7/2020) του Πρετεντέρη με τον εύγλωττο τίτλο «Συνασπισμός». Όπως σημειώνει σε αυτό ο δημοσιογράφος «Στην πραγματικότητα έχουμε μια -κυβέρνηση συνασπισμού της Δεξι­άς. του Κέντρου κι ενός αξιόλογου (αν όχι ποσοτικά, σίγουρα ποιοτικά...) τμήματος της Κεντροαριστεράς.»!! Για να συμπληρώσει ότι «Το κύριο χαρακτηριστικό όμως των καιρών είναι ένα βαθύ ρήγμα. Ένα ρήγμα όχι ταξικό ή ιδεολογικό αλλά αυθεντικά πολιτισμικό. Ένα ρήγμα που δεν υπακούει σε κάποια αντίθεση Δεξιάς/Αριστεράς - η οποία άλλωστε ουδέποτε υπήρξε κυρίαρχη στην Ελλάδα αν εξαιρέσουμε την περίοδο του Εμφυλίου...». Εδώ η «προγραμματική ταυτότητα» αντικαθίσταται από το «πολιτισμικό ρήγμα», επιβεβαιώνοντας ότι με το κατάλληλο «γλωσσικό ρούχο» μπορείς να ντύσεις σχεδόν τα πάντα. Βεβαίως οφείλουμε να παρατηρήσουμε -σχετικά με το πότε ήταν κυρίαρχη η ρήξη Αριστεράς/Δεξιάς- ότι στις διάφορες φάσεις του εμφυλίου πρωθυπουργοί ήταν οι Παπανδρέου, Πλαστήρας και τελικά, στη μεγάλη σύγκρουση, ο διάδοχος του Βενιζέλου στο κόμμα Φιλελευθέρων Σοφούλης. Φαίνεται ότι για τον κύριο Πρετεντέρη αυτή είναι η διαίρεση. Από την μια το ΚΚΕ(Αριστερά) και από την άλλη όλοι οι υπόλοιποι(Δεξιά). Βεβαίως αν ήταν Δεξιά μέχρι τον Αύγουστο του 1949 δεν γίνεται ως εκ θαύματος την επομένη να έγιναν Κεντροαριστερά.
Αυτό όμως που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ένα άλλο σημείο του άρθρου. Γράφει ο Πρετεντέρης: «Αν ο Συνασπισμός αυτός καταφέρει να διατηρήσει μια λειτουργική ενότητα έχει τα εχέγγυο να μετατραπεί σε ένα σύστημα εξουσίας με μονιμότερα χαρακτηριστικά.»(!!!) ολοκληρώνοντας ένα συλλογιστικό σχήμα σύμφωνα με το οποίο τις εκλογές δεν τις κέρδισε η Ν.Δ. αλλά ένας συνασπισμός, συγκεκριμένα: «Το «αντί-ΣΥΡΙΖΑ» ρεύμα έβγαλε από τις κάλπες έναν «αντί-ΣΥΡΙΖΑ» συνασπισμό.». Όλα δείχνουν ότι δεν πρόκειται για συμπτώσεις αλλά για μια συντονισμένη προσπάθεια μετάλλαξης της παράταξης που μεταπολεμικά και μεταπολιτευτικά ανόρθωσε την Ελλάδα σε κάτι νέο. Κάτι σαν την Ένωση Κέντρου του 1961. Ότι δεν πρόκειται απλώς για την αγωνία πολιτικής επιβίωσης ορισμένων προσώπων αλλά για οργανωμένο και συντονισμένο σχέδιο. Που δεν φαίνεται να είναι καν τόσο απλό όσο το παρουσιάζει η ΕΣΤΙΑ με άρθρο υπό τον τίτλο «Συγκυβέρνηση Μητσοτάκη-Σημίτη». Δεν πρόκειται απλά για την «εισβολή» ενός λόμπυ εξουσιαστών σε μια νέα «εύφορη κοιλάδα». Τα στοιχεία που παραθέτει η ΕΣΤΙΑ -με ονόματα και διευθύνσεις- είναι διαφωτιστικά όπως και κάποιες στιχομυθίες. Το θέμα βεβαίως δεν είναι η αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού που σε κάθε περίπτωση όταν είναι αναγκαία οφείλει να γίνεται αλλά τι υπάρχει πίσω από αυτές τις κινήσεις. Από αυτό το κατά τα φαινόμενα στρατηγικά οργανωμένο σχέδιο «μετοικεσίας». Τι επιδιώκουν οι «Μέτοικοι» και τι οι υποδοχείς τους; Ποίος στο τέλος θα βγει κερδισμένος και ποιος χαμένος; Αρκεί να μην χάσει ο τόπος και η κοινωνία. Γιατί ο «συνασπισμός εξουσίας»(Ένωση Κέντρου) του 1961 σκόρπισε στα εξ ων συνετέθη ανοίγοντας τον δρόμο στην χούντα και τα δεινά της Κύπρου αλλά και της Ελλάδας.
Κλείνοντας αξίζει να παραθέσουμε μια παρατήρηση της ΕΣΤΙΑΣ: «Μόνο ο Γιώργος Πανταγιάς έχει μείνει αναξιοποίητος»(!). Να συμπληρώσουμε επίσης ότι έχει δίκιο όταν λέει ότι «Τα αγάλματα είναι στο μουσείο…» αλλά με την παρατήρηση ότι στην Νοταρά, αν δεν κάνω λάθος, δεν υπήρξε ποτέ γλυπτοθήκη.
Αντωνάκος Αντώνης
30-08-2020

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.                http://www.antonakos.edu.gr

 

Προοδευτικά και άλλα… φληναφήματα.
«Πόσο «ηθική» μπορεί να είναι η εξωτερική πολιτική; Σε ποιον βαθμό θα πρέπει να στηρίζεται στα συμφέροντα και σε ποιον σε αξίες, αρχές και ηθική; […] Αυτά είναι κρίσιμα ερωτήματα για κάθε πολιτικό ηγέτη και κάθε πολιτική δύναμη, ιδιαίτερα για μια προοδευτική πολιτική δύναμη σε μια σύγχρονη δημοκρατική χώρα.» Π. Ιωακειμίδης, tovima.gr, 21/8/2020.
Ο ομότιμος καθηγητής του ΕΚΠΑ -και μέλλος της ΚΕ του ΚΙΝΑΛ- μας το ξεκαθαρίζει από την αρχή: είναι «ιδιαίτερα οι προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις» που οφείλουν να απαντήσουν στο ερώτημα. Εξωτερική πολιτική σύμφωνα με την ηθική ή σύμφωνα με το συμφέρον; Απαντώντας ο ίδιος και περιορίζοντας το στις Ευρωπαϊκές δημοκρατικές χώρες αποφαίνεται ότι καμία δεν μπορεί «να αγνοεί την ηθική» αλλά ότι: «Θα πρέπει πάντοτε να επιτυγχάνει ένα τουλάχιστον έντιμο μείγμα ανάμεσα στις αξίες και τα συμφέροντα». Αυτό που αποφεύγει να μας αποκαλύψει ο κύριος καθηγητής είναι η συνταγή για το «έντιμο μείγμα», δηλαδή τις αναλογίες ηθικής και συμφέροντος. Ξετυλίγοντας την, προδήλως «προοδευτική», σκέψη του συμπληρώνει ότι μια δημοκρατική χώρα: «Δεν μπορεί να υποκύπτει σε εθνικιστικές λογικές περιχαράκωσης. Και ειδικά για την Ελλάδα, δεν μπορεί να τροφοδοτεί το κοινωνικό σώμα με το δηλητήριο των πλέον ακραίων θέσεων»! Δεν μπορεί μια κοινωνία να οδηγείται στην: «υιοθέτηση των πλέον τοξικών θέσεων και μάλιστα με επιλεκτική ή στρεβλή ανάγνωση του διεθνούς δικαίου». Για να αποδείξει την θέση του για την «δηλητηρίαση του κοινωνικού σώματος» με στρεβλή ενημέρωση αναρωτιέται: «Γιατί, ως ένα παράδειγμα, πόσο καλά γνωρίζει η ελληνική κοινωνία σήμερα ότι το μισό περίπου Αιγαίο –49%– ανήκει οιονεί στη διεθνή κοινότητα ως διεθνή ύδατα;».

Φυσικά, κάποιος θα μπορούσε να παρατηρήσει ότι δεν βοηθάει στην αποσαφήνιση του τοπίου αφού η κυρίως συζήτηση δεν γίνεται για χωρικά ύδατα –τα οποία προσδιορίζουν το «ανήκει»- αλλά για την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα. Σχετικά δε με την «κυριαρχία», η επέκταση των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο από τα 6 στα 12 μίλια προφανώς θα άλλαζε δραστικά την κατάσταση. Επί τη ευκαιρία θα μπορούσε ίσως να μας πληροφορήσει αν αληθεύει ότι η κυβέρνηση Σημίτη δεσμεύτηκε στις ΗΠΑ το 1996 να μην επεκταθούν τα χωρικά ύδατα. Είναι αυτονόητο ότι μια «ηθική» πολιτική οφείλει να κατευθύνει τους πόρους στην βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Όμως, όταν αναρωτιέται: «μήπως εάν επιλύαμε τα προβλήματά μας με τον δύσκολο γείτονά μας δεν θα ήμασταν υποχρεωμένοι να δαπανούμε το υψηλότερο ποσοστό του ΑΕΠ σε στρατιωτικές δαπάνες από οποιαδήποτε άλλη χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης» διατυπώνει μια εικασία άνευ νοήματος αφού δεν δημιουργούμε εμείς τα «προβλήματά μας».
Τέλος, δίχως νόημα είναι και η εκτίμησή του ότι: «η επίλυση των προβλημάτων μπορεί να έλθει μέσα από μια εξωτερική πολιτική αρχών και αξιών που αξιοποιεί το διεθνές δίκαιο γιατην επίλυση και όχι τη διαιώνιση των προβλημάτων» αφού η εφαρμογή της «ηθικής» και των «αρχών» που επικαλείται πρέπει να γίνουν αποδεκτές και από τους «άλλους». Η Κωνσταντινούπολη του 1955, η Κύπρος του 1974, τα Ίμια του 1996 θα έπρεπε να έχουν κάνει κατανοητό τουλάχιστον στους Έλληνες ότι για τους γείτονες η μόνη «αρχή» που ισχύει είναι το «τρώγοντας ανοίγει η όρεξη». Το ερώτημα για μας είναι αν είμαστε διατεθειμένοι να τους αφήνουμε, στα πλαίσια μιας «προοδευτικής» πολιτικής, να μας «δαγκώνουν» για πολύ ακόμα. Ο δημόσιος λόγος από πρόσωπα όπως ο «πρώην πρεσβευτής-σύμβουλος του ΥΠΕΞ» κύριος Ιωακειμίδης -ή ο κύριος Ροζάκης λίγες μέρες νωρίτερα- οφείλει να είναι φειδωλός για να μην δίνει επιχειρήματα στην Τουρκία, δημιουργώντας παράλληλα σύγχυση και αποπροσανατολισμό στο εσωτερικό. Οι δήθεν «προοδευτικές» φωνές που άκριτα υπονομεύουν την εξωτερική πολιτική της χώρας οφείλουν να σιγήσουν. Διαφορετικά κάποιος πρέπει να τους υπενθυμίσει ότι, ιδιαίτερα τώρα, είναι «κρείττον του λαλείν το σιγάν».
Αντωνάκος Αντώνης
28-08-2020
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.                http://www.antonakos.edu.gr
Παρασκευή, 28 Αυγούστου 2020 01:21

Φωνάζει ο κλέφτης, για να φοβηθεί ο νοικοκύρης, Ρετζέπ;

Γράφτηκε από
 
Προσπαθούμε να καταλάβουμε την σκοπιμότητα του διαλόγου που προτρέπει η Γερμανία, να γίνει μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, με στόχο να εκτονωθεί η ένταση στη θαλάσσια περιοχή του Αιγαίου και της ανατολικής Μεσογείου. Καταρχάς, η Τουρκία δεν προκαλεί μόνο την Ελλάδα, αλλά και την Κύπρο, που είναι επίσης μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γιατί, επομένως, στο τραπέζι του διαλόγου να καθίσουν η Ελλάδα, η Τουρκία και η «μεσολαβήτρια» Γερμανία και να αποκλειστεί η Κύπρος, που δέχεται την μεγαλύτερη πίεση από τον παρανοϊκό Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και τα φερέφωνα της τουρκικής κυβέρνησης;
  • Η Γερμανική διπλωματία θεωρεί ότι, η κατάσταση στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο οφείλεται στη διαφορά μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας; Είναι ανήκουστο η προεδρεύουσα χώρα στο συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να καλεί ένα άλλο μέλος (την Ελλάδα) για «να τα βρει» με μία τρίτη χώρα (την Τουρκία), η οποία αμφισβητεί ανοιχτά τα κυριαρχικά δικαιώματα ενός κράτους της ευρωπαϊκής οικογένειας και το διεθνές δίκαιο; Πότε, δηλαδή, η ενωμένη Ευρώπη θα δείξει ότι έχει ενιαία εξωτερική και αμυντική πολιτική; Και ότι αποτελεί «ασπίδα» των συμφερόντων των μελών της;
  • Είναι γελοίο να λέγεται πως ο παράφρων Ρ. Τ. Ερντογάν «συγκρατιέται» επειδή του ζήτησε η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ να κάνει «διάλογο» με την Ελλάδα. Ο πρόεδρος της Τουρκίας γνωρίζει, πολύ καλά, πως θα έχει σκληρό τίμημα οποιαδήποτε εμπλοκή με τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, είτε στη θάλασσα, είτε στον αέρα, είτε στη στεριά. Το ίδιο ισχύει και για την κατάσταση στη Λιβύη, όπου συμμαζεύτηκε όταν οι Αιγύπτιοι τον προειδοποίησαν με στρατιωτική επέμβαση, αν συνεχίσει την ανήθικη παρέμβαση στα εσωτερικά ζητήματα της αφρικανικής χώρας.
  • Ο Τούρκος πρόεδρος και τα «τσιράκια» του στην κυβέρνηση, χαρακτηρίζουν την Ελλάδα και την Κύπρο ως «κακομαθημένα παιδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Μακάρι, η Ελλάδα και η Κύπρος, να είχαν την ίδια προνομιακή οικονομική (και όχι μόνο) μεταχείριση που έχει η Τουρκία, ενώ δεν είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Φωνάζει ο κλέφτης, για να φοβηθεί ο νοικοκύρης!!
  • Θα είναι ανόητος ο Έλληνας πρωθυπουργός, αν δεχτεί να γίνει «τακτοποίηση» των δήθεν διαφορών με την Τουρκία στη Χάγη, ή σε κάποιο άλλο «τραπέζι διαλόγου». Ακόμα κι όταν αποσυρθούν από την ανατολική Μεσόγειο, τα ερευνητικά και πολεμικά πλοία της Τουρκίας. Για τα μόνα ζητήματα που πρέπει να προσφύγει η Ελλάδα στη Χάγη, καταγγέλλοντας την Τουρκία, είναι η διχοτόμηση της Κύπρου και η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τέμενος. Αντί, λοιπόν, η Γερμανία να καλεί την Τουρκία να αποσύρει τα πλοία από την ελληνική υφαλοκρηπίδα και την κυπριακή Α.Ο.Ζ. (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη), οφείλει να ζητήσει από το «χαϊδεμένο παιδί», να αποσύρει τις στρατιωτικές δυνάμεις και τους εποίκους από το έδαφος ενός κράτους-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλιώς θα υποστεί οικονομικές και πολεμικές συνέπειες. Κοντεύουμε να συμπληρώσουμε σχεδόν μισό αιώνα, ωστόσο ο διάλογος για το κυπριακό ζήτημα δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα. Πως θα κάνει διάλογο η Ελλάδα με τον ίδιο ανάλγητο συνομιλητή; Ο Μέγας Αλέξανδρος έκοψε τον γόρδιο δεσμό με το σπαθί του!
 
Με μία δυναμική προσωπική παρέμβαση ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδωσε σήμερα λύση για δύο πολύ σημαντικά θέματα που σχετίζονται με την εξέλιξη της πανδημίας, κλείνοντας ουσιαστικά τα στόματα των ανεκδιήγητων Συριζαίων και διαφόρων άλλων ψεκασμένων που χωρίς ίχνος ντροπής πυροδότησαν την κοινωνική ένταση και δημιουργούσαν εντέχνως κλίμα ανασφάλειας σε μία κρίσιμη για τη χώρα περίοδο.
 
Ο πρωθυπουργός ξεκαθάρισε πρώτον ότι το εμβόλιο για τον Κορωνοϊό θα δοθεί δωρεάν σε όλους τους πολίτες, βάζοντας ταφόπλακα στην επιχειρηματολογία του Σύριζα περί ταξικής πολιτικής. Kαι δεύτερον κατέστησε σαφές ότι οι μάσκες για τους μαθητές, δασκάλους και καθηγητές θα δοθεί δωρεάν σε όλους, στήνοντας ουσιαστικά μια ομπρέλα προστασίας της υγείας στο πλαίσιο του σχεδίου αντιμετώπισης για τη δεύτερη φάση της πανδημίας. Η αντεπίθεση του Μεγάρου Μαξίμου φέρνει σε δύσκολη θέση τον κ. Τσίπρα και την παρέα του που για μία ακόμη φορά επενδύουν στην καταστροφή.
 
Στο πρωθυπουργικό γραφείο επεξεργάζονται συνεχώς νέα μέτρα για τη στήριξη της κοινωνίας προκειμένου σ’ αυτή τη δύσκολη συγκυρία κανείς να μην μείνει πίσω, ενώ συνεχίζεται η εφαρμογή συγκεκριμένων μέτρων για τη στήριξη επιχειρήσεων και εργαζομένων που πλήττονται από τις αναταράξεις της πανδημίας.
 
Εκτός των άλλων, η Κυβέρνηση σε συνεργασία με το αρμόδιο υπουργείο επεξεργάζεται νέες στοχευμένες δράσεις για την προστασία των κοινωνικών δομών με στόχο την προστασία των ηλικιωμένων. Θετική ανταπόκριση στην κοινή γνώμη έχει και η ταυτόχρονη ενεργοποίηση του κομματικού μηχανισμού της Νέας Δημοκρατίας.
 
Τις τελευταίες μέρες η Πειραιώς αποφάσισε την αναστολή όλων των κομματικών εκδηλώσεων, ενώ σε μία συμβολική κίνηση τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας αποφάσισαν να ανεβάσουν στους λογαριασμούς που διαθέτουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φωτογραφία με μάσκα.
 
Όχι μόνο βρέθηκε υποβρύχιο κάτω από το τουρκικό ερευνητικό, αλλά του έκοψε και τα καλώδια λένε οι Ρώσοι. 
Αυτό ισχυρίζονται ρώσικα ΜΜΕ σήμερα, με φόντο την ένταση στην Ανατολική Μεσόγειο και το παρολίγον θερμό επεισόδιο μεταξύ της φρεγάτας Λήμνος και της τουρκικής φρεγάτας Kemal Reis, που έληξε, σύμφωνα με πληροφορίες, με μία μεγάλη τρύπρα στην πίσω, στην δεξιά πλευρά το τουρκικού πλοίου.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, την ώρα της σύγκρουσης της φρεγάτας Λήμνος με την τουρκική φρεγάτα Kemal Reis ελληνικό υποβρύχιο που περνούσε κάτω από το Oruc Reis του έκοψε τα καλώδια ερευνών.
Οι Ρώσοι υποστηρίζουν πως αυτός είναι και ο λόγος που το Oruc Reis κινήθηκε αμέσως μετά εκτός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας αλλά και αυτή ήταν η «επίθεση» που έκανε λόγος ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, πως αν επαναληφθεί θα υπάρξουν αντίποινα.

Εκπαιδευτικά Νέα