Δενεπιτρέπονται ψευδαισθήσεις εν όψει της έναρξης των νέων διερευνητικών συνομιλιών την Δευτέρα. Όχι φυσικά στους αρμοδίους -οι οποίοι σίγουρα δεν διαθέτουν την «ευφυΐα» του Γιώργου Παπανδρέου, που επιχειρούσε να σαγηνεύσει τον Ίσμαελ Τζεμ ως ζεϊμπέκης- αλλά στους πολίτες. Η ανάπαυλα, μετά τις παρατεταμένες προκλήσεις που προηγήθηκαν, οφείλεται στην διάθεση της Τουρκίας και των αφανών αλλά πασίδηλων φίλων της να σώσουν τα προσχήματα μέχρι τον νέο γύρο των προκλήσεων. Γιατί ένα πράγμα σίγουρο, η Τουρκία δεν υπάρχει περίπτωση να δείξει ελαστικότητα όσον αφορά την ευθεία αμφισβήτηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στην θάλασσα αλλά και σε αρκετά νησιά και βραχονησίδες. Ανεξαρτήτως ηγεσίας, η Άγκυρα έχει χαράξει πορεία ανάδυσης εκ νέου της αυτοκρατορίας της, όχι ως Οθωμανικής αλλά ως Τουρκικής αυτή την φορά.

Η ανάπαυλα οφείλεται στο γεγονός της αλλαγής ηγεσίας των ΗΠΑ. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να έχουμε ιδιαίτερες προσδοκίες. Το κύριο ενδιαφέρον των ΗΠΑ –ιδιαίτερα μετά την αποτυχία των τυχοδιωκτικών επεμβάσεων τους στην Μέση Ανατολή- είναι η σταθερή πρόσδεση της Τουρκίας στο άρμα του ΝΑΤΟ. Η προμήθεια των S400 είναι το γεγονός που ενόχλησε αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα ξεπεραστεί με τα κατάλληλα ανταλλάγματα. Σε αυτήν την περίπτωση στα «ανταποδοτικά οφέλη» για την γείτονα πιθανότατα θα περιλαμβάνεται και τμήμα της «Γαλάζιας Πατρίδας». Οφείλεται όμως η προσωρινή ύφεση και στην επιθυμία της Γερμανίας –και άλλων «ξεφωνημένων εταίρων»- να εξασφαλίσει άλλοθι, για την μη επιβολή κυρώσεων εις βάρος της Τουρκίας εκ μέρους της Ε.Ε.. Δεν θα πρέπει μάλιστα να εκπλαγούμε αν τον Μάρτιο αντί για κυρώσεις προταθούν και επιπλέον «μπαξίσια», ως επιβράβευση. Όσο τα οικονομικά συμφέροντα, κυρίως του Γερμανικού κεφαλαίου, είναι τοποθετημένα στην Τουρκία, κυρώσεις γιοκ.

Δεν υπάρχει πιθανότητα η Τουρκία να είναι ελαστική έναντι αυτών τα οποία θεωρεί ότι έχει κατοχυρώσει το προηγούμενο διάστημα. Όπως γκριζάρισε τα Ίμια, -έχει εμπεδωθεί 25 χρόνια μετά στην συνείδηση όχι μόνο των ξένων αλλά και την δική μας το καθεστώς- έτσι επιδιώκει να γκριζάρει θαλάσσιες ζώνες αλλά και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα σε άλλα νησιά. Πόσο μάλλον που, την ίδια περίοδο, όπως γράφει ο Ιορδανίδης στην Καθημερινή, διάφοροι «πολυπράγμονες του επιτελικού κράτους» και κάποιοι «επίκουροι ειδήμονες» περί θεμάτων εξωτερικής πολιτικής δημιουργούν σύγχυση και καλλιεργούν ψευδαισθήσεις. Δεν υπάρχει πιθανότητα να αποδεχθεί ως μόνες διαφορές αυτά που προτείνει η χώρα μας, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, ούτε επομένως την διαδικασία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης.

Αυτό που καταλαβαίνει η Τουρκία είναι -φυσιολογικά έξω από ρομαντισμούς- η «επιχειρηματολογία» όχι του δικαίου αλλά της δύναμης. Οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. έχουν την δυνατότητα να την συνετίσουν. Αλλά αυτές είναι δεδομένο ότι περί άλλα τυρβάζουν. Ακόμα και αυτοί που εμφανίζονται τώρα ως σύμμαχοί μας όταν αλλάξει ο άνεμος κατεύθυνση θα στραφούν αλλού ή θα σφυρίζουν αδιάφορα. Όπως έγινε στη Μικρά Ασία. Επομένως, το μόνο που μας απομένει, δίχως να παραμελούμε την διαμόρφωση συμμαχιών -αλλά και την αφύπνιση της κοινής γνώμης όχι μόνο της Ελληνικής αλλά και της Ευρωπαϊκής- είναι να οπλιστούμε με αποφασιστικότητα και δύναμη. Από μας εξαρτάται η υπεράσπιση της εθνικής μας κυριαρχίας. Οφείλουμε ταυτοχρόνως να κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα. Η έναρξη των συνομιλιών δεν σημαίνει τίποτα. Η Τουρκία είναι σαν τον βόα που, όταν χωνεύει μένει ακίνητος.

Αντωνάκος Αντώνης

21-01-2021

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com           http://www.antonakos.edu.gr

“Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι περιστασιακό «ατύχημα» της ιστορίας. Ούτε φυσικά ο Μπόρις Τζόνσον, ούτε ο Νάιτζελ Φάρατζ. Αποτελούν εκδηλώσεις ενός φαινομένου το οποίο έχει χαρακτηριστεί ως το «Λυκόφως των πολιτικών ηγεσιών». Της σταδιακής μεν αλλά ωστόσο δραματικής έκπτωσης της Δημοκρατικής εκπροσώπησης στην Δύση.” (Ο Τραμπ ως «ατύχημα» της ιστορίας!, 7/1/2020)

Πριν από τις εκλογές των ΗΠΑ μια εφημερίδα είχε το ευφυές σχόλιο: «Υπάρχουν και καλά νέα. Ο ένας από τους δύο θα χάσει». Το σχόλιο απεικονίζει ρεαλιστικά την πραγματικότητα αφαιρώντας τις όποιες προσωρινές ψευδαισθήσεις δημιουργεί η εκλογή Μπάιντεν. Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν έπεσε από τον ουρανό. Υπήρξε η επιλογή μιας κοινωνίας τα αδιέξοδα της οποίας είναι μεγάλα και συνεχώς διευρύνονται. Το απογοητευτικό είναι ότι αυτό δεν αφορά μόνο την κοινωνία της υπερδύναμης αλλά και όλων των άλλων χωρών της Δύσης. Στα καθ’ ημάς αρκεί να αναλογιστούμε την δραματική έκπτωση που επήλθε στην πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της χώρας. Έκπτωση που κερδίζει τον τίτλο «Το λυκόφως της πολιτικής».

Αν με τις εκλογές του Νοεμβρίου τελείωσε η παρουσία του Τραμπ στον Λευκό Οίκο ο «Τραμπισμός» παραμένει ισχυρός στην καρδιά της Αμερικάνικης κοινωνίας. Είναι αναμφισβήτητο ότι, αν δεν υπήρχε η πανδημία και ο τρόπος που την αντιμετώπισε, θα είχε επανεκλεγεί. Άλλωστε παρά την ήττα του η μάχη ήταν αμφίρροπη μέχρι το τέλος. Φυσικά δεν αποτελούν επαρκείς δικαιολογίες οι όποιες αδυναμίες και ανεπάρκειες του Μπάιντεν. Αντίθετα η επιλογή του τελευταίου ως αντιπάλου του Τραμπ φανερώνει την αδυναμία του συστήματος –ίσως και την αδιαφορία, που όμως είναι συνώνυμη της αδυναμίας-  να επιλέξει τον ηγέτη που αρμόζει για την «νέα Ρώμη». Το γεγονός αυτό, της αδυναμίας ή αδιαφορίας, αποδεικνύει από μόνο του την μετατόπιση των κέντρων ισχύος από την πολιτική στην οικονομία. Άλλοι παίρνουν τις αποφάσεις, όχι οι πολίτες μέσω των ηγετών τους.

Η κατάληψη του Καπιτωλίου -από ένα γραφικό και αφιονισμένο πλήθος- ήταν ένα μοιραίο επεισόδιο της προϊούσας κοινωνικής φθοράς και των αδιεξόδων που δημιουργεί η νέα πολιτική και οικονομική πραγματικότητα. Το «Αμερικανικό Όνειρο» εξελίσσεται σε εφιάλτη για δεκάδες εκατομμύρια πολίτες. Η συνεχής διεύρυνση των ανισοτήτων και η περιθωριοποίηση μεγάλου μέρους των πολιτών -την οποία προκάλεσε η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας- υπονόμευσαν την Δημοκρατία στον πυρήνα της. Την πολιτική της εκπροσώπηση. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι του Τραμπ είχε προηγηθεί ο Μπους ο νεώτερος, –εγνωσμένης «ευφυΐας», αντίστοιχης του δικού μας George- ο οποίος αποφάσισε -ή υλοποίησε τις αποφάσεις άλλων- για τους πολέμους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. Δεν είναι γνωστό ποια ακριβώς προβλήματα αντιμετώπισαν αυτές οι εισβολές, εκείνο όμως που είναι γνωστό είναι ότι κόστισαν την ζωή σε χιλιάδες Αμερικανούς και σε εκατοντάδες χιλιάδες Αφγανούς και Ιρακινούς ενώ κληροδότησαν στην Ευρώπη όχι μόνο ένα νέο κύμα τρομοκρατίας αλλά και το προσφυγικό πρόβλημα.  

Η ευωχία που δημιούργησε στον Δυτικό κόσμο η πτώση του Ανατολικού Μπλοκ, και αυτό που ερμηνεύθηκε ως η οριστική επικράτηση του Δυτικού μοντέλου πολιτικής και οικονομικής οργάνωσης, λειτούργησε παραπλανητικά. Οι «προφητείες» Χάγιεκ  και Φουκουγιάμα διαψεύσθηκαν. Οι εξελίξεις απέδειξαν ότι, όπως δεν υπάρχει μαρξιστικό οικονομικό «κοράνι», έτσι δεν υπάρχει, αντίστοιχα, και νέο-φιλελεύθερο πολιτικό και οικονομικό  «ευαγγέλιο». Αντίθετα η εξάλειψη του «αντίπαλου δέους» και η φανερή ή συγκεκαλυμμένη εφαρμογή αυτού του «ευαγγελίου» υπονόμευσε τους θριαμβευτές του «πολέμου» Ανατολής-Δύσης εκ των έσω. Υπέσκαψε τα θεμέλια της δημοκρατίας, υποτάσσοντας τους θεσμούς στα οικονομικά συμφέροντα, εκτινάσσοντας τις ανισότητες, μετατοπίζοντας τα κέντρα αποφάσεων και εξουσίας, υποβαθμίζοντας και περιθωριοποιώντας την πολιτική εκπροσώπηση.

Η διαρκής βελτίωση του βιοτικού επιπέδου μετά τον πόλεμο, η διεύρυνση της μεσαίας τάξης, η ενίσχυση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων, η ασπίδα του κοινωνικού κράτους και η περιορισμένη ανεργία επέτρεψαν την μεταφορά των παραγωγικών μονάδων σε χώρες χαμηλού κόστους εργασίας δίχως αντιδράσεις. Μόνο που, η εισαγωγή της παραγωγής αυτών των μονάδων έπρεπε να διευκολυνθεί με την κατάργηση ή την εκμηδένιση των δασμών, γεγονός που στην πορεία οδήγησε στο κλείσιμο της εγχώριας παραγωγής. Το δίδαγμα είναι ότι, όταν, επιδιώκοντας το κέρδος κάνεις εξαγωγή τεχνολογίας και επιπλέον εκπαιδεύεις ανθρώπινο δυναμικό σε μια χώρα, την διευκολύνεις να αυτονομηθεί και να παράγει στην συνέχεια τα δικά της ανταγωνιστικά προϊόντα τα οποία λόγω χαμηλού κόστους είναι ασυναγώνιστα. Εσύ εν τω μεταξύ έχεις να αντιμετωπίσεις τα εσωτερικά σου προβλήματα που προκύπτουν από την διογκούμενη ανεργία, την φτώχια και τα κοινωνικά αδιέξοδα. Αυτή ήταν η μια από τις «ευαίσθητες χορδές» που άγγιξε ο Τραμπ με το “America first” και τις αποφάσεις επιβολής απαγορεύσεων και δασμών προς την Κίνα.

Ιδιαίτερα το μοντέλο της Κίνας δείχνει το ένα σκέλος της αποτυχίας των «προφητειών» Χάγιεκ και Φουκουγιάμα. Ο οικονομικός καλπασμός της Κίνας αποδεικνύει –για την ώρα τουλάχιστον- ότι μπορείς να επιτύχεις ραγδαία οικονομική ανάπτυξη, χωρίς δημοκρατία δηλαδή δίχως πολιτικές ελευθερίες. Σε πολύ μικρότερο βαθμό το ίδιο παρατηρείται και στην Ρωσία αλλά και σε άλλες χώρες όπως η γειτονική μας Τουρκία. Η ουσιαστική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των λαών επιτρέπει στις ηγεσίες τους να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους ενώ ταυτόχρονα ενισχύουν την διεθνή θέση των χωρών τους. Φυσικά αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι οι χώρες αυτές πρέπει να αποτελέσουν πρότυπο πολιτικής διακυβέρνησης. Αποδεικνύουν όμως ότι ο «βασιλιάς είναι γυμνός», δηλαδή ότι η περιβόητη ταύτιση της ελεύθερης οικονομίας με την δημοκρατία είναι μύθος.

Η απομυθοποίηση αυτή διευκολύνεται από την ουσιαστική υποβάθμιση της δημοκρατίας σε πολλές χώρες στη Δύση. Όλο και πιο έντονα γίνεται αισθητή η φασματικότητα αυτής της «δημοκρατίας». Η εμπιστοσύνη στην ισότητα των ευκαιριών, στην ισότητα έναντι της δικαιοσύνης, στην κοινωνική προστασία, στην λειτουργία των ΜΜΕ, στις συλλογικές οργανώσεις και τους πολιτικούς φορείς έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη, απέχοντας από τις διαδικασίες που τις θεωρούν πλασματικές, ή όταν συμμετέχουν το κάνουν με όρους οπαδών αθλητικού σωματείου όπως έδειξαν τα πρόσφατα γεγονότα στις ΗΠΑ. Αλλά και πριν από αυτά το έχει δείξει η γενικευμένη και συνεχώς επιδεινούμενη υποβάθμιση των πολιτικών ηγεσιών. Η ολοσχερής και καταθλιπτική απαξίωσή τους. Είναι φανερό ότι η «δημοκρατία» της Δύσης είναι βαθιά ελλειμματική και βαριά άρρωστη.

Η εισβολή στο Καπιτώλιο δείχνει ότι δεν αρκεί να «βάζεις τα σκουπίδια κάτω από το χαλί». Δεν αρκεί να αντικαθιστάς, ως «εχθρούς του λαού», τους «πράκτορες του κομουνισμού» με την «Ρώσικη μαφία» και τους «ισλαμιστές τρομοκράτες». Δεν αρκεί να λιθοβολείς τους «χαραμοφάηδες του Νότου» με τις «μεγάλες συντάξεις» και τους «χαραμοφάηδες του Δημοσίου» με τους «μεγάλους μισθούς». Γιατί, όπως έχει πει ο Αβραάμ Λίνκολν, «μπορείς να ξεγελάς λίγους για πάντα, πολλούς για λίγο, αλλά όχι όλους για πάντα», η πραγματικότητα αργά ή γρήγορα εκδηλώνεται και τιμωρεί. Φυσικά το μεγάλο στοίχημα πριν από τις οποιεσδήποτε οικονομικές ρυθμίσεις είναι η αναγέννηση της πολιτικής. Η επανάκτηση της πρωτοκαθεδρίας της κοινωνίας έναντι της οικονομίας και των συμφερόντων. Γιατί είχε λάθος ο Κλίντον. It isn’t the economy, but the society stupid που καταξιώνει την πολιτική και τους πολιτικούς.

Αντωνάκος Αντώνης

11-01-2021

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.           http://www.antonakos.edu.gr

Όταν θέλεις, ντε και καλά, να υποστηρίξεις κάποιον, από εδώ το γυρίζεις από εκεί το φέρνεις, στο τέλος καταλήγεις σε ένα συμπέρασμα που θυμίζει το γνωστό «ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει». Κάπως έτσι ο Μ. Μητσός -με αφορμή την πρόσφατη πολιτική δραστηριότητα του Ρέντζι στην Ιταλία- αγιογραφεί, για πολλοστή φορά, τον Σημίτη. Στην προκειμένη περίπτωση το επιχείρημα είναι ότι αφού ένας χαρισματικός ηγέτης, όπως ο Ρέντζι, αποδείχθηκε νούλα ίσως είναι καλύτεροι οι μη χαρισματικοί π.χ. ο Σημίτης. Γράφει συγκεκριμένα ο Μ. Μητσός; «Ο πιο επιτυχημένος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης […] δεν ήταν ο χαρισματικός Ανδρέας Παπανδρέου, αλλά ένας πολιτικός που τον παρομοίαζαν με λογιστή επειδή κουβαλούσε πάντα μαζί του χαρτί και μολύβι»! (ΤΑ ΝΕΑ, 15/01/2021).

Ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι ο κύριος Μητσός αγνοεί τον Πρωθυπουργό που αποκατέστησε την Δημοκρατία και την θωράκισε με ένα σύγχρονο προοδευτικό σύνταγμα, έκανε την Ελλάδα 10^ο μέλος της Ε.Ο.Κ. επιτυγχάνοντας ρυθμούς ανάπτυξης σχεδόν διπλάσιους από αυτήν, διαχειρίστηκε αποτελεσματικά και υπεύθυνα τα Δημόσια οικονομικά παραδίδοντας το Δημόσιο Χρέος κάτω του 30%, εξόπλισε την χώρα αποθαρρύνοντας τις επιβουλές της Τουρκίας, αποκατέστησε τις διμερείς σχέσεις με κρίσιμους διεθνείς παράγοντες κ.λπ.. Ίσως ο κύριος Μητσός ήταν μικρός την δεκαετία του ’70 αν και θα έπρεπε να διαβάσει ή να ρωτήσει τους παλαιότερους. Ας παραγνωρίσουμε και το γεγονός ότι «ξεπετάει» τον Αντρέα δίχως τον οποίο ο κύριος Σημίτης θα ήταν, πιθανόν, ένας πολύ επιτυχημένος αρχιλογιστής.

Παραγνωρίζοντας αυτά ας επικεντρωθούμε στις «εκπληκτικές» επιδόσεις Σημίτη χάριν των οποίων του επιδαψιλεύει την νέα «αγιογραφία» ο κύριος Μητσός. Είχε την τύχη να διαδεχθεί το 1996 τον Ανδρέα στην πρωθυπουργία με τον μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ εδραιωμένο ακλόνητα στους «αρμούς της εξουσίας» –μετά την οκταετή διακυβέρνηση 81-89 και την διετή 93-95 η οποία ακολούθησε την «Δεξιά παρένθεση»- έχοντας επιπλέον, από την πρώτη στιγμή, εξασφαλίσει την «συνοδοιπορία» της διαπλοκής. Είχε, επιπλέον, την τύχη να διαχειριστεί τα πρώτα κοινοτικά πλαίσια στήριξης , χάρις στα οποία αναγκαστικά το μεγαλύτερο μέρος των πόρων διοχετευόταν στα διευρωπαϊκά δίκτυα με αποτέλεσμα την, έστω με καθυστέρηση και ακριβοπληρωμένη, υλοποίηση έργων υποδομής. Σε αυτά τα έργα υποδομής στηρίζονται κυρίως οι υμνητές Σημίτη, παραγνωρίζοντας τον βασικό παράγοντα υλοποίησής τους. Παραγνωρίζοντας επίσης την διόγκωση της διαφθοράς, καθώς επίσης και τις πολιτικές στρεβλώσεις που επί των ημερών του σημειώθηκαν.

Αγνοεί επίσης ο αρθρογράφος, και θέλει να μας κάνει να λησμονήσουμε, την ληστεία των 35 τρισεκατομμυρίων του χρηματιστηρίου. Αγνοεί ότι παρέδωσε, μετά από την οκταετή πρωθυπουργία του, το Δημόσιο Χρέος στο 109,9% -δίχως σε αυτό να υπολογίζονται τα χρέη των ΔΕΚΟ και των swapsγεγονός που θα το είχε απογειώσει- έχοντας το αυξήσει σε σχέση με το 95, όταν για παράδειγμα το Βέλγιο είχε μειώσει την ίδια περίοδο το χρέος του από 130,2% σε 98,4%. Αγνοεί ότι δειλιάζοντας άφησε ανέπαφο το ασφαλιστικό. Αγνοεί τους σκελετούς που κρύφτηκαν κάτω από το χαλί εν όψει των Ο.Α. και τα Ολυμπιακά ακίνητα που 16 χρόνια μετά σαπίζουν. Αγνοεί την προμήθεια του C4Iτο οποίο ουδέποτε λειτούργησε. Αγνοεί ότι οι μισοί υπουργοί του είναι υπόδικοι ή καταδικασμένοι. Αγνοεί τα Ίμια, την Μαδρίτη, το Ελσίνκι, τον Οτσαλάν, την «λαθραία» και άστοχη ένταξη στο ευρώ. Η λήθη και η παραχάραξη της λογικής στην υπηρεσία της νέας «αγιογραφίας». Αλλά δεν πειράζει. Αν το απαιτεί η «αγιογραφία»: Ράβδος εν γωνία άρα… Σημίτης.

Αντώνης Αντωνάκος

15-01-2021