Please wait...Πολιτική (12477)
Βουλή: Καταψηφίστηκε η πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ
Γράφτηκε από Super User
Οι 156 βουλευτές της ΝΔ καταψήφισαν την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ ανανεώνοντας έτσι την εμπιστοσύνη τους στην κυβέρνηση. Από την ψηφοφορία απουσίαζε η Μαριέττα Γιαννάκου που εισήχθη στο νοσοκομείο σε σοβαρή κατάσταση
Απέρριψε η Βουλή την πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ καθώς σε σύνολο 299 βουλευτών υπέρ της πρότασης μομφής ψήφισαν 142 βουλευτές ενώ καταψήφισαν 156 και ένας βουλευτής ψήφισε παρών.
Οι 156 βουλευτές της ΝΔ καταψήφισαν την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ ανανεώνοντας έτσι την εμπιστοσύνη τους στην κυβέρνηση. Από την ψηφοφορία απουσίαζε η Μαριέττα Γιαννάκου καθώς η βουλευτής της ΝΔ και πρώην υπουργός εισήχθη σήμερα στο νοσοκομείο και νοσηλεύεται στη ΜΕΘ του 251 ΓΝΑ σε σοβαρή κατάσταση.
Υπέρ της πρότασης μομφής ψήφισαν οι 142 βουλευτές των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ενώ παρών ψήφισε ο ανεξάρτητος βουλευτής Κωνσταντίνος Μπογδάνος.
Νωρίτερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης κλείνοντας τη συζήτηση διερωτήθηκε: «Τι ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ; Να καταδικαστεί μια κυβέρνηση 31 μηνών για να κυβερνήσει ποιος;». Μάλιστα ο πρωθυπουργός υποστήριξε ότι η πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ είναι αμήχανη καθώς στόχος του κ. Τσίπρα είναι να συγκρατήσει τις δυνάμεις του που φυλλορροούν.
O πρωθυπουργός τόνισε ακόμη ότι η κυβέρνηση τα δυόμιση αυτά χρόνια «περάσαμε με τις λιγότερες απώλειες μέσα σε όλες αυτές τις θύελλες», ενώ επιτέθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας ότι «βάζει νάρκες, αντί για πλάτη» στις αλλεπάλληλες κρίσεις που αντιμετωπίζει η χώρα.
Πανηγυρίζει μόνος του. - Του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super User 
Αφού, μάταια, περίμενε να διοργανωθούν «εορτές και πανηγύρεις» για την 20η επέτειο από την ένταξη της χώρας στο ευρώ αποφάσισε να πανηγυρίσει μόνος του. Έτσι, αφού τα καλοταϊσμένα, επί των ημερών του ΜΜΕ, δεν εξέδωσαν ειδικά πανηγυρικά ένθετα παραθέτοντας τα «ευεργετήματα» που αποκόμισε η χώρα και η κοινωνία από την ένταξη, αφού τα κόμματα και κυρίως αυτό με το οποίο κυβέρνησε την χώρα για 8 έτη δεν ανήρτησαν εορταστικά λάβαρα και δεν διοργάνωσαν σχετικές ημερίδες, αφού τα ΑΕΙ δεν καθιέρωσαν ειδικά μαθήματα «δημιουργικής λογιστικής» και «αερόβιας» αισιοδοξίας περιορίστηκε σε μια λιτή και «ταπεινή» δική του δήλωση. Ταπεινή αφού το ευρώ, ως «εθνικός στόχος», προσδιορίζεται ανιδιοτελώς και το «δοξάστε με» προκύπτει, δεν απαιτείται, ούτε καν διατυπώνεται ευθέως.
Βεβαίως δεν έχει δίκιο όταν υποστηρίζει ότι: «το ευρώ ήταν το πρώτο βήμα στο εγχείρημα της ενωμένης Ευρώπης». Αφού αναμφίβολα το πρώτο αποφασιστικό βήμα ήταν ή συμφωνία της Ρώμης και ειδικά για την χώρα μας η πανηγυρική ένταξή της στην ΕΟΚ ως δέκατο μέλλος το 1981. Τότε που ο ίδιος και το κόμμα του υποστήριζαν με φανατισμό ότι ΕΟΚ και ΝΑΤΟ ήταν «το ίδιο συνδικάτο» εναντιούμενοι με πάθος στην ένταξη. Επίσης είναι αυθαίρετη η διαπίστωσή του ότι: «Ο ελληνικός λαός σήμερα έχει αναγνωρίσει την αξία του ευρώ» αφού αυξάνονται και πληθύνονται συνεχώς οι μελέτες και οι αναλύσεις που καταγράφουν τις καταστροφικές επιπτώσεις από την νομισματική πρόσδεση μιας οικονομίας με μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα και χαμηλή παραγωγικότητα –όπως η ελληνική- σε ενιαίο νόμισμα με ακμαίες οικονομίες όπως η Γερμανική. Επιπτώσεις ιδιαίτερα οδυνηρές για άνεργους, μισθωτούς και συνταξιούχους. Εκτός εάν υιοθετεί αίολες στάσεις της κοινής γνώμης, σαν αυτές που οδήγησαν το ΗΒ εκτός Ε.Ε., ή ακόμα χειρότερα σαν αυτήν που θα οδηγούσε την χώρα, παρασυρμένη από τον λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ, εκτός ΕΟΚ.
Το γεγονός ότι το ευρώ δεν είναι πανάκεια προκύπτει -ακόμα και πριν από την κατακλυσμιαία επίπτωση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στις αδύναμες οικονομίες του Νότου- και από το γεγονός ότι τρείς από τις πιο «νοικοκυρεμένες» οικονομίες της ΕΕ αρνήθηκαν το «ευεργέτημα», αυτοεξαιρούμενες από την ένταξη. Πρόκειται για την Δανία, την Σουηδία και το ήδη εκτός Ευρώπης ΗΒ. Και αν για την Αγγλία ισχύει, σε ένα βαθμό, η συναισθηματική πρόσδεση με την λίρα που αποτέλεσε ένα από τα «θωρηκτά» της αυτοκρατορίας, προφανώς δεν ισχύει το ίδιο για τους Σκανδιναβούς. Απλώς δεν θέλησαν να παραδώσουν το «εργαλείο» της νομισματικής πολιτικής τους σε ξένα χέρια ούτε να εκθέσουν την οικονομία τους στον επικίνδυνο, όπως αποδείχθηκε, πόλεμο των αποθεματικών νομισμάτων.
Έχει απολύτως άδικο ο κύριος Σημίτης όταν υποστηρίζει ότι: «το ευρώ ήταν το πρώτο βήμα στο εγχείρημα της ενωμένης Ευρώπης», αφού όπως είχε τονίσει ενώπιον της ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στις 15 Σεπτεμβρίου του 1983 «από την αρχή, από την συνθήκη της Ρώμης του 1957, στόχος ήταν η πολιτική ενοποίηση», για να συμπληρώσει ότι: «η καθυστέρηση της πολιτικής σε σχέση προς την οικονομική ενοποιητική πορεία […] όχι μόνο ανέστειλε την πορεία προς την Ένωση, αλλά συνετέλεσε και στην επιβράδυνση των επιδιώξεών μας στον ίδιο τον οικονομικό τομέα». Σχεδόν μια εικοσαετία λοιπόν μετά από αυτήν την ιστορική ομιλία ο λανθασμένος δρόμος της νομισματικής ενοποίησης είχε προταχθεί ενώ είχε παραπεμφθεί στις Ευρωπαϊκές καλένδες η πολιτική ενοποίηση. Όπως τόνισε πρόσφατα ο Κώστας Καραμανλής: «το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα έχει μείνει ημιτελές και ότι δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες ούτε των θεμελιωτών του ούτε των Ευρωπαίων πολιτών» ενώ και η «βεβιασμένη και άκαιρη διεύρυνση της Ένωσης, χωρίς προηγουμένως να έχει εξασφαλισθεί η εμβάθυνση των Ευρωπαϊκών θεσμών» έχει συμβάλλει στην «σημερινή εικόνα στασιμότητας».
Η πολιτική ενοποίηση υπήρξε από την αρχή ο μεγάλος εθνικός στόχος. Αυτό το όραμα οδήγησε την χώρα να γίνει το πρώτο συνδεδεμένο μέλος στην συνθήκη των έξη, ήδη τον Νοέμβριο του 1962. Ήταν πολιτικό και εθνικό το πρόταγμα, όχι οικονομικό, γιατί σωστά είχε από τότε εκτιμηθεί ότι μια τέτοια εξέλιξη θα θωράκιζε την χώρα απέναντι στις εξωτερικές απειλές και θα την απάλλασσε από την ανάγκη «προστατών». Η πτώση του Ανατολικού μπλοκ, η ενοποίηση της Γερμανίας, η άστοχη διεύρυνση της Ένωσης από τα 12 μέλη στα 28 εξυπηρετούσε οικονομικούς και γεωπολιτικούς στόχους των ΗΠΑ και της Γερμανίας αλλά ήταν σε βάρος της πορείας προς την πολιτική ενοποίηση. Δηλαδή σε βάρος του βασικού εθνικού στόχου στον οποίο καθυστερημένα συντάχθηκε και το ΠΑΣΟΚ. Γιατί, βέβαια, καλά ήταν τα χρήματα των ταμείων σύγκλισης, χάρις στα οποία «πέρασαν αυτοί πολύ καλά» ενώ κάτι έπεσε από το τραπέζι και για τους πολίτες –για να θυμηθούμε το «όλοι μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου- αλλά απομακρύνθηκε ο βασικός εθνικός στόχος. Αδιάψευστος μάρτυρας των συνεπειών η στάση ισχυρών εταίρων έναντι του τραμπουκισμού της Τουρκίας προς την Κύπρο και την Ελλάδα.
Δεν είναι, συνεπώς, ανεξήγητη η σιωπή των ΜΜΕ και των κομμάτων για την επέτειο του «μεγάλου επιτεύγματος» έστω και αν αυτή πικραίνει τον κύριο Σημίτη.
Αντώνης Αντωνάκος
08-01-2022
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. http://www.antonakos.edu.gr
Η «κατσίκα» του γείτονα και ο «στάβλος» μας του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super User «Ανθρώπων έκαστος δύο πήρας φέρει, την μεν έμπροσθεν, την δε όπισθεν,
γέμει δε κακών εκατέρα…», Αίσωπος.
Τα κανάλια ενορχηστρώνουν τις συζητήσεις των καφενείων. Ένα από τα ελάχιστα θέματα, η κρίση στην Τουρκία, προσφέρει διεξόδους διαφυγής από τα εσωτερικά προβλήματα, κοινωνικά και οικονομικά. Επίσης, επειδή: «όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας σε τελική ανάλυση ανάγονται σε ένα και μόνο, το πολιτικό»[1], έχει δημιουργηθεί η πολιτική «Ιφιγένεια», στην οποία καταλογίζεται πάσα νόσος, ως εάν το 2015 να σήμανε την έναρξη της ιστορίας.
Είναι αναγκαίο, όμως, να παρουσιάζεται αντικειμενικά η κατάσταση με τις αρνητικές αλλά και τις θετικές της συνιστώσες. Δεν πρέπει να αποκρύπτονται ούτε να υποβαθμίζονται οι επιτυχίες της Τουρκίας και να καλλιεργείται η εντύπωση ότι επίκειται η τελική της κατάρρευση. Η διεύρυνση των ερεισμάτων της τόσο στην Ασία (Αζερμπαϊτζάν, Ιράκ, Συρία, κ.λπ.) όσο και στην Αφρική. Δεν πρέπει να υποβαθμίζεται, ούτε να ανάγεται σε «ηθικοπλαστικούς» κανόνες η συμπεριφορά εταίρων της Ε.Ε. και η στάση τους απέναντι στην, δια της βίας, προώθηση των συμφερόντων της Τουρκίας στην Κύπρο, την Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο.
Αναπαράγεται, στις συζητήσεις, η ειδησεογραφία των καναλιών, για τις ουρές, την υποτίμηση και την γενικότερη δυσπραγία στην γείτονα χώρα. Δεν διανοούνται βέβαια, οι συζητητές των καφενείων, ότι αντίστοιχες ειδήσεις μεταδίδονταν από το 2010 και μετά σε όλο τον κόσμο, προφανώς και στην Τουρκία, με τις διαδηλώσεις των αγανακτισμένων –και όχι «αγανακτισμένων» όπως θέλει η πολιτική ορθοδοξία- από την πολιτική εξαπάτηση του λαϊκισμού, του «λεφτά υπάρχουν», που οδήγησε στην χρεωκοπία. Όταν η πολιτική διαπαιδαγώγηση, εκ μέρους κυρίως του ΠΑΣΟΚ και του «προοδευτικού» τύπου, απελευθέρωσε τα «θηρία της οικονομικής Αποκάλυψης».
Θα ήταν διδακτικό να μας εξηγούν, κόμματα και ΜΜΕ, το γιατί η δραχμή υποτιμήθηκε 900% από το 1980 μέχρι το 1999. Το γιατί η παγίδευση στο ευρώ, μας οδήγησε στην «εσωτερική υποτίμηση», δηλαδή στην υποτίμηση του βιοτικού μας επιπέδου με τις περικοπές μισθών – συντάξεων, τις χρεωκοπίες επιχειρήσεων και την ανεργία. Θα ήταν χρήσιμο, εκτός από τις ουρές για ψωμί στην Τουρκία, να μας δείχνουν και τους άστεγους της Αθήνας. Να μας μιλάνε για την νέα μετανάστευση και τους ανέργους, αναλύοντας και καταλογίζοντας τις ευθύνες στα πρόσωπα και τους φορείς που δημιούργησαν και τροφοδότησαν τον υπερφίαλο και παραγωγικά αστήρικτο ευδαιμονισμό μας. Για τις ευθύνες όσων αποσάρθρωσαν την οικονομία, καταστρέφοντας την όποια εξωστρεφή παραγωγική της βάση, παραδίδοντας την βορά σε «μεταπράτες» και σε κρατικοδίαιτους προμηθευτές και εργολάβους.
Προκειμένου να αποκτήσουμε δικαιολογημένη αισιοδοξία για το μέλλον οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας. Οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι οι «καιροί» αλλάζουν εύκολα. Η Τουρκία μπορεί να αλλάξει το παιχνίδι με υποχωρήσεις απέναντι στις ΗΠΑ. Άλλωστε ούτε τώρα είναι απομονωμένη. Το θέμα είναι πως εμείς θα πατήσουμε γερά στα πόδια μας. Προϋπόθεση αποτελεί η ανάλυση σε βάθος των δικών μας ευθυνών. Η απαλλαγή από «προμηθευτές» ψευδαισθήσεων και εσωτερικών «εχθρών». Αντί, τελικά, να επιχαίρουμε για την αδυναμία της «κατσίκας του γείτονα» καλό θα ήταν να απαλλαγούμε από τις αδυναμίες του «στάβλου» μας.
Αντώνης Αντωνάκος
26-12-2021
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. http://www.antonakos.edu.gr
Ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ την εποχή της πανδημίας του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου
Γράφτηκε από Super User
Από τους ΑΝΤΙΛΟΓΟΥΣ (www.antilogoi.gr) Ενότητα ΥΓΕΙΑ
«Βασίλη» ξύπνα, μην τρελένεσαι του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super User
«Βασίλη» ξύπνα, μην τρελένεσαι.
«”Τακτοποίηση” για 70.000 καταπατητές. Πως θα διαμορφωθεί το τίμημα.
Μετά τις τακτοποιήσεις των αυθαιρέτων, η κυβέρνηση ανοίγει
τον φάκελο των καταπατημένων δημοσίων εκτάσεων.
Στόχος είναι να δώσει την δυνατότητα στους καταπατητές
να αποκτήσουν τίτλους ιδιοκτησίας…» -Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 4/12/21
Η είδηση δεν κρίθηκε σημαντική για να απασχολήσει τα κεντρικά δελτία ειδήσεων καναλιών και ραδιοφώνων. Άλλωστε και στις εφημερίδες δεν αξιολογήθηκε ως κεντρικό θέμα. «Τακτοποιήσεις καταπατημένων», δηλαδή ιδιοποίηση μερικών εκατοντάδων χιλιάδων στρεμμάτων του Δημοσίου από επιτήδειους και θρασείς, έναντι οικονομικών αντιτίμων-ψιχίων για να σωθούν τα προσχήματα. Φυσικά, στην συντριπτική πλειοψηφία, δεν πρόκειται για τον «κατιμά» των δημοσίων εκτάσεων, ούτε οι καταπατητές είναι οι φτωχοδιάβολοι παραγκουπόλεων που κατέλαβαν λίγα τετραγωνικά γης για να στεγάσουν την φαμίλια τους. Αντίθετα πρόκειται κατά βάση για τα «φιλέτα» των Δημοσίων εκτάσεων, κυρίως παραθαλάσσια ή αστικά, με μεγάλη εμπορική αξία. Κλείνει έτσι, προς όφελος των «τυχερών», μια ακόμα τεράστια «μαύρη τρύπα» από αυτές που το «κράτος δικαίου» και «ισοπολιτείας», με τους «ταγούς» του επέτρεψε να δημιουργηθεί και να γιγαντωθεί.
Δεν είναι η πρώτη φορά και μάλλον δεν θα είναι και η τελευταία. Δεκαετίες τώρα παρακολουθούμε το τραγελαφικό γαϊτανάκι της επαναλαμβανόμενης «τακτοποίησης αυθαιρέτων». Εκατομμύρια αυθαίρετα, διασύρουν αενάως την Δημοκρατία, το κράτος δικαίου και τους λειτουργούς του. Ακίνητα που «φύτρωσαν» εν μια νυκτί και λαθραία, εκτός σχεδίου, σε δασικές περιοχές και σε παραλίες, δίχως οικοδομικές άδειες και χωρίς καταβολή φόρων και ασφαλιστικών εισφορών νομιμοποιούνται λοιδορώντας την νομιμότητα και τους νομοταγείς. Φυσικά, το πολιτικό σύστημα, υπό την κάλυψη των κέντρων που μοιράζονται την νομή της εξουσίας και των δημοσίων εσόδων, «ικανοποιεί» τις επιθυμίες των ιδιοκτητών προσδοκώντας εκλογικά οφέλη.
Δίχως αμφιβολία και στα δύο αυτά πεδία, αυθαίρετα και καταπατήσεις, εμφανίζεται ανάγλυφα το πρόβλημα της έκτασης της διαφθοράς και της παρανομίας. Είναι δύο μόνο από τους τομείς που εξηγούν την πεποίθηση του 67% των πολιτών ότι το πρόβλημα της διαφθοράς είναι «πολύ σημαντικό» -ενώ και το 30% το θεωρεί «αρκετά σημαντικό»- (Εθνική Αρχή Διαφάνειας, έρευνα 11/9/21-30/11/21). Το γεγονός ότι οι τομείς που καταγράφονται ως «πρωταθλητές» της διαφθοράς είναι κατά σειρά τα δημόσια έργα και οι προμήθειες του Δημοσίου (62%), το πολιτικό σύστημα (59%) και τα ΜΜΕ (48%) –τα αυθαίρετα και οι καταπατήσεις δεν περιλαμβάνονταν στο ερωτηματολόγιο- αναδεικνύει το τεράστιο έλλειμμα εμπιστοσύνης των πολιτών στους τρείς από τους πυλώνες της Δημοκρατίας. Ούτε η Δικαιοσύνη όμως δεν μένει στο απυρόβλητο αφού το 21% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι υπάρχει και εκεί πρόβλημα διαφθοράς. Η δυσπιστία προφανώς εξηγείται και από το γεγονός ότι, με εξαίρεση τον αποδημήσαντα Άκη, οι πολίτες, λιγότερο ή περισσότερο δικαιολογημένα, σχημάτισαν την εντύπωση ότι το «δίχτυ της δικαιοσύνης» είναι μόνο για τα μικρά ψάρια. Οι μεγάλοι, όλοι όσοι ανήκουν στο εμφανές ή αφανές σύστημα εξουσίας, έχουν το ακαταδίωκτο, είναι στο απυρόβλητο.
Χαρακτηριστική είναι, επί του προκειμένου, και η περιβόητη «λίστα Λαγκάρντ» που, αφού την περιφέραμε για λίγα χρόνια, περιμένοντας να επικαθήσει η κόπωση των νέων γενικών προβλημάτων επιβίωσης, και ο συγκινησιακός κάματος με τα ατομικά δράματα, που μας σερβίρουν αδιαλείπτως και δημοσία δαπάνη τα κανάλια, την στείλαμε στο αρχείο με μια σεμνή τελετή. Οι πρωταγωνιστές της αποδείχθηκαν «αδιάβροχοι» με εξαίρεση τον κύριο Γ. Παπακωνσταντίνου ο οποίος «τιμωρήθηκε» από το ειδικό δικαστήριο –ενός έτους φυλάκιση με τριετή αναστολή- για αλλοίωση της λίστας. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα ότι και σε αυτήν την περίπτωση δικαστικοί –μεταξύ των οποίων και η νυν Π.τ.Δ.- πρότειναν την αθώωσή του.
Μέσα σε αυτό το κλίμα της γενικευμένης αναξιοπιστίας των θεσμών –η οποία μεταφράζεται σε παθητικότητα και αποχή- είναι τραγελαφική αλλά δεν πρέπει να εκπλήσσει η απόφαση κάποιων αρνητών να αυτοανακηρυχθούν «θεματοφύλακες του Συντάγματος». Η αναξιοπιστία και ο ευτελισμός θεσμών και αξιών οδηγεί στην παράνοια. Ο Ελληνικός κινηματογράφος είχε παρουσιάσει γλαφυρά το πρόβλημα με το εμβληματικό «Ξύπνα Βασίλη». Από τότε οι «Φανφάρες» και οι «δωρεάν σοσιαλιστές» αυξάνονται και πληθύνονται διαρκώς. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ζούμε στη χώρα του: «είσαι ό,τι δηλώσεις». Αυτό που δεν υπολόγισαν οι ανεγκέφαλοι «θεματοφύλακες» είναι ότι, όντας εκτός συστήματος, η εκτροπή τους θα τύγχανε του υποδαυλιζόμενου αποτροπιασμού και της γενικευμένης καταδίκης. Ότι δεν επρόκειτο να τους σώσει το Ευαγγελικό «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον…». Για τους εκτός συστήματος που από ανοησία, απερισκεψία ή ατυχία θα βρεθούν στον στίβο της αρένας, ο αντίχειρας θα είναι πάντα στραμμένος στο χώμα.
Αντώνης Αντωνάκος
12-12-2020
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. http://www.antonakos.edu.gr
Το ”Δέντρο” και το ”Δάσος”. Γιώργος και σία του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super User
Το ”Δέντρο” και το ”Δάσος”. Γιώργος και σία.
Εστιάζοντας στη υποψηφιότητα Παπανδρέου χάνουμε από το οπτικό μας πεδίο το ”Δάσος” των υπευθύνων για την χρεωκοπία. Θα πρέπει να θυμίσουμε ότι στις πραγματικές Δημοκρατίες το ”άθλημα” της πολιτικής είναι συλλογικό. Αν, υποθετικά, για την χρεωκοπία ευθυνόταν η Ν.Δ. με ποια λογική τα ηγετικά -και με ηγετικές φιλοδοξίες στελέχη -Σαμαράς, Μπακογιάννη, Αβραμόπουλος, Μητσοτάκης- είναι άμοιροι ευθυνών; Αλλά και οι άρτι αφιχθέντες, είναι αμέτοχοι ευθυνών; Ή, όταν τότε η κυβέρνηση έκανε κράτει τις μηχανές, αυτοί φώναζαν: ”λεφτά υπάρχουν”;
Με απλά λόγια, στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, εκλέγουμε αντιπροσώπους υπεύθυνους και υπόλογους όχι απλούς πραματευτάδες της ψήφου. Επειδή την ευθύνη για την χρεωκοπία την έχει το ΠΑΣΟΚ υπεύθυνα είναι όλα τα κορυφαία στελέχη του. Η χρεωκοπία συντελέστηκε -με αδιανόητη ανοησία, αμέλεια ή εγκληματική επιμέλεια- το επτάμηνο που ακολούθησε της εκλογές της 4ης Οκτωβρίου. Είναι άμοιροι ευθυνών ο Βενιζέλος, ο Λοβέρδος, η Διαμαντοπούλου; Τι ήταν ο Γιώργος, Καίσαρας; Υπεύθυνος μόνον αυτός και οι «κηπουροί» του; Όλοι οι λοιποί «στρατιωτάκια αμίλητα, ακούνητα αγέλαστα»; Απλές επικοινωνιακές πομφόλυγες και διεκπεραιωτές πελατειακών εξυπηρετήσεων; Όταν ο κύριος Χρυσοχοΐδης δήλωνε: ”Η διετής κυβέρνηση η δική μας οδήγησε σε αδιέξοδα. Οικονομικά, εθνικά, κοινωνικά. Οδήγησε σε φτώχεια και αποσύνθεση, εθνική ταπείνωση και εθνική αναξιοπρέπεια και τέλος οδήγησε σε εθνική αποδιοργάνωση.” (MEGA, 4/12/2011) συνολικά στο ΠΑΣΟΚ δεν αναφερόταν;
Ήταν όμως θέμα μόνο της κυβέρνησης Παπανδρέου; Ήταν η χώρα σε θέση να αντιμετωπίσει την παγκόσμια οικονομική κρίση; Είναι αλήθεια ότι η χώρα είχε βαθιά διαρθρωτικά προβλήματα ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Στις 10 Ιουνίου του ’88 ο Α. Λάζαρης έγραφε στον Αντρέα: ”μπήκε ήδη σε λειτουργία ο αυτόματος πιλότος του δημοσίου χρέους και άλλων ανελαστικών κονδυλίων, που επηρεάζουν αυτόνομα τη διαμόρφωση του προϋπολογισμού, ανεξάρτητα, δηλαδή, από την κυβερνητική βούληση”. Στην έκθεση της ΕΟΚ (Η χαμένη δεκαετία του ‘80.) διαπιστωνόταν ότι: ”Η ελληνική οικονομία έχει περιέλθει σε πολύ δυσάρεστη θέση και οδηγείται σε έναν επικίνδυνο κατήφορο ” ενώ ο αρμόδιος επίτροπος έγραφε στην έκθεσή του: ”Το έλλειμμα του δημόσιου τομέα αναμένεται να φθάσει στο 14,5% του ΑΕΠ”. Στο τέλος του έτους ξεπέρασε το 17,5% του ΑΕΠ δίχως να συνυπολογίζονται τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ. Τον επόμενο χρόνο ο Ντελόρ, με επιστολή του, έκρουε την καμπάνα του κινδύνου ότι το Δημόσιο Χρέος: ”κινδυνεύει να υπονομεύσει μόνιμα την πορεία της χώρας σας προς την Ενιαία Αγορά, την Οικονομική και Νομισματική Ένωση και την ευρωπαϊκή ενοποίηση”. Ό ίδιος ο ”βασικός ένοχος” όταν ξαναέγινε πρωθυπουργός (1993) δήλωνε: ”ή το Έθνος θα δαμάσει την υπερχρέωση ή η υπερχρέωση θα καταστρέψει το Έθνος”. Τότε το ”ομολογημένο” χρέος είχε ”σκαρφαλώσει” από το 28% (1980) στο 99,2% του ΑΕΠ.
Τι έγινε όμως στην συνέχεια και ιδιαίτερα την οκταετία του ”νοικοκύρη” Σημίτη; Οι συνθήκες στην Ευρώπη αλλά και παγκοσμίως ήταν ευνοϊκές ενώ το ΠΑΣΟΚ διαχειρίστηκε την οικονομία για 11 συνεχή χρόνια μετά την τριετή ”Δεξιά Παρένθεση” (σύμφωνα με το ”προοδευτικό” και ”κεντροαριστερό” ΠΑΣΟΚ) της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Εκτός από τις ευνοϊκές οικονομικές συνθήκες να θυμίσουμε ότι το ”Κίνημα” απολάμβανε την προστατευτική θαλπωρή της ”Διαπλοκής”. Το 1995, 12 από τις 15 χώρες της Ε.Ε. είχαν επιλέξει να ενταχθούν στην πορεία της νομισματικής ενοποίησης. Οι 5 από αυτές είχαν σημαντικό Δημόσιο Χρέος το οποίο όφειλαν να μειώσουν. Συγκεκριμένα Βέλγιο 130,2% - Ιταλία 120,9% - Ελλάδα 108,7% - Ιρλανδία 80,1% - Ολλανδία 76,1%. Οι τέσσερις από αυτές, με εξαίρεση την Ελλάδα, έως το 2003 είχαν μειώσει αντίστοιχα το χρέος τους κατά: 31,8% το Βέλγιο, 16,9% η Ιταλία, 49,1% η Ιρλανδία και 24,1% η Ολλανδία. Στη χώρα μας το χρέος αυξήθηκε. Έτσι από το 99,2% του 1993 σκαρφάλωσε στο 109,9% του ΑΕΠ το 2003. Δίχως να υπολογίζονται σε αυτό τα κρυφά χρέη ΔΕΚΟ, Swaps, εξοπλιστικά, κ.λπ..
Σε αντίθεση με το ”αφήγημα” των ”νταβατζήδων” την περίοδο της παγκόσμιας οικονομικής κρίση η χώρα δεν αποτέλεσε αρνητικό παράδειγμα. Παρά τις αλχημείες της δημιουργικής λογιστικής και του νέου υπολογισμού που, με εκτελεστικό όργανο τον Γεωργίου, επιβλήθηκε στην Ελλάδα δεν αποτελέσαμε την αρνητική εξαίρεση σε έναν θετικό κανόνα. Αντίθετα η αύξηση του Δ.Χ. σε δύο από τις προαναφερθείσες 12 χώρες ξεπέρασε αυτήν της Ελλάδος ενώ σε άλλες 3 ήταν παραπλήσια. Συγκεκριμένα στο διάστημα 2003-2009 η αύξηση του χρέους ήταν: Ιρλανδία 25,5%, Πορτογαλία 24,3%, Ελλάδα 20,1%, Γερμανία 17,5%, Γαλλία 16,3%, Ιταλία 12%.
Αναμφίβολα ο κύριος Παπανδρέου και οι συνεργάτες του έριξαν το καράβι στα βράχια. Από ανικανότητα ή σκοπιμότητα ίσως στο μέλλον αποσαφηνιστεί. Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα για την χώρα και τους πολίτες δεν αλλάζει. Είναι βέβαιο όμως ότι η χρεωκοπία δεν ήταν αναπόφευκτη όπως θέλουν οι πραγματικοί υπαίτιοι να μας πείσουν. Όπως είναι επίσης δεδομένο ότι υπάρχουν συγκεκριμένες ευθύνες γι’ αυτούς που οδήγησαν την χώρα σε αυτήν την κατάσταση. Ποίος φταίει για την υπερχρέωση της χώρας; Ποιος έκανε την οικονομία της καρυδότσουφλο που σε κάθε τρικυμία κινδύνευε να βυθιστεί; Ποιος, έβαλε στο πηδάλιο έναν κακό καπετάνιο; Ναι αναμφίβολα φταίει ο Γιώργος. Αλλά δεν ήταν μόνος του. Πίσω του ήταν το ”Δάσος”.
Αντώνης Αντωνάκος
21-11-2021
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. http://www.antonakos.edu.gr
Πολίτες της «Αποικίας» ή «Εμείς, οι άλλοι, και ο Γιώργος» του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super User
Πολίτες της «Αποικίας» ή «Εμείς, οι άλλοι, και ο Γιώργος».
Απέφυγα τον πειρασμό να απαντήσω επί της ουσίας στην ανάλυση του Γιάννη Μαντζουράνη (ProtoThema) υπό τον τίτλο «Εμείς, οι άλλοι, και ο Γιώργος» η οποία μάλλον με υπόδειξη-παρότρυνση μοιάζει προς τους «φίλους» του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ να σπεύσουν να ενισχύσουν τον Γιώργο. Η προσέγγιση του Ι. Μαντζουράνη βασίζεται στην ανάλυση του πολιτικού κινήτρου. Με άλλα λόγια, από ποια επιλογή ωφελούμαστε «Εμείς» και ποία ωφελεί τους «Άλλους». Όχι τι υποδεικνύουν οι δημοκρατικοί και ηθικοί κανόνες και το συμφέρον της κοινωνίας αλλά τι συμφέρει «Εμάς». Όπου, κατά τα ειωθότα του ΠΑΣΟΚ -στο οποίο όπως γράφει αυτός «ανδρώθηκε πολιτικά […] κοντά στον Ανδρέα Παπανδρέου»- το «Εμείς» και οι «Άλλοι» είναι μια καλή και συμφέρουσα «φάμπρικα». Το πραγματικό ερώτημα -αντίθετα με την ανάλυση του Ι. Μαντζουράνη- δεν είναι το συμφέρον «Υμών» ή των «Άλλων», αλλά αν θα έπρεπε καν ο κύριος Παπανδρέου να είναι βουλευτής πόσο μάλλον υποψήφιος για αρχηγός κόμματος, φιλοδοξώντας να συμμετάσχει σε μελλοντικούς «προοδευτικούς» κυβερνητικούς συνασπισμούς.
Ο κύριος Παπανδρέου, το 2009, στο αποκορύφωμα της Παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, έχοντας απόλυτη γνώση της κρισιμότητας της κατάστασης, αντί να συμβάλλει στην αναγκαία εθνική προσπάθεια πρωτοστατούσε η υποδαύλιζε κάθε εστία κοινωνικής έντασης και αναταραχής. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι, κατά την προεκλογική περίοδο, «μοίραζε» απλόχερα παροχές δεκάδων δισ. ευρώ. Στη σχετική ερώτηση για τα απαιτούμενα κονδύλια απαντούσε με ευκολία –χαρακτηριστική του ειδικού βάρους και της σοβαρότητάς του- ότι μόνο το ένα τρίτο από τα 31 δισ. –οφειλές του 2009 στην εφορία- αν εισέπραττε αρκούσε. Μετά τον εκλογικό του θρίαμβο με εγκληματική ελαφρότητα –για να μην υποθέσουμε κάτι πολύ βαρύτερο- φρόντισε να κλείσει τις αγορές χρήματος καταδικάζοντάς την Ελλάδα στην φτώχεια την εθνική απαξίωση και την επονείδιστη χρεωκοπία. Επανερχόμενος, τώρα, επαναλαμβάνει «λεφτά υπάρχουν»!!! Περαστικά μας.
Προκαλεί αλγεινή εντύπωση η, ενδεικτική του «ανδρός», επιμονή να συμμετέχει στον δημόσιο βίο. Η κατάσταση στην οποία βύθισε την κοινωνία και την χώρα όφειλε να τον κάνει να κρύβεται από ντροπή. Τα, κατά τον κύριο Μαντζουράνη, «δίσεκτα χρόνια της οικονομικής κρίσης» δεν ήταν εξ ουρανού. Τον «κεραυνό» της χρεωκοπίας που μας έκαψε δεν τον εξακόντισε ο Δίας από τον Όλυμπο, αλλά ο Παπανδρέου από το Καστελόριζο επτά μήνες αφού έγινε Πρωθυπουργός. Τα «πολλά και σοβαρά σφάλματα» με τα οποία «βαρύνεται στη διαχείριση της κρίσης χρέους» -κατά τον κύριο Μαντζουράνη- είναι αυτά που τον «εξοστράκισαν» από την Πρωθυπουργία, όχι τα πρόσωπα που, ο τελευταίος, υπονοεί. Ακόμα και εκείνοι που δεν συμμερίζονται τις υποψίες που είχε εκφράσει ο αείμνηστος Αδαμάντιος Πεπελάσης, φίλος της οικογένειας Παπανδρέου, περί «ανταλλαγμάτων στην δωροθήκη» του ως αιτία των επιλογών του, και αποδίδουν αποκλειστικά σε ανεπάρκεια τις αποφάσεις που πήρε, του καταλογίζουν την κύρια ευθύνη της καταστροφής.
Αυτό αποδεικνύει δίχως αμφισβήτηση και το γεγονός ότι οι πολίτες του γύρισαν την πλάτη, όταν με το ΚΙΔΗΣΟ επεχείρησε να επιστρέψει. Οι πολίτες, αποτιμώντας την «προσφορά» του με ποσοστό 2,47%, τον τοποθέτησαν εκεί που του αρμόζει. Εκτός Βουλής και εκτός πολιτικής. Τα διάφορα «δίκτυα» τον επανέφεραν το 2019. Αν ζούσε ο Πεπελάσης οι υποψίες του μάλλον θα ήταν ενισχυμένες με νέα στοιχεία και περισσότερες ενδείξεις. Όμως ο πανδαμάτωρ χρόνος τον απάλλαξε, από την απόγνωση να βλέπει τον δημόσιο διάλογο να ταλανίζεται με προβληματισμούς του τύπου: «Εμείς, οι άλλοι και ο Γιώργος» για το αν ο Παπανδρέου θα πρέπει να γίνει πρόεδρος του ΚΙΔΗΣΟ/ΠΑΣΟΚ. Τουλάχιστον ο Χρυσοχοΐδης, ήδη από το 2011, είχε τοποθετηθεί απερίφραστα: «μόνο σε αποικία μπορεί να είναι υποψήφιος». Τελικά, μήπως είμαστε αποικία;
Αντώνης Αντωνάκος
14-11-2021
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. http://www.antonakos.edu.gr
Ανάπτυξη δίχως «πιράνχας» και «καρχαρίες του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super UserΑνάπτυξη δίχως «πιράνχας» και «καρχαρίες.
Η διασπάθιση των αναπτυξιακών και κοινωνικών -ή «κοινωνικών» κατά περίπτωση- πόρων είναι ένα ενδημικό φαινόμενο που μαρτυρά την ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος και των κρατικών υπηρεσιών. Το πολιτικό σύστημα νομοθετώντας «στο γόνατο» -αν όχι καθ’ υπαγόρευση- εξασφαλίζει τις αναγκαίες «πόρτες» δια των οποίων διολισθαίνουν οι «επιδέξιοι» υπό το φως των φανών που κρατούν οι κρατικές υπηρεσίες. Η περίπτωση Φουρθιώτη που απασχόλησε πριν από μερικούς μήνες την κοινωνία ούτε μεμονωμένη είναι ούτε τυχαία. Αντίθετα αναδεικνύει την διπλή ανεπάρκεια. Του πολιτικού συστήματος και των υπηρεσιών.
Να θυμίσουμε ότι, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα (iefimerida.gr), ο κύριος αυτός ενθυλάκωσε «περί τα… 200.000» εκμεταλλευόμενος τα κενά του προγράμματος «Συνεργασία». Για να το πετύχει «από 1000 ευρώ τον μήνα μισθό όπως δήλωνε, εμφανίσθηκε να παίρνει …80.000 ευρώ με το που ψηφίσθηκε ο νόμος». Δεν θα ήταν παράλογο να υποθέσει κάποιος ότι και πριν από τον νόμο δεν ήταν ειλικρινής απέναντι στις φορολογικές και τις ασφαλιστικές αρχές. Το περίεργο είναι πως κανένας από τους «φωστήρες» του Υπουργείου δεν σκέφθηκε να κάνει αυτόν τον συσχετισμό. Δηλαδή ποιες ήταν οι φορολογητέες απολαβές κάποιου τα προηγούμενα χρόνια και να τις συσχετίσει με αυτές που δηλώνονταν μετά. Φυσικά οι 200.000€ αποτελούν απλώς σταγόνα στον ωκεανό αφού ποτέ δεν θα μάθουμε πόσα δισ. ενθυλάκωσαν οι διάφοροι επιτήδειοι εκμεταλλευόμενοι «Γέφυρες» και «Συνεργασίες», τα προγράμματα «προστασίας» από την πανδημία. Γνωρίζουμε φυσικά με βεβαιότητα ότι θα είμαστε οι τελικοί αποδέκτες του λογαριασμού.
Το πρόβλημα όμως, όπως ήδη αναφέρθηκε, είναι διαχρονικό και πολύπλευρο. Αρκεί να προσέξει κάποιος την πρωτοσέλιδη, αν και δευτερεύουσα, είδηση της Καθημερινής (5/11) για να κατανοήσει το πρόβλημα. Σύμφωνα με αυτήν «Διατέθηκαν συνολικά κρατικές ενισχύσεις ύψους 12,5 δισ. ευρώ» με τους αναπτυξιακούς νόμους 1998, 2004 και 2011 και δημιουργήθηκαν μόνο «75.078 θέσεις εργασίας». Δηλαδή κάθε θέση εργασίας κόστισε στο κοινωνικό σύνολο 166.494€. Μάλιστα, όπως επισημαίνει η εφημερίδα, «Ειδικά με τον αναπτυξιακό νόμο του 2011, επειδή χρηματοδοτήθηκαν κυρίως επενδύσεις σε φωτοβολταϊκά πάρκα, η ενίσχυση ανά θέση εργασίας ξεπέρασε τις 322.000 ευρώ…». Είναι ξεκάθαρο ποιοί επωφελήθηκαν. Πάντως όχι οι άνεργοι ή έστω οι λίγες χιλιάδες τυχεροί που βρήκαν απασχόληση. Εκείνο που δεν είναι ξεκάθαρο είναι πόσα, πέραν των επιδοτήσεων, ενθυλάκωσαν και ενθυλακώνουν οι «επενδυτές» μέσω των υψηλών εγγυημένων τιμών ρεύματος.
Θα γίνει κατανοητό το πόσο εξοργιστικό είναι το γεγονός ότι: «η ενίσχυση ανά θέση εργασίας ξεπέρασε τις 322.000 ευρώ» αν, για να υπάρξει μέτρο σύγκρισης, αναφερθεί ότι απόφοιτος του ΕΜΠ, ενεργειακός με μεταπτυχιακό, που επέστρεψε στην χώρα μετά από πολυετή απασχόληση στο CERN (Ελβετία) έχει μεικτές απολαβές 2.000€. Δηλαδή η «ενίσχυση» των 322.000 αντιστοιχεί 161 μηνιαίους μισθούς ή 13,5 χρόνια εργασίας του!!! Όμως, ακόμα και αν υποτεθεί ότι αυτές οι ενισχύσεις υπηρετούν την ανάπτυξη, το κρίσιμο ερώτημα παραμένει. Ανάπτυξη ερήμην, αν όχι σε βάρος, της κοινωνίας; Προς όφελος ποιών συμφερόντων, με ποια και υπέρ ποίων ανταλλάγματα; Ερήμην της ιδεολογίας μας που ορίζει ότι: «Η οικονομική ανάπτυξη δεν αποτελεί αυτοσκοπό» αλλά «προϋπόθεση και μέσο της κοινωνικής προόδου»;
Επειδή δεν είμαστε στον Μεσαίωνα απαιτείται, απομυθοποιώντας τα πρόσωπα, να αναβαπτιστούμε στις ιδεολογικές αρχές της Ν.Δ. Δεν παρασιτούν, σε βάρος της κοινωνίας, μόνο οι καιροσκόποι-πιράνχας αλλά και οι καρχαρίες του συστήματος.
Αντώνης Αντωνάκος
07-11-2021
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. http://www.antonakos.edu.gr
Μηνύματα από το μέλλον του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super User
Μηνύματα από το μέλλον.
Αν το πρώτο κύριο μήνυμα της ομιλίας Καραμανλή –στο πλαίσιο της εκδήλωσης για τα 47α ”γενέθλια” της ΝΔ- ήταν ότι η όποια αναγκαία προσαρμογή στα νέα δεδομένα δεν επιτρέπεται να μας κάνει να ξεχνάμε ότι: ”πάντα ότι οι κοινωνίες ανθούν και προοδεύουν μόνο όταν οι πολλοί αισθάνονται ότι μετέχουν στην συλλογική προσπάθεια, στις ευκαιρίες και την ισότιμη κατανομή των καρπών της προόδου” το δεύτερο σίγουρα ήταν η επισήμανση ότι: ”οφείλουμε να καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια για την διαμόρφωση συνθηκών σύμπνοιας, ομοψυχίας και εθνικής συνεννόησης”. Τα δύο αυτά μηνύματα αποτελούν βασικές παρακαταθήκες του Κωνσταντίνου Καραμανλή που αποτέλεσαν οδηγούς πορείας τόσο για τον ίδιο όσο και για τον τέως Πρωθυπουργό.
Η επίκληση της ιστορίας, για την επιβεβαίωση των δεινών που έχουν επιφέρει στον τόπο οι διχασμοί και το τοξικό πολιτικό κλίμα, με την επισήμανση ότι: ”θα μπορούσε κανείς να μνημονεύσει το 1920, το 1940 και κατά ένα τρόπο και το 1963” ήταν αναγκαία. Η αναφορά στο 1963 μόνο τυχαία δεν πρέπει να θεωρηθεί. Το πιθανό ξάφνιασμα που προκαλεί η, ενδεικτική, αναφορά του 1963 οφείλεται στο γεγονός της μη επαρκούς ιστορικής ανάλυσης των αιτίων, των κινήτρων και κυρίως των μακροχρόνιων επιπτώσεων των πολιτικών εξελίξεων της περιόδου 1961-1965. Ούτε η αναφορά στην απόπειρα παραπομπής του Κ. Καραμανλή στο ειδικό δικαστήριο το 1965 έγινε τυχαία. Ήταν απλώς μια υπενθύμιση ότι οι προσωπικές φιλοδοξίες και τα πολιτικά πάθη που ταλαιπώρησαν τον τόπο δεν έχουν θέση σε μια παράταξη που, σύμφωνα με τις ιδεολογικές αρχές της, είναι: ”ταυτόχρονα εθνική και λαϊκή”.
Οι στείρες αντιπαραθέσεις και οι πολιτικοί ”σκυλοκαβγάδες” τραυματίζουν την Δημοκρατία και κοστίζουν πανάκριβα στην κοινωνία και το Έθνος. Η χώρα θα είχε αποφύγει τα οικονομικά αδιέξοδα και δεν θα εμφανιζόταν σήμερα αδύναμη απέναντι στις διεθνείς προκλήσεις. Η δημιουργία του διχαστικού κλίματος μετά την Μεταπολίτευση, οφειλόμενη κυρίως στο ΠΑΣΟΚ, ήταν αχρείαστη και αναχρονιστική οπισθοδρόμηση. Το ”απόψε πεθαίνει η Δεξιά” του 1981, το πολιτικό τσιτάτο της ”Δεξιάς παρένθεσης” του 1994, η προσπάθεια του ΓΑΠ να ποινικοποιήσει την πολιτική ζωή αποδεικνύουν ότι η μετάλλαξη του διχασμού είναι στο DNA της ”Αλλαγής”. Αρκεί να αναλογιστούμε πόσο διαφορετικές θα ήταν οι εξελίξεις αν, έστω και μετά την καταστροφική δεκαετία του ’80, είχε επιδιωχθεί η χάραξη μιας εθνικής πορείας ανασυγκρότησης με την συνεννόηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σε βασικούς άξονες οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής. Αντί γι’ αυτό προτιμήθηκε η ”ανίερη συμμαχία” με τους ”βαρόνους” των ΜΜΕ οι οποίοι ανέλαβαν την χειραγώγηση της κοινωνίας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στο αποκορύφωμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απέρριπτε την έκκληση Καραμανλή για ένα μίνιμουμ Εθνικής συνεννόησης υπό τις επευφημίες των διαπλεκόμενων. Χαρακτηριστικά είναι τα πρωτοσέλιδα εκείνης της εποχής, συγκεκριμένα: Καραμανλής ”Η κρίση απαιτεί συναίνεση”, Παπανδρέου ”Μόνη λύση οι κάλπες”, ΤΑ ΝΕΑ (13/2/09) ”Ομολογία αδυναμίας”. Αντίστοιχα δημοσιεύματα: ”Επιδρομή χωρίς κουκούλα σε μισθούς-συντάξεις” και ”Ληστεία χωρίς κουκούλα” ΕΘΝΟΣ (3/3/09 και 19/3/09), ”Μέτρα-Σοκ” ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (19/3/09). Αυτά έπραττε ο ”πρίγκιπας της Αλλαγής” ενώ η κρίση κορυφωνόταν και τα διαπλεκόμενα τροφοδοτούσαν τις στείρες διενέξεις γιατί από αυτές τρέφονται και χάρις σε αυτές ανθούν και εξουσιάζουν.
Με την ίδια, χαρακτηριστική, αδιαφορία για την χώρα και την κοινωνία ο κύριος Παπανδρέου –τυφλωμένος, στην καλύτερη περίπτωση, από την φιλοδοξία- όχι μόνο εκβίασε τις πρόωρες εκλογές, αλλά και την οδήγησε στο προεκλογικό χάος της παροχολογίας και της σκανδαλολογίας. Στην προσπάθεια του να χρεώσει τον πολιτικό του αντίπαλο με τις ευθύνες και το βάρος των δικών του αποτυχιών βύθισε την χώρα στην πιο βαθειά κρίση της Μεταπολίτευσης.
Αφού οι διχασμοί ήταν πάντα καταστροφικοί –ακόμα και αυτός που, μετά την Μεταπολίτευση, στηρίχτηκε σε ”επαναστάτες χωρίς αιτία”- είναι καιρός να κατανοήσουμε ότι το μήνυμα της συνεννόησης έρχεται από το μέλλον που θέλουμε να οικοδομήσουμε ως Έθνος και ως χώρα. Οι διχασμοί, ιδιαίτερα αυτοί που πυροδοτούνται από ιδιοτελή συμφέροντα, πολιτικά ή οικονομικά, και από μικρόνοες εμπάθειες και εγωισμούς, πρέπει να ”κλειδωθούν στα χρονοντούλαπα της ιστορίας». Ενθαρρυντική ήταν λοιπόν η επισήμανση του Πρωθυπουργού στον κύριο Τσίπρα να μην προσωποποιούνται οι πολιτικές διαφορές αφού: ”είμαστε αντίπαλοι, όχι εχθροί”.
Αντώνης Αντωνάκος
19-10-2021
Το «Φθινοπωρινό τσουνάμι» και οι «επισπεύδοντες» του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super User
Το «Φθινοπωρινό τσουνάμι» και οι «επισπεύδοντες».
Τι τους ψιθύρισε, στον ύπνο τους, ο «άγγελός» τους και την Κυριακή είχαν πρωτοσέλιδα το ίδιο θέμα οι τρεις εφημερίδες; Συνήθως για την ακρίβεια και τις αυξήσεις φωνάζει ο αντιπολιτευόμενος τύπος και ο φιλικός εξωραΐζει την κατάσταση. Αυτή την φορά όμως τον χορό έσυραν τρία κατά συρροή φιλοκυβερνητικά φύλλα. Σύμφωνα με το πρωτοσέλιδο της Καθημερινής, «Αναζητείται αντίδοτο στο τσουνάμι ανατιμήσεων» για να διευκρινίσει στον υπότιτλο ότι είναι «πονοκέφαλος για την κυβέρνηση ρεύμα, τρόφιμα, μεταφορές, ενοίκια» προβλέποντας ότι «Ισχυρές πιέσεις θα δεχθούν τους επόμενους μήνες το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών και η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων…».
Στο ίδιο πνεύμα το ΒΗΜΑ με υπέρτιτλο «Μετά το ναυάγιο του ανασχηματισμού» προβλέπει: «Μείωση φόρων και εισφορών με τη σκέψη στις κάλπες». Επισημαίνει ότι σημαντικά σημεία του «ναυαγίου» αποτέλεσαν: «η ατυχής έμπνευση υπουργοποίησης Αποστολάκη και η σπατάλη πολιτικού κεφαλαίου […] Η άνοδος της “τριανδρίας” του ΛΑΟΣ, η επιστροφή Θεοδωρικάκου και η “θυσία” Χρυσοχοΐδη και Θεοχάρη» προβάλλοντας σαφώς την άποψη ότι η κυβέρνηση θα προσφύγει στο «σωσίβιο» των ελαφρύνσεων με την «σκέψη στις κάλπες». Τον «χορό» κλείνει η RealNewsπροαναγγέλλοντας «Φθινοπωρινό “τσουνάμι” ανατιμήσεων» αφού σύμφωνα με τις εκτιμήσεις και τις πληροφορίες της «Έρχονται ανατιμήσεις έως 25% σε πάνω από 500 προϊόντα πρώτης ανάγκης μέχρι το τέλος Οκτωβρίου».
Παρά τις επανειλημμένες διαβεβαιώσεις του Πρωθυπουργού κανένας δεν πείθεται ότι οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας. Ακόμα και για εκείνους που, αρνούμενοι να διδαχθούν από την ιστορία, πίστευαν ότι η πολιτική της κυριαρχία θα διατηρηθεί αλώβητη οι πυρκαγιές του Αυγούστου και η «οπερέτα» του ανασχηματισμού σήμαναν το τέλος των ψευδαισθήσεων. Το «επιτελικό κράτος» και η «κυβέρνηση των αρίστων», παρά το επικοινωνιακό imperium, αποκάλυψαν τις αδυναμίες και τις δομικές τους ανεπάρκειες.
Βεβαίως, είναι ευτύχημα για την κυβέρνηση ότι απέναντί της δεν έχει το παλιό κραταιό ΠΑΣΟΚ και τα επικοινωνιακά «θωρηκτά» του αλλά την ναυαγοσωστική λέμβο του (ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ) και τον ΣΥΡΙΖΑ που αγωνίζεται να απαλλαγεί από «αμαρτίες» και γραφικότητες του παρελθόντος και του παρόντος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι προς το παρόν η κυβέρνηση είναι πολιτικά κυρίαρχη και θα επικρατήσει, έστω και δύσκολα, σε περίπτωση εκλογών. Αυτό όμως ισχύει τώρα. Κανένας δεν ξέρει τι θα γίνει μετά από λίγους μήνες. Ακόμα και να μην υπάρξουν δυσάρεστα απρόοπτα είναι δεδομένη η αύξηση της λαϊκής δυσαρέσκειας που θα προκληθεί από το επικείμενο κύμα ακρίβειας. Ό,τι και να αποφασίσει η κυβέρνηση, όποιες ανακοινώσεις και να κάνει ο Πρωθυπουργός στην ΔΕΘ, στους πολίτες αυτό που θα φτάσει και θα μείνει είναι η ακρίβεια που θα «γκριζάρει» περισσότερο την καθημερινότητά τους.
Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν είναι κυρίως υπεύθυνη η κυβέρνηση για το κύμα των ανατιμήσεων σε αυτή τελικά θα καταλήξει ο «λογαριασμός». Αυτή ήταν πάντα η τύχη των κυβερνήσεων στην Ελλάδα την οποία κανένας δεν κατάφερε να αποφύγει. Όσον αφορά τον «πακτωλό» δισ. του Ταμείου Ανάκαμψης και του ΕΣΠΑ το περιορισμένο «κοινωνικό μέρισμα» θα φτάσει στην κοινωνία με μεγάλη καθυστέρηση. Αντίθετα οι «μεγάλοι παίκτες» θα καρπωθούν τη «μερίδα του λέοντος» άμεσα. Ίσως γι’ αυτό καθίστανται «επισπεύδοντες» πιέζοντας, εμμέσως πλην σαφώς, για εκλογές εδώ και τώρα πριν αλλάξουν τα δεδομένα.
Αντώνης Αντωνάκος
07-09-2021
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. http://www.antonakos.edu.gr
.png "Δ.Ε. Πειραιά: ΤΕΛΕΤΗ ΒΡΑΒΕΥΣΗΣ ΕΠΙΤΥΧΟΝΤΩΝ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ")
