Please wait...Πολιτική (12485)
Ο Σαμψών και η «σωστή πλευρά της Ιστορίας» του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super User
Ο Σαμψών και η «σωστή πλευρά της Ιστορίας».
«”Ας πεθάνω κι εγώ μαζί με τους αλλοφύλους”. Έσπρωξε με όλη του τη δύναμη τις κολόνες κι έπεσε ο ναός πάνω στους άρχοντες και σ' όλο τον λαό που ήταν εκεί. Έτσι, αυτοί που ο Σαμψών σκότωσε με το θάνατό του ήταν περισσότεροι από εκείνους που είχε σκοτώσει σ' όλη του τη ζωή (Κριταί 16,26-30) ». - https://orthodoxoiorizontes.gr/Biblos/
Το μυαλό ακολουθεί τα δικά του μονοπάτια, κάνει παράξενους συνειρμούς. Συνδυάζει μύθους και ιστορίες με την ζωντανή πραγματικότητα αναζητώντας συσχετισμούς και παραλληλίες. Οι μύθοι έρχονται αρωγοί όταν τα βαριά σύννεφα σκεπάζουν την ζωή θολώνοντας το μυαλό. Όπως λέει και ο ποιητής «Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές/είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη/δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή/γιατί είναι αμίλητη και προχωράει» (Γ. Σεφέρης, Τελευταίος Σταθμός).
Ο Ναζιραίος (πρόσωπο αφιερωμένο στον Θεό) Σαμψών παραβίασε τον όρκο του «διασκεδάζοντας με μια γυναίκα από τη γειτονική Θαμναθά. Η γυναίκα αυτή ήταν ”αλλόφυλη” δηλαδή Φιλισταία, […] Ακολούθησαν άλλα εξαιρετικά κατορθώματά του, όπως ο αποδεκατισμός των Φιλισταίων σε έναν ιδιωτικό πόλεμο». (wikipedia) Ο «ιδιωτικός πόλεμος» φαίνεται να είχε ως αφετηρία την πληρωμή ενός στοιχήματος. Ο Σαμψών «σκότωσε τριάντα Φιλισταίους, πήρε τα ρούχα και τις στολές τους και τα έδωσε σ' εκείνους που είχαν λύσει το αίνιγμα» Μετά εγκατέλειψε τη γυναίκα του και πήγε οργισμένος στο σπίτι του πατέρα του. Τη γυναίκα του Σαμψών την έδωσαν οι γονείς της σ' έναν από τους τριάντα συνοδούς του» (orthodoxoiorizontes).
Επιστρέφοντας, όταν ξεθύμανε η οργή του, για την γυναίκα του την βρήκε παντρεμένη με άλλον. Τότε ο Σαμψών «οργισμένος πήγε κι έπιασε 300 αλεπούδες […] Άναψε τους δαυλούς κι άφησε τις αλεπούδες ελεύθερες στα σπαρτά των Φιλισταίων. Έτσι κάηκαν όλα τα σιτηρά, καθώς και πολλοί αμπελώνες και ελαιώνες»(orthodoxoiorizontes). Όταν οι Φιλισταίοι άρχισαν, σε αντίποινα, να καίνε τα σπαρτά των Ισραηλιτών οι τελευταίοι -σε συνεννόηση μαζί του- τον έπιασαν και τον παρέδωσαν δέσμιο στην τοποθεσία ”Σιαγών”. Ο Σαμψών όμως σπάζοντας τα δεσμά του«… βρήκε το σαγόνι ενός πρόσφατα σκοτωμένου γαϊδουριού και μ' αυτό σκότωσε χίλιους Φιλισταίους». (orthodoxoiorizontes).
Είναι το «αφήγημα» των νικητών αφού οι Φιλισταίοι έγιναν ιστορική σκόνη στο πέρασμα των αιώνων και οι πολιτείες τους «απόμειναν τόπος βοσκής για τις γκαμούζες». Αυτό που πριν από αιώνες παρουσιαζόταν ως ιστορία εξελίχθηκε αρχικά σε μύθο για να καταλήξει αλληγορία ή ηθικό-δογματικό δίδαγμα. Απομένει πάντα το ερώτημα αν το δίκαιο και η ηθική καθορίζονται από την δύναμη ή το δόγμα. Η αξία της ζωής των ανθρώπων καθορίζεται από την ήπειρο στην οποία κατοικούν, από τον Θεό στον οποίο πιστεύουν, από το πολίτευμα με το οποίο διακυβερνώνται, από το επίπεδο της ευημερίας τους ή του πολιτισμού τους; Ποια είναι τελικά η σωστή πλευρά της ιστορίας; Είναι ξεκάθαρο ότι ο κοσμοκαλόγερος Σαμουήλ και οι συμμαχητές του είχαν την ηθική με το μέρος τους όταν ανατίναξαν το Κούγκι. Μπορούμε να ισχυριστούμε ανεπιφύλακτο το ίδιο και για τον Σαμψών ή για όποιον ακολουθεί το παράδειγμά του;
Τελικά η «αδυναμία» του στις γυναίκες οδήγησε τον Σαμψών στην αιχμαλωσία. Η Δαλιδά εκμαιεύοντάς του το μυστικό της δύναμής του τον αποδυνάμωσε παραδίδοντάς τον στους εχθρούς του. Όταν μάκρυναν πάλι τα μαλλιά του ο Σαμψών γκρέμισε τον ναό σκοτώνοντας περισσότερους «…από εκείνους που είχε σκοτώσει σ' όλη του τη ζωή […]Το κτίριο ήταν κατάμεστο από κόσμο. Εκεί ήταν όλοι οι άρχοντες των Φιλισταίων, και πάνω στη στέγη ήταν κάπου τρεις χιλιάδες άντρες και γυναίκες...». Αλλά… αφού ο Σαμψών ήταν με την σωστή πλευρά της ιστορίας, για τους Φιλισταίους να μιλούμε τώρα; Ή, μήπως, -και κατά τον Πόπερ- γι’ αυτούς πρέπει να μιλάμε κυρίως;
Αντωνάκος Αντώνης
28-04-2022
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr
Ουκρανία: Πόλεμος και πάλι, στην Ευρώπη του Περικλή Παντούλα
Γράφτηκε από Super User
Όταν κάποιος ξεκινά ένα πόλεμο...χάνει το οποίο δίκιο μπορεί να έχει ...
Βέβαια το δίκιο έχει σχέση με την ηθική ...όχι με τα συμφέροντα των κρατών...
Στις διεθνείς σχέσεις, σε συμμαχίες ή αντιπαλότητες, αυτό που προτάσσεται είναι το συμφέρον όχι το δίκαιο...το δίκαιο το επικαλούνται όλοι είτε το έχουν είτε δεν το έχουν...
Οι ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ κρατών δεν γίνονται ούτε για λόγους δικαιοσύνης, ούτε για ιδεολογικού λόγους αλλά για συμφέροντα… και ανεξάρτητα από το πολιτικό τους σύστημα λ.χ. οι Η.Π.Α. εισέβαλαν στο Αφγανιστάν για τους ίδιους λόγους που λίγα χρόνια νωρίτερα είχε πράξει το ίδιο η Ε.Σ.Σ.Δ.
Ούτε βέβαια υπάρχουν ηγέτες που είναι αποφασισμένοι να πολεμήσουν , για το δίκαιο των άλλων λαών, θυσιάζοντας την ευημερία του δικού τους λαού. Τα παραδείγματα πολλά και πρόσφατα. Όλες οι εμπόλεμες συγκρούσεις είχαν και έχουν ως υπόβαθρο κυρίως οικονομικά συμφέροντα.
Είναι σίγουρο ότι η επιλογή της ένοπλης επίθεσης οφείλεται κυρίως στην «αδυναμία» του επιτιθέμενου να αντιμετωπίσει και να λύσει τα προβλήματα που υπάρχουν κατά την περίοδο της ειρήνης με ανάλογο τρόπο , δηλαδή ειρηνικά μέσω θεσμοθετημένων διαδικασιών.
Οι γεωπολιτικές ή γεωστρατηγικές ήττες ή και αδυναμίες δεν δικαιολογούν σε καμία περίπτωση πολεμικές ενέργειες, για την επιβολή λύσεων που θα ικανοποιούν τον επιτιθέμενο...
Συνεπώς τα περισσότερα που ακούμε από τους επιτιθέμενους κάθε φορά είναι 《προφάσεις εν αμαρτίαις...》
Στην περίπτωση της Ουκρανίας τέτοιες προφάσεις υπήρξαν πολλές:
Η Ρωσία επικαλείται τον κίνδυνο που θα υπάρξει σε περίπτωση που στην Ουκρανία αναπτυχθούν πυρηνικά όπλα...παραβλέποντας ότι το 1994 η ίδια η Ουκρανία (τρίτη τότε σε παγκόσμιο επίπεδο πυρηνική δύναμη ) της παρέδωσε το σύνολο σχεδόν των πυρηνικών της όπλων, με την σύμφωνη γνώμη και των Η.Π.Α....
Επικαλείται επίσης το γεγονός ότι η απόσταση της Ουκρανίας από την Μόσχα είναι μέσα στο βεληνεκές των όπλων που πιθανολογεί ότι μπορεί να αναπτυχθούν στην Ουκρανία. Το περίεργο είναι ότι δεν εκφράζει ανάλογες ανησυχίες για το τι θα αναπτυχθεί στις βαλτικές χώρες που βρίσκονται ποιο κοντά στη Μόσχα αλλά και στην Αγία Πετρούπολη...
Παράλληλα προειδοποιεί- απειλεί Σουηδία και Φιλανδία ότι θα θεωρήσει επιθετική ενέργεια οποιαδήποτε διασύνδεση τους με όσους θεωρεί αντιπάλους της και θα δράσει ανάλογα. Ειδικά σε ότι αφορά την Φιλανδία κατέχει και εδάφη της από την περίοδο του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου....
Η θεωρία του στρατηγικού βάθους για την συγκεκριμένη χώρα που κατέχει το 1/6 της έκτασης του πλανήτη...μάλλον κρίνεται αβάσιμη ...
Ανάλογη είναι και η θεωρία του ζωτικού χώρου που δεν της επιτρέπει να αισθάνεται ασφάλεια γιατί πλησίασαν πολύ κοντά της το Ν.Α.Τ.Ο. και οι Η.Π.Α. Όμως ποιος μπορεί να πει σε μια κυρίαρχη χώρα να μην εξοπλίζεται και να μην συμμετέχει σε συμμαχίες επειδή συνορεύει με τη Ρωσία ; Ίσως αυτό να είναι και λόγος για να το κάνει...
Εμείς στην Ελλάδα θα δεχόμασταν να μην εξοπλιζόμαστε επειδή η Τουρκία αισθάνεται ανασφαλής;
Είναι αυτονόητο ότι σε ένα πολυπολικό και ανταγωνιστικό περιβάλλον παραδοσιακές υπερδυνάμεις και νέες περιφερειακές προσπαθούν να αυξήσουν τον χώρο επιρροής τους, μειώνοντας παράλληλα το χώρο επιρροής των ανταγωνιστών τους. Το ίδιο προσπαθεί να κάνει και η Ρωσία σε άλλες περιοχές του πλανήτη...
Σε κάθε περίπτωση η 《 απάντηση 》 όποιου νομίζει ότι θίγεται δεν θα έπρεπε να περιέχει ένοπλη βία . Όταν αυτό συμβαίνει δεν θα πρέπει να τυγχάνει υποστήριξης από την διεθνή κοινότητα.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπήρξε καμία υποστήριξη για την Ρωσική εισβολή, πάρα μόνο από τέσσερις χώρες στον ΟΗΕ σε πλήρη αντίθεση με όλες τις άλλες ... ακόμα και χώρες που εναντιώθηκαν στις ενέργειες των δυτικών όπως η Κίνα δεν επικρότησαν την εισβολή...
Τέλος η προάσπιση Ρωσικών πληθυσμών που βρίσκονται υπό κατοχή ή η απελευθέρωση εδαφών είναι μια επικίνδυνη προσέγγιση .
Με βάση αυτές τις δικαιολογίες θα μπορούσε κάθε κράτος να επιτίθεται στο άλλο για να αποκαταστήσει αυτό που θεωρεί ότι του ανήκει ή να υπερασπιστεί την μειονότητα που βρίσκεται στο γειτονικό κράτος. Στη περιοχή μας μόνο, στα Βαλκάνια:
Η Ελλάδα να εισβάλει στην Αλβανία για τους Βορειοηπειρώτες, η Αλβανία στα Σκόπια για τους Αλβανούς (30% και πλέον στο συγκεκριμένο κράτος), αλλά και να ενσωματώσει το Κόσσοβο, η Σερβία και η Κροατία στην Βοσνία Ερζεγοβίνη για τις δικές τους μειονότητες αντίστοιχα , η Σερβία να ενσωματώσει το Μαυροβούνιο και η Βουλγαρία να απαιτήσει εδάφη από τα Σκόπια που υπάρχουν πληθυσμοί με βουλγαρική εθνική συνείδηση, ενώ η Ρουμανία να διεκδικήσει εδάφη της Ουκρανίας και γιατί όχι και της Βουλγαρίας.
Ευρύτερα στην Ευρώπη η Ιρλανδία να διεκδίκησει την Βόρειο Ιρλανδία, η Τσεχία τη Σλοβακία και αντίστροφα, η Βρετανία την Γαλλική Βρετάνη κ.ο.κ.
Και βέβαια η Τουρκία να φτάσει στη Αθήνα γιατί έχει μειονότητα στη Θράκη και στα Δωδεκάνησα, άσχετα αν έχει υπογράψει συνθήκες όπου τονίζεται ότι οι συγκεκριμένες μειονότητες δεν είναι εθνικές-τουρκικές παρά μόνο θρησκευτικές - μουσουλμανικές.
Η αντίληψη ότι η Ουκρανία αποτελεί το 《μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας 》 και ότι από εκεί δέχθηκε τις περισσότερες επιθέσεις κατά την διάρκεια των χρόνων, αντικρούεται από το γεγονός ότι και η Ευρώπη από την ίδια περιοχή δέχθηκε ανάλογες επιθέσεις.
Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι η Κριμαία παραχωρήθηκε στην
Ουκρανία το 1954 από την ηγεσία της Ε.Σ.Σ.Δ. ως δώρο για τα 300 χρόνια από τη 《 ένωση 》 της με τη Ρωσία. Πιθανόν οι ηγεσία της Σ.Ε. να έκανε λάθος...ή και να ήθελε με ένα έμμεσο τρόπο να ζήτηση συγγνώμη (μια και επίσημα δεν αναγνωρίστηκε ποτέ πάρα τις οποίες συζητήσεις εντός του Κ.Κ.Σ.Ε.) για τα λάθη που σχετιζόταν με την《γενοκτονία》(γκολοντομόρ) των Ουκρανών το 1932-1933.
Το χαρακτηριστικό όμως είναι ότι μέχρι το 2014 η Ρωσία δεν αξίωσε ποτέ να τις επιστραφούν τα εδάφη της Κριμαίας ούτε ακόμα και την περίοδο που η Ουκρανία γινόταν ένα ανεξάρτητο κράτος και είχε 《 ανάγκη 》 και την δική της συναίνεση. Γιατί η Ρωσία όσο αδύναμη και αν ήταν τότε , δεν έπαψε να παραμένει μια μεγάλη χώρα σε όλα τα επίπεδα...
Όμως το 2014 αυτό που άλλαξε ήταν η αξία της ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα...και ταυτόχρονα το ενδιαφέρον της Ρωσίας για την Κριμαία που έχει το μεγάλο μερίδιο στην συγκεκριμένη ΑΟΖ.
Αν υποθετικά αύριο όλη η Ουκρανία πέρναγε στη Ρωσική επικράτεια χωρίς την ΑΟΖ πιστεύει κανείς ότι θα το δέχονταν η Ρωσία; Η ότι θα συμφωνούσε τα αποθέματα μετάλλων στο υπέδαφος της ανατολικής Ουκρανίας να τα διαχειρίζεται το ουκρανικό κράτος με αντάλλαγμα την πλήρη αυτονομία των συγκεκριμένων περιοχών;
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν είναι η πρώτη πολεμική σύρραξη μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο στην Ευρώπη. Προϋπήρχε η εισβολή και κατοχή στην Κύπρο από την Τουρκία καθώς και ο βομβαρδισμός της Σερβίας απότο
ΝΑΤΟ ... εν ονόματι της ειρήνης!!! ;;;
Ας μην ξεχνάμε ( πολλοί σκόπιμα νομίζω το παραβλέπουν) και τις δύο εισβολές της Ε.Σ.Σ.Δ. σε Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία...εν ονόματι τις δημοκρατίας !!!;;;
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έχει όμως μερικά ιδιαίτερα και αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά:
- Η μεγαλύτερη σε έκτακτη χώρα της Ευρώπης εισβάλει στην αμέσως μικρότερη . Για αυτό το λόγο το μέγεθος και η έκταση της εισβολής ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Ανάλογες είναι και οι συνέπειες...
- Οι δύο χώρες, λίγα χρόνια πριν, ήταν ενωμένες υπό την σκεπή της Ε.Σ.Σ.Δ. Έστω και αν οι Ουκρανοί ισχυρίζονται σήμερα ότι βρίσκονταν υπό κατοχή τριακοσίωνετών...
-Οι Ρώσοι θεωρούν ότι στην Ουκρανία 《γεννήθηκε》 το έθνος τους (Οι Ρως) ,το Κίεβο υπήρξε η πρώτη ουσιαστικά πρωτεύουσα τους.
- Οι δύο λαοί έχουν ισχυρούς 《 αδελφικούς 》 δεσμούς μεταξύ τους. Κοινή ιστορία, θρησκεία, σχεδόν κοινή γλώσσα και βέβαια ζώντας τόσα χρόνια μαζί έχουν δημιουργήσει 《 μικτές οικογένειες 》.
Για αυτούς τους λόγους η επιτιθέμενη Ρωσία θα έπρεπε να είναι ποιό προσεκτική σε κάθε της ενέργεια...δυστυχώς δεν ήταν.
Το παράδειγμα προς αποφυγή της Γιουγκοσλαβίας (αδελφοκτόνος πόλεμος με πολύ δάκρυ και αίμα) λίγα χρόνια πριν δεν αποτέλεσε μάθημα για κανένα .
Η Ουκρανία - μια χώρα με υψηλό δείκτη διαφθοράς διαχρονικά και ανεξάρτητα από την όποια ηγεσία της- σήμερα αποτελεί πεδίο σύγκρουσης της Ρωσίας με το λεγόμενο δυτικό κόσμο. Οι δυτικοί πολεμούν μέσω αντιπροσώπων (Ουκρανών) και παράλληλα μεταφέρουν τη σύγκρουση στο πεδίο που υπερέχουν, την οικονομία.
Η Ουκρανία στην ουσία διαλύεται σε όλα τα επίπεδα. Η ανθρωπιστική κρίση είναι τεράστια για την Ευρώπη αλλά κυρίως για την ίδια τη χώρα , υποδομές καταστραμμένες, οικονομία ανύπαρκτη, εκατομμύρια εκτοπισμένοι εντός της χώρας και εκατομμύρια πρόσφυγες σε Ευρωπαϊκές χώρες. Όποιος και αν αναλάβει την ανασυγκρότηση της Ουκρανίας - νικητής ή ηττημένος-θα πληρώσει υψηλό τίμημα . Ο λαός της Ουκρανίας πλήρωσε και πληρώνει ανυπολόγιστο. Διαχρονικά ή πολιτική ηγεσία της χώρας φέρει τεράστιες ευθύνες…
Εμείς οι Έλληνες δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι η υπόθεση της Ουκρανίας έχει πολλά κοινά με την υπόθεση της Κύπρου αλλά και του Αιγαίου:
-Εισβολή και κατοχή η Τουρκία, εισβολή και η Ρωσία...και κατοχή τουλάχιστον στην Κριμαία.
-Εισβολή σε 《 δύο χρόνους 》 με Αττίλα 1 και Αττίλα 2 στην Κύπρο, κάτι ανάλογο στην Ουκρανία...Κριμαία το 2014 και 2η εισβολή στις μέρες μας
-Αλλαγή συνόρων και συνθηκών επιδιώκουν και στις δύο περιπτώσεις οι επιτιθέμενοι...
- Αποστρατικοποίηση περιοχών ζητά η Τουρκία όπως και οι Ρωσία...
-Υπεράσπιση μειονότητας επικαλείται η Ρωσία το ίδιο και η Τουρκία στην Κύπρο , τη Θράκη ...
-Έχουν και οι δύο χώρες ηγέτες (Πούτιν και Ερντογάν ) που καθένας για τους λόγους του, πέρα από το συμφέρον της πατρίδας του, επιδιώκει να εφαρμόσει μεγαλεπήβολα σχέδια σε μικρό χρόνο, ενώ η διοίκηση του δεν είναι και η πλέον δημοκρατική παρόλο που η εκλογή του ήταν...
-Δυο κράτη (Τουρκία και Ρωσία) που ευθέως απειλούν, παραβιάζοντας κάθε έννοια του διεθνούς δικαίου, τους γείτονες τους . Η Τουρκία κατέχει μέρος της Κύπρου ενώ απειλεί την Ελλάδα με το casus belli και η Ρωσία με τις απειλές σε Φιλανδία και Σουηδία, για τη Ουκρανία γνωρίζουμε πλέον...
Είπαμε ότι το δίκαιο σε αυτές τις διαδικασίες έχει γίνει λάστιχο, αλλά εδώ δεν κρατούνται ούτε τα προσχήματα.
Με βάση τα παραπάνω, η Ελλάδα δεν μπορεί να επικροτήσει την εισβολή μιας χώρας σε μια άλλη. Το αντίθετο μάλιστα, όχι απλά από θέση αρχής,-που και αυτό ισχύει - αλλά γιατί το επιβάλει το συμφέρον της χώρας.
Ούτε γιατί είμαστε στο Ν.Α.Τ.Ο. και στην Ε.Ε. αλλά γιατί σε ανάλογη απευκταία περίπτωση θα θέλαμε οι σύμμαχοι μας να μας υποστηρίξουν έμπρακτα και άμεσα Οι Ρώσοι γνώριζαν και γνωρίζουν σε ποιο συνασπισμό βρίσκεται η Ελλάδα , τι υποχρεώσεις έχει και ποιες θέσεις θα έχει. Δεν εξεπλάγησαν. Οι αντιδράσεις τους έχουν κατά βάση συναισθηματικό χαρακτήρα , στοχεύοντας το θυμικό των Ελλήνων. Όμως την προηγούμενη δεκαετία δεν φρόντισαν ούτε οι ίδιοι να στηρίξουν αυτή τη ιδιαίτερη σχέση που θα έπρεπε να έχουμε, άλλα και ιστορικά σε αυτή τη σχέση υπάρχει μεγάλο κενό.
Παράλληλα η Ελλάδα χώρα με ναυτιλία και μεγάλη θαλάσσια επιφάνεια, γνωρίζοντας ότι το 90% του εμπορίου βασίζεται στις θαλάσσιες μεταφορές πρέπει να λαμβάνει σοβαρά υπόψη της ποιος είναι με ποιον, τι 《 ελέγχει 》 και τι δυνατότητες έχει ο καθένας , αλλά και τι μπορεί να διεκδικήσει και από ποιους και βέβαια αν αυτοί έχουν τη δυνατότητα να το προσφέρουν.
Κυρίως όμως οφείλει να υπερασπιστεί τις πάγιες θέσεις της χώρας για σεβασμό των συνόρων, της κυριαρχίας των κρατών, του διεθνούς δικαίου κτλ . Όχι κατά περίπτωση αλλά σε κάθε περίπτωση. Όταν διεκδικείς υποστήριξη πρέπει και να την δίνεις στις αντίστοιχες στιγμές.
Σε περιπτώσεις κρίσεων έχει μεγάλη σημασία η επαναβεβαίωση των σχέσεων, η αξιοπιστία του κάθε σύμμαχου ξεχωριστά .
Μια επιτηδευμένη ουδετερότητα «εν ονόματι της ειρήνης» πέρα από το ότι στην ουσία στηρίζει τον επιτιθέμενο, δείχνει και αδυναμία ή φόβο στην προσέγγιση της πραγματικότητας, αλλά δίνει και δικαιώματα για ανάλογα προβλήματα σχετικά με τα εθνικά μας θέματα. Συνήθως αυτή η προσέγγιση συνοδεύεται και από μια ιδεοληπτική αντιΝΑΤΟική - αντιδυτική γραμμή που σε συνδυασμό με το ότι αυτός που συγκρούεται με τους δυτικούς είναι ο εκφραστής του καπιταλισμού στην μετασοβιετική εποχή οδηγεί σε μια αόριστη αναφορά στην ειρήνη…
Σε ότι αφορά την αποστολή εξοπλισμού στην Ουκρανία, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί όταν δηλώνουμε ότι υποστηρίζουμε κάποιο και μας ζητά στρατιωτικό υλικό, δεν στέλνουμε
ανθρωπιστική βοήθεια. Όχι γιατί αυτή δεν είναι απαραίτητη αλλά γιατί πρέπει εφόσον μπορούμε, να βοηθήσουμε σε αυτό που μας ζητούν. Ακόμα και οι άνθρωποι του πνεύματος γνωρίζουν ότι στον πόλεμο δυστυχώς ζητάς όπλα όχι γάζες και οινόπνευμα ( Βίκτωρ Ουγκώ. Το ελληνόπουλο: 《...Βόλια,μπαρούτι θέλω. Να»).
Βέβαια κανείς δεν σου εξασφαλίζει ότι επειδή δίνεις βοήθεια τώρα θα λάβεις αντίστοιχη σε μια δική σου κρίση, σε αυτές τις περιπτώσεις απλά ελπίζεις. Το σίγουρο όμως είναι ότι δεν θα λάβεις , αν δε δώσεις.
Σε κάθε περίπτωση η στρατηγικές επιλογές κρίνονται από την αποτελεσματικότητά τους . Θα κριθεί και αυτή.
Πολλοί θεωρούν ότι η χώρα μας θα μπορούσε να έχει ένα ρόλο ανάλογο με της Τουρκίας. Η Τουρκία όμως δεν επέλεξε αυτό το ρόλο. Της επιβλήθηκε ο συγκεκριμένος ρόλος, κυρίως από τη Ρωσία. Έκανε την ανάγκη φιλοτιμία. Η θέση της είναι δύσκολη γιατί έχει εξαρτήσεις και από τις δύο υπερδυνάμεις . Με τη Ρωσία συνεργάζεται στη δημιουργία πυρηνικών εργοστασίων, σε αμυντικά συστήματα, S-400, στον τουρισμό, κ.ο.κ. παράλληλα συγκρούεται μαζί της σε Συρία, Λιβύη, Ουκρανία .
Με τις Η.Π.Α. συνεργάζεται στο Ν.Α.Τ.Ο., στο Αφγανιστάν αλλά συγχρόνως κλείνει τα στενά του Βοσπόρου στα πλοίο του Ν.Α.Τ.Ο. αφού προηγουμένως έχει επιτρέψει τη διέλευση ρωσικών πλοίων, ακολουθεί διαφορετική πολιτική στους εξοπλισμούς υποσκάπτοντας την αμυντική συνοχή της συμμαχίας που συμμετέχει...
Η Τουρκία δεν είναι αξιόπιστος σύμμαχος κανενός. Η θέση της θα γίνει ακόμα πιο δύσκολη όταν θα κληθεί να επιλέξει με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει...ήδη έμμεσα της το ζητούν . Το κόστος μιας τέτοιας επιλογής θα είναι μεγάλο εξ αιτίας της αντίδρασης από αυτόν που θα 《αφήσει 》. Η συνολική στάση της αποδυναμώνει την σημαντική γεωστρατηγική θέση της, και την εκθέτει είτε στην μια είτε στην άλλη πλευρά.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι προσπαθεί να κλίσει όλα τα μέτωπα που είχε ανοίξει πριν την εισβολή (Ισραήλ, Αίγυπτος, ΗΑΕ ,Σ. Αραβία) ακόμη και με την Ελλάδα...
Σε ένα πόλεμο συνήθως δεν υπάρχουν κερδισμένοι αλλά επέρχονται αλλαγές που καθορίζουν τα επόμενα χρόνια. Έτσι λοιπόν οι Η.Π.Α. ισχυροποίησαν τη θέση τους στην Ευρώπη, το Ν.Α.Τ.Ο. επίσης. Η ασφάλεια της Ευρώπης αλλά και η ενεργειακή επάρκεια της εξαρτώνται από αυτούς .
Παράλληλα η ισχυρή εντός Ευρώπης Γερμανία χάνει τα ερείσματα της προς την ανατολή, της ιδιαίτερες σχέσεις με τη Ρωσία, την προοπτική ενός ευρασιατικού άξονα και μάλλον ο ρόλος της περιορίζεται σε αυτόν που είχε κάποτε η Δυτ.
Γερμανία. Η Ε.Ε. στο σύνολο της αντιλαμβάνεται , έστω και στιγμιαία , ότι πέρα από την ισχυρή οικονομία είναι το ίδιο απαραίτητη η ενεργειακή αυτάρκεια και η αμυντική θωράκιση. Η εξάρτηση της ενεργειακά από την Ρωσία και αμυντικά από τις ΗΠΑ αποτέλεσαν σε συνδυασμό με τα συνήθως χαμηλά αντανακλαστικά της τα βασικά σημεία αδυναμία της.
Αν όμως υπάρχει κάτι που θα έπρεπε να ανησυχεί την Ευρώπη είναι διάρρηξη των σχέσεων της με την Ρωσία. Δεν εννοείται Ευρώπη ,ευρωπαϊκός πολιτισμός, ευρωπαϊκή ολοκλήρωση χωρίς την Ρωσία. Δεν είναι ζήτημα γεωγραφίας αλλά ιστορικής και πολιτιστικής συνέχειας. Αντίστοιχα και η Ρωσία θα έπρεπε να έχει αξιολόγηση καλύτερα τις συνέπειες της επιλογής της να εισβάλει στην Ουκρανία. Δεν χάνει απλά τους καλύτερους ενεργειακούς της πελάτες, δεν έρχεται αντιμέτωπη με οικονομικά προβλήματα ως συνέπεια των κυρώσεων, αλλά δημιουργείτε ένα χάσμα με τον φυσικό της χώρο, την Ευρώπη . Χάσμα που δύσκολα θα καλυφθεί τα επόμενα χρόνια. Η στροφή προς την ανερχόμενη Κίνα δεν είναι ένα ασφαλές βήμα ούτε και για την μεγάλη Ρωσία.
Τη Ρωσία θα την βαραίνει ότι ξεκίνησε τη σύρραξη, άναψε τη φωτιά, τα ξύλα όμως είχαν μαζευτεί από όλους, γιατί όλοι
έκαναν λάθη.
Στο τέλος της ημέρας οι απλοί άνθρωποι θα πρέπει να ζήσουν με τις σκληρές συνέπειες των επιλογών των ηγεσιών τους.
Παντούλας Περικλής
Ο George Floyd και η παγκόσμια κυριαρχία Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super User
Ο George Floyd και η παγκόσμια κυριαρχία.
Ο θάνατος του George Floyd (25-5-2020, Μινεάπολις) πυροδότησε εκτεταμένα επεισόδια σε 100 πόλεις και στις 50 πολιτείες των ΗΠΑ. Η βιαιότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε από τους αστυνομικούς και η αγνόηση εκ μέρους τους των εκκλήσεων του –όπως καταγράφονταν σε ένα βίντεο που δείχνει τον Floyd να επαναλαμβάνει "Παρακαλώ, δεν μπορώ να αναπνεύσω", "Μαμά" και "Μην με σκοτώσετε"- έδωσε νέα δυναμική στο κίνημα Black Lives Matter. Το slogan "I can't breathe" ήρθε δυναμικά στο προσκήνιο αποκτώντας παγκόσμιο συμβολισμό και δυναμική. Ο θάνατος του Floyd έφερε στην επικαιρότητα αντίστοιχα περιστατικά μεταξύ των οποίων και ο θάνατος το 2014 του Eric Garner -επίσης άοπλος αφροαμερικανός- που είχε επαναλάβει έντεκα φορές την φράση " I can't breathe " μετά την σύλληψή του στο Στέιτεν Άιλαντ από την αστυνομία της Νέας Υόρκης.
Ο δήμος της Μινεάπολις θα καταβάλλει 27 εκ. δολάρια αποζημίωση στην οικογένεια του Floyd ενώ η 17χρονη Darnella Frazier που κατέγραψε το βίντεο της ανθρωποκτονίας τιμήθηκε με ειδική αναφορά (special citation) από τον οργανισμό Pulitzer. Η βράβευση είναι απολύτως δικαιολογημένη. Αν δεν υπήρχε το βίντεο η ανθρωποκτονία του Floyd θα έμενε ατιμώρητη. Το ίδιο πιθανόν θα συνέβαινε και αν δεν υπήρχε το διαδίκτυο. Ακόμα και αν υπήρχε το βίντεο είναι αμφίβολο αν θα μεταδιδόταν από τα ΜΜΕ ή μέσα από πόσα και ποία ”φίλτρα” σκοπιμοτήτων και συμφερόντων –στην περίπτωση που μεταδιδόταν- θα διαστρεβλωνόταν. Όμως το πιο μεγάλο ερώτημα έχει σχέση με την δυνατότητα δικαίωσης των αδύναμων έναντι της δύναμης. Πόσο και με ποιες προϋποθέσεις διασφαλίζονται η ισότητα και τα δικαιώματα; Πως διασφαλίζεται το δικαίωμα της αυτοάμυνας όταν «δεν μπορείς να αναπνεύσεις»; Πόσες πιθανότητες είχε ο Floyd να δικαιωθεί αν όπως ήταν καθηλωμένος και πέθαινε κατάφερνε να σκοτώσει τον μετέπειτα φονιά του;
Μέσα στην δίνη της εισβολής στην Ουκρανία ξεχάσαμε τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου που οδήγησαν την Γαλλία να αποσύρει «για διαβουλεύσεις» τους πρέσβεις της στην Αυστραλία και τις ΗΠΑ. Η υπογραφή της συμφωνίας AUCUS εμφανώς στοχεύει την Κίνα. Είναι επίσης προφανές ότι η στόχευση αυτή δεν έχει ως πρόταγμα την προστασία της Ταϊβάν αλλά την αναχαίτιση της οικονομικής «προέλασης» της Κίνας. «Η Κίνα αν δούμε το χάρτη πνίγεται. Έχουμε αμερικανικά στρατεύματα στην Κορέα, αμερικανικά στρατεύματα στην Ιαπωνία, την Οκινάουα, έχουμε την αμυντική συμφωνία με την Ταϊβάν. Αυτό το σύστημα η Κίνα θεωρεί ότι την πνίγει». Αυτό υποστηρίζει σε συνέντευξή του (kathimerini.gr, 20/9/22) ο Κ. Τσιμώνης, λέκτορας Κινεζικών σπουδών στο King’s College. Αλλά ο πραγματικός στόχος της νέας συμμαχίας είναι να «πνίξει» οικονομικά την Κίνα όχι η προστασία της Ταϊβάν. Γιατί οι ΗΠΑ γνωρίζουν ότι η οικονομική κυριαρχία της Κίνας θα σημάνει, νομοτελειακά και αναπότρεπτα, ανατροπή των συσχετισμών παγκόσμιας κυριαρχίας.
Προκύπτει, κατ’ ακολουθία, και το επόμενο ερώτημα. Είναι δίκαιο μια χώρα να οδηγηθεί σε αυτήν την κατάσταση; Να μην την αφήνουν να ανασάνει; Να μην της αναγνωρίζουν το δικαίωμα να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των πολιτών της; Δεν είναι, η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, αποτέλεσμα, μεταξύ των άλλων, και της πρόσβασης στις διεθνείς αγορές; Η ”παγκοσμιοποίηση” από ποιους επεβλήθη και ποιους ωφέλησε; Είναι δυνατόν οι κυρίως ωφελημένοι να επιχειρούν να αποκλείσουν όσους θεωρούν επικίνδυνους ανταγωνιστές τους; Ποίος είναι ο ”διεθνής ρέφερι” όταν μια χώρα ασφυκτιά, και αν ”δεν μπορεί να ανασάνει” που μπορεί να οδηγηθεί; Περιττά ερωτήματα, η δύναμη επιβάλλει και «καθαγιάζει» το «δίκαιο».
Αντωνάκος Αντώνης
21-03-2022
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. http://www.antonakos.edu.gr
Αγαπητοί Τούρκοι αξιωματούχοι!
Είναι γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια, η κυβέρνησή σας, μέσα στα πλαίσια των τρελών ονείρων της για αναβίωση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, έχει εξαπολύσει μια άνευ προηγουμένου επιθετική προπαγάνδα!
Η προπαγάνδα αυτή έχει τρεις στόχους:
2) τον Τουρκικό λαό, που τον «λούζει» καθημερινά με χίλια δυο ψέματα, και
3) την διεθνοποίηση των πρωτοφανών της διεκδικήσεων εναντίον της ειρηνικής χώρας μας.
Καθημερινά βλέπουμε κάποιους από εσάς, τους υψηλά ιστάμενους, να παριστάνουν τον «Σουλεϊμάν τον μεγαλοπρεπή» εξαπολύοντας συνεχώς απειλές, φοβερίζοντας την άγια πατρίδα μας και το λαό μας. Η καθημερινότητα των δηλώσεων εμπεριέχει τις «τεράστιες» δυνατότητες της Τουρκίας και του τουρκικού στρατού και την προσπάθεια υποβολής ηττοπάθειας στους Έλληνες.
Δεν λείπουν δε και δηλώσεις του τύπου «θα σας πνίξουμε στα νερά του Αιγαίου», επανάληψης δηλαδή της καταστροφής της Σμύρνης και της Ιωνίας πριν από 100 χρόνια, όταν οι πρόγονοί σας διέπραξαν άλλη μια γενοκτονία, για την οποία δείχνετε να είστε υπερήφανοι, αντί να ντρέπεστε!
Τον τελευταίο δε καιρό κόπτεστε ιδιαίτερα, με απειλητικό και λυσσώδη τρόπο, για την «αποστρατικοποίηση» των νησιών του Αιγαίου, επικαλούμενοι δήθεν τις διεθνείς συνθήκες, από τις οποίες διαβάζετε ότι θέλετε και επικαλείστε ότι σας συμφέρει. Όταν οι διεθνείς συνθήκες προβλέπουν πχ το δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια, εσείς μονομερώς απορρίπτετε αυτό το δικαίωμα και το θεωρείτε αφορμή πολέμου (casus belli).
Μοιραίως λοιπόν, προκύπτουν τα κάτωθι ερωτήματα:
-Αφού είστε τόσο δυνατοί, όπως σας αρέσει να λέτε, τότε γιατί κόπτεστε τόσο πολύ για την «αποστρατικοποίηση» των νησιών μας; Τι φοβάστε;
-Αφού δεν σκοπεύετε να επιτεθείτε κατά της Ελλάδας, όπως δηλώνετε, τότε γιατί έχετε την 4η Στρατιά Αιγαίου που την εκπαιδεύετε για αποβατικές επιχειρήσεις; Που σκοπεύετε να κάνετε απόβαση, στη Συρία ή στο Ιράν ή στα βουνά του Κουρδιστάν;
-Αφού νοιάζεστε για την τήρηση των Διεθνών Συνθηκών γιατί έχετε γεμίσει με στρατό και οπλικά συστήματα την Ίμβρο και την Τένεδο; Γιατί γεμίσατε τα δύο αυτά Ελληνικότατα νησιά με χιλιάδες εποίκους, ενώ η Συνθήκη της Λοζάνης προβλέπει ειδική αυτονομία και ειδικά δικαιώματα στους εκεί ντόπιους κατοίκους;
Αγαπητοί Τούρκοι αξιωματούχοι!
-Μην ξεχνάτε ότι για τα νησιά του Αιγαίου, εκτός από την παραπάνω Συνθήκη του 1923, υπάρχει και η Συνθήκη του Μοντρέ το 1936, που ανατρέπει αυτήν της Λοζάνης στο συγκεκριμένο θέμα, καθώς και η Συνθήκη των Παρισίων το 1947, μεταξύ Ελλάδος-Ιταλίας, για την οποία εσείς ως μη συμβαλλόμενο μέρος δεν έχετε το δικαίωμα να μιλάτε!
-Μην μας πείτε πάντως ότι ενδιαφέρεστε για την τήρηση της Συνθήκης της Λοζάνης, γιατί θα βάλουμε τα γέλια! Εσείς που γράφετε στα παλιά σας τα παπούτσια πλήθος διεθνών συνθηκών και αποφάσεων του ΟΗΕ δεν έχετε το δικαίωμα να μιλάτε για αυτές.
-Διαλύστε την 4η Στρατιά, αποσύρετε τα στρατεύματα από την Ίμβρο και Τένεδο, αποδώστε τα αυτονομιστικά δικαιώματα στους Έλληνες κατοίκους, αποσύρετε τους εποίκους από τα νησιά αυτά, ξεγράψτε από τα όνειρά σας την «γαλάζια πατρίδα» και αποσύρετε το casus belli!
Αφού τα κάνετε αυτά, προσεγγίστε την Ελλάδα με σεβασμό στην ιστορία και με ειρηνική διάθεση. Αυτό είναι το μέγιστο όφελος των δυο λαών μας.
Και μια τελευταία επισήμανση:
Το Αιγαίο ήταν, είναι και θα παραμείνει Ελλάδα στους αιώνες!
Φόρος τιμής.
Η Δυτική Ευρώπη, μετά τον πόλεμο, γνώρισε μια περίοδο ειρήνης δημοκρατικής εμβάθυνσης και κοινωνικής ευημερίας. Η Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι ανήκε στους νικητές –έχοντας και την αίγλη του 1940- έχασε πολύτιμο χρόνο πόρους και δυνάμεις στην προσπάθεια να αναχαιτίσει την προσπάθεια του ΚΚΕ να καταλάβει την εξουσία. Μετά την λήξη της ανταρσίας -τον Αύγουστο του 49- η χώρα για μια ακόμα τριετία ταλαιπωρήθηκε από την κυβερνητική αστάθεια που προκαλούσαν οι «ασύμμετρες» φιλοδοξίες των «δελφίνων» του κόμματος των Φιλελευθέρων. Σ. Βενιζέλος, Ν. Πλαστήρας και Γ. Παπανδρέου αδυνατούσαν να παραμερίσουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες θέτοντας υπεράνω το χρέος προς το Έθνος και την κοινωνία. Τέλος στην πολιτική αστάθεια έβαλλε ο Παπάγος όταν -παρά την σφοδρή αντίθεση των ανακτόρων- κέρδισε την εμπιστοσύνη των ταλαιπωρημένων πολιτών στις εκλογές. Αποτελεί ευτύχημα για την χώρα το γεγονός ότι, μετά τον θάνατό του, πήρε την σκυτάλη ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Κατάφερε, μέσα από υλικά και κοινωνικά ερείπια, να φέρει την χώρα στην πρωτοπορία της ανάπτυξης. Ταυτοχρόνως, προσπαθώντας να ξεπεράσει πολιτικές αγκυλώσεις και θεσμικές στρεβλώσεις επεδίωκε τον εκσυγχρονισμό του πολιτεύματος. Εμπόδια σε αυτήν την προσπάθεια έθεταν τα ανάκτορα αλλά και το πολιτικό κατασκεύασμα που ονομάστηκε ΕΚ.
Ο, «κατασκευασμένος» από το σύστημα επικοινωνίας, «Γέρος της Δημοκρατίας», ενώ πλέον είχε χάσει κάθε ελπίδα, βρέθηκε -ευνοημένος από τις σκοπιμότητες των Ανακτόρων και ξένων παραγόντων- στην εξουσία σε ηλικία 76 ετών. Μετά από μια μεταβατική –αμφίβολης συνταγματικής τάξεως αφού δεν διέθετε την δεδηλωμένη ούτε είχε λάβει ψήφο εμπιστοσύνης- διακυβέρνηση 50 ημερών οδήγησε την χώρα σε νέες εκλογές στις 16/2/1964. Φρόντισε όμως, κατά το σύντομο μεταβατικό στάδιο, να δημιουργήσει προηγούμενο του «Τσοβόλα δώστα όλα» δίνοντας στον Μητσοτάκη την οδηγία να αδειάσει τα γεμάτα ταμεία που είχε αφήσει ο Καραμανλής. Η «ανίερη συμμαχία» κατέρρευσε 14 μήνες μετά την πανηγυρική νίκη της 14ης Φεβρουαρίου αλλά η «φωτιά», που η ανευθυνότητα και ο πολιτικός αμοραλισμός του «Γέρου της Δημοκρατίας» και των συνεργατών του είχαν ανάψει, τροφοδοτούμενη συνεχώς από νέα καύσιμα λαϊκισμού έστρωσε τον δρόμο στην δικτατορία και στα δεινά που αυτή επέφερε. Η συγκυριακή συμπόρευση, υπό την ίδια σημαία, ηγετίσκων που έθεταν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες πάνω από το εθνικό συμφέρον ανέκοψε την δυναμική της ανασυγκρότησης και του εκσυγχρονισμού που, με την στιβαρή και υπεύθυνη ηγεσία του Καραμανλή, απογείωνε την Ελλάδα.
Μετά την δικτατορία ο Καραμανλής ανέλαβε το τιτάνιο έργο να οδηγήσει την χώρα με ηρεμία στην πορεία που ανακόπηκε το 1963. Εθνική ανασυγκρότηση, δημοκρατικός εκσυγχρονισμός, οικονομική ανάπτυξη, κοινωνική ευημερία, ένταξη στην ΕΟΚ, συναίνεση και ήρεμο πολιτικό κλίμα, ήταν οι στόχοι που επεδίωξε. Πέτυχε με εξαίρεση τον τελευταίο στόχο. ο Ανδρέας πήρε την σκυτάλη της όξυνσης και του διχασμού εκεί που την είχε αφήσει ο Γ. Παπανδρέου. Με τεράστια διαφορά το πιο χαρισματικό μέλλος της δυναστείας αλλά και με μεγάλες σκοτεινές πλευρές στον ψυχισμό του. Έχοντας κερδίσει πρωτοφανή σε πάθος στήριξη από τους ψηφοφόρους του, ελέγχοντας σε βαθμό απόλυτου άρχοντα το κόμμα του, αναλαμβάνοντας τις τύχες της χώρας σε μια ιδιαίτερα ευνοϊκή συγκυρία είχε την ευκαιρία να την αναμορφώσει ριζικά και να απογειώσει την παραγωγική της δυναμική και την στρατηγική της σημασία. Αντί γι’ αυτό την οδήγησε στην κοινωνική και παραγωγική αποσάθρωση βάζοντάς την, επιπλέον, στην «γκιλοτίνα» της χρεωκοπίας με την εγκατάσταση στο τιμόνι της οικονομίας «του αυτόματου πιλότου του Δημοσίου Χρέους και των άλλων ανελαστικών δαπανών» (Α. Λάζαρης, 10/6/88).
Αυτός, ο αυτόματος πιλότος «του Δημοσίου Χρέους και των άλλων ανελαστικών δαπανών» -σε συνδυασμό με τις κοινωνικές και πολιτικές στρεβλώσεις που δημιούργησε- οδήγησε τελικά την χώρα στην χρεωκοπία. Αν γλυτώσαμε από πολύ μεγαλύτερες εθνικές και κοινωνικές-οικονομικές περιπέτειες αυτό το οφείλουμε αποκλειστικά στον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Η χώρα δεν θα ήταν μέλλος της ΕΕ αν δεν ήταν ο Καραμανλής. Είναι χαρακτηριστική, επί του προκειμένου, η μεταστροφή του Καγκελαρίου της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ ο οποίος από το «Η Ελλάδα θα μπει στην Ευρώπη πάνω από το πτώμα μου» λίγα χρόνια μετά δήλωνε ότι «στην Ευρώπη δεν μπήκε η Ελλάδα, μπήκε ο Καραμανλής». Αλλά και η επίσημη προσφώνηση -που του απεύθυνε απονέμοντάς του το μετάλλιο του πανεπιστημίου των Παρισίων- η Ε. Γλύκατζη - Αρβελέρ «Για τους Έλληνες δημιουργήσατε μια ορισμένη αντίληψη περί Ευρώπης, για την Ευρώπη είστε η προσωποποιημένη αντίληψη περί Ελλάδος, για τον κόσμο όλο αντιπροσωπεύετε την αντίληψη περί δημοκρατίας».
Η 8η Μαρτίου, επέτειος γέννησης του, μας υπενθυμίζει το χρέος να αποτίνουμε, με κάθε ευκαιρία, τον οφειλόμενο φόρο τιμής στον αείμνηστο Εθνάρχη.
Αντωνάκος Αντώνης
07-03-2022
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. http://www.antonakos.edu.gr
Ο λύκος, το αρνί και το «πρόθυμο πρόβατο»... του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super User
Ο λύκος, το αρνί και το «πρόθυμο πρόβατο»...
Το ισχύον Δίκαιο της Θάλασσας (Δ.τ.Θ.) καθορίστηκε από την Συνδιάσκεψη, που «πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία του Ο.Η.Ε. στο Montego Bay (1982)[…]. Εκεί παρουσιάστηκε η ”Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δ.τ.Θ.” σε ένα κείμενο. Αυτό το κωδικοποιημένο και ενιαίο πλέον ”Δ.τ.Θ.” με 320 άρθρα έγινε τότε αποδεκτό από 117 κράτη (σήμερα από 158, από τα 192 του Ο.Η.Ε.) και τέθηκε σε ισχύ από 16 Νοεμβρίου 1994. Η Ελλάδα το επικύρωσε με το Νόμο 2321, τον Ιούνιο του 1995 και άρχισε να ισχύει από 21 Αυγούστου 1995»[1]. Σύμφωνα με το Δ.τ.Θ. τα νησιά έχουν πλήρη δικαιώματα σε χωρικά ύδατα 12 μιλίων, υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.
Ας κάνουμε ορισμένες υποθέσεις. Ας υποθέσουμε ότι τα νησιά του Αιγαίου αντί να ανήκουν στην Ελλάδα ανήκαν στην Τουρκία. Ότι οι Κυκλάδες και η Αίγινα κατοικούνταν από Τούρκους και ανήκαν στην επικράτεια της Τουρκίας. Ας υποθέσουμε επίσης ότι η Τουρκία ήταν ένα από τα 158 κράτη (σε σύνολο 192) που έχουν επικυρώσει την σύμβαση του Montego Bay ενώ η Ελλάδα όχι. Με αυτά τα, υποθετικά, δεδομένα έχουμε καμία αμφιβολία ότι τα γεωτρύπανα της Τουρκίας θα ήταν ήδη εγκαταστημένα στον Αργοσαρωνικό; Πιστεύουμε ότι θα υπήρχε έστω και μία «φιλική» φωνή που να υποστηρίζει ότι δεν είναι σωστό το Αιγαίο να είναι αποκλειστικά Τουρκική θάλασσα; Ασφαλώς όχι.
Αλλά για να δούμε και τους «φίλους» μας και να κατανοήσουμε πόσο σέβονται το Διεθνές Δίκαιο (ΔΔ) αλλά και την «πιστή συμμαχία» που τους προσφέρουμε. Έχουμε καμία αμφιβολία για το τι θα ίσχυε αν η Ελλάδα ήταν μια από τις πολιτείες των ΗΠΑ; Πριν από πόσες δεκαετίες θα είχαν επεκταθεί τα χωρικά ύδατα στα 12 μίλια; Υπήρχε καμία περίπτωση να αμφισβητηθεί το δικαίωμα των νησιών σε ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα; Ασφαλώς όχι. Το δίκαιο του ισχυρού είναι λοιπόν αυτό που τελικά κρίνει τα όρια ισχύος του Διεθνούς Δικαίου. Αυτό ίσχυε πάντα και αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Ανεξάρτητα από τις πραγματικές αιτίες, ανεξάρτητα από την τελική έκβαση, ανεξάρτητα από το ποιος ωφελείται και ποιος ζημιώνεται, ανεξάρτητα από τις μακροχρόνιες συνέπειες υπάρχει ένα αναμφισβήτητο γεγονός. Η Ρωσία εισέβαλε γιατί έχει την δύναμη να το κάνει.
Πέραν, όμως, του ΔΔ κάποιοι επικαλούνται τον ρεαλισμό. Σε ποια επιχειρήματα εδράζονται οι θέσεις εκείνων που υποστηρίζουν ότι «πρέπει να τα βρούμε» με την Τουρκία; Με πόση «αθωότητα» προτείνουν να είμαστε «ελαστικοί» σχετικά με όσα δικαιώματα μας προκύπτουν από το ΔΔ, κάνοντας «εκπτώσεις» στα χωρικά ύδατα, την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα των νησιών μας; Πόση αφέλεια απαιτείται για να θεωρεί κάποιος ότι ο Τουρκικός επεκτατισμός, ανεξαρτήτως ηγεσίας, θα κορεσθεί αν του προσφέρουμε θυσία το μισό Αιγαίο; Γιατί νομίζουν, οι έμπλεοι κατανόησης για τα «δίκαια» της Τουρκίας, ότι αν αποποιηθούμε τα δικαιώματά μας στην επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια και στην ανακήρυξη υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ -στην έκταση που προβλέπεται από το ΔΔ- θα σταματήσουν οι διεκδικήσεις της εις βάρος μας; Η εισβολή και η κατοχή της μισής Κύπρου άνοιξε την όρεξη της Τουρκίας. Το φιάσκο των Ιμίων την ενεθάρρυνε. Η ατιμώρητη επέμβασή της σε άλλα κράτη της άνοιξε την όρεξη. Ο «ρεαλισμός», των «πρόθυμων» που υιοθετούν τις θέσεις των γειτόνων, -ενισχύοντας τα επιχειρήματά τους- τους αποθρασύνει. Στο κάτω-κάτω, ούτε ένα «πρόθυμο πρόβατο» δεν έχει τον «ρεαλισμό» να πιστεύει ότι, αν θυσιάσει το «αρνί» του στο λύκο αυτός δεν θα επιστρέψει «πεινασμένος» για το ίδιο.
Αντωνάκος Αντώνης
28-02-2022
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. http://www.antonakos.edu.grΤούρκος Θεολόγος: Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί είναι ενάντια στο κοράνι
Γράφτηκε από Super User
Έκπληξη προκάλεσε η δήλωση του διακεκριμένου Τούρκου Θεολόγου Μουσταφά Ισλάμογλου για την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί.
Δες πως αλλάζουν οι καιροί… του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super User
Δες πως αλλάζουν οι καιροί…
«Δες πως αλλάζουν οι καιροί εγώ εδώ κι εσύ εκεί..» έλεγε, ανάλαφρα, το τραγουδάκι, για να ταιριάζει με την ελαφρότητα μας.
Η μεγάλη προβολή της οποίας, δικαίως, τυγχάνουν ειδήσεις που αφορούν τις αποφάσεις εταιρειών, μεταξύ των οποίων οι Microsoft, Amazon και Facebook να δημιουργήσουν και εδώ παραρτήματα, συγκρινόμενη με την εξοργιστική υποβάθμιση της επίσκεψης του Προέδρου της Κίνας το 2008 στην χώρα μας είναι αρκετή για να δείξει τα κέντρα και τις σκοπιμότητες που κανοναρχούν τα ΜΜΕ.
Αφορμή για τις σκέψεις αυτές είναι η αναφορά του Μ. Κοττάκη -στο νέο του βιβλίο (Οι απόρρητοι φάκελοι Καραμανλή)- σε άρθρο που είχε γράψει στην Ελευθεροτυπία ο Γιάννης Τριάντης (20/5/2013) τονίζοντας: «Έτσι, για την ιστορία της ημέτερης αυτοκτονικής ελαφρότητος, ένα καταπληκτικό γεγονός. Στα χρόνια της διακυβέρνησης Καραμανλή επισκέφθηκε την Αθήνα ο τότε πρόεδρος της Κίνας! Μέγα γεγονός, εξαιρετικής σημασίας. Κανονικά, οε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου θα ήταν το γεγονός της χρονιάς. Ε, λοιπόν, η επίσκεψη του Κινέζου προέδρου ήταν μόλις δέκατη είδηση στα βραδινά δελτία ειδήσεων και είδηση της σειράς στις εσωτερικές σελίδες των εφημερίδων. Τότε, βλέπετε, κυριαρχούσε στην ειδησεογραφία το Βατοπέδι, που να βρεθεί έγνοια για ασήμαντες ειδήσεις όπως η επίσκεψη του Κινέζου προέδρου». Ο χαρακτηρισμός «ημετέρα αυτοκτονική ελαφρότητα» είναι ήπιος αφού προφανώς δεν ήταν η ελαφρότητα αλλά οι δόλιες σκοπιμότητες που υπαγόρευαν την σιωπή.
Χαρακτηριστική, αυτών των σκοπιμοτήτων, είναι και μια άλλη δήλωση-ομολογία που συμπεριλαμβάνεται στο ίδιο βιβλίο. Είναι η δήλωση που έκανε στο Mega (28/10/2018) ο σχολιαστής του καναλιού Δημήτρης Δανίκας: «Δεν θα ξεχάσω τον πόλεμο του Mega εναντίον του Κώστα Καραμανλή για το σκάνδαλο στο Βατοπέδι. Έναν πόλεμο στον οποίο συμμετείχα και εγώ. Η αλήθεια να λέγεται. Δεν βγάζω την ουρά μου από αυτόν τον ορυμαγδό (...). Θυμάμαι ότι η επίθεση εναντίον του Καραμανλή είχε αγγίξει, μην πω ξεπεράσει, τα όρια του κανιβαλισμού». Βεβαίως σε αυτόν τον «πόλεμο» το Mega δεν ήταν μόνο του. Συμμετείχε όλη ή «άγρια παρέα» των καναλιών και των ραδιοφώνων. Σε αυτόν τον ολοκληρωτικό «πόλεμο» είχε επιλεγεί ως μπροστινός ο ΓΑΠ που διαδήλωνε «αγωνιστικά» στον Πειραιά, κατά της επένδυσης, δηλώνοντας: «… της αντίστασης πάνω στην υπόθεση της εκποίησης αυτού του δημόσιου αγαθού. […] σε καμία περίπτωση δεν συμφωνούμε ότι αυτή η ανάπτυξη εξυπηρετείται με το να πουληθεί, […] αυτή η εξέλιξη θα έχει αρνητικές επιπτώσεις για τον Πειραιά θα έχει αρνητικές επιπτώσεις για την ανάπτυξη ενός κρίσιμου κλάδου του εισαγωγικού και εξαγωγικού εμπορίου […]είμαστε εδώ, σήμερα, για να συμπαρασταθούμε στους αγώνες του λαού του Πειραιά, κοντά στο λαό του Πειραιά, κοντά στο λαό της Θεσσαλονίκης, απέναντι στην κυβέρνηση και στην πολιτική της εκποίησης του δημόσιου πλούτου.» (ΓΑΠ, Απρίλιος 2008, YouTube).
Σε σχετικό άρθρο μου (Ο Χου Ζιντάο πιο ισχυρός άνθρωπος του πλανήτη, 9-11-2010) σημείωνα: «…πριν από 2 χρόνια ο πρόεδρος της Κίνας είχε επισκεφτεί τη χώρα μας εγκαινιάζοντας μια ουσιαστική, σημαντική και πολύπλευρη συνεργασία, της οποίας ένα μόνο αφετηριακό σημείο ήταν ο ΟΛΠ […] Θυμάμαι ακόμα με οργή πως τα Ελληνικά(;) ΜΜΕ είχαν υποβαθμίσει την επίσκεψη του Προέδρου της Κίνας την ίδια στιγμή που στα Κινεζικά μέσα ήταν πρώτη είδηση. Ήταν φανερό ότι εξωθεσμικά και έξω-εθνικά κέντρα δεν βολευόντουσαν με το άνοιγμα μιας πολιτικής έξω από τους στενούς δεσμούς Ευρωπαϊκών και Υπερατλαντικών συμφερόντων η οποία δυνητικά μπορούσε να αποδομήσει δίκτυα πολιτικής και οικονομικής διαπλοκής. […] ίσως δεν έχουν άδικο εκείνοι που πιστεύουν ότι, τουλάχιστον από την Άνοιξη του 2007 και ύστερα, κάποια κέντρα είχαν βάλει στόχο την αποδόμηση της κυβέρνησης της Ν.Δ. και την απομάκρυνση της από την εξουσία. […] Από την επομένη των εκλογών συνεχίστηκε ένας πιο συστηματικός πιο άγριος και ανελέητος πόλεμος με πολιορκητικές μηχανές εκείνους που δημιούργησαν, επωφελήθηκαν και κατάπιαν σκάνδαλα όπως του χρηματιστηρίου, των εξοπλισμών, των Ολυμπιακών Αγώνων, της SIEMENS κλπ. με το γνωστό τραγικό για τη χώρα αποτέλεσμα της υπαγωγής της στη γνωστή κηδεμονία.».
Αλλάζουν οι καιροί, λοιπόν, ή παραμένουν ίδιοι; Άλλαξαν οι αιτίες ή τα επιφαινόμενα; Τι καθόριζε την στάση των ΜΜΕ τότε και τι την καθορίζει τώρα; Μήπως η λογική και οι σκοπιμότητες παραμένουν αναλλοίωτες; Τι υπηρετούν ή ποιόν υπηρετούν τα μέσα που ο καθορισμένος από τις αρχές της δημοκρατίας ρόλος τους έχει παραχαραχθεί; Τι ωθεί τους οικονομικά ισχυρούς να επιδιώκουν την απόλυτη κυριαρχία επί των ΜΜΕ; Πόσο πιθανό είναι η συγκέντρωση της 4ης εξουσίας στα χέρια μεγάλου κεφαλαίου να υπηρετεί το ευρύ κοινωνικό σύνολο; Να εκφράζει τους μικρομεσαίους, τους μισθωτούς, τους άνεργους, τους συνταξιούχους; Ποιους θα εξυπηρετήσει η σύζευξη(!!!) της πραγματικότητας και της εικονικής πραγματικότητας –«επαυξημένη πραγματικότητα» (metaverse)- που σχεδιάζεται; Τι παρέμβαση έχουν στα ελληνικά ΜΜΕ διεθνή κέντρα ισχύος και εξουσίας, κρατικής ή οικονομικής;
Εν τέλει άλλαξαν οι καιροί; Αν ναι, σε ποια κατεύθυνση;
Αντωνάκος Αντώνης
06-02-2022
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.http://www.antonakos.edu.grΒουλή: Καταψηφίστηκε η πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ
Γράφτηκε από Super User
Οι 156 βουλευτές της ΝΔ καταψήφισαν την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ ανανεώνοντας έτσι την εμπιστοσύνη τους στην κυβέρνηση. Από την ψηφοφορία απουσίαζε η Μαριέττα Γιαννάκου που εισήχθη στο νοσοκομείο σε σοβαρή κατάσταση
Απέρριψε η Βουλή την πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ καθώς σε σύνολο 299 βουλευτών υπέρ της πρότασης μομφής ψήφισαν 142 βουλευτές ενώ καταψήφισαν 156 και ένας βουλευτής ψήφισε παρών.
Οι 156 βουλευτές της ΝΔ καταψήφισαν την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ ανανεώνοντας έτσι την εμπιστοσύνη τους στην κυβέρνηση. Από την ψηφοφορία απουσίαζε η Μαριέττα Γιαννάκου καθώς η βουλευτής της ΝΔ και πρώην υπουργός εισήχθη σήμερα στο νοσοκομείο και νοσηλεύεται στη ΜΕΘ του 251 ΓΝΑ σε σοβαρή κατάσταση.
Υπέρ της πρότασης μομφής ψήφισαν οι 142 βουλευτές των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ενώ παρών ψήφισε ο ανεξάρτητος βουλευτής Κωνσταντίνος Μπογδάνος.
Νωρίτερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης κλείνοντας τη συζήτηση διερωτήθηκε: «Τι ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ; Να καταδικαστεί μια κυβέρνηση 31 μηνών για να κυβερνήσει ποιος;». Μάλιστα ο πρωθυπουργός υποστήριξε ότι η πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ είναι αμήχανη καθώς στόχος του κ. Τσίπρα είναι να συγκρατήσει τις δυνάμεις του που φυλλορροούν.
O πρωθυπουργός τόνισε ακόμη ότι η κυβέρνηση τα δυόμιση αυτά χρόνια «περάσαμε με τις λιγότερες απώλειες μέσα σε όλες αυτές τις θύελλες», ενώ επιτέθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας ότι «βάζει νάρκες, αντί για πλάτη» στις αλλεπάλληλες κρίσεις που αντιμετωπίζει η χώρα.
Πανηγυρίζει μόνος του. - Του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super User Αφού, μάταια, περίμενε να διοργανωθούν «εορτές και πανηγύρεις» για την 20η επέτειο από την ένταξη της χώρας στο ευρώ αποφάσισε να πανηγυρίσει μόνος του. Έτσι, αφού τα καλοταϊσμένα, επί των ημερών του ΜΜΕ, δεν εξέδωσαν ειδικά πανηγυρικά ένθετα παραθέτοντας τα «ευεργετήματα» που αποκόμισε η χώρα και η κοινωνία από την ένταξη, αφού τα κόμματα και κυρίως αυτό με το οποίο κυβέρνησε την χώρα για 8 έτη δεν ανήρτησαν εορταστικά λάβαρα και δεν διοργάνωσαν σχετικές ημερίδες, αφού τα ΑΕΙ δεν καθιέρωσαν ειδικά μαθήματα «δημιουργικής λογιστικής» και «αερόβιας» αισιοδοξίας περιορίστηκε σε μια λιτή και «ταπεινή» δική του δήλωση. Ταπεινή αφού το ευρώ, ως «εθνικός στόχος», προσδιορίζεται ανιδιοτελώς και το «δοξάστε με» προκύπτει, δεν απαιτείται, ούτε καν διατυπώνεται ευθέως.
Βεβαίως δεν έχει δίκιο όταν υποστηρίζει ότι: «το ευρώ ήταν το πρώτο βήμα στο εγχείρημα της ενωμένης Ευρώπης». Αφού αναμφίβολα το πρώτο αποφασιστικό βήμα ήταν ή συμφωνία της Ρώμης και ειδικά για την χώρα μας η πανηγυρική ένταξή της στην ΕΟΚ ως δέκατο μέλλος το 1981. Τότε που ο ίδιος και το κόμμα του υποστήριζαν με φανατισμό ότι ΕΟΚ και ΝΑΤΟ ήταν «το ίδιο συνδικάτο» εναντιούμενοι με πάθος στην ένταξη. Επίσης είναι αυθαίρετη η διαπίστωσή του ότι: «Ο ελληνικός λαός σήμερα έχει αναγνωρίσει την αξία του ευρώ» αφού αυξάνονται και πληθύνονται συνεχώς οι μελέτες και οι αναλύσεις που καταγράφουν τις καταστροφικές επιπτώσεις από την νομισματική πρόσδεση μιας οικονομίας με μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα και χαμηλή παραγωγικότητα –όπως η ελληνική- σε ενιαίο νόμισμα με ακμαίες οικονομίες όπως η Γερμανική. Επιπτώσεις ιδιαίτερα οδυνηρές για άνεργους, μισθωτούς και συνταξιούχους. Εκτός εάν υιοθετεί αίολες στάσεις της κοινής γνώμης, σαν αυτές που οδήγησαν το ΗΒ εκτός Ε.Ε., ή ακόμα χειρότερα σαν αυτήν που θα οδηγούσε την χώρα, παρασυρμένη από τον λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ, εκτός ΕΟΚ.
Το γεγονός ότι το ευρώ δεν είναι πανάκεια προκύπτει -ακόμα και πριν από την κατακλυσμιαία επίπτωση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στις αδύναμες οικονομίες του Νότου- και από το γεγονός ότι τρείς από τις πιο «νοικοκυρεμένες» οικονομίες της ΕΕ αρνήθηκαν το «ευεργέτημα», αυτοεξαιρούμενες από την ένταξη. Πρόκειται για την Δανία, την Σουηδία και το ήδη εκτός Ευρώπης ΗΒ. Και αν για την Αγγλία ισχύει, σε ένα βαθμό, η συναισθηματική πρόσδεση με την λίρα που αποτέλεσε ένα από τα «θωρηκτά» της αυτοκρατορίας, προφανώς δεν ισχύει το ίδιο για τους Σκανδιναβούς. Απλώς δεν θέλησαν να παραδώσουν το «εργαλείο» της νομισματικής πολιτικής τους σε ξένα χέρια ούτε να εκθέσουν την οικονομία τους στον επικίνδυνο, όπως αποδείχθηκε, πόλεμο των αποθεματικών νομισμάτων.
Έχει απολύτως άδικο ο κύριος Σημίτης όταν υποστηρίζει ότι: «το ευρώ ήταν το πρώτο βήμα στο εγχείρημα της ενωμένης Ευρώπης», αφού όπως είχε τονίσει ενώπιον της ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στις 15 Σεπτεμβρίου του 1983 «από την αρχή, από την συνθήκη της Ρώμης του 1957, στόχος ήταν η πολιτική ενοποίηση», για να συμπληρώσει ότι: «η καθυστέρηση της πολιτικής σε σχέση προς την οικονομική ενοποιητική πορεία […] όχι μόνο ανέστειλε την πορεία προς την Ένωση, αλλά συνετέλεσε και στην επιβράδυνση των επιδιώξεών μας στον ίδιο τον οικονομικό τομέα». Σχεδόν μια εικοσαετία λοιπόν μετά από αυτήν την ιστορική ομιλία ο λανθασμένος δρόμος της νομισματικής ενοποίησης είχε προταχθεί ενώ είχε παραπεμφθεί στις Ευρωπαϊκές καλένδες η πολιτική ενοποίηση. Όπως τόνισε πρόσφατα ο Κώστας Καραμανλής: «το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα έχει μείνει ημιτελές και ότι δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες ούτε των θεμελιωτών του ούτε των Ευρωπαίων πολιτών» ενώ και η «βεβιασμένη και άκαιρη διεύρυνση της Ένωσης, χωρίς προηγουμένως να έχει εξασφαλισθεί η εμβάθυνση των Ευρωπαϊκών θεσμών» έχει συμβάλλει στην «σημερινή εικόνα στασιμότητας».
Η πολιτική ενοποίηση υπήρξε από την αρχή ο μεγάλος εθνικός στόχος. Αυτό το όραμα οδήγησε την χώρα να γίνει το πρώτο συνδεδεμένο μέλος στην συνθήκη των έξη, ήδη τον Νοέμβριο του 1962. Ήταν πολιτικό και εθνικό το πρόταγμα, όχι οικονομικό, γιατί σωστά είχε από τότε εκτιμηθεί ότι μια τέτοια εξέλιξη θα θωράκιζε την χώρα απέναντι στις εξωτερικές απειλές και θα την απάλλασσε από την ανάγκη «προστατών». Η πτώση του Ανατολικού μπλοκ, η ενοποίηση της Γερμανίας, η άστοχη διεύρυνση της Ένωσης από τα 12 μέλη στα 28 εξυπηρετούσε οικονομικούς και γεωπολιτικούς στόχους των ΗΠΑ και της Γερμανίας αλλά ήταν σε βάρος της πορείας προς την πολιτική ενοποίηση. Δηλαδή σε βάρος του βασικού εθνικού στόχου στον οποίο καθυστερημένα συντάχθηκε και το ΠΑΣΟΚ. Γιατί, βέβαια, καλά ήταν τα χρήματα των ταμείων σύγκλισης, χάρις στα οποία «πέρασαν αυτοί πολύ καλά» ενώ κάτι έπεσε από το τραπέζι και για τους πολίτες –για να θυμηθούμε το «όλοι μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου- αλλά απομακρύνθηκε ο βασικός εθνικός στόχος. Αδιάψευστος μάρτυρας των συνεπειών η στάση ισχυρών εταίρων έναντι του τραμπουκισμού της Τουρκίας προς την Κύπρο και την Ελλάδα.
Δεν είναι, συνεπώς, ανεξήγητη η σιωπή των ΜΜΕ και των κομμάτων για την επέτειο του «μεγάλου επιτεύγματος» έστω και αν αυτή πικραίνει τον κύριο Σημίτη.
Αντώνης Αντωνάκος
08-01-2022
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. http://www.antonakos.edu.gr
