Please wait...Πολιτική (12469)
Η Ελλάδα δέχεται επίθεση. Το καθεστώς Ερντογάν, απειλούμενο και πληγωμένο από τις ίδιες τις επιθετικές πολιτικές του έναντι των γειτόνων του, μετατρέπει ανθρώπους, δυστυχείς συχνά, σε όπλο εκβιασμού. Το μεταναστευτικό, που ήταν ήδη μια τεράστια απειλή, αλλάζει υφή και διαστάσεις. Τα γεγονότα που ήδη ξεπερνούσαν τις ανοχές της κοινωνίας μας, δεν συνδέονται, πλέον, με την γενική θεώρηση που έχουμε για μια κοινωνία που σέβεται τις ελευθερίες όλων και εγγυάται την εφαρμογή των φιλελευθέρων αρχών σε ό,τι αφορά την κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.Από χθες, το μεταναστευτικό χρειάζεται διαφορετική αντιμετώπιση. Όπως πολλοί φοβόμασταν, η πίεση από την ανεξέλεγκτη μετακίνηση πληθυσμών σε αναζήτησή καλύτερων οικονομικών συνθηκών για τους ίδιους και τις οικογένειες που αφήνουν πίσω τους, στα πιο μακρινά, από εμάς, μέρη, θα γίνει αφόρητη. Στις επόμενες εβδομάδες θα αντιληφθούμε με τον χειρότερο τρόπο γιατί η «ιδεολογική» αντιμετώπιση, όσο κι αν επικαλείται τον ανθρωπισμό, δεν μπορεί να αποτελεί έρεισμα πολιτικών που θα κρατούσαν το Κράτος μας όρθιο.
Μπροστά στην συγκεκριμένη και ήδη εκδηλούμενη απειλή, τα σύνορα πρέπει να κλείσουν. Η κυβέρνηση έχει καθήκον -και ήδη έχει κινητοποιηθεί καταλλήλως- να υπερασπιστεί με όλους τους τρόπους να απαντήσει με δυναμισμό, στα πλαίσια των εθνικών, ευρωπαϊκών και διεθνών προβλέψεων για την φύλαξη των συνόρων. Οι σχετικοί κανόνες και το ισχύον νομικό πλαίσιο είναι σαφείς και αφορούν την προστασία των ευρωπαϊκών συνόρων τα οποία συμπίπτουν με τα ελληνικά σύνορα. Οι λεπτομέρειες υπάρχουν στον Κανονισμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης 399/2016, δηλαδή στον κώδικα συνόρων Σένγκεν.
Η φιλελεύθερη προσέγγιση του μεταναστευτικού και προσφυγικού συμφωνεί αυτονοήτως με την έννοια του ελέγχου των συνόρων, η οποία δεν γίνεται μόνον προς το συμφέρον των κρατών μελών στα σύνορα των οποίων ασκείται, αλλά προς το συμφέρον όλων των κρατών μελών.
Υπ’ αυτήν την έννοια, η Ελλάδα δικαίως και αυτονοήτως απευθύνεται στους εταίρους μας στην Ευρώπη και ζητεί να δουν το πρόβλημα των πολιτικών της Τουρκίας στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου και των μεταναστευτικών/προσφυγικών μετακινήσεων ως ζωτικό θέμα υπεράσπισης των κοινών αρχών που διέπουν την Ενωση. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει επιλέξει τη σωστή στάση και η αντιπολίτευση οφείλει να συντονιστεί. Μόνον έτσι θα πετύχουμε να γίνουμε άξιοι υπερασπιστές των ευρωπαϊκών φιλελεύθερων αρχών. Αν η χώρα μας πετύχει να αντιμετωπίσει την παρούσα κρίση με σύνεση και αποτελεσματικότητα θα κερδίσει σε κύρος και soft power όσα χάσαμε τα προηγούμενα χρόνια.
liberal.gr
Κατηγορία
Πολιτική
«Welcome refugees» έγραφε το πανο που κρατούσαν η Ρένα Δούρου, ο Θοδωρής Δρίτσας και άλλα στελέχη που υποδεχόντουσαν τον Νοεμβρίου του 2019 πρόσφυγες προερχόμενους από τα νησιά του Β. Αιγαίου. Η εικόνα που μεταδόθηκε και το μήνυμα σαφές. Ανάλογο με αυτό της Τασίας Χριστοδουλοπούλου όταν το 2015 εν μέσω της μεγάλης κρίσης δήλωνε πως οι πρόσφυγες λιάζονται και μετά… εξαφανίζονται.Αυτή ακριβώς η εξαφάνιση ήταν η αρχή που μετέτρεψε την Ελλάδα σε ένα είδος προσφυγικού «γκέτο». Οι Ευρωπαίοι τρόμαξαν με τα καραβάνια των προσφύγων/μεταναστών και έκλεισαν τα σύνορά τους εγκλωβίζοντας τους στο ελληνικό έδαφος. Και κυρίως στα νησιά του Β. Αιγίου όπου απροετοίμαστα βρέθηκαν εν μέσω μιας μεγάλης κρίσης με ανθρωπιστικές διαστάσεις.
Είχε προηγηθεί η εναγώνια προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ που ως κυβέρνηση δύο σχεδόν μηνών και εν μέσω οικονομικής κρίσης με ορατό ένα brexit, πάσχιζε να κλείσει την Αμυγδαλέζα. Ένα κλειστό κέντρο για τους μετανάστες με δομές στήριξής του.
Αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ ονόμαζε φυλακή και επεδίωκε απο τότε που ήταν αντιπολίτευση να κλείσει. Η Αμυγδαλέζα ήταν το… Mega του προσφυγικού. Και έκλεισε για να φτιαχτούν αμέσως μετά οι Μόριες, οι δομές «φιλοξενίας» που έφεραν και τις ΜΚΟ και τη διαχείριση εκατομμυρίων πόρων με άγνωστη κατάληξη
Η Αμυγδαλέζα, που το 2016 ξαναλειτούργησε ως δομή, δεν ήταν το μόνο για το οποίο αντιδρούσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο φράχτης του Έβρου, αυτός που σήμερα, μαζί με τις δυνάμεις της αστυνομίας και των Ενόπλων Δυνάμεων συγκρατεί ένα καραβάνι μεταναστών που ξεπερνούν ήδη τους 5000 και αναμένονται και άλλοι (για 30.000 μίλησε ο ίδιος ο Ερντογάν) ήταν στο στόχαστρο του ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνει κυβέρνηση.
.jpg)
Λυσσαλέες αντιδράσεις από τα στελέχη του που τάσσονται υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελεύθερης διακίνησης και μέσω Έβρου, όπως και μέσω των νησιών από τη θάλασσα που «δεν έχει σύνορα»
Βέβαια μετά το προσφυγικό κύμα του 2015 ως κυβέρνηση δεν αφαίρεσε τον φράχτη ελέω Μουζάλα, ο οποίος όμως δέχθηκε δριμεία επίθεση μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η νεολαία του κόμματος είχε πρωτοστατήσει ζητώντας απο την τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ «Να υιοθετήσει άμεσα τις προτάσεις των διεθνών οργανισμών και να προχωρήσει στην δημιουργία ασφαλών και νόμιμων διόδων για τους πρόσφυγες στον Έβρο και σε άλλα σημεία»
Αυτή ήταν πάντα η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ και ακόμη είναι. Η δημιουργία διόδων για τους μετανάστες. Ανεξαρτήτως προελεύσεως. Χωρίς τον φράχτη του Έβρου και χωρίς ελέγχους στα νησιά...
liberal.gr
Κατηγορία
Πολιτική
Κυριακή, 01 Μαρτίου 2020 01:30
Ν. Λυγερός: Ελληνική άμυνα σε τουρκική μεταναστευτική επίθεση
Γράφτηκε από Super User
προέρχονται παράνομα από άλλα κράτη όπως το Πακιστάν, το Ιράν και το Αφγανιστάν. Επίσης η χρήση βίας από τους λαθρομετανάστες ήταν προμελετημένη. Δεν είναι λοιπόν μια απλή υπόθεση λαθρομετανάστευσης αλλά μία επιθετική προσέγγιση της Τουρκίας που εκμεταλλεύεται τους λαθρομετανάστες με τρόπο εκβιαστικό για να περάσει την πολιτική της προπαγάνδα. Είναι λοιπόν απαραίτητο να αμυνθούμε σοβαρά τόσο στα σύνορά μας στον Έβρο αλλά και στα νησιά μας στο Αιγαίο και αυτό με τις κατάλληλες δυνάμεις για να φανεί άμεσα η αποφασιστικότητά μας μέσω της αποτελεσματικότητας της αντιμετώπισης του όλου θέματος. Βέβαια θα πρέπει να ταράξουμε ταυτόχρονα και πολλά συμφέροντα ατόμων που διακινούν όλα αυτά τα άτομα κι έχουν οικονομικές απολαβές εις βάρος της πατρίδας μας. Αλλά τώρα δεν υπάρχει άλλη επιλογή για να αντιμετωπίσουμε αυτή την τουρκική προσπάθεια ενάντια στην Ελλάδα αλλά ταυτόχρονα και στην Ευρώπη. Πάντως αποδείξαμε ότι αν υπάρχει πολιτική βούληση, υπάρχει και σοβαρή άμυνα
Κατηγορία
Πολιτική
Κυριακή, 01 Μαρτίου 2020 01:23
Μεταναστευτικό, Κομισιόν: Έτοιμοι να βοηθήσουμε την Ελλάδα στη φύλαξη των χερσαίων συνόρων της
Γράφτηκε από Super User
«Παρακολουθούμε στενά και με ανησυχία την κατάσταση στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ με την Τουρκία» διεμήνυσε η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν - H EE καλεί την Τουρκία να σεβαστεί τη συμφωνία για το Μεταναστευτικό - Δεύτερο γύρο επαφών είχε ο Κυριάκος Μητσοτάκης με Ευρωπαίους αξιωματούχους
Την πλήρη στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία εκφράζει η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, επισημαίνοντας ότι η ΕΕ παρακολουθεί με «ανησυχία» τις ροές των προσφύγων και μεταναστών από την Τουρκία προς τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ.«Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο παρακολουθούν στενά και με ανησυχία την κατάσταση στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ με την Τουρκία. Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ και εγώ η ίδια βρισκόμαστε σε συνεχή επικοινωνία με τον (Έλληνα) πρωθυπουργό (Κυριάκο) Μητσοτάκη και τον (Βούλγαρο) πρωθυπουργό (Μπόικο) Μπορίσοφ» γράφει σε ένα tweet η πρόεδρος της Κομισιόν.
«Ύψιστη προτεραιότητά μας, σε αυτό το στάδιο, είναι να διασφαλίσουμε ότι η Ελλάδα και η Βουλγαρία θα λάβουν την πλήρη στήριξή μας. Είμαστε έτοιμοι να παράσχουμε επιπλέον στήριξη, ιδίως μέσω της Frontex στα χερσαία σύνορα» συμπλήρωσε σε ένα δεύτερο tweet.
protothema.gr
Κατηγορία
Πολιτική
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο άλλος πόλος του πολιτικού μας συστήματος. Η εκλογική ήττα του στις εθνικές εκλογές ήταν μεγάλη, αλλά όχι συντριπτική. Συνεπώς, ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην κεντρική πολιτική σκηνή για να μείνει.
Το ζητούμενο για την ηγετική ομάδα του και τα στελέχη του δεν είναι πλέον αυτό, αλλά αν θα μπορέσει να διεκδικήσει την εξουσία την επόμενη τετραετία.
Αν δηλαδή θα είναι ένας μόνιμος δευτεραγωνιστής ή αν θα πρωταγωνιστήσει λίαν συντόμως.
Αυτό το κατάλαβε ο Αλ. Τσίπρας και κατάλαβε επίσης πως απαραίτητη προϋπόθεση για να επανέλθει στην εξουσία είναι η διεύρυνση τού ζωτικού χώρου τού κόμματος του.
Κι΄έτσι χάραξε την πολιτική γραμμή της μετατόπισης του ΣΥΡΙΖΑ προς την Κεντροαριστερά. Σε αυτό βοηθούν και στελέχη του ΠΑΣΟΚ που, εν τω μεταξύ, έχουν προσχωρήσει στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή βέβαια η επιχειρούμενη στροφή είναι επίπλαστη, καθώς δεν συνοδεύεται από την επεξεργασία νέων πολιτικών και την αλλαγή στην συμπεριφορά και στην εκφορά του δημόσιου λόγου των στελεχών του.
Πολύ απλά, ούτε θέλουν να αλλάξουν ούτε μπορούν, αλλά κάνουν πως αλλάζουν.
Αυτή η τραγελαφική κατάσταση είναι λογικό να προκαλέσει τις αντιδράσεις της αριστερής πτέρυγας του κόμματος, που υπερασπίζεται την αριστερή φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ.
Η βαθύτερη αιτία αυτής της αντιπαράθεσης βρίσκεται στο γεγονός πως ουδέποτε στον ΣΥΡΙΖΑ συζητήθηκαν, σε οργανωμένη βάση, τα αίτια της ήττας του κόμματος. Η ηγεσία απέφυγε να ανοίξει αυτήν την συζήτηση, γιατί φοβήθηκε πως θα της αποδιδόταν ευθύνες.
Η ηγεσίες στα περισσότερα κόμματα πιστεύουν πως, αποφεύγοντας την συζήτηση για μιαν εκλογική ήττα, αποφεύγουν και την εσωστρέφεια. Συμβαίνει όμως το εντελώς αντίθετο.
Η ανυπαρξία διαλόγου βυθίζει τα κόμματα στην εσωστρέφεια, στην περίοδο των ισχνών αγελάδων.
Με την συζήτηση και την διεξοδική ανάλυση των αιτιών μιας ήττας, η ηγετική ομάδα ενός κόμματος μπορεί να συνθέσει τις απόψεις πάνω σε μια νέα πολιτική βάση.
Με απλά λόγια, αυτό που επιχειρεί να κάνει ο Αλ. Τσίπρας επιδερμικά, χωρίς καινούργιες πολιτικές που να στηρίζουν το άνοιγμα του στην Κεντροαριστερά, θα μπορούσε να το επιτύχει μέσα από έναν εσωκομματικό διάλογο.
Τώρα, λόγω του τρόπου που χειρίζεται το συγκεκριμένο θέμα έχει απέναντι του την αριστερή πτέρυγα του κόμματος του και όχι μόνον.
Βέβαια, σημαντικό ρόλο σε αυτήν την εσωστρέφεια παίζουν και οι δημοσκοπήσεις που μέχρι τώρα δίνουν ένα σημαντικό προβάδισμα στην Νέα Δημοκρατία, μεγαλύτερο από το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών.
Έτσι, η αριστερή τάση έχει κάθε δικαίωμα να κατηγορεί την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ για λανθασμένους χειρισμούς και για άσκηση αναποτελεσματικής αντιπολίτευσης.
Αλλά το σημαντικότερο μειονέκτημα αυτής μετατόπισης του ΣΥΡΙΖΑ προς την Κεντροαριστερά είναι το γεγονός πως αυτό το εγχείρημα το έχει πάρει επάνω του ο Αλ. Τσίπρας, που έχει στο παθητικό του τέσσερις συνεχόμενες ήττες.
Ο Αλ. Τσίπρας όταν παραμέριζε τον Αλαβάνο και εξωθούσε σε αποχώρηση το Αριστερό Ρεύμα ήταν παντοδύναμος και αήττητος.
Σήμερα, το σκηνικό είναι διαφορετικό και αυτό το γνωρίζουν οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι.
Πάντως, αν κατορθώσει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και εκδιώξει ή περιθωριοποιήσει την αριστερή τάση του κόμματος, τότε ο Αλ. Τσίπρας θα ηγείται ενός κόμματος εντελώς άγνωστου σε αυτόν, καθώς δεν θα διαθέτει ιδεολογικό έρμα.
Μέχρι στιγμής αυτή η κατάσταση δίνει στον Κυριάκο Μητσοτάκη μεγάλη άνεση στις κινήσεις του.
Του Σάκη Μουμτζή
liberal.gr
Αν δηλαδή θα είναι ένας μόνιμος δευτεραγωνιστής ή αν θα πρωταγωνιστήσει λίαν συντόμως.
Αυτό το κατάλαβε ο Αλ. Τσίπρας και κατάλαβε επίσης πως απαραίτητη προϋπόθεση για να επανέλθει στην εξουσία είναι η διεύρυνση τού ζωτικού χώρου τού κόμματος του.
Κι΄έτσι χάραξε την πολιτική γραμμή της μετατόπισης του ΣΥΡΙΖΑ προς την Κεντροαριστερά. Σε αυτό βοηθούν και στελέχη του ΠΑΣΟΚ που, εν τω μεταξύ, έχουν προσχωρήσει στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή βέβαια η επιχειρούμενη στροφή είναι επίπλαστη, καθώς δεν συνοδεύεται από την επεξεργασία νέων πολιτικών και την αλλαγή στην συμπεριφορά και στην εκφορά του δημόσιου λόγου των στελεχών του.
Πολύ απλά, ούτε θέλουν να αλλάξουν ούτε μπορούν, αλλά κάνουν πως αλλάζουν.
Αυτή η τραγελαφική κατάσταση είναι λογικό να προκαλέσει τις αντιδράσεις της αριστερής πτέρυγας του κόμματος, που υπερασπίζεται την αριστερή φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ.
Η βαθύτερη αιτία αυτής της αντιπαράθεσης βρίσκεται στο γεγονός πως ουδέποτε στον ΣΥΡΙΖΑ συζητήθηκαν, σε οργανωμένη βάση, τα αίτια της ήττας του κόμματος. Η ηγεσία απέφυγε να ανοίξει αυτήν την συζήτηση, γιατί φοβήθηκε πως θα της αποδιδόταν ευθύνες.
Η ηγεσίες στα περισσότερα κόμματα πιστεύουν πως, αποφεύγοντας την συζήτηση για μιαν εκλογική ήττα, αποφεύγουν και την εσωστρέφεια. Συμβαίνει όμως το εντελώς αντίθετο.
Η ανυπαρξία διαλόγου βυθίζει τα κόμματα στην εσωστρέφεια, στην περίοδο των ισχνών αγελάδων.
Με την συζήτηση και την διεξοδική ανάλυση των αιτιών μιας ήττας, η ηγετική ομάδα ενός κόμματος μπορεί να συνθέσει τις απόψεις πάνω σε μια νέα πολιτική βάση.
Με απλά λόγια, αυτό που επιχειρεί να κάνει ο Αλ. Τσίπρας επιδερμικά, χωρίς καινούργιες πολιτικές που να στηρίζουν το άνοιγμα του στην Κεντροαριστερά, θα μπορούσε να το επιτύχει μέσα από έναν εσωκομματικό διάλογο.
Τώρα, λόγω του τρόπου που χειρίζεται το συγκεκριμένο θέμα έχει απέναντι του την αριστερή πτέρυγα του κόμματος του και όχι μόνον.
Βέβαια, σημαντικό ρόλο σε αυτήν την εσωστρέφεια παίζουν και οι δημοσκοπήσεις που μέχρι τώρα δίνουν ένα σημαντικό προβάδισμα στην Νέα Δημοκρατία, μεγαλύτερο από το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών.
Έτσι, η αριστερή τάση έχει κάθε δικαίωμα να κατηγορεί την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ για λανθασμένους χειρισμούς και για άσκηση αναποτελεσματικής αντιπολίτευσης.
Αλλά το σημαντικότερο μειονέκτημα αυτής μετατόπισης του ΣΥΡΙΖΑ προς την Κεντροαριστερά είναι το γεγονός πως αυτό το εγχείρημα το έχει πάρει επάνω του ο Αλ. Τσίπρας, που έχει στο παθητικό του τέσσερις συνεχόμενες ήττες.
Ο Αλ. Τσίπρας όταν παραμέριζε τον Αλαβάνο και εξωθούσε σε αποχώρηση το Αριστερό Ρεύμα ήταν παντοδύναμος και αήττητος.
Σήμερα, το σκηνικό είναι διαφορετικό και αυτό το γνωρίζουν οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι.
Πάντως, αν κατορθώσει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και εκδιώξει ή περιθωριοποιήσει την αριστερή τάση του κόμματος, τότε ο Αλ. Τσίπρας θα ηγείται ενός κόμματος εντελώς άγνωστου σε αυτόν, καθώς δεν θα διαθέτει ιδεολογικό έρμα.
Μέχρι στιγμής αυτή η κατάσταση δίνει στον Κυριάκο Μητσοτάκη μεγάλη άνεση στις κινήσεις του.
Του Σάκη Μουμτζή
liberal.gr
Κατηγορία
Πολιτική
Κυριακή, 09 Φεβρουαρίου 2020 01:45
Οι «αναλώσιμοι». Ιστορίες για «ιθαγενείς» του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super User
Οι «αναλώσιμοι». Ιστορίες για «ιθαγενείς».«Φτάνει πια με την «μονιμότητα» των πρώην πρωθυπουργών Σαμαράς, Καραμανλής, Παπανδρέου ή όποιος άλλος πρώην κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλάβουν ότι δεν είναι κακή και η συνταξιοδότηση, η απεμπλοκή από την πολιτική» (Β. Κανέλλης, «ΤΟ ΒΗΜΑ», 30/01/2020).
Δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία» η νέα επίθεση του συγκροτήματος στον Κώστα Καραμανλή. Γιατί είναι προφανές ότι αυτός ήταν ο στόχος της «γνώμης» που δημοσιεύτηκε με την υπογραφή του κυρίου Β. Κανέλλη. Μπορεί να υπήρξε αναφορά και στους κυρίους Σαμαρά και Παπανδρέου αλλά είναι φανερό, ακόμα και από το ίδιο το δημοσίευμα, ότι κύριος στόχος ήταν ο Καραμανλής. Δεν αιφνιδιάστηκε κανένας αφού είναι συνεχείς οι επιθέσεις εναντίον του πρώην Πρωθυπουργού. Με κατασκευασμένα στοιχεία και με σαθρά έως γελοία επιχειρήματα. Είναι πρόσφατες οι μνήμες από το πρωτοσέλιδο -της άλλης εφημερίδας του συγκροτήματος του κυρίου Μαρινάκη(«ΤΑ ΝΕΑ», 14-15/12/2019)- με το οποίο διατυμπανίζεται –με πηχυαία γράμματα- ότι «ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ». Ο κύριος Σημίτης, στον οποίο αποδίδεται η πρωτοσέλιδη καταγγελία, την διέψευσε αλλά η «δουλειά» είχε γίνει. Η διάψευση εν τούτοις ξεγύμνωσε τις σκοπιμότητες του συγκροτήματος.
Σε ποια επιχειρήματα στηρίζεται το «αίτημα» για «απόσυρση» των πρώην πρωθυπουργών; Αν το Κοινοβούλιο «ασφυκτιούσε» από «σύναξη των αρίστων» και έπρεπε να γίνει χώρος για την εισδοχή και άλλων θα υπήρχε, ένα ελαφρυντικό για το δημοσίευμα. Όμως αυτό δεν ισχύει. Ούτε ηλικιακό μπορεί να είναι το κριτήριο. Ο Καραμανλής, για παράδειγμα είναι μόνο 63 ετών. Ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1963 έγινε πρωθυπουργός στα 75 του. Αν κάποιος αντιτείνει ότι αυτό ανήκε στις «παλιές εποχές» θα του θυμίσουμε ότι ο Ανδρέας επανεξελέγη το 1993 σε ηλικία επίσης 75 ετών και με απαγορευτικό πρόβλημα υγείας(με την αμέριστη στήριξη του συγκροτήματος). Αλλά και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εξελέγη το 1990 σε ηλικία 72 ετών ενώ παρέμεινε στο Κοινοβούλιο ως πρώην πρωθυπουργός από το 1993 μέχρι το 2004 –όταν αποσύρθηκε για να εισέλθει στην πολιτική ο Κυριάκος- δηλαδή μέχρι την ηλικία των 86(!!!) ετών. Δεν μπορεί λοιπόν κανένας να επικαλεσθεί ούτε το ποιοτικό αλλά ούτε το ηλικιακό κριτήριο.
Οι μέθοδοι αυτές εντάσσονται διαχρονικά στις πρακτικές διεκδίκησης και άσκησης της εξουσίας. Αν θέλεις να ελέγξεις μια κοινωνία ή έναν λαό πρέπει να του στερήσεις την ηγεσία. Να στρεβλώσεις ή να αποσαθρώσεις το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας του πολιτεύματος και να εξουδετερώσεις τους φυσικούς ηγέτες του. Αυτή ήταν η επιδίωξη του Λύσανδρου με την κατάργηση της Δημοκρατίας και την εγκατάσταση των τριάκοντα τυράννων στην ηγεσία της πόλης των Αθηνών. Αυτή η λογική οδήγησε στο φρικιαστικό έγκλημα του Κατίν. Ποιο είναι αυτό το σύστημα που έχει στοχοποιήσει τον Καραμανλή, τον Σαμαρά δευτερευόντως και, μάλλον για άλλοθι, τον Παπανδρέου; Πρέπει να αναζητήσουμε τους λόγους αυτής της στοχοποίησης αν θέλουμε να απαντήσουμε στο πρώτο ερώτημα. Για όσους εξακολουθούν έστω και ρομαντικά να πιστεύουν στην εκπόρευση της νομιμοποιημένης εξουσίας από τους πολίτες, είναι φανερό, ότι αν ένα σύστημα θέλει να διαβρώσει ή να υποκλέψει αυτήν την νομιμοποίηση πρέπει να ακυρώσει την βούληση των πολιτών. Πρέπει να βγάλει από την μέση εκείνους οι οποίοι συγκεντρώνουν την αποδοχή των πολιτών αναγκάζοντας τους να στρέψουν αλλού –πάντα μεταξύ των επιλογών που τους διατίθενται από το σύστημα εξουσίας- την εμπιστοσύνη τους. Αυτή είναι η μόνη επιλογή, όταν παρά την συστηματική προσπάθεια φθοράς αυτών που αποτελούν την κύρια επιλογή των πολιτών, αυτοί εξακολουθούν να συγκεντρώνουν την επιδοκιμασία τους. Η διαβολή αξιοποιήθηκε την δεκαετία του 60 εναντίον του Καραμανλή με καταστροφική κατάληξη όταν ο πολιτικός Φρανκεστάιν(Ε.Κ.) που επωφελήθηκε διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη.
Η δημοσκόπηση της MRB-του Δεκεμβρίου- έδειξε ότι παρά τις ανηλεείς επιθέσεις του «άδηλου» συστήματος εξουσίας εναντίον του Καραμανλή αυτός εξακολουθεί να αποτελεί θετικό σημείο αναφοράς για τους πολίτες. Στο ερώτημα που τέθηκε για το πρόσωπο του Π.τ.Δ. –σε περίπτωση μη επανεκλογής Παυλόπουλου- απάντησε το 65%. Οι απαντήσεις ήταν αυθόρμητες -δεν τους ετέθη υπ’ όψιν κατάλογος ονομάτων- και ήταν καταλυτικές. Ο Καραμανλής 26%(δηλαδή 40% στο σύνολο των απαντήσεων), ο Σαμαράς 11,2%(17,2%), η Μπακογιάννη 8%(12,3%). Ακολουθούσε, πρώτος από το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ ο Βενιζέλος 5,9%(9,9%) ενώ ο Σημίτης -παρά την διαχρονική «αγιογράφησή» του από τα εκδοτικά συμφέροντα- συγκέντρωσε το 2,4%(3,7%)! Φυσικά ούτε λόγος να γίνεται για την επιλεγείσα τελικώς κυρία Σακελλαροπούλου η οποία ήταν «στην χώρα του πουθενά». Ίσως μάλιστα η επιλογή της να αποτελεί την ουσιαστικότερη επιβεβαίωση του στόχου των συστημάτων εξουσίας που βρίσκονται πίσω από τις επιθέσεις εναντίον των πρώην πρωθυπουργών. Η δημιουργία δηλαδή ενός συστήματος εξουσίας που θα ξεφεύγει από τις προτιμήσεις των πολιτών. Είναι χαρακτηριστικό ότι, στην ίδια δημοσκόπηση, στο ερώτημα «ποιοι επιθυμούν την ανανέωση της θητείας Παυλόπουλου», στο σύνολο όσων απάντησαν στο σχετικό ερώτημα(85,9%) η πλειοψηφία(52,15%) δήλωσε ότι επιθυμεί την ανανέωση της θητείας του. Ίσως, τελικά, κάποιοι πανηγύριζαν την ημέρα της εκλογής της κυρίας Σακελλαροπούλου λέγοντας «φάγαμε τα ορντέβρ, τώρα έχουν σειρά τα κυρίως».
Έτσι αφού δεν μπόρεσαν να τους φθείρουν(βασικά τον Καραμανλή), με τις συνεχείς και αήθεις επιθέσεις των ΜΜΕ, επιδιώκουν να τους εξαναγκάσουν να αποσυρθούν αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο. Ελεύθερο αλλά για ποίους; Για πολιτικά πρόσωπα -και δυνάμεις- που «αδικούνται» από τους πολίτες; Για πολιτικές και οικονομικές συμμαχίες αδηφάγων συμφερόντων που αδιαφορούν για το Δημόσιο συμφέρον; Ή αυτές οι συμμαχίες –αν υπάρχουν- χρησιμοποιούνται μόνο ως ενδιάμεσο στάδιο πριν τελικά η εξουσία καταλήξει απροσχημάτιστα εκεί που θεωρούν -αυτά τα οικονομικά συμφέροντα- ότι ανήκει; Δηλαδή στους ίδιους. Το παραμύθι της «αφωνίας»(«έχει πιεί το αμίλητο νερό», κατά τον δημοσιογράφο του Βήματος), εντάσσεται στην επιχειρηματολογία ενός κυκλώματος εξουσίας που συστηματικά προσπαθεί να εξουδετερώσει τον Καραμανλή επιδιώκοντας την «απόσυρσή» του. Επίμονα, επί δεκαετίες, τα ΜΜΕ του επιτίθενται, -«άφωνος», «πιττόγυρα», «ήπιε το αμίλητο νερό», «ο κουρασμένος της Ραφήνας», και αμέτρητες άλλες αθλιότητες υπαλλήλων της διαπλοκής που παριστάνουν του δημοσιογράφους-, ενώ άλλοι πολιτικοί «αγιογραφούνται», δίχως να καταφέρουν να τον εξουδετερώσουν πολιτικά. Χρησιμοποιούν φαιδρούς ισχυρισμούς, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα, όπως ότι: «έχει δημιουργηθεί ένα επίσημο κι ένα ανεπίσημο «σύστημα» γύρω από τον πρώην πρωθυπουργό που τον «αβαντάρει» με την κάθε ευκαιρία», όταν οι ίδιοι φαίνεται να γράφουν εναντίον του εκτελώντας «συμβόλαιο». Την πρώτη ημέρα της εκλογής του στην ηγεσία της Ν.Δ. το «ΒΗΜΑ» είχε πρωτοσέλιδο την Ντόλι(πρόβατο) με τίτλο «κλωνοποίηση». Την ίδια άθλια μεταχείριση του επεφύλασσαν και κατά την διάρκεια της πρωθυπουργίας του.
Η πρακτική της «υπόγειας» και απρόκλητης επίθεσης εναντίον εκείνων που δεν μπορείς να πλήξεις καταπρόσωπο, είτε υποκινείται και υπαγορεύεται από αντιπάλους είτε από «φίλους», είναι πολιτικά και ηθικά ανέντιμη. Είναι συμπεριφορά εξουσιομανών που διακατέχονται από φοβίες και σύνδρομα μειονεξίας. Αν κάποια πρόσωπα ή κάποια πολιτικά συστήματα θεωρούν ότι αδικούνται γιατί δεν φτιάχνουν έναν αποκλειστικά δικό τους πολιτικό φορέα και να δοκιμάσουν την τύχη τους στις κάλπες; Αντί να αναζητούν «ξενιστές» στους οποίους να «επωάζονται» οι πολιτικές-ιδεολογικές τους απόψεις και να φωλιάζουν οι φιλοδοξίες τους γιατί δεν προχωράνε σε ένα δικό τους δημιούργημα όπως έκανε ο Ανδρέας το 1974 ιδρύοντας το ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Αν δεν το κάνουν είναι γιατί ξέρουν ότι δεν μετράνε. Αυτό απέδειξε, για άλλη μια φορά η δημοσκόπηση της MRB. Φοβούνται ότι όταν χάσουν την στήριξη των ΜΜΕ θα αποδειχθεί ότι «ο Βασιλιάς είναι γυμνός». Φοβούνται την, «αγκυροβολημένη», δύναμη που έχουν στην λαϊκή συνείδηση ο Καραμανλής κυρίως αλλά και ο Σαμαράς.
Από το άλλο μέρος είναι εμφανείς οι θεσμικές αδυναμίες στην λειτουργία του πολιτεύματος. Είναι εμφανές ότι έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι των εξουσιών και αμφισβητούνται αν δεν έχουν ήδη καταλυθεί τα «πρωτεία» της Βουλής και της Νομοθετικής Εξουσίας. Είναι εμφανές ότι, παρά τις διακηρύξεις, οι εξουσίες δεν είναι ανεξάρτητες αλλά διαπλέκονται. Οι πολίτες έχουν κάθε λόγο να θεωρούν ότι πολλές κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται alacarteκαταλύοντας την ισοπολιτεία και την ισονομία. Οι πλειοψηφία των πολιτών διαπαιδαγωγείται και εθίζεται να θεωρεί δεδομένη και δικαιολογημένη την υπερίσχυση της οικονομίας έναντι των θεσμικών κανόνων. Να μην την ξενίζει η επιλογή εκπροσώπων με μη πολιτικά κριτήρια. Να επιλέγει βουλευτές και δημάρχους με αθλητικά-οπαδικά κριτήρια. Να μην θεωρεί δημοκρατική στρέβλωση την «υπεξαίρεση» της πολιτικής εξουσίας μέσω σκιωδών εκπροσώπων. Η οικονομία και η ανάπτυξη καθιερώνονται στα συλλογικά στερεότυπα ως σκοποί και όχι ως μέσα. Η κοινωνική ευημερία, τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα, το «δικαίωμα να έχουμε δικαιώματα» -κατά την Χάνα Άρεντ- ωθούνται στην λήθη.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, κάποια οικονομικά συμφέροντα έχουν πλέον βγει «στο ξέφωτο» αδιαφορώντας για τα προσχήματα. Έχοντας αλώσει τα μέσα ενημέρωσης τείνουν να τα μετατρέψουν σε όργανα ελέγχου και χειραγώγησης των πολιτών. Η πρόσφατη ποδοσφαιρική «τρικυμία» ήταν ενδεικτική του γεγονότος. Με εντεινόμενη δυναμική διεκδικούν κέντρα εξουσίας που δεν τους ανήκουν. Διεκδικούν εξουσίες που ανήκουν στους πολίτες και πρέπει να ασκούνται μέσω των εκπροσώπων του λαού στα πλαίσια της θεσμικής συγκρότησης του Δημοκρατικού πολιτεύματος. Οι καταγγελίες για πολιτικά πρόσωπα και τις σχέσεις εξάρτησής τους με οικονομικά συμφέροντα δεν ξαφνιάζουν πλέον κανέναν. Δημιουργείται στο εκλογικό σώμα ένας μιθριδατισμός που το εθίζει να θεωρεί φυσιολογικό βουλευτές να υπηρετούν επιμέρους επιχειρηματικά-οικονομικά ή αθλητικά συμφέροντα. Από την πλευρά τους αυτά τα οικονομικά συμφέροντα, «μεθυσμένα» από την δύναμή τους, απολαμβάνουν τις «υποκλίσεις» και την «ευπείθεια» ορισμένων πολιτικών. Απολαμβάνουν την επιρροή που διαθέτουν και που τους καθιστά «περισσότερο ίσους» έναντι των θεσμών από τους «κοινούς θνητούς». Δεν είναι λοιπόν απίθανο να σκοπεύουν –ορισμένοι εξ αυτών- στο μέλλον, να μην αρκεστούν στην άσκηση της εξουσίας μέσω αντιπροσώπων. Άλλωστε ο Μπερλουσκόνι και ο Τραμπ έχουν ανοίξει νέους δρόμους. Αρκεί να βγουν από την μέση τα «πολιτικά εμπόδια» που εξακολουθούν να αντιστέκονται, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα την αγάπη των πολιτών σε πείσμα της συστηματικής διαβολής και του ανηλεούς «λιθοβολισμού» τους.
Αντωνάκος Αντώνης
08-02-2020
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. http://www.antonakos.edu.gr
Δημοσιεύθηκε ή αναδημοσιεύθηκε και στα sites: diktyo, dakekavalas, kallitheapress,
ττττ
Οι Αθηναίοι ρήτορες στα τέλη του 5ου και 4ου αιώνα π.Χ., συχνά κατέφευγαν στη λοιδορία και στη διαβολή ώστε να μειώσουν την προσωπικότητα του αντιπάλου τους. Όταν άρχισε το 346 π.Χ. η προσπάθεια της Αθήνας για ειρήνη με τον Φίλιππο, έλαβαν χώρα οξύτατες αντιπαραθέσεις μεταξύ των δύο ρητόρων. Οι ρήτορες χρησιμοποιούσαν τη διαβολή με σκοπό να δημιουργήσουν κατηγορίες για την προσωπικότητα του κάθε ρήτορα ξεχωριστά, παρουσιάζοντας κάθε είδους δυσφήμηση, δεν δίσταζαν να προβαίνουν σε προσωπικές αναφορές και χρησιμοποιούσαν κάθε μέσο, ώστε να κερδίσουν τις εντυπώσεις των δικαστών. Δεν δίσταζαν να αναφερθούν στην καταγωγή, στην ανατροφή, στην οικογένεια με ακραίες αντιλογίες. Οι δύο ρήτορες παραμέριζαν τον ουσιαστικό πολιτικό λόγο, στρεφόμενοι επί προσωπικού. Αμφότεροι επιδίδονταν σε διαβολή της οικογενειακής ζωής (ο μεν Δημοσθένης για τη φτωχή ζωή του Αισχίνη, ο δε Αισχίνης για τον τρυφηλό βίο του Δημοσθένη). Ο Αισχίνης τον κατηγορούσε για την εύπορη καταγωγή του και τις υποτιθέμενες αγαθοεργίες του, και ο Δημοσθένης τον ανέφερε ως γιο δούλου, ως άτομο επικίνδυνο για την αθηναϊκή δημοκρατία. Επί πλέον, χρησιμοποιούσαν την ειρωνεία και στρέφονταν σε προσωπικές επιθέσεις έως τον πλήρη εξευτελισμό του αντιπάλου. Ο Αισχίνης, στον λόγο του Κατά Κτησιφώντος, χαρακτήριζε τον Δημοσθένη ως κίναιδο, άνθρωπο φοβισμένο, με αδυναμίες, μαλθακότητα, δειλό αλλά και πονηρό. Σε αντιδιαστολή, ο Δημοσθένης, στον λόγο του Περί του στεφάνου, χλεύαζε τις ασχολίες του Αισχίνη, χαρακτηρίζοντάς τον ως αλαζόνα, ειρωνευόμενος και διακωμωδώντας τον.
Το τουλάχιστον φαιδρό της ιστορίας, είναι ότι ισχυρίζονται, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα, ότι: «έχει δημιουργηθεί ένα επίσημο κι ένα ανεπίσημο «σύστημα» γύρω από τον πρώην πρωθυπουργό που τον «αβαντάρει» με την κάθε ευκαιρία», όταν οι ίδιοι φαίνεται να γράφουν εκτελώντας «συμβόλαιο».
Φτάνει πια με την «μονιμότητα» των πρώην πρωθυπουργών
Σαμαράς, Καραμανλής, Παπανδρέου ή όποιος άλλος πρώην κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλάβουν ότι δεν είναι κακή και η συνταξιοδότηση, η απεμπλοκή από την πολιτική
Πώς να το πεις αυτό; Ματαιοδοξία; Υστεροφημία; Πολιτική επιβεβαίωση; Ή μήπως αδυναμία αποδοχής της αποστρατείας;
Όπως και να το χαρακτηρίσεις, ίσως μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό με τους πολιτικούς, ιδίως με τους πρώην πρωθυπουργούς. Όχι όλους, αλλά τους περισσότερους.
Πάρτε για παράδειγμα τον Κώστα Καραμανλή. Εχει αποχωρήσει από το Μέγαρο Μαξίμου από το 2009, δηλαδή πάνω από μία δεκαετία. Παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να είναι βουλευτής, να καταλαμβάνει μια έδρα στο ελληνικό κοινοβούλιο, έστω κι αν έχει πιει το αμίλητο νερό.
Δεν κάνει ερωτήσεις, δεν έχει κοινοβουλευτικό έργο, παρευρίσκεται σε κρίσιμες ψηφοφορίες και κάνει μία δήλωση κάθε δύο χρόνια.
Βεβαίως, σε παρασκηνιακό επίπεδο είναι πανταχού παρών. Η λεγόμενη «καραμανλική πτέρυγα», οι επίσημοι αλλά και οι ανεπίσημοι πολιτικοί… followers του δεν σταματούν να μιλούν.
Συνεχίζουν να στηρίζουν τον πρώην πρωθυπουργό, αποκρούουν τις «επιθέσεις» που δέχεται ο κ. Καραμανλής, υποστηρίζουν το έργο των κυβερνήσεών του κι ενίοτε «διαρρέουν» ότι είναι ενεργός, ότι έχει ρόλο στη ΝΔ, ότι θα ήταν καλός… Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ.λπ. Γενικώς, έχει δημιουργηθεί ένα επίσημο κι ένα ανεπίσημο «σύστημα» γύρω από τον πρώην πρωθυπουργό που τον «αβαντάρει» με την κάθε ευκαιρία, πολλές φορές κι εν αγνοία του.
Πολλοί λένε ότι η παραμονή του στην ενεργό (όχι τόσο ενεργό για τον ίδιο) πολιτική, έχει να κάνει με την υστεροφημία του. Ότι μπορεί να υπερασπίζεται ευκολότερα το πέρασμά του από την πρωθυπουργία κι ότι μπορεί να έχει κι ένα μερίδιο της εξουσίας στο κόμμα του.
2) Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Γιώργος Παπανδρέου. Κέρδισε πανηγυρικά τις εκλογές του 2009, παρέδωσε την εξουσία ο ίδιος, τον κατηγόρησαν για μύρια όσα κι αυτός δεν αποστρατεύτηκε.
Ενεργός πάντα, είτε στη Σοσιαλιστική Διεθνή, είτε στο εσωτερικό, επανέκαμψε το καλοκαίρι και στη Βουλή. Σε καμιά περίπτωση δεν τον λες συνταξιούχο πολιτικό, παρεμβαίνει όποτε το κρίνει σκόπιμο, υπερασπίζεται το δικό του έργο, αποκρούει τις επιθέσεις και είναι πάντα… ο γιος του Ανδρέα.
3) Η τρίτη περίπτωση είναι αυτή του Αντώνη Σαμαρά. Εχοντας περάσει από χίλια κύματα, έγινε πρωθυπουργός σε μια δύσκολη συγκυρία και είναι αλήθεια ότι πάλεψε για να μην καταρρεύσει η χώρα.
Οι πολίτες τον έκριναν, επέλεξαν τον Αλέξη Τσίπρα, αυτός παραιτήθηκε από τη ΝΔ αλλά ποτέ από την πολιτική.
Δεν πήγε σπίτι του, δεν άραξε ποτέ στον καναπέ του, κάνει συχνά παρεμβάσεις, έχει κι αυτός επίσημες και ανεπίσημες «σαμαρικές»… διμοιρίες που τον υποστηρίζουν, που κάνουν γενικών παιχνίδι και στα social media.
Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Σαμαράς πίστευε και πιστεύει ότι του χρωστά η Ιστορία. Και γι’ αυτό ήθελε είτε μια κορυφαία θέση στην Ευρώπη είτε την Προεδρία της Δημοκρατίας.
Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Σαμαράς πίστευε και πιστεύει ότι του χρωστά η Ιστορία. Και γι’ αυτό ήθελε είτε μια κορυφαία θέση στην Ευρώπη είτε την Προεδρία της Δημοκρατίας.
Δεν έγινε τίποτε από τα δυο, τώρα βγήκε στο «αντάρτικο» και η ΝΔ θα ζήσει… ωραίες στιγμές με τον «Καλαματιανό».
Γιατί τέτοιο πείσμα;
Δεν έχει σημασία αν αυτοί οι τρεις πρωθυπουργοί έχουν τα δίκια τους. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι το πείσμα τους να παραμείνουν στην πρώτη γραμμή της πολιτικής και να διεκδικούν αξιώματα ή στη χειρότερη περίπτωση την προσοχή της κοινής γνώμης.
Και για τον Κώστα Σημίτη ισχύει ότι αξιώματα δεν διεκδίκησε ποτέ, αλλά την προσοχή του κόσμου. Τουλάχιστον αυτός είναι επίσημα στην αποστρατεία.
Οι άλλοι τρεις γιατί πιστεύουν ότι πρέπει να είναι μπροστάρηδες; Γιατί θα πρέπει να καταλαμβάνουν θέσεις στη Βουλή αν το κοινοβουλευτικό τους έργο είναι μηδαμινό;
Γιατί πιστεύουν ότι με το να μην αποστρατεύονται έχουν μεγαλύτερη δύναμη για να υπερασπίζονται την ιστορία τους;
Και γιατί τα κόμματα θα πρέπει να κρέμονται κάθε φορά από τα χείλη τους, μη τυχόν και πουν κάτι που θα ταράξει τα νερά; Ή μη τυχόν και επηρεάζουν ομάδες της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και προκαλέσουν εμφύλιο και διασπάσεις;
Δεν θα έπρεπε κανονικά να πάνε σπίτι τους και να γράψουν τα απομνημονεύματά τους;
Γιατί αυτή η διαρκής ενασχόληση με το υπερεγώ τους, λες και η πολιτική είναι κάτι στατικό και πρέπει να βλέπουμε πρόσωπα του παρελθόντος;
Τι γίνεται στο εξωτερικό; Χάνει ο πολιτικός; Πάει σπίτι του, δεν στήνει «παραμάγαζα» για να πετύχει τη… δικαίωση που του στέρησε ο ελληνικός λαός.
Δεν είναι κακή η πολιτική συνταξιοδοτηση. Δεν είναι καθόλου κακή η αποστρατεία. Αντιθέτως μπορεί να προσφέρει πολλά στην πατρίδα και στα κόμματα.
Κυρίως να προσφέρει ανανέωση, λήθη, δημιουργία μιας νέας πολιτικής τάξης που δεν θα έχει τα βαρίδια του παρελθόντος. Κι από αυτά Σαμαράς, Καραμανλής, Παπανδρέου ή Σημίτης έχουν πολλά.
Δηλαδή τι να περιμένουμε; Μετά από μια 20ετία τον Τσίπρα να ξαναδιεκδικεί να γίνει πρωθυπουργός για να ξαναγράψει ιστορία;
Ας τελειώνουμε με όλο αυτό το σύστημα που σώνει και καλά θέλει να διασώζει πρώην πρωθυπουργούς. Εκαναν τη δουλειά τους, αγαπήθηκαν, μισήθηκαν; Ας πάνε σπίτι τους. Τελεία και παύλα.
Κατηγορία
Πολιτική
Ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται σε αναζήτηση σοβαρού πολιτικού ρόλου σε συνθήκες που κάθε άλλο παρά τον ευνοούν.Στις δημοκρατίες, η πολιτική ηγεσία είναι συνάρτηση τεσσάρων κυρίως παραγόντων: της φυσιογνωμίας του ίδιου του ηγέτη, της γενικότερης ιστορικής συγκυρίας μέσα στην οποία δρα, του πολιτικού και θεσμικού πλαισίου της χώρας της οποίας ηγείται, και των προτιμήσεων των ψηφοφόρων.
Σε όσες δημοκρατίες διαθέτουν στέρεο θεσμικό πλαίσιο και λειτουργούν σε σχετικά ομαλές ιστορικές συνθήκες, οι ηγέτες δρουν ως εντολοδόχοι που προσπαθούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες των πολιτών με τον τρόπο που εκείνοι θεωρούν καλύτερο.
Οι δε ψηφοφόροι, ως εντολείς, ψηφίζουν ως ηγέτη εκείνον που θεωρούν ότι προσφέρει το καλύτερο πρόγραμμα για την ικανοποίηση των αναγκών τους.
Τα πράγματα είναι αλλιώς σε δημοκρατίες με ασθενικούς θεσμούς που δοκιμάζονται από μεγάλες ιστορικές κρίσεις.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, ακριβώς επειδή οι προτιμήσεις των ψηφοφόρων επηρεάζονται από τον τρόμο του παρόντος και την ανασφάλεια του μέλλοντος, συχνά εμφανίζονται ηγέτες που προσφέρουν απατηλές υποσχέσεις αντί για θετικό πρόγραμμα, που χρησιμοποιούν διχαστικό αντί συναινετικό λόγο, και που απευθύνονται στο άμεσο θυμικό των ψηφοφόρων αντί της αργής ορθολογικής σκέψης.
Σε ένα τέτοιο ακριβώς πολιτικό τοπίο κρίσης βρήκαν εύφορο έδαφος για να αναπτυχθούν τα ηγετικά προσόντα του Αλέξη Τσίπρα.
Καθώς όμως η κρίση πια υποχωρεί και το πολιτικό τοπίο στη χώρα αλλάζει γρήγορα, ποιο μπορεί να είναι το μέλλον για τον ταλαντούχο τέως πρωθυπουργό;
Στο πρώτο στάδιο, που ξεκινάει από την εκτίναξη των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ στις διπλές εκλογές του 2012 και φτάνει μέχρι την πρώτη εκλογική νίκη του 2015, ο Τσίπρας αναδείχθηκε στο είδος του ηγέτη που συνήθως ονομάζουμε «χαρισματικό». Τέτοιοι ηγέτες εμφανίζονται συνήθως σε περιόδους μεγάλων εθνικών κρίσεων και καταφέρνουν να προσελκύσουν μάζες οπαδών με την υπόσχεση να σαρώσουν το παλιό πολιτικό σύστημα (που προξένησε την κρίση) και στη θέση του να δημιουργήσουν ένα εντελώς νέο.
Πράγματι, η περιδίνηση της χώρας που είχε ξεκινήσει με το πρώτο μνημόνιο του 2010, συνεχίστηκε με τις λαϊκές αντιδράσεις και την κάθετη πτώση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς το 2011, και κατέληξε στην κατάρρευση του παλαιού δικομματικού συστήματος το 2012, αποτέλεσε ιδανικό περιβάλλον για την εκτόξευση του νεαρού ηγέτη στην πολιτική στρατόσφαιρα.
Από τη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο χαρισματικός Τσίπρας εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο τα αισθήματα θυμού, ανασφάλειας και φόβου που ήταν διάχυτα στην κοινωνία για να πλήξει την τότε κυβέρνηση, όπως επίσης εκμεταλλεύθηκε ελαττωματικούς θεσμούς που επέτρεψαν την κατάχρηση της διαδικασίας για εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας έτσι ώστε να προκληθούν εθνικές εκλογές.
Ετσι άνοιξε ο δρόμος για το δεύτερο στάδιο της ηγεσίας Τσίπρα, που ξεκίνησε με την πρώτη εκλογική του νίκη και την ανάληψη της πρωθυπουργίας το 2015, συνεχίστηκε ως μακρά συγκυβέρνηση με τους Ανεξάρτητους Ελληνες, και τερματίστηκε με τις εκλογικές ήττες του 2019.
Ηταν σε αυτήν την περίοδο που κορυφώθηκε η ελληνική κρίση μετά την αποτυχία των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές, την επιβολή ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων, το φιάσκο του δημοψηφίσματος, το τρίτο μνημόνιο και τα νέα επώδυνα μέτρα που ακολούθησαν, την παντελή αδυναμία διαχείρισης της καταστροφής που προκάλεσαν οι πυρκαγιές το καλοκαίρι του 2018. Ο Τσίπρας είχε ήδη απολέσει το «χάρισμά» του.
Κυβέρνησε τη χώρα ως κλασικός λαϊκιστής ηγέτης, δηλαδή, υποδαυλίζοντας την πόλωση και υποβαθμίζοντας τους θεσμούς της πολιτείας.
Για πρώτη φορά, επίσης, βρέθηκε αντιμέτωπος με αξιόλογο αντίπαλο πολιτικό δέος, αφού, από τον Φεβρουάριο του 2016, ο νέος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας απέκτησε δημοσκοπικό προβάδισμα, το οποίο ουδέποτε έχασε. Ακόμη και η πρωτοβουλία Τσίπρα για την επίλυση του Μακεδονικού, που ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την επιδίωξη συναινέσεων και ανάδειξη των θεσμών, θυσιάστηκε χάριν της πόλωσης.
Στο μεταξύ, μέσα σε κλίμα διαψευσμένων προσδοκιών, οι ψηφοφόροι ήδη εγκατέλειπαν τον Τσίπρα και το κόμμα του.
Το τρίτο στάδιο εξέλιξης της ηγεσίας Τσίπρα ξεκίνησε με την ήττα στις εθνικές εκλογές του 2019. Από τότε, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε αναζήτηση σοβαρού πολιτικού ρόλου σε συνθήκες που κάθε άλλο παρά τον ευνοούν.
Πρώτα πρώτα, το πολιτικό κλίμα που υποβοήθησε την αρχική χαρισματική του άνοδο στην εξουσία έχει αλλάξει. Η χώρα πλέον δείχνει να αφήνει πίσω της την πολυετή κρίση και να πορεύεται σταθερά προς μια κατάσταση πολιτικής και θεσμικής ομαλότητας.
Επιπλέον, το νέο πολιτικό περιβάλλον δεν διευκολύνει τη στρατηγική πόλωσης. Ετσι, ο φύσει διχαστικός Τσίπρας είναι θέσει υποχρεωμένος να παρακολουθεί την κυβέρνηση σε σημαντικές συναινετικές πρωτοβουλίες, όπως η απόδοση δικαιώματος ψήφου στους απόδημους Ελληνες και η πρόταση Σακελλαροπούλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας, περιοριζόμενος έτσι σε ρόλο κομπάρσου.
Πέραν όμως του γεγονότος ότι προς το παρόν η αντιπολίτευση αδυνατεί να καταναλώσει τον όγκο πολιτικής που παράγει η κυβέρνηση, οι προτιμήσεις των ψηφοφόρων έχουν επίσης μεταβληθεί.
Καθώς η εμπιστοσύνη στους θεσμούς επιστρέφει και οι τρεις εξουσίες του κράτους γίνονται πάλι διακριτές, η ελληνική κοινωνία δείχνει να εκτιμά
Το ηγετικό φαινόμενο Τσίπρα εμπεριέχει το εξής παράδοξο:
Προήλθε αρχικά από την κρίση και στη συνέχεια ανήλθε στην εξουσία χάριν αυτής.
Εχασε όμως την εξουσία μόλις, επί δικής του πρωθυπουργίας, η χώρα ξέφυγε επιτέλους από τον κλοιό των (αναγκαίων και μη) μνημονίων και η κρίση άρχισε να υποχωρεί.
Στο νέο περιβάλλον πολιτικής ομαλότητας, ο Τσίπρας βρίσκεται αντιμέτωπος με το δίλημμα του νέου χαρακτήρα που θα δώσει στην ηγεσία του.
Η επιλογή δεν είναι μόνο δύσκολη, είναι και αδιέξοδη.
Εφόσον η χώρα παραμείνει σε συνθήκες ομαλότητας, όποιον από τους δύο δρόμους και να διαλέξει ο Τσίπρας, η προοπτική επιστροφής του στην εξουσία φαντάζει μακρινή, ίσως και ακατόρθωτη.
Σε όσες δημοκρατίες διαθέτουν στέρεο θεσμικό πλαίσιο και λειτουργούν σε σχετικά ομαλές ιστορικές συνθήκες, οι ηγέτες δρουν ως εντολοδόχοι που προσπαθούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες των πολιτών με τον τρόπο που εκείνοι θεωρούν καλύτερο.
Οι δε ψηφοφόροι, ως εντολείς, ψηφίζουν ως ηγέτη εκείνον που θεωρούν ότι προσφέρει το καλύτερο πρόγραμμα για την ικανοποίηση των αναγκών τους.
Τα πράγματα είναι αλλιώς σε δημοκρατίες με ασθενικούς θεσμούς που δοκιμάζονται από μεγάλες ιστορικές κρίσεις.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, ακριβώς επειδή οι προτιμήσεις των ψηφοφόρων επηρεάζονται από τον τρόμο του παρόντος και την ανασφάλεια του μέλλοντος, συχνά εμφανίζονται ηγέτες που προσφέρουν απατηλές υποσχέσεις αντί για θετικό πρόγραμμα, που χρησιμοποιούν διχαστικό αντί συναινετικό λόγο, και που απευθύνονται στο άμεσο θυμικό των ψηφοφόρων αντί της αργής ορθολογικής σκέψης.
Σε ένα τέτοιο ακριβώς πολιτικό τοπίο κρίσης βρήκαν εύφορο έδαφος για να αναπτυχθούν τα ηγετικά προσόντα του Αλέξη Τσίπρα.
Καθώς όμως η κρίση πια υποχωρεί και το πολιτικό τοπίο στη χώρα αλλάζει γρήγορα, ποιο μπορεί να είναι το μέλλον για τον ταλαντούχο τέως πρωθυπουργό;
Ο χαρακτήρας της ηγεσίας Τσίπρα έχει, μέχρι στιγμής, περάσει από τρία στάδια.
Στο πρώτο στάδιο, που ξεκινάει από την εκτίναξη των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ στις διπλές εκλογές του 2012 και φτάνει μέχρι την πρώτη εκλογική νίκη του 2015, ο Τσίπρας αναδείχθηκε στο είδος του ηγέτη που συνήθως ονομάζουμε «χαρισματικό». Τέτοιοι ηγέτες εμφανίζονται συνήθως σε περιόδους μεγάλων εθνικών κρίσεων και καταφέρνουν να προσελκύσουν μάζες οπαδών με την υπόσχεση να σαρώσουν το παλιό πολιτικό σύστημα (που προξένησε την κρίση) και στη θέση του να δημιουργήσουν ένα εντελώς νέο.
Πράγματι, η περιδίνηση της χώρας που είχε ξεκινήσει με το πρώτο μνημόνιο του 2010, συνεχίστηκε με τις λαϊκές αντιδράσεις και την κάθετη πτώση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς το 2011, και κατέληξε στην κατάρρευση του παλαιού δικομματικού συστήματος το 2012, αποτέλεσε ιδανικό περιβάλλον για την εκτόξευση του νεαρού ηγέτη στην πολιτική στρατόσφαιρα.
Από τη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο χαρισματικός Τσίπρας εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο τα αισθήματα θυμού, ανασφάλειας και φόβου που ήταν διάχυτα στην κοινωνία για να πλήξει την τότε κυβέρνηση, όπως επίσης εκμεταλλεύθηκε ελαττωματικούς θεσμούς που επέτρεψαν την κατάχρηση της διαδικασίας για εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας έτσι ώστε να προκληθούν εθνικές εκλογές.
Ετσι άνοιξε ο δρόμος για το δεύτερο στάδιο της ηγεσίας Τσίπρα, που ξεκίνησε με την πρώτη εκλογική του νίκη και την ανάληψη της πρωθυπουργίας το 2015, συνεχίστηκε ως μακρά συγκυβέρνηση με τους Ανεξάρτητους Ελληνες, και τερματίστηκε με τις εκλογικές ήττες του 2019.
Ηταν σε αυτήν την περίοδο που κορυφώθηκε η ελληνική κρίση μετά την αποτυχία των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές, την επιβολή ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων, το φιάσκο του δημοψηφίσματος, το τρίτο μνημόνιο και τα νέα επώδυνα μέτρα που ακολούθησαν, την παντελή αδυναμία διαχείρισης της καταστροφής που προκάλεσαν οι πυρκαγιές το καλοκαίρι του 2018. Ο Τσίπρας είχε ήδη απολέσει το «χάρισμά» του.
Κυβέρνησε τη χώρα ως κλασικός λαϊκιστής ηγέτης, δηλαδή, υποδαυλίζοντας την πόλωση και υποβαθμίζοντας τους θεσμούς της πολιτείας.
Για πρώτη φορά, επίσης, βρέθηκε αντιμέτωπος με αξιόλογο αντίπαλο πολιτικό δέος, αφού, από τον Φεβρουάριο του 2016, ο νέος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας απέκτησε δημοσκοπικό προβάδισμα, το οποίο ουδέποτε έχασε. Ακόμη και η πρωτοβουλία Τσίπρα για την επίλυση του Μακεδονικού, που ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την επιδίωξη συναινέσεων και ανάδειξη των θεσμών, θυσιάστηκε χάριν της πόλωσης.
Στο μεταξύ, μέσα σε κλίμα διαψευσμένων προσδοκιών, οι ψηφοφόροι ήδη εγκατέλειπαν τον Τσίπρα και το κόμμα του.
Το τρίτο στάδιο εξέλιξης της ηγεσίας Τσίπρα ξεκίνησε με την ήττα στις εθνικές εκλογές του 2019. Από τότε, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε αναζήτηση σοβαρού πολιτικού ρόλου σε συνθήκες που κάθε άλλο παρά τον ευνοούν.
Πρώτα πρώτα, το πολιτικό κλίμα που υποβοήθησε την αρχική χαρισματική του άνοδο στην εξουσία έχει αλλάξει. Η χώρα πλέον δείχνει να αφήνει πίσω της την πολυετή κρίση και να πορεύεται σταθερά προς μια κατάσταση πολιτικής και θεσμικής ομαλότητας.
Επιπλέον, το νέο πολιτικό περιβάλλον δεν διευκολύνει τη στρατηγική πόλωσης. Ετσι, ο φύσει διχαστικός Τσίπρας είναι θέσει υποχρεωμένος να παρακολουθεί την κυβέρνηση σε σημαντικές συναινετικές πρωτοβουλίες, όπως η απόδοση δικαιώματος ψήφου στους απόδημους Ελληνες και η πρόταση Σακελλαροπούλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας, περιοριζόμενος έτσι σε ρόλο κομπάρσου.
Πέραν όμως του γεγονότος ότι προς το παρόν η αντιπολίτευση αδυνατεί να καταναλώσει τον όγκο πολιτικής που παράγει η κυβέρνηση, οι προτιμήσεις των ψηφοφόρων έχουν επίσης μεταβληθεί.
Καθώς η εμπιστοσύνη στους θεσμούς επιστρέφει και οι τρεις εξουσίες του κράτους γίνονται πάλι διακριτές, η ελληνική κοινωνία δείχνει να εκτιμά
- τον τεχνοκρατικό προγραμματισμό (αντί ανεύθυνων συνθημάτων),
- την πολιτική μετριοπάθεια (αντί της πόλωσης),
- την ενδυνάμωση των θεσμών (αντί της απαξίωσής τους), και
- τις επιμέρους ρεαλιστικές μεταρρυθμίσεις (αντί της συνολικής ανατροπής του συστήματος).
Το ηγετικό φαινόμενο Τσίπρα εμπεριέχει το εξής παράδοξο:
Προήλθε αρχικά από την κρίση και στη συνέχεια ανήλθε στην εξουσία χάριν αυτής.
Εχασε όμως την εξουσία μόλις, επί δικής του πρωθυπουργίας, η χώρα ξέφυγε επιτέλους από τον κλοιό των (αναγκαίων και μη) μνημονίων και η κρίση άρχισε να υποχωρεί.
Στο νέο περιβάλλον πολιτικής ομαλότητας, ο Τσίπρας βρίσκεται αντιμέτωπος με το δίλημμα του νέου χαρακτήρα που θα δώσει στην ηγεσία του.
- Θα προσπαθήσει να αναβιώσει τον ρόλο του παλιού δημεγέρτη όταν οι σημερινοί ψηφοφόροι-εντολείς επιζητούν συναινετικές λύσεις;
- Ή θα επιχειρήσει να προτείνει ένα δικό του εναλλακτικό πρόγραμμα μετριοπαθών μεταρρυθμίσεων κόντρα στο ριζοσπαστικό του πολιτικό ένστικτο αλλά και απέναντι στο ίδιο του το κόμμα;
Η επιλογή δεν είναι μόνο δύσκολη, είναι και αδιέξοδη.
Εφόσον η χώρα παραμείνει σε συνθήκες ομαλότητας, όποιον από τους δύο δρόμους και να διαλέξει ο Τσίπρας, η προοπτική επιστροφής του στην εξουσία φαντάζει μακρινή, ίσως και ακατόρθωτη.
ΤΑΚΗΣ Σ. ΠΑΠΠΑΣ
kathimerini.gr
kathimerini.gr
Κατηγορία
Πολιτική
Δευτέρα, 03 Φεβρουαρίου 2020 01:39
Ν. Λυγερός: Τουρκία πάει μόνο ως εκεί που την παίρνει
Γράφτηκε από Super User
υφαλοκρηπίδα, αλλά ακόμα και την παράλογη οριοθέτηση την έκανε αποφεύγοντας τα θαλάσσια οικόπεδα της Ελλάδας και πιο συγκεκριμένα ακόμα της Κρήτης. Άλλωστε μόλις προσπαθεί να εισχωρήσει στην ελληνική υφαλοκρηπίδα αμέσως και άμεσα επεμβαίνει η ελληνική φρεγάτα Νικηφόρος Φωκάς για να βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Όμως αυτές οι κινήσεις δεν υποστηρίζονται με τον πρέποντα τρόπο από τα δικά μας ΜΜΕ και ο λαός μας μένει με την εντύπωση ότι δεν κάνει τίποτα το Πολεμικό Ναυτικό και ότι το ίδιο ισχύει για την Πολεμική Αεροπορία. Ενώ η πραγματικότητα στο έδαφος είναι ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις αποκρούουν κάθε τουρκική προσπάθεια να εισβάλλει στη χώρα μας. Έτσι η Τουρκία μπορεί να κερδίζει τις εντυπώσεις σε επικοινωνιακό επίπεδο, αλλά όχι στην πράξη.
Ν. Λυγερός
Κατηγορία
Πολιτική
Με την ψήφιση του νέου εκλογικού νόμου έσβησε μαζί με την απλή αναλογική και η ελπίδα του Α.Τσίπρα να γίνει ρυθμιστής των εξελίξεων. Βέβαια, το όνειρο αυτό ο Τσίπρας προσπαθεί να το κρατήσει ζωντανό με την στρατηγική της κυβέρνησης μειοψηφίας. Δηλαδή, μετά τις πρώτες εκλογές που θα διεξαχθούν με το σύστημα της απλής αναλογικής, κατά την διαδικασία των διερευνητικών εντολών, να σχηματισθεί κυβέρνηση από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ—και ενδεχομένως και από κάποιο άλλο κόμμα της Αριστεράς που θα εισέλθει στην βουλή—μια κυβέρνηση που θα τύχει της ανοχής όλων των άλλων κομμάτων, πλην Νέας Δημοκρατίας.
Προφανώς αυτό το σενάριο δεν έχει καμιά ελπίδα πραγματοποίησης, καθώς το ΚΙΝΑΛ, δεν πρόκειται να συμπράξει με τον ΣΥΡΙΖΑ, για πολλούς λόγους, μεταξύ των οποίων πως στις αμέσως επόμενες εκλογές που θα διεξαχθούν με την ενισχυμένη αναλογική, θα εξαϋλωθεί πολιτικά.
Η κυβέρνηση μειοψηφίας είναι ένα τρυκ που επινόησε ο Α.Τσίπρας για να δώσει μια προοπτική στα στελέχη του, που γνωρίζουν πως διαφορετικά βαδίζουν σε δύο συνεχόμενες εκλογικές ήττες.
Είναι λογικό ο πρωθυπουργός να θέλει να ακυρώσει τον νόμο της απλής αναλογικής, όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Είναι όμως δεδομένο πως, ενόσω σοβεί η Ελληνοτουρκική κρίση, η πατρίδα μας δεν μπορεί επί εβδομήντα ημέρες, περίπου, να κυβερνάται από υπηρεσιακή κυβέρνηση.
Η Νέα Δημοκρατία απέδειξε πως, από την ίδρυση της, είναι ένα κόμμα που δεν παίζει την Ελλάδα στα ζάρια. Η Νέα Δημοκρατία δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ. Η Νέα Δημοκρατία δεν είναι ένα κόμμα ιδεοληπτικών και τυχοδιωκτών. Συνεπώς, εκλογές μέσα στην άνοιξη φαντάζουν αδύνατες. Αν πρόκειται να διεξαχθούν προώρως, το πιο πιθανό χρονικό διάστημα είναι το φθινόπωρο.
Αυτό ακριβώς τρέμει ο Α.Τσίπρας και οι συνεργάτες του. Μια διπλή εκλογική νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη, αθροίζει συνολικά έξι ήττες για τον «άχαστο». Το πρόβλημα πλέον δεν θα είναι η εσωκομματική αμφισβήτηση, αλλά το γεγονός πως ο Α.Τσίπρας θα καταγραφεί στην κοινωνία ως ο loser.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης νομίζω πως έχει αντιληφθεί ότι τις δημοσκοπήσεις δεν τις κατασκευάζουν τα «βοθροκάναλα». Και φαντάζομαι να κατάλαβε πως οι «ευχάριστες» μετρήσεις τύπου Vox pop analysis, μόνον τον αποπροσανατολίζουν.
Ας θυμηθούμε πως παραμονές των ευρωεκλογών όλος ο περίγυρος του Τσίπρα του διαμηνούσε πως οι εκλογές είναι ντέρμπι. Και αυτός πίστευε αυτούς και όχι όλες τις δημοσκοπήσεις που κατέδειχναν θρίαμβο της Νέας Δημοκρατίας.
Ετσι, τώρα ο Α.Τσίπρας αντιλαμβάνεται πως δεν έχει περιθώριο άλλων δύο εκλογικών ηττών, όπως μαρτυρούν όλες οι δημοσκοπήσεις. Και ο πανικός του γίνεται μεγαλύτερος, καθώς εφτά σχεδόν μήνες από τις εθνικές εκλογές, δεν μπόρεσε να συγκροτήσει έναν πειστικό αντιπολιτευτικό λόγο. Και αυτό δεν είναι ένα συγκυριακό φαινόμενο, αλλά αφορά την ίδια την αντίληψη που έχει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ για την μεταμνημονιακή πραγματικότητα.
Αδυνατεί να την συλλάβει και να την αναλύσει με εργαλεία διαφορετικά από αυτά που χρησιμοποιούσε την περίοδο 2011-2014. Ετσι, φαίνεται πως η Νέα Δημοκρατία—πλην δραματικού απροόπτου- θα κυριαρχήσει συντριπτικά στην πολιτική ζωή της Ελλάδος την δεκαετία του 2020.
Και αυτό θα πιστοποιηθεί—πέραν όλων των άλλων—και από την καταγραφή έξι συνεχόμενων ηττών του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτός ακριβώς είναι ο εφιάλτης του Α.Τσίπρα.
liberal.gr
Κατηγορία
Πολιτική
Κυριακή, 26 Ιανουαρίου 2020 01:54
Έλληνας Αντιπτέραρχος: «Αν τολμήσουν οι Τούρκοι, θα πάθουν μεγάλο χουνέρι»
Γράφτηκε από Super User
«Δεν φοβάμαι την Ελλάδα. Όχι μόνο είμαστε έτοιμοι αλλά τελευταία αποδείχθηκε ότι ξυπνάει μέσα μας το ελληνικό συναίσθημα και η ελληνική λεβεντιά». Στην πρωινή εκπομπή του Open, «Ώρα Ελλάδος 07:00», μίλησε ο Αντιπτέραρχος της Πολεμικής Αεροπορίας Γιώργος Γερούλης, για τα ελληνοτουρκικά και την τουρκική προκλητικότητα.
Ο Έλληνας Αντιπτέραρχος τόνισε ότι είμαστε στο υψηλότερο επίπεδο της έντασης το οποίο αν δεν διαχειριστεί σωστά, τότε περνάμε στο στάδιο της κρίσης.
«Αν δεν καταφέρουμε να ξεπεράσουμε και να αποκλιμακώσουμε την ένταση, η κρίση είναι αναπόφευκτη. Αλλά εκεί δεν φοβάμαι την Ελλάδα. Όχι μόνο είμαστε έτοιμοι αλλά τελευταία αποδείχθηκε ότι ξυπνάει μέσα μας το ελληνικό συναίσθημα και η ελληνική λεβεντιά».
Για το αποτέλεσμα κάποιας έντασης ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία, ο κ. Γερούλης υπογράμμισε πως: «Θα πάθουν τέτοιο χουνέρι οι φίλοι μας, που θα καλέσουν άλλους να λύσουν το πρόβλημα... Αν τολμήσουν να το κάνουν αυτό».
Στην ερώτηση για το αν Ελλάδα θα είναι μόνη της στην αρχική φάση ενός τέτοιου ενδεχομένου, ή αν θα έχει στο πλευρό της κάποιους συμμάχους, ο Αντιπτέραρχος ήταν κατηγορηματικός και τόνισε πως: «θα είμαστε μόνοι μας, αν δεν εξασφαλίσουμε μόνοι μας το αυτονόητο».
«Η ετοιμότητα είναι ο πρόδρομος της επιτυχούς διαχείρισης μιας κρίσης. Μετά από την κρίση, είναι το πως θα διαχειριστούμε το αποτέλεσμα και εκεί μπαίνουν οι διεθνείς παράγονtες και οι διεθνείς σχέσεις που πρέπει να προετοιμάσουμε από τώρα. Στην επόμενη φάση, δεν θα είμαστε μόνοι μας».
Τέλος, ο κ. Γερούλης ανέφερε πως: «έχουμε σαφή υπεροχή στο κομμάτι της τακτικής, έχει αποδειχθεί κι άλλες φορές», ενώ επεσήμανε πως η πιθανότητα ενός θερμού επεισοδίου με την Τουρκία θα πραγματοποιηθεί εκεί που διεξάγονται οι παραβιάσεις, στο νοτιανατολικό άκρο του Αιγαίου.
Ο Έλληνας Αντιπτέραρχος τόνισε ότι είμαστε στο υψηλότερο επίπεδο της έντασης το οποίο αν δεν διαχειριστεί σωστά, τότε περνάμε στο στάδιο της κρίσης.
«Αν δεν καταφέρουμε να ξεπεράσουμε και να αποκλιμακώσουμε την ένταση, η κρίση είναι αναπόφευκτη. Αλλά εκεί δεν φοβάμαι την Ελλάδα. Όχι μόνο είμαστε έτοιμοι αλλά τελευταία αποδείχθηκε ότι ξυπνάει μέσα μας το ελληνικό συναίσθημα και η ελληνική λεβεντιά».
Για το αποτέλεσμα κάποιας έντασης ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία, ο κ. Γερούλης υπογράμμισε πως: «Θα πάθουν τέτοιο χουνέρι οι φίλοι μας, που θα καλέσουν άλλους να λύσουν το πρόβλημα... Αν τολμήσουν να το κάνουν αυτό».
Στην ερώτηση για το αν Ελλάδα θα είναι μόνη της στην αρχική φάση ενός τέτοιου ενδεχομένου, ή αν θα έχει στο πλευρό της κάποιους συμμάχους, ο Αντιπτέραρχος ήταν κατηγορηματικός και τόνισε πως: «θα είμαστε μόνοι μας, αν δεν εξασφαλίσουμε μόνοι μας το αυτονόητο».
«Η ετοιμότητα είναι ο πρόδρομος της επιτυχούς διαχείρισης μιας κρίσης. Μετά από την κρίση, είναι το πως θα διαχειριστούμε το αποτέλεσμα και εκεί μπαίνουν οι διεθνείς παράγονtες και οι διεθνείς σχέσεις που πρέπει να προετοιμάσουμε από τώρα. Στην επόμενη φάση, δεν θα είμαστε μόνοι μας».
Τέλος, ο κ. Γερούλης ανέφερε πως: «έχουμε σαφή υπεροχή στο κομμάτι της τακτικής, έχει αποδειχθεί κι άλλες φορές», ενώ επεσήμανε πως η πιθανότητα ενός θερμού επεισοδίου με την Τουρκία θα πραγματοποιηθεί εκεί που διεξάγονται οι παραβιάσεις, στο νοτιανατολικό άκρο του Αιγαίου.
Κατηγορία
Πολιτική
