Το άσυλο της παραβατικότητας στα ελληνικά πανεπιστήμια με τον τελευταίο νόμο έχει, ως γνωστόν, καταργηθεί. Οι παλιές, κακές συνήθειες όμως καλά κρατούν. Οκτώ εβδομάδες τώρα η Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στου Γουδή, είναι σε ομηρεία από καταληψίες διοικητικούς υπαλλήλους του Πανεπιστημίου. Διεκδικούν, με τον ακραίο αυτόν τρόπο, τα «δίκια τους». Δεν τους ενοχλεί το γεγονός ότι χιλιάδες φοιτητές στερούνται τη μόρφωσή τους, ότι χιλιάδες οικογένειες σπαταλούν το υστέρημά τους, ότι το πανεπιστήμιο μετατρέπεται σε μπάχαλο. Οχι, τίποτε από αυτά δεν τους αγγίζει. Προέχει η συντεχνιακή ιδιοτέλεια. Στον χορό των καταλήψεων μπήκε τελευταία και η καθ’ έξιν αντιδρώσα μειοψηφία φοιτητών.
Οι καταληψίες δεν νοιάζονται που από τις πρώτες ημέρες της φοιτητικής ζωής οι νεοεισερχόμενοι φοιτητές διδάσκονται την ανευθυνότητα, τη σπατάλη χρόνου, την αποποίηση της μόρφωσης. Δεν τους ενδιαφέρει η απογοήτευση που νιώθουν οι νέοι φοιτητές, οι οποίοι δεν μπορούν να γευτούν τους καρπούς των κόπων που κατέβαλαν με διάβασμα, ξενύχτι και άγχος. Δεν ταράζονται από το γεγονός ότι οι μεταπτυχιακοί φοιτητές δεν μπορούν να συνεχίσουν τα πειράματα για την απόκτηση του πολυπόθητου διδακτορικού. Δεν ιδρώνει το αφτί τους από το γεγονός ότι καλλιέργειες κυττάρων ή βιολογικά υλικά στα κλειστά, χωρίς φροντίδα, εργαστήρια καταστρέφονται. Δεν έχουν την ευαισθησία να αντιληφθούν τον πόνο του ασθενούς που έρχεται να εκτελέσει εξειδικευμένη εξέταση και δεν του επιτρέπεται η είσοδος στα πανεπιστημιακά εργαστήρια. Τι ενδιαφέρει τους καταληψίες; Η ικανοποίηση των ιδεοληπτικών – ναρκισσιστικών φαντασιώσεών τους!
Πόσο δίκαιο είναι το αίτημα των καταληψιών να ακυρωθεί η διαθεσιμότητα των διοικητικών υπαλλήλων στο πανεπιστήμιο; Είναι αδυσώπητη αλήθεια ότι πολλοί από αυτούς δεν διορίστηκαν μέσω αδέκαστων διαδικασιών κρίσης, όπως π.χ. μέσω ΑΣΕΠ ή άλλης αντικειμενικής διαδικασίας αξιολόγησης. Αντίθετα, «τρύπωσαν» στο πανεπιστήμιο γιατί είχαν κάποιον δυνατό γνωστό, φίλο ή συγγενή. Ολοι θυμόμαστε ότι οι διοικητικοί αλλά και οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι αντιδρούσαν σθεναρά στην αξιολόγηση. Ετσι, άριστοι και ανεπαρκείς, νομίμως και αδιαφανώς προσληφθέντες υπάλληλοι βρίσκονται τώρα στο ίδιο τσουβάλι. Είναι αλήθεια επίσης ότι υπαλλήλους αδιάφορους, οκνηρούς ή «τουρίστες», δεν τους ενοχλούσε κανένας. Τους παρακολουθούσαν με απάθεια (άλλωστε το κρατικό χρήμα στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο λεηλασίας!), σε κανέναν δεν έδιναν λογαριασμό…
Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, την οποία το μόνο που φαίνεται να την ενδιαφέρει είναι να ανταποκριθεί στους αριθμητικούς στόχους που θέτουν οι δανειστές μας, ρίπτει τον πέλεκυ επί δικαίους και αδίκους. Οταν δεν μπορείς να διακρίνεις τους χρήσιμους από τους άχρηστους, την πληρώνουν όλοι. Αυτό λέγεται μάνατζμεντ α λα ελληνικά! Είναι σαν τον γιατρό που χειρουργεί με κουζινομάχαιρο γιατί δεν προνόησε να έχει νυστέρι!
Πέρασαν μέρες, εβδομάδες, μήνες με το Πανεπιστήμιο Αθηνών κλειστό, χωρίς οι πρυτανικές αρχές να αναλάβουν κάποια ουσιαστική δράση. Τι θα έπρεπε να κάνουν αν πραγματικά διοικούσαν το ίδρυμα; Πολύ απλά, χρησιμοποιώντας μια αξιόπιστη εταιρεία αξιολόγησης προσωπικού, θα ξεχώριζαν τους προσφέροντες από τους παρασιτούντες. Το έκαναν; Οχι βέβαια… Ποια ήταν η στάση των πρυτανικών αρχών σε αυτά τα βαθιά παθολογικά και άγνωστα εν πολλοίς στην υπόλοιπη Ευρώπη φαινόμενα; Λαϊκιστική, αντιακαδημαϊκή και έκνομη. Δεν έχουν το σθένος να αντικρίσουν την αλήθεια, έχουν μάθει μόνο να χαϊδεύουν τα αφτιά των «πελατών» τους. Χωρίς ντροπή αποφάσισαν να συνεχίσουν να πληρώνονται οι μεταπτυχιακοί φοιτητές από τον ειδικό λογαριασμό κονδυλίων έρευνας (παρά το ότι αδυνατούν να επιτελέσουν το ερευνητικό τους έργο!), ενώ δεν επιτρέπουν την αγορά ερευνητικών υλικών ή την αποζημίωση ερευνητών που συμμετείχαν σε επιστημονικές συναντήσεις! Εν τω μεταξύ, το πανεπιστήμιο διαρκώς απαξιώνεται, οι φοιτητές δεν σπουδάζουν, οι καθηγητές παραμένουν άεργοι, αλλά ο κ. Πελεγρίνης περί άλλα τυρβάζει αντί να διοικήσει το ίδρυμα με όραμα, στιβαρότητα και υπευθυνότητα!
Ο καρκίνος της ηγετικής ανευθυνότητας, της θεσμικής απαξίωσης και της ανομίας έχει πλέον τόσο πολύ εξαπλωθεί στο κοινωνικό σώμα που πραγματικά δεν είναι καθόλου βέβαιον ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί. Η εντροπία του συστήματος το διαλύει. Οταν θεσμικοί ηγέτες ανέχονται και υποθάλπουν την ανομία, όταν τα ίδια τα μέλη ενός οργανισμού υποσκάπτουν τον οργανισμό που υπηρετούν, τότε συνειδητοποιείς ότι στην πτωχευμένη Ελλάδα δεν έχει χρεοκοπήσει μόνο η οικονομία ούτε καν εκείνες οι θεμελιώδεις αξίες οι απαραίτητες για τη στοιχειώδη κοινωνική λειτουργικότητα αλλά εξέλιπε το ίδιο το ένστικτο της επιβίωσης. Η αυτοκτονία είναι μια κάποια λύσις…

Ο κ. Χαράλαμπος Μ. Μουτσόπουλος είναι αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, καθηγητής της Ιατρικής Σχολής Αθηνών.

εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ 3-11-2013

ΜΟΥΣΕΙΟ ΘΕΡΜΟΠΥΛΩΝ