Με εξαίρεση τις 500 σχολικές βιβλιοθήκες που δημιουργήθηκαν με ευρωπαϊκά κονδύλια επί υπουργίας Γεράσιμου Αρσένη, το μοντέλο των σχολικών βιβλιοθηκών, όπου υπάρχουν και στον βαθμό που εφαρμόστηκε, ήταν της παραδοσιακής βιβλιοθήκης, που δεν είναι επιτυχημένο. Εδώ και 25 χρόνια η ελληνική εκπαίδευση παλεύει με την εμφύσηση της ιδέας της φιλαναγνωσίας στους μαθητές, αλλά δεν τα έχει καταφέρει. Τα συμφέροντα είναι σύνθετα, οι νοοτροπίες παγιωμένες, και οι πολιτικές που σχεδιάστηκαν και εφαρμόστηκαν απεδείχθη ότι δεν αφορούσαν τους μαθητές.

Όπου υπάρχει σχολική βιβλιοθήκη, την χρησιμοποιούν κατά κύριο λόγο οι εκπαιδευτικοί, και πολύ λίγοι μαθητές, μου ανέφερε έμπειρο στέλεχος της εκπαιδευτικής ιεραρχίας. Σήμερα τα ράφια των σχολικών βιβλιοθηκών είναι γεμάτα από διαφόρων ειδών βιβλία – λογοτεχνία κυρίως, βιβλία τοπικών εκδοτών, ενώ έχουν εμφανιστεί και, τα σημαντικά μεν αλλά αδιάφορα για τους εφήβους, βιβλία πανεπιστημιακών εκδόσεων. Ο λόγος είναι ότι για όλα τα σχολεία επιλέγονταν βιβλία λίγα από όλους, με στόχο να μην αδικηθεί – δυσαρεστηθεί (ή να μην ευνοηθεί) κάποιος εκδότης. Ακόμη και όταν καταρτίσθηκε επιτροπή αξιολόγησης των βιβλίων που θα πήγαιναν στις σχολικές βιβλιοθήκες, λίγοι μαθητές ενδιαφέρθηκαν.