Όταν κάποιος ξεκινά ένα πόλεμο...χάνει το οποίο δίκιο μπορεί να έχει ...

Βέβαια το δίκιο έχει σχέση με την ηθική ...όχι με τα συμφέροντα των κρατών...

Στις διεθνείς σχέσεις, σε συμμαχίες ή αντιπαλότητες, αυτό που προτάσσεται είναι το συμφέρον όχι το δίκαιο...το δίκαιο το επικαλούνται όλοι είτε το έχουν είτε δεν το έχουν...

Οι ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ κρατών δεν γίνονται ούτε για λόγους δικαιοσύνης, ούτε για ιδεολογικού λόγους αλλά για συμφέροντα… και ανεξάρτητα από το πολιτικό τους σύστημα λ.χ. οι Η.Π.Α. εισέβαλαν στο Αφγανιστάν για τους ίδιους λόγους που λίγα χρόνια νωρίτερα είχε πράξει το ίδιο η Ε.Σ.Σ.Δ.

Ούτε βέβαια υπάρχουν ηγέτες που είναι αποφασισμένοι να πολεμήσουν , για το δίκαιο των άλλων λαών, θυσιάζοντας την ευημερία του δικού τους λαού. Τα παραδείγματα πολλά και πρόσφατα. Όλες οι εμπόλεμες συγκρούσεις είχαν και έχουν ως υπόβαθρο κυρίως οικονομικά συμφέροντα.

Είναι σίγουρο ότι η επιλογή της ένοπλης επίθεσης οφείλεται κυρίως στην «αδυναμία» του επιτιθέμενου να αντιμετωπίσει και να λύσει τα προβλήματα που υπάρχουν κατά την περίοδο της ειρήνης με ανάλογο τρόπο , δηλαδή ειρηνικά μέσω θεσμοθετημένων διαδικασιών.

Οι γεωπολιτικές ή γεωστρατηγικές ήττες ή και αδυναμίες δεν δικαιολογούν σε καμία περίπτωση πολεμικές ενέργειες, για την επιβολή λύσεων που θα ικανοποιούν τον επιτιθέμενο...

Συνεπώς τα περισσότερα που ακούμε από τους επιτιθέμενους κάθε φορά είναι 《προφάσεις εν αμαρτίαις...》

Στην περίπτωση της Ουκρανίας τέτοιες προφάσεις υπήρξαν πολλές:

Η Ρωσία επικαλείται τον κίνδυνο που θα υπάρξει σε περίπτωση που στην Ουκρανία αναπτυχθούν πυρηνικά όπλα...παραβλέποντας ότι το 1994 η ίδια η Ουκρανία (τρίτη τότε σε παγκόσμιο επίπεδο πυρηνική δύναμη ) της παρέδωσε το σύνολο σχεδόν των πυρηνικών της όπλων, με την σύμφωνη γνώμη και των Η.Π.Α....

Επικαλείται επίσης το γεγονός ότι η απόσταση της Ουκρανίας από την Μόσχα είναι μέσα στο βεληνεκές των όπλων που πιθανολογεί ότι μπορεί να αναπτυχθούν στην Ουκρανία. Το περίεργο είναι ότι δεν εκφράζει ανάλογες ανησυχίες για το τι θα αναπτυχθεί στις βαλτικές χώρες που βρίσκονται ποιο κοντά στη Μόσχα αλλά και στην Αγία Πετρούπολη...

Παράλληλα προειδοποιεί- απειλεί Σουηδία και Φιλανδία ότι θα θεωρήσει επιθετική ενέργεια οποιαδήποτε διασύνδεση τους με όσους θεωρεί αντιπάλους της και θα δράσει ανάλογα. Ειδικά σε ότι αφορά την Φιλανδία κατέχει και εδάφη της από την περίοδο του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου....

Η θεωρία του στρατηγικού βάθους για την συγκεκριμένη χώρα που κατέχει το 1/6 της έκτασης του πλανήτη...μάλλον κρίνεται αβάσιμη ...

Ανάλογη είναι και η θεωρία του ζωτικού χώρου που δεν της επιτρέπει να αισθάνεται ασφάλεια γιατί πλησίασαν πολύ κοντά της το Ν.Α.Τ.Ο. και οι Η.Π.Α. Όμως ποιος μπορεί να πει σε μια κυρίαρχη χώρα να μην εξοπλίζεται και να μην συμμετέχει σε συμμαχίες επειδή συνορεύει με τη Ρωσία ; Ίσως αυτό να είναι και λόγος για να το κάνει...

Εμείς στην Ελλάδα θα δεχόμασταν να μην εξοπλιζόμαστε επειδή η Τουρκία αισθάνεται ανασφαλής;

Είναι αυτονόητο ότι σε ένα πολυπολικό και ανταγωνιστικό περιβάλλον παραδοσιακές υπερδυνάμεις και νέες περιφερειακές προσπαθούν να αυξήσουν τον χώρο επιρροής τους, μειώνοντας παράλληλα το χώρο επιρροής των ανταγωνιστών τους. Το ίδιο προσπαθεί να κάνει και η Ρωσία σε άλλες περιοχές του πλανήτη...

Σε κάθε περίπτωση η 《 απάντηση 》 όποιου νομίζει ότι θίγεται δεν θα έπρεπε να περιέχει ένοπλη βία . Όταν αυτό συμβαίνει δεν θα πρέπει να τυγχάνει υποστήριξης από την διεθνή κοινότητα.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπήρξε καμία υποστήριξη για την Ρωσική εισβολή, πάρα μόνο από τέσσερις χώρες στον ΟΗΕ σε πλήρη αντίθεση με όλες τις άλλες ... ακόμα και χώρες που εναντιώθηκαν στις ενέργειες των δυτικών όπως η Κίνα δεν επικρότησαν την εισβολή...

Τέλος η προάσπιση Ρωσικών πληθυσμών που βρίσκονται υπό κατοχή ή η απελευθέρωση εδαφών είναι μια επικίνδυνη προσέγγιση .

Με βάση αυτές τις δικαιολογίες θα μπορούσε κάθε κράτος να επιτίθεται στο άλλο για να αποκαταστήσει αυτό που θεωρεί ότι του ανήκει ή να υπερασπιστεί την μειονότητα που βρίσκεται στο γειτονικό κράτος. Στη περιοχή μας μόνο, στα Βαλκάνια:

Η Ελλάδα να εισβάλει στην Αλβανία για τους Βορειοηπειρώτες, η Αλβανία στα Σκόπια για τους Αλβανούς (30% και πλέον στο συγκεκριμένο κράτος), αλλά και να ενσωματώσει το Κόσσοβο, η Σερβία και η Κροατία στην Βοσνία Ερζεγοβίνη για τις δικές τους μειονότητες αντίστοιχα , η Σερβία να ενσωματώσει το Μαυροβούνιο και η Βουλγαρία να απαιτήσει εδάφη από τα Σκόπια που υπάρχουν πληθυσμοί με βουλγαρική εθνική συνείδηση, ενώ η Ρουμανία να διεκδικήσει εδάφη της Ουκρανίας και γιατί όχι και της Βουλγαρίας.

Ευρύτερα στην Ευρώπη η Ιρλανδία να διεκδίκησει την Βόρειο Ιρλανδία, η Τσεχία τη Σλοβακία και αντίστροφα, η Βρετανία την Γαλλική Βρετάνη κ.ο.κ.

Και βέβαια η Τουρκία να φτάσει στη Αθήνα γιατί έχει μειονότητα στη Θράκη και στα Δωδεκάνησα, άσχετα αν έχει υπογράψει συνθήκες όπου τονίζεται ότι οι συγκεκριμένες μειονότητες δεν είναι εθνικές-τουρκικές παρά μόνο θρησκευτικές - μουσουλμανικές.

Η αντίληψη ότι η Ουκρανία αποτελεί το 《μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας 》 και ότι από εκεί δέχθηκε τις περισσότερες επιθέσεις κατά την διάρκεια των χρόνων, αντικρούεται από το γεγονός ότι και η Ευρώπη από την ίδια περιοχή δέχθηκε ανάλογες επιθέσεις.

Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι η Κριμαία παραχωρήθηκε στην

Ουκρανία το 1954 από την ηγεσία της Ε.Σ.Σ.Δ. ως δώρο για τα 300 χρόνια από τη 《 ένωση 》 της με τη Ρωσία. Πιθανόν οι ηγεσία της Σ.Ε. να έκανε λάθος...ή και να ήθελε με ένα έμμεσο τρόπο να ζήτηση συγγνώμη (μια και επίσημα δεν αναγνωρίστηκε ποτέ πάρα τις οποίες συζητήσεις εντός του Κ.Κ.Σ.Ε.) για τα λάθη που σχετιζόταν με την《γενοκτονία》(γκολοντομόρ) των Ουκρανών το 1932-1933.

Το χαρακτηριστικό όμως είναι ότι μέχρι το 2014 η Ρωσία δεν αξίωσε ποτέ να τις επιστραφούν τα εδάφη της Κριμαίας ούτε ακόμα και την περίοδο που η Ουκρανία γινόταν ένα ανεξάρτητο κράτος και είχε 《 ανάγκη 》 και την δική της συναίνεση. Γιατί η Ρωσία όσο αδύναμη και αν ήταν τότε , δεν έπαψε να παραμένει μια μεγάλη χώρα σε όλα τα επίπεδα...

Όμως το 2014 αυτό που άλλαξε ήταν η αξία της ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα...και ταυτόχρονα το ενδιαφέρον της Ρωσίας για την Κριμαία που έχει το μεγάλο μερίδιο στην συγκεκριμένη ΑΟΖ.

Αν υποθετικά αύριο όλη η Ουκρανία πέρναγε στη Ρωσική επικράτεια χωρίς την ΑΟΖ πιστεύει κανείς ότι θα το δέχονταν η Ρωσία; Η ότι θα συμφωνούσε τα αποθέματα μετάλλων στο υπέδαφος της ανατολικής Ουκρανίας να τα διαχειρίζεται το ουκρανικό κράτος με αντάλλαγμα την πλήρη αυτονομία των συγκεκριμένων περιοχών;

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν είναι η πρώτη πολεμική σύρραξη μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο στην Ευρώπη. Προϋπήρχε η εισβολή και κατοχή στην Κύπρο από την Τουρκία καθώς και ο βομβαρδισμός της Σερβίας απότο

ΝΑΤΟ ... εν ονόματι της ειρήνης!!! ;;;

Ας μην ξεχνάμε ( πολλοί σκόπιμα νομίζω το παραβλέπουν) και τις δύο εισβολές της Ε.Σ.Σ.Δ. σε Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία...εν ονόματι τις δημοκρατίας !!!;;;

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έχει όμως μερικά ιδιαίτερα και αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά:

-   Η μεγαλύτερη σε έκτακτη χώρα της Ευρώπης εισβάλει στην αμέσως μικρότερη . Για αυτό το λόγο το μέγεθος και η έκταση της εισβολής ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Ανάλογες είναι και οι συνέπειες...

-   Οι δύο χώρες, λίγα χρόνια πριν, ήταν ενωμένες υπό την σκεπή της Ε.Σ.Σ.Δ. Έστω και αν οι Ουκρανοί ισχυρίζονται σήμερα ότι βρίσκονταν υπό κατοχή τριακοσίωνετών...

-Οι Ρώσοι θεωρούν ότι στην Ουκρανία 《γεννήθηκε》 το έθνος τους (Οι Ρως) ,το Κίεβο υπήρξε η πρώτη ουσιαστικά πρωτεύουσα τους.

-   Οι δύο λαοί έχουν ισχυρούς 《 αδελφικούς 》 δεσμούς μεταξύ τους. Κοινή ιστορία, θρησκεία, σχεδόν κοινή γλώσσα και βέβαια ζώντας τόσα χρόνια μαζί έχουν δημιουργήσει 《 μικτές οικογένειες 》.

Για αυτούς τους λόγους η επιτιθέμενη Ρωσία θα έπρεπε να είναι ποιό προσεκτική σε κάθε της ενέργεια...δυστυχώς δεν ήταν.

Το παράδειγμα προς αποφυγή της Γιουγκοσλαβίας (αδελφοκτόνος πόλεμος με πολύ δάκρυ και αίμα) λίγα χρόνια πριν δεν αποτέλεσε μάθημα για κανένα .

Η Ουκρανία - μια χώρα με υψηλό δείκτη διαφθοράς διαχρονικά και ανεξάρτητα από την όποια ηγεσία της- σήμερα αποτελεί πεδίο σύγκρουσης της Ρωσίας με το λεγόμενο δυτικό κόσμο. Οι δυτικοί πολεμούν μέσω αντιπροσώπων (Ουκρανών) και παράλληλα μεταφέρουν τη σύγκρουση στο πεδίο που υπερέχουν, την οικονομία.

Η Ουκρανία στην ουσία διαλύεται σε όλα τα επίπεδα. Η ανθρωπιστική κρίση είναι τεράστια για την Ευρώπη αλλά κυρίως για την ίδια τη χώρα , υποδομές καταστραμμένες, οικονομία ανύπαρκτη, εκατομμύρια εκτοπισμένοι εντός της χώρας και εκατομμύρια πρόσφυγες σε Ευρωπαϊκές χώρες. Όποιος και αν αναλάβει την ανασυγκρότηση της Ουκρανίας - νικητής ή ηττημένος-θα πληρώσει υψηλό τίμημα . Ο λαός της Ουκρανίας πλήρωσε και πληρώνει ανυπολόγιστο. Διαχρονικά ή πολιτική ηγεσία της χώρας φέρει τεράστιες ευθύνες…

Εμείς οι Έλληνες δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι η υπόθεση της Ουκρανίας έχει πολλά κοινά με την υπόθεση της Κύπρου αλλά και του Αιγαίου:

-Εισβολή και κατοχή η Τουρκία, εισβολή και η Ρωσία...και κατοχή τουλάχιστον στην Κριμαία.

-Εισβολή σε 《 δύο χρόνους 》 με Αττίλα 1 και Αττίλα 2 στην Κύπρο, κάτι ανάλογο στην Ουκρανία...Κριμαία το 2014 και 2η εισβολή στις μέρες μας

-Αλλαγή συνόρων και συνθηκών επιδιώκουν και στις δύο περιπτώσεις οι επιτιθέμενοι...

-   Αποστρατικοποίηση περιοχών ζητά η Τουρκία όπως και οι Ρωσία...

-Υπεράσπιση μειονότητας επικαλείται η Ρωσία το ίδιο και η Τουρκία στην Κύπρο , τη Θράκη ...

-Έχουν και οι δύο χώρες ηγέτες (Πούτιν και Ερντογάν ) που καθένας για τους λόγους του, πέρα από το συμφέρον της πατρίδας του, επιδιώκει να εφαρμόσει μεγαλεπήβολα σχέδια σε μικρό χρόνο, ενώ η διοίκηση του δεν είναι και η πλέον δημοκρατική παρόλο που η εκλογή του ήταν...

-Δυο κράτη (Τουρκία και Ρωσία) που ευθέως απειλούν, παραβιάζοντας κάθε έννοια του διεθνούς δικαίου, τους γείτονες τους . Η Τουρκία κατέχει μέρος της Κύπρου ενώ απειλεί την Ελλάδα με το casus belli και η Ρωσία με τις απειλές σε Φιλανδία και Σουηδία, για τη Ουκρανία γνωρίζουμε πλέον...

Είπαμε ότι το δίκαιο σε αυτές τις διαδικασίες έχει γίνει λάστιχο, αλλά εδώ δεν κρατούνται ούτε τα προσχήματα.

Με βάση τα παραπάνω, η Ελλάδα δεν μπορεί να επικροτήσει την εισβολή μιας χώρας σε μια άλλη. Το αντίθετο μάλιστα, όχι απλά από θέση αρχής,-που και αυτό ισχύει - αλλά γιατί το επιβάλει το συμφέρον της χώρας.

Ούτε γιατί είμαστε στο Ν.Α.Τ.Ο. και στην Ε.Ε. αλλά γιατί σε ανάλογη απευκταία περίπτωση θα θέλαμε οι σύμμαχοι μας να μας υποστηρίξουν έμπρακτα και άμεσα Οι Ρώσοι γνώριζαν και γνωρίζουν σε ποιο συνασπισμό βρίσκεται η Ελλάδα , τι υποχρεώσεις έχει και ποιες θέσεις θα έχει. Δεν εξεπλάγησαν. Οι αντιδράσεις τους έχουν κατά βάση συναισθηματικό χαρακτήρα , στοχεύοντας το θυμικό των Ελλήνων. Όμως την προηγούμενη δεκαετία δεν φρόντισαν ούτε οι ίδιοι να στηρίξουν αυτή τη ιδιαίτερη σχέση που θα έπρεπε να έχουμε, άλλα και ιστορικά σε αυτή τη σχέση υπάρχει μεγάλο κενό.

Παράλληλα η Ελλάδα χώρα με ναυτιλία και μεγάλη θαλάσσια επιφάνεια, γνωρίζοντας ότι το 90% του εμπορίου βασίζεται στις θαλάσσιες μεταφορές πρέπει να λαμβάνει σοβαρά υπόψη της ποιος είναι με ποιον, τι 《 ελέγχει 》 και τι δυνατότητες έχει ο καθένας , αλλά και τι μπορεί να διεκδικήσει και από ποιους και βέβαια αν αυτοί έχουν τη δυνατότητα να το προσφέρουν.

Κυρίως όμως οφείλει να υπερασπιστεί τις πάγιες θέσεις της χώρας για σεβασμό των συνόρων, της κυριαρχίας των κρατών, του διεθνούς δικαίου κτλ . Όχι κατά περίπτωση αλλά σε κάθε περίπτωση. Όταν διεκδικείς υποστήριξη πρέπει και να την δίνεις στις αντίστοιχες στιγμές.

Σε περιπτώσεις κρίσεων έχει μεγάλη σημασία η επαναβεβαίωση των σχέσεων, η αξιοπιστία του κάθε σύμμαχου ξεχωριστά .

Μια επιτηδευμένη ουδετερότητα «εν ονόματι της ειρήνης» πέρα από το ότι στην ουσία στηρίζει τον επιτιθέμενο, δείχνει και αδυναμία ή φόβο στην προσέγγιση της πραγματικότητας, αλλά δίνει και δικαιώματα για ανάλογα προβλήματα σχετικά με τα εθνικά μας θέματα. Συνήθως αυτή η προσέγγιση συνοδεύεται και από μια ιδεοληπτική αντιΝΑΤΟική - αντιδυτική γραμμή που σε συνδυασμό με το ότι αυτός που συγκρούεται με τους δυτικούς είναι ο εκφραστής του καπιταλισμού στην μετασοβιετική εποχή οδηγεί σε μια αόριστη αναφορά στην ειρήνη…

Σε ότι αφορά την αποστολή εξοπλισμού στην Ουκρανία, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί όταν δηλώνουμε ότι υποστηρίζουμε κάποιο και μας ζητά στρατιωτικό υλικό, δεν στέλνουμε

ανθρωπιστική βοήθεια. Όχι γιατί αυτή δεν είναι απαραίτητη αλλά γιατί πρέπει εφόσον μπορούμε, να βοηθήσουμε σε αυτό που μας ζητούν. Ακόμα και οι άνθρωποι του πνεύματος γνωρίζουν ότι στον πόλεμο δυστυχώς ζητάς όπλα όχι γάζες και οινόπνευμα ( Βίκτωρ Ουγκώ. Το ελληνόπουλο: 《...Βόλια,μπαρούτι θέλω. Να»).

Βέβαια κανείς δεν σου εξασφαλίζει ότι επειδή δίνεις βοήθεια τώρα θα λάβεις αντίστοιχη σε μια δική σου κρίση, σε αυτές τις περιπτώσεις απλά ελπίζεις. Το σίγουρο όμως είναι ότι δεν θα λάβεις , αν δε δώσεις.

Σε κάθε περίπτωση η στρατηγικές επιλογές κρίνονται από την αποτελεσματικότητά τους . Θα κριθεί και αυτή.

Πολλοί θεωρούν ότι η χώρα μας θα μπορούσε να έχει ένα ρόλο ανάλογο με της Τουρκίας. Η Τουρκία όμως δεν επέλεξε αυτό το ρόλο. Της επιβλήθηκε ο συγκεκριμένος ρόλος, κυρίως από τη Ρωσία. Έκανε την ανάγκη φιλοτιμία. Η θέση της είναι δύσκολη γιατί έχει εξαρτήσεις και από τις δύο υπερδυνάμεις . Με τη Ρωσία συνεργάζεται στη δημιουργία πυρηνικών εργοστασίων, σε αμυντικά συστήματα, S-400, στον τουρισμό, κ.ο.κ. παράλληλα συγκρούεται μαζί της σε Συρία, Λιβύη, Ουκρανία .

Με τις Η.Π.Α. συνεργάζεται στο Ν.Α.Τ.Ο., στο Αφγανιστάν αλλά συγχρόνως κλείνει τα στενά του Βοσπόρου στα πλοίο του Ν.Α.Τ.Ο. αφού προηγουμένως έχει επιτρέψει τη διέλευση ρωσικών πλοίων, ακολουθεί διαφορετική πολιτική στους εξοπλισμούς υποσκάπτοντας την αμυντική συνοχή της συμμαχίας που συμμετέχει...

Η Τουρκία δεν είναι αξιόπιστος σύμμαχος κανενός. Η θέση της θα γίνει ακόμα πιο δύσκολη όταν θα κληθεί να επιλέξει με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει...ήδη έμμεσα της το ζητούν . Το κόστος μιας τέτοιας επιλογής θα είναι μεγάλο εξ αιτίας της αντίδρασης από αυτόν που θα 《αφήσει 》. Η συνολική στάση της αποδυναμώνει την σημαντική γεωστρατηγική θέση της, και την εκθέτει είτε στην μια είτε στην άλλη πλευρά.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι προσπαθεί να κλίσει όλα τα μέτωπα που είχε ανοίξει πριν την εισβολή (Ισραήλ, Αίγυπτος, ΗΑΕ ,Σ. Αραβία) ακόμη και με την Ελλάδα...

Σε ένα πόλεμο συνήθως δεν υπάρχουν κερδισμένοι αλλά επέρχονται αλλαγές που καθορίζουν τα επόμενα χρόνια. Έτσι λοιπόν οι Η.Π.Α. ισχυροποίησαν τη θέση τους στην Ευρώπη, το Ν.Α.Τ.Ο. επίσης. Η ασφάλεια της Ευρώπης αλλά και η ενεργειακή επάρκεια της εξαρτώνται από αυτούς .

Παράλληλα η ισχυρή εντός Ευρώπης Γερμανία χάνει τα ερείσματα της προς την ανατολή, της ιδιαίτερες σχέσεις με τη Ρωσία, την προοπτική ενός ευρασιατικού άξονα και μάλλον ο ρόλος της περιορίζεται σε αυτόν που είχε κάποτε η Δυτ.

Γερμανία. Η Ε.Ε. στο σύνολο της αντιλαμβάνεται , έστω και στιγμιαία , ότι πέρα από την ισχυρή οικονομία είναι το ίδιο απαραίτητη η ενεργειακή αυτάρκεια και η αμυντική θωράκιση. Η εξάρτηση της ενεργειακά από την Ρωσία και αμυντικά από τις ΗΠΑ αποτέλεσαν σε συνδυασμό με τα συνήθως χαμηλά αντανακλαστικά της τα βασικά σημεία αδυναμία της.

Αν όμως υπάρχει κάτι που θα έπρεπε να ανησυχεί την Ευρώπη είναι διάρρηξη των σχέσεων της με την Ρωσία. Δεν εννοείται Ευρώπη ,ευρωπαϊκός πολιτισμός, ευρωπαϊκή ολοκλήρωση χωρίς την Ρωσία. Δεν είναι ζήτημα γεωγραφίας αλλά ιστορικής και πολιτιστικής συνέχειας. Αντίστοιχα και η Ρωσία θα έπρεπε να έχει αξιολόγηση καλύτερα τις συνέπειες της επιλογής της να εισβάλει στην Ουκρανία. Δεν χάνει απλά τους καλύτερους ενεργειακούς της πελάτες, δεν έρχεται αντιμέτωπη με οικονομικά προβλήματα ως συνέπεια των κυρώσεων, αλλά δημιουργείτε ένα χάσμα με τον φυσικό της χώρο, την Ευρώπη . Χάσμα που δύσκολα θα καλυφθεί τα επόμενα χρόνια. Η στροφή προς την ανερχόμενη Κίνα δεν είναι ένα ασφαλές βήμα ούτε και για την μεγάλη Ρωσία.

Τη Ρωσία θα την βαραίνει ότι ξεκίνησε τη σύρραξη, άναψε τη φωτιά, τα ξύλα όμως είχαν μαζευτεί από όλους, γιατί όλοι