Το κείμενο όμως του ψηφίσματος που προέκυψε είναι καθαρά «βερμπαλιστικό» και σίγουρα απηχεί μόνο τις απόψεις των συγγραφέων.

Είναι απορίας άξιο, το ότι επαναλαμβάνονται αποτυχημένα κλισέ και συνθήματα, τα οποία κυκλοφόρησαν επίμονα πριν από ένα χρόνο, αλλά μαζεύτηκαν κακήν κακώς στο τέλος, τα οποία χρησιμοποιούνται στην παράγραφο 4 της πρότασης όπου αναφέρεται: «Καλούμε τα διορισμένα μέλη των ΠΥΣΔΕ να συνταχθούν με τις θέσεις του κλάδου που στηρίζουν το ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ. Σε αντίθετη περίπτωση είναι υπόλογοι απέναντι στον κλάδο. Όσοι αντιμετωπίζουν τον εκπαιδευτικό ως έναν αριθμό στην επίτευξη των μνημονιακών δεσμεύσεων δεν έχουν καμία θέση στο εκπαιδευτικό κίνημα». !

Στην παράγραφο 3α  υπάρχει ένα καινούργιο κεντρικό αίτημα του κλάδου: «20 μαθητές ανά τμήμα, 15 μαθητές/κατεύθυνση, καμία σύμπτυξη ή συνδιδασκαλία, 10 μαθητές ανά καθηγητή στα εργαστήρια».

Άσχετα από την πλειοδοσία και το μαξιμαλιστικό χαρακτήρα του αιτήματος, το οποίο χαρακτηρίζει αυτούς που το πέρασαν ως  θέση του Συνδικαλιστικού κινήματος στο 

τελευταίο Συνέδριο της ΟΛΜΕ, το αίτημα αυτό πέρασε χωρίς κανείς να κάνει τον κόπο να εξηγήσει γιατί το προηγούμενο αίτημα των 25 και 20 μαθητών αντίστοιχα ήταν λάθος ή ανεφάρμοστο ή ξεπερασμένο ή ότι το νέο προωθεί πραγματικά τα αιτήματα του κλάδου.

Επειδή έχω συμμετάσχει σ’ όλες τις παρεμβάσεις των Δ.Σ των ΕΛΜΕ της Α΄ Αθήνας στο ΠΥΣΔΕ έχω να διατυπώσω κάποιες πολύ συγκεκριμένες ερωτήσεις:

1. Υποστηρίξαμε ποτέ την παραπάνω θέση όπως είναι διατυπωμένη;
2. Υποστηρίξαμε τη θέση για 20 μαθητές ανά τμήμα ή μήπως και εμείς πιστεύουμε στο βάθος το ανεδαφικό και μαξιμαλιστικό του αιτήματος;
3. Στήριξε, οποιοδήποτε από τα μέλη των Δ.Σ, τη θέση για καμία σύμπτυξη ή συνδιδασκαλία στις κατευθύνσεις ή αντίθετα προσπαθήσαμε, και ορθά πιστεύω, οι όποιες συνδιδασκαλίες, ειδικά στην θετική κατεύθυνση, να πραγματοποιούνται όταν το τμήμα έχει λιγότερους από 10 μαθητές;

Αναρωτιέμαι, μετά από τα παραπάνω και σύμφωνα με το ψήφισμα της Γ.Σ των Προέδρων, αν τελικά όλα τα μέλη των Δ.Σ των ΕΛΜΕ της Α’ Αθήνας «έχουν θέσει εαυτόν εκτός του εκπαιδευτικού κινήματος»; !

Συνάδελφοι

 Το Συνδικαλιστικό Κίνημα δεν έχει ανάγκη από βερμπαλισμούς, από κραυγές, από αφορισμούς ή από θέσεις εκτός τόπου και χρόνου. Δεν έχει ανάγκη από αιτήματα που δεν συσπειρώνουν τον κλάδο και είναι διαχειρίσιμα από την κυβέρνηση.

 Χρειάζεται συγκροτημένο σχέδιο παρέμβασης και δράσης τόσο στο εσωτερικό του όσο και προς την κοινωνία. Χρειάζεται στόχους και παρεμβάσεις αποδεκτά από τους συναδέλφους και πειστικά προς την κοινωνία, ενώ παράλληλα θα χτυπούν στην καρδιά της εφαρμοζόμενης αντιεκπαιδευτικής πολιτικής.

 Πρέπει να πάψουμε να ζούμε με την θεωρία και λογική που λέει: «η θέση μου είναι σωστή και αν δεν την καταλαβαίνουν οι υπόλοιποι τόσο το χειρότερο γι’ αυτούς».

Μέχρι στιγμής οι δυνάμεις των «ΣΥΝΕΚ» και των «Παρεμβάσεων», που σ’ αυτήν τη φάση φαίνεται να διαμορφώνουν μια πλειοψηφία, δείχνουν αδύναμες να καθοδηγήσουν το Σ. Κ.. Τα «ΣΥΝΕΚ» άγονται, πιεζόμενα από τις «Παρεμβάσεις» μήπως κατηγορηθούν για ξεπούλημα, και αδυνατούν να δουν ή κλείνουν τα μάτια στην πραγματικότητα. Είναι γνωστό ότι στις τελευταίες Γ.Σ. πολύ μεγάλος αριθμός συναδέλφων ενταγμένων στα «ΣΥΝΕΚ» είχε την άποψη της αναστολής της απεργίας, οι οποίοι τελικά δεν μπόρεσαν να εκφραστούν κάτω από την υπάρχουσα πίεση.