Please wait...Άρθρα & Απόψεις (1185)
Παρασκευή, 11 Οκτωβρίου 2019 00:43
Ο “γουρουνομύτης” Τούρκος και ο άριστος σκοπευτής Γώγος Μπακόλας
Γράφτηκε από Super User
Ο Μακρυγιάννης, όταν ξέσπασε η επανάσταση, βρέθηκε στην Άρτα, προσποιούμενος τον πραματευτή. Εκεί συνελήφθη από τους Τούρκους και βασανίστηκε άγρια, επί 75 ημέρες, όπως αναφέρει. Γλίτωσε δύο φορές τον θάνατο και τελικά διασώθηκε, μέσω ενός συγγενή του Αλή πασά, ο οποίος πολεμούσε κατά των Τούρκων. Αφού έμεινε κοντά του για ένα διάστημα, τον Αύγουστο του 1821, εντάχθηκε στο σώμα του καπετάνιου Γώγου Μπακόλα. Υπό τον Γώγο ο Μακρυγιάννης έλαβε το βάπτισμα του πυρός, πολεμώντας στα Τζουμέρκα. Αφού απέκρουσαν τους Τούρκους εκεί, ο Γώγος και το σώμα του εγκαταστάθηκε αμυντικά στο χωριό Πέτα. Στις 11 Σεπτεμβρίου 1821, οι Τούρκοι επιτέθηκαν.
Οι Έλληνες, ειδοποιημένοι, περίμεναν την τουρκική επίθεση, έχοντας φτιάξει ταμπούρια. Με το πρώτο φως εμφανίστηκαν οι Τούρκοι, οι οποίοι είχαν και πυροβόλα. Οι Έλληνες ένιωθαν τρόμο από τα πυροβόλα, καθώς τους ήταν, εν πολλοίς, άγνωστη η αποτελεσματικότητά τους.
Οι Τούρκοι, με επικεφαλής τον Χασάν πασά, έμπιστο αξιωματικό του Τούρκου αρχιστρατήγου Χουρσίτ, παρέτασσαν 9.000 άνδρες, έναντι 350 Ελλήνων. Ο Γώγος Μπακόλας έταξε τους 300 στην πρώτη γραμμή των ταμπουριών, κρατώντας ως εφεδρεία 50 άνδρες.
Οι Τούρκοι, με συνεχείς εφόδους, προσπάθησαν να κάμψουν την ελληνική αντίσταση, αλλά δεν το κατόρθωσαν. Οι Έλληνες αντιστάθηκαν με ηρωισμό στις τουρκικές επιθέσεις από το πρωί μέχρι την ώρα που έδυσε ο ήλιος. Ο Μακρυγιάννης αναφέρει πως το μεγαλύτερο μαρτύριο ήταν η δίψα.
Ο ίδιος αναφέρει και ένα πολεμικό ανέκδοτο από τη μάχη αυτή. Ένας νεαρός Τούρκος μπέης οδήγησε πολλές εφόδους κατά των Ελλήνων, με γενναιότητα. Οι Έλληνες προσπάθησαν επανειλημμένα να τον πλήξουν, αλλά δεν το κατόρθωσαν. Τότε στο ταμπούρι του Μακρυγιάννη ήρθε ο Γώγος και τους είπε να μην σπαταλούν πυρομαχικά «για ένα γουρνομύτη».
Ο Γώγος πήρε ένα καριοφίλι και τους είπε μόλις σκοτώσει τον μπέη να του φέρουν το κεφάλι του. Ο Μακρυγιάννης του απάντησε γελώντας πως ο μπέης δεν δίνει το κεφάλι του, το θέλει! Ο Γώγος, χωρίς να απαντήσει, σήκωσε το όπλο και με μια βολή έπληξε τον Τούρκο στο κεφάλι, αφήνοντάς τον νεκρό, λέγοντας: «Γουρνομύτη, με τα παιδιά παίζεις ολημέρα και μου κάψαν αδίκως τα φουσέκια».
Τελικά η μάχη κρίθηκε από την επέμβαση της ελληνικής εφεδρείας, την κατάλληλη στιγμή, στο πλευρό των Τούρκων, όταν άρχισε να νυκτώνει. Οι Τούρκοι, αδυνατώντας να αντιληφθούν το μέγεθος της δύναμης που τους πλαγιοκόπησε, τράπηκαν σε φυγή, καταδιωκόμενοι από τους Έλληνες, ως την Άρτα. Στη μάχη αυτή ο Μακρυγιάννης δέχτηκε το πρώτο του τραύμα, στο δεξί πόδι.
Ο γενναίος Μπακόλας υπήρξε το εξιλαστήριο θύμα για χάρη του Μαυροκορδάτου για να δικαιολογηθεί η ήττα των Ελλήνων και των φιλελλήνων στη δεύτερη, καταστροφική, μάχη του Πέτα, το 1822. Ο Μακρυγιάννης έλεγε για αυτόν: «Ήταν τίμιος άνθρωπος και γενναίος πατριώτης κι΄αγαθός… Η πατρίς χάριτες χρωστάγει εις αυτό τον γενναίο άνδρα».
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Πέμπτη, 10 Οκτωβρίου 2019 00:37
Ιταλία 554 μ.Χ. Οι Βυζαντινοί αφανίζουν τους βαρβάρους Γερμανούς
Γράφτηκε από Super User
To 554 μ.Χ. ένας στρατός 75.000 Φράγκων, Αλαμανών, Θουρίγγιων και άλλων Γερμανών, υπό τους δούκες Λοθάριο και Βουτελίνο, διέσχισαν τον Πάδο και κινήθηκαν προς την κάτω Ιταλία. Ο στρατηγός Ναρσής, ο αντιβασιλιάς της Ιταλίας, στο άκουσμα όμως της είδησης της φραγκικής εισβολής κινήθηκε ταχύτατα, επικεφαλής ισχυρών δυνάμεων, προς την περιοχή. Ο χειμώνας όμως του 554 μ.Χ. αποδείχθηκε ιδιαίτερα δριμύς. Έτσι οι επιχειρήσεις διακόπηκαν και οι δύο στρατοί διαχείμασαν στις περιοχές που κατείχαν. Την άνοιξη του 555 μ.Χ. οι επιχειρήσεις επαναλήφθηκαν. Οι Φράγκοι χώρισαν τις δυνάμεις τους. Οι δυνάμεις του Λοθάριου κινήθηκαν προς Βορρά, προσπαθώντας να γυρίσουν στην πατρίδα τους, αφού μαστίζονταν από επιδημική ασθένεια και οι δυνάμεις του Βουτελίνου, εβρισκόμενες σε καλύτερη κατάσταση, κινήθηκαν νότια για να κατακτήσουν την Ιταλία.
Ο Βουτελίνος επιθυμούσε να επισπεύσει τη σύγκρουση γιατί και ο δικός του στρατός μαστίζονταν τώρα από επιδημία. Υπερείχε άλλωστε και αριθμητικά. Σύμφωνα με τον ιστορικό Αγαθία τον Σχολαστικό, ο Φραγκικός Στρατός διέθετε περί τους 30.000 άνδρες, πεζούς στη συντριπτική τους πλειοψηφία.
Απέναντί τους ο Ναρσής δεν διέθετε περισσότερους από 18.000 στρατιώτες. Ο Βουτελίνος έταξε τους άνδρες του σε τρεις τεράστιες σφήνες, με μεγάλο βάθος. Πρόθεση του ήταν να διασπάσει το βυζαντινό κέντρο. Για να αντιμετωπίσει αυτή την απειλή ο Ναρσής σχημάτισε το κέντρο του από τμήματα βαρέως πεζικού, με βαριά θωρακισμένους πεζούς (Προμάχους) στην πρώτη γραμμή.
Η βυζαντινή φάλαγγα ήταν ενισχυμένη στα άκρα της , όπως περίπου η αθηναϊκή οπλιτική φάλαγγα στη μάχη του Μαραθώνα. Πίσω από το βαρύ πεζικό τάχθηκαν σώματα τοξοτών για να υποστηρίζουν το βαρύ πεζικό με υπερκείμενες βολές. Πίσω από το πεζικό τάχθηκε ένα τμήμα ιππικού. Άλλοι 3.000 ιππείς τάχθηκαν στο δεξιό, με επικεφαλής τον ίδιο τον Ναρσή. Στο αριστερό τάχθηκαν 1.500 ιππείς. Άλλοι 2.000 ιππείς τάχθηκαν σε ενέδρα, πίσω από το δεξιό πλευρό των Φράγκων, καλυμμένοι από ένα δάσος.
Η μάχη άρχισε με ορμητική επίθεση του φραγκικού πεζικού κατά του βυζαντινού κέντρου. Οι βάρβαροι κατόρθωσαν να επιτύχουν ρήγμα στο βυζαντινό μέτωπο. Η την κατάλληλη στιγμή εμπλοκή των εφεδρειών όμως έφραξε το ρήγμα. Ακολούθησε γενική αντεπίθεση του βυζαντινού ιππικού. Οι Φράγκοι σχεδόν περικυκλώθηκαν και κυριολεκτικά αφανίστηκαν. Οι πηγές αναφέρουν ότι από τους 30.000 άνδρες του Βουτελίνου μόνο πέντε επέστρεψαν στην πατρίδα τους. Η νίκη του Ναρσή ήταν συντριπτική.
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Πέμπτη, 10 Οκτωβρίου 2019 00:28
Φορολογική συνείδηση και εκπαίδευση του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super User
Φορολογική συνείδηση και εκπαίδευση.
Σε μια χώρα που η φοροδιαφυγή και η φοροκλοπή αποτελεί κοινωνική μάστιγα -λόγω και της αναποτελεσματικότητας του θεσμικού πλαισίου αλλά και των αρμόδιων οργάνων- είναι καιρός η καλλιέργεια της φορολογικής συνείδησης να αρχίσει από την εκπαίδευση. Στα μαθητικά μας χρόνια η 30η Νοεμβρίου ήταν ή «ημέρα της αποταμίευσης» σε μια προσπάθεια -μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα- να αναπτυχθεί η πρόνοια για τις ημέρες των «ισχνών αγελάδων» και να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για ένα πιο άνετο «αύριο». Σήμερα που έχουν καθιερωθεί «εορταστικές ημέρες» για σημαντικά και για λιγότερο σημαντικά ζητήματα είναι αναγκαίο στην χώρα μας να καθιερωθεί «ημέρα φορολογικής συνείδησης».
Αυτή η ανάγκη προκύπτει από το μέγεθος της φοροδιαφυγής και της εκτεταμένης παραοικονομίας. Πρόσφατες έρευνες της Ε.Ε. ανέβαζαν τον διαφυγόντα Φ.Π.Α. στην Ελλάδα σε ποσοστό 34% επί του συνόλου (7,34 δις). Παράλληλα η παραοικονομία –μελέτες την υπολογίζουν για το 2015 σε ποσοστό 22,4% του ΑΕΠ δηλαδή σε 40 δισ. ευρώ-, ή αδήλωτη εργασία –έλεγχοι του ΣΕΤΕ την ανεβάζουν σε ποσοστά της τάξης του 30% ενώ μελέτες του ΙΝΕ την εκτοξεύουν πάνω από 40%- και το λαθρεμπόριο (καύσιμα, τσιγάρα, κ.λπ.) δημιουργούν μια κοινωνία στην οποία, θεωρητικά, όλοι είμαστε ίσοι έναντι των νόμων αλλά «κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους υπόλοιπους». Ορισμένοι μεγάλοι(λαθρεμπόριο καυσίμων) μάλιστα παραείναι «ίσοι» με την ανοχή –ή την συνενοχή- της Πολιτείας.
Η εμπειρία από τις καθημερινές συναλλαγές, -ιδιαίτερα από εκείνες στις οποίες οι συναλλασσόμενοι είναι και τα παιδιά ή οι έφηβοι- δείχνει ότι οι αποδείξεις «παρέχονται κατόπιν επιτακτικού αιτήματος» ενώ τα -εκ του νόμου υποχρεωτικά- POS«έχουν πάει διακοπές» διαρκείας. Η εκτεταμένη φοροδιαφυγή λοιπόν –στο βαθμό που αποτελεί ενδημική οικονομική και κοινωνική μάστιγα- επιβάλλει την εμπλοκή και της εκπαίδευσης στην μάχη για την καταπολέμησή της.
Η απόφαση της κυβέρνησης να αυξήσει το ποσοστό των συναλλαγών μέσω POS, για την εξασφάλιση του αφορολόγητου στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, αποτελεί σημαντικό βήμα στη μάχη κατά της φοροδιαφυγής. Η καθιέρωση της υποχρεωτικής χρήσης POSέχει αποφέρει θετικότατα αποτελέσματα. Η παροχή κινήτρων, μέσω της «λοταρίας» για τις συναλλαγές με POS, παρά την θετική της επίδραση έχει εξαντλήσει την προσφορά της. Το Υπουργείο Οικονομικών πρέπει να εξετάσει εναλλακτικούς τρόπους χρήσης των χρημάτων που διατίθενται σήμερα για αυτό το σκοπό. Ένα σημαντικό ποσοστό να διατεθεί σε σχετικές εκπαιδευτικές δράσεις(διαγωνισμοί, βραβεία, υποτροφίες, σχετικό εκπαιδευτικό υλικό, κ.λπ.) στα πλαίσια της «ημέρας κατά της φοροδιαφυγής». Μια λύση θα μπορούσε να είναι ο περιορισμός του λαχνού στα 500€. Τα εξοικονομούμενα 6 εκατ. να διατεθούν ως εξής: α) 40%(2,4 εκατ.) στο πρόγραμμα «Η εκπαίδευση στη μάχη κατά της φοροδιαφυγής». β) 20%(1,2 εκατ.) στην επικοινωνιακή μάχη κατά της φοροδιαφυγής, γ) 20%(1,2 εκατ.) σε δύο «λαχνούς» 50.000€ μηνιαίως και δ) 20% (1,2 εκατ.) σε τρείς ετήσιους «λαχνούς» 400.000€. Η συνδυαστική αυτή δράση θα έχει και βραχυχρόνια αλλά κυρίως μέσο-μακροπρόθεσμα (λόγω της εμπλοκής της εκπαίδευσης) ευεργετικά αποτελέσματα στον αγώνα κατά της φοροδιαφυγής.
Αντωνάκος Αντώνης
09-10-2019
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Τετάρτη, 09 Οκτωβρίου 2019 00:24
Βερόη 1122… Οι Βυζαντινοί εξοντώνουν Τούρκους εισβολείς στη Βουλγαρία
Γράφτηκε από Super User
Η Βέροια ή Βερόη ήταν πόλη ελληνική, ιδρυμένη από τον βασιλιά Φίλιππο Β’ τον πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σήμερα είναι γνωστή ως Στάρα Ζαγόρα και ανήκει στη Βουλγαρία. Κοντά στην πόλη, το 1122, δόθηκε η περιώνυμη μάχη που εξαφάνισε το έθνος των Πατσινακών από τον κατάλογο των λαών…Οι Πεστενέγκοι ή Πατσινάκες ήταν γνώριμοι των Βυζαντινών λόγω των επιδρομών τους στα βυζαντινά εδάφη. Το 1118 ο αυτοκράτορας Αλέξιος Α’ Κομνηνός τους σάρωσε, κυριολεκτικά, στο μάχη του Λεβουνίου, στις εκβολές του ποταμού Έβρου.
Αυτό τεκμαίρεται από το γεγονός ότι οι περισσότεροι Πατσινάκες βρισκόταν στην υπηρεσία του. Οι Πατσινάκες μαζί με Ουγούζους Τούρκους ξεκίνησαν από τη Ρωσία το 1121 και εισέβαλαν στα αυτοκρατορικά εδάφη. Η νέα εισβολή προκάλεσε ανησυχία στην Κωνσταντινούπολη και ο νέος αυτοκράτορας, γιος και διάδοχος του Αλεξίου, Ιωάννης Β’ Κομνηνός, αποφάσισε να τους αντιμετωπίσει παρά το γεγονός ότι εκείνο τον καιρό πολεμούσε με μεγάλη μάλιστα επιτυχία τους Σελτζούκους Τούρκους στη Μικρά Ασία.
Ο αυτοκράτορας πέρασε με τον στρατό του τον Ελλήσποντο. Οι βυζαντινές δυνάμεις συγκεντρώθηκαν στην Κωνσταντινούπολη. Στο μεταξύ οι Πατσινάκες είχαν περάσει τον Αίμο και κινούνταν προς Νότο. Τελικά στρατοπέδευσαν στην Βερόη.
Ο αυτοκράτορας επιχείρησε να λύσει το πρόβλημα διπλωματικά. Ο Ιωάννης να προσποιήθηκε ότι θέλει να διαπραγματευτεί ενώ την ίδια ώρα βάδιζε με τον στρατό του καταπάνω τους. Το συμπέρασμα αυτό εξάγεται από την πορεία των γεγονότων.
Επική σύγκρουση
Όταν ένα πρωί ο Βυζαντινός Στρατός εμφανίστηκε ενώπιον του δημιουργημένου με άμαξες οχυρωμένου στρατοπέδου τους οι Πατσινάκες αιφνιδιάστηκαν. Παρόλα αυτά πρόλαβαν και αναπτύχθηκαν στην εκεί πεδιάδα. Οι Πατσινάκες, όπως και όλοι οι Τούρκοι εκείνη την εποχή, ήταν κατά βάση ιπποτοξότες.
Μάχονταν σε χαλαρή τάξη, εφορμώντας, τοξεύοντας και υποχωρώντας. Μόνο όταν ο αντίπαλος είχε αρκετά καταπονηθεί εφορμούσαν εναντίον του. Διέθεταν και λίγους βαρύτερα οπλισμένους ιππείς που ήταν οι ευγενείς και οι φρουροί των αρχηγών. Το πεζικό τους δεν ήταν αξιόλογο. Συγκροτείτο από κάθε διαθέσιμο να φέρει όπλα άνδρα που δεν μπορούσε να ιππεύσει.
Δεν υπάρχουν διαθέσιμες πληροφορίες για τον αριθμό των Πατσινακών, αλλά ούτε και για την σύνθεση και την αριθμητική δύναμη του Βυζαντινού Στρατού του οποίου ηγείτο ο ίδιος ο αυτοκράτορας. Οι Βυζαντινοί εξόρμησαν κατά των εχθρών αλλά οι Πατσινάκες και οι Ουγούζοι ακολουθώντας την κλασική τους τακτική τους καταπονούσαν ενώ όποτε πιέζονταν ασφυκτικά, κατέφευγαν στο οχυρό τους στρατόπεδο. Μάλιστα ένα βέλος τους τραυμάτισε στο πόδι και τον Ιωάννη. Ωστόσο ο πολεμιστής αυτοκράτορας δεν δείλιασε.
Αντίθετα διέταξε τους επίλεκτους Βάραγγους της φρουράς να επιτεθούν κατά των εχθρικών αμαξών. Οι τελευταίο εφόρμησαν με απίστευτο θάρρος αν και δέχονταν καταιγισμό βλημάτων. Με τα θεόρατα πελέκια τους άρχισαν να κατακόπτουν τις αντίπαλες άμαξες, αδιαφορώντας για τα «πυρά» των εχθρών.
Τελικά, υπό την κάλυψη και των λοιπών βυζαντινών δυνάμεων, ανοίχτηκε πέρασμα μέσω του οποίου οι Βυζαντινοί εφόρμησαν στο εχθρικό στρατόπεδο, σφάζοντας ανηλεώς τους αντιπάλους. Ανίκανοι να ελιχθούν οι Τούρκοι ιπποτοξότες ήταν αδύνατο να αμυνθούν έναντι των βαρύτερα οπλισμένων αντιπάλων τους και σφαγιάστηκαν κατά χιλίαδες.
Όσοι Πατσινάκες επέζησαν αιχμαλωτίσθηκαν και ορισμένοι εντάχθηκαν στον Βυζαντινό Στρατό. Μετά τη μάχη της Βερόης πάντως το εθνικό Πετσενέγκος δεν ξανακούστηκε. Ήταν μια μάχη εξόντωσης.
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Τετάρτη, 09 Οκτωβρίου 2019 00:22
Εσκί Σεχήρ 1921… Το Ελληνικό Ιππικό τσακίζει τους Τούρκους
Γράφτηκε από Super User
Το 1921 ο Ελληνικός Στρατός αγωνιζόταν ήδη καιρό στη Μικρά Ασία. Το Ιππικό, αν και ολιγάριθμο, είχε διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στις επιχειρήσεις. Σύντομα όμως θα έγραφε νέες σελίδες δόξας στις εκεί ελληνικές πατρίδες.Τον Ιούνιο του 1921 η Ταξιαρχία Ιππικού (ΤΙ), μετά την συμμετοχή της στις επιχειρήσεις του Γ’ Σώματος Στρατού (ΣΣ) την άνοιξη του ίδιου έτους, τελούσε υπό αναδιοργάνωση. Η ΤΙ διέθετε το 1ο Σύνταγμα Ιππικού (ΣΙ) με 4 ίλες και το 3ο ΣΙ επίσης με 4 ίλες. Παράλληλα διέθετε έφιππη Μοίρα Πολυβόλων (24 πολυβόλα), έφιππη πυροβολαρχία (4 πυροβόλα των 75 χλστ.) και έφιππο απόσπασμα Μηχανικού.
Μάχη Ουτς Σαράι
Στις 3 Ιουλίου η ΤΙ διατάχθηκε να κινηθεί ανατολικά του Εσκί Σεχήρ. Την επομένη οι Τούρκοι επιτέθηκαν με ισχυρές δυνάμεις κατά του ελληνικού 14ου Συντάγματος Πεζικού (ΣΠ) στο Ουτς Σαράι. Συνέχιζαν να πιέζουν ασφυκτικά το ελληνικό πεζικό και την επομένη.
Η ΤΙ με τις μονάδες της να πεζομαχούν κράτησε τους Τούρκους. Ωστόσο το δεξιό του 14ου ΣΠ κάμφθηκε και οι Τούρκοι, που διέθεταν και πολυάριθμο ιππικό, απειλούσαν με εξόντωση τις ελληνικές δυνάμεις. Για να αποτραπεί το ενδεχόμενο αυτό ο επίλαρχος Σπυρίδων Μαρκόπουλος επιτέθηκε κατά των Τούρκων επικεφαλής της 1ης και της 2ης Ίλης του 1ου ΣΙ.
Οι Έλληνες ιππείς εφόρμησαν με την σπάθη κατά των εχθρών σε μια επέλαση θανάτου. Οι Τούρκοι, υπερέχοντας αριθμητικά, απέκρουσαν την επέλαση. Στη μάχη χάθηκαν 53 Έλληνες, μεταξύ τους και ο επίλαρχος και 80 ίπποι.
Παρόλα αυτά κερδήθηκε χρόνος και χάρη στην πρωτοβουλία του επιτελάρχη, τότε, της ΤΙ αντισυνταγματάρχη Αλέξανδρου Παπάγου, το ιππικό κάλυψε την υποχώρηση του πεζικού, ελισσόμενο σε διαδοχικές θέσεις και καθυστερώντας τους Τούρκους, προκαλώντας τους σοβαρές απώλειες, τόσο σοβαρές ώστε να πάψουν την καταδίωξη.
Η επέλαση στο ΑΚ Μπουνάρ
Μετά τη μάχη στο Ουτς Σαράι η ΤΙ κινήθηκε προς το Αν Μπουνάρ. Στις 8 Ιουλίου οι Τούρκοι εκδήλωσαν τη μεγάλη τους επιθετική επιστροφή με στόχο την ανακατάληψη του Εσκί Σεχήρ και την καταστροφή των εκεί ελληνικών δυνάμεων.
Το Ιππικό εντόπισε εγκαίρως τις τουρκικές κινήσεις και κάλυψε τα κενά μεταξύ των ελληνικών μεραρχιών πεζικού. Έγραψε όμως παράλληλα μια ανεξίτηλη σελίδα δόξας… Βλέποντας την τουρκική πίεση η ΤΙ διέταξε το 3ο ΣΙ υπό τον συνταγματάρχη Βάρθη να επελάσει κατά των Τούρκων. Οι δύο επιλαρχίες είχαν επικεφαλής, η 1η, τον ηρωικό εκ Κύπρου, επίλαρχο Ιωάννη Τσαγγαρίδη και η 2η τον τότε επίλαρχο Γεώργιο Στανωτά (διοικητή της Μεραρχίας Ιππικού το 1940-41).
Οι Έλληνες ιππείς έσυραν τις σπάθες και υπό τους ήχους της σάλπιγγας, με την γαλανόλευκη σημαία να ανεμίζει εξόρμησαν με την ιαχή «Αέρα…» να δονεί την ατμόσφαιρα. Οι Τούρκοι αιφνιδιάστηκαν, σάστισαν, πανικοβλήθηκαν και το έβαλλαν στα πόδια καταδιωκόμενοι από τους ιππείς… Οι Έλληνες καταδίωξαν τους Τούρκους σε βάθος 4 χλμ. σπαθίζοντας πάνω από 500 και αιχμαλωτίζοντας άλλους 100! Το 3ο ΣΙ έχασε μόνο έναν ιππέα… Ήταν μια μεγάλη νίκη.
Αξίζει να γίνει μνεία στον επίλαρχο και μετέπειτα στρατηγό Ιωάννη Τσαγγαρίδη. Ο Τσαγγαρίδης γεννήθηκε το 1887 Λάπηθο. Ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει αλλά τα παράτησε όλα και πήγε εθελοντής να πολεμήσει στη Μακεδονία (Μακεδονικός Αγώνας).
Επιστρέφοντας κατατάχθηκε στον Ελληνικό Στρατό ως υπαξιωματικός. Προήχθη σε αξιωματικό του ιππικού και πολέμησε ηρωικά στους Βαλκανικούς Πολέμους και ιδίως στη Μικρά Ασία. Τραυματίσθηκε βαριά στις επιχειρήσεις του Σαγγάριου. Δυστυχώς ενεπλάκη στην πολιτική και πέθανε εξόριστος το 1939.
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Τρίτη, 08 Οκτωβρίου 2019 00:48
Οθωμανικός στρατός 1821: Ο αντίπαλος των Ελλήνων επαναστατών
Γράφτηκε από Super User
Αντίθετα με τους επαναστατημένους Έλληνες, οι οποίο διείδαν την ανάγκη συγκρότησης τακτικού στρατού, η Οθωμανική Αυτοκρατορία, την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, δεν διέθετε σοβαρές τακτικές δυνάμεις. Από το 1790 ο σουλτάνος Σελίμ Γ’ είχε επιχειρήσει να συγκροτήσει τακτικό πεζικό, αντίστοιχο των τμημάτων γραμμής των ευρωπαϊκών δυνάμεων.Βρέθηκε όμως ενώπιον της σφοδρής αντίδρασης του τότε στρατιωτικού κατεστημένου της Κωνσταντινούπολης και κυρίως των γενιτσάρων. Οι τελευταίοι, αν και είχαν πλέον εκπέσει και ουδεμία σχέση είχαν με τα παλαιά μαχητικότατα σώματα, διέθεταν μεγάλη επιρροή στην οθωμανική κοινωνία, ικανή να αψηφήσει τις διαταγές του ίδιου του σουλτάνου.
Οι γενίτσαροι όμως επαναστάτησαν και το 1807 και αφού αποκεφάλισαν τον «ευρωπαϊστή» σουλτάνο διέλυσαν το τακτικό σώμα. Κατόπιν τούτου η Οθωμανική Αυτοκρατορία βρέθηκε χωρίς πεζικό αντίστοιχο του ευρωπαϊκού. Οι Τούρκοι, των γενιτσάρων περιλαμβανομένων και οι λοιποί υπήκοοι τους στρατιώτες εξακολούθησαν να πολεμούν με τακτικές που στην καλύτερη περίπτωση χρονολογούνταν στον 17ο αιώνα.
Το πεζικό
Πέρα των γενιτσάρων οι Τούρκοι στον αγώνα τους για την καταστολή της ελληνικής επανάστασης χρησιμοποίησαν πολλές χιλιάδες «Σεγκμπάν». Οι άνδρες αυτοί στρατολογημένοι κυρίως από την Ανατολία, αποτελούσαν ένα είδος μόνιμου στρατού, μιας πολιτοφυλακής. Ήταν εξοπλισμένοι με μουσκέτο ή καρυοφύλλι, γιαταγάνι και πιστόλες. Δεν διέθεταν ξιφολόγχες.
Άσχημα εκπαιδευμένοι και συνηθισμένοι περισσότερο να σφάζουν αμάχους, υπέστησαν δεινές ήττες από τα εμπειροπόλεμα άτακτα ελληνικά τμήματα. Φυσικά οι Σεγκμπάν δεν μπορούσαν καν να σταθούν απέναντι σε τακτικό τμήμα. Όπως και οι γενίτσαροι προήλαυναν σε ομάδες (μπουλούκ) των 40-50 ανδρών, ταγμένοι σε δύο ζυγούς.
Πυροβολούσαν ανά ζυγούς – όπως το ευρωπαϊκό πεζικό του 17ου αιώνα – και προσπαθούσαν να πλησιάσουν τον αντίπαλο σε απόσταση εφόδου, οπότε και επιτίθεντο εναντίον του κραδαίνοντας τα γιαταγάνια και φωνάζοντας «Αλλάχ, Αλλάχ».
Πέραν αυτών υπήρχαν και τα επαρχιακά στρατεύματα, τα αποτελούντα είτε τη φρουρά μιας περιοχής, είτε τους μισθοφόρους κάποιου τοπικού πασά. Τα τμήματα αυτά ήταν σαφώς πιο εμπειροπόλεμα των «αυτοκρατορικών». Ήταν όμως άτακτα και απείθαρχα. Στις τάξεις τους κατατάσσονταν κυρίως Αλβανοί, οι οποίοι πολεμούσαν με τον ίδιο τρόπο με τους Έλληνες άτακτους.
Ένα άλλο σώμα ήταν αυτό των «Τουφεξήδων». Αυτοί, μερικές φορές, διέθεταν και άλογα για να κινούνται ταχύτερα. Πολεμούσαν όμως αποκλειστικά ως ελαφρύ πεζικό σε διάταξη ακροβολισμού. Αυτοί ήσαν κυρίως Κούρδοι. Τα μόνα τακτικά τμήματα, και πάλι με την παρεμφερή και μόνο έννοια του όρου, ήταν αυτά των «Μποσταντζήδων» και των «Σολάκων».
Οι πρώτοι ήταν ουσιαστικά ένα επίλεκτο σώμα γενιτσάρων, φέρων τον ίδιο οπλισμό και έχων τα ίδια μειονεκτήματα με αυτούς. Οι δε «Σολάκοι» δεν ήταν παρά η φρουρά του σουλτάνου, απόλεμη σε μεγάλο βαθμό, με ιδιαίτερη ικανότητα στις ανακτορικές ίντριγκες. Το πεζικό συμπλήρωναν τέλος και κάποια άτακτα σώματα βοηθητικών, οπλισμένων με αγχέμαχα όπλα, ακόμα και με τόξα.
Ιππείς και πυροβολητές
Το τουρκικό ιππικό, το άλλοτε ακλόνητο στήριγμα της αυτοκρατορίας, είχε και αυτό εκπέσει. Με εξαίρεση το σώμα των «Δούλων της Πύλης» (Καπικουλού) όλο το λοιπό ιππικό ήταν ελαφρύ και άτακτο. Οι Καπικουλού θεωρούνται τακτικό τμήμα γιατί μισθοδοτούντο από την Πύλη.
Κατά τα άλλα οι τακτικές τους και η οργάνωση τους ήταν επίσης παρωχημένα. Ο μεγάλος όγκος του τουρκικού ιππικού της περιόδου πάντως αποτελείτο από τους Σπαχήδες και τους Ντελήδες (οι τρελοί). Οι Σπαχήδες ήταν το κατάλοιπο του παλαιού φεουδαρχικού ιππικού. Ήταν τραγικά εξοπλισμένοι και ικανοί μόνο για επιδρομές και σφαγές αμάχων.
Οι Ντελήδες ήταν κυρίως Βαλκάνιοι, ελαφροί ακροβολιστές ιππείς και αρκετά εμπειροπόλεμοι. Καλά εκπαιδευμένοι σε ατομικό επίπεδο, δεν ήταν ικανοί να πολεμούν ως συγκροτημένο σώμα και δεν άντεχαν στα πυρά τακτικού πεζικού. Το πυροβολικό ήταν ότι αξιολογότερο είχε να παρουσιάσει ο οθωμανικός στρατός της περιόδου.
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Τρίτη, 08 Οκτωβρίου 2019 00:47
Πανέξυπνη νίκη στον Αγ. Γεώργιο… Οι Βυζαντινοί τσακίζουν τους Λατίνους
Γράφτηκε από Super User
Η μάχη στο κάστρο του Αγίου Γεωργίου στα Σκορτά της Αρκαδίας, στις 9 Σεπτεμβρίου 1320, αποτελεί μια από τις ελάχιστα γνωστές, αλλά ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες συγκρούσεις μεταξύ Βυζαντινών και Λατίνων για τον έλεγχο της Πελοποννήσου.Μετά τη μάχη της Πελαγονίας το 1261 η Βυζαντινή Αυτοκρατορία απέκτησε προγεφύρωμα στην κατεχόμενη από Γάλλους και Ιταλούς Πελοπόννησο το οποίο σταδιακά επεκτάθηκε. Το λατινικό Πριγκιπάτο της Αχαΐας είχε επίσης αρχίζει να εξασθενεί πολιτικά και στρατιωτικά λόγω της βυζαντινής πίεσης όσο και τον μεταξύ των διαφόρων φατριών και αρχόντων συγκρούσεις.
Το 1320 ο Ασάν οδήγησε τον βυζαντινό στρατό στην Αρκαδία και άρχισε να πολιορκεί το ισχυρό κάστρο του Αγίου Γεωργίου στα Σκορτά. Ο Τρογκίσιο συγκέντρωσε αμέσως τις δυνάμεις του με σκοπό να άρει την πολιορκία. Ζήτησε δε και την συνδρομή του επισκόπου της Ωλένης και τμημάτων των Ιωαννιτών και των Τευτόνων ιπποτών που στάθμευαν στην Πελοπόννησο.
Ο Ασάν πληροφορήθηκε ότι πλησίαζε απελευθερωτική δύναμη ενέτεινε την προσπάθειά του και στις 9 Σεπτεμβρίου το κάστρο παραδόθηκε. Την ίδια στιγμή όμως φάνηκε να πλησιάζει ο στρατός των Λατίνων. Ο Ασάν εισήλθε στο κάστρο δίνοντας διαταγή να μην υποσταλούν οι σημαίες του πριγκιπάτου που ανέμιζαν στο κάστρο. Παράλληλα ετοίμασε τους άνδρες του για επίθεση.
Απόλυτος αιφνιδιασμός
Οι Λατίνοι πλησίασαν αμέριμνοι χωρίς να καταλάβουν τίποτα. Όταν όμως πλησίασαν στο κάστρο δέχτηκαν την επίθεση των Βυζαντινών και διαλύθηκαν κυριολεκτικά. Ο στρατός τους τράπηκε, αιφνιδιασμένος, σε φυγή καταδιωκόμενος από τους Βυζαντινούς που σκότωναν ανηλεώς. Στη φάση αυτή σκοτώθηκε ο επικεφαλής των Τευτόνων ιπποτών, ενώ αιχμαλωτίσθηκε ο μέγας κοντόσταυλος του Πριγκιπάτου Βαρθολομαίος Γκίζι και ο επίσκοπος της Ωλένης.
Ο Γκίζι στάλθηκε δέσμιος στην Κωνσταντινούπολη. Αποτέλεσμα της μάχης ήταν οι Βυζαντινοί να κυριεύσουν επίσης τα κάστρα της Καρύταινας, της Άκοβα και του Πολυφέγγου, εξασφαλίζοντας το αρκαδικό υψίπεδο, περιορίζοντας τους Λατίνους στη βόρεια και δυτική Πελοπόννησο. Άλλη συνέπεια της μάχης ήταν η μεταστροφή ή η επιστροφή στην Ορθοδοξία πολλών κατοίκων των απελευθερωμένων περιοχών.
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Δευτέρα, 30 Σεπτεμβρίου 2019 00:04
Η χαμένη τιμή των «επενδύσεων» του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super User
Η χαμένη τιμή των «επενδύσεων».«Περισσότερες από τις μισές χορηγήσεις που έχουν δοθεί σε επιχειρήσεις τουρισμού είναι απλήρωτες.» Σ. Κωνσταντινίδης, Καθημερινή 21/9/2019
Σύμφωνα με έρευνα της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων(«Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», Σ. Κωνσταντινίδης, 21/9/19) κατά την άποψη των επιχειρήσεων: «Ως τρίτο εμπόδιο στις επενδύσεις αξιολογείται, με ποσοστό περίπου 75%, η έλλειψη χρηματοδότησης…». Στις δύο πρώτες θέσεις –πάντα κατά την ίδια έρευνα με ποσοστό 85% τοποθετούνται «η αβεβαιότητα για το μέλλον αλλά και η φορολογία». Ασφαλώς οι επενδύσεις είναι πρωταρχικής σημασίας για την ανάπτυξη. Η παραγωγή πλούτου είναι το αναγκαίο προαπαιτούμενο για την ευημερία. Το αίτημα της κατά το δυνατόν δικαιότερης διανομής του ακολουθεί. Όμως, ακόμα και αν αγνοήσουμε τις διεθνείς συγκυρίες οι προϋποθέσεις για τις επενδύσεις και την ανάπτυξη είναι πιο σύνθετες από αυτές που καταγράφονται στην προαναφερόμενη έρευνα.
Η Ελλάδα, για λόγους που δεν θα αναλυθούν στο παρόν, έχασε μετά το 74 δύο σημαντικές αναπτυξιακές ευκαιρίες. Δεν αξιοποίησε την προνομιακή ένταξή της στην Ε.Ο.Κ. και δεν εκμεταλλεύτηκε την πτώση του Ανατολικού Μπλοκ. Οι εσωτερικές συνθήκες και οι νοοτροπίες που διαμορφώθηκαν αποτυπώνονται στα «αναπτυξιακά» αποτελέσματα της δεκαετίας του 2000 και μάλιστα την περίοδο πριν να ξεσπάσει η παγκόσμια οικονομική κρίση.
|
ΕΤΟΣ
|
ΧΟΡΗΓΗΣΕΙΣ
ΔΙΣ. €
|
|
2002
|
85,37
|
|
2003
|
97,78
|
|
2004
|
106,89
|
|
2005
|
126,32
|
|
2006
|
152,34
|
|
2007
|
189,72
|
|
2008
|
233,35
|
Οι τρεις αιτίες που καταγράφονται στην έρευνα ως κύριες δεν υπήρχαν. Αντίθετα υπήρχε μια γενικευμένη αισιοδοξία και βεβαιότητα για το μέλλον, η φορολογία ήταν χαμηλή και η χρηματοδότηση άνετη. Η ένταξη στο ευρώ, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, η αδιαμφισβήτητη σταθερότητα του διπολικού πολιτικού συστήματος, οι διεθνείς επιτυχίες, η άνθηση του τουρισμού είχαν δημιουργήσει ένα πρωτόγνωρο κλίμα μακαριότητας στην κοινωνία και στην πλειοψηφία των επιχειρήσεων. Δεν υπήρχε λοιπόν ούτε «αβεβαιότητα για το μέλλον» ούτε η φορολογία αποτελούσε άλλοθι για την –σε κάθε περίπτωση αδικαιολόγητα ανεπαρκή- «χλωμή» και κατ’ εξοχήν μη παραγωγική ανάπτυξη/μεγέθυνση.
Εκεί όμως που εξαφανίζονται εντελώς τα προσχήματα είναι στον τομέα της χρηματοδότησης. Η ένταξη στο ευρώ έκανε εύκολη και «ανέμελη» την χρηματοδότηση της οικονομίας. Το χρήμα «έρρεε ανεξέλεγκτα» στην «αγορά» μετατρέποντας και τις επιχειρηματικές «αλυκές» σε εύφορους «οπωρώνες». Μέσα σε έξη χρόνια οι χορηγήσεις των τραπεζών αυξήθηκαν κατά 147,98(!!!) δισ. ευρώ, δηλαδή σχεδόν τριπλασιάστηκαν με άλματα από χρόνο σε χρόνο. Το ίδιο διάστημα η ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής οικονομίας υποχώρησε κατά 25% ενώ οι εξαγωγές ήδη «το 2002, οπότε ξεκίνησε η χρήση του ευρώ, μειώθηκαν κατά 8,4%!»(Μ. Ιγνατίου, «ΤΡΟΪΚΑ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ»). Η αύξηση των τιμών –με ασήμαντη συμμετοχή σε αυτό της αύξησης του κόστους εργασίας- εγχώριων προϊόντων, υπηρεσιών, ενοικίων κ.λπ., «απογείωσε» το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών. Η παραοικονομία «φλέρταρε» με το 40% η φοροδιαφυγή, η φοροκλοπή και η εισφοροδιαφυγή ανθούσαν ενώ τα χρέη προς το Δημόσιο ξεπερνούσαν τα 30 δισ. ευρώ.
Αλλά, για να επιστρέψουμε στο σήμερα, ακόμα και με δεδομένο ότι ισχύουν οι αιτιάσεις που θεωρούν οι επιχειρηματίες ως κύριες αιτίες για την καχεξία της ανάπτυξης σήμερα, πως δικαιολογείται η δυσπραγία των τουριστικών επιχειρήσεων; Ενός τομέα δηλαδή που όχι μόνο αποτελεί την «βαρειά βιομηχανία» της χώρας αλλά ο οποίος τα τελευταία χρόνια διανύει μια περίοδο παρατεταμένης Άνοιξης; Αναρωτιέται, εύλογα ο Σ. Κωνσταντινίδης: «Το πρόβλημα με το οποίο κανείς δεν φαίνεται να έχει λόγο να ασχοληθεί είναι γιατί ο δυναμικός ελληνικός τουρισμός δυσκολεύεται. Γιατί αναμένουμε (ΣΕΤΕ); επενδύσεις 6.5 δισ. ενώ είναι ζημιογόνες;» (Καθημερινή 21/92019.). Αλήθεια, γιατί είναι ζημιογόνος ένας κλάδος που ανθεί; Και αν είναι στ’ αλήθεια ζημιογόνος πως δικαιολογείται η πρόθεση να επενδυθούν επιπλέον σημαντικά κονδύλια σε αυτόν; Γιατί δεν αναρωτιούνται οι αρμόδιοι -αλλά και η πλειοψηφία των ασχολούμενων με την ενημέρωση των πολιτών και την κριτική αποφάσεων και γεγονότων- αν, παράλληλα έστω με την σχεδόν καθημερινή ενασχόληση με τις «120 δόσεις», είναι ηθική και δίκαιη η «διακριτική» μετακύλιση των «κόκκινων δανείων» -και αυτών των επιχειρήσεων- στις πλάτες των φορολογουμένων; Γιατί και οι ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, όπως μας ενημερώνει ο Σ. Κωνσταντινίδης: «…έχουν υψηλά δάνεια με εγγύηση τα ακίνητα, εμφανίζουν ζημίες και δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τις υποχρεώσεις τους.» συμπληρώνοντας ότι «Υπάρχουν, όμως, και καλά νέα.» αφού «Οι εταιρείες που ανακαινίζουν τα ξενοδοχεία, όπως και οι άλλες που τα προμηθεύουν τρόφιμα. ποτά, κλινοσκεπάσματα και άλλα αναλώσιμα, είναι εξαιρετικά κερδοφόρες. Συνήθως ανήκουν σε πρόσωπα από τις οικογένειες υπερχρεωμένων ξενοδόχων, αλλά λειτουργούν αποτελεσματικά. Ευτυχώς.» Σ. Κωνσταντινίδης, Καθημερινή 21/9/2019.
Δηλαδή, με το ένα χέρι παίρνουμε «αναπτυξιακό» δάνειο από την τράπεζα, ακολούθως -μεταφέροντας τα κέρδη της επιχείρησης μέσω «προσφιλών» εταιρειών στην άλλη τσέπη- εμφανίζουμε ζημίες και σταματάμε την εξόφληση του δανείου, διεκδικώντας την παραπομπή του στις καλένδες. Δυστυχώς –«Ευτυχώς», όπως το διατύπωσε και ο Σ.Κ.- το «δανεικά κι αγύριστα» στην χώρα μας φαίνεται να είναι το «Ελληνικό Όνειρο» μιας σημαντικής μερίδας της εγχώριας επιχειρηματικότητας. Ασφαλώς υπάρχουν υγιείς επιχειρήσεις και πραγματικοί επιχειρηματίες, είναι όμως γεγονός ότι μεγάλο τμήμα της επιχειρηματικότητας –της περιβόητης «αγοράς» που στην «αυλή της σφάζονται παλληκάρια»- νοσεί επιμένοντας σε παλιές πρακτικές, στις «επενδύσεις» με κοινωνική δαπάνη, στον πλουτισμό στην πλάτη των κορόιδων τα οποία χρεώνονται και τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών.
Επομένως, ακόμα και αν κάποιος υποστηρίξει ότι, είναι δύσκολο να παταχθεί το φαινόμενο της παραοικονομίας και της φοροδιαφυγής/φοροκλοπής στον τουριστικό τομέα, -πρόσφατη έρευνα της Ε.Ε. κατέγραψε ότι η «διαρροή» Φ.Π.Α. στην Ελλάδα είναι τριπλάσια από τον μέσο Ευρωπαϊκό όρο (34% έναντι 11%) και ασφαλώς το σημαντικότερο τμήμα της σημειώνεται γενικά στις υπηρεσίες τουρισμού- είναι ίσως καιρός να αντιμετωπισθούν διαφορετικά τα «κόκκινα δάνεια» και οι γενικότερες «διευκολύνσεις» στον κλάδο. Όταν «Περισσότερες από τις μισές χορηγήσεις που έχουν δοθεί σε επιχειρήσεις τουρισμού είναι απλήρωτες»( Σ. Κωνσταντινίδης, Καθημερινή 21/9/2019) ενώ παράλληλα συζητούνται «τιτλοποιήσεις» κόκκινων δανείων με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου –δηλαδή των φορολογουμένων- κάτι φαίνεται «στραβό». Ιδιαίτερα όταν «τρέχει ακόμα το αίμα» από τις πληγές των πολιτών λόγω περικοπών, φορολογικών επιβαρύνσεων, αλλά και του «κουρέματος» κατά 53,5% των αποταμιεύσεων όσων είχαν την αφέλεια, όπως αποδείχθηκε, να εμπιστευθούν τα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου.
Αντωνάκος Αντώνης
29-09-2019
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Τρίτη, 24 Σεπτεμβρίου 2019 00:37
Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο; του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super UserΠοιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;Είναι ιδιαίτερα απογοητευτικό για την ποιότητα της Δημοκρατίας(;) μας αυτό που αναλύει το χθεσινό πρωτοσέλιδο της ΕΣΤΙΑΣ. Στο άρθρο του –πάντα έγκυρου και σοβαρού- Μ. Κοττάκη, ο δημοσιογράφος κάνει την «αυτοκριτική» του επειδή διαψεύσθηκε στην πρόβλεψη που είχε διατυπώσει πριν ένα χρόνο στο Συνέδριο των Ευρωπαίων Δημοσιογράφων ότι: «εντός πενταετίας θα οδηγηθούμε στην «διαπλοκή του ενός»». Όπως δηλώνει έκανε λάθος «ως προς την ταχύτητα των εξελίξεων» αφού «ήδη ανατέλλει η εποχή της διαπλοκής του ενός». Διαπιστώνει ότι: «οδεύουμε ταχέως» σε μια κατάσταση όπου στα χέρια ενός συγκεντρώνονται πολλά και ποικίλα -καθοριστικά για την ποιότητα της Δημοκρατίας- μονοπώλια στα οποία συμπεριλαμβάνεται και το «μονοπώλιο ακόμη και σε ορισμένα κέντρα εξουσίας»!
Επισημαίνοντας ότι η υπερβολική δύναμη –και η αίσθηση του ακατάβλητου- οδηγεί στο σημείο στο οποίο «βρισκόμαστε σήμερα», δηλαδή στην «μέθη της εξουσίας», μιας εξουσίας που «καταδέχεται να της υποβάλλουν τα σέβη της σε ρεστωράν και καφέ οι «Γκαρσόν» της πολιτικής και οι «Πατρόν» του κρατικού μηχανισμού». Το σημείο όμως αυτό είναι πέρα από τα όρια του στοιχειώδους μέτρου αγγίζοντας την Ύβρη η οποία αναπόδραστα ακολουθείται από την Νέμεση.
Ιδιαίτερα το τελευταίο που –υπαινικτικά αλλά σαφώς- καταγγέλλεται με τους απόλυτα απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς ««γκαρσόν» της πολιτικής» και ««πατρόν» του κρατικού μηχανισμού» δικαιώνει αυτό που πριν από 19 χρόνια έγραφα σε άρθρο μου: «Η δημιουργία μιας εικονικής πραγματικότητας, η οποία οικοδομείται με συνέπεια από το εκμαυλισμένο και υποταγμένο (συνειδητά ή ασυνείδητα), στη συντριπτική πλειοψηφία του, σε άλλες σκοπιμότητες σύστημα ενημέρωσης, δεν αλλοιώνει απλώς τους κανόνες της πολιτικής αντιπαράθεσης αλλά καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις και μέσω αυτών τις κοινωνικές και οικονομικές, μετατρέποντας σε τυπικής σημασίας την έκφραση της πολιτικής βούλησης του λαού»(«Είναι Δημοκρατία ή ηλεκτρονική μπανανία;», ΑΔ. ΤΥΠΟΣ, 14/02/2000). Η κατάσταση έκτοτε όχι μόνον δεν βελτιώθηκε αλλά αντίθετα επιδεινούμενη ραγδαία δείχνει ότι τελικά θα δικαιωθεί ο τίτλος του άρθρου μου.
Ασφαλώς δεν είμαστε ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία χώρα που τα διάφορα συμφέροντα παρεμβαίνουν στις πολιτικές εξελίξεις και αποφάσεις. Η διαφορά έγκειται στην ένταση και την ποιότητα των παρεμβάσεων αλλά και στον βαθμό του επηρεασμού. Μια δεύτερη διαφορά είναι ο βαθμός της διαφάνειας υπό την οποία επιχειρούνται αυτές οι παρεμβάσεις. Στις Η.Π.Α. το lobbyingείναι νόμιμο και διεξάγεται υπό το φως της δημοσιότητας. Εδώ πρέπει να αναρωτιόμαστε για το ποια είναι τα «Γκαρσόν» και σε ποιές ομάδες ανήκουν. Αλλά η βασικότερη διαφορά μας με τις προηγμένες Δημοκρατίες είναι ότι εκεί λειτουργούν αποτελεσματικότερα τα θεσμικά αντίβαρα(ChecksandBalances), στα οποία ασφαλώς συμπεριλαμβάνεται η ανεξαρτησία και η πολυφωνία του τύπου.
Αυτή η ανεξαρτησία και η πολυφωνία του τύπου –σύμφωνα με όσα επισημαίνει το άρθρο της ΕΣΤΙΑΣ- στραγγαλίζεται. Το φαινόμενο δεν οφείλεται αποκλειστικά στη «νέα εποχή» ούτε στα «Νέα Τζάκια». Αν οι πανίσχυροι παλαιοί επιχειρηματίες (Ωνάσης, Νιάρχος, Μποδοσάκης, Αγγελόπουλος, κ.λπ.) δεν επεχείρησαν να υπερκεράσουν και να χειραγωγήσουν την πολιτική εξουσία –μέσω του ελέγχου του τύπου- είναι γιατί γνώριζαν ότι οι πολιτικοί της εποχής δεν επρόκειτο να τους το επιτρέψουν. Η πλειοψηφία των πολιτικών των τελευταίων τριών δεκαετιών έχει τεράστια ευθύνη όχι μόνο γιατί ανέχθηκε, αλλά και γιατί πολλές φορές βοήθησε να γιγαντωθεί το φαινόμενο επειδή εξυπηρετούσε συγκυριακά προσωπικά και κομματικά πολιτικά συμφέροντα. Λειτουργώντας ανεύθυνα όχι μόνο έγιναν «συνένοχοι» στο πολιτικό «έγκλημα» της κατάλυσης του καθαρτήριου ρόλου των Μ.Μ.Ε. στην λειτουργία της Δημοκρατίας και των θεσμών αλλά εκχώρησαν -άτυπα αλλά ορατά- σε μη θεσμικούς παράγοντες και τα δικαιώματα της εντολής που τους δίδουν οι πολίτες μέσω της ψήφου. Όπως θα έλεγε και ο Αλεξανδρινός ποιητής δεν πρόσεξαν και «ανεπαισθήτως τους έκλεισαν έξω από τα τείχη» της δημοκρατικής νομιμοποίησης που είναι αποκλειστικά δική τους.
Οι «λαφυραγωγοί» της πολιτικής εξουσίας έχουν πλέον βγει στα ανοιχτά και «αρμενίζουν πλησίστιοι» υποδεικνύοντας (ή μήπως υπαγορεύοντας) πολιτικές αποφάσεις. Υποδεικνύουν πολιτικές αλλά και πρόσωπα μερικά εκ των οποίων οι ίδιοι τα έχουν ανασύρει από την αφάνεια δίνοντας τους βήμα προβολής. Δεν θα διακινδυνεύαμε ιδιαίτερα να διαψευσθούμε με την πρόβλεψη ότι σε λίγα χρόνια ή «δημοσιογραφία»(ή κάθε είδους «Τήλε-ειδικός» αναλυτής) θα είναι το «αγροτικό» για την πλειοψηφία των βουλευτών. Είναι χαρακτηριστικό επί του θέματος ότι στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση, σε μεγάλη περιφέρεια, μεταξύ των δέκα πρώτων σε ψήφους υποψήφιων ενός κόμματος οι έξη ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία.
Είναι στο χέρι του συνόλου της πολιτικής ηγεσίας της χώρας, αλλά κυρίως της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να αποτρέψουν τον ολισθηρό για την δημοκρατία κατήφορο. Η πολιτική εξουσία οφείλει να είναι –στα πλαίσια που ορίζει το Σύνταγμα- η αδιαμφισβήτητη εξουσία του τόπου. Το ίδιο ασφαλώς οφείλει να πράξει και η Δικαιοσύνη. Το μήνυμα ότι δεν θα γίνουν ανεκτές στο μέλλον προσπάθειες παρεμβάσεων
Παρεμβάσεις επιχειρήθηκαν για την επιλογή του νέου Επιτρόπου της χώρας στην Ε.Ε.. Ο Πρωθυπουργός ως όφειλε τις αγνόησε αλλά ορισμένοι αποδεικνύοντας ότι δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι οι καιροί άλλαξαν, δείχνουν τα δόντια τους και βάζουν τα φερέφωνά τους να «αλυχτούν» απειλητικά. Παρεμβάσεις επιχειρούνται και στο θέμα της επιλογής του Π.τ.Δ.. Το γεγονός αυτό ασφαλώς θα ήταν θεμιτό αρκεί αυτοί που το επιχειρούν τεκμηριωμένα -και όχι με υπαινιγμούς, «πληροφορίες», και χαριτωμένες «αναλύσεις»- να επιχειρηματολογούσαν επί του θέματος. Για παράδειγμα ποιά είναι τα πρόσωπα που «έχουν μπει ξανά στο κάδρο της προεδρικής εκλογής την τελευταία δεκαετία» και τα οποία έχουν «πορεία και λόγο στα δρώμενα της χώρας» και τι σημαίνει το «Τυπικώς(;) ο Ευριπίδης Στυλιανίδης την πρόταση για την εκλογή διαδόχου του Προκόπη Παυλόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας» και γιατί «για τους μυημένους, έχει κι αυτό μια μακιαβελική διάσταση»(ΤΑ ΝΕΑ, 21/9); Είναι «μακιαβελική» πρακτική -δηλαδή ενδεικτική της πυγμής της ηγεσίας- ότι έβαλε έναν «Καραμανλικό […] να εισηγηθεί τυπικώς» το σύστημα διαδοχής ενός άλλου Καραμανλικού; Τόσος σεβασμός στη Δημοκρατία και τους Συνταγματικούς θεσμούς στον καιρό της πολιτικής νεωτερικότητας; Μάλλον κάπου υπάρχει λάθος, ή στις στοχεύσεις της εφημερίδας και των συντακτών της, ή στους πληροφοριοδότες τους.
Επειδή τα κείμενα διανθίζουν και ονόματα συνεργατών του Πρωθυπουργού είναι ευκταίο να μην είναι πραγματικά στην δική τους σκέψη αυτό που στην εφημερίδα παρουσιάζεται ως: «Ο προσανατολισμός της κυβέρνησης είναι στην περίπτωση που δεν επιτυγχάνεται ούτε πλειοψηφία 151 να προβλέπεται ανάδειξη Προέδρου της Δημοκρατίας σε μια καταληκτική ψηφοφορία και τη σχετική πλειοψηφία των παρόντων στη Βουλή» »(ΤΑ ΝΕΑ, 21/9)! Έστω και ως μπλόφα σε «παρτίδα πολιτικού πόκερ» η απειλή –απευθυνόμενη σε εχθρούς και φίλους- ότι μπορεί να εκλεγεί Π.τ.Δ. με τη «σχετική πλειοψηφία των παρόντων» είναι απαράδεκτη. Η αλαζονεία της εξουσίας που γιγαντώνεται εξελισσόμενη σε Ύβρη -η οποία με τη σειρά της επιφέρει την Νέμεση- δεν αφορά μόνο «νταβατζήδες», αφορά και πολιτικούς, ιδιαίτερα μάλιστα τους «διορισμένους».
Αντώνης Αντωνάκος
22-09-2019
antonakosantonis@gmail.comhttp://www.antonakos.edu.gr
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
Σάββατο, 14 Σεπτεμβρίου 2019 01:09
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία του Αντώνη Αντωνάκου.
Γράφτηκε από Super User
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.«Στη συντριπτική τους πλειονότητα, οι επαγγελματίες δηλώνουν(!) κέρδη έως και 10.000 ευρώ για να μην πληρώνουν(!) περισσότερες ασφαλιστικές εισφορές από το ελάχιστο όριο των 175 ευρώ». Θ. Τσίρος, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 8/9/2019.
Ταυτόχρονα με την έρευνα της Ε.Ε. για την φοροδιαφυγή που επιβεβαιώνει -για μια ακόμα φορά- ότι η φοροδιαφυγή είναι ενδημικό φαινόμενο στην Ελλάδα, προαναγγέλθηκαν μέτρα τα οποία στοχεύουν στην ελάφρυνση εκείνων κυρίως οι οποίοι συντηρούν την παραοικονομία. Στο καθαρά δημοσιογραφικό-επαγγελματικό ρεπορτάζ της Καθημερινής η αλήθεια διαχέεται μέσα στις γραμμές του κειμένου. Είναι αλήθεια, πασίγνωστη και αναμφισβήτητη, ότι: «Στη συντριπτική τους πλειονότητα»οι επαγγελματίες«δηλώνουν…» περίπου ότι θέλουν ή ότι τους συμφέρει. Όχι μόνο για να μην πληρώσουν «περισσότερες ασφαλιστικές εισφορές από το ελάχιστο όριο», αλλά και για να πληρώσουν λιγότερο ή καθόλου φόρο ενώ ταυτόχρονα αποκτούν και πρόσβαση σε κοινωνικές παροχές (επιδόματα τέκνων, στεγαστικά, κ.λπ.).
Αν η χώρα δεν ήταν «πρωταθλήτρια» και σε αυτόν τον τομέα -με ποσοστό αυτοαπασχολούμενων στο σύνολο των απασχολούμενων 30,65% έναντι 14,47% του μέσου όρου της Ε.Ε.(Θ. Τσίρος, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 18/7/16), ερμηνεύοντας και τις «επιδόσεις» μας στην παραοικονομία και την φοροδιαφυγή- το γεγονός δεν θα είχε τόσο μεγάλη σημασία. Λόγω όμως ακριβώς αυτού του ποσοστού, ο συντάκτης της Καθημερινής στο προαναφερθέν δημοσίευμα προέβλεπε ότι: «Στο τέλος του μνημονίου, οι εκκαθαρίσεις των φορολογικών δηλώσεων, θα δείξουν ότι τα «συνήθη υποζύγια» –μισθωτοί και συνταξιούχοι– θα έχουν κληθεί να σηκώσουν ακόμη περισσότερα δημοσιονομικά βάρη». Δυστυχώς η εμπειρία, αλλά και η γνώση της Ελληνικής πραγματικότητας δεν μας επιτρέπει σήμερα να προσδοκούμε διαφορετική εξέλιξη.
Εκ παραλλήλου και προτασσόμενη (θα ισχύσει και για τα εισοδήματα του 2019) είναι η ελάφρυνση με την μείωση της φορολογίας στα κέρδη από 29% σε 24% στα νομικά πρόσωπα. Με αμετάβλητα τα δηλωθέντα εισοδήματα το δημοσιονομικό κόστος ανέρχεται σε 690 εκ. ευρώ ή 34% των εσόδων από αυτήν την πηγή και «απαιτείται αύξηση των δηλωθέντων κερδών κατά 20%» για να «εκμηδενιστεί η επιβάρυνση»( Θ. Τσίρος, Καθημερινή 8/9/19). Αν και είναι δύσκολο να υπολογισθούν οι απευθείας ευεργετικές επιπτώσεις που θα έχει το μέτρο στην ανάπτυξη –αφαιρουμένων των άλλων παραγόντων που θα επηρεάσουν την πορεία της οικονομίας- το σενάριο αυτό φαντάζει μάλλον αισιόδοξο. Με δεδομένο ότι από τα περίπου 255.000 νομικά πρόσωπα/επιχειρήσεις: «1. Οι 100.000 εμφανίζουν ζημίες. 2. Οι 64.000 δηλώνουν μηδενικά κέρδη. 3. Οι 45.000 έχουν κέρδη έως 15.000 ευρώ τον χρόνο, όσα δηλαδή δηλώνει και ένας μέσος μισθωτός ή συνταξιούχος»(Θ. Τσίρος, Καθημερινή 8/9/19) η αντίδρασή τους είναι μάλλον προβλέψιμη και μετά τα νέα μέτρα.
Η πρόταξη των κινήτρων προωθείται γιατί: «Σύμφωνα με ανώτατο κυβερνητικό στέλεχος, ο βασικός στόχος είναι να αυξηθεί η «φορολογητέα ύλη» […] καθώς με αυτόν τον τρόπο θα καλυφθεί μεγάλο μέρος του δημοσιονομικού κόστους…»(Θ. Τσίρος, Καθημερινή 8/9/19). Δηλαδή, εικάζεται ότι θα σπεύσουν οι φοροφυγάδες να κάνουν πιο ειλικρινείς δηλώσεις! Προφανώς, για να παρεπιδημούν η παραοικονομία και η φοροδιαφυγή δεν είναι εύκολα αντιμετωπίσιμες με τα μέχρι σήμερα χρησιμοποιούμενα «εργαλεία» και απαιτούνται νέες ριζοσπαστικές πολιτικές. Αλλά, παρά το γεγονός ότι: «η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία», η αισιοδοξία και τα κίνητρα σίγουρα δεν θα λύσουν τα δημοσιονομικά προβλήματα ούτε θα συμβάλλουν στην αναδιάρθρωση της «αγοράς».
Αντώνης Αντωνάκος
12-09-2019
antonakosantonis@gmail.comhttp://www.antonakos.edu.gr
Κατηγορία
Άρθρα & Απόψεις
